Geopolitiek – Pagina 3

De leden van de Shanghai Cooperation Council beheersen nu al het grootste deel van EuraziÃ«, zowel qua oppervlak als bevolking. Bron: SCC

De perfecte storm(1): de instorting van de westerse economische orde

22 reacties / Economie, Europa, Geopolitiek, Ideeën, Maatschappij, Misvattingen / Door Germen Roding / 10 juni 2018 14 november 2019

Een combinatie van zwalkend leiderschap en verregaande samenwerking tussen Amerikaanse vijanden, verzwakt de Amerikaanse positie met de dag. Het ziet er naar uit dat de droom van de neocons om de eenentwintigste eeuw een “American Century” te maken, een vroege dood zal sterven. In het eerste artikel van deze serie, de economie.

Na de ineenstorting van de Sovjet-Unie in 1989 bleef er slechts één supermacht over: de Verenigde Staten. In de jaren hierna breidde de VS haar invloed uit over grote delen van het voormalige Warschaupact en zelfs voormalige onderdelen van de Sovjet-Unie, zoals de Baltische staten. De Russen – de Russische Federatie is met driekwart van de oppervlakte en twee derde van het inwonersaantal van de voormalige Sovjet-Unie de opvolgerstaat hiervan – zagen dit met lede ogen aan. In de woorden van president Vladimir Poetin: als een geopolitieke catastrofe. Dankzij het behendige geopolitieke schaakspel van Poetin slaagde het land er in om een groot deel van de vroegere invloed terug te winnen, al is de westgrens van de Russische invloedssfeer nu een onaangename duizend kilometer naar het oosten verschoven.

De leden van de Shanghai Council beheersen nu al het grootste deel van Eurazië, zowel qua oppervlak als bevolking. Bron: SCC — De leden van de Shanghai Council beheersen nu al het grootste deel van Eurazië en daarmee van de wereld, zowel qua oppervlak als bevolking. Bron: SCC

Toenemende handel buiten het westen om
De relatie van Rusland met oosterbuur China is tegelijkertijd zelden zo hartelijk geweest. Zo brengt het samenwerkingsverband waarin Rusland en China de hoofdrol vervullen, de Shanghai Council, steeds meer landen binnen hun bereik, zie kaartje. Al bijna de helft van de wereldbevolking is ingezetene van een land dat lid is van de Shanghai Council. Het handelsvolume tussen grondstoffengigant Rusland en fabrieksnatie China is verveelvoudigd: rond de tachtig miljard euro per jaar. Naar verwachting zat dit handelsvolume einde van dit decennium rond de tweehonderd miljard euro liggen, hoger dan de Russische handel met de EU. Deze handel verloopt niet via dollars of euro’s, maar in yuans en roebels. Dat betekent, dat de Amerikanen niet meer de handel kunnen belemmeren door het internationale banksysteem SWIFT te blokkeren. Dit geldt ook voor de handel tussen deze twee BRICS landen en bijvoorbeeld Iran, India en Brazilië. Door het voortdurende opleggen van sancties hebben de Amerikanen Rusland en China in elkaars armen gedreven. Hoewel de VS -voorlopig- heeft voorkomen dat de grootste Amerikaanse nachtmerrie,een samenwerking tussen Duitsland en Rusland, plaats gaat vinden, is in feite de samenwerking tussen Rusland en China minstens zo gevaarlijk. China is qua bevolking en oppervlak meer dan tien maal zo groot als Duitsland en de combinatie van Russische grondstoffen en Chinese productie en innovatie is bijna onverslaanbaar. Ook buiten het Euraziatische supercontinent vindt steeds meer handel buiten het ooit dominante westen plaats. Denk aan de handel tussen Zuid Amerika en China. Hier een interactieve kaart om de wereldhandel te visualiseren. Let op de enorme export van China en de enorme handelsstroom tussen Rusland en China.

China werkt eveneens aan handelsroutes om de Amerikaanse wurggreep op de Chinese Zee te doorbreken: de Zijderoute en de Maritieme Zijderoute. Een essentiële hub in deze strategie is het Pakistaanse havenstadje Gwadar, waar over een paar jaar een half miljoen Chinezen komen te werken. De Chinezen leggen nu een autobaan aan van de provincie Xinjiang naar Gwadar, zodat Chinese goederen tachtig procent sneller naar Afrika en Europa kunnen worden geëxporteerd.

Ook de digitale handelsroutes lopen steeds meer via China. Amazon was tot voor kort de grootste webwinkel ter wereld. Das war einmal. Alibaba en de consumentenpoot Aliexpress maken weliswaar minder winst dan Amazon, maar aantallen klanten en omzet zijn groter dan Amazon. In Nederland groeit AliExpress explosief. Kortom: niet alleen de productie, maar ook de handel komt steeds meer in Chinese handen. Hiermee verdwijnt het voornaamste verdienmodel voor westerse bedrijven: de productie goedkoop uitbesteden en duur verkopen.

Met de komst van de Bretton Woods akkoorden, werd de rol van goud als dekking van de Amerikaanse dollar overgenomen door die van aardolie. Omdat aardolie altijd in Amerikaanse dollars wordt afgerekend, moeten handelaren een grote voorraad dollars aanhouden om in olie te kunnen handelen. Dit zorgde voor een natuurlijke vraag naar dollars – en dus een boost voor de Amerikaanse financiële sector. Ook ontwikkelden zich steeds meer financiële diensten, die weinig tot geen dekking hebben in de fysieke wereld. De derivatenhandel is tien keer zo groot als de omvang van het wereld-GDP. Deze derivatenhandel is voornamelijk in handen van de westerse financiële centra Wall Street en de Londense City. Nu China, Rusland en Iran af zijn gestapt van de Amerikaanse dollar voor de handel in olie en andere goederen, is het begin van het einde voor het petrodollarsysteem aangebroken. Dit heeft vanzelfsprekend ook grote gevolgen voor het balletje-balletjesspel van de financiële sector. Als niet meer gehandeld wordt in de Amerikaanse dollar, ligt het meer voor de hand om in bijvoorbeeld Dubai of Hong Kong handeltjes op te zetten. Daar zijn immers minder regels en liggen de kosten lager.

De gevolgen
Op dit moment verdienen grote westerse bedrijven – met uitzondering van fabrikanten zoals die in Duitsland – hun geld voornamelijk met het uitmelken van goedkope leveranciers en klanten. Dit zakenmodel wordt nu ernstig bedreigd. Alleen bedrijven die echt toegevoegde waarde leveren, bijvoorbeeld door eersteklas kwaliteit of zeer innovatieve producten, zullen overleven. Voor sommigen een nachtmerriescenario, voor anderen, waaronder schrijver dezes – een welkome, hoogstnoodzakelijke saneringsoperatie om ons te verlossen van de wurggreep van de financiële sector en het verkopen van gebakken lucht. We hadden al kolonies op Mars kunnen hebben, ware het niet dat onze best and brightest zich bezig hielden met het verzinnen van geavanceerde financiële producten in plaats van alternatieve energiebronnen en geavanceerde raketmotoren. China wordt geregeerd door ingenieurs, niet door economen, leraren toneelkunst of historiestudenten. Zij hebben hun prioriteiten duidelijk beter op orde dan hier in het westen.

