De meeste lezers zullen wel weten dat het onderwerp macht een rode draad is in al mijn stukjes. Macht en machtsverhoudingen zijn mijns inziens de oorzaak van veel (zo niet alle) ellende in de wereld.
Vaak krijg ik de tegenwerping dat ik me zou bezondigen aan complotdenken. Dat is zeker niet het geval. De macht waarover ik het heb, is niets meer dan een mechanisme . Een logisch mechanisme waarvan je de werking op ieder moment kunt waarnemen als je de moeite neemt om ernaar te kijken. Het heeft helemaal niets met kwaadaardigheid of sinistere complotten te maken. Het heeft te maken met voorkeur.
Het gaat niet vanzelf
Dat macht aantrekkelijk is voor sommige mensen, zal niemand ontkennen. Er zijn altijd mensen die erop uit zijn en zo is het ook altijd geweest. In de loop van de geschiedenis heeft het geleid tot enorme machtsbolwerken zoals de koning- en keizerrijken, de macht van de kerk, van de grootindustriëlen tijdens de industriële revolutie en de macht van de grootste militaire en economische grootmachten van nu.
Ondanks het feit dat macht voor veel mensen aantrekkelijk is, lukt het maar enkelen om daadwerkelijk macht te verkrijgen. Er zijn altijd meer mensen die macht willen, dan er mensen zijn die daadwerkelijk macht verwerven. Macht verwerven is namelijk niet gemakkelijk. Het vraagt een enorme, bijna monomane inspanning, waarbij alles opzij gezet moet worden om het doel te bereiken.
Vanzelf gaat het dus niet. Om macht te verwerven moet je plannen maken. Slimme plannen, anders lukt het je niet. Er zijn immers meer kapers op de kust, en die maken ook slimme plannen. Wanneer jouw plan minder slim is dan het plan van je tegenstrever, dan behaal jij niet je doel, maar is het die tegenstrever die dat doet.
Intentie
Macht (iedere macht) begint dus met de intentie macht te verwerven. Die intentie is gebaseerd op de overtuiging dat het verwerven van macht waardevol is en dat de strijd om die macht te verwerven dus de moeite waard is. Het moet het hoogste doel zijn. Een doel dat rücksichtslos nagestreefd moet worden. Iedere terughoudendheid als gevolg van bedenkingen, is een nadeel. Simpelweg omdat er altijd tegenstrevers zijn die deze bedenkingen niet hebben, of bereid zijn ze aan de kant te zetten.
Dit betekent dus dat degenen die werkelijk macht hebben, altijd degenen zijn die er het best in geslaagd zijn die macht te verwerven. Het zijn degenen die het mechanisme van macht het best begrijpen, en daar het slimst mee omgegaan zijn. Het zijn degenen die bereid waren alles opzij te zetten (meer dan hun tegenstrevers) om hun doel te bereiken, en daarbij alle zijdelingse overwegingen overboord gezet hebben. Anders waren ze links of rechts ingehaald door andere machtszoekers. Machtszoekers die rücksichtsloser waren dan zij.
Als macht dus niet je hoogste doel is, dan bereik je dat doel niet. Om de doodsimpele reden dat er dan anderen zijn die beter uitgerust zijn dan jij en jou voorbijstreven. Het betekent dat degenen die daadwerkelijk macht verworven hebben, per definitie rücksichtslos zijn, en dus bereid zijn er alles voor te doen, inclusief liegen, manipuleren en verder alles dat nodig is voor het bereiken van het doel. Ook als dat ten koste gaat van anderen.
Maar rücksichtslos is iets anders dan kwaadaardig. Mensen die macht nastreven zullen zichzelf dan ook nooit beleven als kwaadaardig. Ze begrijpen gewoon dat dit soort zaken noodzakelijk zijn om te kunnen zijn wat ze denken te moeten zijn: machtig. Ze zullen zichzelf als uiterst gekwalificeerd beschouwen voor hun machtspositie.
Maar niet iedereen denkt zo. Niet iedereen vindt het OK om anderen te benadelen (of erger) om een persoonlijk doel (al dan niet gelardeerd met een vleugje idealisme) te behalen. Ondanks het feit dat er altijd meer machtszoekers zijn dan machthebbers, heeft het overgrote deel van de bevolking een heel andere mentaliteit. Veruit de meeste mensen leven liever in harmonie met anderen, dan erover te heersen. Maar het is juist die overgrote meerderheid waarover machthebbers macht hebben.
