Misvattingen – Pagina 2

Enkele subtielere cartoons van Charlie Hebdo waarin de veronderstelde uitvinder van de islam, de koopman Muhammad ibn Abdullah, wordt afgebeeld. Bron/copyright: Charlie Hebdo Magazine

Waarom we de vrijheid van meningsuiting onvoorwaardelijk moeten beschermen

Laat een reactie achter / Analyses, Europa, Filosofie, Geopolitiek, Ideeën, Maatschappij, Misvattingen, Nederland, Psychologie, Social Engineering, Visionaire vragen / Door admin / 20 oktober 2020 25 december 2020

Is een spotprent een mensenleven waard? Op het eerste gezicht zou je zeggen: nee. Schijn bedriegt hier echter: niet alleen onze vrijheid, maar ook het voortbestaan van de menselijke soort is gebaat bij integriteit in denken, en hierbij bij een absolute vrijheid van meningsuiting.

De mens en de mensheid als informatieverwerkers
Evolutie is in feite informatieverwerking. Evolutie is het product van de confrontatie van ons genotype (de DNA-blueprint in onze genen) en het hieruit ontstane fenotype (onze lichamen) met de natuurlijke omgeving (waaronder andere organismen). In miljarden jaren van evolutie is het genotype van onze soort uitgebreid en aangepast tot we van twee enkele strengen bacterie- en archaea-DNA, gehuisvest in een eenvoudige cel, zijn uitgegroeid tot een complex meercellig organisme, in staat om de mysteries van het leven, de ruimte en de tijd te ontraadselen.

Dit proces vond slechts plaatst door de eindeloze blootstelling van ons genoom aan steeds wisselende uitdagingen. Onze voorouders hebben wereldwijde rampen zoals een catastrofale asteroïde-inslag, een gammastralings-burst en iets wat waarschijnlijk een massale vulkaaneruptie is geweest, overleefd. Elke ramp heeft doorgaans de taaiste overlevers uitgeselecteerd. De catastrofale ramp aan het einde van het Perm 252 miljoen jaar geleden, waarbij meer dan negentig procent van de soorten op aarde het loodje legde, heeft de weg vrijgemaakt voor de voorouder van de dinosauriërs (en hiermee vogels), de Chicxulub-inslag voor groepen zoogdieren waaronder de primaten, onze groep.

Technische en culturele evolutie
Economische, sociale en culturele wedijver is onderworpen aan soortgelijke evolutionaire druk. Het “DNA” van bijvoorbeeld een fiets zijn de CAD-bouwtekeningen, specificaties en montagehandleidingen van de verschillende onderdelen en de hele constructie, en de mentale blueprint in de hersens van fietsenmakers, waar het fenotype de fiets zelf is. Een mooie, sterke en prettig rijdende fiets wordt vaker verkocht, waardoor de fabrikant de fiets kan doorontwikkelen en andere fietsfabrikanten elementen gaan overnemen. Ditzelfde mechanisme treedt ook op bij culturele elementen als taal, ideologieën en religie. Een religie die er beter in slaagt om mensen te bekeren en het geloof in stand te houden,heeft een voorsprong op religies die het ontmoedigen of verbieden om te bekeren, of een te zwakke greep hebben op het brein van hun aanhangers.De qua aantallen grootste religies, christendom, islam en hindoeïsme, slagen hier het beste in.

Waarom bestaan er religies?
Religies komen voort uit dezelfde drang die ook leidde tot het ontstaan van de wetenschap: de behoefte om de wereld om ons heen en de zin van ons bestaan te begrijpen. Een religie komt voort uit de fysische en metafysische ideeën uit de tijd waarin de religie ontstond. Deze ideeën worden afgekaderd, doorgaans door een stichter (christendom, islam, boeddhisme) of groep stichters (jodendom, sikhisme, hindoeïsme) en in de jaren daarna, als gevolg van confrontaties met andere religies en filosofieën, geïnstitutionaliseerd. De canon (verzameling van heilige geschriften) wordt vastgesteld en er ontstaan klassen van geïnstitutionaliseerde kennisdragers van de religie, zoals monniken, goeroe’s, priesters, theologen en ulema. Hiermee krijgen religies een extra evolutionair voordeel: full-time professionals waarvan hun bestaan afhangt van de aanwezigheid van grote aantallen gelovigen, die hun tienden afstaan. Deze professionals verzinnen voortdurend nieuwe methodes om gelovigen binnen te halen, hun geloof in stand te houden en afvalligheid te verhinderen. Dit verklaart het kastensysteem bij hindoes, de nadruk op bekering als enige manier om mensen te redden van de hel bij christenen en de draconische straffen op het verlaten van de islam bij moslims.

Hebben religies waarde?
Religies kaderen ideeën af en belemmeren het wetenschappelijke en metafysische denken. In principes hebben religies daarmee een negatieve invloed op de menselijke overleving. Elementen van religies kunnen bij wijze van uitzondering nuttig zijn. Denk aan de bescherming van het gezin, interpersoonlijke ethiek, het stimuleren van abstract denken en het bieden van een metafysische werkelijkheid die afstand van de waarneembare werkelijkheid creëert en zo de denkwereld opspant.
De oververtegenwoordiging van joden en in mindere mate christenen bij wetenschappelijke grensverleggers doen vermoeden dat deze religies elementen bevatten die de ontwikkeling van theorievorming, inductie en kritisch wetenschappelijk denken bevorderen. Waar het primitieve jodendom erg veel weg heeft van de huidige islam, heeft het latere rabbinale jodendom een speelsere, meer gelijkwaardige relatie met de oppergod. Ook is “lernen”, de nadruk op leren, erg belangrijk binnen het hedendaagse jodendom. Dit is, voorzover het natuurwetenschappelijke kennis betreft, vanzelfsprekend erg nuttig bij de wetenschapsbeoefening. Dit geldt ook voor het christendom, dat meer op het esoterische domein gericht is en hiermee (na de vernietigende nederlagen die de katholieke kerk leed tegen Galileï en de aanhangers van Copernicus, en de protestantse ketters) de natuurwetenschap veel minder tegenwerkte en in enkele gevallen zelfs bevorderde. Kortom: religies kunnen toch per saldo een positieve waarde hebben, afhankelijk van de ideeën die ze inhouden. Dit is echter meer de uitzondering dan de regel. Dit verklaart ook waarom in uitgesproken atheïstische landen als de beide China’s, Tsjechië en Japan, de beoefening van wetenschap en techniek op een hoger peil staat.

Vrijheid van meningsuiting staat hoger dan religieuze dogma’s
De essentie van evolutie is informatieverwerking. Onze technische en culturele evolutie is in feite een verlengstuk en logisch vervolg van de biologische evolutie. Vrijheid van meningsuiting opgeven omdat een mythisch opperwezen, of een legendarische oprichter, van een religie zou kunnen worden beledigd is: de evolutie van het menselijke denken en cultuur stilzetten. Als een religie niet in staat is om spot of kritiek te weerleggen, dan delft deze religie het onderspit in de oorlog der ideeën. Net zomin als het in Nederland of België toegestaan is om consumenten af te persen, mag het ook niet toegestaan zijn om met oneigenlijke methoden godsdienstkritiek onmogelijk te maken. Als een religie als de islam niet in staat is om te overleven zonder haar critici te intimideren met moord en doodslag, dan moet deze religie maar voorgoed van de aardbodem verdwijnen. Wie oproept om critici te doden om ze zo het zwijgen op te leggen, is een sta-in-de-weg van de evolutie van de mensheid. Zij zijn opdrachtgevers voor moord en hiermee schuldig aan moord. Zij moeten worden behandeld als terroristen. De mensheid is beter af zonder hen.

Op dit moment gebruikt Nederland 66% van het grondgebied voor landbouw. Wat, als we de landbouw gewoon afschaffen? Bron/copyright: visionair.nl

Moeten we in Nederland de landbouwgrond veranderen in woongebied en natuur?

1 reactie / Analyses, Economie, Ideeën, Maatschappij, Misvattingen, Nederland, Social Engineering / Door Germen Roding / 2 oktober 2020 2 oktober 2020

De grootste grondgebruiker in Nederland is de landbouw. De interimmanager Iman Stratenus en zijn adellijke compaan jonkheer Eppo Folef Marie van Nispen tot Sevenaer, met een juridische achtergrond, hebben naar eigen zeggen dé oplossing. Wat, als we de landbouw in Nederland afschaffen en de vrijkomende grond inrichten als natuurgebied?

