Zoekresultaten voor: dood

Bestaan hemel en hel? Voor religieuze mensen vormt de onzichtbare, metafysische wereld een krachtige inspiratiebron waardoor ze soms ver boven hun beperkte zelf uit kunnen stijgen kunnen verrichten. (picturesofheaven.net)

$5 miljoen voor onderzoek naar leven na de dood

De door Richard Dawkins gehate christelijke John Templeton Foundation keert een beurs van 5 miljoen dollar (iets meer dan 4 miljoen euro) uit om onsterfelijkheid te bestuderen. Filosoof John Fischer moet antwoord geven op de vraag die de mensheid al sinds haar ontstaan bezig houdt. Ook wordt gekeken naar de vraag of onsterfelijkheid nu te bereiken valt. Zal The Immortality Project ons eindelijk antwoord geven op deze nijpende vraag?

De John Templeton Foundation, opgericht door de in 2008 overleden zeer succesvolle belegger John Templeton, is niet erg populair bij mensen als Richard Dawkins en andere hard core atheïsten. De reden is dat deze stichting volgens hen probeert religie te legitimeren door het corrumperen van wetenschap. Aan de andere kant kan je ook zeggen dat clubs als de Templeton Foundation  nieuwe gezichtspunten bieden, weg van het orthodoxe verlichtingsfundamentalisme. De toestroom van niet-westerse, Chinese en Indiase wetenschappers de laatste jaren heeft al tot de nodige interessante ontwikkelingen geleid, denk aan het onderzoeken van traditioneel-Chinese kruiden, nieuwe benaderingen in de natuurkunde en dergelijke. Zolang de principes van bona fide wetenschapsbeoefening maar niet worden geschonden, dus niet wordt gerommeld met onderzoeksresultaten of er sprake is van suggestieve onderzoeksvragen,  zijn er m.i. meer voor- dan nadelen aan dit soort activiteiten. Zoals blijkt uit onderstaand stuk. Geen “serieuze wetenschapper” zou zich hiermee zonder prikkel durven bezig te houden.

Bestaan hemel en hel? Voor religieuze mensen vormt de onzichtbare, metafysische wereld een krachtige inspiratiebron waardoor ze soms ver boven hun beperkte zelf uit kunnen stijgen kunnen verrichten. (picturesofheaven.net)
Bestaan hemel en hel? Voor religieuze mensen vormt de onzichtbare, metafysische wereld een krachtige inspiratiebron waardoor ze soms ver boven hun beperkte zelf uit kunnen stijgen. (picturesofheaven.net)

Onderzoek naar onsterfelijkheid
De Templeton Foundation heeft nu een drie jaar durende onderzoeksbeurs van vijf miljoen dollar toegekend aan John Martin Fischer, hoogleraar Filosofie van de Californische universiteit Riverside om grondig onderzoek te doen naar een groot aantal vraagstukken op het gebied van onsterfelijkheid. “Mensen hebben nagedacht over onsterfelijkheid gedurende de gehele menselijke geschiedenis. We hebben een diepe menselijke behoefte om te weten te komen wat met ons gebeurt na de dood,” aldus onderzoeksleider Fischer. “Een deel [van deze nieuwsgierigheid] wordt  opgewekt door het feit dat er nu vorderingen zijn in levensverlengingstechnieken, welke de vraag doen opkomen of onsterfelijkheid mogelijk is en of onsterfelijkheid wenselijk is.”

Fischer wijst op het werk van denkers als Ray Kurzweil, die voorspelt dat de mens en computers samen zullen worden gevoegd en Kenneth Hayworth, de man die zich bezig houdt met het mogelijk proberen te maken van mind uploading, het kopiëren van de menselijke geest in een computerbrein.

Bijna-dood ervaringen
Er zijn veel ooggetuigeverslagen van bijna-dood ervaringen, uittredingen en vorige levens, maar deze moeten om van wetenschappelijke waarde te zijn, worden onderworpen aan grondige analyse, aldus Fischer. Het Immortality Project zoekt onderzoeksvoorstellen van vooraanstaande wetenschappers, filosofen en theologen. Hun werk zal worden beoordeeld door goed aangeschreven collega’s in hun vakgebied en ook worden gepubliceerd in wetenschappelijke tijdschriften en tijdschriften voor het algemene publiek. Het doel van Fischer en de zijnen is voor eens en voor altijd vast te stellen of de voortdurende stroom aan ervaringen het gevolg is van een biologisch proces of dat er werkelijk sprake is van een metafysische ervaring. “We zullen zeer zorgvuldig bijna-dood ervaringen en vergelijkbare fenomenen documenteren, waarbij we proberen vast te stellen of het om mogelijke glimpen van het hiernamaals  gaat of door biologische processen opgewekte illusies,” belooft Fischer. “Onze aanpak zal compromisloos, rigoureus wetenschappelijk zijn.” Helaas voor UFO-liefhebbers komen buitenaardse ontvoeringen niet in aanmerking, aldus Fischer. Zijn groep wil vaststellen aan de hand van bijna-dood ervaringen welke veelbelovend zijn, welke nonsens zijn en welke door wetenschappelijk onderzoek gefalsificeerd zijn. Bestaat er een hiernamaals? Fischer en zijn groep hopen hier over een paar jaar meer over te kunnen zeggen.

Waarom zien Amerikanen tunnels en Japanners tuinen?
Een van de vragen die de onderzoekers hopen te beantwoorden is de culturele variatie in bijna-dood ervaringen. De miljoenen Amerikanen (en de Nederlanders) die een bijna-dood ervaring hebben doorgemaakt vertellen consistent over een tunnel met een helder licht aan het eind. Japanners die een bijna-dood ervaring hebben doorgemaakt, waren tijdens de ervaring meestal een tuin aan het verzorgen. Een onderzoeksvraag wordt dan ook, waardoor deze culturele verschillen worden veroorzaakt. Door neurologen is verondersteld dat verstikkingsprocessen in het afstervende brein de tunnelervaring opwekken. Klopt deze biologische verklaring, dan zouden ook de Japanners de tunnel moeten zien, wat, zo blijkt, dus niet het geval is. Hoe absoluut zijn onze culturele normen en waarden? Denken Japanners inderdaad fundamenteel anders dan westerlingen – iets wat veel Japanners graag geloven?

Is onsterfelijkheid de moeite waard?
Is een eindeloos, nooit eindigend leven een hemel of een hel? De meningen onder filosofen zijn verdeeld. De optimisten onder hen, waaronder Fischer zelf, denken dat een leven in een soort hemel voldoende boeiende elementen zal bevatten. De pessimisten denken dat de dood zin aan het leven geeft en de beperkte tijd die ons sterfelijke lichaam ons geeft, ons ertoe aanzet het beste uit het leven te halen. Een eeuwig durend leven lijkt hen een marteling omdat na verloop van heel veel tijd de verveling en een blasé gevoel toe zal slaan. Hoeveel is moed waard als je weet dat je toch niet zult sterven? Ook het geloof in hemel, hel en een leven na de dood die door veel mensen wordt gedeeld, zal logisch worden uitgeplozen. Wat zijn de logische en morele consequenties van een leven na de dood?