Machtsmechanisme
Macht is het vermogen om anderen te laten doen wat de machthebber wil. Hoe meer macht een machthebber heeft, hoe meer hij dus zijn wil kan opleggen aan anderen, en die anderen kan laten doen wat hij wil dat ze doen. Naarmate zijn macht groeit, kan hij in toenemende mate anderen voor hem inzetten. Een belangrijk deel van zijn macht kan hij dan aanwenden om anderen (bijvoorbeeld legers, politie, ambtenaren) ervoor te laten zorgen dat zijn macht groeit. Hoe meer macht hij heeft, hoe meer mensen hij dat kan laten doen, en hoe meer macht hij kan verkrijgen. Dat heet het hefboomeffect.
Dit is dus een mechanisme dat zichzelf aandrijft: hoe meer macht, hoe meer macht. Wanneer dit mechanisme onbelemmerd kan voortduren, komt logischerwijze uiteindelijk alle macht op één plek terecht: bij de sterkste.
De enige belemmering is de concurrentie van andere machtszoekers. De strijd om de macht dus. Die strijd kost veel aandacht en energie en werkt dus verzwakkend voor de strijdende partijen. Het is immers aandacht en energie die gestoken moet worden in de strijd met andere machthebbers, en dus niet gestoken kan worden in de essentie van macht: het heersen over de bevolking.
In veel gevallen dringt dat besef ook bij machthebbers door en worden er allianties gevormd met andere grote spelers. Samen het machtsmonopolie delen is vaak aantrekkelijker dan het vechten om de toppositie. Er worden dan strategische afspraken gemaakt die voor beide partijen een voordeel bieden in hun streven naar macht. Sommige mensen noemen dat een complot of een samenzwering. Maar het is niks meer dan een logische en (gezien vanuit hun denkwijze) voor de hand liggende oplossing.
Andere mentaliteit
Dat veel mensen er twijfels over hebben of zoiets in de praktijk gebeurt, komt omdat veruit de meeste mensen niet de mentaliteit van een machtszoeker hebben, en zich dus wel laten leiden door andere overwegingen dan macht. Zoals bijvoorbeeld het eigen geweten en het welzijn van anderen. Het lijkt daarom bijna ongelofelijk dat er mensen zijn die daaraan geen boodschap hebben.
En toch zijn het juist die mensen die komen bovendrijven. Het is immers die mentaliteit die noodzakelijk is om de betreffende posities te kunnen verwerven. Een mentaliteit die weliswaar bij betrekkelijk weinig mensen voorkomt, maar toch altijd bij meer dan voldoende om daarmee de posities te bemannen.
Machthebbers behoren per definitie tot een kleine minderheid. Macht heb je pas als je het te vertellen hebt over meerdere mensen. Hoe meer mensen, hoe meer macht en hoe groter in verhouding de meerderheid is waarover je macht hebt. Er zijn dus niet veel mensen met de machtsmentaliteit nodig om machthebbers te krijgen. Maar die mentaliteit is wel een voorwaarde om er een te worden. Het zijn dus juist de uitzonderingen die de posities verwerven. Uitzonderingen met een mentaliteit die juist niet aansluit bij de meerderheid van de mensen.
Inrichting van de wereld
Machthebbers zijn in staat om anderen te laten doen wat zij willen. Ze zijn daarmee dus bepalend voor hetgeen die anderen doen. En met dat doen, richten wij (alle mensen) de samenleving in. Die samenleving wordt daarmee dus ingericht naar de voorkeur van de machthebber.
En omdat machthebbers (noodzakelijkerwijze, anders waren ze geen machthebber) een heel andere mentaliteit hebben dan de meeste mensen, wordt die samenleving dus ingericht naar een andere voorkeur dan die van de meeste mensen. En daarmee zal die samenleving dus niet naar de voorkeur zijn van de meeste mensen. Om de doodsimpele reden dat dit de drijfveer is van machthebbers: het inrichten van de wereld naar hun zin, en de anderen dit laten uitvoeren.
Dat betekent dus dat de meeste mensen, onder bevel van machthebbers, een wereld bouwen die niet naar hun eigen zin is. Een wereld die vooral de mentaliteit van machthebbers weerspiegelt, en niet hun mentaliteit. En toch wordt die wereld gebouwd door niet-machthebbers (de rest van de mensheid) die zich laten sturen door machthebbers. Het zijn de niet-machthebbers die een wereld bouwen die niet naar hun eigen zin is en die niet de denkwijze van de meeste mensen weerspiegelt.
Machthebbers hebben dus bepaalde eigenschappen die ervoor zorgen dat ze machthebber zijn. Eigenschappen die de meeste andere mensen afkeuren. Eigenschappen die niet overeenstemmen met het geweten en de intenties van de meeste mensen. En toch laten de meeste mensen zich erdoor leiden. Deden ze dat niet, dan waren de machthebbers geen machthebber meer. Macht heeft een machthebber immers alleen als mensen daadwerkelijk doen wat hij zegt.