Stadsstaat Nederland heeft een grotere bevolkingsdichtheid dan menige wereldstad. Op 40 000 vierkante kilometer land huisvest Nederland 17 miljoen mensen. Ongelofelijk genoeg slaagt Nederland er ook in om op landbouwgebied grotendeels zelfvoorzienend in voedsel te zijn. Dit tegen een prijs. Zo wordt het land drooggemalen, waardoor de bewortelbare zone op akkers groter wordt en deze begaanbaarder worden voor zware landbouwmachines. Met als gevolg dat natuurgebieden verdrogen en er structurele vochttekorten ontstaan.

Wat, als we de landbouw gewoon voor het grootste deel afschaffen en het vrijkomende land bestemmen tot natuurgebied en voor woningbouw? Dat zou in één klap de problemen met emissierechten oplossen. Ook komt er dan land vrij voor de verbouw van biomassa, een ander idee dat erg hip is onder klimaatvrienden. Dit is het voorstel van beide voorgenoemde heren van het initiatief natuurrijknederland.

Het idee is simpel. Maak de helft van Nederland natuurgebied. Koop het grootste deel van de boeren uit met de opbrengst van het verkopen van een deel van de landbouwgrond als grond voor woningbouw. De auteurs noemen 1 miljoen nieuwe duurzame woningen. Bestem de rest voor de verbouw van biomassa en als natuurgebied, bijvoorbeeld om vossenjachten te houden. Importeer voortaan ons voedsel uit het buitenland.

De schrijvers van dit rapport hebben duidelijk een economische achtergrond. Ze gaan er vanuit dat Nederland de komende tientallen jaren â€˜business as usualâ€™ zal doormaken met een stabiel internationaal systeem, waarin het economisch gezien inderdaad slimmer is om ons voedsel te importeren dan om hiervoor schaarse grond te benutten.

Zeker in deze instabiele geopolitieke situatie, waarin bestaande bondgenootschappen uit elkaar vallen en nieuwe geopolitieke breuklijnen ontstaan, is dit niet erg verstandig. Uit de covid-19 crisis bleek al dat landen hun eigen bevolking prioriteren. Zendingen mondkapjes op doorvoer naar andere Europese landen werden in beslag genomen, Frankrijk voerde een exportverbod voor covid-19 beschermingsmiddelen in. Het is ronduit dwaas en onverantwoordelijk om aan te nemen dat als er een wereldwijde hongersnood op zal treden, onze buurlanden ons uit de brand zullen helpen als hun eigen bevolking honger lijdt.

De reden dat er in Nederland zoveel ruimte is voor landbouw ten koste van ander grondgebruik is niet triviaal. Zoals de boeren zelf het kort en bondig formuleren: U moet goed weten, wij boeren zorgen voor eten.

Stellen wij 12.000 vierkante kilometer landbouwgrond buiten gebruik, zoals dit tweetal voorstelt, dan is Nederland niet meer zelfvoorzienend op het gebied van voedsel. Onze (over)grootouders hebben allen in de Hongerwinter van 1944 ondervonden wat voor akelige gevolgen het heeft om in tijden van crisis afhankelijk te zijn van het buitenland.

Het is beter, om bijvoorbeeld kritisch te kijken naar het staande asiel- en immigratiebeleid (nu verantwoordelijk voor meer dan tachtig procent van de bevolkingsgroei, zie https://www.cbs.nl/nl-nl/dossier/dossier-asiel-migratie-en-integratie/hoeveel-immigranten-komen-naar-nederland-) en creatiever om te springen met de bestaande ruimte dan nu, bijvoorbeeld door meer ondergrondse bouw en het verplaatsen van de ecologisch meest belastende landbouwactiviteiten naar zee. Drie vijfde deel van het Nederlandse grondgebied is zee. Op termijn kan veel landbouwgrond inderdaad een andere bestemming krijgen, maar alleen als we er in slagen om vervangend voedsel te produceren in bijvoorbeeld landbouwflats, op synthetische wijze of op zee.

Bij een familie van adel hoort uiteraard een indrukwekkend familiewapen. Bron: Wikimedia Commons

Koningshuis en adel zijn racistische instituten

1 reactie / Analyses, Filosofie, Ideeën, Maatschappij, Misvattingen, Nederland, Social Engineering, Visionaire vragen / Door Germen Roding / 24 augustus 2020 24 augustus 2020

Nederlanders moeten zich erg schamen over de Zwarte Piet-traditie, vindt de Amerikaanse monopolist Facebook. Opmerkelijk genoeg zijn er in Nederland twee nog veel racistischer instituten, die onverkort kunnen functioneren: adeldom en het koningshuis.

Erfelijk adeldom
Al ver voor de Romeinse tijd bestond het instituut adel. De edele bezit op basis van afkomst een vooraanstaande positie. Er is in Nederland maar één manier om toe te treden tot de adel. Op basis van de geboorte in een aanzienlijke familie, of door de verheffing van deze familie tot het adeldom, aldus de Wet op de Adeldom. Dit geldt ook voor het koningshuis, al zijn hier de regels marginaal soepeler. Een persoon kan toetreden tot het koningshuis, als een lid van het koningshuis met deze trouwt, aldus de Wet Lidmaatschap Koninklijk Huis. Het bekendste voorbeeld is vanzelfsprekend de vrouw van de Nederlandse koning Willem IV, de Argentijnse MÃ¡xima Zorreguieta. Leden van het koninklijk huis treden automatisch toe tot de adel.
Dit maakt zowel het adeldom als in iets mindere mate het koningshuis racistische instituten. Een van de afschuwelijke elementen van het leven onder de Duitse nazi-dictatuur waren de Neurenberger rassenwetten. Onderdeel hiervan was het bijhouden van een afstammingsregister. Kwamen er in je familiestamboom bijvoorbeeld zwarten, Slaven of, het ergste scenario, joden voor, dan was je geen raszuivere Germaan en waren topposities voor je uitgesloten. In Nederland kennen we nog steeds elementen van deze Neurenberger rassenwetten. Ik doel nu op het door de Hoge Raad van Adel uitgegeven adelsregister. Voor de sneuneuzen die net buiten de boot vielen, maar er toch bij willen horen zijn er het “blauwe boekje” van het zelfbenoemde “Nederlands patriciaat” en een lijstje van “aanzienlijke” Haagse families.

Adel belangrijker dan het op het eerste gezicht lijkt
Vaak wordt gedacht dat adeldom alleen een folkloristisch karakter heeft. Dit is onjuist, zoals ook al blijkt uit de expliciete wetgeving op dit gebied en het bestaan van de Hoge Raad van Adel. Dit blijkt eveneens uit de forse boetes op het “valselijk” voeren van de titel jonkheer, graaf of hertog volgens artikel 435, eerste lid, van het Wetboek van Strafrecht: een geldboete van de tweede categorie. Deze bedraagt maximaal â‚¬ 4350 in 2020.Een even hoge straf als staat op het vals voeren van bijvoorbeeld een academische titel of jezelf preesenteren als advocaat.

De ongeveer tienduizend “edellieden” zijn oververtegenwoordigd op elitaire en prestigieuze posities die vaak met de “deep state” worden geassocieerd. Diplomaten, ministers en hoge ambtenaren zijn vaak van adel, hoewel hun aandeel langzamerhand wel vermindert.

De gevolgen
Als de politieke elite geboorte en afstamming ziet als een wettig argument om aan een groep een beschermde status toe te kennen, verliest deze hiermee haar morele recht om discriminatie op afkomst te verbieden. Er zal pas een einde aan racisme komen als iedere Nederlander daadwerkelijk gelijk is voor de wet. Nu is dat niet het geval. Ben je geboren als nakomeling van staatshoofd Willem IV, dan betekent dat een levenslang emolument van enkele tonnen per jaar. Ben je geboren in een adellijk geslacht, dan mag je je graaf of baron noemen, terwijl dat ondergetekende en waarschijnijk ook u, hooggeboren lezer, op maximaal enkele duizenden euro’s boete komt te staan.

Afschaffen of hervormen?
In feite kennen we al vormen van meritocratische adel. Een doctorstitel verdien je (meestal) door enkele jaren ploeteren aan een promotieonderzoek. Dit geldt ook, in mindere mate, voor de ingenieurstitel van weledelgestrenge schrijver dezes. Bij de jaarlijkse lintjesregen worden geregeld mensen die (volgens de overheid) een bijzondere prestatie hebben neergezet, geslagen tot ridder in bijvoorbeeld de orde van Oranje Nassau. Waarom niet de uitvinder van een oplossing voor het zwerfplastic in zee tot Baron-Beschermer van de Schone Oceaan benoemen, of een moedige ex-moslim dissidente tot Hertogin van het Vrije Woord?

