Zoekresultaten voor: onderwijs

Vooraf willen wij melden dat visionair.nl gekant is tegen de agressieoorlog van Rusland in het buurland Oekraïne en de daarbij horende grove mensenrechtenschendingen in Oekraïne door Russische militairen. Dat wij deze toespraak van Vladimir Poetin, met behulp van Google Translate uit het Russisch vertaald, publiceren is niet omdat wij het met de politiek van het Kremlin eens zijn. Deze politiek leidt namelijk op dit moment tot de verwoesting van Rusland en Oekraïne, en zal het Europese continent ruïneren. Wij doen dit onze lezers een beter begrip te geven van de beweegredenen van Rusland en de zeer gevaarlijke situatie waarmee ons op dit moment in bevinden.

In de westerse media is deze toespraak doodgezwegen, of zijn er alleen korte citaten uit vermeldвзять займ на карту круглосуточно на карту. Aangezien onze wereld op dit moment in hoog tempo richting een Derde Wereldoorlog aan het bewegen is, denken wij dat het verstandig is om ook het standpunt van het Kremlin te leren kennen. Enkele dingen worden duidelijk uit deze toespraak. Wat Rusland nastreeft is veel groter dan alleen het annexeren van enkele gebieden in Oekraïne, maar het breken van de overheersende positie in de wereld van de Verenigde Staten en de Europeanen. In dit doel staat Rusland niet alleen. Ook de overige lidstaten van BRICS en van de Shanghai Cooperation Council, alsmede veel landen in Afrika, Azië en Zuid-Amerika willen graag een einde zien aan de overheersende positie van het Westen. De veelgehoorde bewering in Nederlandse media dat Rusland alleen staat, is -of we dat nu leuk vinden of niet – onjuist.

Vertaald van kremlin.ru

De door professionele Russische vertalers in het Engels overgezette speech staat hier. Spreek je redelijk goed Engels, dan is dit een kwalitatief betere vertaling. Aangenomen, natuurlijk, dat de Russische tekst, die voor binnenlands gebruik is, niet is aangepast vanwege propagandadoeleinden.

Het thema van het forum van dit jaar is “The World After Hegemonie: Justice and Security for All”. De vierdaagse bijeenkomst bracht 111 experts, politici, diplomaten en economen uit Rusland en 40 andere landen, waaronder Afghanistan, Brazilië, Duitsland, Egypte, China, India, Indonesië, Iran, Kazachstan, de VS, Turkije, Frankrijk, Oezbekistan, Zuid-Afrika en anderen bijeen.

---

Fjodor Lukyanov: Beste vrienden, geachte gasten!

We openen de laatste plenaire sessie van het 19e jaarlijkse forum van de Valdai International Discussion Club.

Ik ben erg blij om jullie allemaal in de zaal te zien, en ik ben des te blijer om onze gast op de plenaire sessie, president van de Russische Federatie Vladimir Vladimirovitsj Poetin, voor te stellen.

Vladimir Vladimirovitsj, hallo!

We kijken er elk jaar naar uit om je te zien, maar dit jaar was het ongeduld misschien nog ongeduldiger dan anders: er zijn veel onderwerpen voor discussie.

Vladimir Poetin: Ja, ik kan het raden.

Fyodor Lukyanov: Het forum zelf was voornamelijk gewijd aan het onderwerp van de wereldorde: hoe het verandert en, belangrijker nog, wie er nu in het algemeen aan de macht is in de wereld – wie regeert, kan het in principe worden beheerd.

Maar we discussiëren als waarnemers, en u bent nog steeds aan de macht, dus deel alstublieft uw mening met ons.

Vladimir Poetin: Heel erg bedankt.

Beste deelnemers aan de plenaire sessie! Dames en heren! Vrienden!

Ik heb een beetje kennis gemaakt met de discussies die hier de afgelopen dagen hebben plaatsgevonden – zeer interessant en informatief. Ik hoop dat je er geen spijt van hebt dat je naar Rusland bent gekomen en met elkaar hebt gecommuniceerd.

Goed om jullie allemaal te zien.

Op het platform van de Valdai Club hebben we meer dan eens gesproken over die verschuivingen – serieuze, grote verschuivingen die al hebben plaatsgevonden en plaatsvinden in de wereld, over de risico’s die gepaard gaan met de degradatie van wereldinstellingen, met de erosie van de principes van collectieve veiligheid, met de vervanging van de zogenaamde regels door internationaal recht – ik wilde zeggen, het is duidelijk wie het heeft uitgevonden, maar misschien is dit ook onnauwkeurig – het is over het algemeen niet duidelijk wie het heeft uitgevonden, wat deze regels zijn gebaseerd op, wat binnen deze regels staat.

Blijkbaar is er maar een poging om één regel goed te keuren, zodat degenen die aan de macht zijn – nu hebben ze het over macht, ik heb het over wereldmacht – de mogelijkheid hebben om zonder regels te leven en ze alles, alles mogen zouden wegkomen met wat ze ook doen. Hier zijn in feite deze regels, waar ze, zoals de mensen zeggen, constant over praten met ons, dat wil zeggen, ze praten er constant over.

De waarde van de Valdai-discussies ligt in het feit dat hier een verscheidenheid aan beoordelingen en voorspellingen te horen is. Hoe waar ze waren, blijkt uit het leven zelf, de strengste en meest objectieve onderzoeker is het leven. Hier blijkt hoe correct onze voorbesprekingen in voorgaande jaren waren.

Helaas ontwikkelen de gebeurtenissen zich nog steeds volgens een negatief scenario, waarover we tijdens eerdere bijeenkomsten meer dan een of twee keer hebben gesproken. Bovendien hebben zij, deze gebeurtenissen, zich ontwikkeld tot een grootschalige systeemcrisis, niet alleen op militair-politiek, maar ook op economisch en humanitair gebied.

Het zogenaamde Westen – voorwaardelijk is er natuurlijk geen eenheid daar – het is duidelijk dat dit een zeer complex conglomeraat is, desalniettemin, laten we zeggen dat dit Westen de afgelopen jaren en vooral de afgelopen jaren een aantal stappen heeft gezet om te escaleren maanden. Ze spelen trouwens altijd om te verergeren, ook hier is niets nieuws. Dit is het aanzetten tot oorlog in Oekraïne, dit zijn provocaties rond Taiwan, de destabilisatie van de wereldvoedsel- en energiemarkten. Dat laatste is natuurlijk niet met opzet gedaan, daar bestaat geen twijfel over, maar door een aantal systeemfouten van juist die westerse autoriteiten die ik al noemde. En zoals we nu zien, komt daar bovenop de vernietiging van pan-Europese gaspijpleidingen. Dit is over het algemeen iets transcendents, maar toch zijn we getuige van deze trieste gebeurtenissen.

Macht over de wereld is precies wat het zogenaamde Westen in zijn spel heeft ingezet. Maar dit spel is zeker gevaarlijk, bloederig en, zou ik zeggen, vies. Het ontkent de soevereiniteit van landen en volkeren, hun identiteit en uniciteit, zet nergens de belangen van andere staten in. In ieder geval als er niet direct over ontkenning wordt gesproken, maar in de praktijk is dit precies wat er wordt uitgevoerd. Niemand, behalve degenen die deze regels formuleren die ik noemde, heeft het recht op oorspronkelijke ontwikkeling: alle anderen moeten aan deze regels worden ‘gekamd’.

In dit verband wil ik u herinneren aan de Russische voorstellen aan westerse partners om vertrouwen op te bouwen en een systeem van collectieve veiligheid op te bouwen. In december vorig jaar werden ze weer gewoon aan de kant gezet.

Maar in de moderne wereld is het onwaarschijnlijk om buiten te zitten. Hij die wind zaait, zoals ze zeggen, zal wervelwind oogsten. De crisis heeft inderdaad een mondiaal karakter gekregen, het raakt iedereen. Het is niet nodig om illusies te koesteren.

De mensheid heeft nu in feite twee manieren: ofwel door te gaan met het opstapelen van een last van problemen die ons allemaal onvermijdelijk zullen verpletteren, ofwel door samen te proberen oplossingen te vinden, zij het onvolmaakt, maar werkend, die onze wereld stabieler en veiliger kunnen maken.

Weet je, ik heb altijd geloofd en geloof in de kracht van gezond verstand. Daarom ben ik ervan overtuigd dat zowel de nieuwe centra van een multipolaire wereldorde als het Westen vroeg of laat een gelijkwaardig gesprek zullen moeten beginnen over een gemeenschappelijke toekomst voor ons, en natuurlijk hoe eerder hoe beter. En in dit verband zal ik enkele van de belangrijkste accenten voor ons allemaal schetsen.

De gebeurtenissen van vandaag hebben de milieuproblemen overschaduwd – vreemd genoeg, maar ik wil hiermee beginnen. Klimaatverandering staat niet meer bovenaan de agenda. Maar deze fundamentele uitdagingen zijn niet verdwenen, ze zijn niet verdwenen, ze nemen alleen maar toe.

Een van de gevaarlijkste gevolgen van de schending van het ecologisch evenwicht is de vermindering van de biodiversiteit in de natuur. En nu kom ik bij het hoofdonderwerp, waarvoor we ons allemaal verzamelden: is een andere diversiteit minder belangrijk – cultureel, sociaal, politiek, beschaafd?

Tegelijkertijd zijn vereenvoudiging, het uitwissen van alle verschillen bijna de essentie van het moderne Westen geworden. Wat zit er achter deze vereenvoudiging? Allereerst is dit het verdwijnen van het creatieve potentieel van het Westen zelf en de wens om de vrije ontwikkeling van andere beschavingen te beperken, te blokkeren.

Er is natuurlijk ook een direct handelsbelang: door hun waarden, consumentenstereotypen, eenwording op te leggen, proberen onze tegenstanders – ik noem ze zo voorzichtig – de markten voor hun producten uit te breiden. Alles is erg primitief op deze baan. Het is geen toeval dat het Westen beweert dat het zijn cultuur en wereldbeeld is dat universeel zou moeten zijn. Als dit niet direct wordt gezegd – hoewel ze ook vaak direct worden gezegd – maar als ze niet direct worden gezegd, dan gedragen ze zich zo en dringen ze erop aan dat ze in feite in de realiteit, met hun beleid, erop staan ​​dat deze zeer waarden worden onvoorwaardelijk aanvaard door alle andere deelnemers aan internationale communicatie.

Ik citeer uit de beroemde Harvard-toespraak van Alexander Isaevich Solzjenitsyn. Al in 1978 merkte hij op dat het Westen wordt gekenmerkt door een “voortdurende blindheid van superioriteit” – en dit gebeurt nog steeds – wat “het idee ondersteunt dat alle uitgestrekte gebieden op onze planeet zich zouden moeten ontwikkelen en ontwikkelen naar de huidige westerse systemen .. .”. 1978 Er is niets veranderd.

In de afgelopen bijna een halve eeuw heeft deze blindheid waar Solzjenitsyn over sprak – openlijk racistisch en neokoloniaal van aard – gewoon lelijke vormen aangenomen, vooral na de opkomst van de zogenaamde unipolaire wereld. Wat wil ik hierop zeggen? Vertrouwen in iemands onfeilbaarheid is een zeer gevaarlijke toestand: het is één stap verwijderd van het verlangen van de ‘onfeilbare’ zelf om eenvoudig degenen te vernietigen die ze niet mogen. Zoals ze zeggen, “annuleren” – laten we op zijn minst nadenken over de betekenis van dit woord.

Zelfs op het hoogtepunt van de Koude Oorlog, op het hoogtepunt van de confrontatie tussen systemen, ideologieën en militaire rivaliteit, is het zelfs nooit bij iemand opgekomen om het bestaan ​​van cultuur, kunst en wetenschap van andere volkeren – hun tegenstanders – te ontkennen. Het kwam niet eens bij iemand op! Ja, er werden bepaalde beperkingen opgelegd aan educatieve, wetenschappelijke, culturele en, helaas, sportbanden. Desalniettemin hadden zowel de Sovjet- als de Amerikaanse leiders van die tijd voldoende begrip dat de humanitaire sfeer delicaat moest worden behandeld, waarbij ze de tegenstander moesten bestuderen en respecteren, en soms iets van hem moesten lenen om, althans voor de toekomst, de basis voor geluid te behouden, vruchtbare relaties.

En wat gebeurt er nu? Ooit bereikten de nazi’s het punt van het verbranden van boeken, en nu zijn westerse ‘bewakers van liberalisme en vooruitgang’ gevallen voor de verboden van Dostojevski en Tsjaikovski. De zogenaamde annuleringscultuur, maar in feite – we hebben het hier al vaak over gehad – de echte afschaffing van cultuur maait alles wat levend en creatief is, laat geen vrije gedachte toe om zich op een van de gebieden te ontwikkelen: noch in economie, noch in politiek, noch in cultuur.

De zeer liberale ideologie van vandaag is onherkenbaar veranderd. Als het klassieke liberalisme aanvankelijk de vrijheid van ieder mens begreep als de vrijheid om te zeggen wat je wilt, om te doen wat je wilt, dan begonnen liberalen al in de 20e eeuw te verklaren dat de zogenaamde open samenleving vijanden heeft – het blijkt dat een open samenleving heeft vijanden – en de vrijheid van zulke vijanden kan en moet worden beperkt, zo niet afgeschaft. Nu hebben ze het punt van absurditeit bereikt, wanneer een alternatief standpunt wordt bestempeld als subversieve propaganda en een bedreiging voor de democratie.

Wat er ook uit Rusland komt, het zijn allemaal “intriges van het Kremlin”. Maar kijk naar jezelf! Zijn we allemaal zo machtig? Elke kritiek op onze tegenstanders – elke! – wordt gezien als “de machinaties van het Kremlin”, “de hand van het Kremlin”. Dit is wat onzin. Waar ben je in gevallen? Beweeg in ieder geval je hersens, noem iets interessanters, formuleer je standpunt op de een of andere manier conceptueel. Het is onmogelijk om alles de schuld te geven van de machinaties van het Kremlin.

Dit alles werd profetisch voorspeld door Fjodor Mikhailovich Dostojevski in de 19e eeuw. Een van de personages in zijn roman The Possessed, de nihilist Shigalev, beschreef de mooie toekomst die hij uitvond op deze manier: “grenzeloze vrijheid verlaten, sluit ik af met grenzeloos despotisme” – dit is trouwens waar onze westerse tegenstanders naar toe kwamen. Hij wordt herhaald door een andere protagonist van de roman – Peter Verkhovensky, die stelt dat wijdverbreid verraad, aanklacht en spionage nodig zijn, dat de samenleving geen talenten en hogere vaardigheden nodig heeft: “Cicero’s tong is afgesneden, Copernicus’ ogen zijn uitgestoken, Shakespeare is gestenigd .” Dit is waar onze westerse tegenstanders naar toe komen. Wat is dit anders dan de moderne westerse cultuur van annulering?

Er waren geweldige denkers, en om eerlijk te zijn ben ik mijn assistenten dankbaar die deze citaten hebben gevonden.

Wat kan hierover worden gezegd? De geschiedenis zal natuurlijk alles op zijn plaats zetten en niet de grootste werken van de universeel erkende genieën van de wereldcultuur annuleren, maar degenen die vandaag om de een of andere reden hebben besloten dat ze het recht hebben om naar eigen goeddunken over deze wereldcultuur te beschikken. De eigendunk van dergelijke figuren, zoals ze zeggen, gaat van de schaal, maar niemand zal zich over een paar jaar hun namen herinneren. En Dostojevski zal leven zoals Tsjaikovski, Poesjkin, hoe graag iemand het ook wil.

Het was op eenwording, op financieel en technologisch monopolisme, op het uitwissen van alle soorten verschillen, dat ook het westerse model van globalisering, neokoloniaal in zijn essentie, werd gebouwd. De taak was duidelijk – om de onvoorwaardelijke dominantie van het Westen in de wereldeconomie en politiek te versterken, en hiervoor de natuurlijke en financiële middelen, intellectuele, menselijke en economische capaciteiten van de hele planeet ten dienste te stellen, om dit te doen onder de saus van de zogenaamde nieuwe mondiale onderlinge afhankelijkheid.

Hier zou ik een andere Russische filosoof in herinnering willen brengen, Alexander Aleksandrovitsj Zinovjev, wiens honderdste verjaardag we onlangs, op 29 oktober, zullen vieren. Zelfs meer dan 20 jaar geleden zei hij dat voor het voortbestaan ​​van de westerse beschaving op het door haar bereikte niveau, “de hele planeet nodig is als een leefomgeving, alle hulpbronnen van de mensheid nodig zijn.” Dat is wat ze beweren, en dat is precies wat het is.

Bovendien heeft het Westen in dit systeem aanvankelijk een enorme voorsprong voor zichzelf genomen, omdat het zijn principes en mechanismen zelf heeft ontwikkeld – zoals nu de principes waarover constant wordt gesproken en die een onbegrijpelijk “zwart gat” zijn: niemand weet wat het is. Maar zodra de voordelen van globalisering niet door westerse landen, maar door andere staten begonnen te worden, en vooral, we hebben het natuurlijk over de grote staten van Azië, veranderde of annuleerde het Westen onmiddellijk veel regels. En de zogenaamde heilige principes van vrijhandel, economische openheid, gelijke concurrentie, zelfs het recht op eigendom werden plotseling in één keer helemaal vergeten. Zodra iets voor hen winstgevend wordt, veranderen ze de regels onmiddellijk, onderweg, in de loop van het spel.

Of een ander voorbeeld van de vervanging van begrippen en betekenissen. Westerse ideologen en politici zeggen en herhalen al jaren tegen de hele wereld: er is geen alternatief voor democratie. Toegegeven, ze hadden het over het westerse, zogenaamd liberale model van democratie. Alle andere opties en vormen van democratie worden minachtend en – ik wil dit benadrukken – door de lip, arrogant afgewezen. Deze manier van doen is al lang geleden ontwikkeld, sinds de koloniale tijd: iedereen wordt beschouwd als tweederangs mens, en zijzelf zijn uitzonderlijk. En zo gaat het nog eeuwen door tot op de dag van vandaag.

Maar tegenwoordig eist de absolute meerderheid van de wereldgemeenschap democratie in internationale aangelegenheden en accepteert geen enkele vorm van autoritair dictaat door individuele landen of groepen staten. Wat is dit anders dan de directe toepassing van de beginselen van democratie op het niveau van internationale betrekkingen?

En wat is de positie van het “beschaafde” – tussen aanhalingstekens – Westen? Als u een democraat bent, lijkt het erop dat u zo’n natuurlijk verlangen naar vrijheid van miljarden mensen zou moeten verwelkomen – maar nee! Het Westen noemt het een ondermijning van de liberale, op regels gebaseerde orde, lanceert economische en handelsoorlogen, sancties, boycots, kleurrevoluties, bereidt allerlei staatsgrepen voor en voert ze uit.

Een van hen leidde in 2014 tot tragische gevolgen in Oekraïne – ze steunden het, ze zeiden zelfs hoeveel geld ze aan deze staatsgreep hadden uitgegeven. Over het algemeen zijn ze gewoon stomverbaasd, ze zijn nergens voor terug. Ze namen Soleimani en doodden een Iraanse generaal. Het was mogelijk om Soleimani te behandelen zoals je wilt, maar dit is een ambtenaar van een andere staat! Ze doodden op het grondgebied van een derde land en zeiden: ja, we hebben gedood. Wat is het in het algemeen? Waar wonen we?

Uit gewoonte blijft Washington de huidige wereldorde Amerikaans liberaal noemen, maar in feite vermeerdert deze beruchte “orde” elke dag de chaos en, ik zou eraan kunnen toevoegen, wordt hij zelfs steeds intoleranter tegenover de westerse landen zelf, tegenover hun pogingen om enige onafhankelijkheid tonen. Alles wordt aan de wijnstok onderdrukt, en ze leggen meer sancties op aan hun eigen bondgenoten – zonder enige aarzeling! En ze zijn het met alles eens en laten hun hoofd laag zakken.

Zo werden de voorstellen van juli van de Hongaarse parlementariërs om de inzet voor de Europese christelijke waarden en cultuur in het EU-verdrag te consolideren niet eens als een fronde beschouwd, maar als een directe vijandige sabotage. Wat is dit? Wat betekent het? Ja, sommige mensen vinden het leuk, andere niet.

Duizend jaar lang hebben wij in Rusland een unieke cultuur ontwikkeld van interactie tussen alle wereldreligies. Het is niet nodig om iets te annuleren: noch christelijke waarden, noch islamitische, noch joodse waarden. We hebben andere wereldreligies. We moeten gewoon respectvol met elkaar omgaan. In een aantal regio’s van het land – ik weet dit gewoon uit de eerste hand – lopen mensen samen, vieren christelijke, islamitische, boeddhistische en joodse feestdagen, en doen dat met plezier, elkaar feliciteren en blij zijn voor elkaar.

Maar niet hier. Waarom niet? Ze zouden tenminste overleggen. Geweldig!

Dit alles is, zonder overdrijving, niet eens een systemische, maar een leerstellige crisis van het neoliberale model van de Amerikaanse wereldorde. Ze hebben geen ideeën over creatie en positieve ontwikkeling, ze hebben de wereld gewoon niets te bieden, behalve om hun dominantie te behouden.

Ik ben ervan overtuigd dat echte democratie in een multipolaire wereld allereerst de mogelijkheid veronderstelt voor elke natie – ik wil dit benadrukken – voor elke samenleving, elke beschaving, om haar eigen weg te kiezen, haar eigen sociaal-politieke systeem. Als de Verenigde Staten en de EU-landen zo’n recht hebben, dan hebben de landen van Azië, de islamitische staten, de monarchieën van de Perzische Golf en de staten van andere continenten zeker zo’n recht. Natuurlijk heeft ons land, Rusland, het ook, en niemand zal onze mensen ooit kunnen dicteren wat voor soort samenleving en op welke principes we moeten bouwen.

Een directe bedreiging voor het politieke, economische, ideologische monopolie van het Westen is dat er alternatieve sociale modellen in de wereld kunnen ontstaan ​​- effectiever, ik wil dit benadrukken, effectiever vandaag, helderder, aantrekkelijker dan de bestaande. Maar dergelijke modellen zullen zich zeker ontwikkelen – dit is onvermijdelijk. Trouwens, Amerikaanse politicologen, experts, ze schrijven er rechtstreeks over. Het is waar dat hun regering nog niet veel luistert, hoewel ze deze ideeën die op de pagina’s van politicologische tijdschriften en in discussies worden geuit, niet kunnen ontgaan.

Ontwikkeling moet precies plaatsvinden in de dialoog van beschavingen, gebaseerd op spirituele en morele waarden. Ja, verschillende beschavingen hebben een ander begrip van een persoon, zijn aard – het is vaak alleen anders aan de oppervlakte, maar iedereen herkent de hoogste waardigheid en spirituele essentie van een persoon. En het is uiterst belangrijk om een ​​gemeenschappelijk, gemeenschappelijk fundament te hebben waarop we zeker kunnen bouwen en onze toekomst moeten bouwen.

Wat wil ik hier benadrukken? Traditionele waarden zijn geen vaste set postulaten waar iedereen zich aan moet houden. Natuurlijk niet. Hun verschil met de zogenaamde neoliberale waarden is dat ze in elk geval uniek zijn, omdat ze volgen uit de traditie van een bepaalde samenleving, haar cultuur en historische ervaring. Daarom kunnen traditionele waarden aan niemand worden opgelegd – ze moeten eenvoudig worden gerespecteerd, zorgvuldig worden behandeld met wat elke natie al eeuwenlang heeft gekozen.