Machthebbers weten dat. Ze weten dat hun voorkeur anders is dan de voorkeur van de meeste mensen. Maar om eigen voorkeur ten uitvoer te laten komen, hebben ze wel de medewerking van de uitvoerders (de rest van de mensheid) nodig. Zo weten ze bijvoorbeeld dat veruit de meeste mensen het liefst in vrijheid en in harmonie met anderen leven. Maar daarmee bereiken ze hun doel niet.
Misleiding
Om de rest van de mensen te laten doen wat machthebbers willen dat ze doen, is het dus noodzakelijk die anderen te misleiden. Wanneer machthebbers openlijk zouden laten blijken wat hun motieven zijn, dan zouden anderen er niet aan meewerken en dan is het gedaan met hun macht. Misleiding is dus een voorwaarde om macht te verkrijgen en te behouden. Degenen die het handigst misleiden, maken dus meer kans op machtsposities dan degenen die daar minder goed in zijn.
We kunnen er dus vanuit gaan dat degenen op de hoogste machtsposities, het misleidinginstrument efficiënt gebruiken. Dat ze ons onder valse voorwendselen dingen laten doen die we zelf niet OK vinden. Dingen die niet overeenstemmen met onze voorkeuren en onze mentaliteit. Als dat wel het geval was, dan hoefden ze ons immers niet te misleiden want dan zouden we het uit onszelf doen. En als we het uit onszelf zouden doen, was macht overbodig.
![Macht_vh-Volk[1]](https://www.visionair.nl/wp-content/uploads/2013/11/Macht_vh-Volk1.jpg)
Waarom?
Als we nu weten dat machthebbers een andere mentaliteit hebben dan wij, andere doelen nastreven dan wij, geen boodschap hebben aan het welzijn van mensen, en ons per definitie misleiden, waarom zouden we dan nog naar ze luisteren? Waarom zouden we ze dan nog geloven? Waarom zouden we ons laten blijven verleiden om dingen te doen die alleen goed zijn voor die kleine minderheid? Dingen die wij zelf afkeuren?
Anders gezegd: waarom zouden we ons laten blijven leiden door mensen die een mindset hebben die de meeste mensen afkeuren? Eigenschappen die nog het best omschreven kunnen worden als psychopathisch (ook psychopaten vinden zichzelf niet kwaadaardig). Eigenschappen die een voorwaarde zijn om machthebber te worden, en die dus alle machthebbers bezitten, en waardoor de mensheid al vele eeuwen geteisterd wordt.
Waarom zouden we ons nog langer laten leiden door juist deze minderheid? Een minderheid die gekenmerkt wordt door bikkelhard egoïsme, ten koste van alle anderen.
Hoe lang zal de mensheid nog blijven geloven dat de huidige “leiders”, het deze keer wel goed met ons voorhebben? En zich er, voor de zoveelste keer, aan conformeren. En voor de zoveelste keer de bittere gevolgen ervan zal moeten ondergaan.
Een keer moet het toch doordringen: we hebben niemand nodig om ons te vertellen wat we moeten doen. We hoeven alleen maar te doen wat we zelf OK vinden. Zodra we ons laten leiden door machthebbers, weten we zeker dat het niet OK is wat we doen, tenminste, niet naar onze eigen maatstaven. En dat komt omdat machthebbers andere dingen OK vinden dan wij.
Macht is het excuus waarachter we ons verschuilen om zelf onze verantwoordelijkheid niet te nemen, dit gegeven uit zich in stereotiepe reacties. Het stemt werkelijk tot nadenken of we het dan niet zelf zijn die deze malaise in stand houden.Â
Het zijn uitsluitend wij die het in stand houden. Zie laatste alinea.
Prachtig helder uiteengezet.Â
Het beste wat mensen dus kunnen doen is hun eigen hart en passies gaan volgen! Â
Mag ik in dat kader dit stukje filosofie nog even pluggen?Â
-)Â Volg je hoogste passie, met integriteit en zonder verwachtingen
En ik moet zeggen dat ik absoluut een machthebbers mentaliteit had vroeger en ben gelukkig inmiddels tot hele andere inzichten gekomen want die machthebbers die denken gelukkig te worden van macht houden zichzelf volgens mij massaal voor de gek en daarmee verliest iedereen dus ook de machtshebbers zelf. Vooral Byron Katie heeft mij sterk geholpen om inzichten te krijgen in tot wat voor absurditeiten mensen in staat zijn als ze hun eigen gedachten blind geloven en hoe onplezierig deze gedachten mensen zich kunnen laten voelen. Machthebbers geloven een soort zelfversterkend geloof wat niet in overeenstemming is met de realiteit. Ze geloven meer macht zal mij gelukkiger maken, ze gaan meer macht verwerven maar worden niet gelukkiger, echter ze geloven het nog steeds dus denken ze dat ze nog meer macht moeten gaan verwerven wederom zonder succes op geluk en wat is het antwoord dan weer, idd nog meer macht. Ze proberen een put zonder bodem te vullen. Tragisch eigenlijk voor alle partijen. Hieronder wat meer over hoe je die stressvolle gedachten zelf kunt onderzoeken.Â
-)Â Geloof is de oorzaak van zowel identiteit als lijdenÂ
En sindsdien ben ik gaan inzien dat mensen idd heel simpel (niet simplistisch) zijn in hun motivaite, de meeste mensen willen gewoon zo plezierig mogelijk voortbestaan in harmonie met anderen. En er zijn best wat zaken waar we zelf nu al mee kunnen beginnen om dat voor elkaar te krijgen. Of een stapje dichter bij te brengen.Â
-)Â In het licht van voortbestaan
Inderdaad Douwe, machthebbers creëren hun eigen onvrijheid. Aan de basis van hun machtshonger ligt een overtuiging van tekortschieten. Een tekortschieten dat uitsluitend kan worden gepareerd door over anderen te heersen. De overtuiging dat alleen dan hun leven de moeite waard zal zijn, en anders dus niet. Een misvatting.
