Het probleem bestaat niet

Het probleem bestaat niet

Het grootste probleem van Nederland is niet het weer, het immigratiebeleid of het gebrek aan zon. Er is geen écht probleem in Nederland. Er zijn hooguit obstakeltjes. Kiezeltjes onder fietsbanden.
Zoiets.
Er zijn hier geen kinderen die sterven aan tekort aan eten, schone badkamers of zuiver water.
Hier sterven kinderen mentaal. De hersenen sterven af door verwendheid, door hebzucht, door haat. Eigenschappen die hen worden meegegeven. Door ouders die verwoed hopen dat ze goed opvoeden of door ouders die er niet bij nadenken óf ze goed opvoeden. Ik ben zelf een adolescent. Een adolescent van negentien jaar. Ik studeer aan een kunstopleiding in Amsterdam en ik zie het overal.
Wat zie ik?
Ik zie doelloosheid. Ik zie jongeren zonder ambitie. Ik noem dit geen probleem omdat bij een probleem een oplossing hoort, of een streven naar een oplossing. In deze mensen zit geen streven.
Er is geen streven en dus geen probleem. Het probleem bestaat niet.
Wanneer ik toch iemand met een echt doel ontmoet, spring ik salto´s en huppel ik in een rondje, want de grootste ambitie dezer dagen is geld. Ik mis de kracht in het gesprek over de toekomst. Ik mis het geluk, ik mis een drijfveer en ik mis de bereidheid om te knokken. Studies zoals ´Rechten´ en ´Psychologie ´ worden platgelopen. Puur omdat het veilig is. Puur omdat er geen keuze gemaakt kan worden en puur omdat er bij deze opleidingen (na afronding) een baan wordt gegarandeerd.
Of beter gezegd: er wordt geld gegarandeerd.

Kom terug:
´Gildes!´

Kom terug:
´Familiebedrijven!´

Ik denk dat we kunnen leren van een paar eeuwen geleden toen de echte ambacht nog bestond; vakken waarvoor geleerd moest worden. Houtbewerking, schoenen- hoeden en kleedmakers, de slagerij, de bakkerij, de leerlooierij. Dezen waren stuk voor stuk uniek en hadden allemaal verstand van hun vak. Er bestond uiteraard concurrentie maar er waren geen supermarktketens waarin massaproductie werd gestimuleerd. Er bestonden geen vakkenvullers die kennis over producten misten. Massaproductie staat gelijk aan vermindering van kwaliteit.

Dit gezegd te hebben, moet ik toegeven dat het gilde-systeem niet het meest vrije systeem was. Er was sprake van familiedruk. Kinderen werden gedwongen de zaak over te nemen, ook al was dit niet hun droom. Er was ook sprake van uitsluiting. Gildes waren niet vrij te kiezen en nieuwe ideeën waren niet altijd welkom. Niet ideaal dus, zo´n gilde. Daarom moeten wij een nieuw soort gilde het leven inblazen. Of beter gezegd: we moeten het vak an sich leven inblazen. We moeten het vak leren te waarderen om het vák en niet om de verdiensten die ermee gemaakt worden.

De pracht van de ambacht.