In de Nederlandse main stream media wemelt het van de doemverhalen over de gevolgen van de Brexit voor het Verenigd Koninkrijk. Het ultieme doemscenario zou de harde Brexit zijn. Maar klopt dit wel?
Harde Brexit voordelig voor de Britten
Het Verenigd Koninkrijk is een netto importeur van fysieke goederen. Dit geeft het Verenigd Koninkrijk een ijzersterke onderhandelingspositie met de Europese Unie, omdat hun beste optie zonder onderhandeling, de harde Brexit, meer kosten voor de Europese Unie zal meebrengen dan voor de Britten. Immers, de Britten kunnen naar believen hun importtarieven laag houden of opschroeven naar het maximum wat door de Wereldhandelsorganisatie is toegestaan. Als netto-importeur vormen ze een een aantrekkelijke partij voor de rest van de wereld om vrijhandelsverdragen mee te sluiten. De voornaamste export van de Britten naar de Europese Unie is aardolie[1]. Door importtarieven voor Britse aardolie in te stellen, zal de Europese Unie zich enorm in haar eigen vlees snijden, namelijk nog afhankelijker worden van Rusland en het Midden Oosten. Dit zullen ze dus niet doen. Omgekeerd kunnen de Britten vrij gemakkelijk vervangers vinden voor Nederlandse snijbloemen of groenten, of Duitse auto’s (wegvoertuigen vormen met 40 miljard pond per jaar de grootste import uit de EU). Als EU-lid waren de Britten geboden aan de handelsverdragen die de EU met de rest van de wereld had gesloten. Zo worden de Europese boeren beschermd door heffingen op producten als kaas, wijn, olijfolie en kip van buiten de Europese Unie. Hierdoor betalen de Britten meer voor landbouwproducten uit de rest van de wereld. Er is nu de mogelijkheid om vrijhandelsverdragen te sluiten met bijvoorbeeld Mercosur, Japan, NAFTA en ASEAN, zonder dat de machtige landbouwlobbies van continentaal Europa de onderhandelingen bemoeilijken. Het is dus de vraag of prijzen in Britse winkels inderdaad hoger worden. Mogelijk is dus zelfs het omgekeerde denkbaar.
Na de Brexit wordt Ierland geografisch min of meer gegijzeld door de Britten. Copyright: Visionair.nl
Het opslokken van Ierland
De grootste handelspartner van Ierland is het Verenigd Koninkrijk. Een tweede reden voor Ierland om verbonden te blijven met het Verenigd Koninkrijk is de landgrens met het Britse Noord-Ierland en verder natuurlijk de geografie. Ongeveer negentig procent van de Ierse import en export loopt via de zeeroute Dublin-Holyhead op het eiland Groot-Brittannië en vervolgens over land richting de Kanaaltunnel. Dat geeft de Britten een sterke onderhandelingspositie om Ierland te pressen om de EU te verlaten in ruil voor een Britse douane-unie. [3] Zeker als de plannen voor een vaste-oeververbinding tussen Schotland en het Ierse eiland doorgaan. Niet dat de Ieren hier erg blij mee zullen zijn – het ressentiment tegen de voormalige kolonisator zit diep – maar ze zullen weinig keuze hebben.
Lange termijn vooruitzichten voor de Britten erg gunstig
Uit economische analyses blijkt dat de economische macht van het Verenigd Koninkrijk die van Duitsland zal evenaren, of zelfs overvleugelen. Dit ligt voornamelijk aan de sterk groeiende bevolking van het Verenigd Koninkrijk, waar die van Duitsland krimpt[2]. Ook is het Verenigd Koninkrijk nu niet meer gedwongen aan EU-verdragen, maar kan een selectief migratiebeleid voeren.
De huidige, nog uit de achttiende eeuw of eerder stammende regeringsvormen, zoals autocratie, monarchie en democratie, hebben de grootste moeite om de snelle technologische veranderingen bij te benen.
Hoe de regeringsvorm van de toekomst eruit zal zien, zal voor een erg groot deel afhangen van de vraag hoe de mens van de toekomst er uit zal zien en hoe de mensheid van de toekomst verspreid zal zijn over reële en virtuele werelden. In deze video gaat futuroloog Isaac Arthur daar verder op in.
Als een van de weinige landen gaat Estland qua regering fast forward richting de toekomst met het e-Estonia project. Bron/copyright: e-estonia.com
Nu in Nederland en de rest van Europa de epidemie aan het afnemen is, zien we steeds duidelijker de gevolgen van deze crisis. Een ervan is dat duidelijk is geworden, hoe fragiel ons handelsnetwerk is. Komt de voedselvoorziening in gevaar?
Aan het begin van de crisis waren er angst voor tekorten. Zo was er na paniekzaaierij op social media een massale run op wc-papier, waardoor supermarkten kampten met lege schappen. In de magazijnen van fabrikanten en groothandelaren lag ruim voldoende wc-papier.
Dit gold niet alleen voor wc-papier. Onze supply chain is voor alsnog intact gebleven. Er waren genoeg voorraden, supermarkten werden ’s nachts bevoorraad en de slechtbetaalde vakkenvullers en cassières werden essentiele beroepsbeoefenaars.
Tekorten zijn voorkomen, behalve in de zorg. Het geeft het gevoel dat de crisis overwonnen is. Maar is dit gevoel terecht?
Kans op voedseltekorten
Nederland is nog een van de rijkste landen ter wereld. Dat betekent, dat uitgaven aan voedsel slechts een beperkt percentage van ons maandelijke budget innemen. Zo geven mensen op bijstandsniveau gemiddeld rond de tweehonderd euro per persoon per maand aan voedsel uit [1]. Dat komt neer op twintig procent van het inkomen op bijstandsniveau van alleenstaanden. De vaste lasten zijn echter hoog in Nederland. Dat betekent, dat een grote stijging van de kosten van voedsel voor de allerlaagste inkomens grote problemen gaat opleveren. In armere landen is dit probleem nog veel groter. Schrijver dezes is aan het begin van de coronacrisis in Libanon geweest. Libanon is een klein, dichtbevolkt land (zeven miljoen mensen op een oppervlakte van een kwart van Nederland). Zo zat Libanon al behoorlijk in de problemen voordat de coronacrisis uitbrak. Economisch wanbeheer, het instorten van toerisme en het opdrogen van de geldstroom uit Syrië bracht het land al op de rand van de afgrond. De coronacrisis leverde de genadeslag. Er is nu (mei 2020) sprake van acute hongersnood in dit ooit welvarende land[2].
Komt er een nieuwe hongerwinter? Gelukkig lijkt die kans klein – Nederland is meer dan zelfvoorzienend in voedsel. Bron: ANEFO, onbekende fotograaf
Er zijn nu rijen van uren[2] voor de voedselbank. Geweld voor voedsel is niet uitgesloten. Voedselrellen werken erg destabiliserend. De Arabische Lente begon met voedselrellen.
Vooralsnog blijft het rustig. Velen accepteren de lockdown en mensen willen niet nog meer chaos. Toch wordt de onvrede groter, wat zich vertaalt in demonstraties om de lockdown te beëindigen
Geen directe reden tot zorg in Nederland. Althans op papier
Nederland is vruchtbaarder en iets minder dicht bevolkt dan Libanon. Als Nederlanders over zouden stappen op een vleesarm dieet, is Nederland in staat om veel meer dan de tegenwoordige bevolking te voeden volgens het Landbouw Economisch Instituut[3], in een onderzoek uitgevoerd in opdracht van de Nederlandse regering. Met de huidige veeteelt is de voedselbalans negatief. Om de enorme hoeveelheden varkens, kippen en rundvee van voer te voorzien is een veelvoud van de landbouwoppervlakte in Nederland nodig. De export zal stil komen te liggen onder dit rampscenario, waardoor deze bedrijfstakken drastisch in zullen krimpen. Ook dreigen op de langere duur kunstmesttekorten. Stikstof kunnen we lokaal uit de lucht sourcen, magnesium uit zeewater en kalium uit Franse kalimijnen, maar fosfaten komen uit Marokko. Tenzij er echt vervelende omstandigheden uitbreken, zoals een burgeroorlog, een extreme zonnevlam of extreme weersomstandigheden is de voedselvoorziening in Nederland voor langere tijd safe. Zeker als er zeewierfarms in de Noordzee worden aangelegd.
Maar wat als de Nederlandse overheid ook hier het af laat weten?
De afhandeling van de coronacrisis liet blunder na blunder zien. Voor een groot deel ligt dit aan de erg bureaucratische organisatie van de Nederlandse gezondheidszorg. Nederland heeft ervaring met de hongerwinter van 1944-1945 en is daarom veel beter voorbereid op hongersnood dan op een epidemie. Boeren zijn veel zelfstandiger en minder gebonden aan protocollen dan zorgprofessionals. Ook is het ministerie van landbouw kleiner en veel minder bureaucratisch dan VGZ. Wel moeten ze zich aan steeds verder doorwoekerende milieuwetgeving, zoals de stikstofnorm, houden.
