Gerald

Net zoals Germen een achtergrond van technische natuurkunde met als specialisatie optica en besturingstechnieken. Breed georiënteerde interesses, nadat grenswetenschap.nl de boeken heeft dichtgegooit de overstap gemaakt naar visionair.nl

Sneller dan het licht is wél mogelijk

19 reacties / Ideeën, natuurkunde, Techniek, Visionaire projecten, Wetenschap / Door / 21 augustus 2016

Vanaf onze vroege kinderjaren wordt ons al voorgehouden dat niets sneller dan het licht gaat. Mede omdat ik een provocerende persoonlijkheid bezit vind ik het leuk om dit soort onwaarheden aan de kaak te stellen. Een overzicht van dingen die sneller dan het licht gaan.

1: Tachyonen (hypothetisch),

Een tachyon (uit het Grieks: ταχύς (tachús), ‘snel’) is een hypothetisch exotisch deeltje dat beweegt met een snelheid groter dan de lichtsnelheid.

De eerste beschrijving van tachyonen wordt toegeschreven aan de Duitse natuurkundige Arnold Sommerfeld, maar het waren George Sudershan[1][2] en Gerald Feinberg[3] (die de term bedacht) in de jaren zestig die een theoretisch model ontwikkelden voor onderzoek. Tachyonen worden in meerdere theorieën gebruikt, waaronder de snaartheorie. In termen van speciale relativiteit is een tachyon een deeltje dat zich op een ruimteachtige(in plaats van een tijdachtige) baan beweegt en een imaginaire eigentijd heeft.

2: Expansie van het heelal,

Hoe snel expandeert ons heelal? Is dit sneller dan het licht, of juist langzamer? Een van de mooiste antwoorden die ik ooit heb gehoord heb kwam van Prof. Christoffel Waelkens. We hebben geen snelheid die te meten is in aardse begrippen. De uitdijing volgt uit de wet van Hubble, die stelt dat de sterrenstelsels zich van elkaar verwijderen met een snelheid evenredig met hun onderlinge afstand. Twee maal zo ver betekent twee maal zo snel. Helaas gaat deze wet alleen maar op bij de erg grote afstanden. De wet werd geformuleerd door Edwin Hubble in 1929.

3: Verstrengelde deeltjes,

Observaties betreffende verstrengelde staten lijken in strijd te zijn met de eigenschap van de relativiteitstheorie dat informatie niet sneller kan reizen dan de lichtsnelheid. Hoewel twee verstrengelde systemen elkaar lijken te beïnvloeden over grote afstand in de ruimte, is de huidige opinie dat geen bruikbare informatie op deze wijze overgebracht kan worden, wat betekent dat de ‘oorzakelijke natuurkunde’ niet geschonden wordt door verstrengeling. Dit is de geen-communicatie-stelling (“no-communication theorem“).

4: Superman,

Superman werd geboren als Kal-El, zoon van de wetenschapper Jor-El en zijn vrouw Lara Lor-Van, op de planeet Krypton. Deze planeet stond op het punt te ontploffen, waardoor Supermans ouders besloten hem te evacueren met een ruimteschip. Dit schip werd naar de Aarde gestuurd, aangezien deze planeet eveneens een perfect leefklimaat had voor Kryptonianen. Op de Aarde landde het schip net buiten het kleine dorpje Smallville, waar de jonge Kal-El werd gevonden en geadopteerd door Jonathan en Martha Kent. Zij noemden hem Clark Kent. (PS: voor de lezers met een autisme spectrum stoornis: ja, dit is humor)

5: Vuurtoreneffect,

De bundels elektromagnetische straling die pulsars rond sproeien, lijken veel sneller dan het licht te reizen. Als er een groot kosmisch scherm zou bestaan, zou je op dit scherm de bundels van pulsars in seconden tijd vele lichtjaren af zien leggen. Dit is echter maar schijn. De bundel kan geen informatie  sneller dan het licht laten gaan.

6: Evanescerende golven,

Er bestaat licht, dat sneller dan de lichtsnelheid gaat. Het gaat hier om zogenoemde evanescerende (‘verdwijnende’) golven. Deze ontstaan bij totale interne reflectie (alle licht in een optisch medium, zoals glas, wordt op het grensvlak teruggekaatst). Erg ver reizen evanescerende golven niet: hun intensiteit neemt in licht met een macht e af, elke 130 nanometer afstand. Dit is mogelijk, omdat evanescerende golven geen energie en informatie dragen. Wie niet bang is voor wat pittige optica, staat HIER hoe golven sneller dan het licht kan reizen.

