Er is steeds meer onvrede met de politiek. Geen wonder: veel mensen worden geregeerd door een partij waar ze niet op hebben gestemd. Olivier Ledroit, econoom van de universiteit van Zürich bedacht een radicale oplossing. Laat iedere kiezer regeren door de partij waar ze op gestemd hebben.
Ledroit noemt dit idee “keuzedemocratie” en stelt dat er al diverse systemen waar het zo werkt. Zo overspant de stad New York drie Amerikaanse staten: New York, Pennsylvania en New Jersey (met elk andere wetten). Een ander voorbeeld zijn de (overigens uiterst omstreden) Britse sharia-gerechtshoven waar islamieten hun onderlinge geschillen volgens het islamitisch recht kunnen laten beslechten.
Iedere partij moet zelf zijn broek ophouden. Wil een partij bijvoorbeeld hoge sociale uitkeringen uitdelen, dan moet deze ook hogere belastingen heffen. Er zullen dus vooral arme mensen op een dergelijke partij stemmen.
Omgekeerd kan een partij die bijvoorbeeld lage gemeentebelastingen heft, maar weinig culturele groepen subsidiëren of straatcoaches rond laten lopen.
De voordelen
Onhaalbare verkiezingsbeloftes worden meteen afgestraft. Wil een partij én de belastingen verlagen en de uitkeringen en subsidies verhogen, wat er in landen als Griekenland gebeurd is, dan moet die partij dat zelf betalen. Het gevolg: een faillisement. Partijen zullen dus wel uitkijken dit te doen, tenzij de oprichters van de partij er op tijd met het geld vandoor kunnen gaan. Ook worden kiezers geconfronteerd met de gevolgen van hun eigen stemgedrag. Stemt een getrouwde kiezer op een streng-islamitische partij en wordt hij betrapt met een andere vrouw, dan betekent dat steniging. PVV’ers en VVD’ers moeten hun niet-westerse eega allerlei pesterijen laten ondergaan terwijl Groen Links-stemmers maar beter snel hun Humvee op Marktplaats kunnen zetten.
En de nadelen
Dit systeem werkt alleen voor overheidsdiensten waarbij er duidelijk een direct belang is voor de belastingbetaler, zoals werkloosheidsuitkeringen of ziekteverzekeringen. Alleen een idealistische randpartij zal dingen doen die in het algemeen belang zijn, denk aan het aanpakken van milieuverontreiniging, bestrijden van honger of het steunen van wetenschappelijk onderzoek naar gevaarlijke ziekten, omdat hierdoor deze partij wordt opgezadeld met hoge belastingen waar de kiezers maar weinig van terugzien. De stemmers op een dergelijke partij zullen snel verarmen. Stemmers op partijen die proberen het systeem maximaal te exploiteren, zullen het rijkst en dus het machtigst worden.
Je krijgt hierdoor een de facto klassenmaatschappij, waarin het op de schouders van een klein groepje idealisten neerkomt om de maatschappelijke probleem aan te pakken. Daar staat tegenover dat dergelijke idealisten natuurlijk veel zuiniger om moeten springen met hun geld om wat te bereiken en dus veel effectiever te werk zullen gaan dan de logge overheidsorganisaties van nu. Precies de voordelen van private liefdadigheidsorganisaties.
Een ander nadeel is dat stemmen niet meer anoniem kan, dus dat er sociale druk kan worden uitgeoefend om bijvoorbeeld op een naziachtige partij te stemmen. De ervaring leert dat dit in veel landen waar anoniem stemmen niet bestaat, ook gebeurt. Ledroits idee komt in feite neer op privatisering plus vrijwillige arbitrage door een derde partij (hoewel je bij die vrijwilligheid vraagtekens kan stellen). Het is dan beter bijna alles te privatiseren, met alle voor- en nadelen van dien.
Bron: New Scientist
Als ik het bovenstaand artikel goed begrijp worden politieke partijen op deze manier dus eenheidsworst, de verschillen tussen de prestaties van de politieke partijen worden zo klein dat de kiezers helemaal niet meer weten waarop ze moeten stemmen. Het zijn juist de niet na te komen beloftes van de politieke partijen die de balans in de keuzes van de stemmers doen overslaan. M.a.w, ook het bovenstaand artikel maakt weer duidelijk dat het op die manier naar een wereldregering toe gaat.
Iedere partij zou een idealistisch punt kunnen opnemen, volgens een soort verdrag.
Deze meneer vergeet gemakshalve even dat wat hij voorstelt in principe al de dominante structuur is. Wordt ook wel marktwerking genoemd. Vb: Je kiest je eigen verzekerimngsmaatschappij en daarbinnen weer je polkis etc. Het je reinste consumentisme dat er de laatste decennia is ingeramt zal zijn werk doen zodat de weg naar feudalisme zich versnelt zal inzetten. Kan mevr. Carvalho weer tevreden zijn. wedden dat zij op de Carvalho partij stemt en verder niemand toelaat? Tenzij ze natuurlijk voor haar bedrijfje willen werken. maar dan wel bek houden he! Je hebt er immers zelf voor gekozen. Dochters van minder fortuinlijke families kunnen dan in het vervolg worden uitgehuwelijkt. En niet zeiken als ze dat niet wil, anders zoekt ze maar een andere familie. Moet ik ff doorgaan of is het (met hele grote stappen, dat wel ;P) wel duidelijk dat dit gewoon verkapt vorm van een asociale ieder voor zich (niet)samenleven wordt?