Robuustheid inbouwen
Ons land is klein en goed georganiseerd, maar bij een echte systeemcrisis is het niet uitgesloten dat het interlokale distributienetwerk gaat falen. In dat geval is een lokaal back-upplan levensreddend. Volkstuinen, lokale telers en voedselverwerkers kunnen in dat geval voor voedselzekerheid zorgen. De Nederlandse tuinbouw draait voor een groot deel op buitenlandse uitzendkrachten. Waarom hier geen Nederlandse werklozen en arbeidsongeschikten aan het werk zetten? Dit zou ons land ook minder vatbaar maken voor systeemcrises en landbouwvakkennis verspreiden onder een groter deel van de bevolking.
De discountketen Action kwam onlangs in het nieuws, omdat een vulploegleider ontslagen is wegens de ‘diefstal’ van een plastic zakje met een verkoopwaarde van drie eurocent. De Nederlandse rechter zal zoals gebruikelijk is in de zogeheten Nederlandse “rechtsstaat”, deze kafkaëske eis wel toewijzen. De aandacht richtte zich voornamelijk op de disproportionaliteit van de maatregel. Hoe terecht is het om iemand te ontslaan om drie cent? Hierbij wordt voorbijgegaan aan een interessantere vraag. Want wat is de rechtspersoon achter de Action keten in Nederland, Action Nederland B.V., precies? En is vermogensoverdracht ten nadele van deze entiteit wel diefstal?
Rechtspersonen, hedge funds en leningen
Action Nederland B.V. is een zogeheten besloten vennootschap. Dit is een type rechtspersoon. Rechtspersoonlijkheid betekent dat de rechtspersoon, als fictieve entiteit, juridisch aansprakelijk is. Dat wil zeggen, dat de eigenaren van Action Nederland B.V. niet hoofdelijk aansprakelijk zijn voor de daden van Action. Een rechtspersoon vervult de rol van God in een theocratie. Het is een fantasie-entiteit, die in de negentiende eeuw in het leven is geroepen in de Verenigde Staten door een corrupt lid van het hooggerechtshof om zijn voormalige werkgever te plezieren.
Action is namelijk niet in handen van een menselijke eigenaar, maar van een andere rechtspersoon, het Engelse hedge fund 3i.
Robin Hood, niet voor niets na eeuwen nog steeds een populaire legende. Bron: Wikimedia Commons/gebruiker Olaf1541 (waarschijnlijk)
De eigenaars van 3i maakten met de aankoop van Action een sprookjesachtige winst. Met geleend geld kochten deze heren (vrouwen zijn nauwelijks vertegenwoordigd onder de bezitters van het grootkapitaal) Action voor 500 miljoen euro. Ondertussen is het concern al 10 miljard euro waard en hebben de eigenaren Action opgezadeld met dure leningen, waarmee ze meer dan twee miljard euro belastingvrij hebben binnengehaald. Dit in tegenstelling tot de winkels die een eenmanszaak vormen, een eenvoudige bv of een vennootschap onder firma: zij betalen keurig belasting. En de eigenaren van 3i? Zij maken deel uit van een ondoorzichtig web van rond de 1200 grote financiële instellingen die kriskras aandelen van elkaar hebben. Het is een onontwarbaar kluwen geworden, een parasitaire woekerzwam die ten gunste van een kleine groep bezitters (de beroemde 1%) de planeet en de mensheid uitmergelt en te gronde richt.
Binnen de Action heerst een draconische discipline.
Om een lang verhaal kort ter maken: Action is nu een meedogenloze winstmachine waarmee de Nederlandse economie wordt leeggezogen, de Nederlandse (en in toenemende mate Europese) middenstand wordt vernietigd en waarvan de opbrengsten bij de parasieten in de Londense City belanden.
Van wie ‘steel’ je, als je van de Action ‘steelt’? De Action en vergelijkbare rechtspersonen zijn net zulke fantasiestructuren als engelen, goden en kabouters. Als je van een kleine ondernemer steelt, steel je het brood uit de mond van een mens van vlees en bloed, een hardwerkende man of vrouw, die netjes belasting betaalt en zich elke dag zorgen moet maken of hij/zij niet persoonlijk failliet gaat. Kortom: ethisch gezien is dit vrijwel altijd immoreel en verderfelijk. Door van de Action te ‘stelen’, hevel je in feite vermogen over van dit onontwarbare kluwen schadelijke parasieten naar iemand die wel netjes belasting betaalt: jij. Volgens de Nederlandse wet is het verboden om op te roepen tot een misdrijf, en net zoals in Pakistan het beledigen van de legendarische figuur Mohammed je je leven kost, is het in Nederland strafbaar om op te roepen tot ‘illegale’ overheveling van vermogen van deze belastingontwijkende parasieten naar jou. Dat zal ik dus ook niet doen. Wel mag ik iemand die dat doet, een held vinden. Dus bij deze. Wie van de Action en soortgelijke fantasieconstructies ‘steelt’, is mijns inziens geen dief, maar een held. Een moderne Robin Hood waar ik bewondering voor voel.
De alles-behalve-in-naam lockdown van Nederland om de uitbraak van het Covid-19 coronavirus in bedwang te houden vormt in feite een groot sociaal experiment. Een ongemakkelijke waarheid dringt zich op. Slechts rond de dertig procent van de Nederlandse bevolking vervult werkelijk onmisbare werkzaamheden. De rest van de bevolking, de beoefenaars van bullshitjobs, houdt voornamelijk elkaar bezig – en de essentiële groep werkenden van het werk.
Op de website van de Nederlandse overheid is een lijst met zogeheten “cruciale beroepen” te vinden. Dit zijn beroepen, die direct, of in een ondersteunende rol, energievoorziening, voedselvoorziening en gezondheidszorg zeker stellen. Alsmede openbare orde, het functioneren van de overheid, betalingsverkeer, de internet-infrastructuur en onderwijs. In totaal gaat het om misschien twee tot drie miljoen mensen. Van de tien miljoen werkenden in Nederland, komt dit aardig overeen met het percentage werkenden dat geen “bullshit jobs” vervult.
Voor mensen die werken in de sectoren die niet “cruciaal” zijn, is de gang van zaken uiteraard een drama. Ze verliezen inkomsten. Veel bedrijven dreigen om te vallen. Drie weken lang zijn ze veroordeeld tot thuiswerken, of in het geval van bijvoorbeeld horecamedewerkers, niets doen. Gelukkig heeft de Nederlandse regering ondersteuningsmaatregelen aangekondigd, waardoor de gevolgen verzacht worden. Maar toch betekent dit een harde klap. Maar hoe moeten we dit macro-economisch bekijken?
De overheid probeert met ingrijpende maatregelen de opmars van het Covid-19 coronavorus te stoppen. In feite is dit een interessant sociaal-economisch experiment. Bron: Nederlandse rijksoverheid
De Nederlandse industrie is, zoals in elk ontwikkeld land, verbazingwekkend productief. Nederland heeft geen aanbodeconomie, maar een op vraag gebaseerde economie. Het aanbod is overvloedig. In feite kunnen de Nederlandse fabrieken enkele malen meer produceren dan ze doorgaans doen. Dat geldt ook voor diensten als energie of internet. Met relatief weinig mensen wordt er enorm veel geproduceerd, getransporteerd en verzorgd.
De gedeeltelijke lockdown laat ook zien, hoe dingen slimmer kunnen worden geregeld. Leraren, alle onzin over didactiek ten spijt, hebben eigenlijk maar twee taken. Een klas kinderen in het gareel houden en voor optimale omstandigheden zorgen voor kennisopname/het verkrijgen van inzicht. Het denderende succes van websites en apps als Khan Academy (exacte vakken), Duolingo (taalonderwijs) en Squla (lagere school lesstof) laten zien, dat volwassenen en ook oudere kinderen prima hun lesstof kunnen beheersen zonder, of alleen online, hulp van een lera(a)r(es). Een kind in zijn eentje kan prima leren, als het dit wil. De werkelijke functie van school is kinderoppas en het socialiseren, lees: drillen van kinderen, zodat ze discipline krijgen en uit zichzelf gaan leren. Het zou het vaak hoogdravende onderwijsdebat in Nederland ten goede komen, als het verhaal tot deze essentie wordt teruggebracht. Onderwijs is kinderoppas en hondenschool.
De rest is voornamelijk bezig met het produceren en verhandelen van gebakken lucht. Ik denk dat door deze bedwongen periode van bezinning, steeds meer mensen dit gaan begrijpen. Heeft het niet meer zin om ons voortaan met nuttige dingen bezig te houden dan elkaar met volstrekt onnodige beuzelarijen aan het werk te houden?
Al ruim dertig jaar wordt het nieuws in Nederland beheerst door de problemen met “overlastgevende Marokkanen”. In feite zijn dit slechts de symptomen van een dieper liggend probleem. Wat is er werkelijk aan de hand, en hoe kan Nederland de verstikkende wurggreep van het Marokkaanse regime op de Nederlandse Riffijnen verbreken?