Wiskundig is het al een aantal jaren mogelijk om sneller dan het licht te gaan. Trouwe Visionair-lezers wisten dit al in 2012 :

Al meer dan honderd jaar is het een dogma: niets kan sneller bewegen dan het licht, want in dat geval levert de speciale relativiteitstheorie onzin op. Maar klopt dat laatste wel? Wiskundigen zijn er nu in geslaagd een sneller-dan-licht beweging te beschrijven en zo Einsteins theorie voorbij de lichtsnelheid op te rekken.

Onze intergalactische ambities komen steeds dichterbij de realiteit, mede door visionairs als Alcubierre en Harold White. Deze mannen hebben de relativiteitstheorie goed begrepen. Alles is namelijk relatief.

warp-drive

Optionele mensenrechten

5 reacties / Ideeën / Door / 18 augustus 2016

Mensenrechten heten absoluut te zijn, maar er zijn nogal wat manieren waarop overheden onder mensenrechten uit kunnen komen. Zijn mensenrechten wel zo absoluut als ze vaak gelden? En wat zijn mensenrechten waard, als ze met een beroep op de staatsveiligheid en dergelijke overboord kunnen worden gezet?

Mensenrechten zijn een internationaal besloten recht waarvan wij vinden dat ieder mens recht heeft. Hier kennen we verschillende varianten op, namelijk het verdrag van Genève:

De Geneefse Conventies is de verzamelnaam voor de verdragen die van 1864 tot 1949 zijn geformuleerd in Genève en die, als onderdeel van het internationaal humanitair recht, de rechtsregels bepalen ten tijde van een gewapend conflict. De conventies zijn het resultaat van de inspanningen van de Zwitser Henri Dunant, die gemotiveerd was door de oorlogsverschrikkingen die hij zag tijdens de Slag van Solferino in 1859. Henri Dunant was tevens stichter van het Rode Kruis. Beschuldigingen van schending van de Geneefse Conventies kunnen door de landen die de conventies hebben ondertekend voor het Internationaal Gerechtshof of hetPermanent Hof van Arbitrage in Den Haag worden gebracht.

Een tweede variant hierop is de “Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM)”

Het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM) is een Europeesverdrag waarin mensen– en burgerrechten voor alle inwoners van de verdragsluitende staten zijn geregeld. Het verdrag is opgesteld in 1950 in navolging van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Sindsdien is het uitgebreid met 14 protocollen. Het EVRM verbiedt onder andere het opleggen van de doodstraf (althans, in het zesde Protocol). Het toezicht op de naleving van het EVRM ligt bij de Raad van Europa.

Met name de invoering van het elfde protocol in 1998 was ingrijpend. Tot 1998 was het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens alleen geldig in landen die het verdrag hadden geratificeerd. Sinds 1998 is het verdrag bindend voor alle lidstaten van de Raad van Europa. Ratificatie van de EVRM geldt als noodzakelijke voorwaarde om lid te kunnen worden van de Raad van Europa en overigens ook om lid te kunnen worden van de Europese Unie.

download

In deze beide varianten staat duidelijk en onomwonden verwoord wat de precieze basisrechten van elk menselijk wezen zouden moeten zijn en in de participerende landen ook zullen moeten gelden. In het geval van de Geneefse Conventie is dit een vrij makkelijk te onthouden landen aantal: namelijk elk land van de wereld. Dit is het allereerste internationaal verdrag dat wereldwijd aanvaard is. In het geval van de EVRM is dit iets minder doorzichtig welke landen hieraan participeren, maar de achterliggende gedachte is niet minder duidelijk, in een notendop komt het hier op neer:

Waarbij vooral art. 15 in het oog springt “afwijkingen indien ten tijde van oorlog of noodsituatie”, van deze specifieke clausule heeft onze Turkse vrind Erdogan ook dankbaar gebruik gemaakt.

