Regime Marokko ontwricht Nederland
Al ruim dertig jaar wordt het nieuws in Nederland beheerst door de problemen met “overlastgevende Marokkanen”. In feite zijn dit slechts de symptomen van een dieper liggend probleem. Wat is er werkelijk aan de hand, en hoe kan Nederland de verstikkende wurggreep van het Marokkaanse regime op de Nederlandse Riffijnen verbreken?
Het verzwegen Amazigh-verleden van Noord Afrika
Het huidige grondgebied van Marokko wordt al honderdduizenden jaren door de moderne mens bewoond. Hiermee is Marokko een van de alleroudste gebieden waar mensen hebben gewoond. De oorspronkelijke bevolking van Marokko, de Berbers (of liever gezegd, de Imazighen, ‘vrije mensen’, zoals ze zichzelf in hun eigen taal Tamazight noemen), woont hier al sinds onheugelijke tijden. Doorgaans worden de Imazighen door de gearabiseerde elite gelijk gesteld met primitieve barbaren. Uit archeologische en historische vondsten blijkt echter een heel ander verhaal. In de tijd dat de Arabieren zich voornamelijk bezig hielden met eerwraak en stammenoorlogen, stichtten zij reeds bloeiende steden en koninkrijken in Noord Afrika. Egypte en Carthago waren voor een belangrijk deel (Carthago zelfs overwegend) Amazigh-rijken.
Was Atlantis een Amazigh-imperium uit de IJstijd?
Bloeiende puur inheemse Amazigh-rijken bestonden ook. Het oudste, zij het zeer omstreden, voorbeeld is het mythische rijk Atlantis. Volgens de Griekse schrijvers Plato en Herodotos lag het eiland Atlantis, dat uit concentrische ringen bestaat, ten zuiden van de Atlas. Inderdaad bestaat er in Noord Afrika, ten zuiden van de Atlas in Noord-Mauretanië, een merkwaardige structuur die als deze gedeeltelijk onder water zou staan, nauwkeurig overeenkomt met Plato’s omschrijving van Atlantis: de Richat-structuur of “oog van de Sahara”. Hoewel de theorie omstreden is – het laagste punt van de Richat-structuur ligt nu 130 meter boven de zeespiegel – had er heel goed een op grote hoogte liggend endorheïsch meer (of op een van de omringende zeeën oostwaarts afwaterend meer) op deze lokatie kunnen liggen in klimatologisch minder barre tijden, zoals 11.000 jaar geleden, het einde van het Pleistoceen en de ijstijd. Een dergelijk meer of binnenzee zou niet uniek zijn. De Boliviaanse zoutvlakte, voormalige binnenzee Salar del Uyuni ligt zelfs op 3 600 m hoogte. Klopt deze omstreden theorie – en de argumenten zijn mijns inziens behoorlijk overtuigend – dan zou dit de Imazighen een van de grondleggers maken van de moderne beschaving zoals we die nu kennen.
Andere, historisch wel zeker vaststaande Amazigh-koninkrijken waren Numidia en Mauretanië. Ten faveure van de Arabieren moet worden gemeld, dat ook onder hen productieve bevolkingsgroepen voorkwamen. Deze landbouwers en bouwers van geavanceerde irrigatiesystemen vind je onder meer terug in Arabia Felix (Jemen) en Oman. Deze bleven echter thuis, waar de roofzuchtige nomadenstammen in naam van de islam de toenmalige beschaafde wereld teisterden en in de as legden. Noord-Afrika behield nog lang zijn Amazigh-identiteit, voordat verkrachtende en plunderende Arabische nomadische stammen uit de beruchte Nejd (de Banu Hilal, de voorouders van het salafistische Saoedische koningshuis) de Amazigh-boeren uit de vlaktes naar de bergen verdreven en met behulp van hun vraatzuchtige kuddes geiten de Sahara mede omtoverden tot het troosteloze landschap van nu. De gedwongen Arabisering van Noord-Afrika is een van de meest ‘geslaagde’ assimilatie-projecten ooit. Met een beroep op de koran en de hadith slaagden de Arabische overheersers er in, om de Imazighen hun eigen geschiedenis te laten vergeten en zich te laten identificeren als Arabieren. En wel bedoeïenen-Arabieren. De gevolgen lieten zich raden. Naarmate het barbaarse roof- en plunderverleden van de Arabische nomaden opgehemeld werd, vergaten de meeste Imazighen hun eigen roemrijke verleden, taal en cultuur en namen zij gedeeltelijk de blinde godsdienstijver en plundermentaliteit van hun Arabische overheersers over. Gedeeltelijk, want de Imazighen zijn een trots volk en hebben moedig weerstand geboden tegen deze corruptie. Deze Arabische mentaliteit veranderde ooit bloeiende kuststreken in piratennesten.