Zijn vluchtelingen aanjagers van economische groei?

Fabel of feit? Vluchtelingen leveren economische groei op

3 reacties / Analyses, Misvattingen / Door Germen Roding / 21 juni 2018 21 juni 2018

De zelfbenoemde kwaliteitskrant Volkskrant publiceerde een stukje van cultureel antropoloog Keulemans, waarin hij beweerde dat vluchtelingen economische groei opleveren, ook per hoofd van de bevolking. Hierbij baseerde deze meneer zich op een Franse economische studie. Klopt dit?

Wat zijn de gevolgen van de komst van een grote hoeveelheid migranten in een maatschappij?
Een maatschappij bestaat uit mensen. Voeg je daaraan extra mensen toe, dan stijgt het BNP, omdat deze mensen deelnemen aan het economische verkeer. Dit is een voor de hand liggend eerste orde effect. Zo is er een toename aan consumptie. Immers, deze mensen moeten eten. Er is ook een toename aan uitkeringen of salarissen. Immers, deze mensen moeten ergens van leven. Dit samen zorgt voor een hogere omzet. Dit geld komt alleen niet uit de lucht vallen. Het is door belastingbetalers, resp. werkgevers bijeengebracht. In het geval van uitkeringen, had het geld aan een ander, waarschijnlijk nuttiger doel besteed kunnen worden zoals infrastructuur of onderwijs. In het geval van werkgevers ligt het anders. Werknemers maken het voor werkgevers mogelijk om goederen en diensten te produceren. Deze productie verkopen werkgevers weer, waardoor salaris economisch gezien geen verliespost is, maar winst.

In een tijd dat er nauwelijks sociale voorzieningen bestonden, zoals in de Nederlandse Gouden Eeuw, konden migranten alleen bestaan door te werken. De schaarse sociale voorzieningen, zoals het tuchthuis, waren werkgeoriënteerd en naar hedendaagse maatstaven erg karig. Werkgevers lieten ze alleen werken als hen dat voldoende opleverde. Daarom was in de Gouden Eeuw de bijdrage van de Vlaamse protestantse immigranten aan de economie positief, al werden lonen gedrukt. In het geval van migranten met enabling vaardigheden, zoals de Vlaamse en Joodse vakmensen die de grondslagen legden voor nieuwe industrieën, zelfs explosief positief.

Over het algemeen is het slimmer om mensen met vaardigheden waaraan een groot tekort is, binnen te halen. Is die aansluiting er niet, en kunnen de migranten ook niet voor weinig geld en in korte tijd omgeschoold worden, dan worden het kostenposten. Zo is in Nederland tweederde van de asielzoekers uit de tachtiger jaren nog steeds werkloos. [1]

De beweringen in het artikel
Het artikel[2] onderzocht volgens de auteurs, de economische en fiscale gevolgen van de massa-immigratie in West-Europa tussen 1985 en 2015. Hierbij maakten de auteurs gebruik van een “veelgebruikte empirische methodologie” om de macroeconomische effecten van “structurele schokken en politiek beleid” te schatten. Volgens de auteurs toont hun model aan dat de instroom van asielzoekers niet de economische prestaties of fiscale balans verslechtert, omdat de toename in overheidsbestedingen meer dan gecompenseerd wordt door een toename in belasrfinginkomsten uit de toename aan economische transfers (belastingen op bijvoorbeeld salarissen en aankopen). Als asielzoekers permanent ingezetene worden, wordt hun macroeconomische impact positief, aldus het artikel.

Kloppen deze beweringen?
De voornoemde veelgebruikte empirische methodologie is de zogeheten panel vector autoregressie. Dat is autoregressie, toegepast op tijdreeksen. Deze methode schijnt binnen economisch onderzoek inderdaad vaak gebruikt te worden. Voor de mensen onder onze lezers die geen statistiek hebben gehad: met dit onderzoek wordt gekeken welke covariatie er voorkomt tussen de onderzochte factoren.. Covariatie wil zeggen: de mate waarin meetwaardes tegelijk veranderen. De correlatie tussen zwaartekracht en valsnelheid (of tussen de aanwezigheid van Mark Rutte en de hoeveelheid leugens) is bijvoorbeeld positief, m.a.w. hoe meer zwaartekracht, hoe sneller voorwerpen vallen.

Er werden twee ingangsvariabelen gebruikt: asielaanvragen en nettomigratie. Onderzocht werd wat deze als gevolg hebben op de belastingopbrengsten, overheidsuitgaven, BNP per hoofd van de bevolking en fiscale balans: of de overheid een tekort of juist een overschot op de begroting heeft.
Het gebruikte model is eveneens vrij simpel. Het gaat uit van de volgende oorzakelijke keten: (netto migratie, asielaanvragen) -> effectieve overheidsuitgaven per inwoner ->netto belastingopbrengst per inwoner ->’schone’ BNP per inwoner -> werkloosheidscijfer. Hierbij wordt een jaar als tussenstap genomen, m.a.w. de effectieve overheidsuitgaven in 2000 hebben invloed op de netto belastingopbrengst in 2001.

Als variatiebron worden de gegevens van vijftien West-Europese landen gebruikt. Heel slim hebben de vrij pro-multiculturele onderzoekers Oost-Europese landen, met hoge groeicijfers en lage migratie, en Griekenland (catastrofale ineenstorting en grote asielinstroom) weggelaten. Deze zouden dit pro-migratieverhaal een pro-populisme inderzoek hebben gemaakt, en dat was natuurlijk niet de bedoeling van de drie heren.

Uitgaande van de slim gedokterde dataset die dan overblijft, vonden de onderzoekers inderdaad het klassiek Keynesiaanse verband tussen hogere overheidsinvesteringen en een hogere economische groei. Omdat migranten meestal naar rijke landen met lage werkloosheid willen migreren, werd er vanzelfsprekend een positieve correlatie aangetroffen tussen migratie en hoge economische groei/lage werkloosheid.

De conclusie is dat dit onderzoek niet deugt. De uitgangsdataset is bewust gedokterd. Op deze manier hebben de onderzoekers een bias gecreëerd om hun politieke standpunten er doorheen te drukken. Dit gedrag is een wetenschapper onwaardig. Wat betreft de journalistieke standaarden van de Volkskrant, lag de lat toch al niet bijster hoog.

Bronnen
1. Geen tijd te verliezen: van opvang naar integratie van asielmigranten, WRR (2015)
2. Hippolyte dâ€™Albis, Ekrame Boubtane, Dramane Coulibaly, Macroeconomic evidence suggests that asylum seekers are not a â€œburdenâ€ for Western European countries, Science Advances 20 Jun 2018: Vol. 4, no. 6, eaaq0883, DOI: 10.1126/sciadv.aaq0883

De leden van de Shanghai Cooperation Council beheersen nu al het grootste deel van EuraziÃ«, zowel qua oppervlak als bevolking. Bron: SCC

De perfecte storm(1): de instorting van de westerse economische orde

22 reacties / Economie, Europa, Geopolitiek, Ideeën, Maatschappij, Misvattingen / Door Germen Roding / 10 juni 2018 14 november 2019

Een combinatie van zwalkend leiderschap en verregaande samenwerking tussen Amerikaanse vijanden, verzwakt de Amerikaanse positie met de dag. Het ziet er naar uit dat de droom van de neocons om de eenentwintigste eeuw een “American Century” te maken, een vroege dood zal sterven. In het eerste artikel van deze serie, de economie.

Na de ineenstorting van de Sovjet-Unie in 1989 bleef er slechts één supermacht over: de Verenigde Staten. In de jaren hierna breidde de VS haar invloed uit over grote delen van het voormalige Warschaupact en zelfs voormalige onderdelen van de Sovjet-Unie, zoals de Baltische staten. De Russen – de Russische Federatie is met driekwart van de oppervlakte en twee derde van het inwonersaantal van de voormalige Sovjet-Unie de opvolgerstaat hiervan – zagen dit met lede ogen aan. In de woorden van president Vladimir Poetin: als een geopolitieke catastrofe. Dankzij het behendige geopolitieke schaakspel van Poetin slaagde het land er in om een groot deel van de vroegere invloed terug te winnen, al is de westgrens van de Russische invloedssfeer nu een onaangename duizend kilometer naar het oosten verschoven.

