Het strand van Tel Aviv. Israël is na zeventig jaar een succesvol land. Wel moet het Palestijnse probleem opgelost worden.

Zeventig jaar Israël, reden tot vreugde of verdriet?

In 1948 werd de staat Israël uitgeroepen. Direct daarna vielen de Arabische buren de staat aan. Doortastend optreden van de Palmach voorkwam een tweede genocide op de joden.Tegelijkertijd sloegen er veel Palestijnse Arabieren op de vlucht. Is het goed of juist slecht dat Israël er is?

Waarom bestaat Israël?
Het primaire doel van het bestaan van de staat Israël is het bieden van een nationaal tehuis voor de joden. Met hun duidelijk onderscheiden identiteit en religie werden joden in zowel het Midden Oosten als in christelijk Europa van tijd tot tijd het doelwit van geweld. Geen wonder dat toen in de negentiende eeuw nationalisme in Europa in zwang raakte, en het antisemitisme de kop opstak, ook de joden na begonnen te denken over een joodse staat. Er werden verschillende plaatsen aangewezen als geschikte locatie, maar de meest voor de hand liggende plaats was vanzelfsprekend het historische thuisland van de joden, Israël, waarin ook de voor joden heilige stad Jeruzalem ligt. De aanhangers van het idee dat de joden naar Israël moesten migreren en er een onafhankelijke joodse staat moeten oprichten noemden zichzelf zionisten, naar de berg Zion waarop de ruïnes van de joodse en Romeinse stad Jeruzalem liggen. Een intensieve lobby van de zionisten leidde tot de Balfour Declaration, waarin de joden een nationaal tehuis werd beloofd. Steeds meer zionisten migreerden naar Zuid-Syrië, zoals het gebied van Israël in die tijd bekend stond. Ze kochten voor veel geld onvruchtbaar geachte grond in de door malaria geteisterde laaglanden, zoals de laagvlakte waarin Tel Aviv ligt. Het Britse mandaatgebied werd twee keer gedeeld: eerst in Transjordanië (daarna Jordanië geheten) en Palestina, daarna werd Palestina gedeeld in een Joods en Palestijns gedeelte. De rest van de geschiedenis is bekend: de Joden accepteerden de deling, de Arabieren accepteerden de deling niet. Direct na het uitroepen van de Israëlische onafhankelijkheid vielen zes Arabische landen Israël aan. Ze werden toen, en in de oorlogen daarna, verpletterend verslagen.

Israël is na zeventig jaar een succesvol land. Wel moet het Palestijnse probleem opgelost worden. Bron: touristisrael.com
Israël is na zeventig jaar een succesvol land. Wel moet het Palestijnse probleem opgelost worden. Bron: touristisrael.com

Wat is er bereikt?
Er is veel veranderd sinds het gebied een armetierige vergeten uithoek van het Ottomaanse Rijk was. Israël is, mede dankzij hoge Duitse herstelbetalingen wegens door de nazi’s geroofd joods bezit en Amerikaanse hulp, anno 2018 één van de welvarendste landen ter wereld, met een twintigste plaats wat betreft inkomen per hoofd van de bevolking en levenskwaliteit. Anders dan bij de rijke oliestaten in de Golf is de rijkdom van Israël afkomstig uit landbouw, industrie en dienstverlening, zoals toerisme. Mijnbouw speelt nauwelijks een rol, pas kort geleden is er gas ontdekt in het Israëlische deel van het continentaal plat. In absolute zin is Israël hiermee een ongekend succesverhaal, te vergelijken met bijvoorbeeld Taiwan, Singapore en Estland. Kortom: bij deze feliciteren we van harte het Israëlische volk met deze succes story. Wel hopen we dat de invloed van religieuze joodse fundamentalisten niet groter wordt.

De wonderbaarlijke vermenigvuldiging van de Palestijnse vluchtelingen
Deze mening wordt niet gedeeld door de nakomelingen van de Arabische vluchtelingen uit 1948. Arabische landen weigerden en weigeren om deze vluchtelingen het staatsburgerschap van hun landen toe te kennen, om op die manier een permanent vluchtelingenprobleem te creëren en zo een extra drukmiddel op Israël te scheppen. Deze strategie is een daverend succes, ten koste van miljoenen onschuldige mensen. Hoewel er nog slechts 30 000 tot 50 000 Palestijnse Arabieren in leven zijn die in 1948 uit Israël gevlucht zijn, hebben deze een groot aantal nakomelingen gekregen; rond de vijf miljoen, die allen een recht op terugkeer opeisen.

Opmerkelijk genoeg hebben ook deze nakomelingen vluchtelingenstatus, waar bij andere vluchtelingen deze alleen geldt voor de vluchtelingen zelf, niet voor hun nakomelingen. Trouwt een Palestijns Arabische man met bijvoorbeeld een Nederlandse vrouw, dan zijn ook hun nakomelingen “Palestijnse vluchteling”, want de vluchtelingenstatus wordt overgedragen via de vader. Uniek is ook dat deze groep haar eigen vluchtelingenorganisatie heeft, de UNWRA, die los staat van de ‘officiële VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR.

Mijns inziens terecht, heeft de Israëlische president Netanyahu opgeroepen deze organisatie op te heffen en te laten opgaan in de UNHCR. Ook gaat het niet aan om de rest van de wereld op te laten draaien voor de onwil van de Arabische buurlanden de nakomelingen van Arabische vluchtelingen in hun landen burgerrechten te geven. Helaas zijn vooral de westerse landen zo onwetend om mee te werken aan deze chantagetechniek en de door de islamistische terreurorganisatie Hamas geïnfiltreerde UNWRA gul te steunen, waaronder het incompetente regime dat in Nederland de lakens uitdeelt. Nederland, bijvoorbeeld, draagt zo’n 13 miljoen euro per jaar bij aan deze organisatie. Dit mede, omdat de verantwoordelijke minister Sigrid Kaag (D66) gehuwd is met de Palestijnse Arabier Anis al Qaq.

Lees ook
Israel en Palestina: tijdbom of overschat probleem?

 

3 gedachten over “Zeventig jaar Israël, reden tot vreugde of verdriet?”

Laat een reactie achter