In de Teledoc Ik wil mijn geld terug gaat Leo de Boer op zoek naar het geld dat hij verloor in de financiële crisis. Daar zat ook het geld bij dat zijn minderjarige zoon Michael erfde van zijn grootouders en Leo voor hem beheerde. ‘Hoe moet ik hem dat vertellen?’, vraagt Leo zich aan het begin van de film af. Op zoek naar de hoogste rente en beleggingsrendementen werd hij hebberig. Door de crisis kreeg Leo de deksel op zijn neus. Zijn verliezen begonnen bij de ondergang van de IJslandse wonderbank Icesave. Daarna volgden desastreuze avonturen in de beleggingswereld, waar hij het verloren geld wilde terugwinnen. Achteraf probeert Leo antwoord te vinden op de vraag wat hem ‘in godsnaam’ bezielde.
De film is een reis langs mensen die – net zoals Leo – zichzelf zijn tegengekomen. Toen de bomen tot de hemel reikten dachten ze hun geld met een hoge rente weg te kunnen zetten, maar daarna volgde de klap. Betonstorter Henk verloor 1,1 miljoen euro bij de DSB. Marja en Marcelo vertrouwden hun geld toe aan Fritz N. De ‘Madoff van Deurne’, kantinehouder van de plaatselijke sportclub, beloofde hen torenhoge rendementen. Maar als de crisis toeslaat en Fritz zich voor de trein gooit om de confrontatie met zijn vrienden te ontlopen, blijkt hoe hoog de prijs van hebberigheid is.
Leo’s zoektocht brengt hem ook naar de wereld van het grote geld, van de banken en bonussen, waar de basis werd gelegd voor de financiële crisis. Als hij van nabij ziet hoe ze daar opereren, vraagt hij zich af wat eigenlijk het verschil is tussen zijn gedrag en dat van de banken. “Niets”, aldus een voormalige topbankier van ABN-AMRO. Ik wil mijn geld terug is net zo verontrustend als Inside Job, maar onderscheidt zich van andere films over dit onderwerp omdat hij de nadruk legt op de hebberigheid van Leo, ofwel de hebberigheid van ons allen.
Aanverwante artikelen en informatie:
-) teledoc – ik wil mijn geld terug
-) Leo de Boer films
-) Hoe eerlijk is ons huidige economische systeem eigenlijk?
-) De doodspiraal van ons ecnomische systeem
-) Problemen met ons geldsysteem
-) Bewustzijn over het bankensysteem groeit wereldwijd
-) Nederlands gezin daagt bankensysteem uit
-) Nederlands gezin daagt bankensysteem uit deel II
-) 800.000 mensen met restschuld in Nederland
-) Website – stopderestschuld.nl
-) Website – huizenmarkt-zeepbel.nl
-) Meldpunt Hypotheekdrama Nederland
-) Corruptie uitgelegd door ex-lobbyist
-) Bekentenissen van een economische huurmoordenaar
-) Wie vormen het internationale private bankenkartel?
-) De top van de geldpiramide, de Rothschilds
-) Lebbis over de banken
Oplossingsrichtingen:
-) 3 praktische oplossingen voor meer economische veerkracht
-) Update het economische systeem!
-) Hernationaliseer het recht op geldcreatie
-) Straatkinderen in India zetten eigen banksysteem op, nu wij nog!
-) Breek het monopolie van geld als enige ruilmiddel
-) Het belang van diversiteit in economische systemen – Bernard Lietaer
-) Bernard Lietaer – What about Money
“Als hij van nabij ziet hoe ze daar opereren, vraagt hij zich af wat eigenlijk het verschil is tussen zijn gedrag en dat van de banken. “Nietsâ€, aldus een voormalige topbankier van ABN-AMRO.”
Â
Behalve dat banken dit risico nemen met andermans geld en voor andermans kosten. Toch een wezenlijk verschil.
Verder is dit een leuke documentaire.