Dit is ons begrip van traditionele waarden, en deze benadering wordt gedeeld en geaccepteerd door de meerderheid van de mensheid. Dit is natuurlijk, want het zijn de traditionele samenlevingen van het Oosten, Latijns-Amerika, Afrika en Eurazië die de basis vormen van de wereldbeschaving.

Respect voor de eigenaardigheden van volkeren en beschavingen is in het belang van iedereen. Eigenlijk is dit ook in het belang van het zogenaamde Westen. Het verliest zijn dominantie en wordt al snel een minderheid op het wereldtoneel. En natuurlijk moet het recht van deze westerse minderheid op een eigen culturele identiteit natuurlijk, dat wil ik benadrukken, worden gewaarborgd, het moet natuurlijk met respect worden behandeld, maar, ik benadruk, op gelijke voet met de rechten van alle anderen.

Als westerse elites denken dat ze in de hoofden van hun volk, hun samenleving, vreemde, naar mijn mening nieuwerwetse trends zoals tientallen geslachten en gay pride-parades kunnen injecteren, dan zij het zo. Laat ze doen wat ze willen! Maar waar ze zeker niet het recht toe hebben, is van anderen te eisen dat ze dezelfde richting volgen.

We zien dat in westerse landen complexe demografische, politieke en sociale processen gaande zijn. Dit is natuurlijk hun interne aangelegenheid. Rusland bemoeit zich niet met deze kwesties en zal het ook niet doen – in tegenstelling tot het Westen klimmen we niet in de tuin van iemand anders. Maar we hopen dat pragmatisme zal zegevieren en dat Ruslands dialoog met het echte, traditionele Westen, evenals met andere gelijkwaardige ontwikkelingscentra, een belangrijke bijdrage zal worden aan de opbouw van een multipolaire wereldorde.

Ik wil hieraan toevoegen dat multipolariteit een reële, en in feite de enige kans is voor hetzelfde Europa om zijn politieke en economische subjectiviteit te herstellen. Om eerlijk te zijn, begrijpen we het allemaal, en ze spreken er in hetzelfde Europa rechtstreeks over: vandaag is deze rechtspersoonlijkheid van Europa – om het zacht uit te drukken, om niemand te beledigen – zeer beperkt.

De wereld is inherent divers, en de pogingen van het Westen om iedereen onder één sjabloon te drijven zijn objectief gedoemd, er zal niets van komen.

Het arrogante verlangen naar wereldleiderschap, en in feite naar dictatuur of naar het behoud van leiderschap door middel van dicteren, verandert in feite in een afname van het internationale gezag van de leiders van de westerse wereld, inclusief de Verenigde Staten, en een toename van wantrouwen in hun vermogen om als geheel te onderhandelen. Vandaag zeggen ze het ene – morgen het andere, ze ondertekenen documenten – morgen weigeren ze ze, ze doen wat ze willen. Er is helemaal geen stabiliteit. Het is volkomen onbegrijpelijk hoe de documenten zijn ondertekend, waar ze over spraken, waar men op kan hopen.

Als vroeger slechts een paar landen zich met hetzelfde Amerika lieten argumenteren, en het leek bijna een sensatie, nu is het al gemeengoed wanneer verschillende staten Washington zijn ongegronde eisen weigeren, ondanks het feit dat het nog steeds probeert iedereen onder druk te zetten . Een foutief beleid is absoluut, gewoon nergens. Laat het ook hun keuze zijn.

Ik ben ervan overtuigd dat de volkeren van de wereld geen oogje dichtknijpen voor het dwangbeleid, dat zichzelf in diskrediet heeft gebracht, en elke keer zal het Westen moeten betalen en meer en meer betalen voor het proberen zijn hegemonie te behouden. In plaats van deze elites in het Westen zou ik serieus nadenken over een dergelijk vooruitzicht, net zoals sommige politicologen en politici in de Verenigde Staten er zelf over nadenken, zoals ik al zei.

In de huidige omstandigheden van een zwaar conflict, zal ik sommige dingen direct zeggen. Rusland, dat een onafhankelijke, oorspronkelijke beschaving is, heeft nooit overwogen en beschouwt zichzelf ook niet als een vijand van het Westen. Americanofobie, Anglofobie, Francofobie, Germanofobie – dit zijn dezelfde vormen van racisme als Russofobie en antisemitisme – maar zoals elke uiting van vreemdelingenhaat.

Je moet gewoon duidelijk begrijpen dat er, zoals ik al eerder zei, twee Westen zijn – minstens twee, en misschien meer, maar minstens twee: het westen van traditionele, voornamelijk christelijke waarden, vrijheid, patriottisme, de rijkste cultuur, nu Ook islamitische waarden – een aanzienlijk deel van de bevolking van veel westerse landen belijdt de islam. Dit Westen staat in sommige opzichten dicht bij ons, we hebben veel gemeen, zelfs oude wortels. Maar er is een ander Westen – agressief, kosmopolitisch, neokoloniaal, dat optreedt als een instrument van de neoliberale elites. Juist met de dictaten van dit Westen zal Rusland dit natuurlijk nooit dulden.

In 2000, nadat ik tot president werd gekozen, zal ik me dit altijd herinneren – herinner me welke prijs we betaalden voor het vernietigen van het terroristennest in de Noord-Kaukasus, dat het Westen toen praktisch openlijk steunde. Alle volwassenen hier, de meesten van jullie aanwezig in deze zaal, begrijpen waar ik het over heb. We weten dat het in de praktijk zo was: financiële, politieke, informatieve ondersteuning. We hebben het allemaal meegemaakt.

Bovendien steunde [het Westen] niet alleen actief terroristen op Russisch grondgebied, maar koesterde het deze dreiging ook op vele manieren. We weten het. Niettemin hebben we, na de stabilisatie van de situatie, toen de belangrijkste bendes van terroristen werden verslagen, mede dankzij de moed van het Tsjetsjeense volk, besloten niet achterom te kijken, niet te doen alsof we beledigd waren, vooruit te gaan, relaties op te bouwen, zelfs met degenen die ons daadwerkelijk hebben tegengewerkt, relaties aangaan en ontwikkelen met iedereen die dat wil, op basis van wederzijds voordeel en respect voor elkaar.

Ik dacht dat het in het algemeen belang was. Godzijdank heeft Rusland alle moeilijkheden van die tijd overleefd, het doorstaan, zichzelf versterkt, het hoofd geboden aan intern en extern terrorisme, de economie overleefde, begon zich te ontwikkelen en zijn verdedigingsvermogen begon toe te nemen. We hebben geprobeerd relaties op te bouwen met de leidende landen van het Westen en met de NAVO. De boodschap was dezelfde: laten we ophouden vijanden te zijn, laten we samenleven, een dialoog aangaan, vertrouwen opbouwen en dus vrede. We waren absoluut oprecht, ik wil dit benadrukken, we begrepen duidelijk de complexiteit van zo’n toenadering, maar we gingen ervoor.

En wat kregen we ervoor terug? Kortom, we kregen een “nee” op alle belangrijke gebieden van mogelijke samenwerking. We worden steeds meer onder druk gezet en er ontstaan ​​spanningshaarden aan onze grenzen. En wat is het doel, als ik vragen mag, van deze druk? Nou wat? Zo makkelijk is het om te trainen, nietwaar? Natuurlijk niet. Het doel is om Rusland kwetsbaarder te maken. Het doel is om van Rusland een instrument te maken om zijn eigen geopolitieke doelen te bereiken.

Strikt genomen is dit een universele regel: ze proberen van iedereen een tool te maken om deze tools voor hun eigen doeleinden te gebruiken. En degenen die zich niet aan deze druk onderwerpen, willen niet zo’n instrument zijn – sancties tegen hen worden opgelegd, allerlei economische beperkingen worden tegen hen en tegen hen uitgevoerd, staatsgrepen worden voorbereid of, waar het mogelijk is om uitvoeren, uitvoeren, enzovoort. En uiteindelijk, als er helemaal niets kan worden gedaan, is het doel hetzelfde: vernietigen, het van de politieke kaart vegen. Maar het werkte niet en zal een dergelijk scenario met betrekking tot Rusland nooit kunnen implementeren en implementeren.

Wat zou je nog willen toevoegen? Rusland daagt de elites van het Westen niet uit – Rusland verdedigt eenvoudig zijn recht om te bestaan ​​en zich vrij te ontwikkelen. Tegelijkertijd zullen we zelf niet een soort nieuwe hegemonie worden. Rusland stelt niet voor om unipolariteit te vervangen door bipolariteit, tripolariteit, enzovoort, de dominantie van het Westen door de dominantie van het Oosten, Noorden of Zuiden. Dit zou onvermijdelijk leiden tot een nieuwe impasse.

En ik wil hier de woorden citeren van de grote Russische filosoof Nikolai Yakovlevich Danilevsky, die geloofde dat vooruitgang niet betekent dat iedereen in dezelfde richting gaat, zoals sommige van onze tegenstanders ons duwen – in dit geval zou de vooruitgang snel stoppen, zegt Danilevsky, – maar is om ‘het hele veld te produceren, dat het veld is van de historische activiteit van de mensheid, in alle richtingen’. En hij voegt eraan toe dat geen enkele beschaving trots kan zijn om het hoogste punt van ontwikkeling te vertegenwoordigen.

Ik ben ervan overtuigd dat dictatuur alleen kan worden tegengegaan door de vrijheid van ontwikkeling van landen en volkeren, de degradatie van het individu – liefde voor de mens als schepper, primitieve vereenvoudiging en verboden – de bloeiende complexiteit van culturen en tradities.

De betekenis van het huidige historische moment ligt juist in het feit dat alle beschavingen, staten en hun integratieverenigingen werkelijk kansen bieden voor hun eigen, democratische, oorspronkelijke ontwikkelingsweg. En bovenal geloven we dat de nieuwe wereldorde gebaseerd moet zijn op recht en recht, vrij, origineel en eerlijk moet zijn.

De wereldeconomie en handel moeten dus eerlijker en opener worden. Rusland acht de vorming van nieuwe internationale financiële platforms onvermijdelijk, ook ten behoeve van internationale nederzettingen. Dergelijke platforms moeten zich buiten de nationale jurisdicties bevinden, beveiligd, gedepolitiseerd en geautomatiseerd zijn en niet afhankelijk zijn van één enkel controlecentrum. Is het mogelijk om dit te doen of niet? Natuurlijk. Het zal veel inspanning vergen, de eenwording van de inspanningen van veel landen, maar het kan.

Dit sluit de mogelijkheid van misbruik in de nieuwe wereldwijde financiële infrastructuur uit en maakt het mogelijk om internationale transacties effectief, winstgevend en veilig te beheren zonder de dollar en andere zogenaamde reservevaluta’s. Bovendien brachten de Verenigde Staten en het Westen als geheel, door de dollar als wapen te gebruiken, de instelling van internationale financiële reserves in diskrediet. Eerst devalueerde hij ze als gevolg van inflatie in de dollar en de eurozone, en nam toen volledig – tsap-scratch – onze goud- en deviezenreserves in eigen zak.

De overgang naar verrekeningen in nationale valuta’s zal actief in een stroomversnelling komen – onvermijdelijk. Dit hangt natuurlijk af van de toestand van de uitgevers van deze valuta’s, van de toestand van hun economieën, maar ze zullen sterker worden en dergelijke berekeningen zullen natuurlijk geleidelijk de overhand krijgen. Dat is de logica van het soevereine economische en financiële beleid van de multipolaire wereld.

Verder. Tegenwoordig hebben ontwikkelingscentra voor de nieuwe wereld al unieke technologieën en wetenschappelijke ontwikkelingen op verschillende gebieden en kunnen ze op veel gebieden met succes concurreren met westerse multinationale ondernemingen.

Het is duidelijk dat we een gemeenschappelijk, vrij pragmatisch belang hebben bij een eerlijke en open wetenschappelijke en technologische uitwisseling. Samen wint iedereen meer dan individueel. De meerderheid zou hiervan moeten profiteren, niet individuele superrijke bedrijven.

Hoe gaat het vandaag? Als het Westen medicijnen of zaden van voedselgewassen aan andere landen verkoopt, dan beveelt het het doden van nationale geneesmiddelen en selectie, in feite komt het er in de praktijk allemaal op neer; levert werktuigmachines en apparatuur – vernietigt de lokale machinebouw. Ik, toen nog de minister-president, begreep dit: zodra de markt wordt geopend voor een bepaalde productgroep, dat is het, de lokale fabrikant “legt neer”, en het is bijna onmogelijk om het hoofd op te heffen. Zo worden relaties opgebouwd. Zo vindt de verovering van markten en hulpbronnen plaats, landen worden beroofd van hun technologische, wetenschappelijke potentieel. Dit is geen vooruitgang, maar slavernij, het terugbrengen van economieën tot een primitief niveau.

Technologische ontwikkeling moet de mondiale ongelijkheid niet vergroten, maar verkleinen. Dit is hoe Rusland traditioneel zijn buitenlands technologiebeleid uitvoert. Door bijvoorbeeld kerncentrales in andere landen te bouwen, creëren we daar tegelijkertijd competentiecentra, leiden we nationaal personeel op – we creëren een industrie, we bouwen niet alleen een onderneming, maar creëren een hele industrie. In wezen geven we andere landen de kans om een ​​echte doorbraak te maken in hun wetenschappelijke en technologische ontwikkeling, ongelijkheid te verminderen en hun energiesector naar een nieuw niveau van efficiëntie en milieuvriendelijkheid te brengen.

Laat ik nogmaals benadrukken: soevereiniteit, oorspronkelijke ontwikkeling betekent geenszins isolement, autarkie, maar veronderstelt integendeel actieve, wederzijds voordelige samenwerking op eerlijke en gelijke principes.

Als liberale globalisering depersonalisatie is, het opleggen van het westerse model aan de hele wereld, dan is integratie daarentegen de onthulling van het potentieel van elke beschaving in het belang van het geheel, ter wille van het algemeen gewin. Als globalisme een dictaat is, en daar komt het uiteindelijk allemaal op neer, dan is integratie de gezamenlijke ontwikkeling van gemeenschappelijke strategieën die voor iedereen gunstig zijn.

In dit verband acht Rusland het belangrijk om actiever mechanismen te lanceren voor het creëren van grote ruimtes die zijn gebouwd op de interactie van buurlanden, waarvan de economie, het sociale systeem, de hulpbronnen en de infrastructuur elkaar aanvullen. Zulke grote ruimtes zijn in feite de basis van een multipolaire wereldorde – de economische basis. Uit hun dialoog wordt de ware eenheid van de mensheid geboren, veel complexer, origineler en meerdimensionaal dan in de vereenvoudigde ideeën van sommige westerse ideologen.

De eenheid van de mensheid is niet gebouwd op het gebod “doe zoals ik doe”, “wees zoals wij”. Het wordt gevormd rekening houdend met en op basis van de meningen van iedereen, met een zorgvuldige houding ten opzichte van de identiteit van elke samenleving en elk volk. Vanuit dit principe kan een langdurige samenwerking in een multipolaire wereld ontstaan.

In dit verband kan het de moeite waard zijn om te overwegen dat de structuur van de Verenigde Naties, inclusief de Veiligheidsraad, precies de diversiteit van de wereldregio’s in grotere mate weerspiegelt. Er zal in de wereld van morgen immers veel meer afhangen van Azië, Afrika, Latijns-Amerika dan tegenwoordig algemeen wordt aangenomen, en een dergelijke toename van hun invloed is zeker positief.

Laat me je eraan herinneren dat de westerse beschaving niet de enige is, zelfs niet in onze gemeenschappelijke Euraziatische ruimte. Bovendien is de meerderheid van de bevolking juist geconcentreerd in het oosten van Eurazië – waar de centra van de oudste beschavingen van de mensheid zijn ontstaan.

De waarde en betekenis van Eurazië is dat dit continent een zelfvoorzienend complex is met gigantische hulpbronnen van welke aard dan ook en enorme kansen. En hoe harder we werken om de connectiviteit van Eurazië te vergroten, nieuwe manieren en vormen van samenwerking te creëren, hoe indrukwekkender succes we behalen.

De succesvolle activiteit van de Euraziatische Economische Unie, de snelle groei van het gezag en de invloed van de Shanghai Cooperation Organization, grootschalige initiatieven in het kader van de “One Belt, One Road”, plannen voor multilaterale samenwerking bij de implementatie van het Noorden -Zuid-transportcorridor en vele andere projecten in dit deel van de wereld, ik ben er zeker van dat dit het begin is van een nieuw tijdperk, een nieuwe fase in de ontwikkeling van Eurazië. Integratieprojecten zijn hier niet in tegenspraak met elkaar, maar vullen elkaar wederzijds aan, natuurlijk, als ze worden uitgevoerd door buurlanden in hun eigen belang, en niet worden geïntroduceerd door externe krachten om de Euraziatische ruimte te splitsen, er een zone van te maken van blok confrontatie.

Een natuurlijk deel van Groot-Eurazië zou ook het westelijke puntje kunnen zijn – Europa. Maar veel van haar leiders worden belemmerd door de overtuiging dat Europeanen beter zijn dan anderen, dat het niet gepast is voor hen om op gelijke voet met de rest deel te nemen aan sommige ondernemingen. Achter zo’n arrogantie merken ze op de een of andere manier niet dat ze zelf al de periferie van iemand anders zijn geworden, in wezen vazallen zijn geworden – vaak zonder stemrecht.

Beste collega’s!

De ineenstorting van de Sovjet-Unie vernietigde ook het evenwicht van de geopolitieke krachten. Het Westen voelde zich een winnaar en riep een unipolaire wereldorde uit waarin alleen zijn wil, zijn cultuur, zijn belangen bestaansrecht hadden.

Nu deze historische periode van onverdeelde dominantie van het Westen in wereldaangelegenheden ten einde loopt, wordt de unipolaire wereld verleden tijd. We staan ​​op een historische mijlpaal, vooruitlopend op wat waarschijnlijk het gevaarlijkste, meest onvoorspelbare en tegelijkertijd belangrijke decennium is sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog. Het Westen is niet in staat om de mensheid in haar eentje te besturen, maar probeert het wanhopig, en de meeste volkeren van de wereld willen het niet langer verdragen. Dit is de belangrijkste tegenstelling van het nieuwe tijdperk. Om de woorden van een klassieker te gebruiken, de situatie is tot op zekere hoogte revolutionair: de hogere klassen kunnen niet, en de lagere klassen willen al niet zo leven, om de woorden van een klassieker te gebruiken.

Deze stand van zaken is beladen met wereldwijde conflicten of een hele reeks conflicten, die een bedreiging vormen voor de mensheid, inclusief het Westen zelf. Constructief, constructief deze tegenstelling oplossen – dat is de belangrijkste historische taak van vandaag.

Het veranderen van mijlpalen is een pijnlijk proces, maar natuurlijk en onvermijdelijk. De toekomstige wereldorde wordt voor onze ogen gevormd. En in deze wereldorde moeten we naar iedereen luisteren, rekening houden met elk gezichtspunt, elk volk, elke samenleving, cultuur, elk systeem van wereldbeelden, ideeën en religieuze overtuigingen, zonder iemand een enkele waarheid op te leggen, en alleen op deze basis , het begrijpen van onze verantwoordelijkheid voor het lot – het lot van mensen, de planeet, om een ​​symfonie van de menselijke beschaving op te bouwen.

Hierop wil ik eindigen met woorden van dankbaarheid voor het geduld dat je hebt getoond bij het luisteren naar mijn boodschap.

Heel erg bedankt.

Fjodor Lukyanov: Hartelijk dank, Vladimir Vladimirovitsj, voor zo’n uitgebreide tekst van de toespraak.

Ik kan me niet spontaan niet vastklampen aan je finale, aangezien je de revolutionaire situatie herinnerde, de top en de bodem. Degenen die wat ouder zijn, dit alles werd natuurlijk op school geleerd. En met wie associeer je jezelf meer: ​​met de tops of met de bottoms?

Vladimir Poetin: Van de bodem natuurlijk, maar ik ben van de bodem.

Mijn moeder was… Zoals je weet heb ik het hier vaak over gehad: een werkend gezin. Vader – een werknemer, werkte onlangs als voorman, studeerde af aan een technische school; mijn moeder had geen opleiding, zelfs geen middelbare school, ze was gewoon een werkster – en ze werkte als oppas in een ziekenhuis, en ze werkte met iedereen: ze werkte als conciërge en nachtwaker. Ze wilde me niet achterlaten op de kleuterschool, in een kinderdagverblijf.

Daarom voel ik natuurlijk altijd heel subtiel – godzijdank, tot voor kort was en is het, ik hoop dat het zo zal blijven – voel ik heel subtiel de pols waarmee een gewoon mens leeft.

F.Lukyanov: Dus op mondiaal niveau sta je aan de kant van degenen die “niet willen”?

Vladimir Poetin: Op mondiaal niveau – dit maakt natuurlijk deel uit van mijn verantwoordelijkheden, kijken naar wat er op mondiaal niveau gebeurt – ben ik voorstander van wat ik zojuist heb gezegd: democratische betrekkingen, rekening houdend met de belangen van alle deelnemers aan internationale communicatie, en niet alleen de belangen van de zogenaamde gouden miljard.

Fjodor Lukyanov: Ik begrijp het.

We hebben elkaar precies een jaar geleden ontmoet. Toen was de sfeer en de internationale situatie al behoorlijk gespannen, maar als we die oktober vanaf hier bekijken, lijkt het alsof er gewoon een idylle was. In een jaar tijd is er veel veranderd, letterlijk staat de wereld op zijn kop, zoals sommigen zeggen. Wat is er voor jou persoonlijk veranderd in de loop van dit jaar – van binnen, in jouw perceptie van de wereld, het land?

Vladimir Poetin: Wat er is gebeurd en nu gebeurt, inclusief, laten we zeggen, in dezelfde Oekraïense richting, zijn niet de veranderingen die nu plaatsvinden of na het begin van de speciale militaire operatie van Rusland, nee. Al deze veranderingen zijn al vele jaren aan de gang, al heel lang, op de een of andere manier, iemand besteedt er aandacht aan, en iemand niet, maar dit zijn tektonische veranderingen in de hele wereldorde.

Je weet wel, deze tektonische platen, ze zijn constant in beweging ergens, in de aardkorst, wanneer, zoals experts zeggen, ze bewegen, bewegen, alles is kalm en stil, maar er vinden nog steeds veranderingen plaats. Dan – tijd! – verslaafd geraakt. Energie accumuleert, accumuleert en verplaatst zich vervolgens – er vindt een aardbeving plaats. De accumulatie van deze energie en vervolgens zo’n golf ervan leidde tot de gebeurtenissen die plaatsvinden.

Maar ze zijn al eerder gebeurd. Wat is tenslotte de essentie van deze voortdurende gebeurtenissen? Er ontstaan ​​nieuwe machtscentra. Ik praat er de hele tijd over, en niet alleen over mij – gaat het echt over mij? Ze vinden plaats onder objectieve omstandigheden. Sommige van de voormalige machtscentra zijn al aan het verdwijnen. Nu wil ik niet eens zeggen waarom dit gebeurt. Maar dit is een natuurlijk proces van groei, dood, verandering. Er ontstaan ​​nieuwe machtscentra, natuurlijk vooral in Azië. Afrika loopt voorop. Ja, Afrika is tot nu toe een heel arm continent, maar kijk eens hoe kolossaal het potentieel is! Latijns Amerika. Dit alles zal zich zeker volledig ontwikkelen. Deze tektonische veranderingen vinden plaats.

Maar het feit dat niet wij, maar het Westen het tot de huidige situatie hebben gebracht… Als er vragen zijn, ben ik bereid hier nogmaals op terug te komen, op wat er in Oekraïne gebeurt. Hebben we daar een staatsgreep gepleegd die heeft geleid tot een reeks tragische gebeurtenissen, waaronder onze speciale militaire operatie? Nee, we hebben het niet gedaan.