Wel is het zo dat machthebbers niet beter weten en hun positie beschouwen als een verworvenheid. Ze zijn letterlijk als de dood die positie te verliezen en zien zich daarom gedwongen om alle beschikbare middelen aan te spreken om hun positie te consolideren of te versterken. Anders doen anderen het, en verliezen zij hun positie.
Dat is zo. Het is alleen de vraag of die positie überhaupt de inspanning waard is. Ik moet er werkelijk niet aan denken om mijn leven te laten domineren door het gevecht om mijn positie.
Wat mensen uiteindelijk willen, is leven en zorgen voor hun dierbaren. Wat het lastig maakt, is dat iedereen een andere overtuiging heeft over hoe dat dan zou moeten. Machthebbers denken dit alleen goed te kunnen als ze over de wereld heersen. Maar er zijn enorm veel bestaande en conflicterende overtuigingen op dit vlak.
Als iedereen het gewoon ging doen, ik bedoel: gewoon gaan leven en voor onze dierbaren zorgen, dan zou er eigenlijk geen enkel probleem meer zijn.
Zoals je het zegt Pieter, er is een overvloed aan alternatieven en oplossingen, het is best deze te onthouden van de bevolking opdat we ons bezig kunnen houden met zinloze dingen. En daar kunnen we dan onze frustraties op projecteren. De vraag van vandaag … Who’s foolling who?
Everybody is fooling himself.
Â
Het is een prachtig voorbeeld van de zelfbevestigende aard van gedachten. Vrijwel iedereen denkt dat iedereen denkt zoals hij denkt.
Â
Daarom kunnen mensen niet geloven dat er heersers zijn die bereid en in staat zijn (letterlijk) ondenkbare dingen te doen ter consolidatie of uitbreiding van hun macht. De gedachte is: ‘zo denk ik niet en dus zo zullen anderen ook niet denken’. Dus bestaat het niet, is de overtuiging. Ondanks het feit dat de geschiedenis (evenals het heden) er bol van staat.
Â
Andersom werkt het precies zo. Machthebbers gaan er ook vanuit dat anderen precies zo denken als zij. Ze zijn ervan overtuigd dat, wanneer zij het anderen niet aandoen, die anderen het hun zullen aandoen. En dat het dus noodzakelijk is om iedereen onder de duim te houden.
Â
Allebei misvattingen dus. Maar het zijn die misvattingen die elkaar in stand houden. Zonder die misvattingen zou deze situatie niet kunnen bestaan.
Yep, zo is dat, en zeg vervolgens totaal iets anders om die strijd te neutraliseren en je krijgt beide partijen tegen je. Ze stoppen maar niet. Â
Dat is ook mijn ervaring.
Â
Vergeet ook niet de gangbare (ook weer zelfbevestigende) overtuiging dat mensen gezag nodig hebben. En uiteraard de bij gezaghebbers bestaande (eveneens zefbevestigende) overtuiging dat men macht nodig heeft.
Â
Ga daar maar eens tegenin :-)
Het is uiteindelijk niet om te lachen, er bestaat ook zoiets als positieve macht. Vandaag vecht de mensheid quasi letterlijk tegen luchtkastelen en men lijkt dat nog leuk te vinden ook. Het schept werkgelegenheid, zeggen ze. Ik kan persoonlijk geen absurder situatie terugvinden in de menselijke geschiedenis maar toch hebben we allemaal een GSM. Enkel de woorden gaan sneller, de communicatie een pak minder.
Kunnen we niet verplicht iedereen op een cursus stressvolle gedachten onderzoeken zetten? Als ik machthebber zou zijn dan zou ik het wel weten! ;-) Mhahaha
Verplicht psychologisch onderzoek op degene die een machtige functie moet gaan bekleden, schrijf ik nog maar een keer.
