buitenaards leven – Pagina 2

De Venus Atmospheric Maneouverable Platform, of VAMP, is voorgesteld als middel om de raadselachtige atmosfeer van Venus nader te onderzoeken. Bron: Northrop Grumman

Is er leven in de wolken van Venus?

6 reacties / Ideeën / Door Germen Roding / 9 april 2018 13 april 2018

Venus wordt wel de ‘evil twin’ van de aarde genoemd. Dat is niet voor niets. De dikke, zeer hete kooldioxide-atmosfeer maken het oppervlak onleefbaar. Zou het leven op Venus een toevluchtsoord hebben gevonden in de comfortabeler, hogere lagen van de atmosfeer?

Venus heeft ongeveer de afmetingen van de aarde, maar hier houden de gelijkenissen op. Miljarden jaren geleden had Venus veel weg van de aarde, met oceanen en een gematigd klimaat. Op Mars zijn overblijfselen gevonden die veel weg hebben van stromatolieten, een vorm van bacteriekolonies. Het is goed mogelijk dat dit ook op Venus het geval was. Venus raakte echter in de greep van een versterkt broeikaseffect, waardoor de oceanen droogkookten en de planeet onleefbaar werd.

Een dikke kooldioxide-atmosfeer, 95 maal zo dicht als de aardse atmosfeer, houdt het oppervlak in een permanent wolkendek gevangen. Het gevolg is een in het zonnestelsel verder ongekend broeikaseffect. Temperaturen op de oppervlakte van Venus bereiken tegen de 450 graden. Hoger in de atmosfeer zijn de omstandigheden leefbaarder. Op ongeveer vijftig tot zestig kilometer hoogte is de atmosferische druk en de temperatuur ongeveer gelijk aan die van de aarde. Eerder is al voorgesteld om op deze hoogte drijvende kolonies te vestigen.

Misschien zijn deze kolonies er al, denken nu enkele wetenschappers. Althans: bacteriekolonies van Venusiaanse bacteriën. In de wolkenlaag tussen 47,5 en 50,5 km hoogte zijn namelijk raadselachtige absorptiespectra aangetroffen die tot nu toe niet verklaard kunnen worden met de bekende modellen. Deze zijn gemeten in wolken, die zich geregeld uitbreiden en dan weer instorten. Dit heeft wel wat weg van algenbloei op aarde. Een groep Venus-onderzoekers ontmoette bij toeval de microbioloog Grzegorz Slowik, werkzaam aan de universiteit van Zielona GÃ³ra in Polen. Slowik ontdekte dat de absorptiespectra opmerkelijke gelijkenis vertoonden met die van aardse bacteriën. De atmosfeer van Venus op deze hoogte is rijk aan deeltjes die in drie groepen voorkomen: âˆ¼0.4â€“0.6â€‰Î¼m (mode 1), âˆ¼2â€“2.8â€‰Î¼m (modes 2 en 2â€²), en âˆ¼7.3â€“8â€‰Î¼m (mode 3). Deze deeltjes bestaan voor een groot deel uit zwavelzuur. De atmosfeer van Venus is niet erg rijk aan water, met een gemeten maximum van 200 ppm rond de equator. Omdat deze druppeltjes voor een groot deel uit zwavelzuur bestaan, zijn ze erg hygroscopisch. Dat maakt dat ze ondanks de droge atmosfeer toch niet uitdrogen.

Op aarde komen vergelijkbare deeltjes voor, die weliswaar geen zwavelzuur bevatten, maar wel een thuis bieden aan miljarden bacteriën per kubieke meter lucht. Verdund zwavelzuur lijkt een erg ongastvrije leefomgeving, maar op aarde kennen we bacteriën die het in deze omgeving uit zouden kunnen houden. Acidithiobacillus soorten, bijvoorbeeld, komen voor in zeer zure zwavelrijke metaalertsen. Opmerkelijk genoeg vertoont het absorptiespectrum van de Venusiaanse atmosfeer enige gelijkenis met dat van deze bacteriën.

