Op lichtjaren afstand is alleen informatie nog interessant.

Het galactische Echelon netwerk

Onzichtbaar voor de mensheid worden we mogelijk omringd door buitenaardse luisterposten. Tijd krijgt op de afstanden tussen de sterren een andere betekenis. Interstellaire beschavingen moeten denken in duizenden jaren, misschien miljoenen jaren. Wat als een buitenaardse beschaving overal in het melkwegstelsel afluisterapparatuur heeft geplaatst?

Ons melkwegstelsel is immens groot. Alleen al het aantal sterren bedraagt om en nabij de driehonderd miljard. Dat betekent driehonderd miljard potentiële zonnestelsels waar zich leven kan ontwikkelen of andere interessante dingen kunnen gebeuren. Uit waarnemingen van de Kepler satelliet weten we dat een aanzienlijk percentage van deze sterren, twintig procent of meer, over een planetenstelsel beschikt. Het zou een onvoorstelbare hoeveelheid hulpbronnen kosten om in de buurt van elke ster een bemande basis te hebben of elk zonnestelsel uit te kammen naar mogelijk leven.

 

Heelal is extreem groot
Dit geldt nog sterker als het er om gaat om naburige melkwegstelsels te verkennen. De reisafstanden die in ons melkwegstelsel al zeer groot zijn (duizenden lichtjaren) groeien dan uit tot honderdmaal zoveel of meer. Zelfs onze nabije buur, het Andromedastelsel, bevindt zich op meer dan twee miljoen lichtjaar afstand. Het kost onpraktisch veel energie om met een groot ruimteschip op die manier van ons melkwegstelsel naar buurstelsels te reizen. Ook betekenen snelheden in de buurt van de lichtsnelheid dat zelfs zeer kleine voorwerpen waarmee het ruimteschip in botsing komt, een even grote (of zelfs grotere) explosie veroorzaken als een brok antimaterie had gedaan. De situatie wordt heel anders voor veel kleinere ruimteschepen of ruimtesondes. Al eerder beschreven we een omstreden plan om naburige sterren in te zaaien met aardse bacterieën.

Intelligent stof
Ditzelfde principe kan ook gebruikt worden om intelligent stof van de ene ster naar de andere te sturen. Het is mogelijk, onvoorstelbaar veel informatie op te slaan in materie door bits als atomen te coderen. Volgens sommige wetenschappers zouden we bijvoorbeeld alle menselijke herinneringen op kunnen slaan in een stofje. Eenmaal aangekomen in een ander stersysteem kan het minuscule ruimteschip landen op een asteroïde, als een Von Neumann-machine beginnen met het opnemen van energie en materie en hier uitgroeien tot een volwaardig zend- en ontvangststation, bijvoorbeeld een enorme radiotelescoop.

De volgroeide robot zou kopieën van zichzelf,  “zaden”, op pad kunnen sturen naar naburige stelsels waar nog geen sensor aanwezig is. Een zelfreparerend waarnemingsstation (of een kolonie van stations) zou het miljarden jaren uit kunnen houden en geregeld contact houden met collega-stations elders in de Melkweg.

Waarom een sensornetwerk en geen massale kolonisatie?
Er is eigenlijk maar één ding dat de moeite waard is om over afstanden van vele lichtjaren te transporteren. Dat is informatie. Inderdaad is het mogelijk met deze technologie in redelijk korte tijd, bijvoorbeeld tien miljoen jaar, de hele melkweg te koloniseren. De informatieinhoud hiervan zou echter uiterst beperkt zijn. Wie weet helpen we zelfs allerlei unieke soorten, beschavingen en verschijnselen om zeep. Het interstellaire afluisternetwerk zou voor intelligente buitenaardse wezens echter heel veel kennis opleveren. Kennis waarmee mogelijk nieuwe natuurkundige doorbraken zijn te bereiken of kosmische curiositeiten zijn op te sporen. De ontdekking van een planeet met leven zou uiteraard groot nieuws zijn, die van intelligente wezens een sensatie van de eerste orde. Waarschijnlijk is onze entertainmentwaarde veel groter dan dat zielige beetje grondstoffen dat hier te halen is…

2 gedachten over “Het galactische Echelon netwerk”

  1. Tja, het is een theorie en zou mogelijk kunnen zijn. Maar, is een intelligent ras er niet altijd op uit om zijn soort (veilig) te stellen? Een zon gaat immers niet eeuwig mee. Zo plaats ik zelf al lange tijd vraagtekens bij het toch wel erg plotseling ontstaan van (onze) soort! Zo word het ontstaan van de mens immer naar boven bijgesteld en hebben wij een punt bereikt dat ik denk van; Was de aarde niet ietwat te jong om (intelligent) leven voort te brengen? Er word ook altijd gezegd dat de (wieg) van de mensheid in Afrika ligt. Dat vind ik zelf ook eigenlijk een tikkeltje (verdacht).
    Je zou toch redelijker wijze kunnen verwachten dat zo’n proces over de gehele aarde te zien zou zijn? Maar slechts op een enkele plaats ontstaat intelligent leven. Bizar. Als je al zover bent als ras, dat je sondes uit kan sturen. Waarom luisterposten? Waarom niet meteen je soort zelf?
    Dat luisteren komt dan tzt vanzelf wel! Wat grondstoffen betreft denk ik niet dat onze aarde erg interessant zal zijn, er is immers genoeg en makkelijker te vinden en te delven in de astroiden gordel. We komen er misschien ooit wel achter, wat wel en wat niet waar is.Tot dan hebben we in ieder geval iets om over te filosoferen.

  2. denk dat het laatste zinnetje de kern wel raakt. we hebben de technologie niet om een andere beschaving te bereiken die op ons niveau of lager zit en de technologie niet om beschavingen waar te nemen die boven ons niveau zitten.

    zeer weten doe je nooit maar ik denk wel dat die beschavingen van hoger niveau er al zijn. en als die ons met agressieve maatregelen zouden willen treffen hadden ze dat inmiddels al gedaan. ik denk dan ook dat wij of niet interessant genoeg zijn of dat ze ons in leven laten vanwege *entertainment*.

    ik probeer altijd te denken in de trant van; wat als wij nou een beschaving hadden van hoog niveau en wij ontdekten de zoveelste planeet waarop een ras bestaat die af en toe dingetjes de ruimte inschiet? tegen de tijd dat je op dergelijk niveau zit lijkt het mij dat je ze niet meer gaat benaderen maar gewoon afwacht wat er gebeurd.

Laat een reactie achter