Religie en wetenschap
Vragen die ons kunnen helpen een nieuwe richting te vinden. Ook denk ik dat een belangrijke reden dat het Westen stagneert en wordt geplaagd door gevoelens van zinloosheid en doelloosheid, is dat metafysica is afgesneden van de wetenschap. Onze voorouders beschikten over een geïntegreerd wereldbeeld waarin wetenschap en godsdienst één geheel vormden. Er is veel aandacht geweest voor de nadelen hiervan. Denk aan de onzachte ervaringen van Galilei met de Kerk. Het had echter ook de nodige voordelen. Religie inspireert mensen en stelt ze gerust. Er was een duidelijk beeld van goed en kwaad, een duidelijke richting. Er was meer vertrouwen dan er nu is. Religie inspireert ons ook om verder te kijken dan onszelf en onze onmiddellijke behoeften. Dat er kwaadaardige religies en kwaadaardige elementen in overwegend goedaardige religies bestaan is helaas een feit. Maar moeten we het kind met het badwater weggooien?

Lees ook
De voortbestaanswaarde van religie
De dood, een verkenning
Kosmisme, de religie van de toekomst

Bronnen
UC-Riverside Philosopher Will Lead $5-Million Study of Immortality, The Chronicle of Higher Education, 2012
Immortality Project – project website

Thapsi garganica, de "Wortel des Doods", kan wel eens het leven van vele kankerpatiënten gaan redden. Bron: Wikimedia Commons

‘Wortel des Doods levert nieuw anti-kankermedicijn’

Veel gifplanten zijn een bron van medicijnen. De ‘wortel des doods’ Thapsia garganica belooft deze regel weer te bevestigen, tenminste, als medisch onderzoekers er in slagen om thapsigargine, de gifstof in de plant, selectief voor kankercellen te maken.

Thapsi garganica, de "Wortel des Doods", kan wel eens het leven van vele kankerpatiënten gaan redden. Bron: Wikimedia Commons
Thapsia garganica, de "Wortel des Doods", kan wel eens het leven van vele kankerpatiënten gaan redden. Bron: Wikimedia Commons

Wortel des Doods
De bloeiende plant Thapsia garganica ziet er onschuldig uit, maar veehouders in het Middellandse Zeegebied weten wel beter. De plant is namelijk dodelijk giftig, wat de plant in de klassiek-Griekse wereld de bijnaam ‘wortel de doods’ opleverde.  Toch blijkt deze gifplant een opmerkelijk nut te hebben; een bron voor een nieuw selectief antikankermedicijn. Wel moet er nog een lastige horde genomen worden: voorkomen dat de stof, zoals de huidige generatie chemotherapie doet, ook gezonde cellen aantast.

Kankercellen trekken pin uit chemische handgranaat
De dodelijke werking van thapsigargine berust op het stilleggen van de calciumpomp in cellen. Thapsigargine, zoals dat in de plant voorkomt, kan door het celmembraan heendringen en daar zijn verwoestende werk doen. Biochemicus Danmeade en zijn team slaagden er in een extra peptideketen (een reks aminozuren) aan thapsigargine te koppelen, waardoor het molecuul niet meer door het celmembraan van gezonde cellen kan reizen. Tenzij het enzym PSMA de peptide van het molecuul afknipt, waardoor het molecuul alsnog de cl binnn kan dringen en daar toeslaan. PSMA is een enzym dat veel voorkomt op de oppervlakte van veel prostaatkankercellen. Anders dan de huidige generatie chemotherapie, die alle sneldelende cellen aantast (met uiterst vervelende gevolgen voor bijvoorbeeld de immuuncellen in ons beenmerg), werkt de thapsigargine alleen lokaal en vernietigt daar alle cellen in de omgeving. Niet alleen de prostaatkankercellen zelf, maar ook gezonde cellen die de prostaatkankercellen helpen te overleven. De prostaatkankercellen trekken als het ware de pin uit de chemische handgranaat.

Ook andere kankersoorten
Omdat PSMA alleen op prostaatkankercellen voorkomt, is het een geliefd doelwit voor kankeronderzoekers om hun antikankermiddelen aan te laten binden. Dit middel gebruikt echter een unieke methode: selectieve gevoeligheid voor een kankerenzym, die ook voor andere medicijnen gebruikt kan worden en dus weleens de stamvader kan worden voor een heel nieuwe klasse medicijnen. Nog meer goed nieuws: PSMA komt ook voor op de oppervlakte van cellen van sommige andere types kanker. De kans zit er dus zeker in dat dit medicijn ook uitgetest zal worden op deze kankersoorten. Op dit moment is kanker de grootste doodsoorzaak in de ontwikkelde wereld. Kankertherapie is duur en slopend, dus komt dit middel als geroepen. Zeker, als deze techniek ook voor andere kankerenzymen gebruikt gaat worden. Zou deze gevreesde gifplant het leven van miljoenen kunnen redden? Laten we het hopen.

Bron
Samuel R. Denmeade et al., Engineering a Prostate-Specific Membrane Antigen–Activated Tumor Endothelial Cell Prodrug for Cancer Therapy, Science Translational Medicine (2012)

Microscoopopname van een hepatocellulair carcinoom. Bron: Wikipedia/User:Nephron

Stof doodt snel leverkankercellen

Medisch onderzoekers hebben een nieuwe stof, Factor Qunolinone Inhibitor 1 (FQ1), ontdekt die snel cellen van hepatocellulaire carcinomen (HCC) doodt, terwijl gezond weefsel ongemoeid wordt gelaten. HCC is wereldwijd met 662.000 sterfgevallen per jaar, de meest voorkomende vorm van leverkanker en de op vier na meest voorkomende kankersoort ter wereld. Het uitroeien van deze ziekte zou dus meer dan een half miljoen levens per jaar redden.

Microscoopopname van een hepatocellulair carcinoom. Bron: Wikipedia/User:Nephron
Microscoopopname van een hepatocellulair carcinoom. Bron: Wikipedia/User:Nephron

Stof richt slachting aan onder kankercellen
De studie is gepubliceerd in het gezaghebbende Amerikaanse algemeen-wetenschappelijke blad Proceedings of the National Academy of Sciences. De studie laat zien dat hepatocellulaire carcinoom-cellen oncogeen addict zijn, dat wil zeggen alleen overleven dankzij een enkel, bepaald gen. Dit gen is in dit geval transcription factor Late SV40 Factor (LSF). De stof Factor Quinolinone Inhibitor 1 (FQI1) voorkomt dat LSF aan het HCC DNA kan binden gedurende het overkopieerproces, wat de eerste stap is bij het delen van cellen. Ongecontroleerde celdeling is wat kanker zo gevaarlijk maakt. De HCC cellen stierven hierdoor snel bij in vitro proeven en ook in muizen groeiden de HCC-tumoren nauwelijks meer. Dit alles zonder gezonde levercellen aan te tasten.

Meer dan 110 000 stoffen doorgelicht
De ontdekking was het gevolg van noeste arbeid. Dewanand Sarkar, één van de onderzoekers, ontdekte in 2010 dat in HCC-patiënten veel hogere LSF-niveaus voorkwamen dan in gezonde mensen. Nader onderzoek wees uit dat de tumor alleen kon overleven door LSF. Meer dan 110 000 verschillende stoffen werden door het samenwerkingsverband van Virginia Commonwealth University en Boston University doorgelicht, waarna de stof FQ1 werd gevonden die in staat was LSF te blokkeren. De stof presteerde ver boven verwachting, aldus Sarkar.

Klinische proeven in voorbereiding
Nu FQ1 is ontdekt, volgen nu studies waarin het gedrag van FQ1 in het menselijk lichaam wordt bestudeerd. Zodra de wetenschappers hebben ontdekt hoe het geneesmiddel wordt geabsorbeerd, door het lichaam verspreid, gemetaboliseerd en uit het lichaam verwijderd, zullen ze in samenwerking met klinisch onderzoekers fase-I klinische proeven op patiënten met leverkanker uitvoeren.