Â
Ja dat klopt idd niet helemaal wat in de beschrijving staat, want die man van de ABN geeft daarnaast ook nog aan dat de gewone mensen niet gered worden maar banken altijd worden opgevangen door de overheid als ze maar groot genoeg zijn. Het is dus mensen het casino insturen met andermans geld en als ze dan ook nog schulden maken betalen de mensen die na de tijd ook nog aan ze terug. En van dat gokken worden de winsten ondertussen wel geprivatiseerd. Het verlangen naar winst is wel hetzelfde maar ondertussen gelden er voor de grootbankier hele andere regels als voor de gewone mensen die hierin voorbij komen.Â
Joris Luijendijk had gisteren ook een erg sterke column over het financiele systeem.Â
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20121219_00408187
Hoe vaak kun je de alarmbel luiden, zeker wanneer je zelf ook geen blauwdruk hebt hoe het dan wel moet? Een greep uit het nieuws over de mondiale financiële sector in de maand december van het jaar 2012. Eén: hedgefonds verdient 500 miljoen pond aan speculatie met Griekse staatsobligaties. Twee: Zwitserse bank UBS betaalt bijna miljard pond boete wegens manipulatie van, en speculatie met, het rente-instrument Libor. Drie: Britse bank HSBC krijgt boete van twee miljard dollar voor onder meer witwassen van drugsgeld. Die boete zou veel hoger moeten zijn om afschrikwekkend te werken, gaf de aanklager toe, maar dat kon niet, want anders zou het globale financiële systeem in gevaar komen; too big to fail . En vier: het voormalige hoofd van de Britse toezichthouder FSA is overgestapt naar de Britse bank Barclays. Hij krijgt daar drie miljoen pond per jaar.
Een radicale gedachte: de aanslagen van elf september 2001 vormden een fundamentele innovatie van terreur omdat doel veranderde in middel. Niet langer blies je een vliegtuig op, nee, nu gebruikte je dat vliegtuig om iets nog veel groters op te blazen. Betekent too big to fail hetzelfde voor bankberovingen? Niet langer haal je een bank leeg, nee, je gebruikt die bank om iets nog veel groters te plunderen, namelijk de staatskas.
Dit gaat inderdaad wat ver, of juist niet ver genoeg. Het gaat niet alleen om de zakenbanken. De financiële sector is vrijwel overal diep verrot – en dat we daar niet nog veel meer over horen vanuit de wetenschap, politiek en journalistiek doet het ergste vrezen. Paranoïde? Ik hoop het, maar citeer intussen Kevin Spacey in de film American Beauty : Never underestimate the power of denial .
Mijn eigen natte-vinger-indruk: zolang de geldpersen doordraaien maar inflatie uitblijft, merkt de gemiddelde burger relatief weinig van hoe die wordt uitgezogen. Maar het idee dat je geld kunt blijven doordrukken zonder dat de prijzen stijgen, lijkt me even houdbaar als het idee dat je subprime hypotheken met een complex financieel instrument kunt omtoveren in super veilige triple A -beleggingen.
Ik weet het ook niet meer. Het idee achter journalistiek in een democratie is: de mensen moeten dit weten! Dan komt er druk op politici, die de mistoestand aanpakken. Hoe meer ik zie en begrijp van de financiële sector, hoe meer ik me afvraag of deze gedachte nog opgaat. De sector is immuun geworden voor onthullingen. En nationale politici die binnen de lijntjes van de financiële sector blijven, kunnen in hun ‘tweede carrière’ rekenen op life changing rewards . Recent ging Labour-kopstuk en gewezen EU-commissaris Peter Mandelson naar de bank Lazard. Kassa!
Of neem dat hedgefonds, een soort agressief beleggingsfonds waarop nauwelijks toezicht is. Van die 500 miljoen winst op Griekse obligaties mag het fonds een vijfde houden, dus 100 miljoen. Geef daarvan drie procent aan de Conservatieve partij en je bent in een klap een van de grootste donoren.
Dit is de laatste column voor de kerst, dus misschien eisen de donkere dagen gewoon hun tol. Maar ik zie werkelijk niet hoe we hier zonder brokken uit zullen komen. Wie weet kijken we over twintig jaar terug op deze periode en zeggen: herinner je je die Occupy-beweging nog? Dat was toch eigenlijk de laatste poging om de mondiale financiële kaste weer onder controle te krijgen, zonder gebruik van geweld?