Economie

Hoewel de scherpe kantjes er af zijn, heeft werknemerschap veel weg van slavernij.

Mede-eigenaar worden van je werkgever moet belastingvrij worden

Bedrijven waarvan de werknemers mede-eigenaar zijn doen het veel beter dan bedrijven waarbij dat niet zo is. Is, als vorm van privé-vermogensopbouw, dit niet een veel zinniger alternatief voor de hypotheekrenteaftrek?

Werknemers als aandeelhouder economisch erg succesvol
Het grootste deel van de Nederlanders werkt bij een bedrijf. Dat kan een beursgenoteerde gigant zijn als Philips of Shell, maar ook de plaatselijke fietsenmaker of een eigen bedrijfje, als zzp’er dus. Sommige bedrijven kennen een systeem waarbij de werknemers mede worden uitbetaald in aandelen. Een andere vorm is de arbeiderscoöperatie, die in het unieke Joegoslavische communistische systeem werden gehanteerd. Privatisering was daarom na de val van het communisme in Joegoslavië niet nodig. Wat al deze bedrijven gemeenschappelijk hebben is dat hun economisch resultaat behoorlijk veel beter is dan dat van werkgevers die alleen eigendom zijn van investeerders. Dar zijn een aantal goede redenen voor. De belangrijkste is dat de tegenstelling tussen arbeid en kapitaal wordt opgeheven en de feitelijke slavernij van werknemers, de zogeheten loonslavernij, wordt opgeheven.

Hoewel de scherpe kantjes er af zijn, heeft werknemerschap veel weg van slavernij.
Hoewel de scherpe kantjes er af zijn, heeft werknemerschap veel weg van slavernij.

Werknemers als moderne slaven
Wie De Negerhut van Oom Tom leest, de roman die de vonk gooide in het kruitvat dat tot de Amerikaanse Burgeroorlog zou leiden, kan goed nalezen hoe het dagelijkse leven er voor de slaaf er uit zag. De slaaf is overgeleverd aan de nukken van zijn meester. Deze meester kan de slaaf behandelen als een mens, een luxueuze leventje laten leiden en de slaaf kan hier zelfrespect uithalen, maar de slaaf blijft een slaaf. Als de slaaf wordt verkocht, bijvoorbeeld omdat zijn welwillende meester failliet gaat door een zakelijke stommiteit, verdwijnen al zijn zekerheden. In veel opzichten is de positie van de werknemer te zien als die van slaaf. De manager of bedrijfseigenaar draagt op, de werknemer gehoorzaamt. Op werkweigering staat ontslag. Weliswaar kan de werknemer niet worden verkocht, maar zijn bestaan: het bedrijf waar hij werkt, kan overgedragen worden aan een andere eigenaar zonder dat hij of zij er wat over te zeggen heeft. Als die eigenaar toevallig een hedge fund is dat net een dure lening heeft afgesloten om je bedrijf over te nemen, zal alle sociale en overige kapitaal dat je als werknemer hebt opgebouwd in het bedrijf waardeloos worden. Je kan van het ene op het andere moment je baan kwijtraken en al het harde werk dat je gestoken hebt in het belang van het bedrijf, boven dat wat van je verwacht wordt, is waardeloos geworden. Niet jij, maar de eigenaar of wat handige financiële jongens profiteren van wat jij al die jaren met je collega’s opgebouwd hebt.

De calculerende werknemer
Werknemers zijn uiteraard niet gek. Het gevolg is dat je de zogenaamde calculerende werknemers krijgt, die proberen met zo min mogelijk werk hun loon binnen te harken. Ondertussen drijven ze in hun vrije tijd (of die van de baas) een handeltje. Lees het boek de Vierurige Werkweek van Timothy Ferriss maar. Werkgevers op hun beurt, proberen met allerlei juridische en tactische middelen te voorkomen dat werknemers er bijvoorbeeld met klantenbestanden of gevoelige bedrijfsinformatie vandoor gaan als ze ontslagen worden. Denk aan het door beveiligers naar buiten laten escorteren van een ontslagen werknemer. Hierin Nederland is door de (nog) vrij goede ontslagbescherming van werknemers de situatie minder dramatisch, maar als de nieuwe kabinetsmaatregelen worden toegepast, gaat dat anders worden. Gevolg van dit alles is dat de productiviteit afneemt. Werknemers zijn voortdurend bezig hun eigen positie te bewaken. Werkgevers moeten veel tijd besteden aan controleren en trucs verzinnen om werknemers maximaal uit te knijpen en te voorkomen dat ze belazerd worden.

Investeren in eigen bedrijf en zeggenschap
Als werknemers een belangrijk deel van de eigen aandelen in bezit hebben, wordt het bedrijf daarmee hun bedrijf. Zij hebben een stevige vinger in de pap bij het bepalen van het bedrijfsbeleid en zullen meer naar de lange termijn kijken in plaats voor de snelle winst te gaan. Een ideale omgeving voor het ontwikkelen van hightech kwaliteitsproducten. Ze zullen leiders benoemen die het bedrijf door en door kennen. Maakt de bestaande leiding er een puinhoop van, dan zullen ze die massaal wegstemmen en een competente externe manager aanwijzen. Hun toekomst en hun bezit staat immers op het spel. Als een bedrijf echt in de penarie zit, kunnen ze een leider aanwijzen die harde, noodzakelijke, maar impopulaire maatregelen neemt. Ook voor ontslagen werknemers al er in ieder geval de troost zijn dat het waarde van hun bezit stijgt.

