De afstanden tussen sterren zijn ongeveer honderdduizend maal zo groot als de afstanden binnen het zonnestelsel. Kortom:we hebben radicaal andere technologie nodig als we het zonnestelsel willen verlaten en de rest van de Melkweg willen koloniseren. Technologie die er nu nog niet is, al hebben we wel steeds meer een idee van hoe deze technologie er uit moet komen te zien. National Geographic deed onderzoek en stelde deze documentaire samen.
https://youtu.be/RDwEW9C1Ltw
Zoals gebruikelijk bij NGC,worden hier vooral de meer brave, wetenschappelijk voldoend onderbouwde scenario’s belicht. Het grootste probleem is de benodigde stuwstof en reistijd. Chemische raketten zijn al nauwelijks voldoende om binnen het zonnestelsel te navigeren. Buiten het zonnestelsel zijn ze hopeloos ontoereikend. We moeten qua voortstuwing dus kiezen voor een zeer energiedichte energiebron, zoals nucleair of antimaterie, of laseraandrijving vanuit ons zonnestelsel. Ook zijn we zelfs met de beste voortstuwingstechniek gebonden aan de lichtsnelheid. In minder dan 4,2 jaar kunnen we volgens de klassieke natuurkunde niet Alfa Centauri, de dichtstbijzijnde zonachtige ster, bereiken.
Het conceptruimteschip Icarus met fusieaandrijving, dat de interstellaire leegte zou kunnen bereizen. – Icarus Interstellar
Tenzij we voor de warpdrive kiezen, natuurlijk. Hiermee zou het in theorie -misschien- mogelijk zijn te ontsnappen aan ruimtetijd, door de ruimte voor en achter het ruimteschip te vervormen. Lokaal staat het schip stil, maar de “bel” ruimtetijd waarin het zich bevindt, ploegt wel met warpsnelheid door het heelal.
Het is begin 22e eeuw. Wij mensen zijn weliswaar technisch ver geëvolueerd, maar nog steeds dezelfde nare, agressieve apensoort. Kortom: ook in de toekomst zullen we oorlog voeren. National Geographic maakte deze documentaire over de verschillen van een oorlog in de ruimte met een oorlog hier op aarde.
https://youtu.be/8WdozptfNu8
De ruimte kent enkele grote voordelen, voor militaire planners aan de aanvalskant althans. Omdat er gewichtloosheid is, kunnen structuren in principe onbeperkt groot worden. Denk Death Star. Projectielen kunnen tot bijna de lichtsnelheid versneld worden. Hun relativistische massa is dan groter dan de yield in procenten bij een kernexplosie. M.a.w. projectielen hebben dezelfde verwoestende werking als atoombommen. Voor verdedigers ziet het er veel minder goed uit. Om überhaupt in leven te blijven in de ruimte, is life support essentieel. Dat maakt door mensen bewoonde objecten eenvoudige en voor de hand liggende doelwitten. Wegrennen of wegduiken kan niet meer, want tussen jou en de gapende, verstikkende ruimte zit alleen een paar decimeter metaal of polymeer. En zit je op tijd in je ruimtepak, dan is het na enkele uren ook afgelopen met de voorraad zuurstof en energie. Eigenlijk ben je alleen in het binnenste van een uitgeholde asteroïde veilig. Tot een strijdende partij hier een andere asteroïde op laat ploffen.
Deze actiescene uit het computerspel Call of Duty: Infinite Warfare zou wel eens realiteit kunnen worden.
Een tip: wil je echt veilig zijn, vlucht dan naar Jupiter. Een dodelijk sterke stralingsgordel beschermt je en de dichte atmosfeer laat projectielen opbranden. Wel zal je dan een oplossing moeten hebben om te blijven drijven in de waterstofatmosfeer van deze gasreus.
