Naar nu naar buiten is gekomen, heeft Gadaffi de massale toestroom naar Lampedusa op touw gezet om zo wraak te nemen op 'verrader' Berlusconi.

Lijdende mensenmassa’s als diplomatiek drukmiddel

De Libische dictator Gadaffi zette zijn boezemvriend Berlusconi diens verraad, althans volgens Gadaffi, betaald door enorme massa’s vluchtelingen naar het kleine Italiaanse eilandje Lampedusa te sturen. Het gebruiken van burgers als politiek en militair wapen wordt steeds populairder, vooral als de tegenstander een westers land of samenwerkingsverband is. Is dit een begin van een trend waarbij mensenlevens steeds minder zwaar tellen?

Mensenrechten als excuus om het verbod op inmenging in een ander land te omzeilen
In allerlei internationale verdragen is het zo mooi geregeld. Het gebruik van biologische chemische wapens, zoals anthrax en mosterdgas, is volgens de Conventie van Lausanne (1922) verboden. Het is eveneens verboden om het leger in te zetten tegen min of meer ongewapende burgers. Het is volgens het VN-handvest ook verboden voor een land om zich met de interne aangelegenheden van andere landen te bemoeien. Westerse militaire grootmachten moeten zich over het algemeen aan deze strenge regels houden.

Naar nu naar buiten is gekomen, heeft Gadaffi de massale toestroom naar Lampedusa op touw gezet om zo wraak te nemen op 'verrader' Berlusconi.
Naar nu naar buiten is gekomen, heeft Gadaffi de massale toestroom naar Lampedusa op touw gezet om zo wraak te nemen op 'verrader' Berlusconi. Het gevolg: mensen stompen steeds meer af voor leed.

Uiteraard zijn westerse politici erg vindingrijk in het verzinnen van allerlei trucs om deze regels te omzeilen. Denk aan bijvoorbeeld geheime steun aan rebellenbewegingen,  acties van de geheime dienst waarbij een onwelgevallig regime ten val wordt gebracht, het verkondigen van regelrechte leugens of, wat de laatste tijd steeds populairder wordt, ‘humanitaire’ redenen aanvoeren om een vervelende dictator te wippen. Gadaffi was bij geen van de grootmachten populair. Hij was te onberekenbaar en bewapende allerlei terroristische groepen. Reken er echter maar op dat de Russen en de Chinezen niet vergeten zijn hoe de VN-resolutie om de Libische burgerbevolking te beschermen, schaamteloos werd opgerekt en een soortgelijke resolutie over bijvoorbeeld Syrië niet snel meer zullen steunen.

Dit excuus is overigens niet nieuw. Hitler gebruikte de vermeende discriminatie van de Sudetenduitsers in Tsjechoslowakije als excuus om het land binnen te vallen en in te lijven.

Mensenmassa als drukmiddel
Deze VN-regels bieden ook een schitterend drukmiddel voor gewetenloze machthebbers (overigens eerder de regel dan de uitzondering). Door een humanitaire calamiteit te regisseren kunnen ze een vijandig land of groep landen, vooral als deze zich als verdedigers van mensenrechten presenteren, danig in de problemen brengen. Het grote publiek zal veel sympathie op kunnen brengen voor een regering die terroristen hard aanpakt. Dit ligt uiteraard anders voor een regering die honderdduizenden hongerlijdende vluchtelingen die massaal over de grens of in lekkende bootjes de grenzen overspoelen, terugstuurt. Wat dat betreft was Gadaffi’s actie tactisch gezien een meesterzet. We zullen in de toekomst nog veel voorbeelden zien waarbij machthebbers deze tactiek zullen hanteren.

Grote publiek stompt af voor leed van anderen
Een effect hiervan is dat mensen zich steeds minder druk maken over leed. Hoe vaker dit wapen gebruikt worden, hoe meer afgestompt het grote publiek raakt en hoe makkelijker machthebbers wegkomen met zware mensenrechtenschendingen. De waarde van een mensenleven wordt zo steeds kleiner. Dit is een buitengewoon ernstige ontwikkeling. De machthebbers die op dit moment mensenrechten als excuus misbruiken om machtspolitieke spelletjes te winnen, moeten goed beseffen dat ze de kiemen aan het zaaien zijn voor bloedige oorlogen, mogelijk gevolgd door een wereldwijde bloedige dictatuur. Volgens sommige samenzweringsdenkers is dat ook de bedoeling.

6 gedachten over “Lijdende mensenmassa’s als diplomatiek drukmiddel”

  1. De ‘internationale gemeenschap” kwam in actie tegen Gadaffi toen hij op de eigen bevolking ging schieten. De woorden eigen bevolking zijn met opzet zo gekozen.
    In elk ander land (Griekenland, Afghanistan, Groot-Brittannië) mag de politie (en desnoods het leger) schieten op relschoppers, terroristen en opstandelingen. Maar je mag dus niet schieten op de eigen bevolking.

Laat een antwoord achter aan Alfa Reactie annuleren