Beloon eigen aandelenbezit
Werknemers zouden fiscaal bevoordeeld moeten worden als ze in hun eigen bedrijf investeren. Dit kan bijvoorbeeld door het aankopen van bedrijfsaandelen van de bruto loonsom belastingvrij te maken. Bij het verkopen van deze aandelen moet er dan wel alsnog tegen het op het moment van verkoop geldende IB-tarief afgerekend worden, dit om fiscale foefjes onmogelijk te maken. Ook moeten werknemers als belanghebbenden inspraak krijgen bij verkoop van hun bedrijf. Uiteraard is ook hier de gemakkelijkste manier om dit te bereiken, werknemers mede-aandeelhouder te maken.

Lees ook:
Nederland wordt leeggeplunderd

Lange rijen voor de winkels, zoals hier in communistisch Polen, zijn een bekend verschijnsel in een planeconomie. bron: Wikimedia Commons.

Is een tijdelijke planeconomie de oplossing van de economische crisis?

Einde jaren tachtig kwam de communistische planeconomie in de Sovjetunie krakend en piepend tot stilstand. Daarentegen groeide de economie in de Sovjetunie met sprongen in de jaren dertig, terwijl een zware recessie de rest van Europa teisterde en Hitler aan de macht bracht. Wat was het verschil? Is een planeconomie per definitie kansloos?

Hoe werkt een planeconomie?
Er zijn op dit moment twee systemen op grote schaal uitgetest om een modern industrieel land te laten draaien: de decentrale vrije-markt economie en de planeconomie, die berust op centrale planning. Bij een vrije markteconomie worden economische beslissingen genomen door ondernemers of bedrijfsleiders. De productie is vraaggestuurd: ondernemers proberen producten en diensten te leveren ie consumenten kunnen en willen kopen. De kracht van de vrije-markteconomie is het zelfsturende vermogen. Immers, een ondernemer die veel winst maakt met zijn producten, kan het snelst zijn productie uitbreiden (en wordt gekopieerd door andere ondernemers). Dit betekent dat vooral die dingen worden gemaakt waar de consument behoefte aan heeft. De vrije-markteconomie is in normale omstandigheden verreweg het meest succesvol en overheerst in vrijwel de gehele wereld.
De planeconomie was ooit belangrijk in Oost-Europa en China, maar bestaat nu alleen nog in twee landen: Noord-Korea en, gecombineerd met een kleinschalige markteconomie, Cuba. Bij een planeconomie beslist een centraal orgaan welke fabriek wat produceert. Doorgaans zijn de wensen van consumenten van ondergeschikt belang. De planeconomie is aantrekkelijk voor landen met een doelgerichte taak, zoals het winnen van een oorlog of infrastructuur ontwikkelen, omdat de planners de consumptie kunnen beperken tot het hoogstnodige en alle hulpbronnen kunnen inzetten voor hun doel. De planeconomie vereist de nodige dwang, waardoor dit type economie vooral praktisch uitvoerbaar is voor een dictatuur. Ook in Nederland heeft korte tijd een planeconomie bestaan: tijdens de Duitse bezetting en in de jaren daarna, toen levensmiddelen op de bon waren. In de jaren na de oorlog bleef hierdoor de consumptie achter en werd alle geld geïnvesteerd, waardoor de economie snel groeide.

Lange rijen voor de winkels, zoals hier in communistisch Polen, zijn een bekend verschijnsel in een planeconomie. bron: Wikimedia Commons.
Lange rijen voor de winkels, zoals hier in communistisch Polen, zijn een bekend verschijnsel in een planeconomie. bron: Wikimedia Commons.

Voordelen van een planeconomie
Het voornaamste nadeel van een vrije-markteconomie is dat deze vatbaar is voor vraaguitval of investeringsstop door een gebrek aan vertrouwen of geld. Geld is een kunstmatige constructie die belangrijk is in markteconomieën maar waar een planeconomie weinig last van heeft. Een planeconomie wordt niet gehinderd door de nukken van een banksysteem, omdat de staat één enkel groot bedrijf is dat alles intern financiert. In feite heerste binnen veel grote bedrijven ook een soort planeconomie, pas de laatste paar jaar zijn er beperkte “vrije markten” waar afdelingen van elkaar kunnen inkopen en uitlenen.

Planeconomie oplossing voor economische crisis?
Een complete planeconomie invoeren is een onzalig plan. Onze economie is op dit moment te complex geworden voor een mens of groep mensen om te plannen, zeker met een ongewisse toekomt. Er zijn echter enkele dingen die, daar zijn wetenschappers en technici het in grote lijnen wel over eens, moeten gebeuren. Olie en aardgas worden steeds schaarser en moeilijker te winnen. Er zijn drie duurzame energiebronnen bekend die het gat kunnen opvullen: zon, wind en aardwarmte. Al deze drie energiebronnen kunnen in elektriciteit worden omgezet. We kunnen een groot deel van het vrachtvervoer plaats laten vinden via trolleylijnen die relatief goedkoop aan te leggen zijn boven doorgaande wegen en snelwegen. Als technici er in slagen een betaalbare hoge-capaciteitsaccu te ontwikkelen zou de elektrische auto helemaal doorbreken. Wie weet doet een briljante uitvinder een ontdekking om gratis energie uit de ether te kunnen trekken.