Mogelijk zijn deze deeltjes dus bacteriekoloniën, en is het leven op Venus dus toch niet helemaal verdwenen. De groep onderzoekers stelt daarom voor, toekomstige Venus-expedities uit te rusten met apparatuur om direct metingen te doen aan deze atmosferische laag.

Lees ook
Zou leven op Venus kunnen bestaan?

Bron
Sanjay S. Limaye et al., Venus’ Spectral Signatures and the Potential for Life in the Clouds, Astrobiology (pre-print), 2018

Computergegenereerd beeld van de koude woestijn van proxima Centauri b. Bron: SpaceEngine

Bevinden buitenaardsen zich in een winterslaap?

7 reacties / Analyses, biologie, Ideeën, natuurkunde, Universum, Visionaire vragen, Wetenschap / Door Germen Roding / 4 juni 2017 4 juni 2017

In een recente publicatie van futuroloog Anders Sandberg en exobioloog Milan Ä†irkoviÄ‡ opperen de twee denkers een nieuwe verklaring voor de Fermi Paradox. Aliens houden zich schuil, omdat ze daarmee energie sparen voor de toekomst. Is dit inderdaad een waarschijnlijke verklaring?

De toekomst als energie-walhalla
Het heelal zet uit, en dit (althans volgens de huidige stand van inzicht), steeds sneller. Op het eerste gezicht lijkt dit uitermate slecht nieuws voor een beschaving op kosmisch niveau. Energiebronnen, zoals sterren en gaswolken, raken steeds verder van elkaar verspreid. Daardoor zijn op een gegeven moment alleen de lokale galactische supercluster, voor de beschaving te benutten. De rest verwijdert zich sneller dan de lichtsnelheid van hen af.

Toch heeft dit toekomstige heelal een erg aantrekkelijke kant. Het is erg koud. Op dit moment is de achtergrondstraling 2,7 kelvin. In de echt verre toekomst (we praten dan over duizenden miljarden jaren na nu) is deze achtergrondtemperatuur enkele nanokelvins. Dat is erg fijn, want dan kan je veel meer entropie dumpen dan nu. En wel hierom.

Fotonen bevatten per foton dezelfde hoeveelheid informatie, maar een verschillende hoeveelheid energie. Dat betekent dat je met 2 elektronvolt één lichtfoton kan maken, maar duizenden radiofotonen. Heb je een computer die zijn entropie met deze radiofotonen kan dumpen, dan kan deze per kilowattuur energie duizenden malen meer berekeningen uitvoeren dan een computer die zijn entropie met lichtfotonen dumpt. Hoe lager de kosmische achtergrondtemperatuur, hoe minder energie fotonen hoeven te hebben om entropie mee te dumpen. Met andere woorden: computers worden in de verre toekomst veel zuiniger dan nu.

Deze aliens hebben hun lichaam verlaten, maar bestaan slechts in een virtuele wereld, als informatie. Zo kunnen ze in de verre toekomst veel zuiniger leven dan wij nu. De redenen dat we weinig van aliens merken, aldus deze theoretici, heeft alles met thermodynamica te maken. Tot de omstandigheden elders in het heelal beter, lees: veel kouder worden, zouden ze zich schuilhouden rond de enorme, zeer koude, zwarte gaten in het centrum van sterrenstelsels, waarin de supercomputers waarin ze leven hun entropie kunnen dumpen. Thermodynamisch gezien is er geen speld tussen te krijgen. Maar hebben ze gelijk?

Probleem: exopolitiek en de Singulariteit
De winterslaap is ook op aarde een geliefde overlevingsstrategie onder dieren om de ongunstige winteromstandigheden in koude gebieden te overleven. Echter; een geavanceerde beschaving is geen dier. De voornaamste existentiële bedreiging voor een buitenaardse beschaving is niet de kosmische winter, maar een andere buitenaardse beschaving op een superieur technisch peil. Vraag de nakomelingen van de Inca’s en de Azteken maar. Om een superieur technisch peil te bereiken, moet de exobeschaving veel energie verbruiken voor wetenschappelijk onderzoek. In ieder geval in de eigen galactische supercluster moet de beschaving er zeker van zijn dat er geen concurrerende beschavingen zich ontwikkelen, die hun beschaving de kant van de Azteken en Inca’s op laat gaan.

