Volgens het Russische staatsmedium Sputnik wil het door Rusland gedomineerde handelsblok Euraziatische Unie een vrijhandelsovereenkomst met de Europese Unie. Wat zouden de gevolgen zijn, als dit idee zou worden uitgevoerd?
Rusland: geografisch een reus, qua bevolking en economisch een dwerg
De Russische Federatie beslaat een groot deel van Azië en een flinke hap uit Europa, samen ongeveer een achtste van de aardoppervlakte. Het aantal inwoners is met 140 miljoen relatief veel minder, rond de 2%, een vijftigste. De reden is dat de Russische landmassa een bar klimaat kent en de bevolking vooral is geconcentreerd in het gebied rond Moskou en Sint Petersburg.
Zal een vrijhandelsverdrag met Rusland alle geopolitieke spanningen tussen oost en west oplossen? Bron: Wikimedia Commons
De enorme landmassa betekent dat het land als grondstoffenleverancier erg belangrijk is. Tijdens het bestuur van Putin legde Rusland de focus op de olie- en gasindustrie. Deze is nu goed voor tweederde van alle exportinkomsten. Een groot deel van de rest is afkomstig uit steenkool en andere mijnbouwproducten.Hierdoor stromen er heel veel euro’s en dollars het land binnen en wordt importeren aantrekkelijker dan zelf dingen maken. Het gevolg is dat Russische fabrikanten en tuinders, die vaak ook dingen van erbarmelijke kwaliteit produceren, weg werden gevaagd door Europese en Chinese concurrenten. In Rusland dingen produceren is sowieso al duur: de afstanden zijn enorm en de strenge winters maken transport nog lastiger.
De enige Russische industrie die naast de olie- en gassector, en overige grondstoffenleveranciers, goed draait, is de enorme defensie-industrie. Deze is verantwoordelijk voor maar liefst 20% van alle werkgelegenheid.
Vrijhandel tussen Rusland en de rest van Europa: de gevolgen
Als vrachtwagens met goederen ongeremd door zouden kunnen rijden tussen Lissabon en Vladivostok, zou dat in eerste instantie betekenen dat de verschillen tussen Rusland en het Europese Schiereiland nog verder worden vergroot. Het dichtbevolkte, vruchtbare West Europa is een veel geschiktere plaats om fabrieken neer te zetten dan het onherbergzame Rusland. In Rusland, vooral in Siberië, liggen in verhouding met het door eeuwenlange mijnbouw uitgemergelde Europa de grondstoffen voor het oprapen, waardoor mijnen in Europa weg worden gevaagd.
De Amerikaanse invloed in West Europa zou sterk verminderen, omdat de handel veel meer over land zou plaatsvinden dan nu. De grote droom van Putin en de machtige Evrazia-denktank van Aleksandr Dugin. De haven van Rotterdam wordt minder belangrijk dan nu. Daarentegen zou het Europese netwerk van pijpleidingen juist veel belangrijker worden dan nu. Het zwaartepunt van Europa zou naar het oosten verschuiven, richting het oostelijke deel van de Europese Laagvlakte in Polen. De landen in het uiterste westen, zoals Frankrijk, Spanje en Groot Brittannië, zouden invloed verliezen. Deze middelpuntvliedende kracht zou de Europese Unie stuk kunnen trekken, wat nu in feite al dreigt. Iets wat de strategen in Moskou ongetwijfeld zullen waarderen. Door de wegvallende politieke spanningen zullen Europese investeringen in Rusland sterk toenemen. Daarentegen zouden er wel veel meer contacten met Rusland en de Russen zijn dan nu, en zou Poetins propaganda-oorlog in ieder geval in het binnenland veel lastiger worden. Vermoedelijk zal er dus niet zo snel een douane-unie komen.
In deze video een korte animatie van hoe Europa veranderde in de loop der eeuwen. De ooit razend ingewikkelde landkaart van Europa wordt steeds simpeler… tot hij na de val van de Muur weer ingewikkelder wordt. Het gefröbel met landsgrenzen lijkt onschuldig, maar vergeet nooit dat bij elke wijziging duizenden mensen zijn omgekomen.
De onderstaande is veel gedetailleerder en kwam al eerder aan de orde op Visionair.
Opvallend is hoe “saai”, dus lekker rustig, de periode na de Tweede Wereldoorlog was. Met als onderbreking het uiteenvallen van de Sovjet-Unie en Joegoslavië. Hoe zou de toekomstige kaart van Europa er uitzien? Een Europees Reich, iedere etnische minderheid een eigen landje of hebben we nu na meer dan duizend jaar bloedvergieten, eindelijk genoeg van landjepik? Hoopgevend is dat we nu na een millennium bloedvergieten sadder and wiser zijn.
