In Argentinië schieten de ecodorpen als paddenstoelen uit de grond. De bewoners zoeken een alternatief voor het ongebreidelde consumeren. In ecologische dorpen leven de inwoners in nauw contact met de natuur. Ze gebruiken bijvoorbeeld materialen die ze in de onmiddellijke omgeving vinden. Ze kappen uitheemse bomen, gebruiken het hout voor hun huizen en zaaien inheemse soorten in de plaats. Eten wordt biologisch geteeld in een gemeenschapstuin.
Gaia, in de provincie Buenos Aires, was in 1996 het eerste ecologische dorp in Argentinië. Er zijn er ondertussen ook in de provincies Santa Fe, Misiones, Córdoba, Catamarca, San Luis, RÃo Negro en zelfs in de hoofdstad. Sommige zijn ontstaan uit een familiaal project, andere uit een project van een vriendencollectief.
“Toen ik begon in Gaia, waren we met vijftien of twintig”, zegt Carlos Straub, een van de pioniers in Argentinië. “Onlangs nam ik deel aan een bijeenkomst en toen waren we met vijfhonderd mensen die de stap al hadden gezet.”
Tegennatuurlijk
“Het is beetje je vrijheid terugwinnen”, zegt biologe Tania Giuliani. Ze werkt mee aan de bouw van een ecologisch dorp in de Paraná-delta, ten noordoosten van Buenos Aires. Ze geeft les in de hoofdstad maar gaf haar appartement op om haar nieuwe huis in het ecodorp te kunnen afwerken.
Het kapitalisme vindt ze te individualistisch, te zeer op consumptie gericht, tegennatuurlijk. “Je leeft solitair en materialistisch, je werkt de hele dag, keert naar je appartement terug en moet dan eten met chemische middelen inkopen.”
Het project waaraan ze meewerkt heet i-tekoa, “waterdorp” in de GuaranÃ-taal. Giuliani realiseert het samen met zeven vrienden. Behalve hun acht huizen bouwen ze een gemeenschapscentrum, waar ze kunst- en ecologische ateliers gaan aanbieden. Als dat begint te lopen, hopen ze hun baan in de stad te kunnen opgeven.
“Geen terugkeer naar het primitieve leven”
Een centraal begrip in de ecodorpen is permacultuur, een samentrekking van “permanente cultuur”. Dat dook in de jaren zeventig op in Australië. Het gaat om “het ontwikkelen van modellen voor duurzame ontwikkeling waarin de mens in harmonie met de natuur kan leven”, zegt Carlos Straub.
Gaia herbergt nu het Argentijns Instituut voor Permacultuur. Dat biedt opleidingen aan voor wie zelf een ecologisch dorp wil beginnen. De deelnemers leren er over natuurkeuken, biologisch tuinieren, zaadproductie, ecologisch bouwen, hernieuwbare energie en duurzaam sanitair.
Straub coördineert nu zelf ook een Centrum voor Onderzoek, Ontwikkeling en Onderwijs van Permacultuur (Cidep) in de zuidelijke regio Patagonië. Naast het Cidep wordt een nieuw dorp gebouwd voor twintig gezinnen. “Een zeer grote groep mensen trekt uit de steden weg en koopt grond om de stap te zetten”, zegt Straub.
“Het gaat niet om een terugkeer naar het primitieve leven, maar om het recupereren van de mogelijkheid om zelf je beslissingen te nemen. Ecodorpen zijn niet voor iedereen een oplossing maar het project helpt je opnieuw een menselijker kijk op het leven te krijgen.”
Bron: http://www.demorgen.be/dm/nl/5397/Milieu/article/detail/1579582/2013/02/14/Argentijnen-ontvluchten-consumptiedwang-in-ecodorpen.dhtml
Ruimte zat daar. Wij moeten het hier doen met een retraite in een klooster.
Een artikel naar mijn hart. :)
@ Tui, als je wilt is zoiets in Nederland ook wel te doen. Zoek eens in Noord-West Friesland of Noord-Oost Groningen, en er zijn vast nog wel wat locaties. Heerlijk rustig, en de grond is wellicht ook nog enigszins betaalbaar. Waar een wil is is over het algemeen een weg.
Voor de liefhebers op http://gen.ecovillage.org/ is het Ecovillage netwerk te vinden. Kun je eens bij een ecovillage in je buurt op visite gaan om te kijken of het je ook wat lijkt.Â
Deze misschien? Akkers rondom, en wat centraler gelegen. Op de website van de verkopend partij, Non Nobis, is er ook mogelijkheid tot samenwerking voor exploitatie.Â
Zo kan het dus ook gaan, als de mogelijkheid zich maar aandient en men zich aan kan passen. De huizen van mijn ouders, broer en schoonzus, bevinden zich helemaal aan de rand van de Noord-West Friese kust. Alternatief denkende mensen te over daar en ook ruimte en kansen genoeg zou je zeggen. Veel positief bedoelde experimenten lopen echter anders af in die omgeving, waar de natuur zich wezenlijk anders gedraagt dan in een stad. Regen wordt je daar ook nat van, maar die komt echt niet altijd van bovenaf. Windkracht tien is daar meer regel dan uitzondering en het nattige verplaatst zich daar vaak horizontaal. De plu werkt dan ook doorgaans niet, de fiets even min, tenzij je de wind mee hebt. De plaatselijke gehardde en vaste bevolking, ziet ze dan ook met enige gepaste humor, komen en wegspoelen of waaien. Oh leuk, dat huisje is net opgeknapt, wat aardig van ze…. Tuurlijk, Doutzen Kroeze woont ook in de buurt, maar ja, die is bezet hé en dapper fietsen tegen de wind in helpt dan ook niet. Onverbiddelijk tegendraads in zijn helpt zeker wel; waar een absolute wil is, ligt de weg naar een absoluut onbekende weg open, je moet maar willen zeg ik dan. Prachtig artikel moerstaal, het spreekt mij aan. ;)  Â
Ik zag dit artikel en moest het meteen plaatsen! Fijn dat het goed aanslaat!