Het venster waarbinnen concurrerende beschavingen kunnen worden waargenomen tot het moment dat ze een Singulariteit doormaken – het punt waarop machines slimmer worden dan biologische wezens en de collectieve intelligentie explodeert – is naar kosmische maatstaven klein: ongeveer 150 jaar. In principe zal een geavanceerde beschaving daarom in elk planetenstelsel waarbinnen zich mogelijk hogere levensvormen kunnen ontwikkelen, luisterposten inrichten, zodat een gevaarlijke bedreiging in een vroeg stadium uitgeschakeld kan worden, dan wel geïntegreerd in een intergalactische federatie voor zich deze gevaarlijke en onvoorspelbare technologische singulariteit ontwikkelt.

Bronnen
1. Anders Sandberg en Milan Ä†irkoviÄ‡, That is not dead which can eternal lie: the aestivation hypothesis for resolving Fermi’s paradox, ArXiv preprint server, 2017

Kometen zouden de mysterieuze bedekkingen van Tabby's Ster kunnen verklaren, maar ook deze verklaring is gebrekkig. Bron: NASA

‘Tabby’s Ster’ KIC 8462852 vermindert weer snel van helderheid

2 reacties / Ideeën, Universum, Visionaire vragen, Wetenschap / Door Germen Roding / 24 mei 2017 24 mei 2017

Door sommigen wordt het sterretje KIC 8462852, naar de ontdekster Tabitha Boyajian beter bekend als Tabby’s Ster, beschouwd als een bewijs van buitenaardse superstructuren. In ieder geval staat de gevestigde astronomie met haar mond vol tanden met betrekking tot dit raadselachtige object. En er is nu weer een periode van periodieke bedekkingen aangebroken…

Het raadsel van Tabby’s Ster
In twee eerdere artikelen beschreef Visionair reeds het raadselachtige gedrag van Tabby’s Ster. In het kort: Tabby’s Ster is een F-type hoofdreeksster (m.a.w. een zonachtige ster die iets heter is dan de zon in de normale levensloop), in het sterrenbeeld Zwaan (Cygnus) op ongeveer 1280 lichtjaar afstand van de aarde. Weinig opmerkelijk dus, ware het niet dat de helderheid van Tabby’s Ster op onverklaarbare wijze periodiek afneemt. Er zijn veel gevallen van sterbedekkingen bekend – in feite is dit de effectiefste methode om exoplaneten te vinden – maar de schommelingen in helderheid van Tabby’s Ster zijn veel te groot (tot 20%) en onregelmatig om door bekende astrofysische processen, bijvoorbeeld enorme zwermen kometen of een donkere begeleider, verklaard te kunnen worden. Tabby’s Ster is tussen de één en twee miljoen kilometer in doorsnede. Datgene wat Tabby’s Ster bedekt, moet dus meer dan een half miljoen kilometers in doorsnede zijn. Dat is drie keer zo groot als de doorsnede van Jupiter en zo groot als de grootste exoplaneet die we kennen, HD 100546 b. Dit komt dan weer niet overeen met de onregelmatige aard van de bedekkingen en de afwezigheid van bewijzen voor een grote donkere begeleider, bijvoorbeeld door schommelingen in de positie van KIC 8462852.

