Op astronomisch gezien korte afstand, 22 lichtjaar, ligt de drievoudige ster Gliese 667. In principe is dit stelsel relatief makkelijk te bereiken met bijvoorbeeld een generatieschip of antimaterieaandrijving. Hoe zou het planetenstelsel dat rond de kleinste ster van het drietal, Gliese 667 c, wentelt, er uit zien? Enkele videokunstenaars hebben daarover nagedacht. Grijp je kans en maak je klaar voor een ontdekkingsreis naar onder meer de mogelijk bewoonbare superaarde Gliese 667 Cb, een planeet die niet één, maar drie zonnen heeft en waar een jaar dat korter duurt dan een aardse maand…
Giese 667C ziet er vanaf de superaarde uit als een rode zon, enkele malen zo groot als onze zon. De reden is dat de planeet zeer dicht op deze rode dwerg staat.
Het probleem met dergelijke reuzenplaneten is, eenmaal geland, blijft voorgoed geland. De zwaartekracht is groter, dus de ontsnappingssnelheid ook. Een paspoort is daar overbodig voor bezoekers, terugsturen kan niet. Een vervelend verblijf als je niet aan hun zwaartekracht gewend bent, of op gebouwd, zit er wel in. Neem dus voor alle zekerheid maar je scootmobiel mee. :)
Andre, misschien een idee om zware criminelen met een gevuld broodtrommeltje en een veldfles met water er heen te sturen. Tegen de tijd dat de straf erop zit, hebben ze wel weer een manier gevonden om ze terug te laten keren. ;-)
Ja met een ruimtelift misschien, een liftkooi aan een hele lange kabel van koolstofnanovezel laten zakken vanuit een ruimteschip in orbit, maar dat moet dan toch wel een flinke broodtrommel en veldfles worden denk ik.
Beste Germen. Bedoel je niet een generatieschip ‘met een’ antimaterie-aandrijving?
De grap met generatieschepen is nu net dat ze duizenden jaren onderweg kunnen zijn, dus een lagere snelheid nodig hebben. Dan heb je ook minder brandstof nodig en zou je het ook met fusiemotoren afkunnen, in theorie.
Dus hoe kom je aan antimaterie? Deeltjesversnellers kunnen het produceren. Op het ogenblik maken natuurkundigen 10 nanogram per jaar, de antimaterie kan worden opgesloten in sterke magnetische velden. Dit kost de belastingbetaler ongeveer $600.000. http://www.goddard.nl/?p=606
Weten we meteen ook weer dat de deeltjesversnellers leuk zijn om antimaterie te maken net als kerncentrales staan voor Pu-238.
Met Pu(plutonium)-238 voorzien ze b.v. de nieuwe marsrover curiosity van stroom (radioisotope thermoelectric generator (RTG) (5Kg pu-238)..
Omdat alles tijdens interstellaire reizen volgens een strikte ecologische structuur moet verlopen, werpen generatieschepen ook wel vragen op. Eenmaal aan boord van een generatieschip ontstaat aan alles al gauw een tekort, zelfs aan primaire levensbehoeften. Hoe ga je bijvoorbeeld om met de doden als ook zij juist onmisbare bouwstenen bevatten voor nieuw leven? Om een biosfeer in gang te houden ontkom je volgens mij niet aan enorme generatieschepen die een hele jungle kunnen herbergen. Als de doden worden begraven (zonder kist), dan blijven de botten bestaan en dat wordt op den duur een onwerkbare situatie. Het beste antwoord is volgens mij als lijken worden verbrand in een oven en de as wordt uitgestrooid. Nood breekt wet. Het doel van de missie wat iedere astronaut in een generatieschip in gedachte heeft is de kolonisatie van de ruimte en de zoektocht naar aardachtige planeten. Een hachelijke onderneming, maar de nieuwsgierige mens wil ten enenmale verder kunnen kijken en een avontuurlijker beleving dan de planeet Aarde te bieden heeft.