En of het daarvoor beter was, qua landjepik? Integendeel. Hieronder een video van de periode rond het begin van de christelijke jaartelling, 1000 vC tot het jaar 1000 AD.
De laatste jaren is er een toenemend aantal pogingen van radicale islamieten om terroristische aanslagen te plegen. Anders dan in de Verenigde Staten, waar eenlingen snel tegen de lamp lopen als ze contact zoeken met een politieinformant, beschikken Europese radicale islamieten over opmerkelijk veel contacten en hulpbronnen. Wat zijn de gevolgen van deze trend?
In West-Europa ligt het percentage islamieten tussen de vijf en tien. Deze vormen een dankbare bron van rekruten voor de heilige oorlog. Bron: Stratfor.com
Waarom integreren islamieten minder goed dan anderen?
Mensen vormen een sociale diersoort en zich kunnen identificatie met een bepaalde groep is erg belangrijk voor de meeste mensen. Zo identificeren de meeste inwoners van Nederland zich met het land Nederland en voelen zich Nederlander. Als mensen omringd worden door vertrouwde groepsleden, voelen ze zich veilig. Daarom zijn mensen in een monoculturele samenleving gelukkiger dan in een multiculturele samenleving. Hierdoor kan in een monoculturele samenleving, zoals bijvoorbeeld Finland, Korea of Japan, de economie ook snel groeien. Er is sprake van een high-trust society, waarin mensen durven te investeren en weinig hulpbronnen verspillen aan bijvoorbeeld vetes en rechtszaken. Nadeel van de monoculturele samenleving, waar de voorstanders van de multiculturele samenleving dan ook eindeloos op tamboereren, is de culturele inteelt. In de praktijk is dit alleen een probleem als de heersende cultuur zichzelf als volmaakt ziet, zoals in de islamitische cultuur of Japan tijdens de Tokugawa-periode.
Als een immigrant in een ander land gaat wonen, vindt een assimilatieproces plaats. Hierbij wordt de immigrant langzamerhand losgeweekt van de oude groep en opgenomen in de nieuwe groep. Onderdeel hiervan is dat de immigrant de overtuigingen en gewoonten van de nieuwe groep overneemt (hoewel uiteraard ook de heersende groep bruikbare ideeën van immigranten overneemt). Heeft de immigrant geen godsdienst, een gedeelde godsdienst of een syncretische godsdienst zoals boeddhisme of hindoeïsme, dan gaat dit over het algemeen binnen een generatie.
Anders wordt het verhaal als de immigrant zijn bestaande culturele achtergrond als superieur ziet. In dat geval is er nauwelijks bereidheid om zich aan te passen. Dit probleem speelt voornamelijk bij islamitische immigranten. Hun identificatie met hun geloofsgenoten, de zogeheten ummah, is sterker dan hun identificatie met een land of volk; in feite neemt voor vrome islamieten de ummah de plaats in die bij meer seculiere mensen het eigen volk inneemt. Er bestaat dus een sterke godsdienstige belemmering om zich aan te passen aan de “inferieure” cultuur van het immigratieland.
Zoals gezegd zijn mensen groepsdieren. Werkgevers zijn dat ook en willen mensen in dienst nemen die op ze lijken. Vrome islamieten vinden dat ze superieur zijn aan niet-islamieten, zoals verreweg de meeste inboorlingen in West-Europa. Ze voelen en gedragen zich anders dan de inboorlingen. Hierdoor verkleinen de islamieten hun kans op werk sterk, waardoor ze zich gediscrimineerd en benadeeld worden.
Gevolgen van de slechte integratie
In de Verenigde Staten, waar ook veel islamieten wonen, is er een sterke economische prikkel om zich aan te passen. Doet een islamiet dat niet, dan krijgt deze geen baan en dus geen inkomen. Deze prikkel ontbreekt in West-Europa, waar het niet nodig is om te werken om in leven te blijven. Het gevolg is dat er in grote Europese steden parallelle samenlevingen ontstaan van islamieten die zich, af en toe terecht, gediscrimineerd voelen door de inboorlingen. Hierdoor ontstaan er grote netwerken van radicale islamieten, waarin islamitische terroristen als een vis in het water rond kunnen bewegen.
Het aantal jihad-aanvallen in Europa laat een exponentiële toename zien. Wel wordt de effectiviteit van de politiediensten ook steeds beter. Bron: Stratfor
De gevolgen worden duidelijk merkbaar. Het aantal pogingen tot het plegen van jihadistische aanslagen is de laatste jaren exponentieel aan het toenemen. Hoewel het percentage geslaagde aanvallen sterk is gedaald, zie grafiek, liet de exponentiële toename van het aantal pogingen toch tot een netto groei.
