Bevolkingsgroei remmen om de klimaatverandering te stoppen?
Bevolkingsgroei speelt een rol bij milieuschade en klimaatverandering.
Maar de klimaatverandering aanpakken door de bevolkingsgroei te verminderen of om te keren, roept lastige morele vragen op die de meeste mensen liever vermijden.
De Engelse politieke econoom Thomas Robert Malthus zette een overtuigend argument tegen overbevolking uiteen in zijn beroemde boek uit 1798, An Essay on the Principle of Population.
Hij voerde aan dat een toename van de voedselproductie het menselijk welzijn slechts tijdelijk verbeterde. De bevolking zou op een groter welzijn reageren door meer kinderen te krijgen, de bevolkingsgroei te vergroten en uiteindelijk de voedselvoorziening te overbelasten, wat tot hongersnood zou leiden.
Maar zijn essay had niet slechter kunnen worden getimed, want het werd gepubliceerd aan het begin van de langste periode van aanhoudende groei van de wereldbevolking in de geschiedenis. Dit werd gedeeltelijk veroorzaakt door enorme verbeteringen in de landbouwproductiviteit in de loop van de tijd.
Dit idee van harde milieubeperkingen voor de bevolkingsgroei werd in de 20e eeuw nieuw leven ingeblazen in publicaties zoals The Population Bomb, een boek uit 1968 van Stanford-bioloog Paul Ehrlich, en The Limits to Growth, een publicatie uit 1972 in opdracht van de denktank van de Club van Rome. .
De implicatie van deze verhandelingen voor de gevaren van bevolkingsgroei suggereert dat bevolkingsbeheersing een belangrijke maatregel is om de uitstoot van kooldioxide (COâ‚‚) en de wereldwijde klimaatverandering te beperken.
Vier belangrijke oorzaken van wereldwijde emissies
Bevolkingsgroei is niet de enige motor van de wereldwijde COâ‚‚-uitstoot en klimaatverandering.
De Kaya-identiteit, een vergelijking die in de jaren negentig door de Japanse energie-econoom Yoichi Kaya werd geïntroduceerd, relateert de totale uitstoot van COâ‚‚ aan vier factoren:
totale populatie (P)
BBP per persoon (G)
energieverbruik per eenheid bbp (E)
COâ‚‚-uitstoot per eenheid energie (F)COâ‚‚-uitstoot kan worden aangepakt door een (of meer) van deze vier factoren te verminderen, op voorwaarde dat de andere factoren niet nog sneller groeien dan die verminderingen.
Niet alle factoren zijn echter even gemakkelijk te beïnvloeden. Dat verklaart waarom de meeste landen zich tot nu toe hebben geconcentreerd op het verminderen van de energie-intensiteit (zoals met woningisolatie om de efficiëntie van het energieverbruik te verhogen) en het verminderen van de koolstofintensiteit (zoals met wind en zon als groenere energieproductiemethoden).
Maar de voortgang bij het vertragen van de wereldwijde COâ‚‚-uitstoot is nog niet voldoende geweest om de overeengekomen doelstellingen te halen.
Economische groei beperken
Veel mensen hebben beweerd dat we ons moeten richten op een lagere economische groei om milieuschade te beperken.
Wereldwijd is de trend dat het BBP per persoon over het algemeen in de loop van de tijd toeneemt. Het terugdringen van deze groei, of het overgaan naar een beheerste economische neergang, zou bijdragen aan het verminderen van de COâ‚‚-uitstoot.
Maar het terugdringen van de COâ‚‚-uitstoot door het terugdringen van de economische groei heeft onvermijdelijke gevolgen voor de verdeling, zowel binnen als tussen landen.
Niet alle landen hebben evenveel gedeeld in de economische groei in het verleden. Landen met een laag inkomen zouden overtuigend kunnen aanvoeren dat het oneerlijk is dat hun huidige lage ontwikkelingsniveau niet meer mag groeien, door hun vermogen om hun economie verder te laten groeien, te verminderen.
Het morele dilemma van geboortebeperking
Dat laat de controle over de bevolking over, maar de problemen hier zijn niet minder uitdagend. Door de overheid geleide geboortebeperking stelt democratische landen voor serieuze morele vragen.
Daarom is China het enige land dat een (matig) succesvolle vorm van bevolkingsbeheersing heeft ondernomen, via de One Child Policy die liep van 1979 tot 2015. In die periode is het totale vruchtbaarheidscijfer in China ongeveer gehalveerd.
Maar een onbedoeld gevolg van het beleid is een versnelde vergrijzing van de bevolking in China, dat nu een van de oudste bevolkingen in Azië heeft.
Het meest uitdagende aspect van het gebruik van populatiecontrole om de COâ‚‚-uitstoot te verminderen, is ethisch.
Als onze bezorgdheid over klimaatverandering ontstaat omdat we een leefbare toekomstige wereld voor onze kleinkinderen willen verzekeren, is het dan ethisch om dit te bereiken voor sommige kleinkinderen, door andere kleinkinderen nooit geboren te laten worden?
Dat is een heel moeilijke vraag om te beantwoorden.
In sommige landen neemt de bevolking af
Overheidsbeleid om de bevolkingsgroei te beheersen is waarschijnlijk niet eens nodig.
Alle landen met een hoog inkomen hebben momenteel al vruchtbaarheid onder de vervangende vruchtbaarheid, en er worden minder kinderen geboren dan nodig is om een ​​constante bevolking te behouden.
In het jaar tot juni 2020 kende Nieuw-Zeeland het laagste totale vruchtbaarheidscijfer ooit, met 1,63 geboorten per vrouw (vervangende vruchtbaarheid heeft ten minste 2,1 geboorten per vrouw nodig).
Andere landen zien ook hun bevolking afnemen. De bevolking van Japan bereikte bijvoorbeeld een hoogtepunt in 2010 en is het afgelopen decennium met meer dan 1,4 miljoen mensen afgenomen.
De Verenigde Naties voorspellen dat de toekomstige bevolkingsgroei in 2100 een piek zal bereiken van ongeveer 11 miljard mensen en daarna langzaam zal afnemen.
Dus als we deze eeuw kunnen doorkomen zonder catastrofale milieueffecten, dan kan de bevolking beginnen af ​​te nemen als bijdrage aan klimaatverandering.
Natuurlijk is er veel onzekerheid over de toekomstige bevolkingsgroei, dus alleen de tijd zal uitwijzen of de voorspellingen van de VN waar zijn.
Andere oplossingen
Er zijn veel manieren om klimaatverandering aan te pakken, en niet allemaal gericht op emissies. We zouden kunnen proberen om de gevolgen ervan te verzachten, of ons aan te passen aan veranderingen in het milieu, of technologie gebruiken om COâ‚‚ rechtstreeks uit de atmosfeer te verwijderen.
Aan de emissiekant kunnen we proberen de energie-intensiteit of koolstofintensiteit van de economie verder te verminderen (de laatste twee factoren in de Kaya-identiteit).
Innovaties op al deze gebieden zijn waarschijnlijk de meest vruchtbare manieren om de klimaatverandering aan te pakken, grotendeels omdat ze de moeilijkste morele vragen vermijden.
Maar als we deze veranderingen niet willen of kunnen laten werken, op korte termijn, dan kan het beheren van de bevolking en de economische groei onze enige toevlucht worden. Op dat moment zal de mensheid met steeds moeilijkere morele vragen worden geconfronteerd.
Bron:
Vertaling van een artikel op The Conversation door Michael P. Cameron, Associate Professor in Economics, University of Waikato, Nieuw Zeeland