Daling in lichtsterkte
Eveneens raadselachtig is de langzame, continue daling in lichtkracht van Tabby’s Ster. Deze bedraagt 0,34 procent per jaar, met een daling van 2,5% in 200 dagen in 2015. Op foto’s uit 1890 lijkt Tabby’s Ster 20 procent helderder te zijn dan nu. Het proces, wat het ook is, is dus aan het versnellen. Er zijn geen andere objecten bekend die een soortgelijk gedrag vertonen. Een verklaring die daarom onder astronomen steeds populairder wordt, is dat het gaat om een zogeheten Dysonsfeer in aanbouw (een schil van zonnepanelen die alle energie van een ster af kan tappen) of een andere vorm van engineering op stellaire schaal door buitenaardse wezens. Dit zou uiteraard een erg spectaculaire uitkomst zijn. Omdat deze hypothese lastig te toetsen is, per slot van rekening kunnen we moeilijk voorspellen hoe technologie die we nog niet kennen zal worden ingezet, geven de meeste astronomen de voorkeur aan meer doorsnee verklaringen, zoals een zwerm grote kometen.

Geen aanwijzingen voor stofwolken of puinringen
Anders dan bij jonge sterren, die vergelijkbaar gedrag vertonen, is er bij Tabby’s Ster geen spoor gevonden van een puinring of gaswolk. Deze kunnen dus als verklaring uitgesloten worden.

Nieuwe reeks bedekkingen gestart
Nu, mei 2017, is weer een periode van daling ingezet. Anders dan in eerdere jaren zijn nu groepen astronomen, waaronder ook veel amateurs, over de hele wereld ingesprongen om waarnemingen te doen. De hoop is dat er veranderingen zullen worden gevonden in bijvoorbeeld de spectrale “handtekening” van de ster. Dit zou belangrijke aanwijzingen opleveren wat betreft de chemische samenstelling van de objecten die de bedekkingen veroorzaken, of de manier waarop ze bewegen. Ook het precieze verloop van de bedekking zal veel informatie opleveren. De betrokken astronomen hopen dat er nu dan eindelijk een tipje van de sluier van dit meest raadselachtig object in het bekende universum kan worden opgelicht.

Bronnen
KIC 8462852 Faded Throughout the Kepler Mission, ArXiv preprint server (2017)

Zwarte gaten vormen de droom voor iedere energietechnicus. Vrijwel alle massa die je er in gooit levert 30% of meer pure energie op, tientallen malen meer dan kernfusie, en het zwarte gat is zo koud, dat het thermodynamisch rendement vrijwel 100% is. Bron: Wikimedia Commons

Zwart gat ideaal voor energievoorziening

5 reacties / Ideeën, natuurkunde, Techniek, Visionaire projecten, Wetenschap / Door Germen Roding / 21 oktober 2016 21 oktober 2016

Het dichtstbijzijnde zwarte gat, A0620-00, bevindt zich op ongeveer 3000 lichtjaar afstand. Een verre reis dus, zelfs met de snelheid van het licht. Maar als zich daar eenmaal kolonisten hebben gevestigd, vormt een zwart gat de dankbaarste plaats voor een Kardashev-II level beschaving.

Daar zijn enkele goede redenen voor. Ten eerste, is een zwart gat zo ongeveer de efficiëntste energieomzetter die we kennen. Op massabasis haalt kernsplitsing ongeveer 0,1%, kernfusie haalt ongeveer 1,5% omzetting in energie. Zwarte gaten zijn in staat om tientallen procenten van de massa in pure energie om te zetten. In tegenstelling tot kernfusie of kernsplitsing zijn zwarte gaten weinig kieskeurig wat betreft brandstof. Je kan evenveel energie uit ijzer, de energiearmste atoomkern, halen als uit waterstof of plutonium.

Ook de afvalenergie in de vorm van infrarood- en radiostraling kan je in het zwarte gat dumpen, waardoor je een enorm hoge thermodynamische efficiëntie kan bereiken. Zwarte gaten hebben namelijk een zeer lage temperatuur: voor een zwart gat zo groot als de zon, een tienmiljoenste kelvin. Dat is ongeveer zo koud als we met pijn en moeite in een geavanceerde opstelling met laserkoeling, magnetische confinement en gecontroleerde verdamping kunnen bereiken. Kortom: hiermee kan je een extreem hoog thermodynamisch rendement bereiken. Vrijwel 100% van alle energie die vrijkomt, kan je nuttig gebruiken.