Om te zien of diegene wel een goede motivatie heeft.
Gaat alleen niet op voor self made man natuurlijk.
Leuke suggestie, motivaties kunnen inderdaad vastroesten en dat ledit tot de meest absurde schaaftrekkingen zoals we die heen ervaren. Het is nu een strijd tegen de tijd, ofwel stort het systeem totaal in elkaar ofwel kunnen we als mensheid doorbreken.Â
@ Bemoeier,
Â
Vraagje: wie bepaalt dan wat een goede motivatie is? En wat niet?Â
Dat zie je aan het resultaat, het zou bv betekenen dat morgen iedereen een dak boven z’n hoofd heeft en tenminste voorzien is in de primaire behoeften. Visionair gezien zou het ons lichtjaren verder brengen dan waar we vandaag staan. Op die manier lijkt de Oerknal iets van gisteren. :)Â
Peer review met internet democratie misschien. Ik heb een heftruck certificaat, maar die was maar 5 jaar geldig.
Misschien moeten machthebbers ook elke 5 jaar een ethisch certificaat gaan halen.
Maar die moet dan niet te faken zijn door hun.
Of misschien een keurmerk voor machthebbers, of een tuchtcollege.
Of een ethische arbowet misschien.
Ik bedoel eigenlijk: wie zou de eisen voor zo’n certificaat moeten opstellen, en wie bepaalt wat ethisch is en wat niet? De visies hierover lopen nogal uiteen.
Anders gezegd: wie moet de macht hebben om de machthebbers te controleren? En wie informeert degenen die hierover beslissen?
Dat wil ik wel doen Pieter. :) One vision to rule them all!
Nee hier kom je idd in het gebied der paradoxen. Het enige hoe je volgens mij mensen afstand kunt laten doen van machtsposities is ze door ze hun illusies in te laten zien maar goed dan is de machthebber die daar niet voor open staat wellicht de beste. We worden gedacht inplaats van dat we zelf denken en zolang mensen nog blindelings hun gedachten geloven zullen we nooit uit dit machtsparadigma stappen.
En als je je eigen gedachten wel onderzoekt voor je ze gelooft dan valt externe macht opeens grotendeels weg omdat je inziet dat je alleen maar je eigen hart hoeft te volgen en je dus niets hoeft aan te trekken van de machthebbers waardoor je hun macht afbreekt door de macht over jezelf terug te nemen.
Dank je Douwe. Dat is precies wat ik bedoel. De kwalijke gevolgen van macht los je niet op door een andere bestuursvorm of door een bestuur boven het bestuur te plaatsen. Het is alleen oplosbaar door een mentaliteitsverandering onder degenen die zich (tot nu toe) laten besturen.
Het is daarvoor inderdaad nodig dat mensen hun eigen gedachten onderzoeken. Zijn dat werkelijk eigen gedachten, of (van autoriteiten) overgenomen denkconcepten?
De enige uitweg is daarom het aanvaarden van de eigen verantwoordelijkheid voor zowel de eigen gedachten als voor het handelen dat daaruit voortkomt. Het is dus eigenlijk meer een kwestie van volwassen worden dan van wakker worden.
Â
Ik moet als het hierover gaat vaak aan deze clip uit Lord of the Rings denken.Â
http://www.youtube.com/watch?v=CX3px_Ivs44Â
Daar wordt Galadriel als het ware blootgesteld aan de mogelijkheid tot een bizarre macht maar ze weet dat te weerstaan, vaak zie je dat het geloof macht mensen volledig kan verteren en mensen een slaaf worden van die gedachten.Â
Dat proces en die overwinning van het zelf over de verleiding van macht laten ze prachtig zien in die clip.
De meerderheid van het volk via een referendum, petitie of internet. Dat is toch wat democratie betekent?
Dat is toch beter dan dat je alleen maar mag kiezen welke carriëre tijger mag gaan regeren?
Met de eisen opgesteld door ethische deskundigen waar we dan uit kunnen kiezen.
Of krijgen we dan de tirannie van de meerderheid?
Daarmee kun je toch een betere mentaliteit bij hun afdwingen? Dat doen ze bij ons ook.
Wederom mooi geschreven pieter, je weet altijd helder en duidelijk de kern te “Pakken”.
Het lijkt mij dat vele “volwassenen” al zo geindoctrineerd zijn, oftewel zichzelf hebben geprogrammeerd om te geloven dat dit systeem “normaal” is, dat het jaren van therapie (lees zelfreflectie) zal/zou kosten omhet te veranderen. Dan komen we op het volgende probleem terecht, in de kern denken/hopen mensen (mede door de noodzaak tot overleven, wat inhoud zich staande houden in het systeem waarin ze geboren zijn) namelijk veelal het volgende: ik ben goed!