Zelfs in het midden van de vele ellende in de Gazastrook zijn er mensen die niet opgeven. Hoe geven we ze de ruimte?

Hoe lossen we het Gaza-probleem op?

6 reacties / Analyses, Geopolitiek, Ideeën, Maatschappij, Social Engineering / Door Germen Roding / 17 mei 2018 30 december 2020

Geregelde gewelddadige demonstraties, waarbij veel doden vallen en ernstige mensenrechtenschendingen zijn schering en inslag in de Gazastrook. In feite vormen dit symptomen van de volkomen disfunctionele samenleving in Gaza. Hoe kan de Gazastrook worden gerepareerd?

Openluchtgevangenis en terreurnest
De Gazastrook wordt vaak gekarakteriseerd als een openluchtgevangenis. Dit is het in feite ook. De kleine enclave met twee miljoen inwoners is ongeveer driehonderd vierkante kilometer groot (dit is twee keer zo groot als Texel) en wordt begrensd door Israël (59 km grens), Egypte (12 km) en de zee (40 km). Zowel Israël als Egypte grendelen de grens hermetisch af – alleen hulpgoederen en ernstig zieke patiënten worden door Israël doorgelaten, door Egypte niets. Egypte heeft de grens nu versterkt met een ondergrondse en bovengrondse muur. Ook is het voor Gazaanse vissers verboden om verder dan drie nautische zeemijl, ongeveer 5,5 km, van de kust verwijderd te zijn, waardoor visserij vrijwel onmogelijk is geworden. Het luchtruim staat eveneens onder controle van Israël.

Deze blokkade is er niet voor niets. De Gazastrook staat namelijk onder controle van de door de VS en EU als terroristische organisatie bestempelde Hamas (“ijver, enthousiasme” in het Arabisch). Hamas is de Palestijnse tak van de Moslimbroederschap, een radicaal islamistisch soennitische beweging. In het handvest van Hamas staat dat het doel van de organisatie is om elk stukje land van het voormalig Britse mandaatgebied onder islamistisch beheer te brengen (onder meer artikel 6), de joden af te slachten (paragraaf 7) en een radicaal islamistische staat te vestigen (artikel 6, 7 en 9). Alle segmenten van de Palestijnse samenleving staan in dienst van één doel: de jihad (artikel 17 t/m 21). In artikel 22 verwijst het handvest naar het antisemitische werk De Protocollen van de Wijzen van Zion. Na de eenzijdige terugtrekking van Israël uit de Gazastrook, won Hamas de verkiezingen in de Palestijnse gebieden.

Hamas houdt zich stipt aan het handvest. Werkelijk elke activiteit in de Gazastrook staat in dienst van het kweken van jihadstrijders en de gewapende strijd tegen de “zionistische entiteit”. Hamas in zeer actief met het bouwen van ondergrondse smokkel- en terreurtunnels, constructie van en beschieten met raketten en het ondersteunen van terroristische groepen in de Sinaï.

Uitzichtloze status quo
Kortom, samengevat: Israël en Egypte zijn domweg gedwongen om de Gazastrook totaal af te grendelen om hun bevolking te beschermen tegen radicale islamisten. De bron van alle problemen in de Gazastrook is Hamas en de radicaal islamistische ideologie waarvan Hamas de vertegenwoordiger is. De manier waarop Hamas de Gazastrook heeft getransformeerd, kan daarmee vergeleken worden met de manier waarop de NSDAP Duitsland heeft getransformeerd in een nazistaat vlak voor de Tweede Wereldoorlog. Dit maakt de situatie zoals hij nu is, uitzichtloos. Gaza is gevangen in een vicieuze cirkel. Zolang Hamas doorgaat met het faciliteren van terreuraanvallen, houden Israël en Egypte het gebied hermetisch afgegrendeld. Hamas kan niet op democratische wijze afgezet worden, omdat concurrerende politieke partijen in de Gazastrook door middel van straatgeweld worden uitgeschakeld. De tegenwoordige situatie is ook niet vol te houden. De infrastructuur in de Gazastrook is uit elkaar aan het vallen en is niet berekend op de snel groeiende bevolking – het gemiddelde kindertal in Gaza ligt boven de vier kinderen per vrouw.

Denazificeren van de Gazastrook
Hamas zal niet veranderen, omdat Hamas daar geen belang bij heeft. Het leiderschap van Hamas verrijkt zich immens door de smokkeltunnels en door het afromen van de donaties van rijke donoren als Turkije, Qatar en de betalingen van de Palestijnse Autoriteit. Hamas zal dus met geweld verwijderd moeten worden en vervangen door een seculier bestuur. Hierbij zou bijvoorbeeld een VN-vredesmacht voor kunnen dienen, analoog aan de VN-mandaatgebieden in het verleden. Op die manier krijgen de vele Gazanen weer de ruimte, die moe zijn van de eindeloze oorlog en terreur en een vreedzaam leven willen leiden zoals de rest van de wereld. Wellicht kan voor fanatieke Hamas-aanhangers en andere islamisten een gesloten psychiatrische inrichting worden gebouwd, waar ze behandeld worden voor hun kwaadaardige waanideeën.

Er moet dan, net als in Duitsland na de Tweede Wereldoorlog, afgerekend worden met de jihadistische ideologie en de haat in het algemeen. Dat betekent: sluiting van elke moskee die salafistische of radicaal-islamistische ideeën verkondigt. Dan kan voorkomen worden dat er nieuwe raketaanvallen en terroristische aanslagen plaatsvinden en hoeven de grenzen niet meer hermetisch afgesloten te worden. Ook kunnen Gazanen dan de enclave verlaten en kunnen er dingen als bijvoorbeeld casino’s of goedkope benzinestations gevestigd worden om veel geld te verdienen aan de rijke buurstaat Israël. Gezien het hoge opleidingsniveau van de Gazanen zijn er ook veel mogelijkheden voor het uitbesteden van IT-werkzaamheden of productiewerk. Gaza zou op deze manier een nieuw Singapore kunnen worden. Wat denken jullie?

Het strand van Tel Aviv. IsraÃ«l is na zeventig jaar een succesvol land. Wel moet het Palestijnse probleem opgelost worden.

Zeventig jaar Israël, reden tot vreugde of verdriet?

3 reacties / Analyses, Geopolitiek, Ideeën, Maatschappij / Door Germen Roding / 21 april 2018 22 april 2018

In 1948 werd de staat Israël uitgeroepen. Direct daarna vielen de Arabische buren de staat aan. Doortastend optreden van de Palmach voorkwam een tweede genocide op de joden.Tegelijkertijd sloegen er veel Palestijnse Arabieren op de vlucht. Is het goed of juist slecht dat Israël er is?