Meer dan een half miljoen mensen hebben zich al aangemeld als staatsburger voor Asgardia, de eerste staat-in-oprichting buiten de aarde. Anders dan in bijvoorbeeld Nederland en België, waar inburgering een moeizaam en pijnlijk proces is, ben je in enkele minuten staatsburger van Asgardia. Gewoon, door je aan te melden op de website asgardia.space. Maar wat is Asgardia precies? En wie zitten erachter?
https://youtu.be/WEiDvzOa3sU
Wat stelt Asgardia op dit moment voor?
Asgardia is opgericht door een groep mensen onder leiding van de Russische wetenschapper Igor Ashurbeyli. Op dit moment bestaat het project alleen uit de website asgardia.space en enkele Facebookgroepen, maar dit aantal is snel aan het toenemen. Vooral in middel-inkomenslanden, zoals Roemenië en Iran, is Asgardia populair. De aanvragen voor staatsburgerschap komen uit de gehele wereld. Op nummer 1, met meer dan 130 000 aanvragen, staat het qua bevolking grootste land ter wereld, China. Maar ook de Verenigde Staten (55 000), Turkije, Brazilië en het Verenigd Koninkrijk zijn opmerkelijk goed vertegenwoordigd. Nederland en België staan relatief gezien in de middenmoot met rond de duizend aanmeldingen.
Filosofie achter Asgardia
Op dit moment is het landjepik in de ruimte al in volle gang. Landen met een gevorderd ruimtevaartprogramma, zoals de VS en China, hebben een veel gunstiger uitgangspositie dan de rest van de mensheid. Er dreigt een verplaatsing van de aardse conflicten naar de rest van het heelal. Althans: onze directe omgeving, want er is nog geen sneller-dan-licht aandrijving ontwikkeld. Asgardia wil een wettelijk framework worden voor alle activiteiten buiten de aarde. Een soort Galactische Federatie in wording. Zo kan ieder mens ter wereld betrokken worden. Asgardia heeft ook een betekenis in de mythologie: het is genoemd naar Asgard, de mythische stad in de wolken waar de Asen, de Germaanse goden, leven.
Asgardia wil de eerste ruimtenatie van de mensheid worden en erkend worden door de VN. Zal Asgardia meer worden dan alleen een droom?
Wat zijn de plannen van Asgardia?
Op dit moment zijn er nog weinig beschikbare hulpbronnen. De bedragen om elke inwoner van Asgardia van een ruimtevilla te kunnen voorzien zijn letterlijk astronomisch. Dit wordt pas praktisch haalbaar als we complete asteroïden zoals Eros kunnen ombouwen tot ruimtestad. Dit ligt ver buiten de mogelijkheden nu. Het eerste programmapunt wordt daarom bescheiden: het bouwen van een satelliet. De initiatiefnemers hopen dat zich vanzelf een groep enthousiastelingen ontwikkelt, die de benodigde technologie en kapitaal voor verdergaande ruimteactiviteiten ontwikkelt.
Complot van de Illuminati
Oplettende lezertjes hebben waarschijnlijk al het Oog van Horus op de afbeelding ontdekt, en de Levensbloem. Beide zijn bekende occulte symbolen. Reden voor samenzweringstheoretici om zich uit te leven. Een van de vermakelijker video’s, met heerlijk sinistere synthesizerstem, die we de visionairen niet willen onthouden nemen we hier onder op.
Met de plannen van Elon Musk, Mars One en de diverse naäpers om naar Mars te gaan, staat ruimtekolonisatie weer volop in de belangstelling. In deze video van Isaac Arthur en Fraser Cain (Universe Today) een overzicht.
Het binnenste deel van het zonnestelsel kent veel zonlicht en is rijk aan metalen en silicaten. Water is in het binnenste deel van het zonnestelsel relatief gezien schaars: alleen de aarde en in mindere mate Mars beschikken over veel water. Dit schept unieke uitdagingen. Aantrekkelijk aan deze aardachtige planeten (waar we om praktische redenen de Maan bij zullen rekenen) is de korte afstand tot de aarde en de relatief aardachtige leefomstandigheden, al zijn grote tecynische aanpassingen nodig om mensen in leven te houden.