Een andere prettige kant van zwarte gaten is dat ze door relativistische effecten in de buurt van de waarnemingshorizon de tijd sterk vertragen. Als de Big Rip hypothese klopt, die zegt dat in de verre toekomst het heelal steeds sneller gaat uitzetten, kan je aan dit lot ontsnappen door steeds dichter tegen de waarnemingshorizon van het zwarte gat aan te kruipen.

Kortom: misschien is dat de reden dat we geen aliens zitten. Ze bevinden zich in orbit rond zwarte gaten en dumpen al hun afvalwarmte in het zwarte gat, wat ze voor ons vrijwel onzichtbaar maakt. Dysonsferen, waarbij alle straling van een ster wordt opgevangen, hebben vergeleken hiermee een zielig laag rendement.

De lantaarnhengelvis lokt haar prooi met een lichtgevende 'hengel'. Een mannetje lift mee, gedegenereerd tot balzak. Vergeleken met dit waren de biologen nog vrij braaf. Bron: animal.memozee.com

Hoe zien buitenaardse wezens er uit?

3 reacties / Ideeën / Door Germen Roding / 16 oktober 2016 16 oktober 2016

De verschillende omstandigheden op aarde hebben unieke wezens opgeleverd. Denk aan de trekmier, de blauwe vinvis, de luiaard en de reuzenzeespin. Toch is overal op aarde bijvoorbeeld de zwaartekracht gelijk. Hoe zouden wezens op planeten met heel andere leefomstandigheden er uit zien, bijvoorbeeld een gasreus? Een aantal biologen met veel fantasie leeft zich uit op een aantal toenmalig bekende exoplaneten.

https://youtu.be/sfVG8YBDK98

Persoonlijk denk ik dat ze nog weinig avontuurlijk zijn geweest. Zo gaan ze uit van op koolstof gebaseerde levensvormen. De dieren die ze bedacht hebben zijn ook onnodig sloom. In de natuur is voor roofdieren sloomheid alleen interessant als het dier prooien naar zich toe kan lokken, zoals diepzeevissen met een lichtgevende hengel.

Hoe denken jullie, hoe buitenaardse wezens er uit zouden zien? NB: Houd rekening met de bekende natuurwetten.

Onze soort gedraagt zich behoorlijk beestachtig. Waarmee we dieren vermoedelijk onrecht aandoen. Reden om ons in een kosmische dierentuin te stoppen/ Bron/copyright: Space Studies Institute

Zoo hypothesis: is de aarde een dierentuin?

1 reactie / Analyses, Filosofie, Ideeën, Mensheid, Universum, Visionaire vragen / Door Germen Roding / 26 september 2016 26 september 2016

Als het heelal zo groot is, en een Kardashev-II beschaving binnen een miljoen jaar een compleet sterrenstelsel kan overnemen, waarom zien we dan geen spoor van buitenaardse beschavingen? Een oplossing voor deze Fermiparadox is de zogeheten Zoo Hypothesis, vrij vertaald de Dierentuinhypothese. Leven we in een dierentuin, waar de aliens zich slap om ons lachen?

De aarde als dierentuin
De Zoo Hypothesis, bedacht in de jaren zeventig en daarna gepopulariseerd in de visionaire science fictionserie Star Trek, stelt dat er een soort ‘prime directive‘ is, die geavanceerde soorten verbiedt om contact te zoeken met primitieve soorten zoals de onze. Er zijn dus wel degelijk aliens en ze hebben ons al lang gevonden, stelt deze theorie. Het probleem is alleen dat ze er alles aan doen om niet door ons gevonden te worden, zolang we nog niet rijp zijn voor contact.