Maar het maakt niet uit, het gaat erom dat er tektonische veranderingen plaatsvinden en zullen blijven plaatsvinden. Onze acties hebben er niets mee te maken. Ja, inderdaad, de aan de gang zijnde gebeurtenissen markeren gewoon duidelijker en stimuleren sommige processen die zich beginnen te ontwikkelen, misschien sneller dan het tot nu toe is geweest. Maar over het algemeen zijn ze onvermijdelijk, en dit zou gebeuren ongeacht hoe Rusland zou handelen in de Oekraïense richting.

F. Lukyanov: Over onze staat gesproken, heb je er in de loop van het jaar iets nieuws over geleerd?

Vladimir Poetin: Weet je, wat onze staat betreft… Natuurlijk hebben we kosten, en vooral, het gaat om de verliezen die gepaard gaan met het uitvoeren van een speciale militaire operatie, ik denk er de hele tijd aan, er zijn ook economische verliezen. Maar er zijn enorme overnames en wat er op de lange termijn zonder enige twijfel gebeurt – ik wil dit benadrukken – is uiteindelijk in het voordeel van Rusland en zijn toekomst.

Waar is het mee verbonden? Dit komt door de versterking van onze soevereiniteit, en wel op alle gebieden, en in dit geval vooral op economisch gebied. Inderdaad, vrij recent dachten we zelf angstig dat we een soort semi-kolonie zouden worden, we zouden niets kunnen doen zonder onze westerse partners: we zouden geen financiële berekeningen kunnen maken, we zouden geen technologieën hebben, er zouden geen markten zijn , geen afzetmarkten, geen bronnen voor het verwerven van de nieuwste technologieën – er is niets; ze hoeven alleen maar te klikken en alles valt uit elkaar. Maar nee, er stortte niets in, en de fundamentele fundamenten voor het bestaan ​​van de Russische economie en de Russische Federatie zelf bleken veel sterker dan wie dan ook dacht – misschien zelfs wijzelf.

Dit is zuivering, dit is een begrip van iemands capaciteiten, het vermogen om snel te reorganiseren in de huidige situatie en het doel moet niet alleen de processen van importsubstitutie versnellen, maar ook degenen vervangen die onze markt verlaten … Maar het bleek dat ons bedrijf in de meeste gebieden al degenen die vertrekken onderschept. Ze fluisteren nog steeds in je oor: we gaan even weg, we komen snel weer terug. Wel hoe? Ze verkopen onroerend goed van miljarden dollars voor één dollar. Waarom? Beheer doorverkopen. Wat is dit? Er is dus een afspraak met het management dat ze zullen terugkeren. Hoe anders? Wat, geven ze zulke geschenken aan twee of drie specifieke individuen? Natuurlijk niet. We kennen deze gevoelens.

Daarom is dit iets heel belangrijks: we hebben ons eindelijk gerealiseerd – we blijven zeggen dat we een geweldig land zijn – dat we [bewezen dat we] een geweldig land zijn, dat we het kunnen.

We begrijpen de negatieve gevolgen op middellange termijn die gepaard gaan met het verdraaien van technologieën. Dus we waren toch al bezig met alle kritieke technologieën! Kokomovskie-lijsten lijken te zijn geannuleerd, maar ze hebben daadwerkelijk tientallen jaren gewerkt. Nu zijn ze natuurlijk verergerd, – niets, het bleek wat we krijgen, zo blijkt.

Een ander zeer belangrijk onderdeel, het is van zo’n spirituele aard, en misschien is dit het belangrijkste. Ten eerste zit deze brede slogan – “We laten onze eigen niet in de steek” – eigenlijk diep in het hart van elke Rus en een vertegenwoordiger van andere etnische groepen Russen, en de bereidheid om voor hun volk te vechten leidt tot sociale cohesie. Dat is altijd de grote kracht van ons land geweest. We hebben het bevestigd en versterkt, en dat is het belangrijkste.

F. Lukyanov: Is er dit jaar iets in ons land dat u echt teleurstelde?

Vladimir Poetin: Nee.

F. Lukyanov: Dat wil zeggen, organisatorische conclusies zijn niet nodig? Moeten er geen bijzondere veranderingen komen?

Vladimir Poetin: Organisatorische conclusies zijn altijd nodig. Als je personeelsbeslissingen bedoelt, is dit een natuurlijk proces: je moet constant nadenken over updates op verschillende gebieden, nieuw personeel opleiden, mensen naar een nieuw niveau brengen die in staat zijn om taken uit te voeren van een hoger niveau dan zij werken aan. hebben eerder gewerkt. Natuurlijk is dit een natuurlijke zaak. Maar om te zeggen dat iemand me op de een of andere manier heeft teleurgesteld, moet je iemand uiteendrijven – zoiets bestaat natuurlijk niet.

Fjodor Lukyanov: Uitstekend.

Vladimir Vladimirovitsj, uw besluit om in februari een speciale militaire operatie te starten was natuurlijk een grote verrassing voor iedereen, ook voor de meerderheid van de Russische burgers. U hebt herhaaldelijk de logica en redenen uitgelegd, dat weten we, maar toch zijn dit beslissingen van een dergelijke omvang die waarschijnlijk niet worden genomen zonder een speciaal duwtje in de rug. Wat gebeurde er vóór dit besluit?

Vladimir Poetin: Ik heb het al vaak gezegd, het is onwaarschijnlijk dat ik nu iets nieuws in dit publiek zal zeggen. Wat is er tenslotte gebeurd? Ik heb het niet over de uitbreiding van de NAVO ten koste van Oekraïne, wat absoluut onaanvaardbaar was voor ons, en iedereen wist dit, maar ze negeerden onze veiligheidsbelangen gewoon volledig. En een andere poging eind vorig jaar mislukte opnieuw – we werden gewoon weggestuurd, en dat was het, ze zeiden: oké, ga daar zitten en … Oké, ik zal niet te veel zeggen, maar over het algemeen zeggen ze negeerde het. Dit is de eerste.

Het tweede belangrijke is dat, met de steun van hun westerse curatoren, de vertegenwoordigers van het regime in Kiev publiekelijk weigerden de Minsk-akkoorden uit te voeren. De leider zei dat hij geen enkel punt in de Minsk-akkoorden leuk vond. Het wordt publiekelijk gezegd! Andere hoge ambtenaren hebben uitdrukkelijk verklaard dat zij dit niet van plan zijn. De voormalige president zei dat hij de akkoorden van Minsk ondertekende, maar uitging van het feit dat ze nooit zouden worden uitgevoerd. Wat is er nog meer nodig?

Het is tenslotte één ding als er iets in de hoofden van miljoenen moet worden geïntroduceerd met behulp van de media en internet, en een ander ding is echte daden, echte politiek. Dit alles wat ik zojuist heb gezegd, wordt door miljoenen mensen niet opgemerkt, omdat het verdrinkt in het informatieveld, maar dat weten we.

Dit is wat er uiteindelijk werd gezegd. Wat betekende dit voor ons? Voor ons betekende het dat we iets met de Donbass moesten doen. Mensen leven al acht jaar onder beschietingen, die overigens nog steeds aan de gang zijn, maar we moesten zelf iets beslissen. Wat zouden we kunnen beslissen? Erken hun onafhankelijkheid. Maar om hun onafhankelijkheid te erkennen en ze gewoon aan de genade van het lot over te laten, is over het algemeen onaanvaardbaar. Dus moesten we de volgende stap zetten, wat we deden – om ze op te nemen in de Russische staat. Zij alleen zullen het niet overleven, dit is een duidelijk feit.

Maar als we erkennen, inclusief in de Russische staat – door hun wil kennen we de stemming van de mensen – en dezelfde beschietingen en de volgende militaire operaties die door het Kiev-regime worden voorbereid, doorgaan en onvermijdelijk zijn … Ze voerden ook twee grootschalige militaire operaties die zonder succes eindigden, maar ze waren. En de beschietingen zouden zeker doorgaan. Wat moesten we nu doen? Voer de operatie uit. Waarom wachten tot ze beginnen? En we weten dat ze zich voorbereiden. Natuurlijk is dit slechts de onvermijdelijke logica van gebeurtenissen.

En deze logica is niet door ons gevormd. Waarom was het in 2014 nodig om een ​​staatsgreep te plegen in Oekraïne? Janoekovitsj gaf eigenlijk de macht op en stemde ermee in verkiezingen eerder dan gepland te houden. Het was duidelijk dat de kansen – Viktor Fedorovich zou niet door mij beledigd zijn – hij weinig of geen kansen had. En waarom was het nodig om onder deze omstandigheden een bloedige anti-staats, anti-grondwettelijke staatsgreep uit te voeren? Geen antwoord. Maar er kan maar één antwoord zijn – laten zien wie de baas is in huis: iedereen gaat zitten – excuseer me, mijn excuses aan de dames – iedereen moet gelijkmatig op de priester gaan zitten en niet kwaken, het zal zijn zoals we zeggen. Anders kan ik deze acties gewoon niet verklaren.

Ze hebben een staatsgreep gepleegd – mensen wilden het niet herkennen, noch op de Krim, noch in de Donbass, en alles kwam tot de tragische gebeurtenissen van vandaag. Maar wat weerhield datzelfde zogenaamde Westen ervan om de afspraken die in Minsk werden gemaakt, uit te voeren?

Ik kreeg persoonlijk te horen: in die omstandigheden zou je alles hebben ondertekend als je in dergelijke omstandigheden was. Maar luister naar me, ze hebben getekend! Ze ondertekenden en stonden erop dat de leiders van de twee toen nog niet-erkende republieken van Donbas hun handtekening zouden zetten. Toen namen ze een van hen en doodden het helemaal – Zakharchenko.

Al deze acties hebben geleid tot de tragische gebeurtenissen van vandaag, dat is alles.

F. Lukyanov: Hebt u het gevoel, dat er eerlijk gezegd in de samenleving is, dat de vijand werd onderschat?

Vladimir Poetin: Nee. Weet je wat er aan de hand is? Het punt is, we hebben gezien wat er aan de hand is.

Acht jaar lang creëren we een versterkt gebied op een voldoende grote diepte in de Donbass, en natuurlijk is het klimmen daar, constant verliezen opgelopen, ongegrond en zinloos – dit is het eerste. Ten tweede begrepen we perfect en waren we ons ervan bewust dat dit proces zou doorgaan, en hoe langer het duurde, hoe erger, moeilijker en gevaarlijker het voor ons zou zijn en we zouden meer verliezen lijden. Dit zijn de overwegingen waardoor we ons hebben laten leiden. De NAVO-ontwikkeling van het gebied was in volle gang – en nu gaat het door, en toen ging het door. Deze versterkte gebieden zouden niet alleen langs de huidige contactlijn in de Donbass liggen – ze zouden overal zijn. Dat is alles.

Wat we nu zien, wanneer onze troepen Donbass vanuit het zuiden en noorden “comprimeren”, is één ding. En in omstandigheden waarin ze nog een paar jaar in het hele land versterkte gebieden zouden creëren, daar training zouden geven en wapensystemen zouden opbouwen die nooit hebben bestaan, en velen nog steeds niet hebben, zou er een heel andere situatie voor Rusland zijn, zelfs vanuit met het oog op de uitvoering van deze speciale militaire operatie.

Fjodor Lukyanov: U hebt herhaaldelijk in uw programmaartikel gezegd en geschreven dat wij één volk zijn. Heb je dit standpunt in een jaar veranderd?

Vladimir Poetin: Nee, natuurlijk niet. En hoe kan dit veranderd worden? Dit is een historisch feit.

In de 9e eeuw werd de Russische staat geboren in onze gebieden – eerst in Novgorod, daarna in Kiev, toen groeide dit alles samen. Dit is één volk. Ze spraken dezelfde taal – Oud-Russisch, en naar mijn mening begonnen veranderingen in de taal pas in de 14e of 15e eeuw onder invloed van Polen te verschijnen, omdat de westelijke delen van de Russische staat in verschillende landen terechtkwamen. Hier kwamen de veranderingen vandaan.

Natuurlijk heb ik hier al over gesproken, met de ontwikkeling van een of andere etnische groep ontstaan ​​er verschillende processen. Als een deel van deze ene etnische groep op een bepaald moment besloot dat ze een dergelijk niveau hadden bereikt dat ze zichzelf als een apart volk beschouwen, kan dit natuurlijk alleen met respect worden behandeld.

Maar dit proces is niet vanzelf gegaan. Het gebeurde in de eerste plaats, zoals ik al zei, omdat een deel van de oude Russische westerse landen om een ​​aantal redenen onderdeel bleek te zijn van andere staten.

Deze staten begonnen daar hun belangen te behartigen. Die delen die in Polen terecht kwamen, daar was een duidelijke polonisatie en ga zo maar door. De taal begon te veranderen. Ik sprak hier al over toen Oekraïne zich bij Rusland voegde, ze schreven brieven naar Warschau en Moskou. Documenten bevinden zich in het archief. Daar staat geschreven: wij, Russisch-orthodoxe mensen, wenden ons met dit en dat tot u. Ze wendden zich tot Moskou met een verzoek om hen in Rusland op te nemen, ze wendden zich tot Polen met de eis om de belangen en hun orthodoxe tradities in acht te nemen. Maar ze schreven: wij, Russisch-orthodoxe mensen. Dat is niet wat ik zei. Dit is het deel van de mensen dat we nu Oekraïners noemen.

Ja, toen begon alles volgens zijn eigen wetten te gebeuren. Er ontstond een enorm Russisch rijk. Europese landen probeerden en creëerden gedeeltelijk zo’n barrière tussen zichzelf en het Russische rijk, een bekend principe sinds de oudheid: verdeel en heers. Dus begonnen de pogingen om het verenigde Russische volk te verdelen. In de 19e eeuw begon dit te gebeuren, kreeg steeds meer ruimte en werd vooral vanuit het westen gesteund. Natuurlijk werd dit bij een deel van de bevolking gecultiveerd, iemand begon het leuk te vinden, zowel in termen van zijn eigen eigenaardigheden, zowel historisch als taalkundig.

Natuurlijk begonnen ze het te gebruiken, precies voor dit doel – verdeel en heers. Er is hier niets ongewoons, maar bepaalde doelen zijn natuurlijk bereikt. En toen ontaardde het in samenwerking met Hitler tijdens de Tweede Wereldoorlog, toen Oekraïense collaborateurs werden gebruikt om acties uit te voeren om Russen, Polen, Joden en Wit-Russen te vernietigen. Dit is bekend, het is een historisch feit: de bestraffers vertrouwden de smerigste, bloedigste daden vooral aan Bandera toe. Dit alles maakt deel uit van onze geschiedenis. Maar het feit dat Russen en Oekraïners in feite één volk zijn, is hier een historisch feit.

F. Lukyanov: In ons land ontstaat dus een burgeroorlog met een deel van ons eigen volk.

Vladimir Poetin: Gedeeltelijk wel. Maar helaas zijn we om een ​​aantal redenen in verschillende staten beland, en vooral omdat, door de oprichting van de Sovjet-Unie na de ineenstorting van het rijk, zoals ik al in mijn artikelen heb geschreven en meer dan eens heb gezegd, de bolsjewistische leiding van die tijd nam beslissingen om de nationalisten tevreden te stellen met het gestemde deel van de bolsjewieken, die oorspronkelijk uit Oekraïne kwamen, om hen te voorzien van oorspronkelijk Russische historische gebieden, zonder de bevolking die in deze gebieden woonde te vragen. Ze brachten heel Klein-Rusland over, het hele Zwarte Zeegebied, de hele Donbass, en eerst besloten ze de Donbass aan Rusland te geven, toen arriveerde een delegatie uit Oekraïne, ze kwamen naar Vladimir Iljitsj Lenin, hij belde een vertegenwoordiger van de Donbass en zei dat het nodig was om te heroverwegen. Hier besloten ze – ze gaven het terug aan Oekraïne.

In die zin kreeg Oekraïne natuurlijk vorm als een kunstmatige staat. Bovendien heeft Stalin na de Tweede Wereldoorlog – dit is ook een historisch feit – een aantal Poolse gebieden, een aantal Hongaarse en een aantal Roemeense gebieden ingenomen en overgedragen aan Oekraïne, waarbij hij hun territoria van deze landen heeft afgenomen. Hij gaf de Polen, die niet deelnamen aan de nazi-coalitie, een deel van de Oost-Duitse landen. Alles is bekend, dit zijn historische feiten. Zo is het huidige Oekraïne gevormd.

Om eerlijk te zijn, dacht ik er nu pas over na: eerlijk gezegd, de enige echte, zo’n serieuze borg voor de Oekraïense staat, soevereiniteit en territoriale integriteit zou alleen Rusland kunnen zijn, dat het huidige Oekraïne heeft geschapen.

F. Lukyanov: Ik herinner me dat ik in het voorjaar over borgstellers sprak, toen ging het allemaal weg.

De vraag is waarschijnlijk retorisch, aangezien er militaire operaties zijn, er zijn veel dingen, maar zowel u als Russische functionarissen hebben herhaaldelijk gezegd dat de speciale operatie volgens plan verloopt. Maar wat voor plan, eerlijk gezegd, begrijpt de samenleving niet echt. Wat is het plan?

Vladimir Poetin: U begrijpt, vanaf het allereerste begin, zoals ik vanaf het begin zei, precies op de dag dat de operatie begon: het belangrijkste voor ons is om Donbass te helpen. Ik heb dit al genoemd, en als we anders hadden gehandeld, hadden we onze strijdkrachten niet aan beide zijden van de Donbass kunnen plaatsen – dit is de eerste.

Seconde. De Volksrepubliek Lugansk is volledig bevrijd. Er zijn militaire activiteiten die verband houden met de Republiek Donetsk zelf, en natuurlijk, toen onze troepen zowel vanuit het zuiden als vanuit het noorden naderden, werd het duidelijk dat de mensen die in deze historische gebieden van Novorossiysk wonen, hun toekomst samen met Rusland zien. Hoe kunnen we hier niet op reageren?

Daarom hebben de gebeurtenissen plaatsgevonden waarvan we allemaal getuigen zijn. Ze zijn in de loop van de tijd ontstaan, als een logisch vervolg op de situatie die zich op een gegeven moment heeft ontwikkeld. Maar het plan was hetzelfde en het doel is om mensen te helpen die in de Donbass wonen. Van hieruit gaan we verder. Wat er precies is, wat de Generale Staf van plan is, ik weet natuurlijk wat, maar het lijkt mij dat dit niet het geval is wanneer het nodig is om er in detail over te praten.

Fjodor Lukyanov: Dank je.

Beste vrienden, ik heb mijn primaire nieuwsgierigheid bevredigd door alles te monopoliseren. Nu, alstublieft, degenen die willen, kunnen vragen stellen.

Laten we beginnen. Ivan Safranchuk.

Ivan Safranchuk : Ivan Safranchuk, MGIMO.

U zei dat we een zeer belangrijk decennium tegemoet gaan in de ontwikkeling van de wereld en ons land. Maar het lijkt erop dat er een deur is naar dit decennium.

Ik heb alleen een vraag over deze deur.

Onlangs is de intensiteit van nucleaire retoriek veelvoudig toegenomen. Oekraïne is overgestapt van eenvoudig onverantwoordelijke verklaringen naar de praktische voorbereiding van een nucleaire provocatie, vertegenwoordigers van de Verenigde Staten en Groot-Brittannië doen uitspraken die klinkende opmerkingen maken over de toelaatbaarheid van het gebruik van kernwapens.

Biden, laten we zeggen, praat over nucleair Armageddon, en daar in Amerika zijn er opmerkingen in de geest dat, zeggen ze, het niet eng is. En tegelijkertijd zetten de Verenigde Staten snel gemoderniseerde tactische atoombommen in Europa in. Het blijkt zoiets als het feit dat kernwapens rammelen, maar de lessen van de Caribische crisis worden niet erkend.

Leg alsjeblieft uit, Vladimir Vladimirovich: staat de wereld echt op de drempel van de mogelijkheid om kernwapens te gebruiken? En hoe zal Rusland zich onder deze omstandigheden gedragen als een verantwoordelijke wereldkernmacht?

Dank je.

Vladimir Poetin: Kijk, zolang er kernwapens bestaan, is er altijd het gevaar dat ze worden gebruikt – eerst.

Ten tweede is het doel van de ophef over bedreigingen en het mogelijke gebruik van kernwapens erg primitief, en ik kan me nauwelijks vergissen als ik zeg wat het is.

Ik heb al gezegd dat dit dictaat van westerse landen, hun poging om druk uit te oefenen op alle deelnemers aan internationale communicatie, inclusief neutrale of bevriende landen, op niets uitloopt, en ze zoeken naar aanvullende argumenten om onze vrienden of neutrale staten in het feit dat we allemaal samen moeten optreden tegen Rusland.

De provocatie met kernwapens, waardoor de mogelijkheid van de stelling over het mogelijke gebruik van kernwapens door Rusland juist wordt gebruikt om deze doelen te bereiken – om onze vrienden, onze bondgenoten te beïnvloeden, om neutrale staten te beïnvloeden, om hen te vertellen: kijk wie je steun daar, wat voor soort Rusland is een verschrikkelijk land, je hoeft het niet meer te steunen, je hoeft er niet mee samen te werken, je hoeft er niets van te kopen, je hoeft er niets aan te verkopen. In feite is dit een primitief doel.

Wat gebeurt er in de realiteit? We hebben immers nooit proactief iets gezegd over het mogelijke gebruik van kernwapens door Rusland, maar alleen gesuggereerd op de uitspraken van de leiders van westerse landen.

Mevrouw Liz Truss, de recente premier van Groot-Brittannië, zei ze direct in een gesprek met een lid van de pers: “Ja, Groot-Brittannië is een kernmacht. Het is de verantwoordelijkheid van de premier om mogelijk gebruik te maken, en ik zal dat doen.” Het is niet letterlijk, maar dicht bij de tekst. “Ik ben hier klaar voor.”

Zie je, niemand reageerde op wat voor manier dan ook. Stel dat ze eruit flapte – het meisje is een beetje gek. Hoe kun je zulke dingen in het openbaar zeggen? Gezegd.

Als ze het hadden gecorrigeerd, zou Washington publiekelijk hebben gezegd: we hebben hier niets mee te maken, we weten het niet. En het was niet nodig om te beledigen, maar gewoon om te dissociëren. Omdat iedereen stil is. Wat moeten we denken? We dachten dat dit een afgesproken standpunt was, dat we werden gechanteerd. En wat, we moeten helemaal stil zijn en doen alsof we niets hebben gehoord, of wat?

Hier zijn nog een reeks andere uitspraken over. De leiding van het Kiev-regime praat voortdurend over de wens om kernwapens te bezitten. Dit is het eerste deel van het Marlezon-ballet. Dus?

Er wordt voortdurend gepraat over wat we doen in de kerncentrale van Zaporozhye. Wat doen we daar?

Dat zeggen ze soms. Ze laten voortdurend doorschemeren dat we de kerncentrale van Zaporozhye beschieten. Nou, ze zijn helemaal gek, nietwaar? Wij controleren deze kerncentrale. Onze troepen zijn er.

Ik sprak, er zijn een paar maanden verstreken, waarschijnlijk met een van de westerse leiders. Ik zeg wat moet er gebeuren? Hij zegt: verwijder zware wapens uit de kerncentrale van Zaporozhye. Ik zeg: mee eens, we hebben het al gedaan, er zijn geen zware wapens. “Ja? Nou, neem de andere.” ( Gelach. )

Een beetje onzin, begrijp je? Hier lach je, het is grappig. Maar het is eigenlijk bijna letterlijk.