Elektriciteitsvoorziening
Dit kunnen we niet voorspellen; we kunnen wel voorspellen dat transport van elektriciteit veel belangrijker gaat worden dan tot nu toe het geval is en de capaciteit van ons stroomnet verdubbeld moet worden. Op zijn minst. Werkloze Spaanse bouwvakkers kunnen dit werk verrichten. Ook kan je denken aan het installeren van zonnepanelen in Zuid-Spanje. Dit is nu al lonend. Als Spanje geen fossiele brandstoffen meer zou importeren (en stroom exporteren waarmee Noord-Europa centrales uitspaart) zou dit uitermate winstgevend worden, waarbij ik de geopolitieke voordelen, geen afhankelijkheid meer van Rusland en het Midden Oosten nog buiten beschouwing laat. Ik weet het, het kost veel geld. Echter: een planeconoom denkt niet in geld maar in beschikbare mankracht, grondstoffen en productiecapaciteit. Alle drie is in Europa in ruime mate voorhanden. Als overschietende productiecapaciteit van kwijnende Duitse zonnecelfabrieken, arbeidstijd van werkloze Spanjaarden en elektrische componenten worden gecombineerd levert dit duurzame stroom op voor tientallen miljoenen Europeanen en vallen de kosten in werkelijkheid behoorlijk mee. Anders dan een lening aan omvallende banken, zal deze lening gedekt worden door een gegarandeerde toevloed van duurzame zonnestroom en een broodnodig elektriciteitsnetwerk.

VCA. Best wel belangrijk, zo schijnt het.

Meeste werknemers zijn overbodig

De meeste mensen houden elkaar aan het werk. In feite kunnen de verwachte arbeidstekorten door de vergrijzing makkelijk opgevangen worden door overbodige functies te schrappen. Dit hoeft geen groot verlies aan levenskwaliteit te betekenen. Integendeel, in feite zou het leven voor de meeste Nederlanders zelfs een stuk prettiger worden.

VCA. Best wel belangrijk, zo schijnt het.
VCA. Best wel belangrijk, zo schijnt het.
Explosie van nutteloos werk
Vraag: wat is de overeenkomst tussen beleidsambtenaren, juristen en zakelijke verkopers? Het antwoord: ze houden voornamelijk anderen aan het werk en creëren zo zelf veel extra werk. Zo is volgens de Vereniging van Veiligheidskundigen het gemiddelde salaris van veiligheidskundigen fors gestegen. Niet gek, in een periode waarin het economisch niet goed gaat zou je zeggen. Klaarblijkelijk doen deze veiligheidskundigen, of hoe ze ook heten mogen, iets heel erg goed. De realiteit is wat minder prettig. De voornaamste taak van veiligheidskundigen is namelijk de continu veranderende arbo- en veiligheidsregels van de overheid te vertalen in bedrijfsregels en deze controleren. Dit controleren kost tijd, van werknemers. De nieuwe veiligheidsregels moeten duidelijk worden gemaakt aan de werknemers en managers, wat ook tijd kost. Deze moeten weer op cursus, bijvoorbeeld om een VCA-veiligheidscertificaat te halen, wat ook tijd kost en weer werk oplevert voor docenten. Ze moeten overleggen en rapporteren aan managers, wat ook werktijd kost. Deze cascade van werk komt weer voort uit beleidsambtenaren, die op hun beurt weer aangestuurd worden door regelgeving van hun vorstelijk en onbelast gesalarieerde collega’s in Brussel.

Productiviteitsstijging opgeheven door explosie aan bureaucratie
Je vraagt je af hoe het kan dat productiebedrijven toch nog (meestal) winst maken. De overheadkosten moeten werkelijk zo langzamerhand tot astronomische hoogte stijgen. De eerste reden is dat steeds meer ondernemers, die het bureaucratische gezeur moe zijn, hun productiewerk uitbesteden naar bijvoorbeeld China. Daar wordt wat minder moeilijk gedaan over zaken als veiligheid of milieu. Het praat’werk’ wordt gedaan in Nederland, terwijl het vakwerk met de handen wordt gedaan in China. De tweede reden is dat de technische productiviteit elk jaar enorm stijgt. Elk jaar slagen uitvinders en ingenieurs er in om methoden uit te vinden, waardoor met dezelfde hoeveelheid werk, veel meer en van een veel betere kwaliteit geproduceerd kan worden. De loonkosten van arbeiders vormen een steeds kleinere fractie van de totale productiekosten in een fabriek. Toch zijn het vooral de arbeiders (en hun equivalenten in de zorg en onderwijs: de “handen aan het bed” en “mensen voor de klas”) die opdraaien voor deze op hol geslagen bureaucatie. Zij worden lastig gevallen met een steeds toenemende regeldruk en omdat steeds meer mensen mee-eten uit de ruif, blijft er voor de echte werkpaarden steeds minder over. In de VS, bijvoorbeeld, liggen de lonen voor geschoolde arbeiders veel hoger dan in Nederland. Daar wordt het arbeidsoverschot dan weer geloosd in hamburgerketens, het leger, de uitpuilende gevangenissen, de als een kankergezwel uitdijende financiële sector en agressieve advocatenkantoren.