Beweegredenen voor de ‘zookeepers’
In het model van de Zoo Hypothesis wordt er van uit gegaan dat de buitenaardse soort of soorten (een enkele soort ligt hier meer voor de hand) gelooft in culturele diversiteit. Zo ongeveer als het nu in zwang zijnde multiculturalisme doet. Het idee is dat een volkomen in culturele isolatie opgegroeide intelligente levensvorm, unieke oplossingen zal ontwikkelen voor sociale en technische problemen. Wie weet ontdekken ze wel compleet nieuwe theorieën waar de eigen soort niet op komt. Bijvoorbeeld een duidelijk door alle heelalbewoners gedeeld belang: een manier om aan het vermoedelijk uitermate ellendige lot van dit universum in de verre toekomst te ontsnappen.

Voors en tegens van de Zoo Hypothesis
De Zoo Hypothesis biedt een waterdichte verklaring voor de Fermiparadox en doet geen vooronderstellingen over de technologie van ons omringende aliens, anders dan dat deze een hoge vorm van organisatie kennen. Een ons omringend buitenaards rijk of federatie met een hoge mate van stabiliteit dus, wat sneller dan licht communicatie of een zeer traag levensritme zou vereisen.
Nadeel is dat de Zoo Hypothesis de nodige zwakke punten kent. Ook al zou één alien het embargo breken, dan zou dat ingrijpende gevolgen hebben gehad voor de menselijke geschiedenis. Luchtvoertuigen en atoomwapens om een veldslag tussen Harappa en andere vedische vorstendommen definitief te beslechten. Of een woestijnprofeet overbluffen met een vliegend toestel. Of misschien wel iemand ontvoeren, nanoimplantaten plaatsen en veranderen in jouw buikspreekpop, zodat je je eigen coole doomsday cult kan beginnen. Dat idee. Kortom: als buitenaardse grappenmaker kan je je helemaal uitleven op die suffe apensoort op Terra.

De jury is er nog steeds niet uit. Misschien ontdekken we de waarheid nooit.

Artist impression van een ijswereld, die om Proxima Centauri draait. - manyworlds.space

‘Bewoonbare’ exoplaneet op 4,2 lichtjaar afstand ontdekt

3 reacties / Universum, Visionaire vragen, Wetenschap / Door Germen Roding / 14 augustus 2016 14 augustus 2016

Het Duitse blad Der Spiegel meldt, dat rond de nabije dwergster Proxima Centauri zich een aardachtige planeet in de bewoonbare zone bevindt. Wat betekent dit, en wat zijn de gevolgen?

Aardachtige planeet
Der Spiegel is een Duits kwaliteitsblad, maar geen wetenschappelijke publicatie. Vandaar dat we dit bericht onder voorbehoud publiceren. Uit het artikel van Der Spiegel [1] blijkt, dat volgens hun bron – vermoedelijk een astronoom die bij ESO werkt – de ESO een planeet heeft waargenomen met ongeveer de massa van de aarde, die zich in een omloopbaan rond Proxima Centauri zou bevinden. Dit zou uitermate groot nieuws zijn.

Alpha Centauri A en B vormen een dubbelster (met beide sterren iets groter en heter dan de zon), waaromheen de rode dwergster Proxima Centauri draait. Dit is de dichtstbijzijnde ster die we kennen. Alpha Centauri A en B kunnen we wel, maar de zeer lichtzwakke Proxima Centauri niet met het blote oog zien.

Jupiterachtige planeet
Al eerder is om Proxima Centauri een planeet ontdekt. Het ging in dit geval om een Jupiter-achtige planeet op ongeveer 0,7 AE (100 miljoen km van de dwergster, ruwweg de afstand zon-Venus). Omdat Proxima Centauri veel lichtzwakker is dan de zon, is dat ver buiten de Goldilock-zone waar vloeibaar water kan bestaan. Volgens de anonieme bron zou er nu een tweede planeet zijn ontdekt op 0,08 AE. Dat is op 12 miljoen km afstand, vier keer zo dicht als Mercurius bij de zon staat. En, heel belangrijk, binnen de Goldilockzone. Dat betekent, dat zich op de planeet vloeibaar water kan vormen, en daarmee leven mogelijk is.