‘Kalifaat’ Marokko
He huidige Marokko is in feite een voortzetting van meer dan duizend jaar Arabische kolonisatie en imperialisme. De machthebbers van de sterk gearabiseerde kuststrook rond de hoofdstad Rabat zien de rest van het land als een privé plundergewest. Zowel de Rif als de Westelijke Sahara zijn met grof geweld, en in het geval van de Westelijke Sahara in strijd met VN-resoluties, geannexeerd. De Marokkaanse koning ziet zichzelf als de ‘amir al moeminoen’, leider der gelovigen. Een kalief, als het ware. Het gevolg is dat religie en politiek in Marokko sterk vermengd zijn. De Marokkaanse monarch beschouwt zijn onderdanen-tegen-wil-en-dank als nuttig vee, dat broodnodige harde valuta binnenharkt. Elke Marokkaan en al zijn nazaten zijn het privé-eigendom van de monarch, zijn kudde geiten die vet wordt gemest door deze op buitenlandse weiden te laten grazen. Het is even onmogelijk om Marokkaan-af te worden als het is om de islam te verlaten.
Toen, maar ook nu nog doet het regime in Rabat er alles aan om een ijzeren greep op zijn onderdanen in Nederland en de rest van West Europa te houden. Onder het nationale motto “Allah, al watan, al malik” (Arabisch voor: Allah, de staat, de koning) wordt alles in het werk gesteld om de onderdanen in Europa op het rechte, en vooral gehoorzame, pad te houden. Zo financiert het Marokkaanse regime een uitgebreid moskeeënnetwerk en netwerk van sociale Marokkaanse organisaties. De Marokkaanse geheime dienst is zeer actief in binnen- en buitenland en voortdurend bezig om Hirak-aanhangers en andere opposanten op te sporen en te intimideren. Vooral tweede- en derde generatie ‘geslaagde’ immigranten zijn gewilde doelwitten voor recrutering. Buitenlandse journalisten worden geweerd uit de Rif.
Nederland en de Nederlandse Marokkanen als plunderobject
De overwegend Riffijnse Marokkanen in Nederland wordt het belemmerd om fabriekjes en andere ondernemingen te starten in de Rif. In plaats daarvan, worden zelfs criminelen van harte aangemoedigd om hun bijeengedealde geld in Marokkaanse staatsondernemingen (denk dan bijvoorbeeld aan de fosfaatindustrie, die de Westelijke Sahara leegrooft) te steken. Riffijnen die onroerend goed in het Rifgebied willen kopen, merken vaak dat hun voorouderlijke land door niet-Riffijnen, doorgaans gearabiseerde ambtenaren of hun familieleden, in beslag is genomen. Vandaar dat ze min of meer gedwongen zijn om onroerend goed in Tanger of een van de andere gearabiseerde steden in Marokko te kopen. Riffijnen die eieren voor hun geld kiezen en dan maar hun kaarten op een toekomst in Nederland zetten, merken dat het vrijwel onmogelijk is om hun Marokkaanse eigendommen in euro’s om te zetten om bijvoorbeeld hier een huis te kunnen kopen.
De Marokkaanse overheid krijgt nu ook de beschikking over de bankgegevens van haar expat onderdanen in Europa.