Waarom bestaat Israël?
Het primaire doel van het bestaan van de staat Israël is het bieden van een nationaal tehuis voor de joden. Met hun duidelijk onderscheiden identiteit en religie werden joden in zowel het Midden Oosten als in christelijk Europa van tijd tot tijd het doelwit van geweld. Geen wonder dat toen in de negentiende eeuw nationalisme in Europa in zwang raakte, en het antisemitisme de kop opstak, ook de joden na begonnen te denken over een joodse staat. Er werden verschillende plaatsen aangewezen als geschikte locatie, maar de meest voor de hand liggende plaats was vanzelfsprekend het historische thuisland van de joden, Israël, waarin ook de voor joden heilige stad Jeruzalem ligt. De aanhangers van het idee dat de joden naar Israël moesten migreren en er een onafhankelijke joodse staat moeten oprichten noemden zichzelf zionisten, naar de berg Zion waarop de ruïnes van de joodse en Romeinse stad Jeruzalem liggen. Een intensieve lobby van de zionisten leidde tot de Balfour Declaration, waarin de joden een nationaal tehuis werd beloofd. Steeds meer zionisten migreerden naar Zuid-Syrië, zoals het gebied van Israël in die tijd bekend stond. Ze kochten voor veel geld onvruchtbaar geachte grond in de door malaria geteisterde laaglanden, zoals de laagvlakte waarin Tel Aviv ligt. Het Britse mandaatgebied werd twee keer gedeeld: eerst in Transjordanië (daarna Jordanië geheten) en Palestina, daarna werd Palestina gedeeld in een Joods en Palestijns gedeelte. De rest van de geschiedenis is bekend: de Joden accepteerden de deling, de Arabieren accepteerden de deling niet. Direct na het uitroepen van de Israëlische onafhankelijkheid vielen zes Arabische landen Israël aan. Ze werden toen, en in de oorlogen daarna, verpletterend verslagen.

Israël is na zeventig jaar een succesvol land. Wel moet het Palestijnse probleem opgelost worden. Bron: touristisrael.com

Wat is er bereikt?
Er is veel veranderd sinds het gebied een armetierige vergeten uithoek van het Ottomaanse Rijk was. Israël is, mede dankzij hoge Duitse herstelbetalingen wegens door de nazi’s geroofd joods bezit en Amerikaanse hulp, anno 2018 één van de welvarendste landen ter wereld, met een twintigste plaats wat betreft inkomen per hoofd van de bevolking en levenskwaliteit. Anders dan bij de rijke oliestaten in de Golf is de rijkdom van Israël afkomstig uit landbouw, industrie en dienstverlening, zoals toerisme. Mijnbouw speelt nauwelijks een rol, pas kort geleden is er gas ontdekt in het Israëlische deel van het continentaal plat. In absolute zin is Israël hiermee een ongekend succesverhaal, te vergelijken met bijvoorbeeld Taiwan, Singapore en Estland. Kortom: bij deze feliciteren we van harte het Israëlische volk met deze succes story. Wel hopen we dat de invloed van religieuze joodse fundamentalisten niet groter wordt.

De wonderbaarlijke vermenigvuldiging van de Palestijnse vluchtelingen
Deze mening wordt niet gedeeld door de nakomelingen van de Arabische vluchtelingen uit 1948. Arabische landen weigerden en weigeren om deze vluchtelingen het staatsburgerschap van hun landen toe te kennen, om op die manier een permanent vluchtelingenprobleem te creëren en zo een extra drukmiddel op Israël te scheppen. Deze strategie is een daverend succes, ten koste van miljoenen onschuldige mensen. Hoewel er nog slechts 30 000 tot 50 000 Palestijnse Arabieren in leven zijn die in 1948 uit Israël gevlucht zijn, hebben deze een groot aantal nakomelingen gekregen; rond de vijf miljoen, die allen een recht op terugkeer opeisen.

Opmerkelijk genoeg hebben ook deze nakomelingen vluchtelingenstatus, waar bij andere vluchtelingen deze alleen geldt voor de vluchtelingen zelf, niet voor hun nakomelingen. Trouwt een Palestijns Arabische man met bijvoorbeeld een Nederlandse vrouw, dan zijn ook hun nakomelingen “Palestijnse vluchteling”, want de vluchtelingenstatus wordt overgedragen via de vader. Uniek is ook dat deze groep haar eigen vluchtelingenorganisatie heeft, de UNWRA, die los staat van de ‘officiële VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR.

Mijns inziens terecht, heeft de Israëlische president Netanyahu opgeroepen deze organisatie op te heffen en te laten opgaan in de UNHCR. Ook gaat het niet aan om de rest van de wereld op te laten draaien voor de onwil van de Arabische buurlanden de nakomelingen van Arabische vluchtelingen in hun landen burgerrechten te geven. Helaas zijn vooral de westerse landen zo onwetend om mee te werken aan deze chantagetechniek en de door de islamistische terreurorganisatie Hamas geïnfiltreerde UNWRA gul te steunen, waaronder het incompetente regime dat in Nederland de lakens uitdeelt. Nederland, bijvoorbeeld, draagt zo’n 13 miljoen euro per jaar bij aan deze organisatie. Dit mede, omdat de verantwoordelijke minister Sigrid Kaag (D66) gehuwd is met de Palestijnse Arabier Anis al Qaq.

Lees ook
Israel en Palestina: tijdbom of overschat probleem?

Etnische kaart van Zuid Afrika. In het roodgekleurde oostelijke deel is de zwarte bevolkign in de meerderheid, in het westen de kleurlingen. De kleine versnipperde plukjes vormen gebieden waar blanken de meerderheid vormen.

Situatie blanke minderheid in Zuid Afrika steeds nijpender

16 reacties / Analyses, Geopolitiek, Ideeën, Maatschappij / Door Germen Roding / 5 maart 2018 5 maart 2018

Wrokgevoelens onder de zwarte meerderheid tegen de blanke minderheid worden steeds sterker. Dreigt genocide, en hoe kan deze afgewend worden?

Na een eeuw van openlijke rassendiscriminatie, ‘apartheid’, in Zuid Afrika, werd deze in 1989 afgeschaft. De racistische apartheidswetten, die de zwarte meerderheid verboden om bijvoorbeeld bepaalde gebieden te bezoeken, te trouwen met iemand van een ander ras of kwalitatief goed onderwijs te volgen – laat staan hooggeschoolde beroepen uit te oefenen, kwamen tot een einde. Hiermee verdween de economische ongelijkheid niet,. al wordt deze -iets- kleiner. De laatste jaren ontstaan steeds meer wrokgevoelens, onder andere geuit door ex-president Jacob Zuma en de nieuwe president Cyril Ramaphosa (beide ANC). Ramaphosa wil bijvoorbeeld het land van blanke boeren afpakken en aan zwarte landlozen geven. Radicalen roepen op tot het vermoorden van blanke boeren. Met uitermate onheilspellende gevolgen. Vooral blanke boeren moeten het ontgelden met een moordcijfer van 164 per 100.000 – per jaar. Dit betekent dat de doodsoorzaak voor rond één op de acht blanke boeren, moord is.

Emigratie als oplossing?
Steeds meer blanken emigreren uit Zuid Afrika. In de jaren sinds het einde van de apartheid zijn er rond de één miljoen, voornamelijk hoogopgeleide blanken geëmigreerd. Op dit moment maken blanken nog minder dan tien procent van de bevolking uit. Vooral het aantal boeren daalt sterk: van rond de veertigduizend begin jaren negentig tot rond de twintigduizend nu. Ze emigreren voornamelijk naar Angelsaksische landen. Dit heeft desastreuze effecten op de economie in Zuid Afrika, maar dankzij instroom van hoogopgeleide kleurlingen en zwarten blijft de economische groei de bevolkingsgroei min of meer bijhouden.

