Het basisinkomen maakt een einde aan de armoedeval. Met een basisinkomen loont werken altijd.

De bijstand als hogeschool voor zielenpoten

Mensen met een gezond arbeidsethos worden door de vernederende regels van de Nederlandse bijstand gedwongen een inactieve, parasiterende levensstijl te leiden. De bijstand is een wanproduct, ontwikkeld uit de rancunes van liberalen en socialisten. Lees hier hoe er in Nederland werkelijk alles aan wordt gedaan om een gezond mens in een zielenpoot te veranderen.

Werken kost geld
Werken als luxe. Het klinkt als absurd: voor de meeste mensen is werken een manier om in hun levensonderhoud te voorzien. Voor de bijstandsgerechtigde is dit bittere realiteit. Een bijstandsgerechtigde zonder baan heeft een relatief vrij leventje, hoewel het gedwongen thuiszitten op de meeste bijstandsgerechtigden deprimerend werkt. Hij of zij hoeft geen auto te bezitten, heeft alle tijd om de goedkoopste aanbiedingen uit de supermarktfolders te kopen en kan zelf zijn  of haar dingen repareren. Het bestaan is zeker. Heb je meer geld nodig, en heb je daar geen ethische bezwaren tegen (de meeste bijstandsgerechtigden hebben overigens wél veel ethische bezwaren tegen zwartwerken), dan klus je ergens zwart bij. Kijk dan wel uit dat je er niet bijgelapt wordt, maar als je het niet te bont maakt is de pakkans klein. Elke  maand komt het geld gegarandeerd binnen, als je maar door elke oprisping van de ambtenaren van de Sociale Dienst tegemoet komt.

Dit verandert totaal als je als bijstandsgerechtigde een deeltijdbaantje accepteert. Vooral laagbetaalde en laaggeschoolde baantjes kennen kortdurende contracten en nulurencontracten, dus meer dan een dergelijk deeltijdbaantje zit er voor de meeste bijstandsgerechtigden niet in. Deze baantjes, zoals postbezorger, schoonmaker en thuishulp, kennen weinig toekomstperspectief. Alleen  topbestuurders verdienen stevig, voor het voetvolk is het hard en ondankbaar werk.

Het basisinkomen maakt een einde aan de armoedeval. Met een basisinkomen loon werken altijd.
Het basisinkomen maakt een einde aan de armoedeval. Met een basisinkomen loont werken altijd.

Het eerste wat een bijstandsgerechtigde merkt, is een enorme toename van de regeldruk. Alles wat de bijstandsgerechtigde ontvangt, moet opgegeven worden aan de sociale dienst. Maakt de bijstandsgerechtigde ook maar één fout, niet denkbeeldig bij de laagopgeleiden onder bijstandsgerechtigden, dan ziet de sociale dienst dit als fraude en wordt een hoge boete opgelegd. Ook is er weinig tijd meer. Het werk zelf, de reistijd en de administratie slokken veel tijd op.

Reiskosten bij dit soort baantjes  worden doorgaans niet vergoed. Krijgt de bijstander wél reiskosten vergoed, een uitzondering, dan moeten deze tot de laatste cent terugbetaald worden aan de sociale dienst. Het is helemaal een ramp als je inkomen een maand boven de bijstandsnorm uitkomt. Dan mag je weer door de bureaucratische molen voor een nieuwe aanvraag. De kans is groot dat je maanden zonder geld zit. Kortom: werken is voor een bijstandsgerechtigde niet zo slim, tenzij het om een voltijdsbaan gaat en ontsnapt kan worden aan de Schwarzschildradius van het zwarte gat van de uitkering. Maar helaas: dat is door de nieuwe flexwetten een illusie.

Problemen maken wordt beloond
Geef al het geld wat je hebt zo snel mogelijk weer uit. Bijvoorbeeld aan een luxe vakantie of plasmatelevisie, een tv (in tegenstelling tot bijvoorbeeld een computer waarmee je kan solliciteren of je bijscholen), is namelijk volgens de overheid een essentiële levensbenodigdheid die schuldeisers niet af mogen pakken. Is je bezit namelijk te hoog, meer dan duizend euro, dan maak je geen aanspraak meer op kwijtschelding voor gemeentelijke belastingen. Ook kan je geen beroep doen op bijzondere bijstand. Leef je als de spreekwoordelijke krekel, m.a.w. verlaag je je draagkracht zoveel mogelijk, dan kan je voor een kapotte wasmachine of andere problemen aankloppen bij de gulle soos. Zo heb jij een mooie wasmachine en vet-coole vakantie, waar de schlemielige bijstander die wel hard werkt en spaart, een trap na krijgt.