Nederland als sociale werkplaats
Voor mensen die door een lichamelijke of geestelijke beperking niet terecht kunnen in een fabriek of op een kantoor, bestaan er sociale werkplaatsen. In Nederland is in feite het gehele land een sociale werkplaats. Vooral de ambtenarij, zorg en onderwijs, maar ook sectoren die hun bestaansrecht ontlenen aan door beleidsambtenaren geproduceerde regels, zoals  administratiekantoren, arbodiensten en brancheoganisaties.

In Nederland hebben we een Partij voor de Arbeid. Deze partij maakt, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de elitaire en ondemocratische Volkspartij voor Vrijheid en Democratie en de onchristelijke, ondemocratische CDA en Ademocraten’66, haar naam meer dan waar. Moeite en (vooral) kosten worden er door de PvdA-bestuurderen gespaard om maar banen te creëren. Hiertoe ontwikkelen PvdA bestuurders allerlei bureaaucratie en subsidieregelingen, die op hun beurt ook veel werk met zich meebrengen. Probeer maar eens een subsidie aan te vragen en je begrijpt wat ik bedoel.

De oplossing: overschakelen naar een duurzame economie
Het goede nieuws is dat we in staat zijn om een werkelijk enorm arbeidspotentieel vrij te maken voor echt nuttige zaken. Zo is het tekort aan verplegend en verzorgend personeel al bij toverslag verdwenen als al die heren en juffrouwen die zich nu bezighouden met verandermanagement, externe communicatie en beleidsontwikkeling, voortaan oma in bad doen of opa in de rolstoel van de buitenlucht laten genieten. Al die übernuttige veiligheidskundigen kunnen aan het werk om inherent veilige machines te ontwikkelen. Al die werkloze bouwvakkers, dit omdat er geen nieuwe kantoren meer gebouwd hoeven te worden, kunnen windmolens bouwen in de Noordzee of op het land en zonnepanelen plaatsen. De financieel deskundigen en beleidasambtenaren, tenslotte, kunnen het vele zwerfvuil opruimen. Kortom: waar maken we ons druk om?

Off the Grid

Bron: Holland Doc

Van de vijftig Amerikaanse staten zijn er 46 bijna failliet. Ruim dertien miljoen Amerikanen zijn werkeloos. Meer dan 49 miljoen mensen leven beneden de armoedegrens. Het nationale schuldplafond is recent verhoogd tot veertien biljoen dollar. Sinds de laatste financiële crisis is het vertrouwen in de federale overheid lager dan ooit.

Regisseur Alexander Oey reisde door de Verenigde Staten en filmde gemeenschappen die de zaken in eigen hand hebben genomen. In Great Barrington, Massachusetts hebben inwoners een eigen munt, de Berkshare, om minder afhankelijk te zijn van de dollar. In Colorado Springs heeft de lokale bevolking het recht om tegen belastingverhogingen te stemmen en vertrouwt het geheel op de private sector. In Austin, Texas zorgt radiopresentator Alex Jones sinds kort voor zijn eigen elektra- en watervoorziening. In Sandpoint, Idaho is de Amerikaanse droom onder de bezielde leiding van een boeddhistische burgemeester ingeruild voor duurzame oplossingen.

Al deze initiatieven zijn een manier om een beter leven te creëren in een tijd van grote onzekerheid. Mensen zoeken hun eigen Utopia buiten het financiële systeem en de overheid. Zijn deze gemeenschappen de juiste weg ingeslagen? Hebben ze werkzame alternatieven gevonden, terwijl overheden wereldwijd op een bankroet afstevenen?

 

Aanverwante informatie en artikelen:
-) Transition Towns Nederland 
-) Artikelen over lokale zelfvoorzienendheid door o.a. permacultuur
-) Nederlands gezin daagt bankenkartel uit
-) Bewustzijn over het bankensysteem groeit wereldwijd 
-) Hoe eerlijk is ons huidige economische systeem eigenlijk?

Bankiers proberen ons wijs te maken dat ze onmisbaar zijn. De werkelijkheid: we kunnen banken missen als kiespijn.

Hoe slachten we de bankenkip met de windeieren?

Veel banken, vooral de zakenbanken, zijn in feite technisch failliet. Er gaan steeds meer stemmen op om de markt zijn werk te laten doen en deze  parasitaire organisaties te laten imploderen. Hoe zouden de Europese overheden dit het beste kunnen doen?

Toegevoegde waarde financiële sector nul
Een machinefabriek produceert machines, waarmee de productie in andere fabrieken verveelvoudigd kan worden. Een landbouwbedrijf produceert granen en peulvruchten, zonder welke er binnen drie maanden wereldwijde hongersnoden optreden. Een farmaceutische fabriek produceert vaak levensreddende medicijnen. Toch worden de grootste winsten niet gemaakt door fabrikanten of landbouwers. Vlak voordat de financiële crisis begon, waren maar liefst veertig procent van alle Amerikaanse bedrijfswinsten afkomstig van de financiële sector. De invloed van de financiële sector neemt ook sterk toe. Interessant is dat de financiële sector niets produceert. De sector bestaat van wat economen arbitrage noemen: vraag en aanbod bij elkaar brengen. In het geval van de financiële sector: kapitaal, investeringen en leners. De financiële sector slaagt er in zo veertig procent van alle geproduceerde waarde op te slokken.

Bankiers proberen ons wijs te maken dat ze onmisbaar zijn. De werkelijkheid: we kunnen banken missen als kiespijn.
Bankiers proberen ons wijs te maken dat ze onmisbaar zijn. De werkelijkheid: we kunnen banken missen als kiespijn.