Zuid Afrika splitsen?
Zuid Afrika is demografisch gezien verdeeld in de rijke, dunbevolkte Kaapprovincies, waar voornamelijk kleurlingen wonen en het oostelijk deel, waar op enkele kleine plukjes met een blanke meerderheid na, voornamelijk zwarten wonen.De blanken wonen verspreid over alle provincies, wat voor een deel de huidige problemen verklaart. In het oostelijke deel van het land voert het ANC de alleenheerschappij, waar in de Westelijke Kaapprovincie de oppositiepartij Democratische Alliantie de meerderheid heeft. De Kaapprovincies zijn in feite het enige deel van Zuid Afrika waar de multiraciale samenleving ook min of meer werkt. Het land in tweeën splitsen, waarbij de blanken naar de Kaapprovincie migreren, is wellicht een oplossing om een genocide te voorkomen. De Cape Party wil precies dat. Op dit moment is de Cape Party nog een splinterpartij met enige tienduizenden leden, maar toont een sterke groei.

Blanke “Singapores”
Een andere oplossing die is voorgesteld is stadsstaten creëren aan de Zuid Afrikaanse kust. De havenstad Durban, bijvoorbeeld, zou net als Singapore, kunnen worden losgekoppeld van de hoofdstaat. In Maleisië bekleedt de Chinese minderheid een vergelijkbare positie als de blanken in Zuid Afrika, met dit verschil: de Chinezen hebben nooit andere groepen onderdrukt. Ze beheersen het zakenleven en brengen met slechts 24% van de bevolking de meerderheid van de belastingen op. In Maleisië rukt de islamitische wetgeving Shari’ah steeds verder op en worden Chinezen (met overige minderheden, zoals Indiërs) gediscrimineerd door de bhumiputra-wetten, die de “zonen van het land”, de islamitische Maleiers, voorkeursplaatsen geven op universiteiten en bij de overheid. Singapore wordt vrijwel geheel door etnisch Chinezen bewoond en scheidde zich daarom af van Maleisië. Singapore is een indrukwekkend succesverhaal. Dit kleine land ter grootte van de Noordoostpolder of de stad Brussel, in de jaren zestig nog één grote sloppenwijk, bevindt zich nu in de top tien van allerrijkste landen ter wereld.

Soul searching
De voornoemde oplossingen zijn in feite symptoombestrijding. Immers, de problemen blijven in de rest van het land. Zuid Afrika is het product van een complexe geschiedenis, waarbij sprake is geweest van bloedige oorlogen, stelselmatig racisme, de zogeheten apartheid, en etnische zuiveringen, zowel door de Zoeloe’s (de mfecane) als de blanken. De zwarte meerderheid heeft veel onrecht en onderdrukking moeten ondergaan. Aan de andere kant is Zuid Afrika zo rijk dankzij de organisatie, het harde werken en bedrijfsvoering door de blanken en kleurlingen. De levensstandaard van zwarten in Zuid Afrika is hoger dan die in de buurlanden. Zuid Afrika was uiteraard nog veel rijker geweest, als de zwarte meerderheid beter onderwijs had gehad en volle mogelijkheden om zich zakelijk te ontplooien.

Blanke Zuid-Afrikanen belanden steeds vaker in sloppenwijken…

Maar ook voor de meeste zwarten is er weinig vooruitgang.

Het wegjagen van de blanke minderheid zal een tweede Zimbabwe opleveren. Op dit moment hebben maar enkele zwarte boeren de noodzakelijke skills om een high tech boerderij te runnen. Die boeren moeten dus eerst opgeleid worden en intensieve praktijkervaring opdoen als assistent bedrijfsleider.
Het huidige ANC-beleid om alle blanke boeren van hun land te verdrijven is zowel onverstandig als immoreel. Veel blanke boeren in de Kaapprovincie boeren al drie eeuwen in deze streek. Hun land afpakken is onzinnig. Aan de andere kant zijn in de jaren twintig en dertig veel zwarte boeren verdreven van hun land door het apartheidsregime. Hun nakomelingen leefden hierna een armoedig bestaan in de thuislanden die het apartheidsregime in het leven riep. Het is hier moreel gezien uiteraard wél juist om dit land af te pakken en over te dragen aan de nakomelingen van deze zwarte boeren. Wel moeten deze dan grondig opgeleid worden in de modernste landbouwtechnieken, om te voorkomen dat er voedseltekorten ontstaan en om een succesvolle boerenstand in het leven te roepen. Een klein percentage, bijvoorbeeld tien tot twintig procent, moet aan de blanke boeren waarvan hun voorouders gestolen land hebben bezet, worden gelaten als compensatie voor het door de boeren verrichte werk in de zeventig jaar dat ze het land hebben bewerkt, en het er door hen ingestoken kapitaal.

In principe zijn de hulpbronnen van Zuid Afrika, zoals vruchtbaar land, veel zonneschijn, delfstoffen en een in verhouding goed opgeleide, jonge bevolking, ruim voldoende om er een rijk land van te maken. Wel zal bij de zwarte meerderheid dan een cultuuromslag moeten komen, waarbij hard werken en studeren voorop komen te staan. Gelukkig gebeurt dit langzamerhand ook: succesvolle zwarte boeren inspireren bijvoorbeeld anderen om hun voorbeeld te volgen.

Iraanse herdenkingsprent, waarbij de martelaar Soleimani wordt opgehaald door de islamitische doodsengel Israfil. In werkelijkheid was de man verre van een heilige en verantwoordelijk voor de dood van duizenden mensen. Bron: Islamitische Republiek Iran

De nalatenschap van islamitische staat

5 reacties / Geopolitiek, Ideeën, Maatschappij / Door Germen Roding / 30 december 2017 13 februari 2021

Nu de laatste resten van islamitische staat zijn opgeruimd,kunnen we de balans opmaken. Wat zijn de gevolgen geweest van Islamitische Staat?

Het kalifaat
De bloeddorstige beweging Islamitische Staat had als doel, om een kalifaat te vestigen en alle moslims onder zijn banier te verenigen. Hierbij hebben ze hun uiterste best gedaan om het kalifaat op zo legitiem mogelijke wijze uit te kunnen roepen. ze voldeden aan alle voorwaarden. Zo was Abu Bakr al-Baghdadi een afstammeling van de uitvinder van de islam, Mohammed. Het banier van IS staat nauwkeurig omschreven in de soennitische hadith. Een kalifaat is een islamitische staat, die dient als het nationaal tehuis voor de Ummah (alle moslims, in de praktijk: soennieten). In feite is een kalifaat dus de soennitische versie van de staat Israël. Hiermee houden de overeenkomsten op. Anders dan de staat Israël, die uitgesproken seculier is, is een islamitische staat gegrondvest op religieuze basis.