Ik zeg: luister, je hebt gevraagd of er op het station vertegenwoordigers van de IAEA zijn, maar we waren het eens, ze zijn er.

Ze wonen op het grondgebied van de kerncentrale. Ze zien met eigen ogen wat er gebeurt, wie er schiet en waar de granaten vandaan komen. Niemand heeft het tenslotte over het feit dat Oekraïense troepen een kerncentrale beschieten – niemand. En ze zorgen voor opschudding en geven Rusland hiervan de schuld. Dat slaat nergens op. Het lijkt onzin, maar het gebeurt echt zo.

Ik heb al publiekelijk gezegd dat naar mijn mening drie of vier hoogspanningslijnen zijn neergehaald door sabotagegroepen van het Kiev-regime rond de kerncentrale van Koersk. Maar helaas kon de FSB ze niet vangen. Word gepakt, hopelijk ooit. Weg. Maar ze hebben het gedaan.

We hebben alle westerse partners geïnformeerd – stilte, alsof er niets aan de hand was. Dat wil zeggen, ze zoeken een soort nucleair incident om Rusland de verantwoordelijkheid te geven en een nieuwe ronde van de strijd tegen Rusland op te blazen, sancties tegen Rusland, enzovoort. Ik zie gewoon geen ander punt. Hetzelfde gebeurt.

Nu een nieuw idee. Het was geen toeval dat we gegevens van de speciale diensten publiceerden over het feit dat ze een soort incident met de zogenaamde vuile bom voorbereiden, het is gemakkelijk te doen. We weten zelfs waar het ongeveer wordt gedaan. De rest van de nucleaire brandstof was enigszins getransformeerd, de technologieën die beschikbaar zijn in Oekraïne maken het mogelijk om dit te doen, ze laadden het in Tochka-U, bliezen dit apparaat op, ze zeiden dat Rusland het had gedaan, lanceerden een nucleaire aanval.

Maar we hoeven dit niet te doen, voor ons heeft dit geen zin – noch politiek, noch militair. Nee, ze doen het. En ik was het die Shoigu opdroeg al zijn collega’s te bellen en hem hierover te informeren. Aan zulke dingen kunnen we niet voorbijgaan.

Nu zeggen ze: de IAEA wil de nucleaire installaties van Oekraïne komen controleren. Wij zijn ervoor, en dit moet zo snel mogelijk en zo breed mogelijk worden gedaan, omdat we weten dat de Kiev-autoriteiten er nu alles aan doen om de sporen van deze voorbereiding te verdoezelen. Ze zijn ermee bezig.

En tot slot over het gebruik-niet-gebruik. Het enige land ter wereld dat kernwapens heeft gebruikt tegen een niet-nucleaire staat is de Verenigde Staten van Amerika, ze hebben het twee keer gedaan tegen Japan. Met welk doel? Er was helemaal geen militair opportunisme, nul. Wat was het nut van het gebruik van kernwapens tegen Hiroshima en Nagasaki, praktisch tegen de burgerbevolking? Wat, was er een bedreiging voor de territoriale integriteit van de Verenigde Staten? Soevereiniteit? Nee natuurlijk niet. Ja, en er was geen militair opportunisme meer – de militaire machine van Japan was kapot, het vermogen om weerstand te bieden was tot bijna nul teruggebracht, waarom was het nodig om Japan af te maken met kernwapens?

Trouwens, in Japanse leerboeken schrijven ze in de regel dat het de geallieerden waren die een nucleaire aanval op Japan lanceerden. Dit Japan wordt zo bewaard dat ze zelfs in schoolboeken niet de waarheid kunnen schrijven. Hoewel, zoals elk jaar, herinner je deze tragedie. Goed gedaan Amerikanen, je hoeft alleen maar een voorbeeld te nemen, waarschijnlijk in iets van hen. Gewoon schoonheden.

Maar het gebeurt, dit is het leven. Dus de VS is het enige land ter wereld dat kernwapens gebruikte en dat deed omdat het dacht dat het in hun belang was.

Wat Rusland betreft… We hebben een militaire leer, laat ze die maar lezen. In het overeenkomstige artikel van deze Militaire Leer staat in welke gevallen, bij welke gelegenheid, in verband met wat en op welke wijze Rusland het mogelijk acht om massavernietigingswapens in de vorm van kernwapens te gebruiken om zijn soevereiniteit, territoriale integriteit, te waarborgen de veiligheid van het Russische volk.

Fjodor Lukyanov: Morgen hebben we letterlijk 60 jaar van de belangrijkste dag van de Caribische crisis – de climax, toen we in feite besloten ons terug te trekken.

Kun je je voorstellen in de rol van een van de leiders, of liever, Chroesjtsjov, zo blijkt? Kunnen we op dit punt komen?

Vladimir Poetin: Echt niet.

F. Lukyanov: halen we het niet?

Vladimir Poetin: Nee, ik kan mezelf in geen geval in de rol van Chroesjtsjov voorstellen. (Lachen.)

Fjodor Lukyanov: Goed. En in de rol van een leider die een dergelijke vraag zal moeten beslissen?

Vladimir Poetin: We staan ​​klaar om eventuele problemen op te lossen, maar we weigeren niet. In december vorig jaar hebben we de Verenigde Staten voorgesteld om de dialoog over strategische stabiliteit voort te zetten, maar ze hebben ons geen antwoord gegeven. Afgelopen december. Stilte.

Als ze willen, staan ​​we klaar, alsjeblieft. En als ze dat niet willen, niet doen, ontwikkelen we onze moderne technologieën, leveringsvoertuigen, inclusief hypersonische wapens. In principe hebben we niets nodig, we voelen ons zelfvoorzienend.

Ja, het is duidelijk dat ze ons ooit zullen inhalen op het gebied van hypersonische wapens, dit is duidelijk: een hightechland is slechts een kwestie van tijd. Maar nog niet ingehaald. We hebben alles en we ontwikkelen deze technologieën. Als iemand hierover met ons in gesprek wil, staan ​​we klaar.

F. Lukyanov: Rasigan Maharaj, alstublieft.

R. Maharaj (hervertaald) : Heel erg bedankt.

U hebt een specifieke vraag beantwoord die ik eerder heb gesteld, maar ik wil er graag op ingaan.

De versnelling en verergering van crises gaat door en onthult steeds meer de moeilijke situatie waarin we ons bevinden, en onze systemen dwingen ons daartoe. Daarom blijven ongelijke uitwisselingen doorgaan, zoals u opmerkte, ongelijke verdeling, vooral van menselijk potentieel en competenties. Dit alles maakt toekomstige mogelijke verzoening en hervorming onmogelijk. Echter, de hegemonie systeem, de toekomst is uiterst vaag. De toekomst ziet er nogal somber uit, vooral wat betreft de hervorming van het betalingssysteem.

Hoe zou een meer democratische optie, een werkbaar alternatief voor het huidige systeem van verrekeningen en betalingen, er nu volgens u uit kunnen zien?

Vladimir Poetin: Dit is een van de belangrijkste kwesties van de huidige ontwikkeling en de toekomst, niet alleen van het financiële systeem, maar ook van de wereldorde. Je raakt precies in de top tien.

Na de Tweede Wereldoorlog creëerden de Verenigde Staten het Bretton Woods-systeem, versterkten het vele malen, werkten langs verschillende vectoren, creëerden internationale instellingen die onder hun controle staan, zowel op het gebied van financiën als op het gebied van internationale handel. Maar ze falen – dat is duidelijk.

Een grote fout van de staten, ik heb dit al genoemd, is om de dollar als wapen te gebruiken in de strijd voor hun politieke belangen. Het ondermijnt de geloofwaardigheid van de dollar en andere reservevaluta’s, het ondermijnt het kapitaal – geloof me, ik weet waar ik het over heb. Want iedereen dacht: is het de moeite waard om goud en deviezenreserves in dollars te houden?

Het is niet zo gemakkelijk om uit de dollar te komen, omdat de Amerikanen een zeer krachtig systeem hebben gecreëerd dat deze reserves vasthoudt, in feite niet vrijgeeft. Het is heel moeilijk om eruit te komen, maar iedereen dacht aan de toekomst. Ik heb al gezegd, ik kan het alleen maar herhalen, waar we de toekomst van het internationale financiële systeem zien.

Ten eerste is dit een algemene boodschap, maar niettemin: soevereine ontwikkeling moet worden gewaarborgd voor alle landen en de keuze van elk land moet worden gerespecteerd. Dit is ook belangrijk, ook in relatie tot het financiële systeem. Het moet onafhankelijk en gedepolitiseerd zijn, en natuurlijk moet het gebaseerd zijn op de financiële systemen van de leidende landen ter wereld.

En als dit wordt gecreëerd, en dit is geen eenvoudig proces, erg ingewikkeld, maar het is mogelijk, dan zullen internationale instellingen ook effectiever werken – ze moeten ofwel worden hervormd of opnieuw worden gecreëerd – om die landen te helpen die deze steun nodig hebben.

En bovenal zal het nodig zijn om de overdracht van onderwijs en technologieoverdracht op basis van dit nieuwe financiële systeem te waarborgen.

Als dit alles samen wordt samengevat, verzameld als een palet van mogelijkheden die nodig zijn voor implementatie, dan zal het economische model zelf en het financiële systeem voldoen aan de belangen van de meerderheid, en niet alleen aan de belangen van deze “gouden miljard”, die we spraken over.

Als voorloper is de creatie van een dergelijk systeem natuurlijk de noodzaak om de nederzettingen in nationale valuta uit te breiden. Rekening houdend met het feit dat de Amerikaanse financiële autoriteiten de dollar als wapen gebruiken en problemen veroorzaken voor de nederzettingen, niet alleen voor ons, maar ook voor onze partners en andere landen, zal het verlangen naar onafhankelijkheid onvermijdelijk leiden tot nederzettingen in nationale valuta.

Met India hebben we naar mijn mening bijvoorbeeld al 53 procent van de nederzettingen in nationale valuta in export en ongeveer 27 procent in import. En nederzettingen met andere landen ontwikkelen zich zeer actief. Met China ontwikkelen de nederzettingen in yuan en roebels zich zeer actief, evenals met andere landen – ik zal ze niet allemaal opnoemen.

Dus met betrekking tot ons eigen financiële systeem, is naar mijn mening de algemene manier van ontwikkeling de creatie van een gedepolitiseerd, gebaseerd op nationale valutasystemen, supranationale wereldvalutasystemen, die zeker de berekening zou garanderen. Het is mogelijk. Uiteindelijk hebben we op de een of andere manier de eerste stappen gezet in de afwikkeling in nationale valuta, daarna op regionaal niveau. Het lijkt mij dat dit proces zich zal ontwikkelen.

Fjodor Lukyanov: Collega’s, stel uzelf alstublieft voor als u vragen stelt. Rasigan Maharaj komt uit Zuid-Afrika. Om het duidelijk te maken.

Alexander Iskandaryan.

A. Iskandaryan: Vladimir Vladimirovich, ik kwam uit Armenië en mijn vraag betreft mijn land, mijn regio.

Onlangs zijn de besprekingen over de voorbereiding van een overeenkomst tussen Armenië en Azerbeidzjan geïntensiveerd. En deze discussies gaan vooral over het feit dat er twee concurrerende projecten zijn: om zo te zeggen Russisch, voorgesteld door een Russische tussenpersoon, en Westers. De situatie is behoorlijk riskant, en over het algemeen zijn er risico’s in de regio, de situatie is niet erg rustig.

Wat denkt Rusland in die zin, hoe gaat Rusland op deze situatie reageren en hoe is Rusland van plan in de toekomst in deze context te handelen?

Dank je.

Vladimir Poetin: Weet je, ik weet niet eens of ze hier eerder in het openbaar over hebben gesproken of niet – misschien deden ze dat wel, of misschien niet – maar ik zal zeggen dat ik hier geen geheimen zie, zelfs als ze dat deden’ zeg het niet.

We zijn al vele jaren in dialoog met Armeense zijde en hebben voorgesteld om de kwestie met betrekking tot Karabach op de volgende manier op te lossen. Armenië controleerde tenslotte zeven regio’s van Azerbeidzjan, we zeiden: laten we de betrekkingen normaliseren. Er zijn twee districten, Kalbajar en in het zuiden zijn deze corridors grote districten. Op een gegeven moment zullen we het eens zijn met de Azerbeidzjaanse kant – geef vijf districten. Ze zijn niet nodig, ze zijn zinloos, ze zijn gewoon leeg, mensen zijn daar weggegaan, ze zijn feitelijk uit deze gebieden verdreven. Waarom ze bewaren? Er is geen betekenis. En voor communicatie met Karabach zijn twee regio’s, trouwens enorm, voldoende.

Wij zijn van mening dat het eerlijk zou zijn om de vluchtelingen terug te sturen, enzovoort. Dit zou een goede stap zijn om de situatie in de regio als geheel te normaliseren. De Armeense leiding ging zijn eigen weg. Zoals u weet, heeft dit geleid tot de situatie die zich vandaag heeft ontwikkeld.

Nu de kwestie van de afwikkeling, van een vredesverdrag. Ons standpunt is dat dit vredesverdrag natuurlijk nodig is, en we steunen een vreedzame regeling, evenals de afbakening van de grens en de volledige regeling van de grenskwestie – we zijn ervoor. De vraag is welke optie te kiezen. Dit zijn de zaken van Armenië, het Armeense volk en het Armeense leiderschap. Hoe dan ook, welke optie ook wordt gekozen, als die tot vrede leidt, zijn we er allemaal voor.

Maar we gaan niets opleggen, we kunnen en gaan Armenië niets opleggen. Als het Armeense volk en de huidige Armeense leiding geloven dat het nodig is om een ​​specifieke versie van dit vredesverdrag te kiezen… geheel. Als Armenië er zo over denkt, graag. We zullen elke keuze van het Armeense volk steunen.

Als het Armeense volk en de Armeense leiding van mening zijn dat Karabach zijn eigen eigenaardigheden heeft, dat met deze eigenaardigheden rekening moet worden gehouden en dit op de een of andere manier moet worden besproken in een toekomstig vredesverdrag, dan is dat ook mogelijk. Maar we moeten natuurlijk onderhandelen met Azerbeidzjan. Deze overeenkomsten moeten ook aanvaardbaar zijn voor de andere kant, Azerbeidzjan. Dit is een zeer moeilijke, om het bot te zeggen, moeilijke vraag.

Maar Armenië is onze strategische partner, bondgenoot, en we laten ons natuurlijk grotendeels, rekening houdend met de belangen van Azerbeidzjan, leiden door wat Armenië zelf te bieden heeft.

F. Lukyanov: Twee jaar geleden sprak u tijdens onze eigen gesprekken zeer lovend over president Erdogan dat hij niet kwispelt en een echte man is. Er is veel gebeurd in deze twee jaar. Is je score gelijk gebleven?

Vladimir Poetin: Ja, hij is een sterke, sterke leider die zich in de eerste plaats, of misschien wel uitsluitend, laat leiden door de belangen van Turkije, het Turkse volk, de belangen van de Turkse economie. Dit verklaart voor een groot deel zijn standpunt over energiekwesties, over de aanleg van bijvoorbeeld de Turkish Stream.

We hebben nu voorgesteld om in Turkije een gasrotonde te creëren voor consumenten in Europa. De Turkse kant was het daarmee eens – ook natuurlijk in de eerste plaats op basis van hun eigen belangen. Er zijn veel belangen in de toeristische sector, er zijn veel belangen in de bouwsector en in de landbouw. We hebben veel samenvallende vectoren van wederzijdse belangen.

President Erdogan laat zich nooit op zijn nek zitten en zich laten leiden door de belangen van derde landen. Maar natuurlijk verdedigt hij – en in samenspraak met ons – vooral zijn belangen. In die zin zijn Turkije in het algemeen en president Erdogan in het bijzonder geen gemakkelijke partners: veel beslissingen worden geboren in lange en moeilijke geschillen en onderhandelingen.

Maar aan beide kanten is de wens om tot deze afspraken te komen, en in de regel komen wij deze afspraken ook na. In die zin is Erdogan natuurlijk een consistente en betrouwbare partner. Dit is misschien wel de belangrijkste eigenschap: hij is een betrouwbare partner.

F. Lukyanov: Probeert hij niet op Asams nek te zitten? Voor jou bijvoorbeeld?

Vladimir Poetin: Weet je, ik zei dat de president van Turkije geen gemakkelijke partner is, hij verdedigt altijd zijn eigen belangen – niet persoonlijk, maar de belangen van het land, maar je kunt niet zeggen dat hij probeert op zijn schouders te blijven zitten. nek.

Hij vecht gewoon voor de oplossing die naar de mening van zijn regering, zijn adviseurs optimaal is. We streven ernaar om beslissingen te nemen die voor ons optimaal zijn. In de regel, ik herhaal, we vinden deze oplossingen zelfs voor zeer gevoelige kwesties: in Syrië bijvoorbeeld in veiligheidskwesties, in de economie, inclusief infrastructuur. Tot nu toe hebben we dit allemaal kunnen doen.

Ik herhaal nogmaals, dit is buitengewoon belangrijk: we begrijpen dat als we een moeilijk pad hebben bewandeld, het moeilijk was om het eens te worden, maar we zijn het ergens over eens, je kunt er zeker van zijn dat het zal gebeuren. Dit is het belangrijkste – betrouwbaarheid en stabiliteit in deze relaties.

D. Jayatilleka (hervertaald) : Mijn naam is Dayan Jayatilleka en ik kom uit Sri Lanka.

Meneer de President, ze zeggen dat Rusland nu wordt geconfronteerd met een proxy-oorlog die het collectieve Westen en de NAVO bij volmacht met u voeren.

Als dat zo is, is dit misschien de ernstigste bedreiging waarmee Rusland sinds 1941 te maken heeft gehad – toen begon de Grote Patriottische Oorlog. De communist, de toenmalige leider van de USSR, besloot een dialoog aan te gaan met de Russisch-orthodoxe kerk om een ​​breed front te creëren om Rusland te verdedigen.

Zou je kunnen zeggen dat je op een vergelijkbare manier terug zou kunnen gaan naar deze erfenis, bijvoorbeeld de erfenis van 1917, om te profiteren van een oude erfenis die nuttig zou kunnen zijn, zoals de erfenis van het Rode Leger? Zouden ze bijvoorbeeld de hulp kunnen gebruiken van communistische elementen, hoe klein ook, om zich bij dit brede patriottische front aan te sluiten?

Dank je.

Vladimir Poetin: Mijn standpunt is dat ik het nodig acht om al ons historisch erfgoed te gebruiken. Ik geloof dat niets kan worden afgezworen: noch het positieve dat in de geschiedenis van Rusland werd geassocieerd met het tsaristische rijk, noch dat positieve, maar er waren veel positieve in de geschiedenis van de Sovjet-Unie. Zowel daar als daar hadden hun nadelen, hun problemen, ze werden op verschillende manieren overwonnen en hadden verschillende gevolgen.

Wat betreft de betrekkingen met het linkerdeel van ons politieke spectrum en met andere politieke stromingen… Weet je, het bijzondere van het huidige Rusland is dat we bijna volledige consensus hebben over de strijd tegen externe bedreigingen. Ja, er zijn mensen met een absoluut pro-westerse oriëntatie die er in principe wonen: mentaal daar, hun families zijn daar, hun kinderen studeren daar. Ja, er is zo’n klein deel, maar het is er altijd geweest en is er altijd in alle landen – niets bijzonders hier. Maar over het algemeen is de consolidatie erg groot, ongeacht de politieke kleur en opvattingen over de ontwikkelingswegen van Rusland zelf.

Mensen met communistische overtuigingen geloven dat eigenlijk alles weer genationaliseerd moet worden, alles moet “genationaliseerd” worden, enzovoort. Hoe effectief dit is, is moeilijk te zeggen. Op de een of andere manier en ergens, in een specifieke historische situatie, weigeren we dit ook niet, we hebben zelfs een wet op nationalisatie. Maar we doen dit niet – het is niet nodig.

We gaan uit van het feit dat het noodzakelijk is om de meest effectieve instrumenten te gebruiken voor de ontwikkeling van het land, marktprincipes, maar natuurlijk onder controle van de staat, staatsmacht, onder controle van het volk en, met behulp van deze voordelen, hen naar de belangrijkste doelen leiden – het welzijn van het land verbeteren, armoede bestrijden, onze inspanningen uitbreiden en betere resultaten behalen op het gebied van woningbouw, onderwijs, gezondheidszorg en andere kwesties die uiterst belangrijk zijn voor mensen.

Daarom werken en respecteren we die mensen die linkse opvattingen hebben, inclusief communistische overtuigingen. De Sovjet-Unie heeft, zoals u terecht zei, zoals u zelf al zei, lange tijd onder controle geleefd, onder leiding van de Communistische Partij. Nu zal ik niet in details treden: wat was goed, wat was slecht.

U noemde religieuze organisaties, maar we hebben ze allemaal – we hebben vier traditionele religies – ze zijn allemaal extreem patriottisch. Wat betreft de Russisch-orthodoxe kerk, door de geschiedenis heen is ze altijd met haar kudde, met haar mensen geweest – hetzelfde gebeurt vandaag de dag.

Het belangrijkste verschil in de huidige relatie met belijdenissen, met onze traditionele belijdenissen, is misschien dat we ons niet alleen uiterlijk, maar in wezen niet mengen in het leven van religieuze organisaties. In ons land hebben ze misschien een veel vrijere positie dan in veel landen die zichzelf democratisch achten. We oefenen nooit enige druk uit. We zijn van mening dat we ze veel dank verschuldigd zijn, omdat tijdens de Sovjetperiode hun eigendom werd verspild, naar het buitenland werd gebracht, daar verkocht, enzovoort, dat wil zeggen dat ze grote schade aanrichtten aan religieuze organisaties, waaronder de Russisch-orthodoxe kerk.

We proberen al onze bekentenissen te ondersteunen, maar we bemoeien ons niet met hun werk. En waarschijnlijk is dit nog nooit eerder gebeurd, zodat er aan de ene kant een algemene patriottische stemming is die wordt geassocieerd met de ontwikkeling van het land en binnen onze staat en geassocieerd met het behouden van onze belangen daarbuiten, maar tegelijkertijd bieden we volledige vrijheid voor hun activiteiten. Zo’n relatie, zo’n situatie, lijkt mij, brengt het resultaat dat we nodig hebben.

Fjodor Lukyanov: Alsjeblieft. Kubat Rachimov.

Kirill Rakhimov : Kubat Rakhimov, Kirgizische Republiek.

Beste Vladimir Vladimirovitsj!

Rusland is inderdaad de onbetwiste leider van de nieuwe antikoloniale beweging. De naleving door Rusland van traditionele conservatieve waarden krijgt ook een brede respons over de hele wereld. Maar tijdens het werk van onze Valdai Club zagen we een zeer serieuze vraag naar sociale rechtvaardigheid, naar een eerlijke organisatie van sociale relaties.

Hoe ziet u dit en hoe kunnen wij als experts van de Valdai Club nuttig zijn? Dit is mijn eerste vraag.

De tweede vraag: hoe schat u de vooruitzichten in om de hoofdstad van de Russische Federatie naar het centrum van het land te verplaatsen, in feite naar het centrum van het Euraziatische continent, om dichter bij de landen van de Shanghai Cooperation Organization te komen?

Dank je.

Vladimir Poetin: Wat betreft een meer rechtvaardige sociale orde in Rusland, volgens onze grondwet is Rusland een sociale staat, en natuurlijk zijn alles wat we doen, al onze nationale ontwikkelingsdoelen specifiek gericht op het oplossen van sociale problemen. Hier kun je uren praten, zelfs de tijd van vandaag zal niet genoeg zijn. Alles wat we doen is daar precies op gericht: het oplossen van de sociale problemen waarmee de Russische staat wordt geconfronteerd. En we hebben er veel, waaronder veel onopgeloste problemen.