Nuttige bedrijven uitgezogen
Dit gaat ten koste van de rest van het bedrijfsleven. Een geliefde truc van hedge funds is bijvoorbeeld een bedrijf op te kopen, althans een meerderheid van de aandelen te verwerven met geleend geld  en dan het bedrijf de rente over het geleende geld te laten betalen. Dit deed het hedge fund Maxeda met de Hema, onderdeel van voorheen Vendex KBB. Het gevolg: dit oergezonde Hollandse bedrijf rapporteerde een verlies, waardoor er personeel ontslagen moest worden. Zo worden productieve bedrijven uitgezogen door deze parasieten. Door sommigen wordt het heffen van rente als slecht gezien. In feite is het de kunstmatig lage rente die het voor deze parasieten mogelijk maakt enorme bedragen te lenen en hun roofkapitalisme mee te financieren. Ook banken doen mee aan het spelletje. Zij vragen aan bedrijven in andere sectoren doorgaans veel hogere rente dan aan hedge funds, omdat hedge funds met miljarden kunnen schuiven en een kleine tot middelgrote fabrikant hooguit tonnen tot miljoenen leent. Omdat de financiële sector via zakenbanken enorme bedragen van de centrale banken kan lenen, wordt de rest van de economie totaal ontwricht en uitgezogen. Werknemers betalen de prijs door slechtere arbeidsvoorwaarden, ondernemers doordat ze later betaald worden (Hema wijzigde de betaaltermijn eenzijdig van 30 naar 60 dagen) en de Europeanen en Amerikanen omdat er geen geld meer is om nieuwe, waardevolle producten te ontwikkelen die bijvoorbeeld ons leven verlengen of het energietekort oplossen. Al dat geld gaat in business class vliegtickets, bonussen en decadente feestjes zitten.

Banken als Axis of Evil
Hedge funds en dergelijke kunnen niet rechtstreeks van de centrale banken lenen. Hiervoor maken ze gebruik van gespecialiseerde zakenbanken en afdelingen zakelijke leningen van ‘gewone’  banken, zoals de Rabobank en de ING bank. Die mogen op hunbeurt wel van de centralebanken lenen. Met de spaarcentjes van de werknemers worden dus de hedge funds gefinancierd die hun bedrijf kaalkluiven en leegroven. Ik denk dat de meeste werknemers dit geen prettige gedachte vinden, maar helaas hebben ze hun ziel aan de duivel verkocht door hun spaargeld op de bank te zetten. Alleen ideële spaarbanken als ASN doen, voorzover schrijver dezes bekend, aan dit soort verwerpelijke praktijken niet mee. Wil je dus als werknemer niet je eigen graf graven, dan kan je het beste je spaargeld bij de ASN onderbrengen. Nog beter is uiteraard: zonnepanelen kopen of een andere vrekkeninvestering.

Hoe rekenen we af met de banken?
Om meerdere redenen hebben baken een monopoliepositie.  Burgers hebben hun spaargeld op de bank staan, maar banken verzorgen ook het betalingsverkeer. Het is zelfs verplicht om een bankrekening te hebben als je loon of factuur uit wordt betaald. Vroeger bestond er het loonzakje, wat weer als nadeel had dat sommige huisvaders hun loon onderweg naar huis verzopen. Maa god,dat kan ook met een pinpas, ook café’s gaan met hun tijd mee. Er moet denk ik naast de private banken een staatsbank komen, de genationaliseerde bank ABN Amro is een uitstekende kandidaat, waar elke Nederlandse ingezetene een bankrekening krijgt. Op het positieve saldo wordt de op dat moment geldende ECB leenrente plus bijvoorbeeld 1% uitgekeerd en hoeft de spaarder geen 1,2% vermogensrendementheffing te betalen, omdat hij de Nederlandse staat steunt met zijn spaargeld. Vervolgens moeten de Nederlandse burgers massaal hun rekeningen overboeken naar de staatsbank. Dit kan aangemoedigd worden, stel dat Nederland alleen nog het geld op de staatsbank onbeperkt garandeert. Ook ondernemers kunnen tegen laag tarief van de staatsbank lenen, op basis van hun (bij de belastingdienst ingediende) balans. Dit voorkomt ook boekhoudfraude. Uiteraard is de staatsbank dan preferente schuldeiser en is online opvraagbaar hoeveel geld de staatsbank de ondernemer heeft geleend. Een soortgelijke regeling geldt voor hypotheeknemers. Zij kunnen bijvoorbeeld hun hypotheek afsluiten bij de staatsbank op basis van een percentage van de WOZ waarde van het huis, zeg zeventig procent, plus vier bijstandsjaaruitkeringen per bewoner. Hiermee zou ook de woningmarkt weer op gang komen. Het gevolg: banken zullen massaal omvallen, zonder dat de Nederlandse burgers en bedrijven daaronder lijden. Zo kunnen we op pijnloze wijze afrekenen met deze parasitaire woekerzwam.

Lees ook
Banken: de verouderde scheepswerven van de 21e eeuw
Hoe eerlijk is ons huidige economische systeem eigenlijk?

Problemen met ons geldsysteem

Nog een mooie documentaire over het banksysteem. The Positive Money beweging uit de UK kwam hier eerder al voorbij met hun film 97% owned en de presentatie die ze gaven bij de occupy London beweging. Ook deze documentaire is weer een pareltje en het lijkt dat het systeem nog idioter werkt dan eerder hier al geschets werd. Op positivemoney.org.uk/videos is een verzameling van hun interessante video`s te vinden.