Mensenrechten okay, maar nu even niet 

Feitelijk komt het er op neer dat men dus wel vindt dat alle mensen zich op bepaalde rechten mag beroepen, maar liever niet wanneer het niet goed uitkomt. Dit is eigenlijk het equivalent van:

  1. snelweg waar je 120 mag rijden, behalve als je heel veel haast hebt
  2. vast arbeidscontract, behalve als je niet zo veel werk meer hebt
  3. monogamie, behalve als die knappe meid van de supermarkt wel wil
  4. atheist, behalve als de pastoor op bezoek komt
  5. openhartchirurgie, behalve als we even geen zin hebben
  6. vul ze maar verder aan…

Toch is het wel fijn voor Erdogan, blijkbaar mag je in onze EU afspraken met elkaar maken met als uitzondering wanneer het even niet zo goed uitkomt. Dat zijn nu juist de momenten waarop we de mensenrechten op handen moeten dragen. Merkwaardig genoeg is Turkije niet het eerste land dat deze gemaakte afspraken even voor een paar maandjes bevriest, Frankrijk ging hem al voor in deze.

Het superieure westen: mythe of feit?

16 reacties / Europa, Filosofie, Geopolitiek, Ideeën, Maatschappij, Nederland / Door / 31 juli 2016

Nog steeds zijn de gebieden waar de westerse beschaving heerst, de plaatsen met de hoogste levensstandaard.  Daarvoor betalen we wel een aanzienlijke sociale prijs. Welke richting moeten we op?

Het superieure westen

Hoewel wij als het westen onszelf als superieur ten opzichte van de minder geslaagde landen zien, is dat op erg veel vlakken inderdaad het geval. Militair, economisch, gezondheidszorg, dat zijn allemaal facetten waarin wij als westerse maatschappij ons succes afmeten. Dat zijn tevens ook de punten waarop wij ons superieur achten ten opzichte van landen die dit niet of in mindere mate bezitten. De deelnemers aan deze levenslang durende ratrace werken zich 40 uur per week (en soms nog meer) kapot, om maar van het leven te kunnen genieten en de rekeningen te kunnen blijven betalen en daarmee dus het handjevol rijke succesvolle medewesterlingen nog rijker te kunnen maken. Veel van deze mensen zijn zich niet helemaal of helemaal niet bewust van deze steeds groter wordende paradox, men werkt om de auto te kunnen betalen die men nodig heeft om op het werk te komen, men werkt tevens om de vakanties te kunnen betalen omdat men na een jaar lang hard gewerkt te hebben wel toe is aan een beetje rust. Men werkt om de school van de kinderen te kunnen betalen, zodat de kroost in de veilige handen is van de westerse indoctrinatie en men gewoonweg geen tijd heeft om dit zelf te kunnen doen, omdat beide hoofden van het gezin aan het werk zijn om de opvang te kunnen betalen. Natuurlijk is al deze arbeid erg goed voor onze economie, en helpt dit mee te betalen aan het westerse ideaalbeeld dat volledig op perverse kapitalistische motieven berust.

ert

Ons ideaalbeeld en succesfactoren

Onze kinderen, de toekomst, de reden waarom velen van ons zich uit de naad werken worden dan in een duidelijk stramien structureel door verschillende leraren verteld dat geld eigenlijk niet zo belangrijk is, en dat het eigenlijk gaat om de binnenkant van de mensen, dat hij of zij waarschijnlijk ware liefde zal gaan vinden en na een korte of langere studieperiode zich zal gaan settelen in een twee onder een kap, labrador retriever, 2.3 kinderen en in het bezit van een Opel Astra. Tja, we zeggen dat allemaal wel, maar zoals dat wel vaker gaat, zeggen daden meer als woorden. Zonder geld zal men (uitzonderingen daargelaten) in een subcultuur degraderen waar men als werkende middenklasser op neerkijkt. Je hebt nu eenmaal geld nodig om te functioneren in onze maatschappij, waarbij de hoeveelheid geld wat men bij elkaar heeft weten te harken een lineair verband maakt naar de trede waarop men op de hiërarchische ladder bevind. Kortom, geld is een pervers middel waarop nagenoeg het gehele fundament van onze westerse beschaving is gebouwd. Zo ook de maatstaf waarop wij ons succes afmeten, militair, economisch, gezondheidszorg zijn alle drie op geld gebaseerde succesfactoren.

Doen we het eigenlijk wel zo goed ?