Het is namelijk voor velen erg confronterend om de “schuld” bij zichzelf te leggen, liever wijzen ze naar anderen, het ligt aan mijn ouders, het ligt aan anderen die macht hebben over mij. Om dit te veranderen dienen we terug te gaan naar de kern.
Een mooie uitspraak die ik via mijn vrouw kreeg is de volgende: wie was jij, voor je verteld werd wie je moest zijn?
Het is namelijk voor een “volwassene” mogelijk om in te zien dat hij/zij misleid of onderdrukt is, oftewel geprogrammeerd door diens omgeving. Het begint echter al vlak na de geboorte, een kind kan zich namelijk in geen geval verzetten, aangezien het enkel emotie kent en de woordenschat ontbeert om duidelijk te maken hoe iets voelt.Daarnaast heeft een kind geen enkel middel ter beschikking om zich te verzetten tegen diens omgeving, huilen doet vele ouderen niets, behalve een ach gut, of een niet huilen!
Vechten kan ook niet, want ouderen zijn fysiek sterker. Het kind zal dus moeten schikken (zich aanpassen), wil het overleven. Zo wordt de volgende geprogrammeerde volwassene gecreëerd, die pas opo latere leeftijd de mogelijkheid krijgt om terug te keren naar het zelf.
Maar wie was/ben ik eigenlijk?
Ik denk dus dat we pas iets kunnen veranderen als we leren om naar de kinderen te luisteren, zonder hen onze wil (overlevingsstrategieën) op te leggen. Daar ben je een aardig zuivere volwassene voor nodig, die alles wat het kind zegt eerst op zichzelf toepast (toetst), zonder het kind direct `wijs te maken` dat hetgeen het kind zegt niet klopt/onzin is…
Wat ik duidelijk hoop te maken: de kinderen zijn de toekomst, laten we proberen op te houden hen ons verleden op te leggen.
Met liefdevolle groet,
jeseah
Wijze vrouw, we stellen ons ook de vraag hoe we ons zouden voelen moest tijd en ruimte niet bestaan. :)
Gratis advies
Â
Â
Het is werkelijk geen achteloos advies om hier even bij stil te staan, net zoals het niet raadzaam is om ‘macht’ als tijdloos excuus in te roepen. Immers, alle partijen zijn gebaat bij een ‘voorwaardelijke lotto’, een ware verrassing voor vriend EN vijand. Ook hier staat ontvankelijkheid en correcte integratie centraal, in het andere geval blijven we quasi letterlijk gevangen door irrelevante stellingen vanuit het ‘oude’ paradigma (2). U zal het ons niet kwalijk nemen om hier even aan de toekomst van uw kinderen en kleinkinderen te denken, net zoals aan al die anderen die moeten leven in mensonwaardige omstandigheden. We laten de keuze aan u, onze keuze is duidelijk en dat is een menswaardig bestaan voor allen, zonder uitsluiting. (voorwaardelijke lotto)
Â
Dank je Jeseah.
Â
Vanuit het perspectief van het kind:
Â
Er is maar één periode in een mensenleven waarin we geen (volledige) verantwoordelijkheid kunnen nemen voor onszelf, en dat is in onze kindertijd.
Â
Wanneer een kind net geboren is, is het volledig afhankelijk van de zorgen van de ouder. Dat is dus volledig de verantwoordelijkheid van de ouder. Naarmate het kind opgroeit, kan het geleidelijk meer eigen verantwoordelijkheid dragen. Maar totdat het volwassen is, blijft de ouder in een bepaalde mate (afhankelijk van wat een kind op een bepaalde leeftijd al dan niet zelf aan kan) verantwoordelijk.
Â
Dat betekent dat het kind dus afhankelijk is van de ouder. Wanneer die ouder niet voldoende voor het kind zorgt en het niet geeft wat het nodig heeft, dan kan het kind niet zeggen: ‘ik doe het zelf wel’.
Â
Het heeft dan geen andere mogelijkheid dan de ouder ertoe proberen te brengen om alsnog het juiste te doen. Zelf kan het dat immers (nog) niet. Het kind heeft dus geen andere keuze dan te proberen de ouder zodanig te manipuleren dat deze alsnog de zorg gaat dragen die het kind nodig heeft om het overleven te garanderen.
Â
Wanneer het kind daartoe de noodzaak voelt, zal het zijn sterkste eigenschappen inzetten om die ouder te beïnvloeden. Het gaat immers om overleven. Het ontwikkelt strategieën om dat voor elkaar te krijgen. Een andere keuze heeft het niet. Al op jonge leeftijd kunnen kinderen dat uitstekend. Zo kan bijvoorbeeld een baby het huildwangmiddel al heel efficiënt inzetten.