De leden van de Shanghai Council beheersen nu al het grootste deel van Eurazië, zowel qua oppervlak als bevolking. Bron: SCC — De leden van de Shanghai Council beheersen nu al het grootste deel van Eurazië en daarmee van de wereld, zowel qua oppervlak als bevolking. Bron: SCC

Toenemende handel buiten het westen om
De relatie van Rusland met oosterbuur China is tegelijkertijd zelden zo hartelijk geweest. Zo brengt het samenwerkingsverband waarin Rusland en China de hoofdrol vervullen, de Shanghai Council, steeds meer landen binnen hun bereik, zie kaartje. Al bijna de helft van de wereldbevolking is ingezetene van een land dat lid is van de Shanghai Council. Het handelsvolume tussen grondstoffengigant Rusland en fabrieksnatie China is verveelvoudigd: rond de tachtig miljard euro per jaar. Naar verwachting zat dit handelsvolume einde van dit decennium rond de tweehonderd miljard euro liggen, hoger dan de Russische handel met de EU. Deze handel verloopt niet via dollars of euro’s, maar in yuans en roebels. Dat betekent, dat de Amerikanen niet meer de handel kunnen belemmeren door het internationale banksysteem SWIFT te blokkeren. Dit geldt ook voor de handel tussen deze twee BRICS landen en bijvoorbeeld Iran, India en Brazilië. Door het voortdurende opleggen van sancties hebben de Amerikanen Rusland en China in elkaars armen gedreven. Hoewel de VS -voorlopig- heeft voorkomen dat de grootste Amerikaanse nachtmerrie,een samenwerking tussen Duitsland en Rusland, plaats gaat vinden, is in feite de samenwerking tussen Rusland en China minstens zo gevaarlijk. China is qua bevolking en oppervlak meer dan tien maal zo groot als Duitsland en de combinatie van Russische grondstoffen en Chinese productie en innovatie is bijna onverslaanbaar. Ook buiten het Euraziatische supercontinent vindt steeds meer handel buiten het ooit dominante westen plaats. Denk aan de handel tussen Zuid Amerika en China. Hier een interactieve kaart om de wereldhandel te visualiseren. Let op de enorme export van China en de enorme handelsstroom tussen Rusland en China.

China werkt eveneens aan handelsroutes om de Amerikaanse wurggreep op de Chinese Zee te doorbreken: de Zijderoute en de Maritieme Zijderoute. Een essentiële hub in deze strategie is het Pakistaanse havenstadje Gwadar, waar over een paar jaar een half miljoen Chinezen komen te werken. De Chinezen leggen nu een autobaan aan van de provincie Xinjiang naar Gwadar, zodat Chinese goederen tachtig procent sneller naar Afrika en Europa kunnen worden geëxporteerd.

Ook de digitale handelsroutes lopen steeds meer via China. Amazon was tot voor kort de grootste webwinkel ter wereld. Das war einmal. Alibaba en de consumentenpoot Aliexpress maken weliswaar minder winst dan Amazon, maar aantallen klanten en omzet zijn groter dan Amazon. In Nederland groeit AliExpress explosief. Kortom: niet alleen de productie, maar ook de handel komt steeds meer in Chinese handen. Hiermee verdwijnt het voornaamste verdienmodel voor westerse bedrijven: de productie goedkoop uitbesteden en duur verkopen.

Met de komst van de Bretton Woods akkoorden, werd de rol van goud als dekking van de Amerikaanse dollar overgenomen door die van aardolie. Omdat aardolie altijd in Amerikaanse dollars wordt afgerekend, moeten handelaren een grote voorraad dollars aanhouden om in olie te kunnen handelen. Dit zorgde voor een natuurlijke vraag naar dollars – en dus een boost voor de Amerikaanse financiële sector. Ook ontwikkelden zich steeds meer financiële diensten, die weinig tot geen dekking hebben in de fysieke wereld. De derivatenhandel is tien keer zo groot als de omvang van het wereld-GDP. Deze derivatenhandel is voornamelijk in handen van de westerse financiële centra Wall Street en de Londense City. Nu China, Rusland en Iran af zijn gestapt van de Amerikaanse dollar voor de handel in olie en andere goederen, is het begin van het einde voor het petrodollarsysteem aangebroken. Dit heeft vanzelfsprekend ook grote gevolgen voor het balletje-balletjesspel van de financiële sector. Als niet meer gehandeld wordt in de Amerikaanse dollar, ligt het meer voor de hand om in bijvoorbeeld Dubai of Hong Kong handeltjes op te zetten. Daar zijn immers minder regels en liggen de kosten lager.

De gevolgen
Op dit moment verdienen grote westerse bedrijven – met uitzondering van fabrikanten zoals die in Duitsland – hun geld voornamelijk met het uitmelken van goedkope leveranciers en klanten. Dit zakenmodel wordt nu ernstig bedreigd. Alleen bedrijven die echt toegevoegde waarde leveren, bijvoorbeeld door eersteklas kwaliteit of zeer innovatieve producten, zullen overleven. Voor sommigen een nachtmerriescenario, voor anderen, waaronder schrijver dezes – een welkome, hoogstnoodzakelijke saneringsoperatie om ons te verlossen van de wurggreep van de financiële sector en het verkopen van gebakken lucht. We hadden al kolonies op Mars kunnen hebben, ware het niet dat onze best and brightest zich bezig hielden met het verzinnen van geavanceerde financiële producten in plaats van alternatieve energiebronnen en geavanceerde raketmotoren. China wordt geregeerd door ingenieurs, niet door economen, leraren toneelkunst of historiestudenten. Zij hebben hun prioriteiten duidelijk beter op orde dan hier in het westen.

Hoezo vrijheid? Een beschaafd protest tegen de monarchie kwam republikein Joanna en op twee uur cel te staan. Reden voor het Republikeins Genootschap om deze proteststicker uit te brengen.

Bevrijdingsdag kan beter afgeschaft worden

9 reacties / Filosofie, Ideeën, Misvattingen, Nederland, Visionaire vragen / Door Germen Roding / 5 mei 2018 5 mei 2018

Voor buitenlanders die voor het eerst in Nederland komen lijkt het alsof Nederland 5 mei 1945 gesticht is. Toch is de Tweede Wereldoorlog niet de meest bepalende gebeurtenis in de Nederlandse geschiedenis. Kunnen we niet beter Onafhankelijkheidsdag vieren?

Derde Bevrijdingsdag
Een kort overzicht met de meest bepalende momenten in de Nederlandse geschiedenis

Op 26 juli 1581 werd door de Staten-Generaal van de Nederlanden het op 22 juli opgestelde Plakkaat van Verlatinghe geratificeerd. Hierin werd Filips II afgezet als heerser van de Nederlanden. Het plakkaat wordt gezien als de officiële onafhankelijksverklaring die het begin in luidde van een autonoom Nederland.
Op 15 mei 1648 is de Spaanse bezetting beëindigd en werd de Republiek officieel als onafhankelijke staat erkend bij de Vrede van Münster.
Op 24 augustus 1815 wordt het tegenwoordige Koninkrijk der Nederlanden (toen nog “Verenigd”, inclusief België) opgericht, na het verdrijven van de Franse troepen.
Op 5 mei 1945 worden de Duitse bezetters verdreven.

Wat op vijf mei wordt gevierd is in feite niet ‘de’ bevrijdingsdag, maar de derde bevrijdingsdag, als we kleinere bevrijdingsgebeurtenissen, zoals het afslaan van meerdere aanvallen van Frankrijk en Engeland, buiten beschouwing laten. In België wordt bijvoorbeeld wél gewoon de onafhankelijkheidsdag als Nationale Feestdag gevierd.

Waarom de obsessie met de Tweede Wereldoorlog?
De bezetting van Nederland tijdens de Tweede Wereldoorlog vond meer dan honderd jaar na de afzetting van Napoleon Bonaparte plaats. De generaties die nog leefden, kenden Nederland niet anders dan als een onafhankelijk neutraal land, dat er (met uitzondering van de korte onafhankelijkheidsoorlog van België) in slaagde buiten de vele oorlogen in de woelige negentiende eeuw te blijven. Overigens verliep de negentiende eeuw in Nederlands-Indië minder vreedzaam – in de negentiende eeuw breidde Nederland de heerschappij uit tot de gehele Indonesische archipel, wat met de nodige wederzijdse moordpartijen gepaard ging.