Ooit las ik ergens een artikel waarin vermeld was dat de succesfactor van een beschaving af te lezen was aan het aantal zelfmoorden per jaar. Dit durf ik te bestrijden, is de succesfactor niet beter te illustreren op de manier hoe wij met onze kinderen en ouderen omgaan? Andere mensen betalen om voor hun te zorgen omdat we zelf te druk zijn met geld verdienen, kinderen wegstoppen in leerfabrieken met de keuze uit 20 curriculums? Ouderen wegstoppen in doden-flats, men wacht daar immers op hun dood, met op dinsdagavond bingo. De maatschappij die wij zo superieur vinden heeft duidelijk ook zijn kanttekeningen.

Hoe dan wel?

Een mogelijke oplossing die ik zie om het verder depersonaliseren en het individualiseren tegen te gaan kan men alleen bewerkstelligen als men geen 40 uur per week meer werkt, de kinderen het liefst voor een gedeelte zelf opleiden en opvoeden, met meerdere generaties in een huis gaan wonen (scheelt ook weer kosten). Zorg voor uw naaste en zie alle mensen als gelijk, dan zijn de eerste stappen al gezet naar een wereld die begint af te kicken van de geestdodende drug die het kapitalisme heet. In veel landen waar men gewoonweg minder geld heeft doet men dit al jaren, hoewel dit wel betekend dat men een stuk privacy hiervoor moet opgeven, krijgt men het  zien opgroeien van uw kinderen voor terug. Tevens kun je dan je ouders verzorgen op dezelfde manier ze jou verzorgd hebben in je jeugd.

Gezonde verveling

3 reacties / Ideeën / Door / 16 juli 2016

Wie doet het nu nog? Het echte ouderwetse vervelen, er is immers altijd wel wat te doen.

Het echte nietsdoen, kennen kinderen dat nog? Een lange middag of een eindeloze dag: “Mam ik heb niets te doen, mag ik even op de iPad?” ¨Tuurlijk¨, is het dan al snel met een instemmende knik geoorloofd, anders blijven ze toch maar weer zeuren. Entertainment is er immers altijd en overal tegenwoordig, men loopt van de tv naar de pc terwijl men Facebook met een halfslachtige blik op de mobiel “bijwerkt”. Zijn we allemaal verandert in een soort van informatie-junkies die geen moment meer zonder entertainment kunnen?

Niets doen is de belangrijkste bron van creativiteit. Uit pure verveling ontstaan de mooiste dingen

De grote vraag is dan ook, wat levert het op als men het niet meer zou toestaan bij onze kroost? Je kind hangt dan ondersteboven op de bank, starend naar de klok om de haverklap zichzelf en mede-gezinsleden vragend wat hij zal gaan doen. Of hij al op de iPad mag, of 5 minuten achter de pc en daarmee jou bij al je voorgenomen dagactiviteiten uit je goeie humeur haalt. Je kan natuurlijk ook voorstellen even een boek te pakken of buiten tegen een steentje gaat trappen. Of misschien weer even gaan tekenen, zijn kamer veranderen of in een boom gaan klimmen. Verveling en ingetrokken iPad privileges hebben namelijk als bijkomend voordeel dat deze weer activiteit en creativiteit aansporen, maar daar moet je dan als kind wel de tijd voor krijgen.

moe-en-verveeld

Verveling als bron van inspiratie

Ditzelfde gegeven geldt uiteraard ook voor volwassenen. De momenten dat men niets heeft, enkel alleen maar je eigen gedachten, worden steeds schaarser. Zelfs de kleine minuutjes op de retirade worden gevuld met het bijwerken van de email of de steeds maar weer veranderende tijdlijn van de blauwe heroine. Dit continue proces van entertainment is funest voor de menselijke creativiteit, en na mate deze toestand van informatie opname als een “foie gras gans” voortduurt, hoe moeilijker het vaak wordt om weer tot je ware zelf terug te keren. Tot aan het moment men een chronische afhankelijkheid heeft gecreëerd en daarmee het laatste restje kinderlijke creativiteit, naïviteit en enthousiasme volledig heeft verloren.