Â
Strategieën bedoeld om de buitenwereld (anderen) te beïnvloeden behoren tot het domein van het ego. Ego gaat ervan uit dat de buitenwereld beheerst moet worden om overleven mogelijk te maken. In onze kindertijd is dat inderdaad noodzakelijk als die buitenwereld niet de noodzakelijke verantwoordelijkheid neemt voor het kind. Kinderen kunnen daarom buitengewoon egoïstisch zijn. Ego (de buitenwereld naar de hand zetten) heeft dus een zeer belangrijke functie bij kinderen. Het is het enige gereedschap dat het kind heeft om zijn overlevingskansen te beïnvloeden.
Â
Wanneer we volwassen zijn, kunnen we wel volledige verantwoordelijkheid voor onszelf dragen en zijn die strategieën dus overbodig. Het ego kan dus tijdens het opgroeien geleidelijk uitfaseren want dan worden we steeds minder afhankelijk. Helaas werken sommige strategieën zo goed dat er, ook als men volwassen is, er geen afstand van wil doen.
Â
Het enige motief achter de wil om de buitenwereld te manipuleren, is afhankelijkheid. Als je niet afhankelijk bent van de buitenwereld, is manipuleren van die buitenwereld immers overbodig.
Â
Zowel de overtuiging afhankelijk te zijn van mensen die ‘boven’ ons staan, als de behoefte ‘boven’ anderen te staan, is dus gebaseerd op de overtuiging afhankelijk te zijn en dus geen verantwoordelijkheid voor onszelf te kunnen dragen, maar dat anderen daarvoor moeten zorgen. En dat is juist het belangrijkste kenmerk van onvolwassenheid.
Â
De enige manier om te voorkomen dat mensen, als ze volwassen zijn, toch mentaal onvolwassen blijven, is het nemen van voldoende verantwoordelijkheid voor welzijn van het kind, en geleidelijk de verantwoordelijkheid over te dragen. Het kind zal dan veel minder de noodzaak ervaren om strategieën in te zetten en de ouders te manipuleren. Het krijgt dan immers wat het nodig heeft en dus is het dan overbodig.
Â
De gangbare overtuiging dat we afhankelijk zijn van machthebbers, en de overtuiging van machthebbers dat het noodzakelijk is om andere mensen naar hun hand te zetten, getuigt dus van mentale onvolwassenheid.
Â
Daarom zeg ik: het is meer een kwestie van volwassen worden dan van wakker worden.
Â
In het moderne leven onderdrukken we het kind meestal, want kinderlijkheid is een belediging voor het soort ego dat we bewonderen. We geven de voorkeur aan de welopgevoede, beheerste, aangepaste en nogal uniforme mens die heeft geleerd dat hij moet passen in de doelstellingen van onze maatschappij, die grotendeels vorm hebben gekregen door ons geloof in het Kapitalisme. We definiëren rijpheid in die termen en steunen een opvoedingssysteem dat die filosofie schraagt. Ons gebrek aan wellevendheid is grotendeels te wijten aan het onderdrukte kind dat ingaat tegen de harde eisen die door de maatschappij aan hem worden gesteld. Mensen zijn boos en gedeprimeerd om het vreugdeloze leven dat ze gedwongen worden te leiden en luchten hun frustratie door verwerpelijke manieren van asociaal gedrag, als waren ze kinderen die niet hebben geleerd wat het is om sociaal te zijn. Onze huidige maatschappelijk ‘donkere nacht’ is deels te wijten aan de onderdrukking van het kind in ons.†(Thomas Moore)
Zolang de mensheid bestaat zijn er altijd machtigen geweest. In de samenleving van jagers-verzamelaars kon men hoogstens macht uitoefenen over een kleine groep, maar sinds de landbouwrevolutie hebben machtigen macht kunnen uitoefenen over grotere groepen.
Mijn vraag is, is er een voorbeeld van een samenleving gebaseerd op landbouw of technologie waarin er geen sprake is van grote machtsverschillen?
De geschiedenis heeft geleerd dat er na een revolutie slechts een herschikking van de macht plaatsvond niet een afschaffing daarvan. Is er een reden om aan te nemen dat stel dat de huidige elite weg zou vallen, het anders zou gaan?
Natuurlijk men kan die verwachting hebben. Echter het gaat dan om een vorm van optimisme dat op geen enkele manier gegrondvest is in concrete ervaringen.Â
Elite vorming onder sociale, en daarom altijd hiërarchisch georiënteerde levensvormen, heb je zelfs onder de hogere zoogdieren. Puur natuur; kwestie van organiserende, toegepaste intelligentie, doorzettingsvermogen, en de macht die dat geeft. Wie niet sterk is moet slim zijn, en die neemt de macht.Â
Â
Dat is inderdaad natuur Antares. Maar de menselijke vindingrijkheid is ook onze natuur. Machthebbers maken daar uitgebreid gebruik van om hun macht te consolideren of uit te breiden.