“We hebben bewezen dat deze stof effectief en niet-toxisch is in dieren,” aldus Sarkar. “Hoewel we niet weten hoe FQ1 reageert in mensen tot de eerste klinische proef op mensen, vinden we onze ontdekkingen zeer opwindend en hopen dat ze zullen leiden tot een nieuw geneesmiddel voor een ziekte die nu zeer moeilijk te behandelen is.” Een terecht voorbehoud; er zijn de nodige biologische verschillen tussen muizen en mensen.

Tijdperk gifmengers- en slagersgeneeskunde steeds meer ten einde
We zien hier weer een nieuw voorbeeld van een effectief, non-toxisch medicijn dat tumorcellen aanpakt op hun zwakke punt, in plaats van, zoals bij chemotherapie, alle lichaamscellen te vergiftigen in de hoop dat de kanker eerder het loodje legt dan de rest van het lichaam. Hopelijk zal er binnen enkele jaren een effectief medicijn op de markt komen en zullen meer dan een half miljoen mensen per jaar gespaard worden van een afschuwelijke dood.

Bronnen:
New compound discovered that rapidly kills liver cancer, Virginia Commonwealth University (2012)
Dewanand Sarkar et al., Antiproliferative small-molecule inhibitors of transcription factor LSF reveal oncogene addiction to LSF in hepatocellular carcinoma, PNAS(2012) (paywall; abstract gratis)

Video: de dood van een ster

NASA maakte op basis van NASA-opnamen van röntgensatelliet Chandra-X Ray Observatory deze korte, maar spectaculaire video met beelden van de laatste levensstadia van de enorme ster SN2006gy. Deze extreem zware ster van vele tientallen zonsmassa’s  blies in een eerste fase zijn buitenste gaslagen weg, te zien als holle schillen. In de tweede fase, er vlak na, ontploft de complete ster en vormt zich een spectaculair schokfront.

Naburige zware sterren zoals Eta Carinae en Betelgeuze staan eveneens op het punt van ontploffen.

Lees ook:
Wordt Betelgeuze een supernova?
Supernova en hypernova: kosmische waterstofbommen

Deze persoon is dood volgens een heel scala aan definities

De verschuivende definitie van dood

Een paar weken geleden verkenden we de dood vanuit een breed perspectief, hier kijken we naar de dood vanuit een individueel gezichtspunt: de criteria die bepalen wanneer de overgang van leven naar dood plaatsvindt, en de implicaties hiervan.

Vroeger werd iemand als dood beschouwd als het hart en de ademhaling stopten, dit heet nu ”klinisch dood”. Later bleek dat reanimatie deze processen weer op gang kon brengen, mits binnen enkele minuten toegepast. Dus de persoon in kwestie was niet onherroepelijk dood. Tegenwoordig wordt hersendood vaak als ‘echt’ dood gezien; dit betekent de afwezigheid van meetbare hersenactiviteit. Dit wordt doorgaans ook juridisch als criterium geaccepteerd. Het terugbrengen van hersenactiviteit lukt echter na een steeds langere tijdsduur, tot 10 minuten met sommige experimentele methoden. Bovendien kan een hersendode vrouw zelfs een kind ter wereld brengen.

Deze persoon is dood volgens een heel scala aan definities
Deze persoon is dood volgens een heel scala aan definities

De definitie van dood is dus door de jaren heen steeds verder opgeschoven. Als een bepaald stadium in het proces van doodgaan omkeerbaar was, was men kennelijk nog niet echt dood. Op welk punt iemand praktisch of juridisch als dood moet worden beschouwd hangt dus af van de inzichten en medische technologie van het betreffende tijdperk, en van wanneer we het ethisch acceptabel vinden om de behandeling te stoppen. We geven een patiënt op zodra het niet meer mogelijk is hem of haar terug te brengen tot tenminste meetbare hersenactiviteit.

De reden dat er geen scherpe lijn te trekken is tussen dood en leven ligt in de aard van leven: een opmerkelijk patroon dat optreedt in anderszins levenloze materie.

Het stadium waarin iemands hersenen zodanig beschadigd zijn dat karakter, kennis en herinneren verloren gaan, zou je in het uiterste geval als veilig criterium kunnen kiezen, omdat er dan cruciale informatie verloren gaat (sommige natuurkundige theorieën voorspellen dat informatie nooit verloren kan gaan, maar dat is uit praktisch oogpunt niet relevant hier).

Cryonisme

De logische conclusie is dat we de informatie in de hersenen zouden moeten bewaren indien praktisch haalbaar, wat weer afhangt van hoeveel waarde we hechten aan iemands leven. Dit kan. Bij voldoende lage temperatuur wordt het natuurlijke verval van de hersenen gestopt en de structuur bewaard. Het vitrificeren (invriezen zonder ijskristal vorming) in de hoop of verwachting op latere reanimatie heet ”cryonisme”. Deze verwachting is niet ongegrond: we zien dat wetenschap en technologie zich snel ontwikkelen, en kunnen de toekomstige intrede van een technologie onmogelijk uitsluiten. Of investeren in het conserveren van hersenen of hele mensen het geld waard is, hangt af van de kans op succes, die onzeker is.

Traditie

Veel mensen zijn echter in hoge mate gehecht aan traditie, zodanig dat ze er liever voor kiezen alle informatie in de hersenen van hun dierbaren te vernietigen door middel van verbranding of ontbinding, ook al is er een kans(je) dat het ooit mogelijk zou zijn deze persoon te reanimeren of de waardevolle informatie in de hersenen op een of andere manier uit te lezen. De dood is van oudsher een vreselijke en onvermijdelijke gebeurtenis en de beste manier om hiermee om te gaan was de dood te gaan rationaliseren en accepteren. De rituele verwerking is een belangrijk onderdeel van onze cultuur geworden. Dit fenomeen is zover doorgeschoten dat veel mensen niet openstaan voor alternatieven en in extreme gevallen de dood zelfs als iets goeds zien, bijvoorbeeld op hoge leeftijd.

Je zou nog een stap verder kunnen gaan. Bij de ziekte van Alzheimer raken de hersenen geleidelijk meer en meer beschadigd. In feite gaat iemands identiteit hier al beetje bij beetje verloren, terwijl deze persoon nog wel leeft volgens de gangbare definities. De zaken zijn dus omgedraaid. Stel nu dat je vertrouwen hebt in de toekomstige medische wetenschap, zou het dan verstandig zijn je hersenen goed te laten conserveren zolang ze nog intact zijn? Een moeilijke vraag. Wat iemands persoonlijke mening ook is hierover, de huidige euthanasie wetgeving laat hier geen ruimte voor.

Bron: Alcor

The Plague, een schilderij uit 1898, stelt de pest metaforisch als rondwarend monster voor. Door de pest is meer dan een derde van de Europese bevolking gestorven.

Wordt E. coli de nieuwe Zwarte Dood?

De pestbacterie Yersinia pestis, de veroorzaker van de Zwarte Dood, ontstond in slechts enkele duizenden jaren uit de mildere maagparasiet Y. pseudotuberculosae. Een bijzonder akelige gedachte. Wat als datzelfde proces met de ‘onschuldige’ E. coli of een andere darmbacterie plaatsvindt en deze zich ontwikkelt tot een dodelijke ziekte?