Dit betekende dat de inboorlingen de bezetting en bevrijding van Nederland als uniek en uitzonderlijk ervoeren. Boeken en films over de Tweede Wereldoorlog gaan als warme broodjes over de toonbank. Het gortdroge encyclopedische werk Het Koninkrijk der Nederlanden in de Tweede Wereldoorlog van 15.000 bladzijden, voor de liefhebbers hier te downloaden, is maar liefst 75.000 maal verkocht.

Vals heldenepos tegen republikeinen en het communisme
Bevrijdingsdag heeft voor de gevestigde elite nog een voordeel. De aandacht wordt zo afgeleid van de vernederende vlucht van de koninklijke familie en de regering in mei 1940. Door een heldenepos te scheppen, waarin de regering in ballingschap en “koningin” Wilhelmina een onverdiende glansrol speelden, werd zowel staatsgevaarlijke republikeinen als communisten (die de werkelijke ruggengraat van het verzet vormden) effectief de pas afgesneden. De laatste decennia is Bevrijdingsdag een dankbare kapstok, waaraan de politiek-culturele elite populaire thema’s zoals homo-emancipatie (getuige het protserige homomonument voor het handjevol door de nazi’s vermoorde Nederlandse homo’s wegens hun deelname aan het verzet) en de integratie van Marokkanen (getuige de kranslegging voor spook-Marokkanen; uit historisch onderzoek blijkt dat er nooit Marokkaanse soldaten in Nederland zijn geweest of gesneuveld) kan ophangen om hun ideologie te propageren. Opmerkelijk genoeg worden de Polen die zijn gesneuveld bij de mislukte operatie Market Garden, uitgedacht door voormalige SS’er “prins” Bernhard van Lippe-Biesterfeld, alleen in het kleine dorpje Driel herdacht.

Dag van de oprichting van de Republiek
Dankzij het gekonkelfoes van reactionaire staatshoofden in het verre Wenen in 1814-1815 zitten we in Nederland opgescheept met een achterhaald instituut, het koningshuis, dat de Nederlandse geschiedenis sindsdien voornamelijk in negatieve zin heeft beïnvloed. Als de valse bevrijdingsmythe wordt ontmaskerd en vervangen door de meest belangrijke dag in de Nederlandse geschiedenis, namelijk de oprichtingsdatum van de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden, kunnen we ons eindelijk richten op een hoopvolle toekomst. Nederlandse kernwaarden, zoals vrijheid van meningsuiting en levensovertuiging, vrijheid om een toekomst op te bouwen en samen een land uit de golven opbouwen, komen dan weer centraal te staan. Wij Nederlanders verdienen beter dan een ziekelijk, op verdraaiingen gebaseerde gedrocht als Bevrijdingsdag.

Mannen willen best huishoudelijk werk doen, maar dan wel betaald, als butler. Bron: Pavillion Agency, https://pavillionagency.com/butlers/modern-day-butler

Toxische mannelijkheid of toxisch feminisme?

1 reactie / Analyses, Europa, Ideeën, Maatschappij, Misvattingen, Nederland, Psychologie, Visionair leven, Visionaire vragen / Door Germen Roding / 10 april 2018 10 april 2018

De Vlaamse socioloog en “genderexpert’ Katrien van der Heyden baart veel opzien in Vlaamse media met haar stelling, dat toxische mannelijkheid veel leed veroorzaakt. Heeft ze hierin gelijk?

Wat bedoelt Van der Heyden met toxische mannelijkheid?
Volgens Van der Heijden leidt de heersende cultuur, waarin van mannen wordt verwacht dat ze kostwinner, sterk, stoer en succesvol zijn, tot veel leed. Mannen kunnen niet voldoen aan deze norm en worden daarom ongelukkig. Dat uit zich in maatschappelijk ongewenst, “toxisch” gedrag, zoals drugsverslaving, geweldpleging, en het seksueel intimideren (of erger) van vrouwen. Tot overmaat van ramp onttrekken ze zich massaal aan huishoudelijke taken. Dit toxische gedrag komt dan weer voort uit zogeheten toxische mannelijkheid, waar vooral een “groeiend aantal blanke, boze, bange mannen” aan lijden. [1] Dit gedrag is ook voor de man in kwestie zelf schadelijk. Denk bijvoorbeeld aan het negeren van medische klachten (een vriend van mij is mede om deze reden aan stadium 4 longkanker overleden).

“Deze toxische mannelijkheid wordt gekenmerkt door vervreemding en geweld, onterechte privileges en macht. Vervreemding is het resultaat van een levenslange opvoeding om emoties weg te leren duwen, wat ertoe leidt dat allerlei vormen van geweld nog de enige antwoorden lijken op veel vragen. Verder zijn toxische mannen blind voor hun privileges in de samenleving en voelen zich eerder omgekeerd gediscrimineerd door een maatschappelijke beweging die gelijke kansen vraagt voor iedereen. Ze beseffen hoe de samenleving hun macht en privileges in vraag stelt, maar ervaren zelf vooral onmacht in een wereld die steeds complexer en economisch moeilijker wordt.” aldus Van der Heijden. [1]

Klopt deze analyse?
De Noordwesteuropese cultuur, waar de Belgische en Nederlandse cultuur deel van uit maken, kenmerkt zich vergeleken met de menselijke culturele basislijn door relatief grote afstandelijkheid. Een arm om een vriend heen slaan, zoals normaal is in mediterrane, Zuid-Aziatische en Afrikaanse culturen, wordt al gauw gezien als homoseksueel of verwijfd. Er zijn op zich goede argumenten om dit element bij te stellen. Huidhonger is een elementair menselijke behoefte[3], waar vooral alleenstaande mannen tekort aan komen; bij vrouwen onderling is de omhelzing gebruikelijker. Aangezien mede dankzij de #metoo-beweging elke vorm van lichamelijke intimiteit tussen mannen en vrouwen potentieel verdacht is, blijft dan alleen de kameraadschappelijke omhelzing over. Of knuffelen met een huisdier, natuurlijk. Het negeren van medische klachten is niet stoer, maar nogal dom. Als klachten niet over gaan, moet je naar een arts om het probleem te laten verhelpen.

Zoals zo ongeveer overal elders op de wereld met een functionele samenleving – de Caraïbische eilanden waar alleenstaande moeders voor de kinderen zorgen, zijn niet echt als zodanig aan te duiden – wordt van de man verwacht dat hij hoofdkostwinner is. Dat heeft logische, praktische redenen. Mannen zijn lichamelijk sterker. Ze worden niet zwanger, waardoor ze meer tijd hebben om te werken. Ook zijn er emotionele redenen. Anders dan vrouwen, waarvoor doorgaans sociale relaties en kinderen de meeste bevrediging geven, is het gevoel nodig en nuttig te zijn voor mannen het meest belangrijk voor het geestelijk welbevinden. Werk is hier bij uitstek een middel voor. Werk afpakken van een man die opgegroeid is in een westerse cultuur is daarmee een wrede daad. Mannen zijn extreem doelgericht[2] en doelloosheid voelt voor de gemiddelde man als een doodvonnis.

Naar blijkt uit misdaadstatistieken, zijn de meest “toxische” groepen mannen niet afkomstig uit de groep ‘boze blanke mannen’, waarmee Van der Heyden waarschijnlijk de etnisch Vlaamse man bedoelt die stemmen op partijen als Vlaams Belang en N-VA, maar uit Caraïbische en soennitisch-islamitische culturen[4]. In deze groepen is geweldpleging cultureel gesproken eervol.
Het privilege voor mannen, zo het al aanwezig is, is niet bijster groot. Dit blijkt onder meer uit hun lagere levensverwachting en de oververtegenwoordiging van mannen bij marginale groepen als zwervers en verslaafden.

Toxisch feminisme
Door de MGTOW-beweging en andere pro-man activisten wordt gesteld dat het feminisme te ver is doorgeslagen en mannen nu zwaar uitgebuit worden, bijvoorbeeld door ‘affirmative action’ en de wel erg eenzijdige nadruk op de rechten van de vrouw na een scheiding. Hier zit een kern van waarheid in. De levensverwachting van laagopgeleide mannen stagneert, of daalt zelfs zoals in de VS[6]. De maatschappij wordt door de geestverwanten van Van der Heyden voor laagopgeleide mannen steeds meer gefeminiseerd. Praten en overlegrondes worden steeds belangrijker. Praatberoepen vormen nu al de meerderheid van het werk. Hierdoor gaat voor veel mannen steeds meer van de lol van hun werk af, daar waar de meeste vrouwen praten geweldig vinden. Steeds meer van hun zelfstandigheid, het ‘denkwerk’ wordt afgepakt en overgenomen door hoogopgeleide managers.