Gevolgen
Hoewel de massamedia hun best doen om, in hun termen, iets te doen aan de negatieve beeldvorming over islamieten, zal het toenemende aantal aanslagen de haat jegens buitenlanders in het algemeen en islamieten in het bijzonder doen laten toenemen. In de Nederlandse peilingen is de anti-islamitische Partij Voor de Vrijheid met 18% van de stemmen nu al de grootste partij en een geslaagde terreuraanslag op Nederlands grondgebied zal de aanhang nog sterker doen groeien. Investeerders zullen zich in toenemende mate terugtrekken uit Europa, wat zal leiden tot toenemende werkloosheid en armoede. Dit alles zal veel politieke energie absorberen en onze economie verlammen.
Hoe lossen we dit probleem op?
Het belangrijkste is dat de islamistische oplossingen voor het inrichten van de maatschappij in diskrediet worden gebracht, zodat intelligente islamieten zich niet meer tot het islamistische gedachtengoed voelen aangetrokken. In feite is de beste methode, dat de media eerlijk en onpartijdig verslag doen over de ontwikkelingen in door radicale islamieten beheerste landen, zoals Egypte, Iran en Saoedi-Arabië. Er zal een einde moeten komen aan het vergoelijken van irrationele ideologieën en haat in naam van religie. Islamieten zullen op hun gezonde verstand moeten worden aangesproken. Tegelijkertijd moet de jeugdwerkloosheid hard worden aangepakt.
Islamisme intellectueel weinig relevant
In feite stelt het islamisme intellectueel weinig voor en is niet in staat samenhangende en coherente antwoorden te geven op de grote levensvragen van nu. Denk bijvoorbeeld over de verhouding tussen de mens en techniek en de toekomst van de mens. Het islamisme is in strijd met empirisch bewijs. Ook is het islamisme pessimistisch, wordt het barbaarse verleden verafgood en de toekomst gevreesd.
Alleen door het intellectuele en morele vacuüm waarin Europa zich op dit moment bevindt, kan een dergelijke intellectueel inferieure ideologie volgelingen werven. Het islamisme is dus in feite een symptoom, een gevolg van het wegvallen van het vooruitgangsbesef en op de wetenschap gebaseerde ethiek. Hiervoor kunnen we de postmodernisten en de cultuurrelativisten van de school-Sartre bedanken.
Europees Peace Corps
De beste oplossing is hiermee een alternatief te bieden voor idealistische jonge mensen, de groep waaronder jihadisten werven. Op dit moment is er een enorm potentieel aan werkloze jongeren, vooral in landen als Spanje en Griekenland.
De hulpbronnen die nu aan het in stand houden van het failliete bankensysteem worden verspild, moeten worden ingezet om deze jongeren nieuwe technieken te laten ontwikkelen voor het oplossen van wereldproblemen als het tekort aan voedsel en schoon drinkwater. Dit zou het karakter kunnen hebben van een werkstageperiode bij gevestigde bedrijven. Als de jongeren merken wat ze kunnen bereiken door het positieve gebruik van wetenschap en technologie, zullen ze de jihad-ideologen doorzien voor wat het werkelijk zijn: bekrompen dogmatici die verblind worden door haat. Hiermee zullen ze de rest van de Europeanen inspireren en zal Europa weer een nieuw gouden tijdperk tegemoet gaan.
Het interessante aan deze man is dat hij in zijn boek False Dawn: The Delusions of Global Capitalism uit 1998 als één van de eersten een analyse maakte waarom globalisatie volgens hem instabiel is en in een proces van verval verkeerd. Iets wat ook lijkt te kloppen. Het valt moeilijk te ontkennen dat er niet sprake is van een wereldwijde economische crisis die 2007 is begonnen en nog steeds gaande is.
Het is daarom erg interessant om juist naar zijn verhaal en analyse te luisteren over de toekomst van de euro en Europese Unie. Iets wat hij ook wel het Europese experiment noemt. Een analyse van een man die je wellicht een visionair zou kunnen noemen. Volgens hem kun je de toekomst voorspellen als je net zoals hem gelooft dat dat de geschiedenis meer cyclisch verloopt dan progressief. Vooruitgang in de wetenschap en techniek is volgens hem een feit. Progressie in de politiek en de ethiek is een mythe. Volgens deze manier van denken kun je van de geschiedenis leren om te zien wat er met de EU zal gaan gebeuren.