Het verzwegen Amazigh-verleden van Noord Afrika
Het huidige grondgebied van Marokko wordt al honderdduizenden jaren door de moderne mens bewoond. Hiermee is Marokko een van de alleroudste gebieden waar mensen hebben gewoond. De oorspronkelijke bevolking van Marokko, de Berbers (of liever gezegd, de Imazighen, ‘vrije mensen’, zoals ze zichzelf in hun eigen taal Tamazight noemen), woont hier al sinds onheugelijke tijden. Doorgaans worden de Imazighen door de gearabiseerde elite gelijk gesteld met primitieve barbaren. Uit archeologische en historische vondsten blijkt echter een heel ander verhaal. In de tijd dat de Arabieren zich voornamelijk bezig hielden met eerwraak en stammenoorlogen, stichtten zij reeds bloeiende steden en koninkrijken in Noord Afrika. Egypte en Carthago waren voor een belangrijk deel (Carthago zelfs overwegend) Amazigh-rijken.
Was Atlantis een Amazigh-imperium uit de IJstijd?
Bloeiende puur inheemse Amazigh-rijken bestonden ook. Het oudste, zij het zeer omstreden, voorbeeld is het mythische rijk Atlantis. Volgens de Griekse schrijvers Plato en Herodotos lag het eiland Atlantis, dat uit concentrische ringen bestaat, ten zuiden van de Atlas. Inderdaad bestaat er in Noord Afrika, ten zuiden van de Atlas in Noord-Mauretanië, een merkwaardige structuur die als deze gedeeltelijk onder water zou staan, nauwkeurig overeenkomt met Plato’s omschrijving van Atlantis: de Richat-structuur of “oog van de Sahara”. Hoewel de theorie omstreden is – het laagste punt van de Richat-structuur ligt nu 130 meter boven de zeespiegel – had er heel goed een op grote hoogte liggend endorheïsch meer (of op een van de omringende zeeën oostwaarts afwaterend meer) op deze lokatie kunnen liggen in klimatologisch minder barre tijden, zoals 11.000 jaar geleden, het einde van het Pleistoceen en de ijstijd. Een dergelijk meer of binnenzee zou niet uniek zijn. De Boliviaanse zoutvlakte, voormalige binnenzee Salar del Uyuni ligt zelfs op 3 600 m hoogte. Klopt deze omstreden theorie – en de argumenten zijn mijns inziens behoorlijk overtuigend – dan zou dit de Imazighen een van de grondleggers maken van de moderne beschaving zoals we die nu kennen.
Andere, historisch wel zeker vaststaande Amazigh-koninkrijken waren Numidia en Mauretanië. Ten faveure van de Arabieren moet worden gemeld, dat ook onder hen productieve bevolkingsgroepen voorkwamen. Deze landbouwers en bouwers van geavanceerde irrigatiesystemen vind je onder meer terug in Arabia Felix (Jemen) en Oman. Deze bleven echter thuis, waar de roofzuchtige nomadenstammen in naam van de islam de toenmalige beschaafde wereld teisterden en in de as legden. Noord-Afrika behield nog lang zijn Amazigh-identiteit, voordat verkrachtende en plunderende Arabische nomadische stammen uit de beruchte Nejd (de Banu Hilal, de voorouders van het salafistische Saoedische koningshuis) de Amazigh-boeren uit de vlaktes naar de bergen verdreven en met behulp van hun vraatzuchtige kuddes geiten de Sahara mede omtoverden tot het troosteloze landschap van nu. De gedwongen Arabisering van Noord-Afrika is een van de meest ‘geslaagde’ assimilatie-projecten ooit. Met een beroep op de koran en de hadith slaagden de Arabische overheersers er in, om de Imazighen hun eigen geschiedenis te laten vergeten en zich te laten identificeren als Arabieren. En wel bedoeïenen-Arabieren. De gevolgen lieten zich raden. Naarmate het barbaarse roof- en plunderverleden van de Arabische nomaden opgehemeld werd, vergaten de meeste Imazighen hun eigen roemrijke verleden, taal en cultuur en namen zij gedeeltelijk de blinde godsdienstijver en plundermentaliteit van hun Arabische overheersers over. Gedeeltelijk, want de Imazighen zijn een trots volk en hebben moedig weerstand geboden tegen deze corruptie. Deze Arabische mentaliteit veranderde ooit bloeiende kuststreken in piratennesten.
‘Kalifaat’ Marokko
He huidige Marokko is in feite een voortzetting van meer dan duizend jaar Arabische kolonisatie en imperialisme. De machthebbers van de sterk gearabiseerde kuststrook rond de hoofdstad Rabat zien de rest van het land als een privé plundergewest. Zowel de Rif als de Westelijke Sahara zijn met grof geweld, en in het geval van de Westelijke Sahara in strijd met VN-resoluties, geannexeerd. De Marokkaanse koning ziet zichzelf als de ‘amir al moeminoen’, leider der gelovigen. Een kalief, als het ware. Het gevolg is dat religie en politiek in Marokko sterk vermengd zijn. De Marokkaanse monarch beschouwt zijn onderdanen-tegen-wil-en-dank als nuttig vee, dat broodnodige harde valuta binnenharkt. Elke Marokkaan en al zijn nazaten zijn het privé-eigendom van de monarch, zijn kudde geiten die vet wordt gemest door deze op buitenlandse weiden te laten grazen. Het is even onmogelijk om Marokkaan-af te worden als het is om de islam te verlaten.
Toen, maar ook nu nog doet het regime in Rabat er alles aan om een ijzeren greep op zijn onderdanen in Nederland en de rest van West Europa te houden. Onder het nationale motto “Allah, al watan, al malik” (Arabisch voor: Allah, de staat, de koning) wordt alles in het werk gesteld om de onderdanen in Europa op het rechte, en vooral gehoorzame, pad te houden. Zo financiert het Marokkaanse regime een uitgebreid moskeeënnetwerk en netwerk van sociale Marokkaanse organisaties. De Marokkaanse geheime dienst is zeer actief in binnen- en buitenland en voortdurend bezig om Hirak-aanhangers en andere opposanten op te sporen en te intimideren. Vooral tweede- en derde generatie ‘geslaagde’ immigranten zijn gewilde doelwitten voor recrutering. Buitenlandse journalisten worden geweerd uit de Rif.
Nederland en de Nederlandse Marokkanen als plunderobject
De overwegend Riffijnse Marokkanen in Nederland wordt het belemmerd om fabriekjes en andere ondernemingen te starten in de Rif. In plaats daarvan, worden zelfs criminelen van harte aangemoedigd om hun bijeengedealde geld in Marokkaanse staatsondernemingen (denk dan bijvoorbeeld aan de fosfaatindustrie, die de Westelijke Sahara leegrooft) te steken. Riffijnen die onroerend goed in het Rifgebied willen kopen, merken vaak dat hun voorouderlijke land door niet-Riffijnen, doorgaans gearabiseerde ambtenaren of hun familieleden, in beslag is genomen. Vandaar dat ze min of meer gedwongen zijn om onroerend goed in Tanger of een van de andere gearabiseerde steden in Marokko te kopen. Riffijnen die eieren voor hun geld kiezen en dan maar hun kaarten op een toekomst in Nederland zetten, merken dat het vrijwel onmogelijk is om hun Marokkaanse eigendommen in euro’s om te zetten om bijvoorbeeld hier een huis te kunnen kopen.
De Marokkaanse overheid ziet haar onderdanen als een schaapskudde, die ze in het buitenland kan laten grazen en vet kan mesten voor de slacht. Bron: Pinterest
Dit exploitatieve beleid blijft niet zonder gevolgen. Omdat ‘Marokkaanse’ Nederlanders gedwongen blijven om hun Marokkaanse nationaliteit te houden, is hun loyaliteit naar Nederland in veel gevallen zwak. Dit verklaart, waarom er zoveel problemen zijn met criminele ‘Marokkaanse’ jongeren. Zij zien zichzelf vooral als ‘Marokkaan’ en niet als Nederlander, ook al zijn ze hier opgegroeid en spreken ze de Nederlandse taal goed. Van de honderdvijftig Marokkaanse moskeeën staan er 90 rechtstreeks via UMMON onder controle van Rabat. Marokko krijgt via Marokkaans-Nederlandse politici, die gemakkelijk onder druk kunnen worden gezet, een flinke vinger in de pap in Nederland. Zo zijn er ernstige aanwijzingen dat de vreedzame stille tocht van Riffijnen tegen het politiegeweld in de Rif in Rotterdam is verboden door de (overigens Riffijnse) Marokkaans-Nederlandse burgemeester Aboutaleb, onder druk van het regime in Rabat. Niet voor niets is de enige politica in Nederland die voor de Riffijnen opkomt, Kati Piri, iemand zonder Marokkaanse roots.
Hoe kan Nederland zichzelf en de Marokkaanse Nederlanders bevrijden uit de wurggreep van Rabat?