Het kernprobleem met feminisme is dat als vrouwen de taken van een man overnemen, er voor mannen weinig meer overblijft. Ook zijn er werkzaamheden waarin mannen gemiddeld beter zijn dan vrouwen, zoals beroepen die weinig contacten met mensen vereisen, veel lichaamskracht, fysieke moed of focus op één doel. Aan de dalende geboortecijfers, nu in België en Nederland ver onder het vervangingsniveau, kan je ook merken dat de werkende vrouw wordt overbelast. De problemen worden nog verergerd, omdat door feministische pedagogen de anti-autoritaire opvoedingsstijl wordt opgelegd. Dit kweekt onzekerheid bij kinderen, waardoor ze grenzen gaan opzoeken en zo nog voor extra stress zorgen.

Wat moet er dan gebeuren?
Mannen en vrouwen hebben beide sterke en zwakke punten die voor een belangrijk deel aangeboren zijn. Als een man er gelukkig van wordt om thuis te zitten en op de kinderen te passen, en een vrouw om te werken, hebben ze een voor beiden gelukkig makende vorm van samenleven gevonden. Wie zijn anderen dan om zich daarmee te bemoeien? Datzelfde geldt ook voor een omgekeerde rolverdeling. Volwassen mensen moeten zelf beslissen wat ze met hun leven doen, als ze anderen daarmee niet schaden. Een betere oplossing is het invoeren van een zogeheten opvoedersloon, in te houden op het loon van de werkende partner. Hiermee komt er wettelijke erkenning voor het maatschappelijk nut van het grootbrengen van kinderen. Ook moet er belastingaftrek komen voor mensen met kinderen, die de alleenstaande oudertoeslag vervangt. Hoe ze vervolgens de inkomsten en huishoudelijke taken regelen, is aan het gezin zelf.

Omdat voor mannen, en veel vrouwen, werk een absolute noodzaak is om zich gelukkig te voelen, moet er prioriteit komen voor het scheppen van zinvol werk voor laagopgeleiden. Dit kan bijvoorbeeld door de energietransitie en infrastructurele werken versneld door te voeren, waardoor er veel bouw- en constructiewerk ontstaat. Nederland en in mindere mate België moeten zich voorbereiden op de zeespiegelstijging.

Geweldpleging is in onze feminiene cultuur een taboe, in veel andere, meer masculiene culturen minder. Geweld tegen zwakkeren is een taboe dat in ieder geval moet blijven.

Het probleem met het lastig vallen van vrouwen is niet te veel, maar te weinig mannelijkheid. Een geestelijk goed functionerende man heeft geen enkele behoefte aan het aanranden van vrouwen. In plaats van mannen in vrouwen met een piemel te veranderen, zoals Van der Heijden wil, is het beter om te werken aan meer onderlinge kameraadschap en respect voor mannen, zodat hun zelfvertrouwen toeneemt. Ziekelijke narcisten, zoals de huidige Amerikaanse president Donald J. Trump, zijn een uitzondering, niet de regel. Dit soort mannen moet zich laten behandelen door een professional. Het is niet nodig om half België en Nederland naar de feministische maakbaarheidspsychiater te sturen om enkelingen, waarvan het gedrag door de meeste mannen sterk wordt afgekeurd.

Bronnen
1. Toxische mannen is een trend in de samenleving die veel leed veroorzaakt, K. van der Heijden in Knack.be, 2018
2. Men more likely to achieve targets if they set goals, University of Leicester Press Office, 2015
3. Tiffany Field, American Adolescents Touch Each Other Less and Are More Aggressive toward Their Peers as Compared with French Adolescents, Adolescence, 2018
4. N.J. Baas, lmmigratie en criminaliteit in acht West-Europese landen – Een literatuurverkenning, 1998
5. Hoeveel daklozen zijn er in België?, armoedebestrijding.be
6. A shocking decline jn American life expectancy, The Atlantic, 2017

Suikerooms: de oplossing voor studieschulden?

Suikeroom-fenomeen symptoom van decadentie westerse samenleving

9 reacties / Analyses, Economie, Maatschappij, Misvattingen, Nederland, Social Engineering / Door Germen Roding / 22 maart 2018 22 maart 2018

Gisteren werd ik aangesproken op een (reguliere) datingsite door een welgevormde en op zich intelligente jonge dame, die een zogeheten sugar daddy, suikeroom, zocht. Zij is niet de enige. Er schijnen al meer dan tienduizend jonge vrouwen zich aan te hebben gemeld voor deze constructie. Waarom is dit fenomeen zo populair? En wat zegt dit over onze samenleving van nu?

Wat zijn suikerooms? Is dit fenomeen nieuw?
Suikerooms, bekend als sugardaddies in Angelsaksische landen, zijn rijke mannen, die een jonge, aantrekkelijke vrouw onderhouden met geld en luxe cadeaus. De laatste jaren wordt dit fenomeen steeds populairder.
Hoewel de schaamteloze wijze waarop het fenomeen nu oprukt voor Nederland nieuw is, komen relaties waarbij een rijke oude man een armere, seksueel aantrekkelijke jonge vrouw ondersteunt komen op zich veel voor in niet-westerse culturen. Een belangrijke reden voor de aids-explosie onder vrouwelijke tieners in zuidelijk Afrika is de gewoonte, dat rijke oude mannen (die vaak seropositief zijn), deze door middel van dure geschenken verleiden tot seks. In het verleden waren maÃ®tresses onder vooraanstaande lieden gebruikelijk in onder meer Frankrijk. Leeftijdsverschillen tussen tienerbruiden en rijke mannen van middelbare leeftijd waren in het verleden ook gebruikelijk.

De harde waarheden van Buss over de man-vrouw dynamiek
Wie zich verdiept in patronen van partnerkeuze, merkt enkele in alle culturen terugkerende regelmatigheden. Dit onderzoekswerk is onder andere gedaan door de Texaanse hoogleraar David M. Buss. Hij kon relatief ongestoord dit controversiële onderzoekswerk doen, omdat Texas een conservatieve staat is waar weinig studentenactivisme is. Buss stelde vast, dat over het algemeen mannen voor een jonge en vruchtbare vrouw kiezen – de brede heupen, smalle taille en grote borsten en billen die vrouwen aantrekkelijk maken hangen samen met vruchtbaarheid. Vrouwen kiezen doorgaans voor een rijke man met gunstige vooruitzichten. Kortom: vrouwen zijn hypergaam, wat verklaart waarom er zoveel alleenstaande hoogopgeleiden vrouwen zijn[0], terwijl mannen gaan voor een partner (of partners, in veel gevallen) waarbij ze zoveel mogelijk gezonde kinderen kunnen verwekken. Dit verklaart ook de zogeheten penopauze. Rond de leeftijd waarbij de vruchtbaarheid van hun vrouw terugloopt, doorgaans rond de veertig tot vijftig, verlaten of bedriegen mannen hun vrouw massaal met een jongere, vruchtbare vrouw. [1]

De westerse culturele waarden
De westerse samenleving is ten opzichten van de baseline menselijke samenleving in enkele opzichten anomaal. Zo kent de westerse samenleving geen polygamie. Ook is in de westerse samenleving het leeftijdsverschil tussen partners klein: gemiddeld drie jaar. In traditionele samenlevingen, zoals in Afrika en de islamitische wereld, is dit vaak meer dan vijftien jaar. Partners hebben doorgaans een vergelijkbaar opleidingsniveau en sociale status. Het gevolg hiervan is weliswaar dat de hoeveelheid kinderen in de westerse samenleving suboptimaal is, maar dat jonge mannen al snel de verantwoordelijkheid voor een gezin krijgen (wat ze productiever en verantwoordelijker maakt) en er sprake is van een relatief gelijkwaardige relatie. Jonge, alleenstaande mannen zijn sociologisch gezien de groep die het snelst voor problemen zorgt. Ze zijn crimineler, logisch aangezien de wetten worden gemaakt door invloedrijke manen van middelbare leeftijd die uiteraard de wet zo aanpassen dat deze hun groep en hun toekomst het meest bevoordeelt. Door hun hoge testosterongehalte zijn ze agressiever en wagen meer dingen. Wat overigens een uitermate goed ding is bij activiteiten als het oprichten van een succesvol bedrijf of een ontdekkingsreis. Helaas is Nederland zo dichtgetimmerd, dat er weinig ruimte is voor jonge avonturiers met weinig geld.