Ik heb hier al over gesproken en ik zal het nog een keer herhalen: we moeten de economie ontwikkelen en op basis hiervan kwesties van gezondheidszorg, onderwijs, technologische ontwikkeling aanpakken en de structuur van onze economie veranderen. Structurele veranderingen zijn de belangrijkste. De arbeidsmarkt zal veranderen, en in dit verband moeten we natuurlijk denken aan die mensen die van hun oude baan zullen worden ontslagen, hen nieuwe competenties zullen geven, hen zullen omscholen, enzovoort.

Wat de Valdai Club betreft, komen hier experts uit verschillende vakgebieden samen. Als we op expertniveau worden ingegeven door ontwikkelingstrends op belangrijke gebieden, zouden we natuurlijk dankbaar zijn om uw mening in gedachten te houden bij het opstellen van onze plannen, rekening houdend met uw standpunt over deze trends, die ik zojuist heb genoemd . Omdat we begrijpen wat er morgen gaat gebeuren, is het mogelijk en noodzakelijk om vandaag een beleid op te bouwen.

Wat betreft de overdracht van het kapitaal – ja, we hebben zulke gesprekken. Onze hoofdstad is ooit overgedragen, en dit is vele malen gebeurd in de geschiedenis van de Russische staat. Historisch, mentaal, wordt het centrum van Rusland altijd geassocieerd met Moskou, en naar mijn mening een soort noodzaak …

Er zijn problemen in de ontwikkeling van de hoofdstad als megastad en ik moet zeggen dat die onder leiding van het team van de huidige burgemeester Sobyanin veel beter worden opgelost dan in veel andere landen van de wereld en in veel andere megasteden.

Er was een periode dat problemen met betrekking tot vervoer, de ontwikkeling van sociale infrastructuur, enzovoort, hier groeiden – en nu nemen ze deels toe. Maar toch heeft burgemeester Sobyanin de afgelopen jaren veel gedaan om deze bedreigingen een halt toe te roepen en, integendeel, voorwaarden te scheppen voor Moskovieten en degenen die naar Moskou komen om te werken, of gasten van Moskou die hier voor toeristische doeleinden komen, voelden zich hier op hun gemak . De afgelopen jaren is er veel gedaan aan de ontwikkeling van de stad.

Het probleem van buitensporige centralisatie van alle federale structuren bestaat in Moskou. Ik ben er bijvoorbeeld voorstander van om hetzelfde te doen als in sommige andere landen, namelijk: deze bevoegdheden en centrale, grootstedelijke bevoegdheden in andere regio’s van Rusland decentraliseren. Zo creëren we een gerechtelijk centrum in St. Petersburg. Het Grondwettelijk Hof is daar al aan het werk, er zijn concrete plannen voor de bouw van het Hooggerechtshof. Dit moet langzaam en kalm gebeuren en gunstige voorwaarden scheppen voor de gerechtelijke gemeenschap om in hetzelfde Sint-Petersburg te werken. En we zullen het doen zonder enige haast en gedoe.

Sommige grote bedrijven die, zeg maar, feitelijk in Siberië opereren, maar hun centrale bestuursorganen in Moskou hebben, zouden daar hun hoofdkantoor kunnen vestigen. Overigens is dit wat er gebeurt. RusHydro, bijvoorbeeld, vestigt zich daar, in Siberië, in Krasnoyarsk, naar mijn mening zijn ze hun hoofdkwartier aan het uitrusten.

En sommige centrale autoriteiten zouden over het hele grondgebied van de Russische Federatie kunnen worden verspreid. Dit komt zowel het managementsysteem zelf als de regio’s waar ze zullen verschijnen alleen maar ten goede.

Fjodor Lukyanov: Dank je.

Ivan Timofjev.

Ivan Timofeev: Mijnheer de Voorzitter, goedenavond!

Ivan Timofeev, Valdai Club.

Mijn vraag is de volgende. Het afgelopen jaar is een ongekend aantal sancties tegen Rusland opgelegd. U noemde de bevriezing van onze reserves in Europa voor driehonderd miljard. Daar kunnen we voor tientallen miljarden aan bevriezing van de eigendommen van onze burgers en onze organisaties aan toevoegen. Trouwens, ze zijn van plan om dit eigendom in beslag te nemen, ze ontwikkelen nu geschikte mechanismen. En daarnaast is er nog veel meer: ​​financiële beperkingen, een verbod op de levering van goederen en technologieën aan Rusland, een verbod op de levering van onze olie, manipulaties met gas, enzovoort. We weten dit allemaal heel goed, u noemde het in uw toespraak.

Er werd verwacht dat onze economie zou falen. Ze volhardde. In veel opzichten gebeurde dit omdat de economie een markteconomie blijft, ze blijft flexibel, ze blijft adaptief. Het bedrijfsleven is op zoek naar nieuwe markten, waar mogelijk, op zoek naar manieren om substitutie te importeren. De overheid neemt een aantal maatregelen om bedrijven te helpen.

Maar gezien de extreme omstandigheden van het buitenlands beleid en diezelfde sancties, is het misschien tijd om de weg naar verdere deregulering van de economie in te slaan? U noemde decentralisatie. Het aantal keuringen verminderen, de regeldruk verminderen?

Ik zou erg blij zijn om uw mening over deze kwestie te horen.

Vladimir Poetin: Het is onze keuze, zoals ze in dergelijke gevallen zeggen, om het aantal inspecties te verminderen en buitensporige overheidsregulering af te schaffen.

U weet dat de geplande keuringen niet alleen voor het midden- en kleinbedrijf zijn afgeschaft, maar ook voor grote bedrijven. Als dit nog niet gezegd is, zeg ik het nu: we verlengen dit regime tot 2023.

Wat de regelgeving betreft, heeft deze administratieve guillotine, zoals we al zeiden, ertoe geleid dat er van bovenaf naar mijn mening duizenden acts zijn geannuleerd en dat er ergens minder dan vijfhonderd nieuwe in de plaats zijn gekomen – ik hoop dat moderne degenen. Er zijn vierhonderd en iets nieuwe wetten die de economische activiteit reguleren.

Daarom zullen we deze weg blijven volgen – uiteraard met uitzondering van die soorten productie die gepaard gaan met bekende risico’s voor de consument. Dit is denk ik voor iedereen duidelijk. Maar ook hier zullen we proberen ons werk zo op te bouwen dat al deze regelgevende functies en inspecties gericht zijn en niet interfereren met het werk van ondernemingen en het bedrijfsleven als geheel.

Je hebt helemaal gelijk: als reactie op allerlei restricties die Rusland en zijn economie worden opgelegd… Je zei dat men ervan uitging dat er iets zou instorten in ons land. Het was niet de bedoeling, maar het doel was om de Russische economie neer te halen – het is niet gelukt. Ja, het is inderdaad, en daarin heb je gelijk, veel adaptiever, flexibeler geworden. Het bleek dat ons bedrijf al behoorlijk volwassen is en stilletjes die gebieden en soorten activiteiten onderschept, die bedrijven die worden vrijgegeven door die van onze partners die hebben besloten Rusland te verlaten. Het is gemakkelijk voor ons bedrijf om die ondernemingen op zich te nemen en verder te leiden die, zoals tot voor kort leek, niet konden bestaan ​​zonder een westerse aanwezigheid. Gemakkelijk, in bijna alle richtingen.

Ja, we begrijpen en zien de moeilijkheden van de middellange termijn. We begrijpen dat we niet alles kunnen produceren. Maar weet u, vanmorgen sprak ik met enkele collega’s voordat ik naar u toe kwam – natuurlijk sprak ik met iedereen in de regering, in de Centrale Bank, in de administratie: onze experts zijn tenslotte van mening dat het hoogtepunt van de moeilijkheden in verband met een golf van beperkingen en sancties voorbij. De Russische economie als geheel heeft zich aangepast aan de nieuwe omstandigheden.

Er moet veel meer worden gedaan om nieuwe toeleveringsketens te creëren, zowel voor import als export, en om de daaraan verbonden kosten te verlagen. Maar over het algemeen is het hoogtepunt van de moeilijkheden gepasseerd, heeft de Russische economie zich aangepast en zullen we ons blijven ontwikkelen op een stabieler, meer soeverein platform.

Maar het antwoord op al deze uitdagingen kan en moet natuurlijk onder andere zijn – en misschien in de eerste plaats – de-bureaucratisering van het werk van het bedrijfsleven, het ondersteunen ervan en het vergroten van de ruimte voor vrijheid voor economische activiteit.

Fyodor Lukyanov: Alexander Andreyevich, je zult niet achterblijven.

Alexander Prokhanov: Vladimir Vladimirovich, heel vaak vragen buitenlanders ons: “Wat kun jij, Rusland, de wereld vandaag aanbieden? Waar zijn je Nobelprijswinnaars? Waar zijn je grote ontdekkingen, industriële, wetenschappelijke ontdekkingen?” Mijn collega’s antwoorden vaak: “Nou, hoe is het? En de grote Russische cultuur? En Poesjkin? En Rublev? Hoe zit het met de iconografie? En prachtige Russische architectuur?” Maar ze zeggen: “Maar dit alles is verleden tijd. Vandaag?”.

Toen ik vandaag naar je luisterde, ontdekte ik wat Rusland kan bieden aan de wereld van vandaag: Rusland kan de wereld van vandaag een religie van rechtvaardigheid bieden, omdat deze religie, dit gevoel aan de basis ligt van onze hele Russische cultuur, al onze Russische opoffering. En vandaag brengt Rusland dit offer, het is in wezen alleen, alleen met de rest van de wrede westerse wereld, leidt deze strijd voor gerechtigheid. Dit is een enorme bijdrage van het huidige Rusland aan de context van de wereldbeschaving, de wereldcultuur. Want zelfs die oude traditionele waarden waar we het over hadden, en dezelfde Rublev, Russische iconenschilderkunst, en dezelfde prachtige Russische Novgorod-Pskov-architectuur, en de verbazingwekkende Gouden en Zilveren Eeuw – ze spraken allemaal over gerechtigheid. Gerechtigheid ligt in de diepten van de Russische beschaving.

Misschien van de huidige Russische ideologie een religie van rechtvaardigheid maken?

Vladimir Poetin: We hebben vier traditionele denominaties en dat is genoeg voor ons.

Fjodor Lukyanov: Er komt een vijfde.

Vladimir Poetin: Dit is natuurlijk een grap.

Wat betreft iets doen… Weet je, ik volg je werk, je creativiteit, als ik tijd heb, lees ik met plezier wat je schrijft en zegt. Natuurlijk weet ik dat je een echte Russische patriot bent in de vriendelijkste, beste, breedste zin van het woord.

Of we iets specifiek aan iemand moeten presenteren – daar ben ik niet zeker van.

Weet je, omdat je net zei dat we iets opofferen in het belang van veel andere volkeren. Ik zal hier met je in discussie gaan. We offeren niets op, we werken aan het versterken van onze soevereiniteit, dit is in ons belang. Allereerst is dit de versterking van de financiële en economische soevereiniteit, het zal de basis zijn, de basis voor onze toekomstige ontwikkeling – technologisch, educatief, wetenschappelijk.

Dat wil zeggen, er zijn Nobelprijswinnaars of niet … Wanneer deed Alferov zijn uitvinding? Over 30 jaar – of hoeveel? – Hij kreeg een Nobelprijswinnaar. Is dat het punt? De voormalige president van de Verenigde Staten kreeg een Nobelprijswinnaar. Is dit een soort prestatie? Met alle respect voor zowel het Nobelcomité als de eigenaar van deze prachtige Nobelprijs, is dit de enige indicator?

De wetenschap ontwikkelt zich. We moeten er alles aan doen om ervoor te zorgen dat het rendement van zowel fundamentele als toegepaste wetenschap vele malen hoger is voor onze ontwikkeling, en dat zullen we doen. Vandaag ondergaan we een aanzienlijke, merkbare vernieuwing van wetenschappelijk personeel, onze wetenschap wordt een van de jongste ter wereld.

Ja, natuurlijk, dezelfde staten, rekening houdend met hun concurrentievoordelen vanuit het oogpunt van een monopolist in de mondiale financiën, halen alles uit de hele wereld, inclusief wetenschappelijk en creatief personeel, zoals een stofzuiger, dit is begrijpelijk. En dit zal ook eindigen met het verlies van het monopolie op de dollar als wereldvaluta, en dit gebeurt ook vandaag.

Zie je, wat we doen is zeer aantrekkelijk voor veel landen van de wereld en volkeren. Onze westerse zogenaamde partners doen er alles aan om Rusland te belasteren, haar op de een of andere manier te vernederen, haar belangen te negeren. En als we vechten voor onze belangen en dat openlijk, eerlijk en, eerlijk gezegd, moedig doen, is dit feit op zich, dit voorbeeld op zich, buitengewoon besmettelijk en aantrekkelijk voor miljarden mensen op de planeet.

Kijk, in veel Afrikaanse landen, in sommige landen, hangen nu Russische vlaggen. Hetzelfde gebeurt in Latijns-Amerika, in Azië. Wij hebben veel vrienden. En we hoeven niemand iets op te leggen. Het is alleen zo dat veel mensen – zowel politici als gewone burgers – het beu zijn om in omstandigheden van een of ander extern dictaat te leven. Alles is al moe. En als ze een voorbeeld zien van onze strijd tegen dit dictaat, staan ​​ze zowel intern als extern aan onze kant. En deze ondersteuning wordt alleen maar groter.

Fjodor Lukyanov: Mijnheer de Voorzitter, er is deze keer veel over wetenschap gezegd. Naar mijn mening ging een van de meest interessante sessies over het ontwikkelen van wetenschap en technologie in deze omstandigheden.

Ruslan Yunusov zit in de hal – hij heeft net een heel interessant beeld voor ons geschilderd.

Roman Yunusov: Dank je.

Vandaag vertegenwoordig ik Rosatom en de Valdai Club.

Vladimir Vladimirovich, je hebt echt de juiste woorden over wetenschap gesproken. We zien dat de steun voor de wetenschap in Rusland de afgelopen twintig jaar aanzienlijk is gegroeid, en het megasubsidieprogramma heeft het mogelijk gemaakt om vele tientallen moderne laboratoria in Rusland te lanceren, dat kunnen we zien.

Aan de andere kant zien wij als wetenschappers dat de meeste professoren die deze laboratoria hebben geopend nooit in Rusland zijn komen wonen en fulltime werken. Je kunt zelfs begrijpen waarom het moeilijk is om te concurreren: hier heb je een megabeurs voor vijf jaar, en hier heb je een levenslange hoogleraarschap. Het is echt een vraag.

Aan de andere kant bespraken we gisteren op de sessie: in de afgelopen twintig jaar hebben onze Chinese collega’s een kolossale doorbraak in de wetenschap bereikt. Tegenwoordig hebben ze niet alleen wetenschappers teruggebracht, ze nemen op veel gebieden de eerste plaats in.

Hier hebben we te maken met quants, en ik wil zeggen dat we weten dat de krachtigste kwantumcomputer van vandaag in China staat, niet in de VS, het maximale aantal patenten wordt in quants gepubliceerd door China, niet door de VS.

Maar aan de andere kant hebben we in Rusland natuurlijk ook programma’s die veel laboratoria samenbrengen. Hetzelfde kwantumproject, een kwantumcomputer, omvat twintig wetenschappelijke groepen, 15 universiteiten, universiteiten, instituten van de Academie van Wetenschappen. Maar we hebben vijf jaar planning.

Ik denk dat we vandaag met toenemende druk worden geconfronteerd, we hebben echt een uitdaging voor wetenschappelijke en technologische soevereiniteit, en misschien is dit het juiste moment om strategische projecten te formuleren en een horizon van tien tot twintig jaar te maken.

Dank je.

Vladimir Poetin: Ja, hoe hoger de horizon, hoe beter, hoe verder de horizon, hoe beter, dat ben ik met je eens. We moeten kijken naar de positieve voorbeelden van andere landen, onze vrienden en partners, waaronder de Volksrepubliek China. Er is daar de afgelopen jaren veel gedaan onder leiding van president Xi Jinping, hij besteedt hier veel aandacht aan – niet alleen de ontwikkeling van de wetenschap, maar ook China als geheel, de Chinese economie en het verbeteren van het welzijn van het Chinese volk . Ik weet het, we staan ​​op goede, vriendschappelijke voet. En waar ze echte resultaten boeken, kan natuurlijk het onderwerp zijn van onze studie en implementatie in onze praktijk.

Wat betreft megasubsidies, die speelden echt een goede, positieve rol, en de volgende fase, die we nu implementeren, is niet alleen onderzoek en de oprichting van afzonderlijke laboratoria, maar de oprichting van wetenschappelijke gemeenschappen van jonge wetenschappers. En dit is in feite de toekomst van deze megabeurzen.

Ik ben het eens met degenen die dit proces hebben gestart. We doen het. (Hij wendt zich tot A. Fursenko.) Ja, Andrei Alexandrovich?

We zullen dit blijven doen.

Je zei dat er niemand kwam. Sommigen komen hier werken, ook al zijn ze formeel ergens in het buitenland geregistreerd, ze brengen het grootste deel van hun tijd door in Rusland, dat zijn er veel. Dit zijn onze voormalige landgenoten, en niet alleen voormalige, maar landgenoten die ergens aan het werk zijn, maar de hele tijd bij ons komen werken.

Weet je, de wereld van de wetenschap tolereert, net als de wereld van de kunst, geen kunstmatige grenzen en beperkingen. Mensen moeten zich vrij voelen, en we zullen hier niemand opsluiten, maar we verwelkomen iedereen die in Rusland wil werken. Over het algemeen slagen we en we zullen dezelfde weg blijven volgen.

Vergroot de planningshorizon – u heeft waarschijnlijk gelijk. Al hebben we nu al vijf jaar megasubsidies, toch? Je kunt ze natuurlijk verlengen. Dit zijn natuurlijk kwesties die verband houden met budgetfinanciering, maar het kan worden gedaan. In ieder geval kunnen we vandaag deze horizon verbreden.

Hoewel wat je zei over het feit dat iemand daar ergens werkt, een soort professoraat bekleedt, en dat is voor het leven, verre van overal is. Je bent zelf een wetenschapper, weet je: daar is een contract voor meerdere jaren getekend, het contract is afgelopen – tot ziens, wees gezond. Dus ook daar is dit niet alles voor het leven. Maar om in de ruimte van je moedertaal te leven, is je cultuur voor het leven.

Daarom moet deze keuzevrijheid zowel aan culturele figuren als aan wetenschappers worden verleend. We moeten voorwaarden scheppen die aantrekkelijker zijn dan die in het buitenland. Dit is geen eenvoudig proces. We volgen dit pad, boeken resultaten en zullen het blijven volgen, inclusief – je hebt waarschijnlijk gelijk – en het verbreden van de planningshorizon.

Fjodor Lukyanov: Alsjeblieft, Wang Wen.

Wang Wen (hervertaald) : Dank je.

Mijn naam is Wang Wen. Ik werk aan de Chongyang Universiteit. Dit is een Chinese universiteit. Deze keer heb ik meer dan 20 steden in Rusland bezocht en een aantal artikelen geschreven om het echte Rusland aan China te laten zien. In China houden veel mensen van Rusland en van jou in het bijzonder.

Ik wil de volgende vraag stellen. Je staat nu zeker onder grote druk, je hebt een grote last op je schouders. Voelt u angst of nervositeit, of misschien opwinding, vooral in het licht van de dreiging uit het Westen? Denk je dat je een nieuw Rusland hebt gecreëerd? Of heeft het Russische lot jou geschapen?

En de tweede vraag: wat zou je tegen het Chinese volk willen zeggen? Wat zou je kunnen zeggen over de afgelopen tien jaar Russisch-Chinese betrekkingen? Wat zijn uw prognoses en verwachtingen voor de toekomst van de Russisch-Chinese samenwerking?

Heel erg bedankt.

Vladimir Poetin: Weet je, als ik werk, denk ik nooit aan historische prestaties, ik ga gewoon uit van wat er moet gebeuren en wat niet zonder kan – dit is het belangrijkste. En in die zin, natuurlijk, de omstandigheden waarin het land leeft, vormen elke persoon, inclusief mij natuurlijk, dit is waar.

Wat betreft het feit dat we bang moeten zijn voor iemand … Natuurlijk, waarschijnlijk zouden velen nu willen horen dat ik bang ben, maar als ik overal bang voor was, zou ik niets doen. Ik kan me niet laten leiden door overwegingen van deze orde in de plaats die ik inneem. Ik moet me laten leiden door de belangen van het Russische volk, de Russische staat, en ik doe dit en zal dat blijven doen. Ik zal doen wat ik nodig acht voor de belangen van mijn volk en mijn land.

Wat de Russisch-Chinese betrekkingen betreft, hebben ze de afgelopen jaren, in de afgelopen decennia, een absoluut ongekend niveau van openheid, wederzijds vertrouwen en efficiëntie verworven. In de landendimensie is China onze grootste handels- en economische partner. We werken echt op alle gebieden: op militair gebied voeren we voortdurend gezamenlijke oefeningen uit, op militair-technisch gebied en vertrouwelijker, zoals misschien nooit eerder in de geschiedenis van onze landen, we werken op het gebied van cultuur, humanitaire interactie en natuurlijk op het gebied van economie.

De grootste handelsomzet van Rusland is met China, en het groeit en groeit in een zeer snel tempo. Het tempo werd opgevoerd nog vóór enige beperkingen en herverdeling van onze grondstoffenstromen naar Azië, inclusief naar China.

Samen met mijn vriend hebben we onszelf bepaalde taken opgelegd – hij praat op dezelfde manier over mij, ik beschouw hem als mijn vriend – meneer Xi Jinping in termen van een bepaald handelsniveau. We zullen het zeker bereiken. We gaan hier in een sneller tempo naartoe dan we hadden gepland.

Wat betreft onze houding ten opzichte van China, we behandelen China en het Chinese volk als een goede vriend, met veel respect voor cultuur en tradities. Ik ben ervan overtuigd dat we, vertrouwend op deze solide basis, vol vertrouwen vooruit zullen gaan.

F. Lukyanov: Vladimir Vladimirovich, met betrekking tot angsten, zei professor Wang, dit jaar, toen de nucleaire factor op de een of andere manier in de lente ontstond, en u op deze manier wees op de aanwezigheid ervan, en in het algemeen werden veel mensen een beetje nerveus, omdat ze zich uw verklaring hier hetzelfde, op ons evenement, vier jaar geleden, dat we allemaal naar de hemel zullen gaan. We hebben toch geen haast? (Lachen.)

Je dacht, dit is op de een of andere manier al alarmerend.

Vladimir Poetin: Ik heb er specifiek over nagedacht zodat u op uw hoede zou zijn. Het effect is bereikt. (Lachen.)

Fjodor Lukyanov: Ik begrijp het. Dank je.

Mohammed Ihsan, alsjeblieft.

M. Ihsan (hervertaald) : Professor Mohammed Ihsan, regio Koerdistan van Irak.

Ik ben erg blij om hier te zijn, meneer de president. Ik heb een directe vraag voor je.

Het thema van deze sessie is vrede na hegemonie, gerechtigheid en veiligheid voor iedereen. Denkt u dat de Koerden in alle delen van Koerdistan in dit stadium in de toekomst betere veiligheid en meer gerechtigheid zullen bereiken? Kunt u nader op deze kwestie ingaan?

En zoals je zei, in Midden-Amerika, in Afrika, zijn overal Russische vlaggen, er zijn veel mensen die van Rusland houden, die het steunen. En ik wil je verzekeren dat hetzelfde kan worden gezegd over het Midden-Oosten – er zijn ook veel mensen die Rusland steunen en ervan houden.