De Marokkaanse staat wordt niet geregeerd door democraten of zelfs maar door verlichte despoten als Poetin, waar afspraken mee te maken zijn. De Marokkaanse staat wordt beheerst door Arabische soennitische moslims, heilig overtuigd van hun raciale superioriteit boven elke niet-Arabier (laat staan boven niet-moslims), die Nederland zien als een ongelovig wingewest van naïevelingen. Een wingewest van nuttige idioten, waar verliesposten (jonge, rebelse werkloze mannen van onderdrukte minderheden) omgezet worden in lucratieve assets. De uitbuiting van Riffijnse gastarbeiders heeft het regime vele miljarden opgeleverd. Er is geen enkele prikkel voor Rabat om dit succesvolle en winstgevende verdienmodel om zeep te helpen. Nederlandse politici moeten goed beseffen, dat hun Marokkaanse gesprekspartners toegeven zien als een teken van zwakte en een aanmoediging om nog meer te eisen. Bij de omgang met psychopaten is de beschikbaarheid van dwang- of drukmiddelen essentieel. Dit geldt ook voor de omgang met Marokko. Alleen als het regime daar wordt geraakt waar het pijn doet, zal het tegemoet komen aan de Nederlandse eisen.
De volgende maatregelen lijken zowel noodzakelijk als wenselijk.
Afdwingen, op straffe van uitzetting van alle diplomaten, opzegging van alle uitkeringverdragen en opheffing van alle Marokkaanse staatsorganisaties, dat personen met een meervoudige nationaliteit indien gewenst probleemloos afstand kunnen doen van de Marokkaanse.
Elke Nederlandse Marokkaan met de dubbele nationaliteit, moet vervolgens kiezen tussen de Nederlandse en Marokkaanse nationaliteit. Zij die kiezen voor de Marokkaanse, krijgen een voorwaardelijke permanente verblijfsvergunning. Wanneer zij een ernstig misdrijf plegen, worden zij uitgezet op grond van de Vreemdelingenwet. Nederlanders, ongeacht hun afkomst, hebben vanzelfsprekend dezelfde rechten en plichten als elke Nederlander.
Stoppen met het doorgeven van de namen van kinderen aan Marokko.
Ontbinden van UMMON en andere Marokkaanse staatsorganisaties.
Opzeggen van ieder verdrag met Marokko dat het regime rechten of macht, geeft in Nederland over Nederlandse burgers. Dit geldt ook voor toepasselijke EU-verdragen.
Alle directe en indirecte subsidies aan Arabisch onderwijs stoppen. In plaats hiervan alleen subsidies toekennen aan het onderwijzen van Riffijns, Tachelhit, Tamazight en andere inheemse talen.
Marokko is voor politieke activisten geen veilig land. Bonafide asielzoekers, zoals Hirak-activisten, moeten daarom welwillend behandeld worden.
Deportatiedienst starten. Elke asielzoeker uit Marokko die zich schuldig maakt aan crimineel gedrag, alsmede fraudeurs en uitgeprocedeerden, wordt gedeporteerd. Hierbij kunnen deze asielzoekers in rubber bootjes vlak bij de Marokkaanse kust worden afgezet, zolang Marokko weigert de eigen onderdanen terug te nemen.
Cultuur en instituten van westerse landen zijn gegroeid en gevormd in een omgeving, waar het christendom – en uiteraard het verzet daartegen – de bepalende factor was. Na de ineenstorting van de aanhang van het christendom, vertonen instituten als de rechtspraak en de overheid ernstige tekenen van aftakeling. Hebben deze fenomenen met elkaar te maken en kan een hernieuwde populariteit van het christendom de westerse beschaving verjongen?
Godsdienst als metafysisch, cultureel ‘DNA’
Godsdiensten zijn metafysisch. Dat wil zeggen dat ze uitspraken doen over werelden buiten, of boven (‘meta’) de fysische werkelijkheid, waarvan de geldigheid niet getoetst kan worden door middel van wetenschappelijke experimenten. Sommige godsdienstige claims over de fysieke wereld zijn ondertussen door wetenschappelijk onderzoek ontkracht – zo weten we bijvoorbeeld dat de zonneschijf niet door een span paarden langs de hemel wordt getrokken, zoals de oude Grieken geloofden, maar dat de zon een enorme witgloeiende gasbol is, die meer dan duizend keer zo groot is als de aarde en waar de aarde om heen wentelt. Andere, metafysische, claims, over het bestaan van een of meerdere goden, hemel en hel, bijvoorbeeld, of de vraag of de mens reïncarneert, zijn dat niet. Het komt ook een enkele keer voor dat een metafysische claim enige bevestiging vindt.
Godsdiensten brengen een bepaalde wereldvisie met zich mee die wordt bepaald door deze metafysica. Uit deze wereldvisie volgen weer gevolgtrekkingen over de wenselijkheid van bepaalde maatschappijvormen en organisaties. Een hindoe, bijvoorbeeld, gelooft dat goede zielen incarneren in foetussen van hoge, welgestelde klassen, door hun goede karma. Zielen van mensen die zich in hun vorige leven misdragen hebben incarneren in lage kastes, of zelfs in een dier. Dat maakt het voor een hindoe weinig logisch om armen te helpen. Ze hebben het er immers zelf naar gemaakt in hun vorige leven en door veel lijden te ondergaan, verbetert hun slechte karma sterk, zodat ze in een volgend leven meer kans maken om bijvoorbeeld als brahmaan geboren te worden. Abrahamitische godsdiensten stellen dat de mens als ‘schone lei’ geboren wordt. Dat maakt het voor joden, moslims en christenen logisch om een sociaal herverdelingsmechanisme op te zetten. Moslims beperken dit dan weer tot mede-moslims, en aspirant-moslims, omdat Allah moslims heeft uitverkoren om voor de islam te kiezen, en zijn vijanden laat dwalen.
Wat is het culturele DNA dat het christendom met zich meebrengt?
Het christendom is ontstaan in het huidige Israël, in de toenmalige joodse vazalstaat Judaea, later de gelijknamige provincie binnen het Romeinse Rijk. De geestelijk vader en centraal persoon van het christendom, Jezus van Nazareth, en zijn directe volgelingen, hebben nooit enige politieke macht bekleed. Dit maakt het christendom in beginsel een apolitiek geloof, al doet het wel uitspraken over de relatie tussen politiek en persoonlijke levenssfeer. Zo houdt een goede christen zich aan de lokale wetten (‘geef de keizer wat des keizers is, en God wat van God is). Het ‘koninkrijk van God’ is, anders dan de ‘dar ul Islam’ binnen de islam, een strikt metafysische entiteit en staat los van wereldse macht. De wereld is de plaats waar satan, de eeuwige tegenspeler van God, zijn domein heeft.
Een christen moet ‘wedergeboren’ (opnieuw geboren) worden om gered te worden van het hellevuur. Door deze wedergeboorte, gesymboliseerd door de doop (onderdompeling in water), wordt de nieuwe christen iemand binnen het ‘koninkrijk der hemelen’. Dit verklaart ook, waarom christenen zo hun best doen om niet-christenen tot het christendom te bekeren: zo redden ze hen van een eeuwig verblijf in de hel.
De belangrijkste regel in het christendom is: heb je naaste lief als jezelf, en God boven alles. Deze regel is in strijd met de menselijke instincten, die de eigen familie en verwanten boven anderen stellen en maakt dat christenen in beginsel de neiging hebben te streven naar spiritueel communisme. De onderdrukking van menselijk egoïstisch gedrag maakt dat er instituten moeten worden opgericht die de taak van zelfbescherming overnemen. Deze instituten vervullen de rol van de schelp bij huisjesslakken en de koker bij kokerwormen. Ze moeten ook om aan christelijke normen te voldoen, zo veel mogelijk vrij zijn van vriendjespolitiek en nepotisme. Dit zijn immers zonden.
Christenen geloven dat het machtigste wezen in het universum, God, goed is en liefde is. Dat geeft christenen in essentie een optimistische levensvisie, immers ze hebben een machtige, goedwillende beschermer die ze garandeert dat ze in de hemel komen. Christenen kijken uit naar de terugkeer van Jezus, die een duizendjarig vrederijk zal stichten met een ‘nieuwe hemel en nieuwe aarde’.
Het Nederlandse woord ‘beroep’ heeft ook zijn oorsprong in het christendom. Dominees worden nu nog steeds ‘beroepen’ binnen een bepaalde kerkgemeente. Christenen geloven dat er voor een ieder een plaats, een ‘beroep’ is in Gods plan. Op die plaats moet de christen zijn werk zo goed mogelijk doen. Dat maakt, dat vakmanschap binnen het protestantse christendom een middel is om Gods plan te dienen en persoonlijke perfectie te bereiken.
Nederigheid wordt binnen het christendom gezien als een deugd. Wij mensen zijn van nature geneigd tot het kwade, leert het christendom. Alleen door onze zondige natuur te ‘offeren’ aan God, en plaats te laten maken voor een nieuwe, gezuiverde persoonlijkheid die om God draait, volgen we Gods plan. Ook dit gaat in tegen de menselijke instincten, waar nederige mannen doorgaans impopulair zijn bij seksueel actieve vrouwen en laag in worden geschaald door medemensen. Op het eerste gezicht lijkt dit negatief te werken. Zelfhulpgoeroe’s verheerlijken ‘hoogmoed’: narcisme en eigenliefde. Voor de maatschappij als geheel heeft bescheidenheid echter nuttige voordelen. Nederige, bescheiden mensen zijn eerder geneigd zich voor het algemeen belang van een organisatie of ideaal in te zetten dan narcisten. Ze proberen zelfvertrouwen te krijgen door goed werk af te leveren en zich aan de regels te houden. Er gaat minder energie verloren aan machtsspelletjes en competitie, waardoor de prestaties hoger worden. Ook zijn nederige mensen taaier en eerder tevreden, dankbaarder.