Kunnen we deze planeet bereiken?
Op dit moment is dat onpraktisch: deze ster is plm 466 000 maal verder van de aarde verwijderd dan de zon. Met de huidige stand van de rakettechniek zou een reis duizenden jaren duren. Met een afstand van 4,2 lichtjaar bevindt deze exoplaneet zich binnen bereik van technologie zoals we die in deze eeuw zullen ontwikkelen. Pas als we geen reactiemassa meer mee hoeven te nemen in raketten (zoals de EM Drive belooft, en ook met laservoortstuwing of lichtzeilen mogelijk is), zal het mogelijk zijn de reisduur te verkorten tot minder dan een mensenleven. De gevolgen zouden groot zijn. De mensheid heeft zich dan uitgebreid tot buiten ons zonnestelsel. We zouden dan een galactische soort worden.

Bron:
1. MÃ¶gliche zweite Erde in unserer Nachbarschaft entdeckt, Der Spiegel, 2016

Via:
allesoversterrenkunde.nl

Een mogelijke, maar weinig bevredigende verklaring voor de periodieke bedekkingen: een kometenwolk. Bron: NASA

Gedrag van mysterieuze Tabby’s Ster KIC 8452852 nu nog raadselachtiger

9 reacties / Universum, Visionair leven, Visionaire vragen / Door Germen Roding / 10 augustus 2016 12 augustus 2016

Tabby’s Ster, formeel de F-klasse ster KIC 8462852, iets groter en heter dan de zon dus, verzwakt periodiek meer dan twintig procent. De lichtsterkte van de sterk is in een eeuw met een vijfde afgenomen.
Een sterschijf, ook van een kleinere ster, zoals Tabby’s Ster, is enorm. Denk aan een doorsnede van anderhalf miljoen kilometer. Datgene wat de verduisteringen veroorzaakt, moet dus kosmische afmetingen hebben, groter dan zelfs een planeet als Jupiter. Is dit een buitenaardse Kardashev-II beschaving?

https://youtu.be/Vm7ntv_AtsM

KIC 8462852

Astronomen verslinden science fiction, maar in hun dagelijkse werk gruwen ze van buitenaardse beschavingen als verklaring voor niet-begrepen astronomische fenomenen. Inderdaad zijn we er tot nu toe in geslaagd om alle fenomenen min of meer met behulp van klassieke astronomische theorieën te verklaren. Het is goed mogelijk dat ook Tabby’s Ster uiteindelijk een bizar natuurverschijnsel is. Denk bijvoorbeeld aan een puinring, zoals deze om Saturnus heen draait. Deze zou de bedekking kunnen verklaren, ware het niet dat het bedekkingspatroon niet overeenkomt met een van deze theorieën.

Hier op Visionair hebben we wat minder moeite met gedurfde theorieën, zolang deze maar niet in tegenspraak zijn met de feiten. Is Tabby’s Ster op weg om een volledig gesloten, en dus onzichtbare, Dysonsfeer te worden? En kunnen vergelijkbare voltooide buitenaardse Dysonsferen een deel van de donkere materie verklaren?

Korte film: Vengeance

Laat een reactie achter / Filosofie, Ideeën, Visionair leven, Visionaire vragen / Door Germen Roding / 20 maart 2016 25 maart 2016

Hoop oplopende exopolitieke spanningen deze keer. Wat doe je als zelfrespecterend lid van de ergste roofdiersoort die arme Moeder Aarde ooit heeft geteisterd, als een of andere buitenaardse douche bag denkt, jou het liefste wat je hebt af te kunnen pakken? Domme vraag. Dan wordt het ab-so-luut payback time natuurlijk, een reisje aarde voor deze buitenaardse schavuit om nooit te vergeten.

Wil je inspiratie om sadistische aliens flink terug te pakken, en je weet het maar nooit, als gechannelde aliens zelfs uw nederige redactie van Visionair van copyrightschending beschuldigen, dan is deze korte film een absolute must.

Kardashev-II en III-beschavingen zijn waarschijnlijk in staat ruimte en tijd te manipuleren, zoals in Star Trek.