Vanuit een hele andere invalshoek zouden interstellaire reizen naar andere aardachtige planeten kunnen worden gemaakt met behulp van zeer geavanceerde humanoïde robots. Zaadjes en eitjes van zeer uiteenlopende planten en dieren waaronder mensen worden dan diepgevroren meegenomen. De interstellaire reizen van wel duizenden jaren worden gemaakt door humanoïde robots die contacten onderhouden met ‘moederschip’ planeet Aarde. Eenmaal veilig geland op een andere aardachtige planeet kan het wetenschappelijke spel van het opbouwen van een biosfeer beginnen. De humanoïde robots hebben de beschikking over een enorme database met instructies over het opbouwen van zo’n biosfeer en fungeren als opvoeders en tutors. Ethische bezwaren ken ik niet, ik probeer slechts een inschatting te maken van wat technologisch mogelijk zou kunnen zijn. Het grote voordeel hiervan is dat enorme generatieschepen niet nodig zijn, er kan worden volstaan met een klein technologisch ruimteschip vol met biologische potentie.
Wat ik mij afvraag is, als Andre Kuipers na 6 maanden om de aarde cirkelen al niet meer op z’n benen kan staan en moet revalideren, hoe zal dat dan met die mensen gaan na zo’n reis, die komen nooit meer uit dat ruimteschip.
Misschien dat het ruimteschip als een groot wiel gemaakt zal worden wat constant om z`n as draait zodat je centrifugale kracht als alternatieve zwaartekracht hebt, of misschien wordt er ooit ontdekt hoe je kunstmatige zwaartekracht kan maken.
@Jaap. Dit thema is al in veel sf boeken behandeld, een van de eerste was Robert Heinlein in Verdwaald tussen sterren (Orphans of the Sky (1963) Meulenhoff, M=SF 1, 1967). Een recenter verhaal is Eon (1985) door Greg Bear.
Er zijn door de Nasa en andere instellingen ook onderzoeken gedaan naar de mogelijkheden van generatieschepen en inderdaad lijkt een probleem te zijn een stabiele ecologie te handhaven gedurende honderden of zelfs duizenden jaren waarbij ook de beschaving van de bewoners stabiel moet blijven.
Hoi hannes, bedankt voor de tips. Nu wil het geval dat ik weinig sciencefiction lees, alhoewel ik wel denk dat het genre de kraamkamer is van de creatieve, menselijke geest die over de toekomst nadenkt. Daarentegen laat futurologie mij niet los, een wetenschappelijke wijze om technologische ontwikkelingen te bedenken, rekening houdend met de grenzen van het toelaatbare. Er zijn inderdaad wat missies gepleegd om een biosfeer na te bootsen, waarvan ‘Biosphere 2′ de bekendste is, die jammerlijk hebben gefaald. Toch blijft het m.i. redelijk dat het niet de laatste poging zal zijn, want de mensheid zal de ruimte vroeger of later nader willen exploreren. Die behoefte is ontembaar en technici staan wel vaker voor hete vuren, dus als je echt iets wilt valt er altijd weer een mouw aan te passen. Zo denk ik dat een generatieschip een kolossale machine moet worden om een hoge graad van biodiversiteit te kunnen herbergen. Een dergelijke machine heeft de vorm van een draaiende, holle bol vergelijkbaar met een gigantische voetbal. Omdat de bouwstenen van zo’n holle bol -namelijk vijfhoeken en zeshoeken- relatief makkelijk te fabriceren en te vervoeren zijn, is de gelijkenis met een voetbal treffend. Deze bol zal eerst jaren in een baan om de Aarde proefdraaien en vervolgens geprepareerd worden voor een interstellaire reis. Blijft deze filosofie wetenschappelijke fictie of wordt het wetenschappelijke werkelijkheid? Wij zullen het niet te weten komen, maar de ruimtevaart staat nog steeds in de kinderschoenen met het ISS als tijdelijk hoogtepunt.