Het christendom acht het gezin de hoeksteen van de samenleving. Christenen zien het grootbrengen van kinderen als een belangrijke levenstaak. Om die reden zijn christelijke gezinnen doorgaans groter dan gezinnen van atheïsten.
Christendom en apartheid
Volgens het christendom is ieder mens voor God gelijk. In de monoculturele West- en Noord-Europese samenlevingen werkte dit goed. Het was niet nodig om ter zelfbescherming uitgebreide nepotistische netwerken op te zetten. Waar de christenen geconfronteerd werden met andere groepen, zoals bijvoorbeeld in Amerika, Zuid Afrika en Australië, leidde dit tot ethische problemen. Immers, alle christenen zijn gelijk voor God. Het is niet toegestaan, zoals bijvoorbeeld binnen de islam, om ongelovigen te betitelen tot de ergsten der schepsels. De ‘oplossing’ van dit probleem werd in de zestiende eeuw en later gevonden in het invoeren van diverse klassen mensen. Zo werden zwarten en inheemse Amerikanen betiteld als ‘dierlijk’ en ‘inferieur’ aan de West-Europese mens. In Noord-Amerika en Australië werd de inheemse bevolking uitgemoord – in Tasmanië is er zelfs geen enkele inheemse Tasmaniër ontsnapt aan de volkerenmoord door de Britse kolonisten. In Centraal en Zuid Amerika, wat de katholieke Spanjaarden en Portugezen terroriseerden, werd een uitgebreid rassensysteem ingevoerd, waarbij uiteraard de ‘raszuivere’ Spanjaarden en Portugezen de hoogste rang bekleedden en de inheemse Maya’s en Inca’s, de laagste rang. De katholieke kerk, hoewel zeer fanatiek bij het vernietigen van de inheemse godsdienst en spiritualiteit en medeplichtig aan de apartheidspolitiek, bestreed wel de allerergste misstanden jegens de inheemse bevolking. Het apartheidsregime in Zuid Afrika behoeft geen nadere uitleg.
Na de Tweede Wereldoorlog, waarin de nazi’s rassentheorieën effectief om zeep hielpen door deze met Duitse Gründlichkeit consequent uit te voeren, verwierpen de kerken onderscheid op grond van afkomst. Dit is inderdaad meer in lijn met de boodschap van Jezus.
Wat zijn de gevolgen van het verdwijnen van het christendom?
Om deze gevolgen te bestuderen, moeten we niet alleen kijken naar welke waarden verdwijnen maar ook welke metafysische waarden er voor in de plaats komen. Voormalig christenen en hun nakomelingen zijn nu voornamelijk humanisten en hedonisten.
Overleeft het westen de ineenstorting van het christendom? Bron: Wikimedia Commons
Enkele belangrijke veranderingen komen naar voren. Een beroep is niet meer een radertje in het Plan van God. Het is geen levensroeping meer, maar een middel tot zelfontplooiing. Idealisme maakt daar vaak, maar niet altijd, een belangrijk onderdeel van uit. Voor hedonisten staat de rijkdom en status die het oplevert voorop. Bescheidenheid en nederigheid getuigt van het ontkennen van de inherent goede natuur van de mens en is dus verkeer, zie bijvoorbeeld het verschil in programmering in 1980 en 2019. Plichtsgevoel en bescheidenheid worden nu gezien als neurotisch gedrag, bekrompenheid en gebrek aan eigenwaarde. Programma’s als talentenjachten vervangen quizzen op TV. Sommige mensen worden hier erg gelukkig van, anderen zoeken zingeving en lijden onder keuzestress. Sommige verdwaalde zielen zoeken hun heil in omstreden sektarische bewegingen zoals Hare Krisjna, het soennisme of de Moon-sekte.
Een ander gevolg is het verminderen van de kwaliteit van producten. Ondernemers zien hun producten niet meer als hun levenswerk, maar slechts als een manier om geld te verdienen. Als het meer oplevert om productie uit te besteden, en de aandacht voortaan te richten op de verkoop, dan is die keuze snel gemaakt. Als de productie al in Nederland blijft, wordt deze vaak afgeraffeld om zo kosten te besparen. De daling in verkoop wordt opgevangen door meer aan image building te doen.
Het geboortecijfer daalt tot ver onder het vervangingsniveau. Kinderen maken ongelukkig, zo blijkt uit onderzoek. Dit mede vanwege moderne, humanistische opvoedtheorieën die veel meer van ouders vergen dan de traditionele, minder tijdsintensieve opvoeding. Geen wonder dat ouders dit liever uit- of afstellen.
Met het verdwijnen van de kerk, verdwijnt ook het netwerk van kerkelijke organisaties. Een van de gevolgen hiervan is dat de eenzaamheid, vooral onder jongeren, sterk groeit. Meer dan de helft van alle jongeren is eenzaam. Het jongerenwerk van de overheid is vooral bedoeld voor probleemjongeren, een groep waar de gemiddelde jongere ver uit de buurt van wil blijven.
Er zijn aan het verdwijnen van het christendom ook voordelen. Zo kunnen politici hun legitimiteit niet meer ontlenen aan de “gratie Gods”. Ze zullen door hun daden moeten laten blijken dat ze daadwerkelijk in staat zijn tot besturen en onkreukbaar zijn. Sektarisch denken vermindert – lezers die nu met pensioen zijn, kunnen zich ongetwijfeld de felle wedijver tussen de katholieken en de protestanten nog herinneren. Relaties tussen leden van de verschillende christelijke sekten waren vaak ook uit den boze. Godsdienstige rituelen, zoals rozenkransjes bidden, pelgrimstochten maken en biechten, leiden niet meer af van waar het werkelijk om gaat.
Is de westerse beschaving in gevaar en moet deze gered worden?
Onze levenskwaliteit is goed en lijkt – ondanks alle klaagzangen – stabiel, maar op dit moment zijn er enkele ernstige problemen. Onze bevolkingsgroei ligt onder het vervangingsniveau – tenminste als we er van uitgaan dat de mens een sterfelijk wezen blijft. Wat zeer de vraag is. De sociale samenhang verzwakt en maakt de maatschappij instabieler. Vooral de toenemende eenzaamheid onder jongeren en ook ouderen is bedreigend – wij mensen zijn een sociale diersoort, en eenzaamheid is even schadelijk voor de gezondheid als roken en matig overgewicht. Dit kan je zien als de natuurlijke evolutie van de westerse beschaving naar meer individualisme, maar wat dreigt is een soort samenleving als Solaria in de robotromans van wijlen Isaac Asimov: mensen, omringd door apparaten die ze bedienen, die elkaar nauwelijks nog zien. In feite zijn we bezig met het grootste sociale experiment in de geschiedenis van de mensheid. De resultaten zijn op bepaalde gebieden verontrustend.
Kan het christendom de westerse beschaving redden?
Om deze vraag te beantwoorden moeten we twee vragen bestuderen: wat zou er gebeuren als de grote meerderheid van de Nederlanders in praktiserende, gelovige christenen zou veranderen, en wat is er nodig om de grote meerderheid van de Nederlanders in deze staat te brengen?
Om de eerste vraag te beantwoorden, moeten we moderne gemeenschappen bestuderen waarin de grote meerderheid van de bevolking praktiserend christen is. In enkele plaatsen is dat het geval. Het voormalige eiland Urk, Volendam en Staphorst bijvoorbeeld. Inderdaad merken we dat er hier weinig eenzaamheid is en het aantal kinderen hoog. Opmerkelijk is ook dat de werkloosheid in deze gemeenten erg laag is ten opzichte van vergelijkbare gemeenten. Inderdaad lijkt de aanwezigheid van het christendom, vooral de streng-protestantse vorm, een positieve invloed te hebben op deze parameters.
Het gaat hier echter om kleine gemeenschappen. Grote steden, niet zozeer stadjes zoals Urk, zijn de voornaamste centra van beschavingen. De grote steden in Nederland zijn overwegend onkerkelijk. We hebben dus geen werkend model van een grotere stad met een overwegend praktiserend christelijke bevolking in Nederland. Die steden zijn er in het buitenland, bijvoorbeeld de Verenigde Staten wel. Hier springt de “meest christelijke stad” (gemeten aan het percentage mensen dat geregeld in de bijbel leest), de stad Chattanooga in de deelstaat Tennessee met een kleine 200 000 inwoners, er juist in negatieve zin uit. Het inkomen ligt hier lager en de misdaadcijfers hoger dan gemiddeld in de Verenigde Staten, mede door de ligging in het armere zuiden. Wel groeit de laatste jaren de economie hier als kool. Mogelijk is er een samenhang tussen deze twee factoren.