Deze documentaire in 5 delen duurt 52 minuten en gaat heel concreet in op hoe het geldsysteem vandaag de dag werkt en dat er eigenlijk nog niets is gedaan om de problemen van ons geldsysteem op te lossen. Na het zien van deze documentaire is het moeilijk voor te stellen dat er nog mensen zijn die niet van mening zijn dat ons huidige geldsysteem keihard aangepakt moet worden en volledig en grondig hervormd zal moeten worden.

Deel 1:

 

Deel 2:

 

Deel 3:

 

Deel 4:

 

Deel 5:

 

Aanverwante artikelen:
-) Wanneer gaat een bank nou failliet?
-) Bewustzijn over het bankensysteem groeit wereldwijd 
-) Hoe eerlijk is ons huidige economische systeem eigenlijk?

(Op het internet hebben de lezers de macht! Zij bepalen welke informatie de wereld rond gaat! U bent zich er misschien niet van bewust, maar als elke lezer een link stuurt naar 3 geïnteresseerde personen, dan zijn er maar 20 stappen nodig om 3,486,784,401 mensen te bereiken! Wil je dat zien gebeuren? Gebruik je macht! Dit stuk mag dan ook vrij door iedereen overgenomen worden op websites, blogs, of om door te sturen aan familie, vrienden, kennisen, collega`s, politici, bankiers, economen, professoren, politie agenten, etc. graag zelfs hoe meer mensen dit weten en erover meediscussiëren hoe beter.  Zet a.u.b. wel de bron erbij zodat mensen mee kunnen doen in de discussie hieronder als ze dat willen.)

Clarke and Dawe – European Crisis

Een grappig nieuw filmpje van Clark and Dawe over de wereldwijde economische crisis.

 

Als je ook hun eerdere filmpjes bekijkt dan geven deze komieken eigenlijk meer zinvolle en eerlijke informatie over de crisis dan dat er tegenwoordig in de mainstream media verschijnt en door politici wordt verkondigd. Misschien is dat iets waar we ons ook eens zorgen over moeten gaan maken…

Eerdere artikelen met deze komieken:
-) Eurocrisis in de bananenpolder
-) Australische komieken over de economie

Subsidie: het ideale middel om techniek af te remmen

Het Nederlandse overheidsbeleid op het gebied van zonne-energie laat duidelijk zien, dat met een uitgekiend subsidiebeleid ongewenste ontwikkelingen uitstekend af te remmen zijn. Wat kunnen we leren van de effectieve techniek, waarmee Nederlandse regeringen de opkomst van alternatieve energiebronnen in Nederland hebben gedwarsboomd?

Shell houdt niet van alternatieve energie
We hebben in Nederland een multinational die een warm plekje heeft bij de machthebbers in Nederland. De majesteit is grootaandeelhouder bij Koninklijke Olie, beter bekend als Shell, en politici lopen in en uit bij deze multinational. Getuige de gebeurtenissen in Nigeria, waar volgens documenten op Wikileaks het bedrijf zo’n beetje het land in zijn zak heeft, zit het wel snor met de VOC-mentaliteit bij deze Brits-Nederlandse onderneming. Voor de belastingpenningen en werkgelegenheid aan politici die het bedrijf biedt, krijgt het bedrijf ook heel wat terug. Bekend zijn reeds de lobbypogingen van de Nederlandse regering in Rusland en Iran, waar Shell de nodige oliebelangen heeft. Volgens andere Wikileaks documenten vinden de Amerikaanse diplomaten, vermoedelijk met de nodige jaloezie, de Nederlandse overheid een loopjongen voor Shell. De Amerikanen zelf staan overigens ook bekend om dit soort corporate-friendly buitenlandse politiek. Denk bijvoorbeeld aan de staatsgreep in 1953 tegen de democratisch gekozen premier Mohammed Mossadeq in Iran, omdat hij de oliebronnen nationaliseerde. Hiermee vernietigden de Amerikanen de opkomende democratie in Iran en legden de kiem voor de islamitische revolutie (met daaropvolgende islamisering) in 1979.

Voor Shell en collega-oliereuzen zou een massale overstap naar alternatieve energiebronnen, vooral naar elektrisch rijden, een existentiële ramp betekenen. Alternatieve energiebronnen zijn namelijk wijdverspreid. Dit geldt vooral voor zonne-energie; in minder mate ook voor windenergie en aardwarmte. Alleen al in Nederland gaan er in de energiesector per jaar tientallen miljarden om, waarvan zeker dertien miljard (via gasinkomsten en accijnzen) rechtstreeks de schatkist in vloeien. Geen wonder dat bedrijven als Shell niet erg blij zijn met alternatieve energiebronnen en meer voelen voor technieken als CO2-sequestratie onder de grond. Het is ook geen wonder dat Balkenende hier op inzette.