Verveling, nuttig en vruchtbaar

Creativiteit is een sleutel tot oplossingsgericht denken en kan men het beste benaderen als een metaforische plant. Men moet deze koesteren en verzorgen vanaf het stekje tot een volwassen plant, omringen met liefde en aandacht zodat deze kan groeien tot haar volledige potentie. Een plant in een te kleine pot gaat namelijk na verloop van tijd ook dood door gebrek aan ruimte.

 

Cyborgs vormen de samensmelting van mens en machine. Bron: Youtube still

Cyborg kaders

6 reacties / Analyses, geneeskunde, Ideeën, Techniek / Door / 29 juni 2016

Wat is nu precies een cyborg? En zijn we in feite niet al een beetje een cyborg?

Wat zijn de kaders van een cyborg, en zijn we dat nu al niet een beetje?

Als we het merendeel van de films uit het science fiction genre mogen geloven, is de scheidslijn tussen mens en cyborg overduidelijk. Is iemand half robot met nog uit organisch materiaal bestaande hersenen, dan behoort diegene tot de categorie cyborg. Simpel. Enkel vanuit een filosofisch standpunt gezien, lopen we er nu al bijna allemaal als cyborgs bij, hiermee bedoel ik niet de pacemaker van tante Inie, het houten been van Peter Stuyvesant of de prothetische voet van de in Irak gewond geraakte achterbuurman. Ik bedoel de smartphone.

Hoewel spraakverwarring kan ontstaan over de vraag, of het wel of niet een essentiële levensbehoefte betreft, zeker bij de jeugd, kan ik u verzekeren dat dit niet het geval is. Op een lichte paniek aanval of hyperventilatie na, kan er medisch gezien niets met je gebeuren wanneer men zich niet binnen het handbereik van de telefoon bevindt. Ondanks dit bovenstaande als algemene kennis gezien mag worden, houdt de meerderheid van de westerse wereld zijn of haar mobiel krampachtig vast alsof het van levensbelang is.

Dit verschijnsel valt goed te verklaren. De telefoon is immers geëvolueerd tot een verlengstuk van onszelf. Men verleent identiteit aan de telefoon, wie ben je, tel je mee, hoeveel Facebook vrienden heb je, hoeveel volgers op Twitter? Een on demand entertainment systeem met spelletjes, sociale controle, informatie, herinneringen, en dit alles 24/7 beschikbaar, mits je je batterijmanagement goed onder controle hebt.

Terug naar de cyborgs

In feite zijn wij de eerste bèta versie van de toekomstige cyborgs. We hebben een extern uitbreidbaar geheugen, nagenoeg alle kennis van de mensheid per direct beschikbaar, we kunnen andere cyborgs live met ons mee laten kijken (d.m.v. Facetime), we delen onze locatie zodat de andere cyborgs weten waar we ons bevinden, of om gewoon simpel de primaire emotie van jaloezie op te wekken. Rekenen, grammatica, en nagenoeg alle middelbare school kwaliteiten worden overgenomen door en vergemakkelijkt door onze externe vriend en raken zodanig steeds meer in de vergetelheid totdat ze helemaal zijn verdwenen. Daarmee zijn we dus afhankelijk van onze mobiele vriend en de laatste fase van het cyborg zijn ingeslagen.

Cyborgs vormen de samensmelting van mens en machine. Bron: Youtube still
Cyborgs vormen de samensmelting van mens en machine. Bron: Youtube still

Een cyborg (van het Engelse cybernetic organism oftewel cybernetisch organisme) is de fysieke samensmelting van mens en machine.

Voorbeelden van cyborgs zijn de Borg uit de Star Trek-serie, Bionic Woman, voor de wat oudere lezertjes De Man van Zes Miljoen en De Vrouw van Zes Miljoen, televisieseries uit de jarne zeventig. De cyborg in deze series zou men ook bionische mensen kunnen noemen. In de sciencefiction-filmreeks The Terminator is het personage de Terminator gebaseerd op een robot met menselijk weefsel als bekleding, technisch gesproken niet een cyborg.

De Amerikaanse feministische bioloog, filosoof en socioloog Donna Haraway houdt in haar essay A Cyborg Manifesto uit 1985, een pleidooi voor de afschaffing van de rigide grenzen tussen mensen en dieren, organismen en machines, mannen en vrouwen. Volgens haar opvattingen van het begrip cyborg zijn veel mensen die nu op aarde rondlopen in feite al cyborgs; iemand die hulpmiddelen als een pacemaker en een hoorapparaat heeft, voldoet al aan de voorwaarde cyborg.