Dan de tweede vraag. Gesteld dat de terugkeer het christendom inderdaad de westerse beschaving kan redden, hoe zou deze terugkeer dan bereikt worden?
Meestal verspreiden godsdiensten zich via rolmodellen. Dit kunnen koningen of andere politieke leiders zijn, cultuurdragers of een andere vorm van elite. Heel soms, al is dit meer de uitzondering dan de regel, verspreidt zich een nieuwe godsdienst van onderop naar boven. Dit zien we bijvoorbeeld in de groei van het christendom in het Romeinse Rijk, waar het geloof vooral geliefd was onder de armen, vrijgelatenen en slaven. Op dit moment leidt het christendom in Nederland een ondergronds bestaan. De heersende politieke en culturele elite staat sceptisch tot ronduit negatief tegen het geloof.
De jury is er nog niet uit. Ik zal daarom twee filmpjes plaatsen, van felle voor- en tegenstanders.
Door de intensieve varkensteelt naar de Noordzee te verplaatsen, zou het stikstofprobleem in Nederland in één keer radicaal opgelost zijn. Is dit plan haalbaar?
Stikstof: de feiten
Het zal geen Nederlander ontgaan zijn: Nederland is in de ban van stikstof. Dit uitermate nuttige chemische element, dat in de vorm van stikstofgas (N2) 78% van onze atmosfeer uitmaakt, vervult een essentiële rol in het natuurlijke ecosysteem. Eiwitten, de ‘back bone’ van levende organismen, bestaan voor een groot deel uit stikstof. Kunstmatige stikstofbinding, via het Haber-Bosch proces, is rechtstreeks verantwoordelijk voor het in leven houden van de grote meerderheid van de mensheid. Zonder kunstmatige stikstofbemesting, of zelfs de inzet van natuurlijke stikstofbinders als vlinderbloemigen zoals peulvruchten, zouden in Nederland maar iets meer dan vier miljoen mensen kunnen leven[1]. Domweg, omdat er van nature onvoldoende stikstof in de bodem zit voor hoogproductieve landbouw en er meerdere hectares bouwland nodig zouden zijn om een persoon in leven te houden. Kortom: stikstof is voornamelijk onze grote vriend en bepaald niet onze vijand.
Waarom is stikstof een probleem?|
Nederland ligt in het dichtstbevolkte deel van Europa. Zuiderbuur België is even dicht bevolkt als Nederland; het aan Nederland grenzende landsdeel Vlaanderen kent zelfs een hogere bevolkingsdichtheid dan Nederland zelf. Hoewel Duitsland dunner bevolkt is dan Nederland, geldt dat niet voor het deel van Duitsland dat aan Nederland grenst: het Ruhrgebied vlak over de grens is het grootste industriegebied van Duitsland en heeft meer inwoners dan Nederland. De Europese stikstofnormen zijn strenger dan haalbaar en werkbaar is in dit deelgebied van Europa. Niettemin hebben de regelgevers op zich een punt. Te hoge doses stikstof verstoren het ecosysteem ingrijpend en leiden onder meer tot vergrassing van heidevelden en verarming van de soortenrijkdom in schrale gebieden. De meeste plantensoorten zijn aangepast aan een milieu waarin stikstof schaars is. Toch kan men zich niet aan de indruk onttrekken dat er nu een heksenjacht op stikstof gaande is. Men maakt zich druk om overschrijdingen van de stikstofnorm die neerkomen op enkele grammen (theelepeltjes dus) stikstof per hectare. Ter vergelijking: in de intensieve landbouw zijn stikstofgiften tot 200 kilogram (100 000 maal zoveel dus) per hectare gebruikelijk. Boeren hebben al veel stappen gezet om de stikstofuitstoot te verminderen. Dit lukt ook vrij aardig, de stikstofuitstoot is in de afgelopen dertig jaar sterk gedaald. Dat wil zeggen: de uitstoot van nitraten en stikstofoxiden. Het ammoniakprobleem blijkt echter hardnekkig. Naar schatting produceert de veeteelt in Nederland 40% meer ammoniak dan de ecosystemen in Nederland op kunnen nemen. [2] Kortom: hier een oplossing voor vinden zou veel problemen oplossen.
Een drijvende stad op de Noordzee zou voelen als het vasteland. Bron: BIG/Bjarne Ingels/Oceanix
Veeteelt op zee: de voordelen
De intensieve varkens- en pluimveehouderij zijn bedrijfstakken, waarbij in essentie veevoer wordt omgezet in vlees. Dit veevoer wordt met behulp van siloschepen aangevoerd uit voornamelijk Zuid-Amerika. Omdat varkens een voederconversie hebben van rond de 5 (en kippen rond de twee tot drie), komen hierbij veel afvalproducten vrij, zoals drijfmest, uitwerpselen en urine. Beide bevatten veel stikstof. Steeds strengere milieu-eisen dwingen varkenshouders tot schaalvergroting. Alleen op deze manier kunnen de steeds duurdere filtersystemen uit. Het fundamentele probleem blijft. Er komt enorm veel stikstof vrij, waar geen zinnige bestemming voor is.
In een zonniger klimaatzone zou de stad er zo uitzien. Bron: BIG/Oceanix/Bjarne Ingels
Met drie vijfde deel van het Nederlandse grondgebied wordt vrijwel niets gedaan. We hebben het hier over het Nederlandse deel van het continentale plat, de zogeheten Nederlandse Exclusieve Economische Zone (NEEZ). Als we kunstmestfabrieken en varkensmesterijen zouden verplaatsen naar drijvende structuren op de Noordzee, zou dat een aantal aanzienlijke voordelen opleveren. De stikstofuitstoot door intensieve veeteelt op het Nederlandse grondgebied zou effectief tot nul teruggebracht worden. Ook zou de Rotterdamse haven ontlast worden. Immers, de schepen met veevoer kunnen midden op de Noordzee hun vracht lossen. De verspreiding van ziekten als varkenspest zou voorkomen worden, aangezien ziektekiemen slecht tegen zout water kunnen en alle transport, gecontroleerd, per schip zou kunnen verlopen. Mestverwerkende bedrijven op zee kunnen de afvalproducten opwerken tot meststoffen die terug verscheept kunnen worden naar de veevoerproducenten of andere afnemers in landen waar een gebrek is aan meststoffen. Nederland zou hiermee ook effectieve voorbereidingen treffen voor het overleven van toekomstige hogere zeespiegels.
Wat is er nodig voor een drijvende stad op zee?
Er liggen al verschillende werkende concepten klaar. Er bestaan overal ter wereld al low-tech drijvende steden, dan wel vaak in beschutte binnenwateren. Het zeewaardige concept Oceanix City (zie YouTube clip) heeft de steun van onder meer de Verenigde Naties, maar is zeker niet het enige concept. Geld is geen probleem. De rentestanden zijn historisch laag – Nederland kan zelfs tegen negatieve rente lenen. Als Nederland voor enkele honderden miljarden euro zou investeren in het koloniseren van de Noordzee, zou dat zeer veel hoogwaardige werkgelegenheid opleveren, de opbouw van een nieuwe industrietak die zeer kansrijk is in de nabije en verdere toekomst garanderen, de komende economische crisis afwenden en verder de Noordzee openleggen voor toekomstige groei. Kortom: waar wacht Nederland BV op?
Schietpartijen door daders die zich laten inspireren door xenofoob gedachtegoed, komen veel voor. Reden voor de overheersend kosmopolitische en linksgeoriënteerde main stream media zoals de Nederlandse ‘kwaliteitskranten’ Trouw, Volkskrant, de Nederlandse staatsomroep NOS en wannabe ‘kwaliteitsnieuwssite’ nu.nl om er met gestrekt been in te gaan tegen het “extreem-rechtse” gevaar. Is ‘extreemrechts’ inderdaad het probleem, of is “extreemrechts” onderdeel van een groter probleem?
De extreemrechtse ideologie: bestaat extreemrechts?
Extreemrechts is een verwarrende term, waarmee een gemeenschappelijke, pejoratieve sticker wordt geplakt op een reeks van onderling slechts zijdelings verwante ideologieën. ‘De’ extreemrechtse ideologie bestaat niet. Kort samengevat zijn er drie belangrijke stromingen, die onder de noemer ‘extreemrechts’ worden verketterd door de overwegend linkse main stream media: racialisme, anti-islamisme (“islamofobie” in main stream media jargon) en nationalisme. De door nette mensen verketterde Nederlandse politicus Geert Wilders is bijvoorbeeld uitgesproken anti-islam en een nationalist, maar geen racialist. Neonazi’s richten zich vooral op niet-westerlingen, maar hebben weinig moeite met de islam (hun idool Hitler kende veel bewondering voor het “krijgersgeloof” islam). We kunnen dus concluderen dat het epitheet ‘extreem-rechts’ weinig verklarende waarde heeft en getuigt van denkluiheid.