The Plague, een schilderij uit 1898, stelt de pest metaforisch als rondwarend monster voor. Door de pest is meer dan een derde van de Europese bevolking gestorven.
The Plague, een schilderij uit 1898, stelt de pest metaforisch als rondwarend monster voor. Door de pest is meer dan een derde van de Europese bevolking gestorven.

Pest nog steeds zeer gevaarlijke ziekte
De pest is nog steeds een dodelijke ziekte. Zonder behandeling kunnen patiënten binnen drie tot vijf dagen sterven. In de Middeleeuwen stierf ongeveer een derde van de Europese bevolking aan de Zwarte Dood, veroorzaakt door Yersinia pestis[1]. Ook nu nog meldt Wereldgezondheidsorganisatie WHO 1000 tot 3000 gevallen van de pest per jaar. Y. pestis komt op ieder continent voor behalve Antarctica.

Pestbacterie ontstaan uti darmbewoner
Al honderd jaar is bekend dat Yersinia pestis, de pestbacterie, en Yersinia pseudotuberculosae (die pseudotuberculose, een milde ingewandsziekte veroorzaakt) nauw met elkaar verwant zijn. Hoe nauw, blijkt nu. Yersinia pestis is ontstaan uit Y. pseudotuberculosis en verschilt hier genetisch vrijwel niet van. Al langer zijn onderzoekers zeer verbaasd hoe het kan dat een relatief milde parasiet zich zo gemakkelijk kon ontwikkelen tot misschien wel de meest verwoestende epidemie ooit.  Met behulp van nieuwe DNA sequentietechnieken hebben onderzoekers van de Northwestern University Feinberg School of Medicine, ontdekt hoe deze twee genetisch nauwelijks verschillende bacteriesoorten twee enorm  verschillende ziektebeelden kunnen opleveren.

Enkele ontbrekende kleine stukjes los RNA veranderden milde parasiet in massamoordenaar
De verschillende in ziektebeeld komen door veranderingen in kleine, niet coderende stukjes RNA (sRNA’s), die veel cellulaire processen controleren. RNA wordt gewoonlijk door cellen gebruikt als ‘afschrift’ van DNA. Dit RNA, messenger RNA, wordt vervolgens gelezen door een ribosoom en vertaald in een eiwit. De honderden sRNA’s die alleen al in een enkele bacterie voorkomen, worden nooit vertaald in eiwitten, maar doen iets heel anders. Wat ze precies doen, was tot nu toe een raadsel. De onderzoekers brachten alle s-RNA’s voor de oerpestbacterie Y. pseudotuberculosis in kaart. Verdere analyse leidde tot een aantal verrassende ontdekkingen over hun functie. Van de 150 s-RNA’s die het team vond, is een meerderheid specifiek voor de Yersinia soort en zes sRNA’s zijn uniek voor Y. pseudotuberculosis.

Deze zes sRNA’s ontbreken in de pestbacterie Y. pestis. De onderzoekers veronderstellen dat deze verloren zijn gegaan gedurende de snelle evolutie van deze bascterie, zo’n 1500 jaar tot 20 000 jaar geleden en mogelijk de verklaring zijn voor de agressiviteit van de pest. Hier is ook een goede evolutionair-genetische reden voor. Tot de komst van de landbouw, aan het einde van de laatste ijstijd, waren er maar weinig mensen die ook nauwelijks contact met elkaar hadden. Een parasiet die zijn gastheer doodt houdt het dan niet lang uit. Met de komst van landbouw en steden kreeg Y. pestis de kans zich te ontwikkelen tot agressieve ziekteverwekker.

Wordt E. coli de nieuwe pest?
Er zijn meer ‘onschuldige’ darmparasieten met agressieve neigingen. Een heel bekende is Escherichia coli, waaruit zich de agressieve EHEC-bacterie heeft ontwikkeld. Naar nu blijkt, met ongeveer hetzelfde ontwikkelpatroon als de pestbacterie volgde (al is bij mijn weten niet bekend of dit ook met sRNA te maken heeft). Zou zich uit E. coli of een soortgelijke darmbewoner de opvolger van de pest kunnen ontwikkelen? Mede gezien het feit dat antibiotica hun werking steeds meer verliezen, een uitermate akelige gedachte.

Bronnen
1. Verena J. et al., Targeted enrichment of ancient pathogens yielding the pPCP1 plasmid of Yersinia pestis from victims of the Black Death. Proceedings of the National Academy of Sciences, 2011
2. W. Lathem, J. Koo et al., Global discovery of small RNAs in Yersinia pseudotuberculosis identifies Yersinia-specific small, noncoding RNAs required for virulence, PNAS (2011)
3. From Mild-Mannered to Killer: Study Explains Plague’s Rapid Evolution and Sheds Light On Fighting Deadly Diseases, Science Daily (2011)

De dood, een verkenning

De dood, wellicht het meest interessante verschijnsel wat we in het leven kennen. Door velen gevreesd, ongeliefd, vaak zeer onbegrepen en soms zelfs gezien als het ultieme kwaad.

Het is echter maar de vraag of we zonder de dood überhaupt waarde aan het leven zouden toekennen. Zonder de dood zou het leven met al haar diversiteit al snel volledig vastlopen. De dood is dan ook minstens net zo een belangrijk onderdeel van het leven als de geboorte.

Ieder mens heeft zich wel eens de “grote vragen des levens” gesteld. Wat gebeurt er met ons als we doodgaan, is daar een belangrijke van. Een gelijkwaardige vraag die veel minder gesteld wordt is waar we waren voordat we werden geboren.

In een groot gedeelte van de wereld gelooft men in reïncarnatie (Latijn: carne =”opnieuw in het vlees”). Dat denkbeeld beantwoord beide vragen. Zij kennen zelfs een soort tussenwereld met stadia van na de dood tot aan de wedergeboorte. Ook wel bardo’s genoemd.

Bij ons in het Westen hadden de overheersende religies hele andere denkbeelden. De dood werd hier vooral gebruikt als pressiemiddel om mensen te laten gehoorzamen. Als je niet leefde zoals de kerk het voorschreef liep je het risico voor eeuwig in het hellevuur te branden. Van de andere kant als je netjes deed wat de kerk wilde, of voldoende geld aan ze gaf om aflaten te kopen, ging je juist een ultiem plezierig leven na de dood tegemoet in de hemel.

Dit beeld van de hemel en de hel heeft ondanks afnemende macht van de kerk nog steeds een grote invloed op het beeld van de dood van veel mensen hier. Velen zien de dood nog steeds als iets wat gevreesd moet worden. Wat zou er echter gebeuren als we geen angst voor de dood zouden hebben?

Als er geen angst voor de dood is valt eigenlijk elke bron van angst weg omdat alle angsten hun kracht ontlenen aan de angst voor de dood. Een bevolking zonder angst voor de dood is moeilijker (met geweld) te controleren. Hoe kun je zonder angst voor de dood immers mensen nog in gehoorzaamheid dwingen?

De hemel en de hel, een idee over het leven na de dood wat lang dominant was in Europa dankzij de hier overheersende religies. Dit in groot contrast tot het idee van reïncarnatie wat in veel Oosterse religies dominant was.

Gelukkig  is de tijd dat het Westen gedomineerd werd door de kerk  afgelopen en hebben we inmiddels de beschikking over de wetenschappelijke methode. Laten we deze methode eens gebruiken om de dood en haar verschijnselen te verkennen.  En is er vanuit de wetenschap enige ondersteuning te vinden voor een denkbeeld als reïncarnatie?