Een van de eerste menselijke cyborgs is Britse professor Kevin Warwick, hoogleraar cybernetica aan de Universiteit van Reading. Samen met zijn team is hij erin geslaagd om van zichzelf een populaire cyborg te maken. Warwick was ook het brein achter Cybot, een robotje dat men bij het magazine Real Robots kon krijgen.

Bron wikipedia

Volgens de officiële definitie moeten we wachten totdat er een fysieke samensmelting tussen mens en machine plaatsvindt, (wat mijner inziens niet nog erg lang op zich laat wachten) maar heeft de mobiele telefoon al een dusdanige sterke positie ingenomen in onze mentale beleving dat een smartphone-verslaafde evengoed als cyborg gerekend mag worden.

Een zwevend visje. Het geheim: ultrageluid. bron: Universiteit van Xi'an

Grenzen van geluid

1 reactie / Ideeën / Door / 31 maart 2016

Geluid is een bijzonder fenomeen. Het staat ons toe om als mensen te communiceren, het praten zowel het luisteren. Hoewel het bij sommige mensen slechts op een eenrichtingstraat kan lijken, zijn de meeste mensen toch wel terdege capabel om zowel geluiden te ontvangen als te produceren.

Geluid in engste zin is de hoorbare verandering van de luchtdruk. Geluid kan ook in een ander medium optreden, bijvoorbeeld door drukwisselingen in water. In ruimere zin is geluid iedere verandering van de heersende statische atmosferische druk, al dan niet hoorbaar. Heel algemeen wordt onder geluid iedere verandering van de dichtheid van een elastisch medium verstaan. Geluid plant zich als een longitudinale golf van dichtheidswisselingen van het medium voort.

Geluid is dus de subjectieve verandering van luchtdruk. Dit kan heel mooie resultaten geven. Denk aan het spelen van een pianoballade midden op een luchtige lenteweide in de stralende zon. Aan de andere kant: ook minder smaakvolle fenomenen als Ronnie Flex en  consorten vallen ook onder dit zelfde verschijnsel.

Er bestaan elementaire geluidsdeeltjes, fononen. Fononen zijn pseudodeeltjes, dat wil zeggen: ze zijn opgebouwd uit het gedrag (in dit geval trillingen) van andere deeltjes. Fononen kan je richten en sturen met akoestische lenzen. Je kan er mee rekenen en zelfs lasers mee bouwen.

Een zwevend visje. Het geheim: ultrageluid. bron: Universiteit van Xi'an
Een zwevend visje. Het geheim: ultrageluid. bron: Universiteit van Xi’an

Zweven op geluid
Uiteraard zijn er ook leuke wetenschappelijke geintjes met geluid uit te halen. Wetenschappers van Clemson University gebruikten een ultrasone geluidsgolf om een druppel vloeistof in de lucht te laten leviteren.
De akoestische trillingen trekken de vloeistof uit de druppelvorm, maar de oppervlaktespanning maakt het voor de druppel mogelijk om intact blijven.
Nu voor het interessante deel: ze hebben een manier bedacht hoe ze de vorm van de druppel kunnen manipuleren door het verhogen van de sterkte en frequentie van het akoestisch veld.
Met andere woorden: hoe hoger de frequentie en amplitude van de golven , hoe extatischer de druppelvorm gaat worden.
Uiteraard alles met een bepaalde limiet. Verhoogt men de frequentie te veel, dan verliest de druppel zijn oppervlaktespanning en spat uit elkaar.
Zie het filmpje hieronder voor dit verbluffende resultaat.

Nou leuk, maar wat kan je er mee?
Deze manipulatie van een simpele vloeistof is natuurlijk erg leuk om te zien maar een praktische toepassing heeft het op dit moment nog niet. Wel zet deze ontwikkeling de deur op een kiertje voor vele futuristische applicaties. Denk u maar eens aan een automatische zoomlens zonder bewegende onderdelen of een driedimensionaal bewegend hologram. De mogelijkheden lijken eindeloos.

