Aliens die bestaan uit een enkele cel. Zouden amoeben intelligent eencellig leven kunnen ontwikkelen? Het antwoord: misschien, al zijn er een aantal gewaagde veronderstellingen nodig…
Eencelligheid is de norm
Gedurende de 3,6 miljard jaar dat het leven bestaat, was dit langer dan twee miljard jaar, het grootste deel dus, eencellig. De meest complexe levensvorm op aarde was de bacterie. Pas een miljard jaar geleden vormden zich de eerste gevonden fossielen van eukaryoten (organismen met een celkern). De eerste meercelligen vormden zich pas rond zeshonderd miljoen jaar geleden, maar ook nu nog bestaat verreweg de meeste biomassa uit bacteriën. Ook mensen dragen kilo’s bacteriën met zich mee. Mensen hebben meer bacteriën dan lichaamscellen.
Wat als zich nooit meercelligen hadden gevormd? Hadden zich in die omstandigheden intelligente wezens kunnen vormen?
Amoeben van bijna twee decimeter
De grootste eencelligen zijn foraminiferen, enorme amoeben die op de zeebodem leven en een soort schelpen vormen. Geologen zijn dol op foraminiferen, want ze zijn alomtegenwoordig en leveren karakteristieke gidsfossielen op voor elk geologisch tijdperk. Het gesteente van de Grote Piramide in Gizeh bestaat voor een groot deel uit de overblijfselen van forams. De grootst bekende foraminifeer, de “zeestrandbal” Syringammina fragrissima, vormt een schelp van twintig centimeter doorsnede. Amoeben met een dergelijke grootte hebben meerdere celkernen.
Leervermogen van amoeben
Amoeben blijken op rudimentaire wijze te kunnen leren. Worden ze bijvoorbeeld keer op keer blootgesteld aan een bepaalde prikkel, dan kunnen ze leren deze te negeren of bepaalde periodieke veranderingen te voorzien (1). Onderzoekers veronderstellen dat het dier gebruik maakt van biologische memristors, een soort ionkanaaltjes waarvan de elektrische weerstand verandert als er eerder stroom doorheen heeft gevloeid. In principe is het mogelijk met memristors een ‘denkend’ neuraal netwerk te vormen, waarmee de amoebe over een primitief lerend systeem zou beschikken. Onze hersenschors groeide en kartelde toen ons brein groeide. Dat zou ook bij een amoebe kunnen gebeuren met het membraan waar de biologische memristors in voorkwamen. Zo zou de eencellige steeds complexer gedrag en herinneringen kunnen ondersteunen.
Aangetoond is dat eencelligen dingen kunnen onthouden, ook na deling. Dit “genetische geheugen” (2) kan extra mogelijkheden bieden.
Onze cellen (en ook amoeben) bevatten een netwerk, het endoplasmatisch reticulum, dat een zeer rijke en complexe structuur heeft. Mogelijk zou in een buitenaards amoebeachtig wezen dit netwerk zich kunnen ontwikkelen als zenuwstelsel, waarbij een groot aantal memristoren de rol van de zenuwcellen enigszins overnemen. In feite denken de aanhangers van de uiterst omstreden theorie Orch-OR dat de microtubuli (kleine buisjes) in het ER een kwantumcomputer vormen.
Reuzenamoeben vormen een symbiose van verschillende eencelligen. In feite geldt dat ook voor onze eigen cellen: de mitochondriën, bijvoorbeeld, leefden ooit als vrije bacteriën. Misschien zouden deze symbionten zich tot deelorganen en morfologische structuren kunnen ontwikkelen. Of een vorm van genetisch geheugen kunnen vormen. Hoe een dergelijke alien er uit zou zien? Geen idee, maar ze zouden best wel onder de kier van een deur door kunnen kronkelen…
Bronnen
1. Arxiv.org (Memristive model of amoeba’s learning)
2. Davidson University (Permanent memory in eukaryotes)
Wel een slimme schelp zeg die op die foto.
Sterker nog de oorsprong van de mens komt voort uit intelligent eencellig leven. En nog steeds is eencellig leven de kern van ons bewustzijn. De ziel is namelijk een cel in ons lichaam dat een geheime code aanstuurt naar alle andere cellen. De ziel als cel is echter niet helemaal fysiek waarneembaar, het is deels uit fase daarom grotendeels onherkenbaar. Hoe dat zo is gekomen komt van de oorsprong van de mensheid…
Zoals in Genesis staat maakte God het unversum eerst. Dat ging als volgt. Ooit bestond er maar 1 ding, dat werden er 2, 3, 4, 100 , miljarden tot het universum iets tot ontstaan bracht wat bewustzijn heette. Het universum werd daarmee ook bewust, uit dat bewustzijn deze nieuwe vorm van bestaan kwamen talloze wezens, die ook weer een net als stenen ingrediënten zijn voor nieuwe vormen van bestaan. Er is dus geen wezenlijke scheiding tussen bewustzijn en materie alleen dat wij een hogere vorm van bestaan belichamen. Bestaansvormen houden echter nooit op. Het gaat door tot in de eeuwigheid. Tot het meest krankzinnige en verder. Wij verworden dus ooit net als stenen een oudere vorm van bestaan.
De aarde die er al kon zijn voordat God bewust was. Woest en ledig. Werd bezocht door de bewuste God. Het Goddelijke bewustzijn werd geboren op Aarde of slechts als plek gezien door dat bewustzijn. God leefde toen in zichzelf. Hij was zelf het universum en leefde daar ook in. God leefde zeven dagen op Aarde en ging rusten. Zijn lichaam ontbond in eencellig leven dat onze atmosfeer en biosfeer mogelijk maakte. Zijn geest ging over naar een andere plek binnen het universum. Voordat hij dood ging maakte hij een kopie van zichzelf Jezus. Hij kreeg ook kinderen van een lagere orde, engelen en andere hemelse wezens. De mens kwam pas veel later. Nadat de schepping vanuit de telg van Satan zijn einde tegemoet kwam. Sindsdien hoopt Satan zijn kant van de schepping, zijn kinderen boven dat van de mens te krijgen. De mens moet dan eerst verdwijnen en dat zal het ook waarschijnlijk op enkele na. De rest heeft alleen als inspiratie gediend voor enkele mensen die mogen bouwen aan het bestaan. En God zal misschien mieren aanwijzen om het heelal te bevolken die ook weer zullen leiden tot nieuwe vormen van bestaan. Die mensen ooit mede uitgedacht hebben. Dus we zullen nooit sterven.