Iets meer dan honderd mensen hebben doorgebracht buiten de aardse atmosfeer. Er is echter nog geen enkel mens in de interplanetaire ruimte geboren. We zullen pas echt een ruimtevarende soort worden, als dat wél gebeurt. Hoe zou het leven zijn, als jij ook echt in de ruimte geboren zou worden?
Leven in de ruimte is op dit moment uitermate ongezond. Kosmische straling veroorzaakt langzaam blindheid. Zonder zwaartekracht worden botten broos en verzwakken de spieren. Nog geen vrouw heeft het aangedurfd om zwanger te worden in de ruimte. Maar stel, dat we ruimteschepen beter afschermen en kunstmatige zwaartekracht aanbrengen, bijvoorbeeld door een deel langzaam te laten ronddraaien. Zou het experiment dan wel ethisch verantwoord zijn?
Ruimtebabies zijn noodzakelijk als we als soort ons willen vestigen in de rest van het zonnestelsel. Bron: kerenper.deviantart.com
Voor het eerst is aangetoond dat baby’s besmet raken met hiv doordat ze tijdens de bevalling bloed of slijm van de moeder inslikken. De hiv-gevoelige cellen bij baby’s zitten niet in het bloed, zoals werd verondersteld, maar alleen in het darmslijmvlies. Dit blijkt uit een onderzoek van het AMC waarvan de resultaten afgelopen maand zijn gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift Blood.
Volgens onderzoeksleider Madeleine Bunders van het Emma Kinderziekenhuis AMC is dit een fundamenteel nieuw inzicht: ‘Er werd aanvankelijk vermoed dat bloed met hiv van de moeder via de placenta in het bloed van de baby terechtkwam en zo het kind besmette. Nu we weten dat de gevoelige cellen voor hiv alleen in de darm zitten, kunnen we met een gerichte therapie hiv-infectie in kinderen voorkomen.’
Zwangere vrouw. Bron afbeelding: Wikipedia.
Momenteel krijgen zwangere vrouwen met hiv tijdens de laatste zes maanden van de zwangerschap een cocktail van hiv-remmers voorgeschreven. Dit verlaagt de kans dat een hiv-positieve moeder een besmet kind krijgt, maar aan deze behandeling kleeft een groot aantal nadelen. Zo kan de blootstelling aan deze medicijnen problemen bij het kind opleveren, zoals verzwakking van het imuunsysteem, neurologische schade en psychologische problemen op jonge leeftijd.
De onderzoeksgroep van het AMC test nu medicijnen die een gerichte bescherming tegen hiv bieden voor de 1.6 miljoen kinderen die jaarlijks wereldwijd worden geboren uit hiv-besmette moeders. Nu de onderzoekers erin geslaagd zijn bloot te leggen hoe een moeder met hiv haar kind besmet, kunnen medicijnen worden ontwikkeld die geen bijwerkingen hebben voor de rest van het lichaam van het kind. Bunders verwacht dat over een jaar of twee de behandeling voor zwangere vrouwen met hiv verbeterd zal zijn.
Een belangrijke reden dat de kosten voor onderwijs steeds verder uit de hand lopen, is de explosie van allerlei onderwijsdeskundigen op basisscholen. Wordt het niet tijd dat kinderen gewoon kind kunnen zijn, taal en rekenen leren in plaats van te worden lastiggevallen door een te groot team van pedagogisch geschoolde onderwijsneuroten?
Wet van Parkinson
De Engelse historicus Cyril Northcote Parkinson schreef in 1958 zijn wereldberoemde boek Parkinson’s Law: The Pursuit of Progress. Hij stelde vast dat het Britse koloniale rijk sterk kromp, maar opmerkelijk genoeg het aantal ambtenaren op het Ministerie van Koloniën sterk groeide. De oorzaak is volgens Parkinson tweeledig. Chefs willen ondergeschikten, geen concurrenten en chefs creëren werk (ze houden elkaar bezig). Denk aan rapporten, waar anderen weer op reageren. Hoe meer ondergeschikten, hoe sneller de chef promoveert. Een Engelse samenvatting hier.