Voor Israël is het niet verplicht om oorlog te voeren. Integendeel zelfs. Volgens de soennitische islam daarentegen, is oorlog voeren tegen ongelovigen voor het kalifaat verplicht. Als er geen kalifaat bestaat, hoeven moslims alleen andere moslims militair bij te staan als deze aangevallen worden. Dit verklaart tussen haakjes ook waarom islamitische terreurorganisaties steeds een beroep doen op het vermeende onrecht dat moslims wordt aangedaan, om hun terreur te rechtvaardigen. Er zijn veel organisaties binnen de islamitische wereld die een vergelijkbaar doel hebben als Islamitische staat. De bekendste zijn de Moslimbroederschap, Hizb ut-Tahrir en Al Qa’ida. Het verschil tussen IS en deze organisaties is de gevolgde tactiek. Al Qa’ida heeft als doel om eerst de Verenigde Staten te vernietigen, waarmee de invloed van de Verenigde Staten op het Midden-Oosten zal worden beëindigd en de weg vrij is is om een islamitische staat te vestigen.. De Moslimbroederschap en Hizb ut-Tahrir hebben een meer subversieve strategie. Het doel van deze groepen is om een sterke islamitische beweging op te richten, die de moslimgemeenschap moet overhalen om massaal het kalifaat te gaan omarmen. Kortom het doel van Islamitische Staat is gelijk aan het doel van deze andere groepen. De enige verschillen zitten in de strategie die deze groepen volgen.

Hoe islamitische staat de utopische droom van het kalifaat ontmaskerde
Voor wie zich werkelijk verdiept in de islamitische heilige geschriften, is het duidelijk dat een islamitisch kalifaat in grote lijnen eruit zal zien als het kalifaat dat door IS is uitgeroepen. Met andere woorden: een roofstaat die voortdurend in oorlog is met de buurlanden. Binnen deze staat worden niet-moslims behandeld als tweederangsburgers en is slavernij heel normaal. In al haar bruutheid en schaamteloosheid heeft Islamitische Staat in de praktijk laten zien hoe een kalifaat er uitziet. Het is niet mogelijk voor andere extremisten om deze legitimiteit op islamitische gronden in twijfel te trekken. Daarom zijn de moslimbroederschap, Hizb ut-Tahrir en Al Qa’ida ook razend op IS. Het kalifaat is in al haar lelijkheid getoond en hun utopische droom is effectief ontmaskerd. De techniek van de Moslimbroederschap om het kalifaat sluipenderwijs in te voeren, werkt niet meer, omdat iedereen in de praktijk heeft kunnen zien wat het kalifaat in haar pracht werkelijk inhoudt. En, nog erger, dat zelfs toen het kalifaat precies volgens het boekje werd uitgeroepen, wat volgens islamitische extremisten zou garanderen dat de islamitische “almachtige” oppergod Allah het project zou steunen, het faliekant mislukte.

Atheïsme steeds populairder
Steeds meer moslims worden nu de ogen geopend. Islamitische radicalen hebben 40 jaar lang het Midden-Oosten totaal verziekt. Overal buiten het Midden-Oosten is de levensstandaard enorm gestegen en geniet de bevolking van meer vrijheid en meer welvaart. De islamitische wereld is de boot met de rest van de wereld steeds meer aan het missen. Het geduld van de gemiddelde moslim met moslimradicalen is behoorlijk aan het opraken. Het gevolg: moslimradicalisme wordt steeds minder populair. De glanzende droom van de islamitische radicalen is totaal in duigen gevallen met de val van het gruwelijke kalifaat van IS. Steeds meer moslims bekeren zich in het geheim tot christen, of worden atheïst. Islamitische regimes zoals van Saoedi-Arabië of dat van Iran kunnen binnenlandse onvrede niet meer bezweren met een beroep op de islam. Helaas zijn er in Europa en Amerika nog steeds zogeheten progressieven, die het nodig vinden om dit systeem te vergoelijken. Ze werken het zuiveringsproces tegen, dat de wereld kan verlossen van dit soort kwaadaardige achterlijkheid.

Het Rohingya probleem in een notendop. Vergelijk het uitpuilende Bengalen met het dunbevolkte Myanmar. Bron: FAO

De Rohingya-kwestie: zijn de Rohingya slachtoffers of daders?

9 reacties / Analyses, Geopolitiek, Maatschappij, Misvattingen, Social Engineering / Door Germen Roding / 11 september 2017 11 september 2017

De mainstream media wereldwijd, vanzelfsprekend inclusief in de Lage Landen, zijn het er alle roerend over eens: de zogeheten Rohingya’s zijn onschuldige slachtoffers van de wrede Burmese/Myanmarese politieke en legerleiding. Zelfs Nobelprijswinnaar Aung San Suu Kyi moet, vinden diverse kopstukken in de mediawereld, haar Nobelprijs inleveren. Wat is er werkelijk aan de hand in de Myanmarese grensprovincie Rakhine?

Wie zijn de zogeheten Rohingya’s?
De groep die zichzelf Rohingya’s noemt, bestaat uit etnisch indo-arische Bengali-sprekende islamieten. Ze zijn etnisch, linguistisch en religieus nauw verwant met de bevolking van het buurland Bangladesh. Volgens historische bronnen zijn ze vrijwel allemaal de nakomelingen van Bengaalse islamieten die in de negentiende en twintigste eeuw, toen Burma nog deel uitmaakte van Brits Indië, uit het huidige Bangladesh naar Burma zijn gemigreerd, alhoewel er ook voor die tijd een (kleine) immigrantengemeenschap bestond. Een belangrijk deel is ook na 1975, toen de bloedige onafhankelijkheidsoorlog van Bangladesh tegen Pakistan plaatsvond, uit Bangladesh naar Myanmar gevlucht of, in de jaren negentig, gemigreerd. Etnisch en linguïstisch gezien, zijn de zogeheten Rohingya’s ononderscheidbaar van de meerderheidsbevolking in buurland Bangladesh. Dit is de reden waarom de Myanmarese overheid ze aanduidt als Bengalen.

Boeddhistische monniken in Myanmar protesteren tegen de agressieve expansionistische politiek, die islamisten voorstaan.

Wat is de geschiedenis van de Rohingya’s?
De huidige burgeroorlog in de Myanmarese deelstaat Rakhine is de laatste in een lange reeks. In 1942 bezette Japan het toen door de Britten gekoloniseerde Birma. De Britten bewapenden de Bengalese immigranten om tegen het Japanse leger te vechten. In plaats van het Japanse leger, vielen de Bengalen de inheemse bevolking van Rakhine aan. Hierbij vielen tienduizenden doden aan beide zijden. Direct na de onafhankelijkheid van (toen nog) Birma poogden Bengaalse opstandelingen om enkele grensgebieden met toen nog Oost-Pakistan, zoals het schiereiland Mayu, deel uit te laten maken van Oost-Pakistan. Deze burgeroorlog duurde tot in de jaren zestig. Het conflict, deze keer in samenwerking met islamistische terreurgroepen uit Pakistan en Maleisië, laaide weer op in de jaren negentig en de jaren 2010. De Rohingya als onschuldige slachtoffers afschilderen, zoals de mainstream media doen, is dus aantoonbaar onjuist en een journalist onwaardig.