Dank je.

Vladimir Poetin: Bedankt voor het afsluitende deel van uw toespraak. Vlaggen zijn aanwezig in Europese landen, en in de States hebben we daar trouwens ook veel aanhangers. Trouwens, in de Verenigde Staten is er een zeer groot deel van de mensen die traditionele waarden aanhangen, en ze zijn met ons, dat weten we.

Wat de Koerden betreft, ik heb al niet met betrekking tot de Koerden gesproken, maar in het algemeen tot alle volkeren: natuurlijk moeten we streven naar een belangenafweging. Alleen als een belangenafweging wordt bereikt, kan vrede duurzaam zijn, inclusief het lot van het Koerdische volk.

Fjodor Lukyanov: Gaat u alstublieft verder. Mijnheer de oude man.

Kirill Starysh: Dank je.

Goedenavond!

Konstantin Starysh, Republiek Moldavië. Ik vertegenwoordig de parlementaire oppositie, natuurlijk de oppositie, omdat onze regering, tot ongeluk van ons land en ons volk, nog steeds de voorkeur geeft aan andere routes voor hun buitenlandse reizen. Als gevolg hiervan zijn sinds vandaag de lichten in Chisinau bijna volledig uitgegaan. Maar daar gaat het niet over.

Ik heb een vraag, maar eerst een opdracht. Je sprak zo goed, Vladimir Vladimirovitsj, over je familie dat ik het risico zou nemen. Ik heb twee kinderen, ze zijn acht en tien jaar oud, ze zijn studenten van het Pushkin Lyceum in Chisinau. Ze vroegen me echt om je gedag te zeggen, en ik kon mezelf dit kleine vaderlijk plezier niet onthouden. Dus hallo voor jullie van Alexandra en Gavril uit Chisinau.

Vladimir Poetin: Dank je.

Konstantin Starysh: Nu een vraag.

In uw toespraak sprak u over de onvermijdelijkheid van de opkomst van nieuwe modellen voor interactie tussen landen en regio’s. Misschien is het in deze context zinvol om terug te keren naar het idee dat u in 2001 uitte over één enkele economische, humanitaire, culturele ruimte die zich uitstrekt van Vladivostok tot Lissabon?

Voor ons, Moldaviërs van verschillende nationaliteiten, zou zo’n vraagstelling ons erg goed uitkomen, aangezien het voor ons altijd erg moeilijk is om te kiezen tussen goed en goed, tussen Europa en Rusland. Voor ons zou dit een veelbelovend project zijn en als het ware een licht aan het einde van de tunnel.

Maar is dit mogelijk in de wereld die we op het punt staan ​​te bouwen, in een post-conflictwereld, in een wereld waar er geen hegemonie, een mondiale politieagent en een dominante macht meer zal zijn?

Dank je.

Vladimir Poetin: Is het mogelijk om een ​​gemeenschappelijke ruimte te creëren – humanitair, economisch – en zelfs een regio in termen van het waarborgen van de veiligheid van iedereen die op dit enorme megacontinent van Lissabon tot Vladivostok leeft? Natuurlijk. Hoop sterft als laatste. Het is niet ons idee. Toegegeven, in die tijd zeiden ze “tegen de Oeral”, pas later transformeerde ik dit idee van onze Franse collega’s en voormalige Franse leiders “naar Vladivostok”.

Waarom? Omdat mensen van dezelfde cultuur ook buiten de Oeral leven – dit is het belangrijkste

Er vinden vandaag moeilijke, moeilijke, tragische gebeurtenissen plaats. Maar in het algemeen, waarom niet? Over het algemeen kun je je zoiets voorstellen. Ik denk dat het op de een of andere manier zal gebeuren.

Ik sprak in mijn toespraak over Eurazië als geheel, inclusief het Europese deel. Weet je wat heel belangrijk is? Het is echt belangrijk, ik wil nog een keer terugkomen op mijn toespraak, zodat dit Europese deel zijn rechtspersoonlijkheid terugkrijgt.

Hoe te praten met deze of gene partner als hij niets beslist en bij elke gelegenheid het “regionale comité” van Washington moet bellen en vragen wat kan worden gedaan en wat niet.

In feite is dit wat er in het echte leven gebeurt.

Ik herinner me dat toen zeer moeilijke gebeurtenissen rond Syrië begonnen, een van de leiders arriveerde, ik ontmoette hem. We spraken af ​​wat we zouden doen, hoe we het zouden doen. Concreet: dit, dit, dit zal ik doen.

Van ons uit Moskou vloog hij naar Washington. Terug naar Parijs – alles is vergeten. Alsof er geen afspraken zijn. Hoe te praten? Waarover?

En er waren direct specifieke afspraken, tot en met waar de vloot naartoe zou gaan, wat we zouden doen, hoe we zouden afspreken. Zijn wij er tegen? We zijn ervoor. En ze gingen akkoord. Overeenkomst.

Wat dacht je van praten? Waarom dan met ze praten? Dan kun je Washington het beste rechtstreeks bellen. Dat is alles. Nu praat ik en verzin ik niets, begrijp je?

Natuurlijk beschermt Europa zijn belangen, vooral op economisch gebied, en dan nog niet zozeer. Vaughn blies gasleidingsystemen op. Deze zijn niet van ons, ze zijn pan-Europees. Daar zijn vijf Europese bedrijven vertegenwoordigd in Nord Stream 1. En dan? Iedereen is stil, alsof het zo zou moeten zijn. Bovendien is er genoeg onbeschaamdheid om daar te laten zien: misschien was het Rusland dat het opblies. Rusland blies zichzelf op. Helemaal gek, toch? Nee, dat doen ze nog steeds.

Gazprom publiceerde zelfs foto’s uit 2016, toen naar mijn mening een explosief van Amerikaanse makelij onder het gasleidingsysteem ligt. Ze zeiden dat ze verloren hadden tijdens de oefeningen. Ze verloren het zodat dit explosief recht onder de gasleiding door ging, die naar mijn mening bedoeld was om onderwatermijnen te vernietigen. Kijk, hier is de foto.

Nee, de wereldmedia zenden het niet eens uit, niemand herhaalt het, het sterft allemaal in de kiem, nergens is er: noch op internet, noch op televisieschermen, er is niets. Dit is ook het gebruik van een monopolie in de media om de nodige informatie te promoten en alles te doden wat hen hindert. Het is er, maar iedereen is stil.

Daarom is het natuurlijk noodzakelijk om deze ene ruimte in alle opzichten te creëren, van Lissabon tot Vladivostok. Maar dat kan alleen met stemgerechtigden. Ik wil niemand provoceren of beledigen, maar zo is de praktijk, zo is de realiteit van het leven van vandaag. Maar desalniettemin is het naar mijn mening in historisch perspectief mogelijk.

Ik heb dit al genoemd, nu zeg ik het nog een keer. Helmut Kohl vertelde me eens dat de Staten op een dag hun eigen zaken zouden regelen, ook in Latijns-Amerika, Azië zou zich op zijn eigen manier krachtig ontwikkelen, als de Europese beschaving als een soort wereldcentrum behouden wil blijven, dan natuurlijk, je moet bij Rusland zijn. Dit was de positie van Helmut Kohl. De huidige leiding van de Bondsrepubliek denkt daar blijkbaar anders over. Maar dit is de keuze van Europese landen.

Maar ik wil graag terug naar waar je begon. Je zei dat de lichten uitgingen in Chisinau. Het is niet duidelijk waarom het uit is gegaan, hier hebben we zeker niets mee te maken.

Weet je waarom ik het hierover heb? Omdat Rusland altijd overal de schuld van krijgt: ergens ging het licht uit, ergens doet het toilet het niet, sorry, ergens anders – Rusland heeft overal de schuld van. Dit, onthoud, zoals in de beroemde film: hebben we ook de kapel van een XII of welke eeuw vernietigd? Maar godzijdank, nee. Maar ik wil u informeren, en wat ik zal zeggen is, zoals ze zeggen, de pure waarheid. Toen we met vertegenwoordigers van de Moldavische regering onderhandelden over gasleveringen en gasprijzen, nam Gazprom een ​​absoluut pragmatische marktpositie in met betrekking tot een contract met Moldavië voor aardgasleveringen.

De Moldavische zijde was het niet eens met het standpunt van Gazprom en drong aan op prijsvoorkeuren. “Gazprom” rustte uit, toen kwam meneer Miller naar me toe, verklaarde zijn standpunt en zei dat hij zijn standpunt juist acht. Ik heb hem gevraagd te voorzien in de behoeften van Moldavische zijde, rekening houdend met de economische en financiële mogelijkheden van de Moldavische staat. Ik vertelde hem: hoewel de prijzen marktconform zijn, zijn ze ondraaglijk voor Moldavië; Als ze niet kunnen betalen, wat heeft het dan voor zin?

Hij was het niet echt met me eens, maar luisterde naar mijn mening. Gazprom ontmoette de regering van Moldavië halverwege en tekende een contract voor de levering van gas op Moldavische voorwaarden – op de voorwaarden van de Moldavische kant, de Moldavische regering.

Er zijn veel details, ik wil het publiek gewoon niet vervelen, want, behalve jij, is dit waarschijnlijk voor niemand interessant. Daar is het verbonden met schulden, verbonden met lopende betalingen, met een bepaalde vooruitbetaling. Maar over het algemeen voldeden ze wat betreft prijsparameters volledig aan de Moldavische kant. Je moet natuurlijk wel betalen. Dit is op zich, denk ik, duidelijk.

Waarom de zaken zo ver zijn gebracht dat er geen elektriciteit is in Moldavië, dit is, excuseer mij, niet ons probleem.

Fjodor Lukyanov: Mijnheer de Voorzitter, u had het over Europa. Er was zo’n interessante aflevering ongeveer twee maanden geleden of zelfs minder, toen bleek dat toen u kort voor het uitbreken van de vijandelijkheden met president Macron sprak, journalisten in zijn kantoor zaten, dit alles werd uitgezonden via de luidspreker, ze namen het op allemaal. Zo’n ietwat ongebruikelijke vorm. Oké, dit is niet de eerste keer. Dus hoe voel je je bij dit soort dingen?

Vladimir Poetin: Nee. Ik geloof dat er bepaalde vormen van communicatie tussen staatshoofden zijn en die moeten worden nageleefd, anders is het vertrouwen in wat de partner doet verloren. Over het algemeen is er hier niets verwerpelijks, als wat we zeggen, waar we het over hebben, als onze beoordelingen de vertegenwoordigers van de media bereiken. Maar dan moet je er gewoon voor waarschuwen, dat is alles.

F. Lukyanov: Was u niet gewaarschuwd?

Vladimir Poetin: Natuurlijk niet. Integendeel, wanneer er sprake is van telefoongesprekken, ook via gesloten communicatiekanalen, gaan we er altijd van uit dat dit vertrouwelijke gesprekken zijn, niet openbaar worden gemaakt, of iets onder voorbehoud van overeenstemming is tussen partijen. Als dit eenzijdig gebeurt, is dat natuurlijk onfatsoenlijk.

F.Lukyanov: En nu, wanneer Macron belt, specificeert u wie er naast hem staat?

Vladimir Poetin: Nee.

F. Lukyanov: En waarom? Zoveel als het het waard zou zijn.

Vladimir Poetin: Omdat ik nu aanneem dat er iemand luistert.

Fjodor Lukyanov: Ik begrijp het.

Alsjeblieft, gast uit Indonesië.

RB Connie (hervertaald) : Dank je.

Meneer de President, ik vond uw toespraak erg goed. Ik denk dat ze ons de geest heeft gegeven van hoe we samen kunnen bouwen, sterker kunnen bouwen. Klinkt als het motto van de G20.

We hopen dat je volgende maand naar Indonesië komt.

Ik zal je vragen naar de titel “De wereld na hegemonie: veiligheid voor iedereen”.

De heer Soekarno zei al in 1955 dat alle veiligheidsallianties gevaarlijk zijn voor de vrede. Jij en China zitten in de VN-Veiligheidsraad. Kun je het aan om samen van QUAT, AUCUS, NAVO af te komen. Is dit mogelijk?

Vraag twee.

Iedereen in Indonesië houdt heel veel van je. Iedereen roept altijd “hoera”. Ik wil u vragen: is het mogelijk om later, later, met u op de foto te gaan?

Vladimir Poetin: Ja, met plezier. Met zo’n mooie vrouw met plezier.

We hebben gedurende bijna de hele recente geschiedenis zeer goede betrekkingen met Indonesië gehad.

Als president Widodo mij belt, mij ‘broeder’ noemt, zeg ik hem hetzelfde. We koesteren de relaties die we met Indonesië hebben opgebouwd.

Ik ben de leiding en de president dankbaar voor de uitnodiging aan de G20. We gaan nadenken hoe we dat kunnen doen. Rusland zal daar zeker op hoog niveau vertegenwoordigd zijn. Misschien ga ik ook. ik zal denken.

Wat betreft de oprichting van nieuwe blokken in Azië, dit is naar mijn mening een poging om het mislukte systeem van blokdenken uit de Atlantische regio naar Azië over te dragen. Dit is zonder enige twijfel een schadelijke onderneming. Dit is opnieuw een poging om vrienden te zijn met iemand tegen iemand, in dit geval om vrienden te zijn tegen China. We steunen niet alleen de poging om nu in de Azië-Pacific-regio te doen herleven of te herscheppen wat er in de Atlantische Oceaan is gebeurd, maar we zijn ook van mening dat dit een zeer schadelijke en gevaarlijke onderneming is.

Ik moet zeggen dat dit nadelige gevolgen heeft voor de deelnemers of bondgenoten van dezelfde Verenigde Staten, die, zoals we weten, worden verstoken van contracten voor de levering van onderzeeërs of iets anders. Er is alleen nog niets aan gedaan en de negatieve gevolgen, ook voor de Amerikaanse bondgenoten, komen er al aan. En als deze praktijk doorgaat, zal het aantal van deze fouten en problemen alleen maar toenemen. Natuurlijk hebben we ons verzet en blijven we ons verzetten tegen een dergelijk beleid.

F. Lukyanov: Generaal Sharma, ik weet dat ik het u wilde vragen.

BK Sharma (hervertaald) : Meneer de President, welke rol verwacht u dat India zal spelen in de post-hegemonistische wereld?

Vladimir Poetin: India heeft een lange weg afgelegd van een Engelse kolonie naar de huidige staat. Bijna 1,5 miljard mensen en de opmerkelijke resultaten van ontwikkeling wekken zowel universele bewondering als respect voor India van over de hele wereld.

Onder leiding van premier Modi is er de afgelopen jaren veel gebeurd. Hij is absoluut een patriot van zijn land. En zijn proefschrift ‘make in India’ heeft zowel economische als morele implicaties.

India heeft grote vooruitgang geboekt in zijn ontwikkeling en heeft natuurlijk een grote toekomst. India heeft niet alleen het recht om trots te zijn op het feit dat het de grootste democratie is, in de goede zin van het woord, maar ook om trots te zijn op het tempo van zijn ontwikkeling. Dit is een uiterst belangrijke basis waarop India zich ontwikkelt.

We hebben een speciale relatie met India die is ontstaan ​​of gebouwd op het fundament van een zeer hechte bondgenootschappelijke relatie gedurende vele, vele decennia. We hebben nooit problemen gehad, ik wil dit benadrukken, nooit moeilijke problemen met India, we hebben altijd alleen elkaar gesteund. Dit is wat er nu gebeurt en ik ben er zeker van dat dit ook in de toekomst zo zal blijven.

Nu neemt het tempo van de economische samenwerking toe. Ten eerste groeit de handelsomzet als geheel. Maar als voorbeeld vroeg premier Modi me om de aanvoer van kunstmest te vergroten, wat erg belangrijk is voor de Indiase landbouw, en we hebben het gedaan. Hoeveel denk je? De leveringen van meststoffen aan India zijn met 7,6 keer verhoogd – niet met een bepaald percentage, maar met 7,6 keer. De handelsomzet op het gebied van aan- en verkoop van landbouwproducten is bijna verdubbeld.

Onze relaties op het gebied van militair-technische samenwerking blijven bestaan. Premier Modi is de man, een van die mensen in de wereld, die in staat is een onafhankelijk buitenlands beleid te voeren in het belang van zijn volk. Ondanks alle pogingen om iets in bedwang te houden, iets te beperken, je weet wel, als een ijsbreker, beweegt het kalm in de richting die nodig is voor de Indiase staat.

Ik denk dat landen als India niet alleen een grote toekomst hebben, maar natuurlijk ook een groeiende rol in internationale aangelegenheden.

F. Lukyanov: Omdat we het over kunstmest hebben, dacht ik om de een of andere reden meteen aan Brazilië. Igor Gilov, waar zit hij bij ons?

Vladimir Poetin: Overigens hebben we met Brazilië afgesproken dat de aanvoer van meststoffen ook zou toenemen, maar die is helaas iets afgenomen. Ik weet niet waarom, misschien vanwege de logistiek, daar, naar mijn mening, de aanvoer van meststoffen met een paar procent is verminderd.

F. Lukyanov: Hij heeft ons verlaten, dat maakt niet uit. Dan zal ik echt vragen wat ik weet dat hij wilde vragen.

Hier hebben ze binnen een paar dagen verkiezingen. Hoe zijn we? Lula zal waarschijnlijk terugkomen. Heb je een goede verstandhouding met hem?

Vladimir Poetin: We staan ​​op goede voet met de heer Lula, we staan ​​op goede voet met de heer Bolsonaro. We bemoeien ons niet met interne politieke processen – dat is het belangrijkste.

We weten dat er in India, ondanks de acute interne politieke processen, een consensus bestaat over samenwerking met Rusland, een consensus over onze interactie binnen het BRICS-kader. Voor ons is dit van fundamenteel belang, daar gaan we vanuit.

We hebben ook een consensus over samenwerking met Brazilië. Wij beschouwen Brazilië als onze belangrijkste partner in Latijns-Amerika, en dat is het ook, en we zullen er alles aan doen om ervoor te zorgen dat deze betrekkingen zich in de toekomst ontwikkelen.

Fyodor Lukyanov: Vladimir Vladimirovich, sinds we voor BRICS gingen, was er anderhalve week geleden een initiatief waar Saoedi-Arabië zich bij wil aansluiten.

Ondersteun je?

Vladimir Poetin: Ja, we steunen het. Hiervoor is de consensus van alle BRICS-landen nodig. Maar Saoedi-Arabië is een zich snel ontwikkelend land, en dit is niet alleen te danken aan het feit dat het een leider is in de productie van koolwaterstoffen en olie.

Dit is te wijten aan het feit dat de kroonprins en de regering van Saoedi-Arabië zeer grote plannen hebben, wat erg belangrijk is, om de economie te diversifiëren – er zijn volledige nationale ontwikkelingsplannen opgesteld in deze richting. Rekening houdend met de energie en creativiteit van de kroonprins, ben ik ervan overtuigd dat deze plannen zullen worden uitgevoerd.

Daarom verdient Saoedi-Arabië het natuurlijk om lid te zijn van grote internationale organisaties, zoals de BRICS en de SCO. Onlangs hebben we de status van Saoedi-Arabië in de SCO bepaald. We zullen relaties met dit land ontwikkelen, zowel bilateraal als op multilaterale platforms.

F.Lukyanov: Nu schrijven ze in het Westen veel dat Ben Salman door jou onbeleefd is tegen de Amerikanen.

Vladimir Poetin: Dit is niet waar.

Ben Salman is een jonge man, vastberaden, met karakter, dit zijn duidelijke feiten. Hij hoeft niet onbeleefd te zijn, en dan hoor je als reactie geen harde beoordelingen van hem, dat is alles. We moeten zowel de kroonprins als Saoedi-Arabië zelf respecteren, en zij zullen in natura reageren. Hetzelfde zal worden beantwoord door degenen die onbeleefd tegen hen zijn.

Wat ons betreft, dit is complete onzin, want in het algemeen laten zowel de kroonprins als de hele Saoedische leiding zich leiden door hun eigen nationale belangen. En als we het hebben over de vraag of we de productie moeten verlagen of verhogen – en ik ken de kroonprins al goed persoonlijk, ik weet waar hij zich door laat leiden – laat hij zich natuurlijk leiden door nationale belangen en de belangen van het balanceren van de energiemarkten.

In die zin is zijn positie – ik maak nu geen grapje – absoluut evenwichtig. Het is gericht op het balanceren van de belangen van zowel producenten als consumenten, want op de energiemarkten is het niet eens de uiteindelijke prijs die belangrijk is, het is niet zo belangrijk – het is de huidige economische of politieke situatie. Voor internationale energiemarkten is voorspelbaarheid belangrijk, stabiliteit is belangrijk. Dit is precies waar de kroonprins naar streeft en over het algemeen bereikt wat hij wil.

F. Lukyanov: Dus je gaat ook niet op zijn nek zitten?

Vladimir Poetin: Zeker niet.

Fjodor Lukyanov: Mohammed Javed, alstublieft.

MA Javed (hervertaald) : Hartelijk dank, meneer de president.

Ik breng liefde en respect over uit Pakistan, uit Islamabad. Bedankt voor je beslissende en grondige analyse van wat er gebeurt.

Mijn vraag heeft betrekking op een zeer belangrijke factor, ook gerelateerd aan de geschiedenis voor de Tweede Wereldoorlog, toen de Joden werden gedemoniseerd, en toen werd alles wat ermee te maken had door de VS en West-Europa genegeerd. Toen kwam de monsterlijke Holocaust. Nu ontstaat er een haatsyndroom rond Rusland. Je had het over de Donbass, over hoe mensen werden behandeld.

Zelf ben ik in de UK geweest, in de Scandinavische landen: het neonazisme is daar in opkomst. Ik heb in het bijzonder gewerkt aan een project dat gerelateerd is aan de beoordeling van deze trends. Wat we van dit project hebben geleerd, is dat er verschillende ondeugden zijn: neonazisme wordt bijvoorbeeld niet gemeld, zoals bijvoorbeeld vóór de Tweede Wereldoorlog, en ten tweede probeert iedereen het te nivelleren, niet om het te melden. Dit betekent dat er een noodzaak is, zoals u zei, van de kant van Rusland om de Russische taal, Russen buiten Rusland, te beschermen, evenals de noodzaak om een ​​tegenplan te creëren om de opkomst van het neonazisme tegen te gaan. Dit is een serieuze bedreiging.

En het laatste onderdeel is de volgende. In Oekraïne worden niet-statelijke actoren uit verschillende regio’s gerekruteerd. Er zijn geloofwaardige berichten dat dit is om brigades te gebruiken om traditionele legers te bestrijden om de gevechtscapaciteit te overweldigen.

Ik zou graag uw analyse horen – dit is zeer ernstig: Europa wordt geconfronteerd met de opkomst van neonazisme.

Dank je.

Vladimir Poetin: Weet je, het lijkt mij dat een van de ernstige, fundamentele problemen van degenen die naar verluidt om de toekomst van Oekraïne geven, de zogenaamde Oekraïense nationalisten, is dat zelfs de nationalistische beweging fuseert met de neofascistische, neonazistische beweging.

Ze zijn immers afhankelijk van degenen die niet anders kunnen worden toegeschreven aan collaborateurs en nazi’s. Het is onmogelijk degenen die, zoals ik al zei, namens de nazi-autoriteiten, de Poolse, Joodse en Russische bevolking in de tijdens de Tweede Wereldoorlog bezette gebieden uit te roeien, niet mee te tellen. Het is onmogelijk om de zogenaamde jingoïsten en nationalisten van vandaag te scheiden van Bandera – in feite één en hetzelfde. Dit is naar mijn mening hun grootste probleem.