Als we ons afvragen wat er eigenlijk met ons gebeurt na de dood, over wie of wat hebben we het dan eigenlijk?
Dit is een andere vraag des levens waar ook nog geen volledig antwoord op gevonden is. Maar laten we beginnen met wat we wel al weten. We hebben in ieder geval ons lichaam, laten we daarmee beginnen.

Het fysieke lichaam
Ons lichaam wordt samengesteld door het continu opnemen en inbouwen van materie. Dit doen we door te eten en te drinken en te ademen. Als we doodgaan wordt het lichaam wat we tijdens ons leven hebben opgebouwd weer afgebroken. Het wordt  hierna als bouwmateriaal gebruikt voor andere organismen.

Eigenlijk transformeert ons lichaam na ons overlijden dus in vele verschillende andere nieuwe levensvormen. Ons lichaam voedt een boom, waar een rups weer van eet. En als die rups wordt opgegeten door een vogel vliegt wat eens ons lichaam was nu in de vorm van een vogel de wereld over.

Als we aannemen dat we alleen ons lichaam zijn, dan is reïncarnatie een feit en ook wetenschappelijk en rationeel volledig te begrijpen.  Het lichaam reïncarneert  in vele verschillende nieuwe vormen van leven.

Sterker nog deze transformatie is zelfs tijdens het leven al volop waarneembaar. We bouwen continu ons lichaam op en gebruiken materialen om cellen te vervangen. Ook nemen we in het leven continu afscheid van onderdelen van ons lichaam. Denk hierbij aan ontlasting, afgeknipte nagels, haar, etc.

Zo bekeken zijn onze lichamen continu in een soort stroming of flux waarbij we continu materie uitruilen met andere organismen die zo ook hun eigen lichamen onderhouden. Vanuit dit standpunt bekeken is er dus continu leven, zowel voor de geboorte van ons lichaam, tijdens ons lichamelijke leven, en na het overlijden van ons lichaam. Ons lichaam is slechts tijdelijk een onderdeel van deze continue flux tussen levende organismen.

Ter illustratie van dit denkbeeld  is The Fountain is een film die de dood vanuit verschillende hoeken belicht.  Onder andere vanuit de Maya mythologie waarbij de dood als een creatief proces voor het scheppen van nieuw leven wordt gezien.

Het bouwplan / de informatiedrager van ons lichaam, ons DNA
Naast de materie waaruit ons lichaam bestaat bevat ons lichaam nog een andere belangrijke component; de informatie van het bouwplan van ons lichaam. Dit bouwplan is vastgelegd in het DNA.

DNA kan worden gezien als informatiedrager, het bouwplan van het fysieke lichaam.

Deze informatie van het lichamelijke bouwplan kan voor de helft worden doorgegeven aan een volgende generatie door onszelf voort te planten. Ook zien we ons eigen lichaam hierdoor in een ander licht.

Als we terugkijken waar ons eigen lichaam vandaan komt zien we dat dit een gift is van vele generaties voorouders. We hebben ons lichaam te danken aan alle levende wezens voor ons die vanaf het begin van het leven continu hun bouwplan (gedeeltelijk) hebben doorgegeven. Continue aangepast aan de omstandigheden en over vele generaties getest is daar het unieke bouwplan van ons lichaam uit voortgekomen.

Enige dankbaarheid lijkt hier op zijn plaats ongeacht wat we zelf van ons lichaam vinden. Interessant aan DNA is dat de informatie en complexiteit van het bouwplan van een lichaam continu kan doorontwikkelen over generaties.

De bouwmaterialen van het lichaam zelf worden continu gerecycled maar de informatie van het bouwplan blijft als het succesvol genoeg is om voort te bestaan behouden en wordt doorgegeven. Als het leven daadwerkelijk uit 1 punt is ontstaan dan zouden we kunnen zeggen dat alle biodiversiteit die we kennen een grote waaier is met hetzelfde beginpunt.

In een bepaalde zin zou je voorplanting dus als een vorm van reïncarnatie kunnen zien. Met de informatie van het bouwplan wat je doorgeeft kan er weer een heel uniek nieuw lichaam worden samengesteld. Ook in deze definitie is reïncarnatie wetenschappelijk te bewijzen en rationeel goed te begrijpen.

Tot zover het lichaam. Als we geloven dat we alleen ons lichaam zijn kunnen we met de hierboven gebruikte definities reïncarnatie zien als een duidelijk beredeneerbaar en wetenschappelijk te bewijzen fenomeen. Maar sommige mensen geloven dat we meer zijn dan allen ons lichaam, laten we daarom proberen wat verder te kijken dan ons fysieke lichaam.

De Ouroboros visualiseert het idee dat het leven inplaats van rechtlijning met een begin en een einde, een cyclus is die zichzelf continu vernieuwd.

Gedachten en Ideëen
Ik denk dus ik ben. Op de vraag wie of wat wij precies zijn, zijn er mensen die geloven dat we ons denken en onze ideeën zijn. Als we dat even aannemen dan volgt de volgende vraag. Wat gebeurt er met onze gedachten en onze ideeën als we sterven?

Ideeën  en gedachtes kunnen tijdens het leven worden doorgegeven. En zelfs na het leven is dat nog mogelijk als je je ideeën bijvoorbeeld op kleitabletten, papier of video hebt gezet. Als mensen je ideeën interessant genoeg vinden nemen ze deze over en zou je kunnen zeggen dat je ideeën reïncarneren in die mensen. Als die mensen hetzelfde idee vervolgens ook weer communiceren kunnen ze zo nog verder worden verspreid.

Ideeën kunnen in het verstand van andere mensen reïncarneren.

Eigenlijk lijkt de kringloop van ideeën een heleboel op de kringloop van de materie in ons lichaam. We nemen de hele tijd ideeën over uit onze omgeving en geven ook weer ideeën door aan anderen. Ook hier zit dus een soort continue stroom in met verbinding tot andere wezens.

Ook lijken ideeën gedeeltelijk op ons DNA.  Ook op ideeën vindt een selectie plaats, daarnaast kunnen ze worden versmolten om zo een complexer of beter nieuw idee te vormen. Er lijkt dus ook bijna een soort evolutie in te zitten.

Samenvattend kan men zeggen dat een gedeelte van onze ideeën tijdens en wellicht ook na ons leven zal reïncarneren in anderen. Een ander gedeelte zal wellicht ophouden te bestaan op het moment dat wij niet langer in staat zijn ze naar anderen te communiceren.

De ziel
Sommige mensen geloven dat we meer zijn dan ons lichaam en onze gedachten en ideeën, zij geloven in een soort zelfstandige kern die hier los van staat, ook wel bekend als onze ziel. Wikipedia geeft de volgende definitie: “De ziel is in de meest gebruikte betekenis de niet-materiële, spirituele component van de mens. In een andere (esoterische) opvatting is het de drager, de uitdrukking of het voertuig van het ego of de (eeuwige) geest.”

Ook lijkt de traditionele definitie van reïncarnatie zich vooral met de ziel bezig te houden. Het is hierbij de vraag of onze ziel opnieuw geboren zal worden in een nieuw lichaam. Het is per definitie moeilijk deze vraag op te lossen met de wetenschappelijke methode omdat de wetenschap zich juist met materiële dingen bezighoudt omdat die objectief meetbaar zijn.

Als een ziel per definitie non-materieel van aard is en wetenschap per definitie alleen maar iets kan zeggen over materiële zaken, lijkt het erop dat het moeilijk wordt de ziel ooit met wetenschap aan te tonen.