Het koloniseren van Mars is relatief het minst moeilijk. Alleen Mercurius komt in de buurt. Copyright: Bryan Versteeg / Spacehabs.com
Wat doe je als luie, extreem xenofobe buitenaardse soort, en je wilt de Melkweg voor je alleen? Je hebt ook geen zin om ver uit te buurt van je prachtige thuisplaneet te komen? Dan blaas je ze toch gewoon tot ruimtepuin met een death ray waar sinistere figuren als Darth Vader en de Emperor van Star Wars stikjaloers op zouden zijn. Enter de Nicoll-Dyson Beam.
Wat is de Nicoll-Dyson Beam?
Een ster zoals de zon blaast vrijwel alle energie de ruimte in, zonder dat deze op een bewoonbare planeet terecht komt. Op aarde komt slechts een miljardste binnen. Zonde natuurlijk. Een goede oplossing is een zogeheten Dysonschil te bouwen, een zwerm zonnepanelen die alle energie van de ster opvangt en omzet in energie waar je wat mee kan.
Heb je eenmaal die zwerm, dan kan je daar leuke dingen mee doen. Of, minder leuke dingen. Bijvoorbeeld, zo bedacht science fiction criticus James Davis Nicoll, het idee om een death ray te bouwen, waarmee de lichtkracht van een totale ster wordt gebundeld op een doel zo groot als een planeet.
De Nicoll-Dyson Beam. De energie wordt opgeslagen en precies afgesteld om het licht van de ster te richten op één doel.
Dat doel kan een planeet zo groot als de aarde zijn aan de andere kant van de Melkweg.
Zo is het vrij eenvoudig om elke planeet waar zich misschien een bedreigende buitenaardse soort ontwikkelt, snel terug te brengen tot een smeulende rots waar alleen een enkele rotsbacterie, kilometers diep onder de grond het overleeft.
Daar heb je dan voorlopig geen last meer van.
Zou de Nicoll-Dyson Beam kunnen werken?
Lichtbundels hebben de neiging te divergeren, d.w.z. uiteen te waaieren, zich te verspreiden. Je wilt daarom als kwaadaardige alien, of menselijke superschurk natuurlijk, een zo kort mogelijke golflengte. M.a.w. röntgen- of nog beter: gammastraling, wat ook dodelijker is) en een grote collimatieafstand. In de Kardashev-II beschaving waar hier dan sprake van is, kan die collimatieafstand zo miljoenen kilometers groot zijn. Kortom: het is in theorie goed te doen om een bundel zeer nauwkeurig te richten. Als een hoeveelheid energie van een miljard keer de hoeveelheid zonlicht op aarde zou worden gericht, betekent dit einde oefening voor alle levensvormen aan of in de buurt van de oppervlakte van de aarde. Ja dus. Volgens onze kennis van de optica kan de Nicoll-Dyson Beam werken.
Gelukkig erg log
Positief punt, voor de slachtoffers althans, is dat er alleen één planeet tegelijkertijd kan worden gebraden. Een Kardashev-II beschaving is verspreid over het gehele planetenstelsel. Dit punt bereiken wij in principe binnen een eeuw. De eerste aardse radiosignalen dateren van rond 1900. De aliens moeten dit tell-tale sign van een technisch geavanceerde beschaving waarnemen en als reactie daarop hun Dysonzwerm op de aarde richten. Na 2050 heeft dit weinig zin meer. Onze kolonies elders in het zonnestelsel kunnen deze brute aanval dan overleven.
Dus we hoeven ons alleen zorgen te maken om aliens die binnen 100 lichtjaar afstand van de aarde een Dyson-zwerm hebben gebouwd. Hier hebben wij geen sporen van aangetroffen. Tabby’s Ster, een raadselachtig object dat volgens sommigen een Dysonsfeer in aanbouw is, bevindt zich op bijna duizend lichtjaar afstand.
Laten we hopen, dat aliens in ons Melkwegstelsel niet bestaan of in ieder geval er niet al te xenofobe gedachten op na houden. Want de Nicoll-Dyson beam is niet om mee te spotten.