Daarom zeg ik, ook tegen onze westerse zogenaamde partners: kijk wat er gebeurt in de straten van Kiev en andere grote steden, wanneer duizenden mensen over straat lopen met een hakenkruis, fakkels, enzovoort.

Ja, ook in ons land zijn uitingen van neonazisme mogelijk. In alle landen is het hardnekkig – zo’n hardnekkige infectie. Maar we bestrijden dit, maar ze steunen het op staatsniveau – dit is natuurlijk een probleem. Het is in de doofpot gestopt, maar het bestaat, en er is geen ontkomen aan, want het bestaat.

Welnu, de huidige “jingo-patriotten” in Oekraïne worden hier niet door gedreven – zelfs niet door belangen, niet door de ideeën van het nationalisme, alles is erg primitief: ze worden gedreven door economische belangen, de wens om de miljarden dollars die ze van het Oekraïense volk hebben gestolen. Ze stalen het, verstopten het in westerse banken en om de veiligheid van hun kapitaal te verzekeren, doen ze alles wat ze van het Westen worden opgedragen, wikkelen het in een nationalistische verpakking en presenteren het aan hun eigen volk als een strijd voor de belangen van het Oekraïense volk. Dit is wat er in werkelijkheid gebeurt – ze hebben geen spijt en vechten met Rusland tot de laatste Oekraïner.

Ik zeg dit met spijt. Er zijn verliezen één op tien, één op acht. De laatste tijd bijna altijd één tot zeven, één tot acht. Mensen hebben helemaal geen spijt. Kunnen echte patriotten van hun land dit toestaan? Ze gaan rustig langs dit pad en zelfs zonder om te kijken denken ze er niet aan. Natuurlijk beschermen ze hun nationale belangen niet.

Maar deze infectie van het nationalisme is hardnekkig, en het feit dat het verbonden is met neonazisme, proberen ze of liever niet op te merken. En dit is natuurlijk een enorm probleem voor het huidige Oekraïense regime zelf, en natuurlijk voor degenen die hen steunen. Maar we kunnen dit niet negeren en zullen er altijd naar wijzen, ook als een van de grondoorzaken van de huidige crisis.

Fjodor Lukyanov: Dhr. Kim.

H. Kim (hervertaald) : Hallo, mijn naam is Kim Heung Chong, ik kom uit Zuid-Korea. Ik kwam voor de tweede keer naar de Valdai Club, ik heb veel geleerd. Hartelijk dank voor de gelegenheid om veel te horen.

Ik heb een vraag over beveiliging. Ik zou graag uw mening willen horen over het Russische standpunt over de groeiende spanning tussen China en de Verenigde Staten over Taiwan, Noord-Korea en zijn nucleaire ontwikkelingsprogramma.

De tweede vraag gaat over de strijd tegen klimaatverandering. Rusland is zeer rijk aan natuurlijke hulpbronnen en fossiele brandstoffen. Het versnellen van de transitie naar CO2-neutraliteit kan in strijd zijn met de Russische belangen.

Dank je.

Vladimir Poetin: Ik zal beginnen met de laatste. De transitie naar CO2-neutraliteit druist niet in tegen de Russische belangen, omdat we mogelijkheden hebben om alternatieve vormen van energie te ontwikkelen, waaronder waterstof, inclusief pure waterstof, en hier hebben we serieuze concurrentievoordelen. We kunnen ook gas gebruiken, er zijn veel kansen, dit schrikt ons helemaal niet af, maar schept juist prikkels om ons te ontwikkelen. En als tijdelijke energiebron is primair gas de beste energiebron. Als we het hebben over diepe olieraffinage, dan hebben we hier voor een groot deel de voordelen die ik zojuist noemde. Het druist niet in tegen onze belangen.

Alleen een orgie in de energiesector, die voorop loopt bij het oplossen van problemen met betrekking tot energiezekerheid, met betrekking tot de levering van “groene” energie, is in strijd met onze belangen. Hoe is het mogelijk geweest om gedurende vele, vele jaren investeringen in traditionele energie te onderfinancieren, te belemmeren zonder alles op het gebied van groene energie voor te bereiden op deze transitie? Hoe zou dit kunnen?

Dit vormt voor een groot deel de kern van de huidige energiecrisis. Westerse politici praten immers gewoon hun tong om kiezers aan hun kant te krijgen. Eerst maken ze gewone burgers bang met mogelijke klimaatverandering, dan beginnen ze op basis van deze angst iets te beloven dat onmogelijk is waar te maken, krijgen ze stemmen, komen ze aan de macht en dan – “boem”.

Wat gebeurt er nu – een terugkeer naar steenkoolproductie, een terugkeer naar stookolie? En wat, ze praatten met hun tong, maar wat is het resultaat? Het gaat niet om Rusland. We zijn klaar om gas te leveren, we zijn klaar om ook olie te leveren – waarom weigert u iets? Na de Nord Stream-explosie hebben we nog één pijp, hij werkt, we kunnen 27,5 miljard kubieke meter verpompen. Maar ze willen niet – wat hebben we ermee te maken? Als ze niet willen, hoeven ze niet.

Wat betreft groene energie, ik herhaal, alles moet tijdig worden voorbereid. Systemische maatregelen die de ontwikkeling van traditionele energievormen beperken, hebben juist tot deze ernstige crisis geleid. Er is geen financiering, banken geven geen leningen – niet alleen Europese, en hetzelfde gebeurt in de Verenigde Staten. Waarom is het daar beperkt – banken geven niet, ze verzekeren niet, ze wijzen geen land toe, ze bouwen geen transport voor het olie- en gastransport van deze producten, en dit is al jaren aan de gang. Aanzienlijke onderfinanciering van de industrie heeft geleid tot een tekort. Dat is alles.

Uit de strategische reserves wijzen de staten olie toe – nou ja, maar die zullen later moeten worden aangevuld, begrijpen marktexperts. Vandaag namen ze het en haalden het uit de strategische reserves, maar morgen zal het nodig zijn om te kopen. We horen: we kopen in als de prijzen dalen. Maar ze vallen niet. En wat? Hallo, we zijn gearriveerd! We zullen tegen hoge prijzen moeten kopen, de prijzen gingen weer omhoog. Wat doen we hier? Dit zijn systeemfouten in de energiesector van degenen die erover moeten nadenken en ermee moeten omgaan. Dit is de eerste.

Seconde. Over Noord-Korea en over Taiwan. Taiwan is zonder enige twijfel een integraal onderdeel van de Volksrepubliek China. We hebben ons altijd aan dit standpunt gehouden en het verandert niet met ons.

Alle gebaren van provocerende aard die verband houden met het bezoek van de hoogste functionarissen van de Verenigde Staten aan Taiwan worden door ons in Rusland gezien als niets meer dan een provocatie. Waarom ze het doen, ik weet het eerlijk gezegd niet.

Weet je, we kennen veel mensen hier al vele, vele jaren en we spreken dezelfde taal – laten we het maar zeggen, op een familiale manier. Dit is wat er gebeurt: de tragedie in Oekraïne. Het hele Westen heeft ons daar aangevallen, in een poging onze economie te ruïneren, levert wapens en munitie voor miljarden aan Oekraïne. Strijd tegen Rusland.

Maar waarom is het tegelijkertijd nodig om de betrekkingen met China te bederven? Zijn het normale mensen of niet? Het lijkt volledig in strijd met gezond verstand en logica. Waarom moest deze grootmoeder zichzelf naar Taiwan slepen om China tot een soort vergeldingsactie te lokken? In een tijd waarin zij en Rusland de betrekkingen op geen enkele manier kunnen regelen vanwege wat er in Oekraïne gebeurt. Het is gewoon Brad.

Het lijkt erop dat hier een subtiel, diep idee in zit. Ik denk dat er geen shish is, geen subtiele ideeën. Gewoon onzin en zo, en zelfvertrouwen. Begrijp je wat er aan de hand is? Zelfvertrouwen en een gevoel van straffeloosheid liggen ten grondslag aan dergelijke irrationele acties.

Ons standpunt is duidelijk, ik heb het gezegd.

Nu met betrekking tot de nucleaire kwestie van de Democratische Volksrepubliek Korea.

Naar mijn mening ligt dit probleem ook – weet je wat – in de onwil om te praten, in een absoluut lompe houding ten opzichte van de belangen van Noord-Korea, ook op veiligheidsgebied. Immers, bijna alles was afgesproken, er was een moment. De Noord-Koreaanse leiders waren het in feite eens met de voorstellen van de Verenigde Staten om dit probleem, met inbegrip van het nucleaire vraagstuk, op te lossen.

Nee, op het laatste moment veranderde de Amerikaanse zijde van standpunt en dwong in feite de Noord-Koreaanse leiding om de bereikte akkoorden op te geven. De staten hebben dit gedaan – ze hebben daar aanvullende sancties opgelegd, ze zijn begonnen iets te beperken op het gebied van financiën en bankieren, hoewel er een afspraak was om dit niet te doen. Waarvoor? Het is ook niet erg duidelijk.

We hebben trouwens gezamenlijke voorstellen met de Volksrepubliek China over hoe we dit probleem moeten oplossen. Deze voorstellen zijn geformuleerd in onze twee documenten en dat is bij iedereen bekend. We houden ons aan het afgesproken standpunt.

Trouwens, met betrekking tot humanitaire kwesties en soortgelijke kwesties, moeten we hier ook de toestand van de Noord-Koreaanse economie begrijpen, wat de behoeften zijn van gewone burgers, en niet de schroeven aandraaien, maar op basis van humanitaire overwegingen bepaalde problemen.

We hebben zeer goede betrekkingen met de Republiek Korea en we hebben altijd de gelegenheid gehad om een ​​dialoog te voeren met zowel de Republiek Korea als de Democratische Volksrepubliek Korea. Maar nu weten we dat de Republiek Korea heeft besloten wapens en munitie aan Oekraïne te leveren. Dit zal onze relatie vernietigen. En hoe zou de Republiek Korea reageren als we de samenwerking met Noord-Korea op dit gebied hervatten? Zou het je gelukkig maken?

Ik vraag u hier aandacht aan te besteden.

F. Lukyanov: Vladimir Vladimirovich, aangezien u zelf zei dat het hier als een familie is, open dan de sluier voor onze familiekring – er werd veel gespeculeerd.

Toen u begin februari in China was en president Xi ontmoette, waarschuwde u hem voor plannen voor een speciale…

Vladimir Poetin: Nee.

F. Lukyanov: En toen uitte hij u geen belediging dat ze het niet op een vriendelijke manier deelden?

Vladimir Poetin: Weet je, de Chinese leider is niet het soort persoon dat grieven uitspreekt over wat dan ook. Hij is een zelfvoorzienende wereldleider. En dan hebben we hier niet zo’n behoefte aan, we nemen soevereine beslissingen: zowel Rusland als de Volksrepubliek China.

Daarom ziet China heel goed in wat de wens van het Westen om de infrastructuur van het NAVO-blok naar onze grenzen te brengen voor Rusland betekent, zij beoordelen deze situaties objectief. Net zoals ze zien wat er de afgelopen acht jaar in de Donbass is gebeurd, kunnen ze perfect de gevolgen en oorzaken van de staatsgreep in Oekraïne in 2014 inschatten.

Natuurlijk zijn de Volksrepubliek China en het Chinese leiderschap voorstander van pragmatische, evenwichtige oplossingen voor de crisis die zich in Oekraïne voltrekt met vreedzame middelen, en we respecteren dit standpunt.

F. Lukyanov: Dan waarschijnlijk Nelson Wong.

N. Wong (hervertaald) : Dank je.

Mijn naam is Nelson Wong, Shanghai, VRC. Het is een grote eer voor mij om hier te zijn, meneer de president.

In uw toespraak en uw opmerkingen zei u dat de op regels gebaseerde wereldorde is gebruikt en nog steeds heel vaak wordt gebruikt door het Westen, hoewel het niet duidelijk is waar deze orde vandaan komt. En ik moet zeggen dat deze kwestie de afgelopen vier dagen hier als onderdeel van onze discussies vrij vaak is besproken.

Meneer de President, mijn vraag is de volgende. Als we naar de toekomst kijken, zien we dat we een tijdperk ingaan waarin er geen superkrachten zullen zijn. Het moet gezegd worden dat we hierover op de eerste dag van onze discussies hebben gesproken. Als enige supermacht, de VS, verliest de controle en gaan we een nieuw tijdperk in. Dit is niet alleen het begin van het einde van de status van de Amerikaanse supermacht, we zijn die zelfs al aan het verliezen.

In de nieuwe fase lijkt het mij dat we ook bepaalde regels nodig zullen hebben. Als we zulke regels willen uitwerken, mijnheer de president, welke regels zouden vanuit uw oogpunt het belangrijkst zijn? Het is duidelijk dat dergelijke regels nog niet bestaan, maar als hypothese: welke principes moeten in acht worden genomen bij het ontwikkelen van nieuwe regels?

Dank je.

Vladimir Poetin: Waarom zijn er geen dergelijke regels? Ze bestaan, ze zijn vastgelegd in het Handvest van de Verenigde Naties. En deze regels worden internationaal recht genoemd. Het enige dat u hoeft te doen, is deze regels op dezelfde manier te volgen en te begrijpen. Het is alleen mogelijk om deze regels los te laten of ze radicaal te moderniseren als de basis voor de ontwikkeling van relaties op basis van andere principes is voorbereid.

Het Handvest van de Verenigde Naties legde de bestaande machtsverhoudingen vast na de Tweede Wereldoorlog. Natuurlijk is de wereld fundamenteel aan het veranderen, is veranderd. Reuzen zoals China, India, Indonesië, met een grote bevolking, groeien; in Afrika ontstaan ​​en ontwikkelen zulke enorme landen – een bevolking van 200 miljoen mensen, in Latijns-Amerika.

De wereld verandert. Natuurlijk moeten de normen van het internationaal recht deze veranderingen volgen en de betrekkingen tussen staten reguleren in overeenstemming met het machtsevenwicht dat zich in het echte leven in de wereld ontwikkelt. Maar dit moet kalm, langzaam, volgens begrijpelijke principes gebeuren, en niet door iemand die regels heeft uitgevonden.

Ik zei in de inleiding, en wie heeft deze regels gelezen? Ze praten over enkele regels – welke regels? Waar zijn ze geschreven, wie was het ermee eens? Het is gewoon wat onzin. Voor idioten, of wat, wordt dit allemaal gezegd? Voor een groot publiek van mensen die niet eens weten hoe ze goed moeten lezen. Wat zijn de regels, wie heeft ermee gewerkt? Het is gewoon bullshit, dat is alles. Nee, het is eindeloos, zoals onze mensen zeggen, eindeloos. En tegen degenen die zich er niet aan houden, zullen we een soort van beperkingen en sancties invoeren.

Ze voeren in dit verband een handelsoorlog met China enzovoort, wijzend op wat China in zijn afzonderlijke provincies moet doen, regelen wat voor soort relaties er moeten zijn, respect voor mensenrechten. Dit zijn instrumenten in de strijd tegen de Volksrepubliek China, en instrumenten van oneerlijke concurrentie, dat is het. Ze zijn bang voor de groeiende macht van China en daarom gebeurt alles: ze zoeken mensenrechten en bepaalde regio’s van China worden onder de verspreiding van oplossingen voor actuele problemen van economische en politieke aard geplaatst. Het punt is alleen dit: de strijd tegen China als groeiende concurrent, en er worden allerlei hulpmiddelen uitgevonden.

Wat kan de basis zijn – de naleving van belangen, openheid en algemene regels, uniform begrepen en toegepast door alle deelnemers aan internationale communicatie. We moeten deze belangenbalans bereiken, deze belangenbalans herstellen en deze normen volgen. Maar het lijkt mij dat dit in het openbaar moet gebeuren, en niet achter de schermen, niet in het belang van één land of een groep landen, maar in het belang van de hele internationale gemeenschap.

Fjodor Lukyanov: Zonder China te verlaten, mijnheer Poetin, en iets over de vorige vraag over groene energie en andere zaken. Het is duidelijk dat de Europese energiemarkt de komende jaren klaarblijkelijk volledig voor ons gesloten zal zijn. Zo’n mogelijkheid is er.

Zijn we klaar om snel infrastructuur te bouwen voor Aziatische markten?

Vladimir Poetin: Weet je, we hebben dit niet gedaan op basis van de situatie van vandaag, we hebben het lang geleden gedaan. De kracht van Siberië is niet gebouwd in verband met de gebeurtenissen in Oekraïne – het werd gebouwd omdat we ons ervan bewust waren dat de energiebehoeften van onze vrienden in China groeien, en we het vermogen hebben om aan deze behoeften te voldoen.

We onderhandelen ook met India over verschillende manieren om onze energiebronnen te leveren aan de Indiase markt en met andere landen. We gaan door met het vloeibaar maken van aardgas. Onze deelname aan de wereldwijde LNG-markten is nog bescheiden, maar groeit voortdurend. We zullen dit blijven doen. We zullen deze richting ontwikkelen, ik herhaal, zelfs niet in verband met de huidige beperkingen, maar omdat dit de trends zijn in de ontwikkeling van de wereldeconomie.

De Chinese economie in koopkrachtpariteit is groter geworden dan de Amerikaanse – het is een feit, en de behoeften groeien. Waarom zouden wij, vooral onze vrienden, buren, we hebben prachtige relaties, een gemeenschappelijke grens, waarom zouden we daar niet iets leveren, net als aan andere Aziatische landen? We hebben het gedaan en we zullen het blijven doen.

Nu hebben we in feite al overeenstemming bereikt over een nieuw systeem via Mongolië. Zowel Mongolië als China zijn geïnteresseerd. We zullen onze vrienden en partners toestaan ​​onze hulpbronnen te ontginnen – waarom niet – net zoals we deden met de Europeanen, met de Amerikanen, maar ze verlaten onze markt liever – de vlag is in hun handen, laat ze bewegen waar ze willen, in enige richting. Is het goed voor ze of niet? Ik vind het echt erg.

Ze vertrekken met verlies. Wie wil, laat hem binnenkomen, we staan ​​open voor samenwerking, dit proces gaat door. Of we er nu klaar voor zijn of niet, we bereiden ons hier al heel lang op voor, en we zullen dit proces verder voortzetten. Ik zie hier helemaal geen onoverkomelijke obstakels, geen problemen die we niet konden oplossen, alles wordt opgelost.

Alexander Dzermant: Alexey Dzermant, Minsk, Wit-Rusland.

Voordat ik mijn vraag stel, Vladimir Vladimirovich, wil ik de woorden van steun van vele, vele Wit-Russen overbrengen. Ik ontmoet ze vaak op discussieplatforms waar we gebeurtenissen bespreken, waaronder Oekraïne. Daarom, persoonlijk aan u en Rusland, dat het nazisme in Oekraïne bestrijdt, de meest vurige steun van de burgers van mijn land.

De vraag die ik zou willen stellen is de volgende. Door het feit dat het Westen in feite echte muren bouwt, een blokkade opwerpt, sancties oplegt aan de Republiek Wit-Rusland en Rusland, wordt de Noord-Zuid-corridor nu erg belangrijk in logistiek, financieel opzicht. Natuurlijk is het nu belangrijk om het te vullen met specifieke projecten die zowel Rusland als Wit-Rusland omvatten.

Maar denk je niet dat met de groei van de ontwikkeling van Azië, het Oosten als geheel, we niet alleen de materiële infrastructuur moeten ontwikkelen, maar ook aandacht moeten besteden aan het culturele en humanitaire aspect, zodat onze ideeën, waarden, en bepaalde wereldbeelden samenvallen met de landen van het Oosten?

Dank je.

Vladimir Poetin: Je hebt gelijk. Maar dat doen we. En niet eens omdat iemand een muur uit het Westen bouwt, maar dit doen we altijd.

Kijk, het grootste deel van de bevolking van Rusland bevindt zich immers in het Europese deel, maar het grondgebied ligt grotendeels buiten het Oeralgebergte, dus Rusland is een Euraziatisch land, we onthouden dit altijd, we zijn het nooit vergeten. Van oudsher ontwikkelen we relaties met Aziatische landen, en zeker nu, wanneer daar een dergelijke explosieve groei wordt waargenomen – niet nu, al enkele jaren.

We zien het allemaal en daarom hebben we onze samenwerking met Aziatische landen al grotendeels heroriënteerd. Welnu, is het natuurlijk mogelijk om economische banden te ontwikkelen zonder aandacht te besteden aan de humanitaire component? Maar tot op zekere hoogte zijn China en India de bakermat van wereldbeschavingen, we behandelen dit altijd met veel respect, aandacht en interesse.

De belangstelling van het Russische publiek voor deze beschavingen is altijd erg groot geweest. Trouwens, scholen voor de studie van India, China, de cultuur van beide staten, de volkeren van deze staten, en dit zijn ook multinationale staten, we hebben een zeer hoog niveau van wetenschap op deze gebieden, dit is altijd traditioneel geweest voor Rusland, en we zullen dit in de toekomst steunen.

Fyodor Lukyanov: Beste collega’s, we zijn aan ons vierde uur werk begonnen. Ik denk dat we de tijd van de president van de Russische Federatie al hebben misbruikt. Nog een vraag, heeft iemand anders een brandende? Er bestaat.

Vladimir Poetin: Alsjeblieft.

P. Mtembu (hervertaald) : Dank je. Pilani Mthembu uit Zuid-Afrika, Institute for Global Dialogue.

Meneer de President, u zei dat het Westen niet in staat is om eenzijdig de hele mensheid te leiden en dat we een symfonie van menselijke beschaving moeten opbouwen. Ik zou het interessant vinden als u ons meer in detail zou kunnen vertellen over uw gedachten als we een multipolaire wereldorde willen bouwen, het belang van regionale samenwerking als een manier om dergelijke bouwstenen van multipolariteit te behouden en te bouwen.

En nog een paar woorden vanuit het oogpunt van de Russische interactie met Afrika, in het bijzonder met betrekking tot de top Rusland-Afrika.

Dank je.

Vladimir Poetin: We hebben zeer goede, traditioneel goede betrekkingen met Afrika als geheel, ook met de Republiek Zuid-Afrika sinds, zoals u weet, de strijd van Afrika voor zijn onafhankelijkheid, sinds de strijd tegen het kolonialisme. Deze absoluut unieke relaties ontwikkelden zich in de jaren dat de Sovjet-Unie en Rusland de Afrikaanse staten steunden in hun strijd voor hun vrijheid.

En dit fundament van onze betrekkingen, dat in de afgelopen decennia is gevormd, moet natuurlijk worden gebruikt in de nieuwe voorwaarden voor de ontwikkeling van multilaterale betrekkingen met Afrikaanse staten van vandaag, ook met de Republiek Zuid-Afrika, die, zoals u weet, onze zeer actieve en effectieve partner en in het kader van BRICS.

We waarderen dit, we kennen de mogelijkheden van de Republiek Zuid-Afrika. We kennen de mogelijkheden en hebben vertrouwen in de toekomst van het Afrikaanse continent, en we zullen zeker onze betrekkingen met Afrikaanse landen ontwikkelen, zowel met de landen waarmee we de afgelopen decennia traditionele betrekkingen hebben opgebouwd als met de landen waarmee ze zich nu pas ontwikkelen. .

Maar wat betreft de essentie van uw vraag en het eerste deel ervan. Ik heb in principe, zo lijkt het mij, geantwoord – ik kan mijn standpunt nauwelijks in een kort antwoord uiteenzetten.

We moeten een belangenafweging vinden. Dit kan niet worden gedaan in omstandigheden van hegemonie of een poging om de hegemonie van een land of een groep landen ten opzichte van de rest van de mensheid te handhaven. Deze hegemonen zullen rekening moeten houden met deze legitieme eisen van de overgrote meerderheid van de deelnemers aan internationale communicatie – en niet in woorden, maar in daden.