De definitie van de ziel is juist dat ze niet materieel van aard is. Daarbij is wetenschap een methode van kennisvergaring waarbij communicatie tussen mensen nodig is om gegevens en experimenten te kunnen verifiëren. Zelfs al zou er iets los kunnen staan van een lichaam, het zal toch een lichaam nodig hebben om dat te kunnen communiceren naar andere mensen. Dit zijn twee zaken die het onderzoek hierin sterk beperken of wellicht zelfs buiten het vlak van de wetenschap plaatsen.

Toch is er wel degelijk wetenschappelijk onderzoek gedaan naar een kern/ziel/bewustzijn dat onafhankelijk van het lichaam kan bestaan. Dit is namelijk precies wat het boek: “Honderd jaar onderzoek toont aan, de dood is niet het einde” geschreven door Ian Currie (ISBN 9032501194) heeft gedaan. De methode van onderzoek en de resultaten zijn zeer  interessant. Hij heeft vooral systematisch observaties van mensen verzameld die te maken hebben met verschijnselen rond de dood. Het gaat hier onder andere over zaken als sterfbedvisioenen, bijna dood ervaringen (BDE), herinneringen van kinderen en volwassenen aan vorige levens, etc.

Ook wordt er momenteel nog  veel wetenschappelijk  onderzoek rond dit soort verschijnselen gedaan. Pim van Lommel is hier een goed voorbeeld van, hij is een Nederlandse arts die veel te maken heeft met mensen die succesvol gereanimeerd zijn na een (zware) hartaanval, hij legt deze mensen vragenlijsten voor over of zij bijna dood ervaringen (BDE) hebben ervaren en verzamelt zo waardevolle gegevens over hoe vaak dit verschijnsel voorkomt en wat voor aspecten een BDE allemaal kan hebben, en bij wie welke verschijnselen wel en niet voorkomen.

Hierover publiceerde hij een uitgebreid artikel in o.a. het vooraanstaande wetenschappelijke blad the Lancet. Ook schreef hij een boek over dit onderzoek met de titel: “Eindeloos bewustzijn” (ISBN:9789025957780). Hierin concludeert hij:
Een ‘bijna-dood ervaring’ is een authentieke ervaring die niet is te herleiden tot fantasie, psychose of zuurstoftekort. Het verandert mensen blijvend. Volgens Van Lommel is de heersende, materialistische visie van artsen, filosofen en psychologen op de relatie tussen hersenen en bewustzijn te beperkt om het verschijnsel te kunnen duiden. Er zijn goede redenen om aan te nemen dat ons bewustzijn niet altijd samenvalt met het functioneren van onze hersenen: het kan ook los van ons lichaam ervaren worden.

Dit soort publicaties laten ons met een nieuwe blik tegen zaken zoals de dood en de oorsprong & aard van ons bewustzijn aankijken. De wetenschap levert nog zeker geen duidelijke antwoorden,  maar ze maakt wel heel duidelijk dat er nog een hele wereld openstaat om meer onderzoek in te gaan doen. Wie zich met een open vizier en een nuchter en gezond verstand inleest in de beschikbare literatuur gebaseerd op wetenschappelijke experimenten staat in ieder geval in voor een interessante en leerzame reis.

Een visuele weergave van het idee van reïncarnatie en de continue transformatie van leven van de ene vorm in de andere.

Wat doet ons beeld over de dood met hoe we in het leven staan?
Wat voor consequenties heeft ons beeld over de dood voor ons huidige leven? Stel dat we erachter komen dat we daadwerkelijk een ziel hebben die losstaat van het wel of niet hebben van een bruikbaar levend lichaam. Kortom we kunnen weten, inplaats van “geloven of denken”, dat we eerder hebben geleefd en ook na dit leven mogelijk terugkomen. Zou dit onze levensinstelling veranderen?

En zo ja, op wat voor manier zou het ons leven beïnvloeden? Worden we luier omdat het altijd later nog in een ander leven kan?  Of gaan we ons leven juist met minder angst en met meer verantwoordelijkheid tegemoet, omdat hoe we de aarde nu achterlaten van invloed zal zijn op ons volgende leven?

En wat doet het met ons wereldbeeld? Als we geloven dat we  alleen ons lichaam zijn is voortbestaan wellicht het meest logische wereldbeeld. Echter als onze ziel “onsterfelijk” is valt dat idee eigenlijk weg.

Als reïncarnatie van de ziel bestaat lijkt het leren van levenslessen een betere verklaring voor het feit dat we hier op aarde zijn. Als we toch meerdere keren op aarde kunnen terugkomen, zouden we dan kunnen zeggen dat we als het ware met zijn allen op dezelfde “Earthschool” zitten waarbij we elkaar helpen bij het leren van onze lessen?

“Life is the school,
Love is the lesson.”

-Unknown

“The fear of death is a mere smokescreen for the fear of love”
– Byron Katie (citaat uit Losing the Moon)

Het leven als een plek om lessen te leren om zo verder te groeien spreekt mijzelf in ieder geval aan. Maar goed ik ben me er zeer bewust van dat het niet meer is dan een interessant en comfortabel denkbeeld. Realistisch gezien is het zo dat een wetenschappelijke basis voor het bestaan van de ziel en voor reïncarnatie momenteel niet is aan te tonen.

Dat betekent echter niet dat mensen hun geloven of ideeën hierover dienen op te geven. Eerder roept het op om deze ideeën zo goed mogelijk te onderwerpen aan een grondig onderzoek en te zien wat er dan van overblijft. Het is uit het wetenschappelijke werk wat tot nu toe is gedaan duidelijk dat er systematische patronen in de verschijnselen rondom de dood te vinden zijn. Het is de uitdaging om met wetenschappelijke experimenten hier een verklaring voor te vinden.

Voor de mensen die zichzelf afvragen of je eerdere levens kunt herinneren kan de volgende oefening waarin je zelfregressie kunt doen wellicht uitkomst bieden. Ook dit kan interessante observaties opleveren die als vele mensen ze hebben er patronen in ontdekt kunnen worden waar de wetenschap mee aan de gang kan.

Conclusie
reincarnationSamenvattend is het bijna paradoxaal om te zien dat juist de mensen die geloven dat ze niet meer dan een lichaam zijn, het meest zeker kunnen zijn van “reïncarnatie”. Al zou transformatie van het lichaam in andere levensvormen wellicht een betere term zijn. Daarnaast vereist het succesvolle voortplanting om het bouwplan van het lichaam te laten reïncarneren. Ook mensen die geloven dat we onze ideeën zijn hebben weinig reden om te vrezen voor de dood aangezien ook ideeën continue “reïncarneren” in anderen.

Voor de mensen die echter geloven dat er “meer is tussen hemel en aarde” is er in de wetenschap nog geen bewijsmateriaal voor dit geloof. Wel is de wetenschap druk bezig met onderzoek rond zaken als de dood en bewustzijn en is er voor iedereen met interesse hierin een schat aan informatie te vinden. Ter afsluiting twee voorbeelden hiervan, BBC docu – “The day I died” en “Through The Wormhole – Life after Death“.

Aanverwante artikelen:
-) Website – www.pimvanlommel.nl
-) Website – Retourtje Hiernamaals
-) Films over Bijna Dood Ervaringen op Youtube
-) Het Tibetaanse boek van de doden
-) Eindeloos Bewustzijn
-) DMT – The Spirit Molecule

-) In het licht van voortbestaan
-) Diversiteit, de bouwsteen van het leven
-) Het begin en einde van goed en kwaad
-) Ego: het strategische zelf
-) Eigen en sociale identiteit

De guillotine doet gelukkig in Frankrijk geen dienst meer.