Medio 2016 staan de geldpersen in de belangrijke economische blokken EU, USA en Japan roodgloeiend. Er is zelfs sprake van een negatieve rente. Toch is de fut verdwenen uit de economie en werkt dit wondermiddel niet meer. Misschien moeten we de oplossing voor dit overschot buiten de aarde zoeken, zegt een analist.
Overproductie van kapitaal
Het probleem op dit moment is vraaguitval. Ouderen van de babyboomgeneratie hebben enorme hoeveelheden kapitaal gespaard voor de oude dag, terwijl er minder kinderen werden geboren. Het gevolg is dat er veel inactieve ouderen tegenover weinig werkenden, leners en consumenten staan. Wat ook niet helpt is de toenemende onzekerheid in de wereld door het opkomende islamitisch terrorisme. Dit remt uitgaven en investeringen, maar isminder belangrijk dan het demografische probleem. Alleen een radicaal andere manier om de economie te organiseren kan dit probleem structureel oplossen.
De financiële zeepbel is verveelvoudigd in omvang sinds 1990. Bron/copyright: Macquairie Research
Investeren, maar waarin?
In de rijke landen hebben de oudere mensen zo ongeveer alles al wat ze willen hebben. Die geven hun geld dus weinig meer uit. Er zijn minder arbeiders nodig, waardoor arbeid (en dus mensen) steeds minder waard worden. Het gevolg: structurele werkloosheid, dalende lonen, mensonterende taferelen. Volgens het model van Turchin zal dit naast het enorme leed, ook leiden tot oorlogen of burgeroorlog. Hierdoor zullen veel mensen sterven en zal er veel infrastructuur kapot gaan, waardoor er weer veel werk ontstaat. Zoals bekend, doen politici als Obama, Timmermans en Merkel er alles aan om zowel de kans op een burgeroorlog (import van traditionele islamieten, waaronder veel ISIS-aanhangers) als op een oorlog met Rusland flink te vergroten. Deze weg, die miljoenen mensen het leven zal kosten, moet voorkomen worden zolang we dat nog kunnen.
Dan maar de ruimte in: space, the final frontier Al in 2012 noemden wij op Visionair de ruimte als de plaats waar we een redelijke, en op termijn enorme return on investment kunnen verwezenlijken zonder dat we het kwetsbare ecosysteem van de aarde verwoesten. Wij zijn niet de enigen. Visionaire ruimtevaartpioniers, zoals Robert Zubrin, pleiten hier al eerder voor. Nu sluiten ook Viktor Shvets en Chetan Seth van het Macquarie global equities team, financiële analisten uit de klassieke hoek, zich aan bij de voorstanders.
Ons tweede huis? Bron: NASA
Hun plan is in essentie duidelijk. We starten niet de zoveelste verwoestende oorlog, maar een wereldwijd plan om Mars te koloniseren. Dat zal biljoenen aan investeringen opslokken en heel veel mensen aan het werk zetten. Mars One heeft een missieplan opgesteld waarbij enkele miljarden voldoende zullen zijn om zes kolonisten naar Mars te brengen – enkele reis. Elon Musk heeft het zijn levensdoel gemaakt om de mensheid naar Mars te brengen.
Shvets en Seth stellen voor dit op nog veel grotere schaal te doen dan nu. Duizenden draagraketten zullen ladingen machines, zaden en kolonisten naar een low earth baan brengen, waar ze zullen worden verscheept naar Mars. De technologie hebben we grotendeels al. In hun voorstel wordt dit een puur Amerikaans project, maar het zou voor de hand liggen ook Europa, Rusland, China en Japan mee te laten doen. Vooral de eurozone en Japan kampen met dezelfde problemen als de VS.
Opvallend is wel dat hun rapport een paar dagen uitkomt na de explosie van Musks paradepaardje, de Falcon X raket. Musk heeft nogal wat machtige vijanden gekweekt met zijn goedkope raketvluchten en het uithalen van smerige streken komt wel vaker voor in het bedrijfsleven.
