De meeste mensen houden elkaar aan het werk. In feite kunnen de verwachte arbeidstekorten door de vergrijzing makkelijk opgevangen worden door overbodige functies te schrappen. Dit hoeft geen groot verlies aan levenskwaliteit te betekenen. Integendeel, in feite zou het leven voor de meeste Nederlanders zelfs een stuk prettiger worden.
Vraag: wat is de overeenkomst tussen beleidsambtenaren, juristen en zakelijke verkopers? Het antwoord: ze houden voornamelijk anderen aan het werk en creëren zo zelf veel extra werk. Zo is volgens de Vereniging van Veiligheidskundigen het gemiddelde salaris van veiligheidskundigen fors gestegen. Niet gek, in een periode waarin het economisch niet goed gaat zou je zeggen. Klaarblijkelijk doen deze veiligheidskundigen, of hoe ze ook heten mogen, iets heel erg goed. De realiteit is wat minder prettig. De voornaamste taak van veiligheidskundigen is namelijk de continu veranderende arbo- en veiligheidsregels van de overheid te vertalen in bedrijfsregels en deze controleren. Dit controleren kost tijd, van werknemers. De nieuwe veiligheidsregels moeten duidelijk worden gemaakt aan de werknemers en managers, wat ook tijd kost. Deze moeten weer op cursus, bijvoorbeeld om een VCA-veiligheidscertificaat te halen, wat ook tijd kost en weer werk oplevert voor docenten. Ze moeten overleggen en rapporteren aan managers, wat ook werktijd kost. Deze cascade van werk komt weer voort uit beleidsambtenaren, die op hun beurt weer aangestuurd worden door regelgeving van hun vorstelijk en onbelast gesalarieerde collega’s in Brussel.
Productiviteitsstijging opgeheven door explosie aan bureaucratie
Je vraagt je af hoe het kan dat productiebedrijven toch nog (meestal) winst maken. De overheadkosten moeten werkelijk zo langzamerhand tot astronomische hoogte stijgen. De eerste reden is dat steeds meer ondernemers, die het bureaucratische gezeur moe zijn, hun productiewerk uitbesteden naar bijvoorbeeld China. Daar wordt wat minder moeilijk gedaan over zaken als veiligheid of milieu. Het praat’werk’ wordt gedaan in Nederland, terwijl het vakwerk met de handen wordt gedaan in China. De tweede reden is dat de technische productiviteit elk jaar enorm stijgt. Elk jaar slagen uitvinders en ingenieurs er in om methoden uit te vinden, waardoor met dezelfde hoeveelheid werk, veel meer en van een veel betere kwaliteit geproduceerd kan worden. De loonkosten van arbeiders vormen een steeds kleinere fractie van de totale productiekosten in een fabriek. Toch zijn het vooral de arbeiders (en hun equivalenten in de zorg en onderwijs: de “handen aan het bed” en “mensen voor de klas”) die opdraaien voor deze op hol geslagen bureaucatie. Zij worden lastig gevallen met een steeds toenemende regeldruk en omdat steeds meer mensen mee-eten uit de ruif, blijft er voor de echte werkpaarden steeds minder over. In de VS, bijvoorbeeld, liggen de lonen voor geschoolde arbeiders veel hoger dan in Nederland. Daar wordt het arbeidsoverschot dan weer geloosd in hamburgerketens, het leger, de uitpuilende gevangenissen, de als een kankergezwel uitdijende financiële sector en agressieve advocatenkantoren.
Nederland als sociale werkplaats
Voor mensen die door een lichamelijke of geestelijke beperking niet terecht kunnen in een fabriek of op een kantoor, bestaan er sociale werkplaatsen. In Nederland is in feite het gehele land een sociale werkplaats. Vooral de ambtenarij, zorg en onderwijs, maar ook sectoren die hun bestaansrecht ontlenen aan door beleidsambtenaren geproduceerde regels, zoals administratiekantoren, arbodiensten en brancheoganisaties.
In Nederland hebben we een Partij voor de Arbeid. Deze partij maakt, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de elitaire en ondemocratische Volkspartij voor Vrijheid en Democratie en de onchristelijke, ondemocratische CDA en Ademocraten’66, haar naam meer dan waar. Moeite en (vooral) kosten worden er door de PvdA-bestuurderen gespaard om maar banen te creëren. Hiertoe ontwikkelen PvdA bestuurders allerlei bureaaucratie en subsidieregelingen, die op hun beurt ook veel werk met zich meebrengen. Probeer maar eens een subsidie aan te vragen en je begrijpt wat ik bedoel.