Racialisme
De term ‘racisme’, die oorspronkelijk onderscheid maken op biologisch ras betekende, is in de loop van decennia door “progressieve” activisten qua betekenis uitgebreid naar het pejoratief bejegenen van elke onderscheiden onderliggende groep door een (verondersteld) dominante groep. Wat oorspronkelijk met racisme werd bedoeld, wordt daarom nu met een nieuw woord, racialisme, aangeduid. Racialisten geloven dat er sterke genetische verschillen tussen bepaalde mensentypen, zoals caucasoïden (‘blanken”), negroïden en mongoloïden, bestaan. Het racialisme krijgt de laatste jaren een sterke wind in de rug door identity politics, genetisch onderzoek en populaire genetische testen zoals 24andme.com, die bijvoorbeeld aangeven hoeveel procent Afrikaans, Indiaas en Neanderthal-DNA in het genoom van de testnemer zitten. Racialisten geloven in meerder- en minderwaardige rassen, waarbij uiteraard hun eigen groep superieur is. Ze zien de immigratie van uitheems uitziende migranten (in Japan bijvoorbeeld negroïden en caucasoïden, in Europa en de VS niet-blanken; in Zuid Afrika is er een toenemende haat tegen niet-negroïden) als een bedreiging van de raszuiverheid van hun volk. Veel aanslagplegers zijn racialisten. Ze geloven dat alleen door “ongedierte” uit te moorden, ze de “raszuiverheid” van hun groep kunnen behouden. Racialisme is niet een uniek “blank” of westers verschijnsel. In Oost-Azië en onder bijvoorbeeld Marokkaanse Imazighen, Arabieren, Joden, en veel zwarte activisten is het rasdenken even hardnekkig. Racialisme is helaas aangeboren: uit onderzoek [1] blijkt dat baby’s negatief reageren op mensen die er anders uitzien dan gebruikelijk. Racialisme is nauw verwant aan de in linkse kringen populaire identity politics.
GoyaaÅ‚é (Geronimo) bood met een groepje andere Apaches tot het bittere einde verzet tegen de Amerikaanse indringers. Een terrorist, vonden de Amerikanen in die tijd. Een vrijheidsstrijder, vinden velen nu.
Anti-islamisme
De islamitische sekten soennisme en in grote mate sji’isme en ibadisme zijn niet alleen religies, maar ook politieke ideologieën. Er zijn talloze hadith en enkele koranverzen die politieke uitspraken bevatten. De ideale samenleving volgens het islamisme wordt geregeerd door de sharia, een amalgaam van leefregels en wettelijke regels, en kent slechts een beperkte vorm van democratie. Over alle terreinen waar er een duidelijk “islamitisch” oordeel is, bijvoorbeeld het stenigen van vreemdgaanders en het verbod op alcohol, primeert het oordeel van de soennitische of sji’ietische clerus. Iran is zo ongeveer het maximum wat qua democratie in een door de sharia beheerste staat mogelijk is. De strikte leefregels waaraan niet-koranische islamieten onderworpen zijn, en zij ook niet-islamieten proberen te onderwerpen, en het streven naar de wereldheerschappij van de ‘islamitische’ sharia-wetten door onder meer de Moslimbroederschap, wekken veel weerstand op onder niet-islamieten en seculiere moslims. Deze weerstand wordt in de main stream media aangeduid met de term ‘islamofobie’, een door islamisten geïntroduceerd neologisme. “Islamofobie” impliceert dat zowel kritiek op het islamisme, als op de islam als geloof en op moslims als groep, gelijkwaardig fout en irrationeel zijn. Vanzelfsprekend is dit het standpunt waarvan de islamisten graag zien dat het mainstream wordt. Niet-islamistische moslims verwerpen deze term fel [2] en maken onderscheid tussen anti-islamisme (gekant zijn tegen de ideologie islamisme, wat ze als legitiem zien) en anti-moslim (haat tegen de moslims als groep, wat ze als verwerpelijk zien). Een meer accurate term is daarom anti-islamisme, de reden dat Visionair.nl voor deze term kiest.
Nationalisme
Nationalisten geloven dat de mensheid opgedeeld is in volkeren, naties, en dat het eigen ‘volk’ het beste in een eigen, onafhankelijke natiestaat kan leven. Nationalisten zijn soms, niet altijd, suprematistisch. Dat betekent dat ze streven naar de heerschappij van hun eigen ‘volk’ over andere ‘volken’. Een berucht voorbeeld van nationalistisch suprematisme is vanzelfsprekend het baathisme in Irak en het nazisme in Duitsland. Om nationalisme gelijk te stellen met suprematisme, zoals bijvoorbeeld de Nederlandse PvdA-politicus Timmermans doet, is te kort door de bocht. Nationalisme in de beperkte zin, en zeker verlicht (wederkerig) nationalisme, blijkt namelijk een belangrijke bron van vrede en respect te zijn. Zo zijn etnisch homogene landen, zoals IJsland, Korea en Eswatini, veel stabieler dan landen waar grote minderheidsgroepen bij elkaar wonen, zoals Nigeria, Irak en Macedonië. In een land waar de bevolking het in grote lijnen met elkaar eens is met hoe een land geregeerd moet worden en welke politieke keuzes gemaakt moeten worden, is er geen reden voor burgeroorlog. Doorgaans hangen deze opvattingen sterk samen met de cultuur waarin mensen opgroeien en waarmee ze zich identificeren, m.a.w. hun ‘volk’. Hoe hard het ook klinkt, good fences makes good neighbours, blijkt op geopolitieke schaal.
Het “radicale midden” Identiteitspolitiek
In feite is het zelfbenoemde middenveld, bestaande uit de main stream media en de gevestigde politieke partijen eveneens radicaal. Identiteitspolitiek is reeds aan de orde gekomen. Identiteitspolitiek bejubelt de eigen identiteit van etnische of seksuele minderheden en ziet de groepsidentiteit als voornaamste identiteit voor leden van deze minderheid. In feite is etnische identiteitspolitiek een combinatie van racialisme en nationalisme, twee “extreemrechtse” ideologieën die door het “radicale midden” worden verketterd bij de inheemse meerderheid, maar worden bejubeld bij “gemarginaliseerde” minderheden. In de VS, waar identiteitspolitiek nog verder is doorgeslagen dan hier, moet een man die zich als vrouw identificeert, worden behandeld als vrouw. Met als gevolg dat al dan niet geopereerde biologische mannen, in vrouwensporten hun biologische vrouwelijke mededingsters door hun grotere lichaamskracht verpletteren. Identiteitspolitiek verdeelt en is een destabiliserende factor.
Klimaathysterie
In de gerechtvaardigde zorgen over de klimaatverandering, slaat vooral in Nederland de gevestigde orde nogal door en kunnen we van “klimaathysterie” spreken. Zo worden burgers In Nederland op den duur gedwongen van het gasnet afgekoppeld en aangesloten op warmtepompen (saillant detail: iets over de grens in Duitsland worden huizen juist aan het gasnet aangekoppeld). Uit onderzoek blijkt dat dit per huis rond de 18.000 euro gaat kosten. Dom; het was hier uiteraard slimmer geweest om dit alleen bij nieuwe woningen te doen, groenafval te vergisten om de slinkende gasbel in Slochteren te compenseren, en/of om synthetisch aardgas uit kooldioxide en waterstof te bereiden met het komende overschot aan zonne- en windenergie tijdens piekuren en dit methaan via het gasnet te distribueren naar ‘oude’ woningen.
Economisch fundamentalisme
De economie wordt door de main stream media gezien als de ultieme brenger van levensgeluk en als de maat der dingen. Verschijnselen die in feite een teken zijn van schaarste, zoals de irrationele stijging van de huizenprijzen door het kunstmatige tekort aan bouwgrond, worden bejubeld als vooruitgang omdat op papier het BNP daardoor sterk groeit. Bijkomend voordeel: de belastingopbrengsten op huizen nemen toe en de banken (grote werkgevers voor ex-politici) maken woekerwinsten op hypotheken. Ook de massale immigratie van doorgaans laagopgeleide migranten uit Afrika en het Midden Oosten wordt gezien, en politiek verkocht, als een economisch briljante beslissing, immers, het BNP groeit en de vergrijzing neemt af. Dat er enorme kosten ontstaan om deze groepen te integreren en hun uitkeringen te betalen (zo zijn na twintig jaar de meeste Somalische vluchtelingen, net als de meerderheid van de Afghanen, Syriërs, en Eritreeërs, nog steeds werkeloos[3]), komt niet terug in de statistieken. Immers, hun uitkeringen gaan grotendeels op aan huur en andere eerste levensbehoeften, wat de consumptie aanjaagt.
Door de onbetaalbaar wordende woningen stellen jonge gezinnen het krijgen van kinderen uit, met als gevolg nog meer vergrijzing. Vooral laagopgeleide vrouwen moeten gedwongen werken in banen die een marginaal nut opleveren en netto gezien minder opleveren dan de hoge kosten voor kinderopvang. Omdat er steeds meer hoogopgeleiden komen, stellen werkgevers steeds hogere opleidingseisen. Niet omdat er meer kennis nodig is, maar omdat ze op die manier aan meer intelligent personeel komen (er is een sterk verband tussen IQ enerzijds, en zowel succes op een opleiding als op het werk anderzijds). Een werkgever die alleen relevante opleidingseisen stelt, blijft met de “kneusjes” (en een enkele hoogbegaafde autodidact) zitten, met de voorspelbare gevolgen.