Dit exploitatieve beleid blijft niet zonder gevolgen. Omdat ‘Marokkaanse’ Nederlanders gedwongen blijven om hun Marokkaanse nationaliteit te houden, is hun loyaliteit naar Nederland in veel gevallen zwak. Dit verklaart, waarom er zoveel problemen zijn met criminele ‘Marokkaanse’ jongeren. Zij zien zichzelf vooral als ‘Marokkaan’ en niet als Nederlander, ook al zijn ze hier opgegroeid en spreken ze de Nederlandse taal goed. Van de honderdvijftig Marokkaanse moskeeën staan er 90 rechtstreeks via UMMON onder controle van Rabat. Marokko krijgt via Marokkaans-Nederlandse politici, die gemakkelijk onder druk kunnen worden gezet, een flinke vinger in de pap in Nederland. Zo zijn er ernstige aanwijzingen dat de vreedzame stille tocht van Riffijnen tegen het politiegeweld in de Rif in Rotterdam is verboden door de (overigens Riffijnse) Marokkaans-Nederlandse burgemeester Aboutaleb, onder druk van het regime in Rabat. Niet voor niets is de enige politica in Nederland die voor de Riffijnen opkomt, Kati Piri, iemand zonder Marokkaanse roots.
Hoe kan Nederland zichzelf en de Marokkaanse Nederlanders bevrijden uit de wurggreep van Rabat?
De Marokkaanse staat wordt niet geregeerd door democraten of zelfs maar door verlichte despoten als Poetin, waar afspraken mee te maken zijn. De Marokkaanse staat wordt beheerst door Arabische soennitische moslims, heilig overtuigd van hun raciale superioriteit boven elke niet-Arabier (laat staan boven niet-moslims), die Nederland zien als een ongelovig wingewest van naïevelingen. Een wingewest van nuttige idioten, waar verliesposten (jonge, rebelse werkloze mannen van onderdrukte minderheden) omgezet worden in lucratieve assets. De uitbuiting van Riffijnse gastarbeiders heeft het regime vele miljarden opgeleverd. Er is geen enkele prikkel voor Rabat om dit succesvolle en winstgevende verdienmodel om zeep te helpen. Nederlandse politici moeten goed beseffen, dat hun Marokkaanse gesprekspartners toegeven zien als een teken van zwakte en een aanmoediging om nog meer te eisen. Bij de omgang met psychopaten is de beschikbaarheid van dwang- of drukmiddelen essentieel. Dit geldt ook voor de omgang met Marokko. Alleen als het regime daar wordt geraakt waar het pijn doet, zal het tegemoet komen aan de Nederlandse eisen.
De volgende maatregelen lijken zowel noodzakelijk als wenselijk.
- Afdwingen, op straffe van uitzetting van alle diplomaten, opzegging van alle uitkeringverdragen en opheffing van alle Marokkaanse staatsorganisaties, dat personen met een meervoudige nationaliteit indien gewenst probleemloos afstand kunnen doen van de Marokkaanse.
- Elke Nederlandse Marokkaan met de dubbele nationaliteit, moet vervolgens kiezen tussen de Nederlandse en Marokkaanse nationaliteit. Zij die kiezen voor de Marokkaanse, krijgen een voorwaardelijke permanente verblijfsvergunning. Wanneer zij een ernstig misdrijf plegen, worden zij uitgezet op grond van de Vreemdelingenwet. Nederlanders, ongeacht hun afkomst, hebben vanzelfsprekend dezelfde rechten en plichten als elke Nederlander.
- Stoppen met het doorgeven van de namen van kinderen aan Marokko.
- Ontbinden van UMMON en andere Marokkaanse staatsorganisaties.
- Opzeggen van ieder verdrag met Marokko dat het regime rechten of macht, geeft in Nederland over Nederlandse burgers. Dit geldt ook voor toepasselijke EU-verdragen.
- Alle directe en indirecte subsidies aan Arabisch onderwijs stoppen. In plaats hiervan alleen subsidies toekennen aan het onderwijzen van Riffijns, Tachelhit, Tamazight en andere inheemse talen.
- Marokko is voor politieke activisten geen veilig land. Bonafide asielzoekers, zoals Hirak-activisten, moeten daarom welwillend behandeld worden.
- Deportatiedienst starten. Elke asielzoeker uit Marokko die zich schuldig maakt aan crimineel gedrag, alsmede fraudeurs en uitgeprocedeerden, wordt gedeporteerd. Hierbij kunnen deze asielzoekers in rubber bootjes vlak bij de Marokkaanse kust worden afgezet, zolang Marokko weigert de eigen onderdanen terug te nemen.