@ Julie (#2): En wie bepaalt dan wat er in dat verdrag staat en wie bepaalt dan dat ik me daaraan moet houden? Want als een partij o.i.d. er iets in zet wat mij niet bevalt dan stem ik natuurlijk niet op ze. En klaar is Klara, toch?
@Arnoud (#6), ik nodig je uit zelf òòk antwoorden te bedenken op jouw vragen, i.p.v. alle moeilijkheden op mijn bord te schuiven.
Waarom is het toch dat mensen denken dat ‘uitgenodigd’ worden om zelf met (betere) voorstellen te komen geuitte kritiek door die persoon (als hij/ zij daar niet op in gaat of niet een daadwerkelijk beter alternatief presenteert) ongeldig maakt? (Of op zijn minst de aandacht van de kritiek afleidt)
Maar ok ik strijk over mijn hart (reageer jij dan ook nog even inhoudelijk op mijn kritiek?). Wat dacht je hiervan?:
Fischer offers some ways to explain the apparent contradiction, and the one he seems to favor is that America combines individualism with “voluntarism.â€
Voluntarism is about being part of a community, but belonging voluntarily. Americans have long held that people can and should join or leave groups – families, congregations, clubs, townships, and so on – of their individual free will.
But once you voluntarily join a group, you must play by its rules. “Love it or leave it.â€
I’ve commented elsewhere in this blog that a substantial part of the right wing in the US applies this ethic only to Democrats, not to themselves. When conservatives are in power, they see dissent as disloyalty (“Love it or leave itâ€), but when Obama is president, dissent(i.e., their dissent (becomes the higher patriotism).
Fischer’s formulation resolves the apparent contradiction between our professed love of liberty and our conformity, but only if you recognize that the voluntarism isn’t really all that voluntary. As de Tocqueville noted 170 years ago
(Start quotte)
I know no country in which there is so little true independence of mind and freedom of discussion as in America. In any constitutional state in Europe every sort of religious and political theory may be advocated and propagated abroad. . . . .In America the majority raises very formidable barriers to the liberty of opinion: within these barriers an author may write whatever he pleases, but he will repent it if he ever step beyond them. (DIA, Vol. 2, Ch. XV.)
(End Quotte)
…
here’s my point. Other cultures – especially stable, aristocracy-like cultures – allow the individual a wide range of opinions and behaviors. They can tolerate eccentricity because the group is certain that the individual will never defect. He will always be a member of his class or his family. But in America, affiliation is voluntary and therefore not necessarily permanent. Because of our ideology of individual freedom, we must worry that the person who does not love the group might well leave it. So we must be on guard against anything that hints at deviation from the group’s norms.
The more efficient solution is socialization — to instill in people both the desire to conform and the idea that their choices are their own and not influenced by the group.
Bron: http://montclairsoci.blogspot.com/2010/04/its-your-decision.html
Kortom het antwoord is dat alles in het leven ambivalent is. Dat los je niet op door jouw voorstel. De betere oplossing is dus ambivalentie te accepteren en er mee leren om te gaan en tegelijkertijd de zogenaamde vrijheid die je gegeven (o.a. zoals in jouw voorstel) wordt te leren doorzien. Wie weet stijg je nog tot grote hoogtes.
PS: Btw, als ik over ‘jouw’ voorstel praat bedoel het artikel aangevuld met jou voorstel (wat uiteindelijk dus een utopie is, en die kunnen zeer gevaarlijk zijn uiteraard).
Interessante gedachtengang, maar in de praktijk blijkt helaas dat het voor de gek houden van burgers veel langer kan voortduren dan goed is voor een land of gebied. Kijk naar de VS, ondanks een politiek systeem dat veel meer geld uitgeeft dan ze hebben, houden ze dat spelletje al enkele decennia vol. Je kunt dus de kiezers heel lang het gevoel geven dat ze elke jaar twee keer de kerstman op bezoek krijgen (belastingverlaging en vergroting van het overheidsbudget).
Natuurlijk gaat dit systeem op een gegeven moment ten onder, maar wat is de schade op dat moment, en valt dat ooit nog te herstellen? Ongecontroleerde marktwerking is in ieder geval *niet* het antwoord, want daarvan blijkt keer op keer dat slechts enkelen heel rijk worden ten koste van de rest. Kiezen met je voeten is met de huidige stand van zaken aangaande migratie in onze wereld ook lang niet zo vanzelfsprekend als door de voorstanders wordt geinsinueerd.
Arnoud, het is niet helemaal een utopie. Neem gewone menselijke behoeftes in de plaats van religieuze behoeftes, en lees dan
http://www.kennislink.nl/publicaties/het-succes-van-al-qaeda
[Het is uiteraard zeer betreurenswaardig en beangstigend dat de ideologie en missie van deze veelbelovende organisatie niet de meest vredelievende zijn, omdat ze het gebruik van geweld propageren. Ondanks dit negatieve oogmerk, kan Al Qaeda ons helpen grenzen van het denken over organisaties op te zoeken en te overschrijden. Al Qaeda heeft namelijk geen steek laten vallen wat betreft organisatiestructuur, cultuur en leiderschap. De uitdaging voor de huidige organisatiewetenschap, is te onderzoeken of dergelijke (postmoderne) organisaties werkelijk toekomst hebben.] einde citaat. Dus een organisatie met een netwerkstructuur maar met een ander doel. Een grotere organisatie is dan een kleine samenleving..
Meerkeuze vragen waar je alleen uit redelijke opties kan kiezen met de uitleg erbij wat de gevolgen van elke keuze is.