Waar op dit moment op aarde hard gewerkt wordt aan het bereiken van volledige zelfvoorziening door middel van duurzame bronnen, denken enkele visionairen alvast een Kardashev-trap verder. Zou het niet erg handig zijn om alle nu verspilde zonlicht op te vangen en er wat nuttigers mee te doen? Enter een dysonschil, om materiaal te besparen ter hoogte van Mercurius.
Gezien de enorme afmetingen is een statische structuur onmogelijk. Een dynamische dysonschil bestaat uit om de zon roterende zonnepanelen. Om aan het materiaal hiervoor te komen moet het planeetje Mercurius er aan geloven. Op zich wel een gemis. Mercuriusis eenbijzondere wereld. Maar dan heb je ook wat. Namelijk per aardbewoner net zo veel energie als er nu door de hele planeet tegelijk gebruikt wordt.
Tot we een slimmere manier verzinnen om uit waterstof energie te halen, met een fusiecentrale of zwart gat bijvoorbeeld, zeker het overwegen waard.
Met een Dysonzwerm kan je een groot deel van de totale energie van een zon aftappen.
Er is een plek elders in dit zonnestelsel met ongeveer aardse temperaturen, zwaartekracht en luchtdruk. Er is een dikke beschermende atmosfeer en de hoeveelheid zonlicht is ruim voldoende. Kortom: ideaal voor menselijke bewoning.
https://www.youtube.com/watch?v=35y-f5X71Ck
Er is alleen een klein probleempje. Deze comfortabele plek bevindt zich vijftig kilometer hoog in de atmosfeer van Venus. De oppervlakte van Venus is namelijk vermoedelijk de dodelijkste plek in het zonnestelsel. NASA heeft nu een oplossing bedacht: een drijvende stad. Hoe realistisch is dit plan? En richten we onze aandacht niet beter op Venus, dan op Mars?
De atmosfeer van Venus is volkomen onadembaar, maar bevat veel nuttige grondstoffen om bijvoorbeeld plastics van te maken. Bron: Wikimedia Commons
Living of the planet
De atmosfeer van Venus bestaat uit kooldioxide (96,5%), stikstof (3,5%), zwaveldioxide (0,015%), argon, waterdamp en zwavelzuur (sporen;zie grafiek). Hiermee bevat ze overvloedige hoeveelheden van de elementen stikstof, zuurstof, koolstof en zwavel. Alleen waterstof is zeer schaars: de schaarse aanwezige waterstof maakt deel uit van zwavelzuur en een spoor waterdamp.
Van kooldioxide en stikstof kunnen plastics gemaakt worden, zeker gezien de overvloedige hoeveelheden zonne-energie. De zonneconstante boven Venus is twee keer zo hoog als boven de aarde. Deze plastics zullen dan polycarbonaten of soortgelijke verbindingen zijn. Gezien de schaarste van waterstof en afwezigheid van belangrijke elementen als fosfor en metalen in de atmosfeer van Venus, is Venus een logische bestemming en overlaadstation voor ladingen erts en waterijs uit de planetoïdengordel. De dikke atmosfeer is namelijk ideaal om af te remmen. Kortom: verprutsen we als mensheid de grote kans om een ruimtevarende soort te worden niet, dan zullen we vermoedelijk nog veel van Venus horen in de komende decennia.
Terug van lang weggeweest: de platte aarde, deze keer vergezeld door de onvermijdelijke samenzweringstheorieën.
Youtube-filmmaker Vsauce maakte er dit amusante filmpje over.
De platte-aarde theorie
De platte-aarde aanhangers geloven dat we op een soort plat bord leven met een koepel er over heen. Zwaartekracht, aldus de platte-aarders, is onzin. (Uiteraard zat Sir Henry Cavendish, die de zwaartekracht tussen twee metalen bollen mat en zo g vaststelde ook in het complot).
De platte aarde, volgens gelovigen.