Suikerooms als symptoom van de verzwakking van de westerse samenleving
Voor de jongedames (en jonge homo’s) in kwestie is de beslissing om sugar baby te worden op zich rationeel. Ik had als student nog een studiebeurs waar je van kon leven. Millennials moeten zich nu diep in de schulden steken, willen ze studeren. Door een relatie aan te knopen met een rijke oude man, slaan aantrekkelijke jonge dames zo twee vliegen in één klap. Ze zijn van hun studieschulden af en leren de kneepjes van het bestaan als elitair, zoals het vermogen om door een misleidend web van abstracties zoveel mogelijk vermogen van werkelijk productieve mensen, zoals schoonmakers, uitvinders, en arbeiders, over te hevelen naar de eigen groep. Ook worden vrouwen doorgaans seksueel geprikkeld door een man met hoge status, zie de populariteit van de Fifty Shades of Grey-flutromans onder het vrouwelijk geslacht. Een dergelijke relatie zal de vrouw in kwestie soms bevredigen.
Als zodanig zijn suikerooms een symptoom van een volkomen verziekte samenleving. Waarom moeten jonge, pas afgestudeerde mensen van in de twintig genoegen nemen met een precair bestaan, in plaats van een vast contract zoals de oudere generaties wél kregen? Waarom moeten jonge mensen zich in de schulden steken om überhaupt te mÃ³gen werken? Waarom is geld belangrijker dan ethische principes?

De oplossing
Jongeren moeten beter betaald worden dan nu. De wettelijke mogelijkheden voor flexwerk moeten drastisch worden ingeperkt. en fiscaal worden ontmoedigd. Soms is flexwerk onvermijdelijk, maar in deze gevallen moet flexwerk veel kostbaarder voor de werkgever worden dan een reguliere, vaste baan. De invoering van een -karig- basisinkomen van bijvoorbeeld vierhonderd euro per maand kan zorgen voor een betere distributie van hulpbronnen. Dit basisinkomen kan, met gratis collegegeld en kleine aanvulling, ook als studiebeurs dienen. Wel moeten er pittige toelatingsexamens voor hoger onderwijs worden ingevoerd, zodat alleen voldoende getalenteerde en gemotiveerde studenten studeren. Aan deze toelatingsexamens moet dan geen leeftijdseis worden gesteld, al ligt het voor de hand om de eisen per levensjaar op te schroeven.

Lees ook
Suikeroom lost studiegeld-problemen op

Bronnen
0. David M. Buss, the mating crisis among educated women, 2016
1. Alexander Weiss, James E. King, Miho Inoue-Murayama, Tetsuro Matsuzawa and Andrew J. Oswald, Evidence for a midlife crisis in great apes consistent with the U-shape in human well-being, PNAS December 4, 2012. 109 (49) 19949-19952; https://doi.org/10.1073/pnas.1212592109

Kaartje met de meest en minst diverse landen. De minst diverse landen zijn blauw, de meest diverse landen rood.

Diversiteit, alleen positief?

11 reacties / Analyses, Filosofie, Ideeën, Misvattingen, Social Engineering, Visionaire vragen / Door Germen Roding / 2 januari 2018 29 december 2017

In de main stream media worden we onophoudelijk gebombardeerd met verzekeringen dat diversiteit goed is. Vooral de zinsnede “diversity is strength” wordt tot vervelens toe herhaald. Wat is diversiteit en wat zijn de voor- en nadelen van diversiteit? Een overzicht.

Wat is diversiteit?
Diversiteit betekent letterlijk verscheidenheid. Culturele diversiteit, dit bedoelen we voortaan als we het over diversiteit hebben in dit artikel, is de verscheidenheid aan culturen binnen een specifieke regio, of in de wereld in zijn geheel. De mate van culturele diversiteit binnen een regio of samenleving, of bijvoorbeeld in een bedrijf, kan worden afgeleid van de mate van aanwezigheid van mensen met verschillende etnisch-culturele achtergronden.

Human Development index. Groene landen zijn het best ontwikkeld, rode het minste. Er lijkt een negatieve correlatie met diversiteit te zijn. Bron: Wikipedia — VN Human Development index, 2016. Groene landen zijn het hoogst ontwikkeld, rode het minste. Er lijkt een negatieve correlatie met diversiteit te zijn. Bron: Wikipedia

Wat zijn de gevolgen van diversiteit?
Diversiteit betekent een grotere variatie in de groep. Dit maakt de groep onvoorspelbaarder. Dat heeft uiteraard zowel voor- als nadelen. Als de volledige werkploeg van het bedrijf bijvoorbeeld uit katholieke Polen bestaat, is er weinig meningsverschil over het al dan niet vieren van kerstmis of het ideale bedrijfsuitje. Er zijn binnen de groep weinig communicatiemisverstanden. Het vertrouwen binnen de groep is doorgaans hoog. De groep werkt soepel samen en komt snel in flow. Aan de andere kant zullen deze groepen zich moeilijk kunnen inleven in andere groepen.

Bij een erg divers personeelsbestand, kost het meer moeite om het over zaken eens te worden. Er zijn dan ook meer conflicten in een zogeheten divers bedrijf, dan in een etnisch homogeen bedrijf. Als we op de juiste manier met conflicten wordt omgegaan, volgens het Hegeliaans-dialectische model, dus met these, antithese en synthese, kan dit in theorie leiden tot een betere, universele oplossing. Sterker nog: diverse bedrijven zijn er min of meer genoopt om een universele oplossing te kiezen. Andere oplossingen zijn niet werkbaar bij een diverse staf. Hiervoor is een goede manager onmisbaar. Een tweede voordeel van diversiteit is dat er geput kan worden uit een veel groter cultureel reservoir. Daardoor wordt het in theorie makkelijker om problemen op te lossen. In de praktijk is het vaak moeilijk om dit potentieel te benutten. Er moet namelijk op een gegeven moment een besluit worden genomen en dat vereist consensus. Als een potentieel betere oplossing geen draagvlak heeft binnen de groep, zal deze oplossing toch niet door worden gevoerd. Daarom moeten diverse groepen autoritair worden geleid en zie je in landen met hoge diversiteit, dat er doorgaans een dictatoriaal regime heerst. Dit weer met opmerkelijke uitzondering van Israël. Omdat bedrijven doorgaans dictatoriaal worden geleid, is diversiteit in het bedrijf een minder groot probleem dan in een democratie.

Japan: succesvol zonder diversiteit
Dat diversiteit niet nodig is om economische en culturele successen te boeken, bewijst Japan. Japan heeft een van de etnisch meest homogene bevolkingen ter wereld, maar kent ook een unieke cultuur en hoogontwikkelde economie. In Japan zijn er nauwelijks etnische minderheden. De belangrijkste zijn de Koreaanse en Ainu minderheid. Ondanks geregelde demonstraties van Japanse neonazi’s, en een uitgesproken xenofobe bevolking, lijkt het land toch redelijk goed te functioneren. De situatie in Korea en China lijkt hier sterk op.

Israël: succesvol met diversiteit
Een voorbeeld van een land met een hogere diversiteit, dat juist succesvol is, is Israël. Hoewel de bevolking van Israël etnisch zeer heterogeen is, delen de meeste Israëli’s toch enkele kernwaarden. Zo vinden bijna alle Israëli’s dat Israël recht van bestaan heeft. Logisch, anders zouden ze er niet hebben gewoond. Omdat het land vijandige buren heeft, die het land het liefst zouden uitmoorden, worden alle onderlinge meningsverschillen opzij gezet om ervoor te zorgen dat Israël blijft voortbestaan. De sterke externe dreiging gecombineerd met de joodse identiteit maken dat Israël goed functioneert met diversiteit.

Verenigde Arabische Emiraten: succesvol met diversiteit
Een goed voorbeeld van een opmerkelijk divers en succesvol land zijn Verenigde Arabische Emiraten. De meerderheid van de bevolking bestaat uit niet-Emirati’s. Deze diversiteit is echter maar schijn. Er is een koninklijke familie, die op autocratische wijze de scepter zwaait. Expats in de Verenigde Arabische Emiraten hebben weinig in te brengen. Vooral niet moslim gastarbeiders uit landen als Nepal en de Filippijnen zijn rechteloos. Omdat de koninklijke familie bepaalt wat er gebeurt in het land, en de inheemse bewoners een bevoorrechte positie innemen, zijn er weinig etnische conflicten in de Verenigde Arabische Emiraten.

