de

Meer baby’s betekent minder vergrijzing. Aldus gooide NSC-partijleider Pieter Omtzigt de knuppel in het hoenderhok. Zoals te verwachten, waren verwijten van racisme niet van de lucht. Volgens Omtzigt moeten we kiezen voor hetzij meer baby’s, hetzij meer migranten. Heeft Omtzigt gelijk?

Meer baby’s of immigratie, that is the question

Nederland vergrijst, en dat betekent dat minder werkenden meer inactieven moeten onderhouden. Als gevolg daarvan is de pensioenleeftijd in stappen verhoogd tot wat uiteindelijk een jaar of zeventig moet worden. Pleitbezorgers voor migratie, zoals de activistische pseudowetenschapper Leo Lucassen die niet in zijn eerste leugentje is gestikt, vinden dat Nederland dit op moet lossen door vooral heel veel immigranten naar binnen te halen, zonder selectie aan de poort.
Maar er zijn ook andere methoden om de bevolkingspiramide, die op dit moment meer weg heeft van een radioactieve paddenstoelwolk, weer een meer natuurlijke vorm te laten krijgen. Een van de beste methodes daarvoor is het verhogen van het aantal kinderen per vrouw. Tot nu toe was bevolkingspolitiek en het bevorderen van geboorten, taboe in Nederland. Dit, omdat dit vaak wordt geassocieerd met het naziregime en het bestaan van een Arisch superras. Wat dat betreft is de boude stellingname van Omtzigt dus een breuk met het verleden.

Hoe serieus is het probleem van de vergrijzing?

In Nederland kennen we een uitgebreide verzorgingsstaat. De groep actieven, werkende mensen die belastingen en premies betalen, onderhoudt de groep inactieven, zoals kinderen, chronisch zieken, werklozen en gepensioneerden. Gepensioneerden vormen overigens een bijzonder geval, omdat ze doorgaans ook leven van het door hen bij elkaar gespaarde bedrag. Waar het gros van de babyboomers nu zo langzamerhand hoogbejaard wordt, nadert de tweede grote golf, hun kinderen van generatie X, tussen 2035 en 2040 de pensioengerechtigde leeftijd. Dit zou op zich goed nieuws zijn, immers, wie wil niet dat mensen een lang en gelukkig leven leiden. Ware het niet dat er steeds minder werkenden komen. Minder personeel betekent, dat bedrijven moeten inkrimpen of automatiseren. Ook betekent het minder inkomstenbelasting, op dit moment de belangrijkste bron van belastinggeld. Dit, gekoppeld aan explosief stijgende zorgkosten, is geen goed nieuws. Kortom: vergrijzing is een serieus probleem, dat we maar beter kunnen proberen op te lossen.

Meer baby’s, de voor- en nadelen

Het voornaamste voordeel van meer baby’s is dat ze gedurende de eerste jaren van hun leven intensief begeleid worden door hun ouders. Dit is doorgaans erg succesvol: bijna iedere Nederlander spreekt vloeiend Nederlands en weet zijn of haar weg in de Nederlandse samenleving en op de arbeidsmarkt prima te vinden. Dit, omdat ze hun leven lang de tijd hebben gehad om te leren en te netwerken. De hoge energielevels van jongvolwassenen betekent: meer startups, meer avontuur, meer wetenschappelijke doorbraken en omdat jongeren doorgaans optimistischer zijn dan ouderen, een samenleving met een growth mindset.

Nadelen zijn er ook. Meer baby’s betekent meer kosten aan kinderopvang. Ook kunnen ouders minder werken dan kinderlozen, omdat ze tijd aan de opvoeding en verzorging van hun kinderen moeten besteden. Ouders zijn niet altijd in staat om een goede opvoeding te geven, of geven een opvoeding die functioneren in de samenleving in de weg staat. We zien dit vrij sterk bij tweede-generatie immigranten uit islamitische landen. Meer baby’s betekent in theorie een hogere milieubelasting. Een argument dat progressieve wereldverbeteraars graag hanteren om tegen geboortes te zijn. Zij staan er niet bij stil, dat ouders minder kunnen werken, dus ook minder verdienen. En dus minder geld uitgeven aan bijvoorbeeld milieuvervuilende vliegreizen of dure auto’s.

De balans: meer baby’s economisch nuttiger dan migratie

Met deze kwalitatieve analyse schieten we niet heel veel op. We moeten dus naar de cijfers kijken. Want wat is lucratiever, als we kosten en baten tegen elkaar afzetten? Hiervoor kunnen we gebruik maken van het rapport Grenzeloze Verzorgingsstaat, waarin precies deze analyse is gemaakt. De conclusies liegen er niet om.

Vergeleken met een cultureel naadloos aangepaste migrant (bijvoorbeeld een uit het buitenland terugkerende Nederlander), weergegeven door de blauwe lijn, blijken niet-westerse migranten uit islamitische landen het dramatisch slecht te doen. Dit ligt vrijwel geheel aan culturele verschillen. Immigranten uit landen waarvan relevante culturele kenmerken dicht in de buurt liggen van die van Nederland, zoals Japan, Korea en de Angelsaksische landen, blijken het veel beter te doen, lees: per saldo geld op te leveren, voor de schatkist. Bij migranten uit Oost-Europa is er en klein deficit over de levensloop van gemiddeld rond de 50.000 euro, waar migranten uit Somalië en overige landen uit het Midden-Oosten en Afrika de schatkist gemiddeld rond een half miljoen over hun levensloop kosten, althans: als ze blijven.

Daarom kunnen we de conclusie trekken, dat Omtzigt in principe gelijk heeft. We kunnen de demografische problemen van Nederland niet oplossen met meer migratie. En zeker niet met de immigratie van laagopgeleide islamieten (al zal Omtzigt deze laatste conclusie niet voor zijn rekening willen nemen). Een beperkt aantal migranten met een mindset die dicht bij de Nederlandse ligt, of deze op kernpunten als discipline en prestatie-motivatie zelfs overtreft, zijn daarentegen wel zeer welkom. En natuurlijk, meer baby’s.