Vijftig sterrenstelsels vertonen mogelijke sporen van Kardashev-III beschavingen

5 reacties / Ideeën, Mensheid, Universum, Visionaire vragen, Wetenschap / Door Germen Roding / 3 november 2015 4 november 2015

Uit ongeveer vijftig sterrenstelsels zijn stralingspatronen waargenomen die mogelijk wijzen op een Kardashev-III beschaving. Hoe sterk zijn de aanwijzingen?

Kardashev-I, II en III
De Sovjet-astronoom Kardashev deelde beschavingen in aan de hand van hun energieverbruik. Beschavingen die evenveel energie verbruiken als op hun thuisplaneet beschikbaar is, vallen onder Kardashev-I. Beschavingen die alle energie van de centrale ster in hun planetenstelsel af kunnen tappen, classificeerde hij als Kardashev-II. Beschavingen die de energie van een compleet sterrenstelsel af kunnen tappen, rubriceerde hij als Kardashev-III. Tussen de Kardashev-trappen zit ongeveer een factor miljard. Zo heeft een Kardashev-I beschaving de beschikking over alle straling die op aarde valt, plm. 10¹⁷ watt, een Kardashev-II beschaving het vermogen van de Zon, 10²⁶ watt. Als mensheid zijn we met een totaal energieverbruik van onder de twintig terawatt (2 * 10¹³ W) nog op geen duizendste van dit.

Tekenen van een Kardashev-III beschaving
Een Kardashev-III beschaving tapt alle energie van een sterrenstelsel af. Deze verandering is van astronomische schaal en dus is moeilijk te missen. Een Kardashev-III beschaving heeft zo ingrijpende gevolgen op een sterrenstelsel, dat dit zich radicaal anders zal gedragen dan een ‘maagdelijk’ sterrenstelsel. Een van de sterkste aanwijzingen voor een Kardashev-III stelsel is de straling die het stelsel uitzendt. Alle vormen van leven, variërend van eencelligen tot mensen en ook machines die arbeid verrichten, zetten energie met lage entropie (zoals energierijke straling en elektriciteit) om in energie met hoge entropie (zoals warmte, radio- en infraroodstraling). Als we waarnemen dat een ver sterrenstelsel veel infrarood- en radiostraling uitzendt, is het goed mogelijk dat aliens het sterrenlicht oogsten, of een andere energiebron aftappen.

Vijftig abnormale sterrenstelsels
Dit is precies wat waargenomen is in vijftig sterrenstelsels. De hoeveelheid infraroodstraling die deze uitzenden blijkt abnormaal groot voor het type stelsel waartoe ze behoren. De vijftig sterrenstelsels maken deel uit van een groep van 100.000 sterrenstelsels die door de WISE-missie van NASA onderzocht is. Dit is overigens maar een kleine fractie van de 100 miljard sterrenstelsels in het zichtbare universum. Van een aantal van deze stelsels is er een valide verklaring voor de grote hoeveelheid uitgezonden infraroodstraling: stervorming. Hierbij komt namelijk veel warmte vrij: de gaswolk stort ineen, waardoor de gasmoleculen snelheid krijgen en dus als groep heter worden.

Drie nog onverklaarbaar
Van drie stelsels is er geen verklaring voor de grote hoeveelheid infraroodstraling. Wright en zijn team willen deze drie stelsels gaan napluizen. Zijn ze op het spoor van de Galactische Broederschap, zoals new-age goeroe’s ons leren? Laten we hopen dat er geen superbeschaving ons op staat te wachten. Deze zal ons waarschijnlijk zien als primitief en vervelend ongedierte. Hoe is het immers met de Tasmaniers afgelopen?

Bronnen
1. WISE project page (NASA)
2. J. T. Wright et al., The Äœ Infrared Search for Extraterrestrial Civilizations with Large Energy Supplies, American Astronomical Society, 2014
3. J. T. Wright et al., The Äœ Infrared Search for Extraterrestrial Civilizations with Large Energy Supplies. II. Framework, Strategy, and First Result, The Astrophysical Journal 2014