Â
Die menselijke vindingrijkheid resulteerde bijvoorbeeld ook in auto’s en computers. Waarom niet in een andere inrichting van de samenleving? Eentje die meer mensen past dan alleen degenen aan de top van de hiërarchische piramide. Of zijn we alleen op dat gebied gelijk aan hogere zoogdieren?
Â
Vindingrijkheid door creatieve intelligentie, staat aan de wieg van überhaupt de ontwikkeling van elitairen en bijbehorende machten. Zonder vindingrijkheid geen elite, en ook geen mensheid. Olifanten kudden hebben onontbeerlijk een leider nodig, dat is altijd de meest ervarene, de meest vindingrijke. Waarom? Puur toeval, of het feit dat de meest ervarene, kundig en met succesvol resultaat, aanstuurt in de bewegingen en verplaatsingen van de kudde, op zoek naar water en voedsel. Aan het feit dat de dieren een hiërarchische structuur accepteren, danken zij zo hun voortbestaan. Hetzelfde geldt voor de hele mensheid. De fouten in de verschillende systemen zitten er in, omdat wij mensen eenvoudig fysiek, (ons brein o.a.) en daardoor geestelijk nog niet zijn uit geëvolueerd. Het waarom in jouw vraagstelling is daarmee beantwoord volgens mij. Willen wij onszelf overleven, dan moeten we leren omgaan met de adviezen van de meest ervaren wijzen onder ons. En zo blijf je die vermaledijde elite hoe dan ook toch houden, hoe je dat ook went of keert. Haar/hem, of hun, werd en wordt altijd een bevoorrechtte hiërarchische positie toegekend, in symboliek, handelen, gunsten, en zeker materieel. Jouw uitspraak naar Roeland, “Geen enkele werkelijke verandering kan gebaseerd zijn op concrete ervaringen” klopt niet. Wij veranderen constant zaken en systemen op basis van ervaring, gebeurtenissen, en selectie procedures. Ook dat is de natuur, wij zijn en spiegelen de natuur. Misschien tijd om iets anders te proberen? Inderdaad; AI en synthetische telepathie kunnen ons koppelen met een andere belevingswereld, namelijk die met en van elkaar, en de terugkoppeling met deze ontwikkelde hulpmiddelen. Wij zullen de machines verstaan, en zij ons en onze behoeften.   Â
Het zijn al lang niet meer de meest ervaren en meest wijze mensen die de weg wijzen. Macht is werkelijk iets anders dan dat. Bij macht gaat het niet om wijsheid maar om positie, rijkdom en voorrechten. Macht is niet bedoeld om de rest van de mensheid een beter voorbestaan te geven. Macht gaat ten koste van die mensheid.
Over verandering: als we ervaren dat iets niet goed gaat, ontstaat een motief voor verandering. Dat motief ontstaat dus op basis van ervaring. Maar die verandering zelf, het nieuwe dus, is nieuw en daarmee hebben we dan nog geen ervaring. Anders was het niet nieuw en dus geen verandering.
Nu we eeuwenlang hebben ervaren wat de gevolgen van macht zijn, zouden we het eens op een nieuwe manier kunnen proberen. Een manier waarmee we dus nog geen ervaring hebben. Op basis van onze ervaring met het bestaande.
Aan een oplossing daarvoor, werkt de créme de la créme onder  ’s werelds meest wijze mensen. Verder heb jij gewoon een probleem met macht, het maakt je onzeker. De menselijke wereldbevolking kende altijd al een grote, voortdurend wisselende variatie aan menselijke eigenschappen, van daaruit hun invloed en machten. Niets nieuws onder de zon dus, gewoon doorleven en bijschaven. ;)Â
Ik heb inderdaad een probleem met macht. Maar dat is zeker niet dat het me onzeker maakt. Moord, vervolging, genocide, oorlog, armoede, uitbuiting, slavernij, onderdrukking (zaken waarvan de menselijke geschiedenis, evenals het heden bol staat) zijn gewoon niet naar mijn voorkeur.
Welkom bij de mensheid. ;)
Klopt, het is niet mogelijk om wat tijdens evolutie gegroeid is zomaar van de ene dag op de andere dag te veranderen. Denken dat dat wel mogelijk is zal tot teleurstellingen leiden zoals iedere revolutie heeft aangetoond.Â
@ Roeland,
Geen enkele werkelijke verandering kan gebaseerd zijn op concrete ervaring. Anders zou het geen verandering zijn, maar de voorzetting van een bestaande ervaring.
Revolutie is daarom geen werkelijke verandering. Het is het vervangen van het ene bestuur door het andere. En, precies zoals je aangeeft, resulteert dat logischerwijze altijd in teleurstelling.
Die ervaring hebben we dus, en dat weten we dus. Misschien tijd om eens iets anders te proberen?
Â