Het Burmese gezichtspunt: de Rohingya als Sudetenduitsers
De bevolking van Bangladesh is vergeleken met die van Myanmar (60 miljoen) enorm. In Bangladesh wonen rond de 160 miljoen mensen op een oppervlakte van 3,5 maal Nederland of 5 maal België, waarvan rond de 90 procent uit islamieten bestaat. Als een belangrijk deel van de Bangladeshi’s naar Myanmar migreert, betekent dit het einde van Myanmar. Slechts vijf eeuwen geleden was Bengalen in meerderheid boeddhistisch. Nu worden de laatste boeddhistische gebieden in Bangladesh, de Chittagong Hill Tracts, overlopen door honderdduizenden islamitische migranten uit de rest van Bangladesh.
De Burmezen kennen de geschiedenis van Bengalen erg goed en voelen er weing voor om te eindigen als de Chakma’s en andere boeddhistische minderheden in Bangladesh. Zolang er islamieten in Myanmar wonen, hebben islamitische terroristen een schuilplaats. Ze hebben daarom besloten om deze existentiële bedreiging voor Myanmar in de kiem te smoren.

Het Rohingya probleem in een notendop. Vergelijk het uitpuilende Bangladesh (direct boven de Baai van Bengalen) met het dunbevolkte Myanmar.

Wat er nu met de Rohingya’s gebeurt, is goed te vergelijken met wat er na de Tweede Wereldoorlog met de Sudetenduitsers gebeurde. Ook hier werden de grensgebieden van een land, Tsjecho-Slowakije, gekoloniseerd door etnische Duitsers, een veel groter en sterker buurvolk. In 1938 eiste de toenmalige Duitse dictator Adolf Hitler, dat de door Sudetenduitsers bewoonde gebieden aan Duitsland zouden worden overgedragen. De internationale gemeenschap onder leiding van de Britse premier Neville Chamberlain dwong de Tsjechen om deze gebieden af te staan. Dit betekende het einde van Tsjecho-Slowakije als onafhankelijk land en de aanloop tot de Tweede Wereldoorlog. Om te voorkomen dat dit ooit weer zou gebeuren, verjoegen en vermoordden de Tsjechen de Sudetenduitsers na de Tweede Wereldoorlog.

Het vermoedelijke einde van het Rohingya-conflict
Op ditt moment mengen zich islamistische terreurgroepen, zoals Al Qa’ida, in het conflict. Dit biedt de Myanmarezen een welkom excuus om voor eens en voor altijd af te rekenen met de ’terroristen’, lees: existentiële bedreiging voor het land die de Rohingya’s vormen. Tot nu toe moest Myanmar rekening houden met Amerikaans militair ingrijpen. Als Barack Hussein Obama of Hillary Clinton president was geweest, was dit ook zeker gebeurd. Het lijkt er op dat het land nu het presidentschap van de niet als islamvriend bekendstaande president Donald Trump aangrijpt om ongestraft het voorbeeld van de Polen en Tsjechen te volgen en Rakhine etnisch te zuiveren van de Rohingya’s. Als er geen Rohingya’s meer in Myanmar zijn, hebben de islamitische moedjahedien geen burgerbevolking meer waaronder ze zich kunnen verschuilen. Dit betekent voor Myanmar dat er een vervelend probleem effectief is opgelost.

Bangladesh krijgt er een nieuw, groot probleem blij. Om te beginnen zullen islamisten wraak nemen op de boeddhistische minderheid. Ze kunnen massaal recruteren uit de Rohingya-vluchtelingen die niets meer te verliezen hebben. Deze twee gebeurtenissen zullen Bangladesh destabiliseren. Tot nu toe heeft het land succesvol weerstand geboden tegen de islamisering, dit omdat de Pakistaanse bezetters tijdens de onafhankelijkheidsoorlog op werkelijk beestachtige wijze huis hebben gehouden onder de Bengalese bevolking. Bangladeshi wijzen trots op hun explosief groeiend economie, waar die van Pakistan kwijnt onder soennitische achterlijkheid en bloedig sektarisch geweld. Inderdaad een indrukwekkende prestatie, waarop de ooit straatarme Bangladeshi terecht erg trots zijn. Helaas zal hier vermoedelijk een einde aan komen, als de islamisten de macht grijpen. Dit zal een enorm humanitair drama betekenen.

Arnold Karskens met de aangifte tegen onder meer Eurocommissaris Frans Timmermans. Bron: EJBron.wordpress.org

Is het EU-migrantenbeleid een oorlogsmisdaad?

4 reacties / Analyses, Europa, Geopolitiek, Ideeën, Misvattingen, Nederland / Door Germen Roding / 4 juli 2017 4 juli 2017

De afgelopen jaren zijn er meer dan vijftienduizend bootmigranten omgekomen op de Middellandse Zee, dit voornamelijk vanwege het incompetente migrantenbeleid van de Europese Unie. Reden voor oorlogsverslaggever Arnold Karskens en enkele anderen om aangifte te doen jegens Eurocommissaris Frans Timmermans en Nederlandse NGO’s wegens oorlogsmisdaden. Is dit terecht?

Hoe verloopt het proces van de migrantenstroom?
Zoals bij elke flow is er sprake van een source: hier de door armoede en vaak oorlog geteisterde herkomstlanden van de migranten, en een sink: de rijke West-Europese landen met hun, globaal gezien, zeer gulle welvaartsstelsels. Er is zowel sprake van een pull-factor, de rijkdom en vrijheid in West-Europa, als een push-factor, de minder dan optimale leefomstandigheden in vooral Afrika en het islamitische deel van Azië. Belemmerende factoren bij deze flow zijn geografie – de dodelijke Sahara en de Middellandse Zee – en politieke barriÃ¨res, zoals kustwachten en milities.

De laatste jaren is de migrantenstroom aangezwollen tot een enorm aantal: in totaal zo’n twee miljoen. Dit is meer dan de complete bevolking van kleine EU-staten als Letland en Slovenië. Hiervan zijn er meer dan vijftienduizend omgekomen op de Middellandse Zee, volgens de statistieken van de EU-grensbewakingsgroep Frontex, plus een onbekend, maar vermoedelijk aanzienlijk aantal bij de doortocht door de Sahara.

Hebben de migranten eenmaal het Europese vasteland bereikt, dan vragen ze asiel aan in een van de rijkere EU-landen. Favoriet zijn Duitsland, Zweden en het Verenigd Koninkrijk. Ze maken na enkele jaren aanspraak op een uitkering, die meer opbrengt dan een academisch salaris in een land als Nigeria of Egypte.

Welke rol spelen de Europese Unie en de NGO’s bij deze migrantenstroom?
De Europese Unie doet er, ongetwijfeld met de beste humanitaire bedoelingen, alles aan om de EU een zo aantrekkelijk mogelijk immigratiebestemming te maken. Niet voor hooggekwalificeerde wetenschappers en technici, waar binnen de EU een groot gebrek aan is. Voor laagopgeleide migranten met een hoog zieligheidsgehalte, die over hun gehele levensloop gemiddeld enkele tonnen kosten, wordt daarentegen de rode loper uitgerold. Dit onder meer door enkele kilometers buiten de kust van Noord-Afrikaanse landen (voornamelijk Libië) nauwelijks zeewaardige boten te onderscheppen en de menselijke vracht naar Europa te transporteren. Ook krijgen migranten na enkele jaren de nationaliteit van het gastland en volledige sociale uitkeringen. Voor niets. Dit gaat veel verder dan het VN Vluchtelingenverdrag voorschrijft. Een tweede paspoort van een eilandstaatje kost gewoonlijk honderdduizenden euro’s.