 

Remmen met subsidie: fata morgana-subsidies, dooie-mus subsidies en onberekenbare subsidies
Er zijn verschillende methodes waarmee subsidie kan worden gebruikt om een ontwikkeling af te remmen. Het doel van deze subsidies is verwarring te stichten, frustratie te veroorzaken en te vertragen. De krachtigste methode is de zogeheten fata-morgana subsidie. Het recept gaat ongeveer als volgt. Als politicus introduceer je een ruimhartige subsidieregeling. Er is alleen maar één maar. De subsidieregeling gaat pas over twee jaar in. Uiteraard willen investeerders niet een dief van hun eigen portemonnee zijn en stellen hun investeringen uit. Vlak voordat de subsidieregeling dreigt in te gaan voer je ambtelijke bezwaren aan, bijvoorbeeld door Europese regelgeving te citeren. Hoe spijtig het ook is, om aan de wettelijke vereisten te voldoen zal invoering toch echt uitgesteld moeten worden. Tegen die tijd zijn er weer nieuwe verkiezingen.

Een andere uitstekend werkende methode is de zogeheten dooie-mus subsidie. Je stelt een beperkt buget beschikbaar voor een regeling die je met veel bombarie aankondigt. Wie het eerst komt, eerst maalt. Omdat er een lachwekkend klein budget voor is vrijgemaakt, krijgen verreweg de meeste aanvragers nul op het rekest. Frustratie, uitstel en, in veel gevallen, afstel. Mission accomplished.

Ook een effectieve methode is de onberekenbare subsidie. Je goochelt voortdurend met allerlei ingewikkelde subsidievoorstellen, die ook om de haverklap weer ingetrokken worden. Klanten en investeerders haken massaal af. Zelfs een gepromoveerd subsidioloog legt het hoofd amechtig in de schoot.

Zonnesector siddert  terecht voor subsidies
Al deze drie methodes zijn door de Nederlandse overheid -bedoeld of onbedoeld, dat laat ik in het midden – met succes toegepast. Met als gevolg dat de in Nederland opgewekte hoeveelheid zonne-energie maar klein is, zeker vergeleken met onze oosterbuur Duitsland.

De Nederlandse zonne-energiesector siddert en beeft, nu de Nederlandse overheid weer met subsidieplannen aankomt en smeekt werkelijk hartstochtelijk, om de sector verdere zogenaamd “goedbedoelde” subsidies te besparen. Voor een buitenstaander lijkt dit vreemd. Immers, zijn subsidies niet de sleutel geweest waarmee bijvorbeeld de Duitse zonne-energiesector haar indrukwekkende resultaten heeft bereikt? Het verschil is echter dat de Duitse regering de zonnesector wel een goed hart toedraagt. De reden is dat Duitsland, afgezien van de uiterst vervuilende bruinkool, nauwelijks over inheemse energiebronnen beschikt en de Duitse overheid niet in de zak zit van een internationaal oliebedrijf. De Duitse subsidies zijn voorspelbaar, permanent en langdurig, waardoor investeerders ook de zekerheid hebben dat ze hun geld terugkrijgen. Vandaar dat de Nederlandse zonne-energiesector, door schade en schande wijs geworden, met rust gelaten wil worden. Subsidies zijn nu ook niet meer nodig. Zonnepanelen zijn nu voor consumenten al lonend en dalen nog steeds sterk in prijs. Zelfs met doortrapte subsidiespelletjes is de opmars van zonne-energie niet meer te stoppen. Het Nederlandse bedrijfsleven is groter dan alleen Shell. Wellicht wordt het tijd, ook aan de belangen van de overige Nederlanders te denken.

Grieken kopen nu ook rijst van lokale producenten voor een euro per kg. Bron: Al Jazeera

Griekse ‘aardappelbeweging’ omzeilt wurggreep tussenhandel

Het water staat de geplaagde Grieken tot de lippen. Net als hier, is wat de lokale boeren in handen krijgen maar een fractie van wat de consument in de supermarkt betaalt. De ‘aardappelbeweging’ maakt prijzen weer betaalbaar voor modale Griekse gezinnen. En verschaft ook de lokale boeren weer inkomen.

Aardappels uit overbevolkt, hongerend Egypte
Erg slim lijkt het niet. Aardappels uit het overbevolkte Egypte, dat zelf al nauwelijks kan voorzien in voldoende voedsel voor de eigen bevolking, importeren terwijl de lokale boeren grote hoeveelheden aardappels in hun schuren hebben liggen. Toch is dat precies wat er gebeurt in Griekenland, tot begrijpelijke razernij van de lokale boeren. Erg goedkoop zijn aardappels toch al niet in Griekenland. Een consument koopt een kilo piepers voor 75 eurocent, voor de Grieken op de armoedegrens die hun gezin in leven moeten houden van driehonderd euro per maand, een rib uit hun lijf.

Grieken kopen nu ook rijst van lokale producenten voor een euro per kg. Bron: Al Jazeera
Grieken kopen nu ook rijst van lokale producenten voor een euro per kg. Bron: Al Jazeera

Niet dat de lokale boeren daar veel plezier van hebben. Zij ontvangen gemiddeld een derde van deze prijs voor hun aardappelen. De rest belandt in de zakken van de lokale tussenhandel en de transportsector. Transport is duur in het bergachtige land met de vele eilanden en uiteraard maken Griekse transporteurs van de gelegenheid gebruik om nog veel meer te vragen. Overigens geldt dat ook in Nederland, waar tranport heel makkelijk is. Een boer of tuinder krijgt maar een fractie van de prijs die de consument betaalt in de supermarkt. Dat heeft dan weer te maken met het feit dat de supermarkt daar de winst vandaan haalt. Een reden overigens waarom schrijver dezes groente en fruit koopt op de markt, waar de prijzen dichter liggen bij wat de boer in handen krijgt.

