Apophis, genoemd naar de Egyptische god van het duister en de chaos, is een 46 miljoen ton zware asteroïde op ramkoers met de aarde. In 2029 ontspringen we de dans, op een haar na. Helaas beweegt Apophis door een zogeheten sleutelgat, waardoor de asteroïde weer een bezoekje aan de aarde brengt. In 2036 deze keer. Niemand weet of het die keer ook goed afloopt. Een groepje Chinese onderzoekers wil het zekere voor het onzekere nemen.
Apophis is met 350 m doorsnede te klein om het leven op aarde uit te roeien. Wel zal in 2029 een gebied van duizenden vierkante kilometers op het oostelijk halfrond verwoest worden als een hoeveelheid energie van tienduizenden atoombommen vrijkomt. De schade is vergelijkbaar met vier Krakatau-uitbarstingen tegelijkertijd. De Chinezen vinden dit vooruitzicht begrijpelijkerwijs niet erg aantrekkelijk. Geen wonder dat ze net als de Russen druk bezig zijn met het bedenken van strategieën om de ruimterots uit de buurt te krijgen.
Shengping Gong en zijn collega’s van Tsinghua University in Beijing hebben een plan bedacht om voor eens en voor altijd af te rekenen met Apophis. Hierbij maken ze gebruik van het feit dat de “sleutelgaten” heel klein zijn. In dit geval zeshonderd meter doorsnede. Passeert Apophis dit gebied, dan laat de dodelijke ruimtekei de aarde voortaan met rust.
Zeshonderd meter is naar kosmische maatstaven niet veel. Gong en zijn team kiezen voor een zonnezeil om een klein ruimtescheepje in een retrograde baan (een baan die tegen de richting van de planeten ingaat) te brengen. Het scheepje komt zo op een ramkoers met Apophis. De retrograde baan geeft het ruimtevaartuigje een snelheid van 90 km/s, wat volgens de berekening van Gong, Apophis een voldoend grote dreun moet geven om het projectiel het sleutelgat te laten missen. Het is alleen niet eenvoudig om zonder veel brandstof een retrograde baan te bereiken. Toch hebben de Chinezen een manier uitgedokterd om met een satellietje van slechts tien kilo het doel te bereiken. Deze lanceren is niet erg duur.
Tot zover de theorie. In de praktijk is het minder eenvoudig. Zo zijn er veel variaties in de zonnewind (denk aan zonnestormen), die het zonnezeil hopeloos uit de koers kunnen brengen. Ook zal er een enorm zeil nodig zijn waarvan het maar de vraag is of het makkelijk uit kan worden gevouwen. Tijdens de jarenlange reis kan het zeil uiteraard ook gemakkelijk worden beschadigd. Verder is een probleem dat we niet erg veel weten van Apophis. Uit wat voor materiaal de aardscheerder bestaat bepaalt voor een heel groot deel wat de effecten van een inslag zullen zijn. Is Apophis bijvoorbeeld een “rubble pile”, een losse berg door de zwakke zwaartekracht bij elkaar gehouden stenen, dan zouden de effecten wel eens averechts kunnen zijn. Kortom: deze missie vereist nog wat meer planning en uitwerking. De resultaten van de Europese missie Don Quichote kunnen hierbij van groot belang zijn.
Ik heb laatst weer een documentaire gevolgd op NGC, waar gebruik werd gemaakt van lasers. De lasers verdampten in een demonstratie het oppervlak van zo’n echte meteoriet, waardoor een straal gas, als een jet uit het oppervlak schoot. Groot voordeel van dit systeem is ; je kunt eindeloos opnieuw pogingen herhalen, tegenover slechts één kans met een dergelijk scheepje op zonnezeilen.
Hoe lang duurt het dan om een asteroïde van 350 m2 te laten verdampen met een laser?
Gaat China nu de nieuwe politieman van de wereld worden nu de rol van de VS is uitgespeeld?
Nee, nee. De VS blijft gewoon doorgaan met doen alsof.
Volgens mij willen ze gewoon geen kosmische zwerfkei op hun land :)
Ontgaat me hier wat een ‘sleutelgat’ is, iemand? Bedankt!
Kwestie van “sleutelwoorden” op Google :)
Een sleutelgat wil zeggen dat een asteroïde door de zwaartekracht van een planeet uit zijn baan wordt getrokken, om vervolgens niet heel lang daarna op die planeet in te slaan.
En een ruimtevaartuig met zonnezeil zou vlak langs de zon moeten reizen, om op deze manier een “slinger” te krijgen waarna het vaartuig in slaat op de asteroïde..