Video: Disappearing Dead, Economic Optimism about Immortality

Wordt de dood met uitsterven bedreigd? Ray Kurzweil, de Millennium Man, denkt van wel. Op dit moment volgt hij al een uitgekiend dieet van voedingsupplementen, injecties en medicijnen om de kans zo groot mogelijk te maken dat hij 2029 haalt, het jaar waarin volgens zijn voorspelling computers zo slim zullen zijn als de slimste mensen. Dit zal, alweer volgens Kurzweil, een explosie van wetenschappelijke en technische kennis opleveren, die levensverlenging en onsterfelijkheid een haalbare zaak zullen maken.

En waar we al die mensen moeten laten, als de levenden geen plaats meer maken door te sterven? Ook hier heeft Kurzweil een antwoord op: go up, young man, go up…

18 gedachten over “Video: Disappearing Dead, Economic Optimism about Immortality”

    1. Als je onsterfelijk bent dan kan je heel lang heel veel geld bij elkaar sparen, en van dat geld kun je dan het Venus project laten bouwen.
      Of ruimte kolonisatie stimuleren.

    2. Je hebt dan ook heel veel tijd om je te vervelen, en misschien wel en oplossing te vinden voor veel problemen die er nu zijn.
       
      Het zou me ook niets verbazen wanneer veel mensen nog langer doorbrengen in de virtuele wereld (spelletjes etc.)

  1. Zou wel leuk zijn als je lichaam onsterfelijk zou zijn (op mogelijke ongelukken na).
    Maar dan zouden dictators zoals Stalin, Kim il sung, Hitler en andere psychopaten ook voor altijd hun slachtoffers kunnen onderdrukken. Soms is de enige manier voor een regimewisseling als de dictator sterft. Zo is in Zimbabwe iedereen aan het wachten tot Mugabe de pijp uit gaat.  Stel je voor dat die onsterfelijk is…

  2. Ik zelf denk dat onsterfelijken elkaars gezelschap periodiek, individueel gaan opzoeken tussen de sterren, en hier op aarde. Iemand vinden die bij je past voor altijd, is niet onmogelijk, maar wel heel moeilijk te vinden. Dat zou ik aan het toeval over laten en nooit meer plannen, omdat ik nou eenmaal die ingebakken dwangmatige behoefte moet hebben aan liefde en gezelligheid. Kwam ik altijd weer mee op de koffie, omdat de mens twee gezichten of meer heeft. Letterlijk doodvermoeiend al die conflicten overal, waar ik de zin niet van in zie. In het dorp waar ik woon maken de mensen er het beste van, zoals ik al eerder schreef, maar participeren doe ik niet. Ik maak deel uit van deze gemeenschap, en ze delen hun nieuwtjes en problemen in de omgeving met mij, omdat ze mij vertrouwen. Maar deelnemen aan hun feestjes en bijeenkomsten in het dorpshuis, nee. Ik wil dat niet meer, en ze respecteren dat. Ik zou als dat kon een groot, zelfvoorzienend sterrenschip in m’n eentje willen bewonen, met een bont gezelschap aan huisdieren. Dan na jaren reizen en studies, het gezelschap van anderen zoals ik opzoeken, om interessante kennis, ontdekkingen, en informatie uit te wisselen. Mogelijk vind ik zo dan een tijdje gezelschap tussen mensen, die het conflictueuze van relaties opgegeven hebben, omdat ze weten in plaats van alleen maar willen. Lijkt mij ook wel een voorwaarde om onsterfelijk te willen zijn, in vrede met jezelf en anderen te kunnen zijn, door het evenwicht dat kennis uit ervaring geeft.

Laat een reactie achter