De doodstraf: gerechtigheid of domheid?

Ongeveer een kwart van de Nederlandse bevolking is voor de doodstraf[1]. Opmerkelijk genoeg is er maar één partij in Nederland die dat ook is: de SGP. De doodstraf is vooral bij conservatieven populair. Wat zijn de argumenten voor en tegen de doodstraf?

De doodstraf als onherroepelijke straf

De guillotine doet gelukkig in Frankrijk geen dienst meer.
De guillotine doet gelukkig in Frankrijk geen dienst meer.

Na de executie van een veroordeelde is het niet meer mogelijk deze straf terug te draaien. Ook niet als er daarna bewijs opduikt dat de veroordeelde vrijpleit. Dit is al verschillende keren gebeurd. Zo is er in de Verenigde Staten onderzoek gedaan naar de DNA-match tussen sporen van materiaal dat van de plaats delict afkomstig is en het DNA van de veroordeelde. De resultaten waren schokkend. Bijna de helft van degenen die geëxecuteerd werden en waarbij DNA-vergelijking mogelijk was, bleken achteraf onschuldig te zijn. Voor mij persoonlijk is dit al reden genoeg om de doodstraf categorisch af te wijzen.

In veel gevallen hebben de werkelijke misdadigers door middel van slimme trucs iemand anders voor hun misdaad op laten draaien, of wilde de Officier van Justitie persé iemand veroordeeld krijgen. Het is ook gebeurd dat de verdachte bekende in ruil voor strafvermindering (terwijl hij of zij onschuldig was) maar daarna alsnog de doodstraf opgelegde werd.

Argumenten van de voorstanders
Voorstanders van de doodstraf vinden de straf rechtvaardig voor onder meer moordenaars (een leven voor een leven). Ze noemen ook het financiële aspect: iemand doden is goedkoper dan iemand levenslang op te sluiten in een strengbewaakte gevangenis. Ook geloven ze in een afschrikwekkend effect: een Amerikaanse studie claimt dat elke executie vijf levens redt[2]. Ook betekent een executie uiteraard een abrupt einde aan de misdadige activiteiten van de moordenaar in kwestie. Dit effect kan natuurlijk ook met levenslange opsluiting bereikt worden. Islamieten beroepen zich op religieuze redenen om voor de doodstraf te zijn – in de koran en/of de hadith is onder meer het verlaten van de islam, moord en deelnemen aan gewapende roof reden voor executie.

Argumenten van de tegenstanders
Naast de eerder genoemde onomkeerbaarheid van een executie, zijn er meer bezwaren tegen de doodstraf. Door een mens te doden overschrijdt de overheid een grens. Daartegenin valt dan te brengen dat dat ook voor dodelijk geweld door het leger geldt.
Er is ook een brutaliserend effect volgens de tegenstanders. Als doden van een misdadiger normaal wordt gevonden in een samenleving, verdwijnt het sociale taboe op doden. Sommige misdadigers zien zichzelf als rechter en beul.
Ook wordt volgens onderzoek van Amnesty International in de VS de doodstraf voornamelijk (80%) uitgedeeld als het slachtoffer blank is. Dit terwijl ongeveer evenveel blanken als zwarten in de VS slachtoffer zijn van moord. Kortom: ook bij het rechtvaardigheidsargument, althans: bij de uitvoering zeker, zijn de nodige vraagtekens te zetten.

Bronnen
1. Meerderheid tegen doodstraf in peiling – De Pers (2008)
2. Does death penalty save lives? – New York Times (2008)

Singulariteiten, punten waar natuurwetten onzinnige waarden opleveren, worden daarom intens gehaat door natuurkundigen.

Leven na de dood in zwarte gat

Volgens een nieuwe theorie leef je voort als je in een zwart gat valt. Als geest, elders in het heelal.

Toegegeven: je moet er wel voor in de snaartheorie geloven en het experimentele bewijs daarvoor (niets, zelfs het Higgsdeeltje is nog niet gevonden) vinden we niet echt overtuigend. Daartegenover staat dat bijna alle theoretisch natuurkundigen fervente aanhangers van de snaartheorie zijn. En laten we eerlijk zijn, het idee dat we hierna bespreken is erg interessant voor visionair denkenden.

Zwarte gaten slokken alles op, zelfs licht. Niets kan ontsnappen volgens Einstein en Hawking. Informatie misschien wel, volgens twee fysici.
Zwarte gaten slokken alles op, zelfs licht. Niets kan ontsnappen volgens Einstein en Hawking. Informatie misschien wel, volgens twee fysici.

De gevreesde singulariteiten
Het verhaal begint bij zwarte gaten: objecten, meestal uitgeputte zware sterren, zo zwaar dat ruimtetijd eromheen zich opkrult en de ster afsluit van de rest van het heelal. Naar binnen gaan kan wel, naar buiten nooit meer. Na vele miljarden jaren (de precieze tijd hangt af van de massa, hoe groter hoe langzamer) verdampen de zwarte gaten door middel van Hawkingstraling, een soort warmtestraling.
Volgens Einsteins relativiteitstheorie gaat de ineenstorting door tot alle materie is samengeperst in een wiskundig punt, de singulariteit, waar onze natuurwetten niet meer opgaan. Singulariteiten zijn daarom gevreesde ondingen.

Singulariteiten, punten waar natuurwetten onzinnige waarden opleveren, worden daarom intens gehaat door natuurkundigen.
Singulariteiten zijn punten waar natuurwetten onzinnige waarden opleveren. Ze worden intens gehaat door natuurkundigen.

Geen wonder dat theoretisch natuurkundigen er alles aan doen om van singulariteiten af te komen. Een reden dat de snaartheorie zo populair is, is dat singulariteiten niet voorkomen in de snaartheorie: ruimtetijd bestaat volgens die theorie uit elementaire snaren.

Informatie die verdwijnt in het niets?
Een tweede vervelend probleem met zwarte gaten is de informatieparadox. Stel, je kiepert al je reclamedrukwerk (of aanmaningen van de deurwaarder, dat foeilelijke beeldje van je schoonmoeder of slechte rapportcijfers) in een zwart gat. Dan verdwijnen die voorgoed. Er is geen enkele manier waarop deze informatie terug te halen is.

Dat is in strijd met de kwantummechanica. Deze zegt dat in een waarschijnlijkheidsgolffunctie informatie altijd behouden blijft (in wiskundige termen voor de liefhebber: de Schrödingervergelijking is een unitaire operator die altijd ondubbelzinnige uitkomsten geeft). En met kwantummechanica wil je als natuurkundige geen ruzie hebben, tenzij je Albert Einstein heet: QED, kwantumelektrodynamica, is namelijk verreweg de nauwkeurigste natuurkundige theorie die er bestaat. We kunnen soms tot op veertien decimalen, dat is één op honderd biljoen, nauwkeurig voorspellen hoe een door QED beschreven verschijnsel (het grootste deel van de natuurkunde, de complete scheikunde en daarvan afgeleide wetenschappen bijvoorbeeld) zich gedraagt. Ter vergelijking: G, de zwaartekrachtsconstante die zegt hoe sterk twee kilo’s op een meter afstand elkaar aantrekken, kennen we slechts met een miezerige vier decimalen precies.