Wat gebeurt er tenslotte? Kortom, iedereen is voor gelijkheid, voor de steun van bijvoorbeeld Afrikaanse landen, enzovoort. In woorden klinkt alles mooi, maar wat gebeurt er in de praktijk? Welke instrumenten worden tegenwoordig gebruikt, bijvoorbeeld een instrument van dezelfde dollar of andere valuta, bijvoorbeeld de euro. Wat gebeurt er in het praktische leven? Er is de afgelopen twee jaar 5,9 biljoen dollar gedrukt en er is 2,9 biljoen euro gedrukt. Waar is dit geld gebleven? Ze gingen goederen kopen op de wereldmarkten, en de Verenigde Staten, van een netto-importeur van voedsel, begonnen meer voedsel op de wereldmarkten te kopen dan het op de wereldmarkten verkoopt, en begonnen voedsel te kopen vanwege het feit dat ze een drukpers hebben.

Dat is waar het financiële monopolie toe leidt – er was meteen een tekort. Niet alleen was er vorig jaar een mislukte oogst en een pandemie, een vermindering van de productie, er werd geld gedrukt in de strijd tegen de pandemie, weggegooid naar de bevolking – het kopen van voedsel begon, de prijzen stegen. En wie heeft er last van? Allereerst de landen van Afrika en deels van Latijns-Amerika en Azië. Denkt iemand erover na? Natuurlijk denken degenen die het doen. Ze waren niet geïnteresseerd in de gevolgen. Ze beslissen over hun belangen zonder na te denken over de gevolgen voor diezelfde Afrikaanse landen.

Hetzelfde gebeurt in een ander deel van de voedselmarkt gerelateerd aan meststoffen. Luister, hoe is het mogelijk? Ik heb hier al over gesproken, ik zeg het nog een keer. Hoe kan een besluit worden genomen om de beperkingen en verboden op Russische meststoffen in Europa op te heffen en vervolgens uit te leggen dat deze beperkingen alleen voor de EU-landen zijn opgeheven? Zijn ze helemaal gek, of wat? Deze toelichting hebben zij schriftelijk verstrekt. Hoe kun je het je voorstellen? Maar ze doen het zonder schaamte, zonder iets. Wat is dit, een belangenafweging handhaven, of wat?

We hebben al vaak gezegd: we hebben 300.000 ton kunstmest gearresteerd, liggend in Europese havens. Onze bedrijven zijn bereid om gratis weg te geven, maar ze geven het niet weg, ook niet aan Afrikaanse landen. Sommige leiders van Afrikaanse landen vroegen me waar precies. Ik vroeg mijn assistenten om te sturen waar en hoeveel ze vinden – 300.000 ton, dat is miljoenen dollars.

Geef aan de armste landen, ze hebben het nodig. Nee, ze laten niet los. Wat is dit, een evenwicht tussen belangen handhaven? Als je met Rusland wilt vechten, leg dan de vlag in je handen, vecht. U wilt niet dat wij extra inkomsten krijgen, maar wij geven het gratis weg, er is geen inkomen. Geef terug aan ontwikkelingslanden, jouw acties dragen er alleen maar toe bij dat de prijzen stijgen. Waarom doe je dit? Dus ze hebben er zin in.

Wat is dit, een belangenafweging? Hoe zorg je ervoor dat de relatie stabiel is? We moeten dit evenwicht bereiken, we moeten handelen binnen het kader van de normen die we de normen van het internationaal recht noemen, we moeten ze harmoniseren en naleven, ook in de financiële sector om onafhankelijke systemen van internationale afwikkeling te creëren, die ik sprak over.

Hier gaf ik een specifiek voorbeeld van waar de eindeloze emissie, onbeperkte emissie van grote valuta toe leidt. Het heeft ook praktische implicaties, ook en vooral voor ontwikkelingslanden.

Ik wil hier nog een keer op terugkomen: wil de wereld stabiel zijn, dan moet deze belangenafweging worden bereikt.

Steek hier alstublieft uw hand op.

Fjodor Lukyanov: Natalia Zaiser.

D. Constantakopoulos ( hervertaald ) : Meneer de President, twee kleine vragen.

Vladimir Poetin: Het lijkt natuurlijk niet op Natalia.

D. Constantakopoulos : Denkt u dat de tijd is gekomen voor diepere integratie in de ruimte van de voormalige Sovjet-Unie?

En de tweede vraag. Wat is uw boodschap aan gewone burgers van westerse landen? Als je een burger van het Westen voor je had, wat zou je dan tegen hem zeggen?

Vladimir Poetin : Ten eerste met betrekking tot integratie.

Dit is een heel subtiele vraag. Ook hier moeten we precies bereiken waar ik het over heb met betrekking tot de hele wereld: we moeten een belangenafweging bereiken. Dit moet professioneel, zonder haast en consequent gebeuren. We hebben bepaalde plannen in het kader van de Euraziatische Economische Unie. Dit betreft het opheffen van beperkingen op de belangrijkste goederengroepen om het vrije verkeer van goederen, financiën, kapitaal en arbeid volledig te waarborgen.

Ik denk niet dat het raadzaam is om op de zaken vooruit te lopen, zoals het bijvoorbeeld was in de Europese Unie, toen sommige landen met een bepaald niveau van economische ontwikkeling de eurozone betraden, en toen wisten ze niet wat ze moesten doen mee, omdat er problemen ontstaan ​​wanneer het inflatie-instrument niet meer beschikbaar is om de situatie binnen de economie te reguleren. Ik bedoel de bekende situatie, bijvoorbeeld met Griekenland en met enkele andere landen.

Daarom moeten we niet op de zaken vooruitlopen, maar consequent toewerken naar de uitvoering van de geschetste plannen. We weten wat we in deze richting moeten doen, en we zullen het zeker doen, rekening houdend met de belangen van alle deelnemers aan dit proces.

Wat betreft onze boodschap aan gewone burgers van westerse landen – zowel de Verenigde Staten als Europa. Ik wil het belangrijkste zeggen: vechten voor loonsverhogingen – dit is het eerste. Ten tweede, geloof niet dat Rusland uw vijand of zelfs tegenstander is. Rusland is je vriend en we doen al tientallen jaren alles en zijn klaar om in de toekomst alles te doen om onze betrekkingen te versterken.

In dit verband schoot me een anekdote te binnen die ik onlangs aan mijn collega’s heb verteld. Een vriend uit Duitsland vertelde me onlangs. Familie, zoon vraagt ​​aan papa: “Papa, waarom is het zo koud?” En hij zegt: “Omdat Rusland Oekraïne heeft aangevallen.” Het kind vraagt: “Wat hebben we ermee te maken?” “En we hebben sancties opgelegd aan de Russen.” – “Waarom?” “Om ze een slecht gevoel te geven.” “Wat zijn wij, Russen?”

Ik wil zeggen dat alle problemen, en dit verwijst in dit geval naar de burgers van Europese landen, en ook naar de Verenigde Staten, alle problemen die zich in dit verband voordoen, geen verband houden met de acties van Rusland. Ze houden verband met de systeemfouten van uw politieke leiding, de politieke leiding van uw landen – zowel op het gebied van energie als op het gebied van voedsel, en op het gebied van monetair beleid, wat heeft geleid tot een ongekende stijging van de inflatie en een tekort aan energiebronnen. Rusland heeft er niets mee te maken, het is het resultaat van systeemfouten door de leiding van uw landen. En we moeten een gedegen analyse maken van wat er gebeurt en een verandering in het economisch beleid nastreven.

Wat de internationale politiek betreft, dit is natuurlijk altijd de beslissing van soevereine staten, maar het moet natuurlijk gebaseerd zijn op de mening van kiezers, gewone burgers van een bepaald land. Maar gewone burgers moeten weten – ik eindig waar ik begon: Rusland is geen vijand en heeft nooit kwade bedoelingen gehad jegens Europese staten en de Verenigde Staten.

En we weten dat wij, Rusland, daar veel vrienden hebben. We zullen onze betrekkingen met het zogenaamde collectieve Westen opbouwen, waarbij we precies vertrouwen op dit deel van de bevolking van Europese landen en de Verenigde Staten.

Fjodor Lukyanov: Mijnheer Poetin , geldt de oproep om te vechten voor hogere lonen ook voor Russische burgers?

Vladimir Poetin: Ja.

Fjodor Lukyanov: Uitstekend. Iedereen hoorde het.

Vladimir Poetin: En ik moet u zeggen dat dit een van de fundamentele kwesties is waarmee de regering moet omgaan, en de vakbonden doen het, doen het hoe dan ook, doen het ongeacht welke speciale operaties.

Er is een complexe dialoog gaande in de tripartiete commissie tussen vertegenwoordigers van werkgevers, vakbonden en de regering. Deze dialoog gaat door.

We zien dat de nominale inkomens van burgers groeien, terwijl de reële iets lager zijn geworden. Gezien de toestand van de Russische economie kunnen en moeten we dat doen. In overeenstemming met de bestaande plannen van de Russische regering hoop ik dat alle taken die we onszelf in deze zin en in deze geest hebben gesteld, zullen worden opgelost.

Iemand anders wil [een vraag stellen].

Fjodor Lukyanov: Vladimir Vladimirovitsj, jij geeft hier geen bevelen, ik geef hier bevelen. (Lachen.)

Vladimir Poetin: Dit wordt hegemonisme genoemd.

Fjodor Lukyanov: We zijn er nog niet uit wat we moeten doen.

Collega’s, ik stel op het einde een blitz voor. Natalia [Zaiser] is beledigd, en er zijn nog twee vragen, en we zullen hiermee eindigen.

Vladimir Poetin: Goed.

Fjodor Lukyanov: Natalia.

Nikolai Zaiser: Mijnheer Poetin, goedenavond!

Natalia Zaiser, African Business Initiative Union.

Al bijna 15 jaar ontwikkel ik internationale betrekkingen en breid ik contacten uit op het gebied van publieksdiplomatie. Als persoon die bruggen bouwt, is het voor mij belangrijk om altijd enkele acties in de toekomst te projecteren.

Het is duidelijk dat we voor een bepaalde nieuwe historische fase staan, en wanneer het hoofdstuk van de huidige gebeurtenissen voorbij is, zal er behoefte zijn om nieuwe of andere instellingen voor internationaal partnerschap te vormen. En dan hebben we het waarschijnlijk niet over landen die een besluit hebben genomen, maar ook over landen die vanwege hun geopolitieke positie hun bedoelingen en standpunt niet openlijk kunnen uiten.

Vladimir Vladimirovich, hoe ziet u de nieuwe instelling voor internationaal partnerschap? Welke pariteitsbasis is Rusland bereid te bieden aan het internationale niveau? Welke mechanismen, instrumenten en personen zijn nodig om nieuwe bondgenoten, partners, vrienden te verwerven, niet op een declaratief, maar op een fundamenteel verantwoordelijk niveau in hun overeenkomsten? Denkt u dat het voor ons zinvol is om binnen het internationale partnerschap van de toekomst enkele te veranderen of andere benaderingen op te bouwen?

Dank je.

Vladimir Poetin: Weet je, je hebt zo’n brede vraag, als het een vraag kan worden genoemd, is het als een standpunt.

Wat zou ik willen zeggen. Het komt mij voor dat ik in het algemeen al praktisch heb geantwoord op wat u zojuist hebt gevraagd. We moeten en kunnen ons richten op samenwerking, vooral met die landen die soeverein zijn in het nemen van hun fundamentele beslissingen. Dit is de eerste.

Seconde. Bij het nemen van deze beslissingen moet consensus worden gezocht.

En ten derde om een ​​belangenafweging te bereiken.

Binnen welke instellingen? Allereerst zijn dit natuurlijk universele internationale organisaties, en nummer één hier is de Verenigde Naties.

Fjodor Lukyanov: Alan Freeman, alsjeblieft.

A. Freeman (hervertaald) : Meneer de President, ik kwam uit Canada, een NAVO-land. De toekomstige premier, of liever zijn grootvader, was een Bandera. De onvrede over het standpunt van de NAVO is over de hele wereld te horen, en er zijn veel stemmen in het mondiale Zuiden. Deze stemmen bestaan ​​zowel in het Noorden als in het collectieve Westen. Waarom horen we ze niet? Omdat ze onderdrukt worden.

Kijk naar wat er met Julian Assange is gebeurd. De media, politieke elites, academische elites voeren een ongekende campagne, het is racistisch en russofoob, het intimideert mensen, staat hen niet toe om hun volledige onenigheid te uiten met wat hun regeringen doen. Hier zie je niet de volledige omvang van de oppositie die bestaat in Europa, in Canada, in het VK, hier zie je het niet.

Wat kunnen we doen om een ​​relatie op te bouwen tussen degenen in het collectieve Westen die vechten tegen wat hun regering doet en degenen die steunen wat er in het mondiale zuiden en in Rusland gebeurt voor de moedige acties van Rusland op het wereldtoneel?

Vladimir Poetin: Het lijkt mij dat niemand iets van zijn nationale belangen mag opofferen, je hoeft alleen maar te vechten voor je nationale belangen, en we zullen in harmonie met je samenwerken.

Natuurlijk zijn we niet ondergedompeld in de details van de interne politieke strijd in de landen van het collectieve Westen, zoals u zei. We zijn niet bezig met – weet je, waarschijnlijk beter dan ik – met een soort werk dat praktisch op het niveau van speciale diensten met de oppositie werkt, zoals het Westen doet in relatie tot ons en in relatie tot onze oppositie. We weten dat daar honderden miljoenen, zo niet miljarden dollars worden uitgegeven om de oppositie te steunen, en in alle richtingen, via verschillende kanalen, ze denken al aan alles om financiële middelen naar Rusland te sturen voor deze doeleinden. We kunnen het niet eens bijhouden. Maar dat doen we allemaal niet.

Maar we verwachten – en ik heb dit vandaag naar mijn mening al vaak gezegd, zelfs in mijn toespraak – dat ons standpunt over fundamentele kwesties van de ontwikkeling van internationale betrekkingen en simpelweg ontwikkeling, de ontwikkeling van samenlevingen, aantrekkelijk is voor een groot aantal van mensen, niet alleen in de wereld als geheel, maar ook in westerse landen.

Ik zei er net over. We weten dat we daar veel supporters hebben. Vertrouwend op deze supporters zullen we relaties opbouwen met de landen van het zogenaamde collectieve Westen.

Van mijn kant kan ik u alleen maar succes wensen in de strijd voor uw nationale belangen. Dit zal voldoende zijn om goede betrekkingen met Rusland aan te knopen.

(Hij wendt zich tot F. Lukyanov.)

Laat mij in ieder geval het laatste woord hebben.

Ik zal alle aanwezigen vragen hun hand op te steken en uw vraag te beantwoorden.

Ja. Alstublieft.

Fjodor Lukyanov: Gabor Roer.

G. Stir: Goedemiddag, meneer de president!

Aan het begin van het gesprek heb je verteld wat de doelen waren, hoe je de situatie hebt ingeschat, en mijn vraag is de volgende: dacht je op 24 februari dat NWO over acht maanden zou doorgaan? En niet alleen gaat het door, maar de situatie wordt verergerd. Bovendien zijn velen in de wereld al bang voor het begin van de Derde Wereldoorlog.

Vandaar de vraag. Een van mijn favoriete steden in de post-Sovjet-ruimte is Odessa. Wat denk je, geef me advies: of ik er volgende zomer of over twee jaar naartoe wil…

Vladimir Poetin: Stel niet uit, ga zo snel mogelijk. Grap. Grapje.

G. Stir: Moet ik dan over twee jaar een Russisch of Oekraïens visum aanvragen?

Vladimir Poetin: Weet je, Odessa is inderdaad een van de mooiste steden ter wereld. Zoals u weet, is Odessa gesticht door Catharina II, en zelfs extreme nationalisten durven naar mijn mening het monument voor de stichter van de stad niet te slopen.

Odessa kan zowel een twistpunt zijn, als een symbool van conflictoplossing, en een symbool van het vinden van een oplossing voor alles wat er nu gebeurt. Het probleem ligt niet bij ons. We hebben al vaak gezegd dat we klaar zijn voor onderhandelingen, en onlangs heb ik dit in het Kremlin opnieuw publiekelijk genoemd. Maar de leiders van het Kiev-regime besloten de onderhandelingen met de Russische Federatie niet voort te zetten. Degenen die – en dat zijn er velen… Het beslissende woord is echter aan degenen die dit beleid in Washington uitvoeren. Het is heel eenvoudig om dit probleem op te lossen: een passend signaal aan Kiev geven dat ze van standpunt moeten veranderen en ernaar moeten streven deze problemen vreedzaam op te lossen. Dat is alles.

En wat betreft je mogelijke reis naar Odessa, dan raad ik je aan om het zonder grappen te doen. Dit is echt een heel goede, mooie stad met prachtige tradities en geschiedenis. Het is de moeite waard om het te bewonderen.

Toegegeven, in de afgelopen jaren, althans toen ik in Odessa was, maakte het niet de beste indruk op mij, omdat de openbare voorzieningen duidelijk in verval waren, dit was zelfs duidelijk aan de gevels van gebouwen, hoewel er niets in het centrum maar toch stil, het was bewaard gebleven, een beetje opzij – alles zag er daar al niet zo toonbaar uit. Maar Odessa is het bekijken waard.

Laten we stoppen. Alstublieft.

F. Lukyanov: Dan Carlos Ron, tenslotte Venezuela, als zonder.

Vladimir Poetin: Venezuela?

Fjodor Lukyanov: Ja.

Vladimir Poetin: Ik zou graag willen dat de Russen eindigen. Nou, laten we.

Carlo Ron (hervertaald) : Meneer de president, groeten uit Venezuela, van uw vriend, de heer president Nicolas Maduro.

Op dit moment staat ongeveer 30 procent van de landen in de wereld onder een soort van illegale sancties van de Verenigde Staten. U sprak over het belang van de bescherming van de beginselen die zijn vastgelegd in het VN-Handvest. Vorige maand kwam de Groep Vrienden ter Verdediging van het VN-Handvest bijeen in New York, en een van de vragen die tijdens de bijeenkomst werden gesteld, was hoe bij te dragen aan de totstandbrenging van een zone vrij van illegale sancties waar zaken kunnen worden gedaan, zaken zonder angst voor dergelijke sancties?

Wat denk je dat Rusland zou kunnen doen om zo’n ruimte te creëren? En hoe denk je dat dit zou kunnen gebeuren? Misschien heb je nog een boodschap voor het volk van Venezuela.

Vladimir Poetin: Door zich te verzetten tegen de sancties die Rusland zijn opgelegd, creëert Rusland in zekere zin een ruimte van vrijheid zodat men niet bang kan zijn voor sanctiedruk en vrijelijk economische banden kan ontwikkelen tussen verschillende regio’s van de wereld en meest verschillende landen.

Er zijn geen speciale oplossingen nodig. Alleen het voorbeeld van wat er gebeurt, lijkt mij, is indicatief. Nu vroeg een collega wat voor signalen we bereid zijn te sturen naar de burgers van Europese, westerse landen in het algemeen. Ik heb hierover gesproken, maar ik heb ook gesproken over de fouten die zijn gemaakt door de politieke leiding van westerse landen in de wereldeconomie, financiële, energie- en voedselsectoren.

Hier is een van de bevestigingen. Er zijn sancties opgelegd aan Venezuela. Ze was tot voor kort een van de grootste olieproducenten. Er werden sancties opgelegd aan Iran, sancties werden opgelegd aan Rusland. Nu dreigen ze met sancties tegen Saoedi-Arabië. Ze willen een plafond invoeren voor de prijzen van Russische olie en gas. Welnu, bij elke stap maken ze een fout die ernstige gevolgen heeft voor de landen die deze sancties opleggen. Dit is slechts een van de voorbeelden. En dan zoeken ze iemand om de schuld te geven. Ze doen alles zelf, en dan gaan ze op zoek naar de schuldigen.

Toch ontwikkelt Venezuela zich. Er zijn grote problemen, dat weten we, maar Venezuela overwint ze.

Deze sancties werden opgelegd aan Rusland, ze verwachtten een volledige ineenstorting van de Russische economie, we hadden het hier al over aan het begin van onze bijeenkomst van vandaag. Maar deze blitzkrieg tegen de Russische economie vond niet plaats.

Wat is er gaande? Kijk, onze jaarlijkse inflatie zal ongeveer 12 procent zijn en er is een neerwaartse trend. In het eerste kwartaal van volgend jaar zal dat volgens onze experts rond de 5 procent liggen. In geavanceerde EU-landen is dat 17 (hier in Nederland), en in sommige landen is dat 21-23 [procent], twee keer zoveel als de onze.

Werkloosheid – 3,8 procent. Het is minder geworden, de werkloosheid dan in de pre-pandemische periode was 4,7. Ons begrotingstekort is volgend jaar 2 procent, dan 1,4 procent en een jaar later 0,7 procent. In bijna alle landen van de eurozone is het hoger. De staatsschuld is fundamenteel lager dan in de eurozone, zowel in de Verenigde Staten als in Groot-Brittannië.

We krijgen dit jaar een recessie in de economie – ongeveer 2,8-2,9 procent. Zal zijn. Maar de industriële productie en verwerking blijven ongeveer op hetzelfde niveau. Bouw, de bouwsector groeide in de acht maanden van dit jaar met ruim 5 procent – 5,1 procent. De landbouw is verdubbeld en de trend groeit.

We vergroten de kredietverlening aan zowel het bedrijfsleven als de consumentensector. De kredietverlening is toegenomen. Ja, we hebben enkele problemen gezien met betrekking tot de uitstroom van geldvoorraden van banken, gerelateerd aan bekende gebeurtenissen. Het geld begon terug te komen, en de burgers doen het juiste, want in plaats van geld onder het kussen te houden, geld te verliezen aan inflatie, is het beter om op zijn minst enige interesse in de bank te hebben, dit is vrij duidelijk. De stabiliteit van ons banksysteem is betrouwbaar, het banksysteem is zeer stabiel. Ik herhaal, de kredietverlening groeit.

U vroeg mij: wat kan Rusland doen om de voorwaarden te scheppen om onafhankelijk van deze sancties te leven en voor duurzame ontwikkeling? Het lijkt mij dat dit een goed voorbeeld is, en het is noodzakelijk om de inspanningen van al degenen die hierin geïnteresseerd zijn te verenigen, om deze overeenkomst en een belangenafweging te bereiken, waarover ik al vele malen heb gesproken. En dan is succes zonder enige twijfel verzekerd.

Laten we hier eindigen.

F. Lukyanov: Nou, eindelijk.

Vladimir Vladimirovich, ik begon met te zeggen dat we ernaar uitkeken je te zien. Het lijkt me dat we uiterst tevreden zullen vertrekken en nog lang zullen mediteren. Het is moeilijk voor mij om hier te [evalueren] – natuurlijk kunnen de indrukken anders zijn, maar ik denk dat dit een van de meest succesvolle discussies van ons is, zowel wat betreft de dekking van onderwerpen als de algemene sfeer.

Heel erg bedankt, en we hopen echt dat we er al naar uitkijken om je over een jaar te zien.

Vladimir Poetin: Oké.

Ik wil mijn dank uitspreken aan onze moderator, presentator. En natuurlijk om jullie allemaal te bedanken voor de interesse die jullie tonen in de betrekkingen met Rusland, ik bedoel in de eerste plaats natuurlijk onze buitenlandse gasten.

Ik wil alle experts van de Valdai Club bedanken voor jullie werk op dit platform en natuurlijk voor het leveren van een merkbare, significante bijdrage aan de brainstormsessies die zo nodig zijn, ook voor de besluitvorming op praktisch niveau.

Dank je. Veel geluk.