Een holle aarde, is dat in theorie mogelijk?

Een geliefde theorie in bepaalde new-age kringen is dat het binnenste van de aarde hol is, en dat er een zon schijnt op de plaats waar de gangbare geologie de aarde de nikkel-ijzeren kern toedicht. Zou een dergelijke onderaardse wereld kunnen bestaan?

Atlantiërs onder onze voeten
Als we aanhangers van de holle-aarde theorie moeten geloven, gebeuren er diep onder ons spannende dingen. Tienduizenden jaren geleden slaagden de verheven Atlantiërs, na een vernietigende oorlog op het aardoppervlak uitgestorven, er in om onder het aardoppervlak een kunstmatige wereld, Agartha, te scheppen. De woestijnen zijn niet het gevolg van Hadleycellen, zoals je op de middelbare school  geleerd hebt, maar van die verwoestende oorlogen.

Lekker koel in een roodgloeiende bol
In het centrum van de aarde schijnt een kunstmatige zon, die de Agarthanen dag en nacht van licht voorziet. Ondanks de gesmolten magma die dit ondergrondse paradijs omringt, genieten de Agarthanen van een comfortabel subtropisch klimaat. Ook beschikken ze klaarblijkelijk over een geavanceerde anti-zwaartekrachttechnologie die de Agarthanen tegen de schil gedrukt houdt en tegelijkertijd de zon zwevend houdt. In theorie zou een roterende aarde dit effect uitoefenen, althans: op de equator een ‘zwaartekracht’ van ongeveer 0,3 procent van de zwaartekracht die we op aarde ervaren leveren. M.a.w. een mens zou zonder problemen honderden meters grote sprongen kunnen maken.

Dit kan door de zogeheten schilstelling. Als de aarde een holle bol zou zijn, zou binnen de holte de zwaartekracht nul zijn. Als de zwaartekracht door massa opgewekt wordt, zou de materie van de kern samengeperst moeten zijn tot een extreem dichte schil, wellicht in de vorm van gedegenereerde materie of neutronium, want met bekende materialen red je dit niet. Een peulenschil voor een vergevorderd superras, mogen we ongetwijfeld aannemen. Of er moet een ingewikkelde dynamische structuur worden gebouwd, die d.m.v. een continue impulsstroom de buitenste schil op zijn plaats houdt. Ook deze moet van extreem dicht materiaal worden gemaakt om zwaartekracht en gemiddelde dichtheid van de aarde op de bekende waarde te houden.  Toegegeven: zo verklaar je meteen het vulkanisme, want daar komt waarschijnlijk extreem veel afvalwarmte bij vrij.

Wolken en regen
Een andere opmerkelijke eigenschap van de holle aarde is dat er regenbuien voorkomen. Ook dit kan in theorie:  de kunstmatige zwaartekracht maakt dat zwaardere gassen tegen de aardwand worden aangedrukt, dus de lichtere waterdamp zal dan naar binnen bewegen. Voor zwaartekrachtseffecten maakt het niet uit welke vorm het veld heeft of wat voor bron, leert de Algemene Relativiteitstheorie ons. In principe zouden zich dus inderdaad wolken en neerslag kunnen vormen – en waarschijnlijk ook daadwerkelijk vormen. Door de zeer lage “zwaartekracht” zouden de druppels tergend langzaam vallen.

Reizen van het aardoppervlak naar de Holle Aarde
Uiteraard is een holle aarde waar je niet naar binnen kan reizen niet erg spannend. Vandaar dat vele romanschrijvers al veronderstelden dat er toegangen tussen het aardoppervlak en deze binnenwereld bestaan, zoals op de noordpool en in vulkanen. Volgens de aanhangers van de Holle Aarde theorie weet het Amerikaanse leger hier alles van, maar wordt dit op bevel van de Illuminati  geheim gehouden, net als met de ontmoetingen met buitenaardse wezens gebeurt. Uiteraard laten de lichtwerkers dit niet op zich zitten en hebben al contact gelegd met de Atlantiërs. En er is goed nieuws. Op het moment dat ik dit schrijf, 2012, zal de wereld van de Atlantiërs gaan samenvallen met de onze en komt er een einde aan het platvloerse, grofstoffelijke gedoe op deze aardoppervlakte. Als je dit artikel in 2013 of later leest, weet je dus dat er iets vreselijk misgegaan is. De zoveelste streek van de Illuminati.

Zin of onzin?
Het ligt niet erg voor de hand om met heel veel pijn en moeite binnen in de aarde te gaan zitten, als met een fractie van de inspanningen bijvoorbeeld Mars is te terraformeren. Het is dan slimmer bijvoorbeeld in een planetoïde een virtuele wereld te bouwen of Venus tot tweede aarde om te toveren, wellicht door onze helse zusterplaneet in het Lagrangepunt van de aarde te slepen en waterstof van de gasreuzen aan te voeren. Kortom: ik heb smakelijk gelachen. Dit verhaal is zo grotesk dat het humoristisch wordt.