Is diversiteit nou goed of slecht?
Het antwoord hierop ligt genuanceerd. Diversiteit werkt goed, als de leden van de groep één enkel gedeeld ideaal en doel delen. Zij zijn dan bereid, om onderlinge meningsverschillen opzij te zetten en streven naar het beste voor de groep. Daarom is bijvoorbeeld Israël een goed functionerende diverse samenleving. Is die bereidheid er niet, dan is burgeroorlog, of een door ruzies uit elkaar vallend bedrijf, onvermijdelijk. In dat geval is diversiteit juist een nadeel. Uit voorgaande statistische analyse blijkt dat politiek gezien diversiteit over het algemeen nadelig werkt. Alleen als er krachtig gedeeld ideaal is dat een land bijeen houdt, of door een politiestaat, zal het land bijeen blijven.

Het Rohingya probleem in een notendop. Vergelijk het uitpuilende Bengalen met het dunbevolkte Myanmar. Bron: FAO

De Rohingya-kwestie: zijn de Rohingya slachtoffers of daders?

9 reacties / Analyses, Geopolitiek, Maatschappij, Misvattingen, Social Engineering / Door Germen Roding / 11 september 2017 11 september 2017

De mainstream media wereldwijd, vanzelfsprekend inclusief in de Lage Landen, zijn het er alle roerend over eens: de zogeheten Rohingya’s zijn onschuldige slachtoffers van de wrede Burmese/Myanmarese politieke en legerleiding. Zelfs Nobelprijswinnaar Aung San Suu Kyi moet, vinden diverse kopstukken in de mediawereld, haar Nobelprijs inleveren. Wat is er werkelijk aan de hand in de Myanmarese grensprovincie Rakhine?

Wie zijn de zogeheten Rohingya’s?
De groep die zichzelf Rohingya’s noemt, bestaat uit etnisch indo-arische Bengali-sprekende islamieten. Ze zijn etnisch, linguistisch en religieus nauw verwant met de bevolking van het buurland Bangladesh. Volgens historische bronnen zijn ze vrijwel allemaal de nakomelingen van Bengaalse islamieten die in de negentiende en twintigste eeuw, toen Burma nog deel uitmaakte van Brits Indië, uit het huidige Bangladesh naar Burma zijn gemigreerd, alhoewel er ook voor die tijd een (kleine) immigrantengemeenschap bestond. Een belangrijk deel is ook na 1975, toen de bloedige onafhankelijkheidsoorlog van Bangladesh tegen Pakistan plaatsvond, uit Bangladesh naar Myanmar gevlucht of, in de jaren negentig, gemigreerd. Etnisch en linguïstisch gezien, zijn de zogeheten Rohingya’s ononderscheidbaar van de meerderheidsbevolking in buurland Bangladesh. Dit is de reden waarom de Myanmarese overheid ze aanduidt als Bengalen.

Boeddhistische monniken in Myanmar protesteren tegen de agressieve expansionistische politiek, die islamisten voorstaan.

Wat is de geschiedenis van de Rohingya’s?
De huidige burgeroorlog in de Myanmarese deelstaat Rakhine is de laatste in een lange reeks. In 1942 bezette Japan het toen door de Britten gekoloniseerde Birma. De Britten bewapenden de Bengalese immigranten om tegen het Japanse leger te vechten. In plaats van het Japanse leger, vielen de Bengalen de inheemse bevolking van Rakhine aan. Hierbij vielen tienduizenden doden aan beide zijden. Direct na de onafhankelijkheid van (toen nog) Birma poogden Bengaalse opstandelingen om enkele grensgebieden met toen nog Oost-Pakistan, zoals het schiereiland Mayu, deel uit te laten maken van Oost-Pakistan. Deze burgeroorlog duurde tot in de jaren zestig. Het conflict, deze keer in samenwerking met islamistische terreurgroepen uit Pakistan en Maleisië, laaide weer op in de jaren negentig en de jaren 2010. De Rohingya als onschuldige slachtoffers afschilderen, zoals de mainstream media doen, is dus aantoonbaar onjuist en een journalist onwaardig.

Het Burmese gezichtspunt: de Rohingya als Sudetenduitsers
De bevolking van Bangladesh is vergeleken met die van Myanmar (60 miljoen) enorm. In Bangladesh wonen rond de 160 miljoen mensen op een oppervlakte van 3,5 maal Nederland of 5 maal België, waarvan rond de 90 procent uit islamieten bestaat. Als een belangrijk deel van de Bangladeshi’s naar Myanmar migreert, betekent dit het einde van Myanmar. Slechts vijf eeuwen geleden was Bengalen in meerderheid boeddhistisch. Nu worden de laatste boeddhistische gebieden in Bangladesh, de Chittagong Hill Tracts, overlopen door honderdduizenden islamitische migranten uit de rest van Bangladesh.
De Burmezen kennen de geschiedenis van Bengalen erg goed en voelen er weing voor om te eindigen als de Chakma’s en andere boeddhistische minderheden in Bangladesh. Zolang er islamieten in Myanmar wonen, hebben islamitische terroristen een schuilplaats. Ze hebben daarom besloten om deze existentiële bedreiging voor Myanmar in de kiem te smoren.

Het Rohingya probleem in een notendop. Vergelijk het uitpuilende Bangladesh (direct boven de Baai van Bengalen) met het dunbevolkte Myanmar.

Wat er nu met de Rohingya’s gebeurt, is goed te vergelijken met wat er na de Tweede Wereldoorlog met de Sudetenduitsers gebeurde. Ook hier werden de grensgebieden van een land, Tsjecho-Slowakije, gekoloniseerd door etnische Duitsers, een veel groter en sterker buurvolk. In 1938 eiste de toenmalige Duitse dictator Adolf Hitler, dat de door Sudetenduitsers bewoonde gebieden aan Duitsland zouden worden overgedragen. De internationale gemeenschap onder leiding van de Britse premier Neville Chamberlain dwong de Tsjechen om deze gebieden af te staan. Dit betekende het einde van Tsjecho-Slowakije als onafhankelijk land en de aanloop tot de Tweede Wereldoorlog. Om te voorkomen dat dit ooit weer zou gebeuren, verjoegen en vermoordden de Tsjechen de Sudetenduitsers na de Tweede Wereldoorlog.

Het vermoedelijke einde van het Rohingya-conflict
Op ditt moment mengen zich islamistische terreurgroepen, zoals Al Qa’ida, in het conflict. Dit biedt de Myanmarezen een welkom excuus om voor eens en voor altijd af te rekenen met de ’terroristen’, lees: existentiële bedreiging voor het land die de Rohingya’s vormen. Tot nu toe moest Myanmar rekening houden met Amerikaans militair ingrijpen. Als Barack Hussein Obama of Hillary Clinton president was geweest, was dit ook zeker gebeurd. Het lijkt er op dat het land nu het presidentschap van de niet als islamvriend bekendstaande president Donald Trump aangrijpt om ongestraft het voorbeeld van de Polen en Tsjechen te volgen en Rakhine etnisch te zuiveren van de Rohingya’s. Als er geen Rohingya’s meer in Myanmar zijn, hebben de islamitische moedjahedien geen burgerbevolking meer waaronder ze zich kunnen verschuilen. Dit betekent voor Myanmar dat er een vervelend probleem effectief is opgelost.

Bangladesh krijgt er een nieuw, groot probleem blij. Om te beginnen zullen islamisten wraak nemen op de boeddhistische minderheid. Ze kunnen massaal recruteren uit de Rohingya-vluchtelingen die niets meer te verliezen hebben. Deze twee gebeurtenissen zullen Bangladesh destabiliseren. Tot nu toe heeft het land succesvol weerstand geboden tegen de islamisering, dit omdat de Pakistaanse bezetters tijdens de onafhankelijkheidsoorlog op werkelijk beestachtige wijze huis hebben gehouden onder de Bengalese bevolking. Bangladeshi wijzen trots op hun explosief groeiend economie, waar die van Pakistan kwijnt onder soennitische achterlijkheid en bloedig sektarisch geweld. Inderdaad een indrukwekkende prestatie, waarop de ooit straatarme Bangladeshi terecht erg trots zijn. Helaas zal hier vermoedelijk een einde aan komen, als de islamisten de macht grijpen. Dit zal een enorm humanitair drama betekenen.