Werkende moeder? U weet wel beter
Een alleenstaande moeder met kleine kinderen die werkt, is helemaal de klos. Niet alleen komt het verlies aan netto inkomen en tijd voor een moeder extra hard aan. Ook moet er kinderopvang geregeld worden. Ook hier geldt: elke administratieve fout zal je in de problemen brengen. De kinderopvang is niet flexibel. Werk je een maand minder, dan moet je toch de volledige kinderopvang afnemen. Dit brengt ook weer extra administratieve verplichtingen met zich mee.

Hoe kwam dit gedrocht tot stand?
Er zijn twee leidende visies in Nederland over bijstandsgerechtigden. De eerste, van linkse partijen, is dat het om zielenpoten gaat. De tweede, van de liberalen en conservatieven, is dat het profiteurs zijn. Zielenpoten moet je uiteraard helpen. Dat snapt iedereen. Profiteurs moet je hard aanpakken. Dat is ook zo klaar als een klontje. Maar wat gebeurt er, als je deze beide visies combineert? Dan ontstaat een gedrocht zoals de bijstand. Er is dus iets goed fout met beide visies. Het is beter, om bijstandsgerechtigden te zien als mensen zoals wij, die niet over werk beschikken. Werkenden worden beloond als ze meer werken en sparen. Of als ze hun eigen boontjes doppen. Waarom bijstandsgerechtigden niet? Daarom wordt het tijd voor het basisinkomen voor iedereen. Dan wordt zelfredzaamheid beloond. Er komt dan een einde aan het kweken van zielenpoten en het afbreken van mensen.

Lees ook
Basisinkomen enige structurele oplossing werkloosheid

6 gedachten over “De bijstand als hogeschool voor zielenpoten”

  1. Ik zie meer oplossingen in het stelsel. Het is op de individu afgesteld. Het eerste zou ik het zorgstelsel aanpassen. 18 + belasten die nog thuiswonen/studeren met zo’n hoge kosten is onmenselijk. Dat zou weer zoals vroeger een betaalbare gezin verzekering moeten zijn. Eigen premie voor mensen met laag inkomen is een wurgconstructie. Dus dat moet weg.
    Huurhuizen moeten weer onder de gemeente vallen, zodat de huren niet meer abnormaal hoeven te zijn. De wet/afspraak, dat de huur maar 1/3 van je inkomen mag zijn is allang overtreden. Gemeenten hoeven dan ook niet meer hoge belastingen betalen aan algemene overheid over de huurhuizen. enz. Het probleem ligt ook bij het stelsel. Als alleen nog maar private instellingen/bedrijven/banken het voor het zeggen hebben, dan schiet zo’n basisinkomen ook niet op. En de regels van nu bij bijstand kan men nu al versoberen/verbeteren. Dat mensen meer ruimte krijgen om iets te gaan doen of de zorg nemen voor kinderen/ouders. Of chronisch zieken met rust laten. Die zijn al verwikkeld met kosten van zorg/onderzoeken en met zichzelf. Kortom basisinkomen kan alleen werken, als het stelsel ook mee verandert. Je ziet nu toch al, dat er steeds meer belastingen bijkomen. Ik zie liever een stelsel dat meer op het gezin/familie afgesteld is, zodat je in je eigen omgeving kunt ontplooien. Omdat banen/werk/pensioenen sowieso afnemen. Ik kijk dus eerst naar natuurlijke geborgenheid(basisvereiste om te groeien/zorgen), dan pas naar de rest.

    1. In principe bereik je dat door middel van een basisuitkering, waarbij je bij kan verdienen. Gezondheidszorg is een elementair mensenrecht. Niemand gaat voor zijn lol onder het mes. Weg met de marktwerking in de huidige vorm dus, en een wet die het patent op te dure medicijnen ongeldig verklaart.

  2. de generatie van mei 68 heeft mooi geprofiteerd van de tijdsgeest. Nu korten ze op onze uitkeringen. Femke Halsema die principieel wilde studeren met behoud van een uitkering en moet je haar nu eens zien. GL vertrouw ik voor geen cent.

    1. Ongelovige Thomas

      Wim Kok ging ook de verkeerde kant op na de politiek ( koos voor de onderbuik ) .. Dries van Agt en en Ruud Lubbers zagen na hun politieke carriere het licht door rationeel te worden op hun oude dag
      Rationeel in de zin van verstandig , onafhankelijk denkend , duurzaam en empatisch..

Laat een reactie achter