Wel liggen er veel toepassingen op de rol. Een aantal Japanners zijn er in geslaagd voelbare hologrammen te produceren met geluid. Vaak wil je niet dat een bepaald sample wordt verontreinigd door het aan te raken. Ultrageluid kan druppels laten zweven. Hiermee zou je ook chemische reacties kunnen sturen: met geluid stuur je de twee, of meer, druppels met chemicaliën naar elkaar toe. Zo heb je als het ware een akoestisch pincet.

Scheefgroei in de banenmarkt

5 reacties / Analyses, Ideeën en techniek, Maatschappij, Mensheid, Nederland, Visionaire vragen / Door / 25 maart 2016

De hoogte van intelligentie is niet altijd de hoeveelheid studie die men volgt maar wel het anticipatie vermogen die men bezit. Nu wil ik niet onze lieftallige regering betichten van ook maar enige vorm van intellect. Maar het zou ze sieren om de scheefgroei in salaris aan banden te leggen.

Opbouwen van carrière steeds moeilijker
We hebben namelijk te maken met een ongekende marktverschuiving. Wanneer men vroeger tijdens de weelderige jaren tachtig aan het werk ging en de werkverhouding tussen de werkgever en de werknemer als positief werd ervaren, kreeg men een vast contract. Dit contract was een nagenoeg zekere garantie om voor zeer lange periode met cumulatieve loonstijging met elkaar samen te werken. Dit systeem werkte goed voor de markt van die tijd, maar tegenwoordig worden er steeds minder vaste contracten uitgedeeld en de werknemer is gedoemd om elke 3 jaar op zoek te gaan naar een nieuwe baan, maar ook om weer op de onderste loonschaal te beginnen.

De werknemer heeft hierdoor geen kans om iets op te bouwen, dat zal nog een minder groot probleem zijn op je dertigste, maar tussen het vijftigste en zevenenzestigste levensjaar wordt je toch minder snel aangenomen. Dit kan ook haast niet anders, de markt verandert zo snel dat het zeker voor de bovenste helft van onze arbeidskrachten steeds moeilijker wordt om deze exponentieel versnellende vooruitgang bij te benen, laat staan voorop te lopen. En dat willen de bedrijven tegenwoordig, voorop lopen, ze zullen wel moeten, anders doet de concurrent het wel.

Oudere werknemers vaak overgewaardeerd
Het is dan ook geen realistische verwachting dat het bedrijfsleven hoge lonen betaalt voor iemand met verouderde kennis, en dit is juist wat de scheefgroei veroorzaakt. Ons economische stelsel is als een ballon die steeds verder opgeblazen wordt. Men moet er af en toe een beetje lucht uit laten voordat deze ontploft.

De verklaring van deze scheefgroei is dan ook simpel aan te wijzen:

Terwijl onze kennis opname en het toepassings-gebied  hiervan een parabolische curve beschrijft….

Parabool

Kennisopname(leeftijd)

Beschrijft een personeelslid met een vast contract een lineaire opwaartse lijn.

liniair

 

Iemand die geen vast contract heeft en na drie trouw voldragen jaarcontracten weer overnieuw mag beginnen valt wellicht het best te beschrijven met een zaagtandfunctie.

zaag

Demotie
Dit is een natuurlijk niet voor elke werknemer hetzelfde, er zullen minstens zoveel verschillende loontrajecten zijn als werknemers, maar voor het merendeel is dit toch hoe het min of meer uit gaat zien. Dit systeem is dus onhoudbaar op de lange termijn, en zal zeker ontploffen tegen de tijd dat de huidige generatie dertigers en veertigers tegen hun pensioengerechtigde leeftijd aanlopen.

De enige manier hoe men dit goed kan ondervangen is dat van het juiste salaris op de juiste leeftijd uitkeren. Een werknemer tussen de vijfentwintig en de vijfenveertig zit op zijn toppunt van capaciteit en zou hier ook naar uitbetaald moeten worden, zoveel zelfs dat deze persoon een buffer kan opbouwen voor de mindere jaren die er hoogstwaarschijnlijk ook aan zit te komen.

Op een enkeling na komt men na een bepaalde leeftijd gewoonweg niet meer goed mee met de moderne vooruitgang in dit tempo, dus als men die leeftijd heeft bereikt dat men minder open staat voor veranderingen en licht vastgeroest in hetzelfde stramien zit te watertrappelen, wordt het tijd voor een iets simpeler baan (demotie) waar dan ook minder vergoeding tegenover staat.