Ik verlang naar de bijna schreeuwende eenzaamheid en stille anonieme rust van de kustgebieden waar ik graag verkeer. In mijn omgeving is alles schijndood. Geen huis blijft hier staan, de warme groeten uit het dorp, komen van mensen die hier zo pas nog woonden. Hun dichtgetimmerde huizen staan pijnlijk leeg en worden straks gruwelijk afgebroken. Er is geen geld meer, schrijft de huurders vereniging, we kunnen de planning voor dit gebied niet realiseren. Afgrijselijk, stedelijke horror planners uit den Haag, nemen hier foto’s van nu leegstaande en eenzaam verlaten straten. Emmen Rivisited, daar komen deze briljante plannen vandaan, zei één van hen (trots?) en in pak gehesen. Martin, zo stelde hij zich voor, had zelf een burnout achter de rug, kon zich ook wel voorstellen wat hier aan cultuur vernietigd werd. Misschien dat een ecodorp uitkomst biedt, want in het dorp zelf gelooft niemand meer.  Â
Â
Moerstaal, zeer goed artikel en goed dat je dat met ons wilt delen. Ook dit land is qua natuur een prachtig land en de gewone bevolking zijn fijne mensen. Zo is mijn ervaring aldaar. Maar ja ook daar is een keerzijde, nu niet direkt om vrolijk van te worden. Maar zou daar absoluut nog een keer de binnenlanden in willen, maar dat zal er nu wel niet meer van komen. Houdt je haaks. Mvg Paul.
Het kan best zijn dat die eco-dorpen daar bittere noodzaak zijn want het IMF is weer eens bezig de duimschroeven aan te draaien daar. Er waren al nieuws berichten dat men aan het hamsteren was gegaan in de steden.
Een artikel naar ons hart. Wij zijn om vergelijkbare redenen naar zuid-Portugal verhuisd. Hier kun je nog redelijk goedkoop grond kopen en grotendeels zelfvoorzienend leven.
weet je, naast ons hier ligt een lapje grond van zo’n 6 ha., van een boer die ook al wel pensionado is. Hij heeft al zo’n 15 ha. van z’n grond verkocht aan het komende melkveebedrijf, maar dit hoekje bij z’n boerderij heeft hij nu nog overgehouden.
Wat zou dat een prachtige kavel zijn om zoiets op te gaan beginnen.
Was het maar niet zo dat de wet- en regelgeving alle kansen immer toenemend torpedeert!
Â
Zelf heb ik nu al twee keer een brief van de Gemeente ontvangen met de mededeling dat ons plekje in de polder haar agrarische bestemming gaat verliezen en wij daarna hier ‘strijdig’ zullen wonen. Ons huis was vroeger een agrarische dienstwoning en wordt als zodanig geschrapt. Dat kan. Maar hoe vijandig stelt de overheid zich op met ons wonen dan als strijdig met het bestemmingsplan te gaan verklaren? Hoeveel poot om op te staan geeft dat straks aan de ( door ons betaalde) juridische mevrouw welke de ‘handhavingparagraaf’ beheert om straks als een blok aan onze benen te gaan hangen, enkel omdat in alles tegenwerken blijkbaar zo fijn en nuttig is?
Â
Op TV zag ik in oost Groningen nog prima huizen op het platte land afgebroken worden, omdat ze er niks meer mee konden. Geen liefhebbers meer en de jongelui die trokken naar de steden weg. Die huizen zou je voor één euro over moeten kunnen nemen, wat de sloopkosten spaart; toch ook altijd nog een paarduizend euro.
M.i. ideaal om een ecodorpje mee op te starten …….. als de overheid het niet verpest.
Â
Ja heel lang geleden dichtte iemand reeds:
‘ach waren alle mensen wijs en deden daarbij wel;
deze aarde was een paradijs, doch nu is ’t gelijk een hel’.
Â
Ook ik ben bang dat straks als het zoveel beroerder in de maatschappij gaat worden (en dat zal het!, zo weten visionairen) het wonen in de grote steden de slechtste optie wordt.
Dat was het in de 2e wereldoorlog ook, herinner ik mij.
(het zou ‘buiten’ nog wel kwaad wonen kunnen worden als de roversbenden verder door komen zetten, want aardiger zie ik het nog niet worden)
Zeg ouwe rakker, je leeft dus nog wel (gelukkig!). En inderdaad kon de tijd er wel eens aankomen, dat de mens weer terug verhuisd naar het platte land. Maar hierin kan de regering wel eens een stokje voor steken, daar ze druk doende zijn om de dorpen samen te voegen, basis scholen te verwijderen en wat er nog meer in de pen mag zitten. Ik denk er over om een goede kraak te zetten en dan een dorp op te kopen en in Eco stijl om te zetten. Mocht het zo ver komen, dan laat ik het je als eerste weten. Mvg Paul.