De oplossing: overschakelen naar een duurzame economie
Het goede nieuws is dat we in staat zijn om een werkelijk enorm arbeidspotentieel vrij te maken voor echt nuttige zaken. Zo is het tekort aan verplegend en verzorgend personeel al bij toverslag verdwenen als al die heren en juffrouwen die zich nu bezighouden met verandermanagement, externe communicatie en beleidsontwikkeling, voortaan oma in bad doen of opa in de rolstoel van de buitenlucht laten genieten. Al die übernuttige veiligheidskundigen kunnen aan het werk om inherent veilige machines te ontwikkelen. Al die werkloze bouwvakkers, dit omdat er geen nieuwe kantoren meer gebouwd hoeven te worden, kunnen windmolens bouwen in de Noordzee of op het land en zonnepanelen plaatsen. De financieel deskundigen en beleidasambtenaren, tenslotte, kunnen het vele zwerfvuil opruimen. Kortom: waar maken we ons druk om?
Haha Nederland als een grote sociale werkplaats, een soort open inrichting. Het verklaart zeker het een en ander.Â
Als mensen dan idd ook nog gewoon vrolijk de buurt groen en eetbaar maken en schoonhouden. En via het internet meeknutselen aan open source hernieuwbare energie, elektrisch vervoer en ruimtevaart dan kunnen we allemaal minder zinloos werk doen, dan kan er veel meer echt zinvol werk gedaan worden en hebben we ook allemaal nog meer vrije tijd.Â
Nu nog een systeem vinden wat dit kan organiseren. :-)Â
Dat Nederland een open inrichting is heb ik altijd al gezegd.
The lunatics have taken over the asylum.Â
Nee dat kan niet hoor, daar voelen ze d`r eigen veel te goed voor.
Ongelukken hebben altijd oorzaken en gevolgen. Als je de oorzaken achteraf bekijkt, ben je te laat. De gevolgen zijn dan een feit geworden, waarop je niet anders kunt anticiperen voor anderen, (alle personeel en omwonende burgers) dan door een grondige studie van situaties op de werkvloer door specialisten. Het alternatief is dood door schuld, wanneer achteraf aangetoond wordt in een gerechtelijk onderzoek, dat de situatie voorzien had kunnen worden. Daar wil geen enkele verantwoordelijk denkende werkgever mee geconfronteert worden, je kunt er door op de fles gaan, en in de bak terecht komen.
Goed artikel Germen РNederland ̩̩n grote sociale werkplaats, die moet ik onthouden!
Ik irriteer me altijd kapot aan figuren die prat gaan op het ‘nuttige’ werk dat ze doen, hun ‘bijdrage aan de maatschappij’ – en dan tegelijkertijd altijd afgeven op die werklozen die ‘de hele dag maar op de bank zitten en hun handje ophouden’. Die doen in ieder geval weinig kwaad omdat ze te weinig geld hebben om veel te consumeren, da’s al heel wat toch. De echte parasieten (in de financiële, juridische, reïntegratiesector etc) zijn veel erger…
Klopt, quark. Maatschappelijk succes is geen valide maatstaf voor waarde. Veel geld hebben maakt je bepaald niet per definitie een waardevol persoon. In feite zijn de mensen waar we nu,tweehonderd of tweeduizend jaar na dato nog aan terugdenken, de zonderlingen geweest. Van Gogh bijvoorbeeld, om over Tesla maat te zwijgen, was zakelijk bepaald geen succesnummer. Doorgaans profiteren handige jongens van de creatieve vonk en het vele geploeter van de pioniers. Ondernemingszin mag en moet beloond worden, maar dan moet er wel een zinnige verhouding zijn tussen prestatie en baten. De copyright maffia bijvoorbeeld is pure rent seeking.
“Maatschappelijk succes is geen valide maatstaf voor waarde. Veel geld hebben maakt je bepaald niet per definitie een waardevol persoon.”
Â
Hear hear!
Ben je het hier niet mee eens, Niek? Rijke mensen kijken soms op anderen neer, en hebben zodoende ondanks hun geld, weinig waarde voor die ander.