Edible City, een docu van 60 minuten, vertelt de verhalen van pioniers die hun handen in de aarde steken om hun gemeenschappen te transformeren en iets werkelijk revolutionairs te doen. Namelijk: lokale goede voedselsystemen ontwikkelen die sociaal rechtvaardig, milieuvriendelijk, economisch haalbaar en veerkrachtig zijn tegen klimaatverandering en marktfluctuaties.
Hieronder een samenvatting van een half uur.
Zelfvoorzienende steden vergroten de voedselzekerheid, zorgen dat stedelingen meer anders onbetaalbaar vers voedsel tot hun beschikking hebben en brengen stedelingen meer in contact met de natuur.
“Edible City” van Collective Eye Films is daarmee dus een inspirerende en inzichtelijke documentaire die diep ingaat op de groeiende beweging van stadslandbouw, en onderzoekt hoe gemeenschappen over de hele wereld hun relatie met voedsel herdefiniëren. Tegen de achtergrond van stedelijke landschappen, belicht de film individuen en grassrootsorganisaties die verwaarloosde stukjes grond in de stad omvormen tot bloeiende centra van duurzame landbouw.
Door middel van interviews, praktische projecten en levendige beelden toont Edible City innovatieve benaderingen om enkele van de meest urgente uitdagingen ter wereld aan te pakken, waaronder voedselonzekerheid, milieuvervuiling en economische ongelijkheid. Van daktuinen tot gemeenschapsboerderijen, viert de documentaire de creativiteit en veerkracht van mensen die werken aan een eerlijker en veerkrachtiger voedselsysteem.
Door persoonlijke verhalen en praktische oplossingen met elkaar te verweven, illustreert de film hoe lokale voedselsystemen niet alleen het licbhaam, maar ook de ziel voeden, en bovendien sterkere gemeenschappen scheppen plus een diepere verbinding met het milieu bevorderen. Kijkers maken kennis met gepassioneerde activisten, stadsboeren en gewone burgers die buitengewone stappen zetten om voedselsoevereiniteit terug te winnen.
Met zijn hoopvolle boodschap en actiegerichte inzichten is Edible City zowel een oproep tot actie als een lofzang op de kracht van collectieve inspanning, en toont het hoe kleinschalige oplossingen transformerende effecten kunnen hebben op wereldwijde schaal.
Meer films op o.a. http://www.filmsforaction.org/Watch_Permaculture_Videos/
Aanverwante artikelen en informatie:
-) Eetbare dorpen en steden
-) Raamtuinieren
-) De gemakkelijke moestuin
-) De kruidenspiraal
-) De eetbare bostuin
-) De buurtmoestuin
-) Een boerderij voor de toekomst
-) Eetbare groene woestijnen met Permacultuur
-) Groen Goud – VPRO Tegenlicht over permacultuur
-) Rondleiding Permaculture Research Insitute
-) Permacultuur, voorbeelden en inspiratie
-) Permacultuur in Nederland en omgeving
-) Web of Life, Diversiteit is van levensbelang
-) Eetbare planten en paddenstoelen database
-) Ruil je eigen eetbare planten bij elkaar
-) Engelse Plants for a Future database
Vrij downloadbare documenten:
-) Permacultuur, ontwerpen met de natuur (pdf)
Geweldig wat er in Cuba is gebeurd op het gebied van samenwerken om te overleven. Dit bewijst dat maar eens dat wanneer de mens gedwongen wordt we ons best snel aan een nieuwe situatie kunnen aanpassen.
 Verder is het natuurlijk een geweldig concept waarbij zelfs in tijden van oorlog en/of armoede iedereen toch te eten heeft. Al denk ik dat de Nederlanders dit concept pas willen invoeren op grote schaal wanneer het echt noodzakelijk is. Bij de mensen in dit filmpje is duidelijk enthousiasme te zien, en de wil om samen te werken. Ik weet niet of Nederlanders op dit moment zo’n mentaliteit hebben.
Wanneer je bij ons in de buurt zo’n dorpstuin begint dan ben je er zeker van dat je het slachtoffer gaat worden van vandalisme.
Bekijk anders ook eens dit artikel over de Buurtmoestuin:
-) De buurtmoestuin Â
Daar komt onder ook aan bod hoe om te gaan met eventueel vandalisme en hun ervaringen ermee. Â
Douwe, nadat ik het filmpje bekeken had, realiseerde ik me dat mijn ouwe vroeger een volkstuintje had van zo’n plm 200 m2. Je zou dus eigenlijk ook kunnen zeggen creeer diverse volkstuintjes in de steden, ipv stadsgroen. Dan is 200m2 wel te weinig, maar het gaat om het volgende idee: Stel dat je voor een woonwijk een eigen volkstuin samenstelt en dat in voldoende percelen op zou splitsen. Dan kan elk perceel zn eigen soort van groente verbouwen. M.a.w. de een verbouwt kool, de ander sla, de ander wortelen etc. Het grootschalig verbruik van aardappelen, uien, graan, laten we over aan de akkerbouwers. De deelnemers aan zo’n volkstuintje kunnen vrijblijvend 1 kool enof sla etc pakken. Schept ook nog saamhorigheid.
Ook je stuk betreffende de woestijn(en) gelezen. In 1985 ben ik plm 4mnd in de woestijn van koeweit geweest en heb ik hier met een ploeg mensen 8 ha glasgezet. Daarnaast hebben we een gebied afgezet en hier irregatie kaaltjes aangelegd, vanuit een bron. Zodanig dat je perceel voor perceel kon bevloeien.
De eerste keer werdt er een plantje gezaaid, dat na 3 dagen was het groen. Dit werdt als eerste bemesting gebruikt. Het zat vol stikstof, alleen weet ik niet de naam van dit plantje, maar denk aan de stikstof knolletjes op de wortels van de lupine. Zo zijn er nog voldoende mogelijkheden aanwezig denk ik op dit gebied. Maar het is een mooi gegeven dat er aan dit soort systemen gewerkt word. Mvg, Paul.