Zelfs de middeleeuwers wisten beter
Al duizenden jaren, sinds de klassiek-Griekse tijd, om precies te zijn Pythagoras, is bekend dat de aarde bolvormig is. Met het befaamde experiment van Erastothenes (hij wist de afstand tussen de Egyptische steden Alexandrië en Syene, en mat de hoek van de schaduw in beide steden op het middaguur) slaagde deze hellenistische astronoom er in om de omtrek van de aarde vast te stellen. Zo was deze visie gemeengoed in de hellenistische wereld. Zelfs de rooms-katholieke kerk, niet bepaald een baken van verlichting erkende dit – denk aan de pauselijke zegening urbi et orbi, de stad en de wereld. Orbus is ook het Latijnse woord voor bol, en de “rijksappel”, die heerschappij over de wereld symboliseerde, was al in de Romeinse tijd (en ook in de middeleeuwen) een vast attribuut bij vorsten.
Ver verwijderd van de natuur
Interessant is de vraag waarom er alleen al in Nederland duizenden aanhangers van dit soort theorieën zijn, terwijl een beetje gezond verstand en logisch nadenken de theorie al kan verwerpen als onzinnig. Mijn persoonlijke theorie is dat dit komt omdat wij mensen steeds verder van de natuur zijn komen te staan. Ben je alleen in de natuur,niet omringd door gadgets, dan is niet te ontsnappen aan het ervaren van de natuurwetten. Alleen komen steeds minder mensen nog in aanraking met de natuur.
Hierdoor ontstaan er drie reacties. De eerste groep, de Makersbeweging, houdt zich intensief met wetenschap, techniek en experimenteel onderzoek bezig. Zo krijgen zij weer contact met de natuur. De tweede groep wil terug naar een eenvoudiger leven en houdt zich bezig met permacultuur en dergelijke. De derde groep wordt gevormd door mensen die zich afzetten tegen de gevestigde orde, waaronder ook de wetenschappelijke kennis van de natuur. De platte-aarders zijn een sprekend voorbeeld van deze groep.
Psychologische voordelen van de platte-aardetheorie
De drijfveer van de fanatieke aanhang van de platte-aardetheorie ligt ook in het blue-ocean voordeel. Je hoeft geen vijf jaren natuurkundestudie plus promotieonderzoek te doen om een miezerige voetnoot te kunnen toevoegen. Voor de platte-aarde theoreticus ligt er een enorme hoeveelheid aan experimenteel bewijs klaar om ontkracht te worden met gekunstelde redenaties. Niks tensormeetkunde, differentiaalvergelijkingen, Hamiltonianen en dat soort enge dingen. Een beroep doen op een wereldwijde samenzwering, met wat middelbare school wiskunde is voldoende om door mede-platte aarders gezien te worden als groot denker.
Verder vereist de platte-aarde “theorie”, dat je aan ongeveer alles wat je op school en via de media geleerd hebt, moet twijfelen en moet geloven in een wereldwijde samenzwering. Zo ongeveer iedereen lacht je uit, waardoor je als vanzelf de solidariteit van je mede-platte aarders opzoekt.
Voor de marketeers en sociologen onder onze lezers zijn hier wijze lessen uit te trekken.
Het is verstandig om de mensheid te verspreiden over meerdere planeten, willen we niet uitsterven. Tegelijkertijd moeten we Mars niet zien als een opvolgers-wereld voor de aarde, aldus planetologe Lucianne Walkowicz.
Hier heeft ze denk ik ook groot gelijk in. We hebben al een planeet, die in veel opzichten een lot in de loterij is. Zo is onze maan waarschijnlijk de oorzaak dat de aarde niet het lot van Venus heeft ondergaan. De biosfeer van de aarde is heel erg rijk en bevat miljoenen soorten die we nog niet ontdekt hebben. Kortom: onze moederplaneet is een juweel dat we moeten blijven koesteren. Hoeveel planeten we ook met pijn en moeite zullen terraformeren: er is maar één aarde.
Mars, van ijzige woestijnwereld naar tweede planeet, waar wij mensen zonder zuurstofmasker rond kunnen lopen. De droom van velen.