Om te beginnen is volgens Gray het proces van verval wat er met de globalisatie gebeurt iets wat ook met de EU zal gaan gebeuren als we blijven doorgaan op de huidige ingeslagen weg. Eigenlijk is dit proces min of meer al eerder in gang gezet. Volgens hem is het kantelmoment waarschijnlijk,de val van Berlijnse muur geweest en was de EU daarop het hoogtepunt van zijn succes. Vanaf dat moment is de kanteling gekomen. Er kwam een nieuw stuk Europa erbij en men begon toen ook te denken dat er ook een EU kon komen die niet alleen verbonden was met handel, maar ook met één munt. Het succes van de Duitse hereniging heeft hierbij waarschijnlijk ook een rol gespeeld.
Maar het volgens Gray is vooral begonnen met de ineenstorting van het communisme. Dit leidde echter tot het geloof dat wereld en Europa voldoende zou hebben aan één systeem. Gray noemt dit hoogmoed. Deze hoogmoed is volgens hem de grootste fout die op dat moment uit het grote succes van de EU naar voren kwam. Vanaf dat moment lijkt de droom van de Europese eenwording goed op gang te zijn gekomen. Het lijkt volgens Gray haast soort een ideologie te zijn geworden.
Deze droom is volgens hem een utopie net zoals globalisering een utopie is en die nu aan het barsten is. De EU als Europese federatie zal volgens hem op langer termijn niet gaan werken. Zijn voorspelling is dat binnen 10 tot 15 jaar de EU in haar huidige vorm zal ophouden te bestaan. En dat we weer terugkeren naar een situatie met natiestaten zoals deze aan het einde van de 19e eeuw er was en dat Duitsland het meest invloedrijke land zal zijn. De natiestaat lijkt volgens hem binnen een democratisch bestel het hoogst haalbare te zijn. Enkele uitzonderingen daar nagelaten waar de bovenliggende federatie wel succesvol blijkt te werken.
De toekomst van de EU zal dan ook afhangen van de toekomst van de euro. De Europese politici hebben ervoor gekozen om de toekomst van de EU te koppelen aan de toekomst van de euro. Het europroject is het symbool van de EU en is de gemeenschappelijke munt die deze eenheid uitdraagt. Volgens John Gray zullen Europese politici dan ook doorgaan op de ingeslagen weg om de euro te redden. Ze nemen allerlei maatregelen om de euro te redden. Allerlei bezuinigingsmaatregelen worden op het Europees volk losgelaten. Tegelijkertijd heeft dit een prijs: de sociale onvrede is toegenomen en zal verder toenemen onder de Europese bevolking als de maatregelen heftiger worden. Volgens John Gray zullen oude demonen zoals racisme en extreem nationalisme steeds meer de kop opsteken als Europese politici harder blijven proberen om een Europese federatie te vormen. Dit proces is in Zuid-Europa al te zien en gaande.
Als je goed kijkt zie je dat dit proces ook in Nederland gaande is. Als Rutte aanblijft tot en met 2017 heeft hij voor 47 miljard euro aan bezuinigingen en ombuigingen doorgevoerd. Dat dit niet zonder gevolgen zal zijn voor de Nederlandse samenleving mogelijke duidelijk zijn. En dat bedrag zal er zeker nog hoger worden door de verslechterde economische omstandigheden en verslechterde prognoses voor de Nederlandse economie. Nederland zal waarschijnlijk nog meer moeten moeten gaan bezuinigen om onder de norm van 3% begrotingstekort opgelegd door Brussel te blijven. Hoewel ze dat op dit moment nog niet van plan zijn.
Als er al een moment was geweest om dit proces te keren, dan was dit volgens Gray 3 tot 4 jaar geleden. Griekenland had dan zonder al teveel problemen uit de EU en de eurozone kunnen stappen zonder dat het teveel schade had opgeleverd. Echter heeft men ervoor gekozen om Griekenland te stabiliseren ten koste van de economische schade die er nu van is gekomen. Economische schade in de vorm van lage economische groei. De Europese politici blijven echter volgens hem doorgaan met dit beleid met als grootste gevaar dat de Europese economie verder in het gevaar komt door langdurige lage economische groei en daarmee verslechterde economische omstandigheden. Waardoor de sociale onrust alleen maar zal toenemen. Dit is een tegenreactie op het beleid van de Europese politici en zie je bijvoorbeeld op dit moment in Zuid-Europese landen gebeuren. Dit proces is een groot risico en daarmee een groot gevaar voor de stabiliteit van de EU op langer termijn.