De voor de hand liggende oplossingen voor deze problemen, een selectief meritocratisch “fascistisch” immigratiebeleid, meer “milieuvernietigende” bouwgrond, minder onzinnige, kostenopdrijvende eisen aan kinderopvang (“onverantwoord”) en een vaste kinderaftrek voor de eerste twee of drie kinderen van werkende mensen (“extreem rechts/nazi-bevolkingspolitiek”), worden niet doorgevoerd om ideologische redenen.
Om de “economische concurrentiepositie” te behouden, worden de lonen laag gehouden en de rechten van werkenden steeds meer ingeperkt. Dit levert lagere loonkosten en hogere winsten op. Deze hogere winsten worden uitgekeerd aan aandeelhouders, geïnvesteerd in het buitenland of geparkeerd in belastingparadijzen. Werkenden kunnen minder sparen en moeten een steeds hoger deel van hun inkomen aan vaste lasten besteden. De lastendruk is steeds meer verschoven van bedrijven naar werknemers en consumptie.
Het werkelijke probleem: de ideologische tweedeling
Om met de in linkse kringen populaire filosoof Jürgen Habermas te spreken: de communicatieve rationaliteit in de tegenwoordige maatschappij is totaal zoek. De main stream elite ziet haar eigen doel-middelenrationaliteit als enige zaligmakende rationaliteit. Hun “populistische” tegenstanders, met een afwijkende doel-middelenrationaliteit, zetten ze neer als irrationele xenofoben, gedreven door onderbuikgevoelens. Omdat de main stream de samenleving beheerst, legt ze haar rationaliteit op aan hun tegenstanders. Zij bepalen wie er Nederland en België binnenkomen, waar huizen gebouwd mogen worden en waar belastingen op worden geheven. De vooruitzichten zijn somber, omdat vooral de elite weigert om haar eigen motieven en logica in vraag te stellen.
Als het zo doorgaat, stevenen we af op een burgeroorlog. Want waar men ophoudt met praten, wordt de fysieke realiteit de grootste gemene deler. Met andere woorden: beide partijen gaan hun gelijk halen met geweld in plaats van met argumenten. Er vallen dan doden in plaats van woorden.
Een combinatie van zwalkend leiderschap en verregaande samenwerking tussen Amerikaanse vijanden, verzwakt de Amerikaanse positie met de dag. Het ziet er naar uit dat de droom van de neocons om de eenentwintigste eeuw een “American Century” te maken, een vroege dood zal sterven. In het eerste artikel van deze serie, de economie.
Na de ineenstorting van de Sovjet-Unie in 1989 bleef er slechts één supermacht over: de Verenigde Staten. In de jaren hierna breidde de VS haar invloed uit over grote delen van het voormalige Warschaupact en zelfs voormalige onderdelen van de Sovjet-Unie, zoals de Baltische staten. De Russen – de Russische Federatie is met driekwart van de oppervlakte en twee derde van het inwonersaantal van de voormalige Sovjet-Unie de opvolgerstaat hiervan – zagen dit met lede ogen aan. In de woorden van president Vladimir Poetin: als een geopolitieke catastrofe. Dankzij het behendige geopolitieke schaakspel van Poetin slaagde het land er in om een groot deel van de vroegere invloed terug te winnen, al is de westgrens van de Russische invloedssfeer nu een onaangename duizend kilometer naar het oosten verschoven.
De leden van de Shanghai Council beheersen nu al het grootste deel van Eurazië en daarmee van de wereld, zowel qua oppervlak als bevolking. Bron: SCC
Toenemende handel buiten het westen om
De relatie van Rusland met oosterbuur China is tegelijkertijd zelden zo hartelijk geweest. Zo brengt het samenwerkingsverband waarin Rusland en China de hoofdrol vervullen, de Shanghai Council, steeds meer landen binnen hun bereik, zie kaartje. Al bijna de helft van de wereldbevolking is ingezetene van een land dat lid is van de Shanghai Council. Het handelsvolume tussen grondstoffengigant Rusland en fabrieksnatie China is verveelvoudigd: rond de tachtig miljard euro per jaar. Naar verwachting zat dit handelsvolume einde van dit decennium rond de tweehonderd miljard euro liggen, hoger dan de Russische handel met de EU. Deze handel verloopt niet via dollars of euro’s, maar in yuans en roebels. Dat betekent, dat de Amerikanen niet meer de handel kunnen belemmeren door het internationale banksysteem SWIFT te blokkeren. Dit geldt ook voor de handel tussen deze twee BRICS landen en bijvoorbeeld Iran, India en Brazilië. Door het voortdurende opleggen van sancties hebben de Amerikanen Rusland en China in elkaars armen gedreven. Hoewel de VS -voorlopig- heeft voorkomen dat de grootste Amerikaanse nachtmerrie,een samenwerking tussen Duitsland en Rusland, plaats gaat vinden, is in feite de samenwerking tussen Rusland en China minstens zo gevaarlijk. China is qua bevolking en oppervlak meer dan tien maal zo groot als Duitsland en de combinatie van Russische grondstoffen en Chinese productie en innovatie is bijna onverslaanbaar. Ook buiten het Euraziatische supercontinent vindt steeds meer handel buiten het ooit dominante westen plaats. Denk aan de handel tussen Zuid Amerika en China. Hier een interactieve kaart om de wereldhandel te visualiseren. Let op de enorme export van China en de enorme handelsstroom tussen Rusland en China.
China werkt eveneens aan handelsroutes om de Amerikaanse wurggreep op de Chinese Zee te doorbreken: de Zijderoute en de Maritieme Zijderoute. Een essentiële hub in deze strategie is het Pakistaanse havenstadje Gwadar, waar over een paar jaar een half miljoen Chinezen komen te werken. De Chinezen leggen nu een autobaan aan van de provincie Xinjiang naar Gwadar, zodat Chinese goederen tachtig procent sneller naar Afrika en Europa kunnen worden geëxporteerd.
Ook de digitale handelsroutes lopen steeds meer via China. Amazon was tot voor kort de grootste webwinkel ter wereld. Das war einmal. Alibaba en de consumentenpoot Aliexpress maken weliswaar minder winst dan Amazon, maar aantallen klanten en omzet zijn groter dan Amazon. In Nederland groeit AliExpress explosief. Kortom: niet alleen de productie, maar ook de handel komt steeds meer in Chinese handen. Hiermee verdwijnt het voornaamste verdienmodel voor westerse bedrijven: de productie goedkoop uitbesteden en duur verkopen.
Met de komst van de Bretton Woods akkoorden, werd de rol van goud als dekking van de Amerikaanse dollar overgenomen door die van aardolie. Omdat aardolie altijd in Amerikaanse dollars wordt afgerekend, moeten handelaren een grote voorraad dollars aanhouden om in olie te kunnen handelen. Dit zorgde voor een natuurlijke vraag naar dollars – en dus een boost voor de Amerikaanse financiële sector. Ook ontwikkelden zich steeds meer financiële diensten, die weinig tot geen dekking hebben in de fysieke wereld. De derivatenhandel is tien keer zo groot als de omvang van het wereld-GDP. Deze derivatenhandel is voornamelijk in handen van de westerse financiële centra Wall Street en de Londense City. Nu China, Rusland en Iran af zijn gestapt van de Amerikaanse dollar voor de handel in olie en andere goederen, is het begin van het einde voor het petrodollarsysteem aangebroken. Dit heeft vanzelfsprekend ook grote gevolgen voor het balletje-balletjesspel van de financiële sector. Als niet meer gehandeld wordt in de Amerikaanse dollar, ligt het meer voor de hand om in bijvoorbeeld Dubai of Hong Kong handeltjes op te zetten. Daar zijn immers minder regels en liggen de kosten lager.
De gevolgen
Op dit moment verdienen grote westerse bedrijven – met uitzondering van fabrikanten zoals die in Duitsland – hun geld voornamelijk met het uitmelken van goedkope leveranciers en klanten. Dit zakenmodel wordt nu ernstig bedreigd. Alleen bedrijven die echt toegevoegde waarde leveren, bijvoorbeeld door eersteklas kwaliteit of zeer innovatieve producten, zullen overleven. Voor sommigen een nachtmerriescenario, voor anderen, waaronder schrijver dezes – een welkome, hoogstnoodzakelijke saneringsoperatie om ons te verlossen van de wurggreep van de financiële sector en het verkopen van gebakken lucht. We hadden al kolonies op Mars kunnen hebben, ware het niet dat onze best and brightest zich bezig hielden met het verzinnen van geavanceerde financiële producten in plaats van alternatieve energiebronnen en geavanceerde raketmotoren. China wordt geregeerd door ingenieurs, niet door economen, leraren toneelkunst of historiestudenten. Zij hebben hun prioriteiten duidelijk beter op orde dan hier in het westen.