Rechtstreeks verkopen aan de bevolking
Dus besloten een aantal boze Grieken spijkers met koppen te slaan. Ze charterden wat vrachtwagens, haalden aardappels op van uitpuilende boerenloodsen in het noorden van Griekenland en verkochten de aardappels op de markt van het stadje Katerini, aan de voet van de Olympus, tegen groothandelsprijzen. Het liep storm. In een mum van tijd waren ze door hun aardappels heen. Daarna volgde de tweede stad van Griekenland, Thessaloniki. Vijftig ton aardappels waren in een mum van tijd verkocht. Duizenden Grieken konden hun familie weer behoorlijk te eten geven. Ondertussen is de beweging ook actief in Athene en verder zuidelijk.

Aardappeloorlog
De tussenhandel was minder blij en zon op wraak. Ze zetten de centra die aardappels verpakken en sorteren onder druk. Deze verhogen nu hun prijzen voor het verpakken van aardappelen. Ert is nog een tweede reden waarom de boeren erg blij zijn met de beweging. De beweging betaalt ze direct. Bij commerciële handelaren moeten de boeren doorgaans een half jaar of langer op hun geld wachten. Niet alle boeren doen aan de beweging mee, maar de vraag via de “gewone” tussenhandel is nu ingestort. Sommige boeren proberen nu hun aardappel aan Bulgaarse handelaren te slijten.

Inderdaad lijkt deze beweging veel van de problemen in de moderne landbouw en voedselvorziening op te lossen. Wellicht ook een idee zoiets in Nederland op te zetten?

Bron
Greece’s ‘potato movement’ grows in power, Al Jazeera (2012)

The Revolution Business

Een pareltje van een documentaire over hoe revoluties vandaag de dag door professionele consultants worden opgezet en worden betaald met fondsen uit de VS. Zo werden regiems omver geworpen van Joegoslavië tot Egypte en worden regiems in landen als Syrië en Iran onder grote druk gezet. En dit allemaal met een soort copy paste model wat uitgerold wordt in deze landen en waar de jeugd professioneel in getraind wordt. Was de Arabische lente wellicht niet zo spontaan als de mainstream media ons deed geloven? Bekijk de documentaire van een half uur met de titel The Revolution Business:

 

In de documentaire komt het handbook met de titel: “From Dictatorship To Democracy” (pdf boek), van Gene Sharp, een paar keer langs als een belangrijk onderdeel van de instructie voor deze regiemchanges. Het is gratis als pdf op internet te vinden en zeker de moeite van het lezen waard. In deze TEDx talk legt de leider van deze trainingen ook nog eens uit hoe hoe je een dictator kunt omverwerpen.

Dit logo dook voor het eerst op in de protesten tegen Milosovic en vervolgens kwam het terug in o.a. Tunesië, Egypte en Iran. Is dit het bewijs dat dezelfde macht achter al deze zogenaamd spontane revoluties zitten?

 

Het is vooral interessant om te zien dat er dus echt een patroon zit in al deze opstanden doordat in totaal verschillende landen precies dezelfde logo`s verschijnen.

De vraag die ik mezelf stelde is of het nu zo erg is dat de VS dit doet en een tweede vraag is of deze strategie wellicht handig is om ook in Nederland weer eens wat macht en democratie terug te kunnen brengen naar het volk. Of is het echt alleen maar een stukje propaganda en oorlogstuig om landen open te breken voor de internationale bankenkartels en corporatocracy van de Westerse machten?

En de nadruk op het vreedzame verzet wat deze methode propageert? Is dat daadwerkelijk idealisme, of brainwasht de CIA de jeugd van deze landen vast zodat ze als zij het overnemen met hun bedrijven etc. niet op verzet met geweld hoeven te rekenen? Zelf lijkt de VS het namelijk geen enkel probleem te vinden om mensen die ze in de weg staan te liquideren en landen die niet meewerken te carpet bomben ook als dat een paar miljoen burgerslachtoffers oplevert als we John Perkins die Confessions of an Economic Hitman schreef, moeten geloven. Kortom het lijkt erop dat de VS dit handboek wat ze in de handen van buitenlandse jongeren plaatsen zelf niet als gebruiksaanwijzing gebruiken… Wat daarvan te denken.

Hoe je het ook wilt bekijken, een boek wat door de CIA en de VS gepromoot en gesubsidieerd wordt en regiems in Iran en Venezuela de nodige kopzorgen geven en in Rusland op de verboden lijst staat is altijd interessant. De morele wenselijkheid van dit soort acties is daarbij een hele andere wellicht zeer interessante discussie die hieronder gevoerd kan worden.

Aanverwante informatie:
-) De oorlog tegen democratie
-) Nederland heeft gebrek aan onafhankelijke media
-) Het uiteenvallen van Joegoslavië 
-) What really happened in Yugoslavia
-) Bekentenissen van een economische huurmoordenaar
-) The Shock Doctrine & Life and Debt
-) Catastroïka
-) Griekenland is kaalgeplukt, op naar de volgende
-) Oorlog is cashen voor de 1% 
-) Wereldvrede visionair of utopie?
-) Controlemechanismen van de 1% 
-) Kindermisbruik door de elite
-) Macht
-) Een nieuwe wereldorde, deel I
-) Een nieuwe wereldorde, deel II
-) Een nieuwe wereldorde, deel III
-) Intensieve menshouderij