NGO’s, zoals Artsen Zonder Grenzen assisteren Frontex bij het oppikken van drenkelingen voor de Libische kust. Dit vergemakkelijkt de taak van mensensmokkelaars aanzienlijk. Ze gebruiken nu goedkope, niet zeewaardige bootjes, zoals rubberboten, om op industriële wijze grote aantallen migranten op zee te laten dobberen. De Middellandse Zee blijft echter nog steeds een gevaarlijke plaats waar het weer snel om kan slaan. Als gevolg hiervan vallen er veel doden: meer dan één op de zeventig migranten overleeft de overtocht niet. Tot juli 2017 zijn er minimaal vijftienduizend mensen omgekomen op de Middellandse Zee.

Is sprake van een oorlogsmisdaad?
De krampachtigheid waarmee de politieke elite aan het falende, veel mensenlevens kostende migratiebeleid vasthoudt, dit terwijl de oplossing voor de hand ligt, is lastig te begrijpen voor visionair denkende mensen. Volgens diverse alternatieve media is er een sinister complot gaande, de zogeheten Coudenhoven-Calergi samenzwering, om de Europese bevolking te vervangen door een Europees-Afrikaans mengras.

Hoe vergezocht het idee in eerste instantie ook lijkt, uitgesloten is het niet. Richard Nikolaus Eijiro, graaf van Coudenhove-Kalergi, de spirituele grondlegger van de Europese Unie, hield er ideeën op na met deze strekking. Getuige het bestaan van de tweejaarlijkse Calergi-prijs is de vooroorlogse diplomat nog steeds een belangrijke inspiratiebron. De voormalige Duitse minister van Buitenlandse Zaken SchÃ¤uble sprak in een interview met de Duitse krant Die Zeit zijn angst uit voor de “inteelt” van de Europese bevolking.

Klopt deze theorie, dan is sprake van hoogverraad. Waarschijnlijker is het dat hier sprake is van dogmatisme, lafheid, kortzichtigheid en aan het criminele grenzende incompetentie, zoals we al eerder zagen bij de behandeling van de financiële crisis. Het verlies aan mensenlevens moet stoppen. Om deze reden is Karskens’ knuppel in het hoenderhok uitermate heilzaam.

China ontwikkelt zich steeds meer als een high-tech dictatuur. Ons voorland? Bron: Wikimedia Commons

China ontwikkelt zich steeds meer als hightech-dictatuur

10 reacties / Analyses, Geopolitiek, Ideeën, Maatschappij, Visionaire vragen / Door Germen Roding / 21 juni 2017 21 juni 2017

Balling en miljardair Guo Wengui, ook bekend als Miles Kwok, is de gezworen vijand van het Chinese establishment. Met zijn vele connecties is hij van veel schandalen op de hoogte en stelt hij de endemische corruptie binnen het Chinese regime genadeloos aan de kaak. Als antwoord heeft China de totale oorlog verklaard aan Guo. Pas nu wordt duidelijk hoe modern en geavanceerd de Chinese technieken zijn om dissidenten het zwijgen op te leggen. Heeft de dictatuur de toekomst?

Geen dictatuur zonder gedachtencontrole
Bij elk politiek systeem, waarbij een kleine minderheid van heersers een grote volksmassa onder de duim moet zien te houden, is het controleren van de informatievoorziening essentieel. Als de Chinese volksmassa af zou willen rekenen met het regime, is het binnen enkele uren afgelopen met hun heerschappij. We zagen hiervan voorbeelden in het Oost-Europa van 1989. Dit scenario wil China kost wat kost voorkomen. Dit is ook de reden dat de Chinese staat angstvallig de informatievoorziening bewaakt. Sociale netwerken zoals Twitter en Facebook waren het medium waarmee de dictaturen van Tunesië, Libië en Egypt ten val werden gebracht. Deze staan onder zware staatscontrole in China.

“Chinese Firewall”
China heeft nu een naam hoog te houden op het gebied van online censuur. Het regime slaagt er in om in een land met meer dan een miljard mensen – de dubbele bevolking van de Europese Unie – Guo’s toch behoorlijk schokkende onhullingen omtrent overheidscorruptie, vrijwel totaal af te schermen van de bevolking. Bedenk hierbij dat de meeste Chinezen over internet beschikken en het internetgebruik in China in veel opzichten geavanceerder is dan hier, aan de andere kant van de Euraziatische landmassa of Amerika. Dit lukt de communistische partij alleen door de nieuwste technieken op het gebied van big data en lerende netwerken toe te passen. Wat dat betreft biedt het geval-Guo een interessant kijkje in Chinese state-of-the-art censuurtechnieken.
Het succes en het hoge technische peil van de Chinese censuur is zorgwekkend. Zo worden nieuwe, alternatieve bewoordingen om over Guo’s onthullingen te vertellen binnen enkele uren al geblokkeerd. De censuur wordt ook steeds onzichtbaarder. Landen als Rusland, Iran en Zimbabwe kijken met grote belangstelling naar het Chinese systeem en willen dit graag kopiëren.

Chinese censuur: achterhoedegevecht of de toekomst voor de rest van de wereld?
De machthebbers in China verschillen niet veel van die in Europa en de rest van de wereld. Wat verschilt, is de sociale omgeving waarin ze opereren. Door de scheiding der machten in Europa en vooral: in de USA, is er minder ruimte voor machtsmisbruik dan in China. In een verontrustende trend zien we echter dat de bestuurlijke elite zich steeds minder gelegen laat liggen aan de “populistische” meningen (lees: belangen) van de bevolking. De regeringsvorm die dreigt te ontstaan (en in China al een feit is) is een corpocratie: een volkomen ondoorzichtige incestueuze samenwerking van de top van het bedrijfsleven met de politiek. Grote internetbedrijven doen, zo blijkt uit berichten in de mainstream en alternatieve media, graag mee (of, zoals Google, knarsetandend) aan omstreden praktijken zoals censuur, als dit gunstig uitpakt voor hun belangen. De verleiding word steeds groter voor overheden om ook het laatste vrije mediakanaal dat nog bestaat, internet, op sluipende wijze over te nemen.

Drones als de Robofly van de Universiteit van Washington zijn in de iets verdere toekomst, als er een compacte energiebron ontwikkeld is, ook in te zetten als nanowapens. Bron: UW, Usa

Nanowapens worden grote dreiging in de nabije toekomst

8 reacties / Geopolitiek, Ideeën, Maatschappij, Techniek, Wereld / Door Germen Roding / 21 maart 2017 22 maart 2017

Dr. Frédéric Kula, een dissident, is gevlucht uit zijn geboorteland. Hij houdt vanuit zijn nieuwe land een weblog bij, waarin corruptie en machtsmisbruik door de machthebbers in zijn thuisland aan de kaak worden gesteld. Hij controleert daarom de deuren en ramen van zijn beveiligde appartement goed en gaat met een gerust hart slapen.
Dat had hij beter niet kunnen doen. Door een ventilatiekoker vliegt een robotinsekt naar binnen. Bestuurd door geheim agenten, landt de nanodrone op het gezicht van Kula en injecteert een dodelijke dosis botulinetoxine.

