Kwantumbiologie onderzoekt hoe vogels het magnetische veld gebruiken om te navigeren, mogelijk via quantummechanische processen in hun zintuigen.

De interactie tussen kwantummechanica en biologie. Een voorbeeld van de schoonheid van de natuur en een glimp van de vele, vele dingen die we nog moeten ontdekken.

Ik wil het hebben over een bepaald mechanisme dat misschien wel of niet met beide kanten van het spectrum interageert. Iets wat we in ons dagelijks leven zien maar dat nog steeds een mysterie blijft: de migratie van vogels.

Ze leggen duizenden kilometers af en keren terug naar de plek waar ze begonnen zijn. Hoe is dit mogelijk? Het antwoord: ze maken gebruik van een kompas, een magnetisch kompas. Een die ongelooflijk nauwkeurig en gevoelig is voor magnetische stimulatie.

Er zijn experimenten uitgevoerd om dit fenomeen te onderzoeken. In 1920 werden magneten op vogels gebruikt om te zien of ze effect zouden hebben, en dat hadden ze. Het resultaat: de vogels raakten in de war en gedesoriënteerd. Maar dit was niet genoeg data om het als feit vast te stellen.

In 1970 werd echter een ander experiment uitgevoerd: een vogel werd in een kooi gezet om te zien of hij tijdens het migratieseizoen nog steeds naar het zuiden zou trekken. Dat deed hij. Vervolgens voerden ze hetzelfde experiment uit maar nu met een metalen kooi; de resultaten waren heel anders. De interferentie van metalen met de gevoelige magnetische detectoren van de vogel beïnvloedde hem zodanig dat de onderzoeker de vogel elke gewenste richting kon laten vliegen. Door de instelling op een bepaalde manier te veranderen, werd voor de vogel noord-zuid en vice versa.

Dit experiment werd vele malen herhaald met vergelijkbare resultaten. Dus het gedrag van de vogel is duidelijk. We weten dat vogels interageren met het magnetische veld. Maar welk mechanisme, neurofysiologisch of een ander, is verantwoordelijk voor deze mysterieuze interferentie? Kort gezegd, er is nog steeds geen definitief antwoord, maar er zijn enkele ideeën…