De euro had volgens Gray overigens wel een succes kunnen worden als het kleiner was gebleven met minder lidstaten. Het is echter te groot geworden met teveel landen met onderling te grote verschillen in economische ontwikkeling. Of anders gezegd: de economieën van de eurolanden verschillen onderling teveel en hebben teveel een eigen (economische) dynamiek om langdurig succesvol een gemeenschappelijke munt te kunnen voeren. Daarom moeten landen als Griekenland en Spanje interne devaluaties doorvoeren. Het gaat dan niet om waardedaling van de munt (dit is immers niet mogelijk bij een gemeenschappelijk munt als de euro), maar bijvoorbeeld het dalen van de loonkosten met 20 tot 30% om concurrerend te zijn. Als er wel aparte munten waren geweest, hadden landen als Griekenland en Spanje deze waardedalingen met hun eigen munt kunnen laten plaats vinden. Deze interne devaluaties zijn volgens Gray onverantwoord in de huidige democratieën. Het gevolg zal volgens hem “toxische” politiek zijn. Ook is het al te laat om een politieke wijziging te laten plaatsvinden. De Europese elite zal volgens hem tot het bittere einde blijven doorgaan. Dit zal volgens hem over 10 jaar fragmentatie van de EU tot gevolg hebben. Uiteindelijk zal volgens hem de EU over 10 tot 15 jaar ook instorten omdat de euro niet houdbaar is. Gray lijkt duidelijke parallellen tussen de huidige EU en het voormalige Sovjet-Unie te zien.
Volgens hem is de motor achter dit project zoals hij het noemt het idee om een Verenigde Staten van Europa of de Europese federatie te creëren. Iets wat gaat volgens hem niet realistisch is. In tegenstelling tot de VS is er geen Europees volk of Europese nationaliteit. Bovendien wordt er geprobeerd om in een kortere periode een federatie te vormen tussen landen die grotere onderlinge verschillen vertonen dan de staten in de VS. Ook is over vorming van de Verenigde Staten langer gedaan dan over de vorming van de Verenigde Staten van Europa. De VS is ook land van immigranten en daarmee een nieuw land. Europa is een continent met een geschiedenis van minstens een paar duizend jaar oud. Het voorbeeld van de VS laat ook zien als je een stabiele federatie wilt opbouwen je tegelijkertijd ook een stabiel monetair systeem moet opbouwen. Een stabiele federatie kan niet zonder een stabiel monetair systeem.
Een effectieve oplossing van de huidige situatie zou volgens Gray de ommekeer in denkwijzen en instituties moeten zijn. Dit betekent eigenlijk het accepteren dat een natiestaat het hoogst haalbare is een democratie. Als je hoger gaat, dan gaat het volgens hem fout. Uiteraard zijn er volgens Gray wel enkele uitzonderingen van multinationale staten die succesvol zijn, zoals Canada en het Verenigd Koninkrijk. Maar over het algemeen gaat dit niet op en is een natiestaat het hoogst haalbare.
Interessant is ook de vraag of democratisch gekozen leiders die herkozen worden wel in staat zullen zijn om duurzame oplossingen te presenteren voor de hedendaagse complexe problemen zoals de eurocrisis of klimaatcrisis. Het antwoord van Gray is dat democratieën grote successen hebben gekend. Successen in wat hij de toptijd van de EU noemde. Dit was de periode na de Tweede Wereldoorlog en de democratische leiders uit deze periode wisten wat de gevaren waren van een politieke instorting. Ze waren jong genoeg om de jaren 30 en 40 mee te maken. Ze wisten dat een politiek systeem kon ineenstorten. Ze hadden het zelf meegemaakt. Vervolgens hebben ze de wederopbouw mogelijk gemaakt. De huidige leiders hebben deze ervaring niet. Het enige wat ze doen is proberen een instorting te vermijden. Een instorting die volgens Gray er toch wel zal komen.
Volgens hem laten de huidige Europese politici zich teveel verblinden door grote projecten als de euro en een federaal Europa. Ook zou je volgens hem politiek moeten zien als een middel om op pragmatische wijze stappen te nemen om het steeds terugkerende ‘kwaad‘ te vermijden. Het kwade zoals de identiteitspolitiek waarin minderheidsgroepen als zigeuners en joden tot zondebokken worden gemaakt van de problemen die er spelen. Met bijvoorbeeld het nationalisme tot gevolg. Het is de uitdaging om dit soort bedreigingen zoveel mogelijk te reduceren. Projecten als de euro zou je daarom volgens hem ook moeten vermijden. Politici zouden volgens hem zich dan ook niet moeten bezighouden met dit soort ