Waarom staan vertegenwoordigers van buitenaardse beschavingen nog steeds niet op aarde? Misschien omdat er veel interessantere bestemmingen zijn…
Fermi-paradox
We weten dat er alleen al in ons melkwegstelsel een verbijsterend groot aantal sterren is (plm. 300 miljard) is. Een groot deel hiervan beschikt over planeten waar zich leven op kan ontwikkelen. Toch staan de aliens nog steeds niet hier, terwijl het heelal al dertien miljard jaar oud is.
Zelfs als je net als Gerardus ’t Hooft gelooft dat we nooit relativistische snelheden zullen bereiken zonder onder te gaan in een vloed van straling, is zelfs een duizendste van de lichtsnelheid (300 km/s, de helft van de ontsnappingssnelheid van de zon, Pioneer 10 en 11 hebben al een hogere snelheid bereikt) voldoende om in vijftig miljoen jaar de vijftigduizend lichtjaar van het ene einde naar het andere einde van de Melkweg af te leggen (en dus te koloniseren). Kortom: elk zonnestelsel binnen de Melkweg zou moeten zieden van de aliens. Het antwoord op deze Fermi-paradox is dan ook een groot raadsel. In dit artikel de eerste mogelijke verklaring: misschien is het voor aliens helemaal niet interessant om de moeilijke reis naar de aarde te ondernemen omdat er andere, interessantere heelallen of parallelle werelden bestaan.
Bestaat er meer dimensies buiten ruimtetijd?
Is de driedimensionale ruimte met eendimensionale tijd waarin we leven alles wat er bestaat? Volgens één van de bijna oneindig veel varianten van de omstreden snaartheorie niet en leven we in een elfdimensionaal heelal. Vier dimensies in ons heelal en zeven opgerolde dimensies in bijvoorbeeld een Kaluza-Klein ruimte waar we niets meer van merken. Andere varianten kennen zelfs negentien dimensies of een ander getal. Misschien dat deze opgerolde dimensies een enorm nog onontdekt universum opleveren. Of quintiljarden universa.
Veel parallelle heelallen
De snaartheorie is niet de enige die dit claimt.
Ons heelal blijkt namelijk wel erg gastvrij voor leven. Zo zijn de vier natuurkrachten zo op elkaar afgestemd dat er kernfusie plaats kan vinden. Was bijvoorbeeld de sterke kernkracht ten opzichte van de elektromagnetische kracht ook maar iets sterker geweest, dan was de waterstof bij de Big Bang direct ontploft tot helium en hadden er geen langlevende sterren bestaan. Ook hadden zich dan veel meer zware atoomkernen, dus metalen, gevormd dan in ons heelal. Metalen zijn niet in staat complexe moleculen te vormen. In plaats hiervan vormen ze metaaloxides of (als er nauwelijks zuurstof is) gaan ze op een kluitje op elkaar zitten om massief metaal te vormen.
Omgekeerd had een zwakkere sterke kernkracht betekend dat waterstof nooit gefuseerd was, tenzij in extreem zware sterren (die zo zwaar zouden zijn dat ze in elkaar zouden storten tot een zwart gat voor ze zouden ontbranden). Aanhangers van het zwakke antropisch principe denken dat er daarom miljarden parallelle heelallen moeten bestaan, waarvan er maar enkele geschikt zijn voor leven.
Interessantere heelallen
Ons heelal is weliswaar erg geschikt voor leven, maar mogelijk helemaal niet interessant voor een technisch zeer hoog ontwikkelde beschaving. Zo kan het zijn dat de natuurwetten in een ander heelal garanderen dat het eeuwig uit blijft zetten en steeds nieuwe materie of energie uitspuwt.
Misschien biedt dat andere heelal mogelijkheden voor waardevolle technieken die in dit heelal totaal ondenkbaar zijn. Je zou daar bijvoorbeeld sneller dan het licht kunnen reizen of allerlei exotische ruimte- of materietoestanden kunnen hebben die heel interessant zijn voor kunstmatige intelligenties. Het zware-metalen heelal waar we het net over hadden is waarschijnlijk heel interessant voor kunstmatige levensvormen omdat er niet van die hinderlijke gassen, roestvormende vloeistoffen en vernielzuchtige slijmerige wezentjes met twee armen en benen voorkomen.
Parallelle aardes
Als de veel-werelden interpretatie van de kwantummechanica klopt en er bestaan heel veel aardes parallel aan ons, is het uiteraard veel interessanter om een parallelle aarde waar zich geen mensen hebben ontwikkeld te koloniseren dan om een lange onzekere ruimtereis van vele jaren naar, zeg, Alfa Centauri te maken. Zeg nou zelf, zou jij niet veel liever met je lief aan je exclusieve privéstrand liggen met wuivende boomvarens op een parallelle aarde waar zich bijvoorbeeld nooit muggen hebben ontwikkeld omdat er geen warmbloedige dieren voorkomen, dan je leven wagen om ingevroren een reis van duizend jaar maken naar een levenloze steenklomp?
Omgekeerd: parallelle aardes leveren dezelfde Fermi-achtige vraag op: als er bijna oneindig veel parallelle aardes bestaan, moet zich op sommige parallelle aardes veel eerder een intelligente soort hebben ontwikkeld dan hier. Waarom hebben we dan ondertussen geen bezoek gekregen van, zeg, intelligente dino’s of placodermen?
Hahahaha….lollll quintiljarden universa, zullen we er meteen maar deciljarden universa van maken, ik denk dat mensen zich dit wel een beetje beter kunnen voorstellen :) Fantastisch artikel weer, ik ga hier een nachtje over slapen :P
Wie weet. :) Een variant is dat ze genoeg hebben aan hun zelfgemaakte virtual realities, gebaseerd op nano- (of zelfs femto-) schaal technologie. Maar dan nog moeten zulke technologieen snel ontwikkeld worden vanaf het moment dat ruimtekolonisatie mogelijk wordt in een beschaving, zodat dit niet op grote schaal gebeurt. Verder vereist het homogeen gedrag over mogelijk heel veel onafhankelijk geevolueerde beschavingen. Er zullen altijd wel een paar beschavingen bij zijn (of individuen hierin) die toch een heel melkwegstelsel willen koloniseren, of meerdere. En dat is al voldoende om een Paradox te hebben.
Ik denk nog altijd dat de enige reden dat we geen sporen van intelligent leven zien is omdat het erg zeldzaam is, hoe raar dat ook mag klinken.
Ja ik denk ook dat intelligent leven zoals mensen maar zelden voorkomen in het heelal en zeker in ons deel van het melkwegstelsel. Er hier veel minder oude sterren en er zijn dus minder zware metalen die interessant zijn voor geavanceerde beschavingen. Ik denk wel dat het aantal bewoonbare planeten in ons melkwegstelsel in de honderden miljoenen loopt. Maar als je dan kijkt naar de geschiedenis van onze eigen Aarde dan zie je hoe kort mensen er nog maar rondlopen (ong. 2 miljoen jaar) terwijl de aarde 4,5 miljard jaar oud is. Er is al ongeveer 2 miljard jaar leven op Aarde. En wij staan nu al op het punt om de ruimte in te gaan en misschien de aarde wel helemaal te verlaten of we sterven weer uit. Dus hoe complexer het leven is de te kleiner is de kans dat je het vindt in het heelal.
Aliëns kunnen ook een drukke agenda hebben, maar ik heb, samen met Fredrick Brown, deze vragen de ruimte ingelaserd, en kreeg antwoord terug: van Antares.
Een kleine populatie hoogstbegaafden had een zeer ontwikkelde beschaving opgebouwd, maar de koning legt uit voorlopig geen contact te willen. Het volgende is gebeurt:
Charley Dalton, eens ruimtevaarder van de aarde, had binnen een uur na zijn landing op de tweede planeet van de ster Antares een uiterst ernstige overtreding begaan. Hij had een Antariër vermoord. Op de meeste planeten is moord een misdrijf; op sommige daarentegen een prijzenswaardige handeling. Maar op Antares II is het een halsmisddad.
“Ik veroordeel u ter dood”, zei de plechtige Antarische rechter. “Dood door vuurstraal, morgenochtend bij zonsopgang”.
Tegen dit vonnis was geen beroep mogelijk.
Charley werd naar de vertrekken der ter dood veroordeelden gebracht. Dit appartement bleek te bestaan uit achttien paleiselijke vertrekken, elk voorzien en wèl voorzien van een ruime verscheidenheid aan eten en drinken, ligbedden en alles waarnaar een mens maar verlangen kan, inclusief een beeldschone vrouw op ieder ligbed. “Asjemenou”, zei Charley.
De Antarische bewaker maakte een diepe buiging. Hij zei: “Dit is de gewoonte op onze planeet. Deze regeling wordt altijd getroffen voor de laatste nacht van iemand die de volgende ochtend bij zonsopgang terechtgesteld zal worden. Hij krijgt dan alles wat hij zich maar kan wensen”.
“Het is het bijna waard”, zei Charley. “Hoor eens, ik was net geland toen ik bij die vechtpartij betrokken raakte en ik heb er mijn planetengids nog niet op nageslagen. Hoe lang duurt de nacht hier? Hoeveel uur doet deze planeet over de omwenteling?”
“Uur?” zei de cipier. “Dat is zeker een aardse uitdrukking. Ik zal de Directeur van de Koninklijke Sterrenwacht opbellen en vragen om een tijdsvergelijking tussen onze planeet en de uwe.”
Hij belde op, stelde zijn vraag en luisterde. Toen zei hij tegen Charley: “Uw planeet, de Aarde, maakt drieënnegentig omwentelingen rond uw zon Sol, tijdens èèn periode van duisternis op Antares II. Eèn nacht bij ons is gelijk aan drieënnegentig jaren bij u.
Charley floot zacht in zichzelf en vroeg zich af of hij het zo lang zou uithouden. De Antarische cipier, wiens levensverwachting iets over de twintigduizend jaar was, boog ernstig en medelevend en verdween.
Charley Dalton begon aan zijn lange, nachtelijke karwei van eten, drinken etcetera, maar niet precies in die volgorde; de vrouen waren zeer mooi en hij was lange tijd in de ruimte geweest.
Die Koning heeft dus ook eigen wetten naast de natuurwetten, net als wij, en hij rekent op jullie begrip.
(Ik begrijp al dat ze met uitsterven worden bedreigd).
Zo kun je wel leuk filosoferen!
Ik heb afgelopen weekend viooltjes in mijn tuin geplant. Je kunt je afvragen hoeveel kans er is dat een Amerikaan of chinees vanuit hun thuisland deze viooltjes in mijn tuin ontdekt voor ze as. winter weer doodgaan.
Zo ook met het leven op aarde. Mensen lopen hier nog maar 2 miljoen jaar rond en het kan ook zo afgelopen zijn door de mensen zelf, of door variabelen zoals een megakomeet of een giga zonne-uitbarsting, of bedenk maar wat!
Intelligente ruimtereizigers die mogelijk wel eens in de miljoen jaar langs komen, merken dan op dat planeet aarde niet zo geschikt is om hoge intelligentie te huisvesten. misschien doen ze weer een zoveelste experiment om het te kweken. Net als mijn viooltjes.
Daarnaast, hoe moeten wij mensen, slimmeriken als we denken te zijn, hoog intelligent leven herkennen als ze niet gevonden willen worden?
Ik denk dat deze vergelijking aan de ene kant juist is en aan de andere kant weer niet. Het kan inderdaad zo afgelopen zijn met de beschaving maar dat wil niet zeggen dat dit het einde is voor alle mensen. De natuur heeft hier al namelijk wat op gevonden en dat is genetische diversiteit. Ook kan je gewoon puur geluk hebben en overleven. Ik denk dat leven niet zomaar met zich laat sollen door een of andere natuur ramp tenzij gewoon de hele planeet totaal wordt vernietigt. Maar die kans schat voor de komende 4 miljard jaar zeer klein.
Ik vind het maar een flauw fantasieverhaal
Ik niet :)
We hebben in het verleden allang bezoek gehad hier.
Maar dà t zien de meeste mensen niet.
Ik denk dat het op deze site heel belangrijk is om juiste argumentatie aan te dragen. Deze uitspraak is niet onderbouwd
Jasper
Ik denk ook zeker dat aarde op zijn minst 1 keer in z’n 4,5 miljard jarige bestaan door buitenaardse ruimtereizigers is bezocht en onderzocht. Naar andere universums gaan kost denk ik veel meer energie en moeite dan een manier zien te vinden om warpdrive of iets dergelijks uit te vinden waardoor je vele keren de lichtsnelheid kunt bereiken.
Dat verhaal van Frederic Brown (1906-1972) heb ik ook gelezen! Een meester van het korte verhaal was hij.
Bestwel bizzar en boeiend.
Toch, eerst zien en dan grloven. Maja zijn ze kwaadaardig als ze bestaan. Nlijf dan maar weg ajb X-D
M,
Eerst zien??
Als ik de vraag: Waarom staan vertegenwoordigers van buitenaardse beschavingen nog steeds niet op aarde? hoor, dan zijnvolgens mijn mening daar drie mogelijke antwoorden op
1) Zij zijn nog niet zo ver als wij, dus hebben ze helemaal geen vermoeden dat wij er zijn,
2 Ze zijn op hetzelfde niveau als wij, dus hoogstwaarschijnlijk hebben ze wel een héél klein vermoeden dat wij er zijn, maar niet weten waar te zoeken
3) zij zijn al zover gevorderd dat ze stiekum zijn komen kijken en denken, hier houden wij onze handen af en zijn weg.