Geest ontsnapt uit zwart gat
Weliswaar kan de materie waaruit we bestaan niet ontkomen aan het zwarte gat – Einsteins algemene relativiteitstheorie en ook de snaartheorie zijn daar onverbiddelijk over – er blijkt toch een escape te zijn.

Leven na de dood? Als de theorie van Frolov en Mukohyama klopt, kan informatie door een braantunnel ontsnappen uit een zwart gat.
Leven na de dood? Als de theorie van Frolov en Mukohyama klopt, kan informatie door een braantunnel ontsnappen uit een zwart gat.

Volgens de snaartheorie zijn er namelijk meer dimensies dan vier (lengte, breedte, hoogte, tijd) en sloopt een zwart gat ruimtetijd zo grondig dat de anders verborgen zeven dimensies (hemelen voor de mystici onder u) zichtbaar worden. De theoretisch fysici Valeri Frolov van de universiteit van Alberta in Canada en Shinji Mukohyama van de universiteit van Tokyo denken dat ons heelal in een meerdimensionaal multiversum zweeft en dat het goed mogelijk is dat de meetkunde in het multiversum heel anders is dan die van ons. Met andere woorden: punten die in onze wereld niet met elkaar verbonden zijn, zijn dat in het multiversum misschien wel. De informatie, de geest, van de ongelukkige die in een zwart gat valt, duikt zo misschien op in een heel ander deel van het heelal. Als die informatie bij elkaar blijft, tenminste.

Frolov en Mukohyama noemen dit een braangat (braan is een snaartheorieterm voor een n-dimensionaal vlak, een plat vlak is bijvoorbeeld een 2-braan en een lijn een 1-braan).
Braangaten hebben het nadeel (of voordeel) van alle wormgaten. Je kan er namelijk in principe sneller dan het licht of zelfs door de tijd mee reizen. Je zou dus jezelf in het verleden de winnende combinatie van de lotto kunnen toefluisteren. Of kunnen waarschuwen dat je vooral niet in het zwarte gat moet springen…

Hoe Google, Tiktok en Facebook de mensheid slimmer kunnen maken

Op dit moment stevenen we in sneltreinvaart af op een idiocracy, mede dankzij de algoritmes van de sociale media die ons in een comfortzone opsluiten. Kunnen deze algoritmes getweakt worden, zodat we onze bevolking slimmer maken?

De inhoud van het Chinese Douyin: positieve filmpjes en lerende kinderen. Bron: People’s Daily, China

Succesverhaal: TikTok in China

Hier in het Westen kennen wij TikTok vooral als een bron van filmpjes waarin allerlei 15-seconden komedianten zichzelf onsterfelijk belachelijk kunnen maken. Maar in China speelt TikTok een opmerkelijk positievere rol. Dat heeft alles te maken met het algoritme dat TikTok in China gebruikt. [1]

Chinese kinderen krijgen positieve en leerzame filmpjes te zien. bijvoorbeeld filmpjes waarin kinderen hoge cijfers halen en elkaar helpen. Of van wetenschappelijke en technische experimenten[2]. Amerikaanse kinderen, en ook Europese kinderen, krijgen vooral filmpjes te zien waarin negatieve dingen de overhand hebben, en nutteloze activiteiten als dansjes, het uithalen van domme grappen en algemene nonsens die een snelle dopamine-piek geven.

Het is niet moeilijk te raden wat voor gevolgen dit gaat hebben op de maatschappij. De Amerikanen en Europeanen denken als volwassenen op deze manier negatief en richten zich op destructief gedrag, terwijl de Chinezen zich richten op nation building en groei. Op deze manier zet de Chinese communistische partij op een krachtige manier de algoritmes van sociale mediabedrijven in om de eigen bevolking en het eigen land vooruit te helpen en de bevolking in andere landen die geopolitieke rivalen zijn, te verzwakken.

Wat kunnen wij leren van de sociale media strategie van de Communistische Partij van China?

in tegenstelling tot de westerse elite, heeft de communistische Partij van China een coherente totaalvisie. De communistische Partij van China ziet in, dat de maatschappij als zodanig een geheel vormt en ook ogenschijnlijk onschuldige activiteiten als sociale media daar een enorme invloed op hebben. Wij mensen zijn in veel opzichten informatieverwerkende systemen. Biologische neurale netwerken.

Als je een neuraal netwerk rotzooi voert, geweld, dood, verderf en allerlei negativiteit, kortom de rotzooi die nu via de mainstream media, Netflix, YouTube en Facebook binnenkomt, dan gaat het zich in het neurale netwerk nestelen en corrumperen. We zagen dit bijvoorbeeld in 2016 met de chatbot van Microsoft, die na een paar weken geconfronteerd te zijn met internetgebruikers, allerlei racistische taal begon uit te kramen. [3]

Op dit moment heb je als gebruiker van het medium als YouTube, Facebook of Twitter niets te zeggen over welk algoritme je wilt voor de aanbevelingen. Een vriendin van mij, die werkte als fotomodel en daarna afgeknapt raakte op dat oppervlakkige wereldje, moest bijvoorbeeld de grootste moeite doen om ervoor te zorgen dat er op haar Instagramaccount aanbevelingen van filosofische en wetenschappelijke onderwerpen kwamen in plaats van modetrends, uiterlijk en beauty.

Sociale media halen het laagste in ons naar boven

Deze sociale netwerksites zorgen ervoor dat het Es, het onderbewustzijn en onze driften, geholpen door de kunstmatige intelligentie van sociale netwerken, de heerschappij kan overnemen over het ego en het superego. Zakelijk gezien is dat natuurlijk heel logisch. Je verdient het meeste aan emotionele ADHD-ers, die in een opwelling spullen kopen die ze niet nodig hebben. Dus wil jij als manager van het sociale mediabedrijf het maximale rendement hebben op je advertenties, dan zorg je ervoor dat die gedachtegangen worden gestimuleerd, die mensen het meeste meeste aanzetten tot impulsaankopen. Met als gevolg dat de meest debiele filmpjes, het meest oppervlakkige vermaak en de consumptiecultuur worden gepusht. Wat aan een nieuwe auto verdien je meer dan aan Plato’s Dialogen in boekvorm.

Europese Unie pakt niet het werkelijke probleem aan

De Europese Unie maakt zich erg druk om “racistische” taal en “fake news” en wil met draconische wetten de verspreiding van nepnieuws, m.a.w. de vrijheid van meningsuiting (want elke de EU onwelgevallige mening of nieuwsfeit is immers “nepnieuws”), nog verder inperken[4]. Dit, voor zover dit een probleem is, is maar het topje van de ijsberg. Een veel groter probleem is de vervuiling van ons geestelijk universum, de Noosfeer om met Teilhard de Chardin te spreken. Een gezonde geest is niet alleen het product van een gezond lichaam, maar ook van een gezonde intellectuele omgeving. Aangezien scholen deze vormende werking uit het oog verliezen, en onze kinderen vooral dood gooien met de laatste politiek correcte mode, zullen we dit zelf moeten doen.

Bronnen

  1. #Paintok: The bleak universe of suicide and self-harm videos TikTok serves young teens, RawStory, 2021
  2. Instagram post van Andrew Schultz, waarin hij de verschillen tussen Doutin en TikTok duidelijk maakt
  3. Twitter taught Microsoft’s AI chatbot to be a racist asshole in less than a day, TheVerge, 2016
  4. Nieuwe EU-wetgeving verplicht online platforms om nepnieuws aan te pakken, Security.nl. 2022