Het lijkt het plot van een paranoïde SF-thriller. Niets is minder waar. Drones zo groot als een insect bestaan al. In 2017 zijn deze kleiner dan een euromunt.

De techniek wordt steeds beter, wat zich onder meer uit in zeer kleine versies van dodelijke wapens. Atoombommen die je in een handtas kan meenemen. Drones zo groot als een insekt om een politieke tegenstander mee uit de weg te ruimen. Technisch is het nu al mogelijk. Wat staat ons te wachten?

Mini-nukes
Atoombommen leveren per kilogram honderdduizenden malen zoveel explosiekracht als TNT. Dat betekent, dat een atoombom van twee kilo een gebouw ter grootte van het voormalige World Trade Center kan verwoesten. Tot voor kort was de kleinste atoombom de W54, bijgenaamd Davy Crockett. Deze bom van ongeveer twintig kilo kan in een rugzak meegenomen worden. Dit ontwerp dateert uit de jaren vijftig. Dit ligt dicht tegen het theoretische minimum aan. Met de wetenschappelijke kennis van nu kunnen veel kleinere wapens worden gebouwd. Er doen wilde geruchten de ronde dat Pakistan over nucleaire wapens zo groot als een tennisbal zou beschikken. In principe kan dit alleen met een extreem rijke neutronenbron, veel rijker dan de bekende splijtbare isotopen U-235 en Pu-239. Het is waarschijnlijker dat de Pakistanen bluffen.

Genetisch gemanipuleerde dodelijke insecten
Het is op dit moment met CRISPR mogelijk een bestaand gen uit een genoom te knippen en te vervangen door een ander gen. Zo zou je bijvoorbeeld het gen in muggen dat codeert voor een pijnstillend enzym, kunnen vervangen door een gen dat codeert voor een dodelijk giftig eiwit. Laat deze genetisch gemanipuleerde muggen los en zie daar: een leger des doods, dat zich al voortplantend een fatale jacht opent op de bevolking. Uiteraard is dit dan ook dodelijk voor je eigen mensen. Insecten trekken zich niets aan van landsgrenzen. Dit is daarom meer een tactiek, die door een terroristische groepering zal worden gebruikt om af te rekenen met de rest van de mensheid.

Zichzelf vermenigvuldigende nanobots
Het meest enge scenario bestaat uit ‘black goo’, zichzelf vermenigvuldigende nanobots met een sinister militair doel. Deze verzamelen grondstoffen uit hun omgeving en maken hiermee nieuwe kopieën van zichzelf. Als er geen beperking is ingebouwd, zal het vermenigvuldigen doorgaan tot er een einde komt aan de beschikbare grondstoffen. Niet voor niets schat het Future of Humanity Institute van de universiteit van Oxford de kans dat dit leidt tot het uitsterven van de mens, hoog in – rond de vijf procent tot 2100.

TenochtitlÃ¡n (het huidige Mexico Stad),voordat de conquistador CÃ³rtez aan zijn genocide begon.

‘Amerika moet teruggegeven worden aan de inheemse bevolking’

10 reacties / Economie, Europa, Filosofie, Geopolitiek, Ideeën, Ideeën en techniek, Maatschappij / Door Germen Roding / 5 maart 2017 5 maart 2017

Columbus wordt hier in Europa als een grote held vereerd, maar de nakomelingen van de oorspronkelijke bewoners van Amerika zijn heel wat minder over de man en zijn navolgers te spreken. Eén groep, de Mexica Movement (uitspreken volgens de Nahuatl-methode, dus als mehsjÃka), wil zelfs dat alle ‘Europeanen’ ophoepelen naar hun eigen land. Europa dus.

Amerikaanse genocide
De geschiedenis van Noord-Amerika, of liever gezegd: Anahuac (anÃ¡wak, “land tussen de Twee Zeeën” in Nahuatl) volgens de Mexica Movement, is voor de inboorlingen uitermate ellendig verlopen sinds de Europeanen er voet aan wal zetten. Door de Europeanen meegebrachte ziekten betekenden de dood voor 95% van alle inheemse bewoners. Van de rest werd een groot deel uitgemoord door kolonisten. Op dit moment zijn er in de Verenigde Staten nog ongeveer drie miljoen mensen die zich identificeren als “native American”, rond een procent van de bevolking. Van de groep die wordt aangeduid als ‘white’ is 0,8% van de genenpool afkomstig van de inheemse bevolking. Dit geldt ook voor de ‘blacks’. Alleen de ‘latino’s’ zijn meer dan de helft van inheemse afkomst. Kortom: de VS is het product van een genocide van ongekende omvang.

In de oorspronkelijk dichtbevolkte zuidelijke buurstaat Mexico, thuis voor zowel de MexÃcah (Azteken) als de Maya, is iets meer dan de helft van de totale genenpool inheems. Dit na een eeuwenlang uitermate racistisch kastensysteem, waarin de Spanjaarden precies bijhielden hoeveel procent Spaans bloed de inwoners hadden en op basis hiervan burgerrechten toekenden. Veel Mexicanen met inheems bloed zijn hier nog steeds razend over, waar ik ze geen ongelijk in kan geven.

Hoewel Mexicanen qua afstamming dus in meerderheid inheems zijn, zijn hun inheemse talen, zoals Nahuatl en Maya, ernstig bedreigd. Volbloed Maya’s en Azteken worden nog steeds als tweederangs burgers gezien. De Mexicaanse toplaag bestaat meestal uit blanken. Dit is het topje van de ijsberg van de culturele amnesie. De situatie in de Verenigde Staten is nog catastrofaler.

Wat zou er gebeuren als alle blanken en zwarten zouden vertrekken uit Canada, de VS en Mexico?
Op dit moment is ongeveer een op de zes Amerikanen ‘latino’. Dus zou betekenen dat de VS leeg zou lopen en zou veranderen in een dunbevolkt land zoals Canada. Canada zou zelfs 95% van de bevolking verliezen en het dunbevolktste land ter wereld worden. In Mexico zou het slechts het vertrek van de Europese toplaag van 10-15% betekenen. Europa zou in principe gezien de krimpende bevolking de 250 miljoen Europese Amerikanen met enige moeite op kunnen vangen, bijvoorbeeld in de gebieden met bevolkingskrimp, zoals Zuid- en Oost-Europa en Rusland. Amerikanen zijn hoogopgeleid en erg werklustig.

Maar is het ook rechtvaardig?
De nakomelingen van immigranten kunnen er weinig aan doen dat ze zijn, waar ze zijn. Het is ook uitermate racistisch om mensen op grond van afkomst te gaan veroordelen. Het is daarom beter, om de positieve kanten van de Azteekse en Maya-cultuur weer tot leven te wekken en open te stellen voor Ã¡lle Amerikanen. Dus geen mensenoffers meer, maar wel bijvoorbeeld de duurzame landbouw, samenwerking, muziek, wiskunde en taal. Dit zou ook meer overeenkomen met de gang van zaken in het precolumbiaanse Amerika. Als ze er in slagen om de neo-Azteekse cultuur aantrekkelijker te maken dan de huidige consumptiecultuur, zullen mensen massaal overstappen.