Kinderen in een Parijse basisschool. Bron: Wikimedia Commons/R.K. Singam (eigen werk)
Aanvullende processen
Als iemand in dienst is, probeert hij of zij zich zo nuttig mogelijk te maken. Dit komt in de praktijk neer op het zoeken van problemen, waar ze wellicht helemaal niet zijn. Voeg hierbij de nogal neurotische mind set van de gemiddelde onderwijsmedewerker en het resultaat is een ware jacht op leer- en ontwikkelingsstoornissen bij kinderen. Uiteraard moeten al deze onderwijsmedewerkers ook verslag uitbrengen en rapporten schrijven, zodat onderwijsmanagers iets hebben om mee te spelen, excuses, om zich nuttig mee te maken.
Much ado about nothing
Problemen, die toen ondergetekende naar de basisschool ging in de zeventiger jaren, eenvoudig werden opgelost door de deugniet de klas uit te sturen of een gesprek tussen de ouders en de onderwijzer, zijn nu onderwerp van eindeloze onderzoeksprocedures, waarbij vaak ook dure externe bureaus worden ingeschakeld. Het gevolg is ook een explosie van modieuze aandoeningen waar vroeger geen mens van gehoord had. Een wat druk kind heeft ADHD of ADD. Een wat stil, teruggetrokken kind met zonderlinge hobbies heeft het syndroom van Asperger, een speels kind heeft een ontwikkelingsachterstand. Vechten en ravotten, normaal gedrag bij jongetjes, roepen panische reacties op bij de vaak vrouwelijke leerkrachten.
Grenzen opzoeken leidt tot overspannen leerkrachten
Het jochie of, enkele keren, het meisje vindt het natuurlijk prachtig. Al die aandacht van neurotische volwassenen om hem heen die ‘handelingsverlegen’ zijn. Kinderen houden ervan de grenzen op te zoeken. De vervelende buurman kan rekenen op kattekwaad zoals belletje trekken of vruchtjes tegen het raam gooien. Vooral als de man woest schreeuwend de straat op komt rennen, vermaken ze zich, verscholen achter een bosje, kostelijk.
Op school is het natuurlijk niet anders. Geen leuker spelletje dan proberen de niet al te sterk in zijn schoenen staande onderwijzer of onderwijzeres tot overspanning te brengen. De stakker weet ondertussen ook niet wat ze moet. De deugniet de gang op sturen mag niet, dat zou zijn sociaal-emotionele ontwikkeling wel eens kunnen remmen en klagende ouders opleveren. Een draai om de oren is natuurlijk helemaal uitgesloten. Het gevolg: een hoog ziekteverzuim en onuitstaanbare kinderen, die later in praatberoepen terecht komen.
De oplossing: duidelijke regels handhaven
Vanzelfsprekend is er een eenvoudige oplossing voor deze problemen. Geef al die duurbetaalde heren en dames hun congé en keer terug naar een kleine basisschool met acht docenten, waarvan de docent van de hoogste klas ook de directeur is. Hierdoor komt er behoorlijk wat geld vrij voor echt belangrijke dingen. Voor gevallen waarin een leerkracht er echt niet uitkomt, moet er een regionaal bureau komen dat in overleg met ouders en de docent een aangepaste behandeling kan geven.
Het kan al veel problemen oplossen om kinderen met hetzelfde temperament in dezelfde klas te zetten. Pestkoppen met onzekere kinderen in één klas zetten, een kardinale fout die keer op keer gemaakt wordt door al die psychologisch geschoolde dames en heren, is een rampzalig idee. Het is dan beter om de pestkoppen in een speciale pestkoppenklas te concentreren.
Stop de neurotische dwang op kinderen
En laat tot slot kinderen gewoon kinderen zijn. Kinderen zijn zoals bonsaibomen. Juist hun verscheidenheid en verschil in karakter en temperament maakt ze uniek en waardevol. Een maatschappij waarin iedereen op elkaar lijkt is de ergste Orwelliaanse nachtmerrie die je je maar voor kan stellen. Geef ze een gelukkige jeugd, breng ze taal en rekenen bij, geef ze een geborgen en liefdevolle omgeving en het komt wel goed met hun ontwikkeling.
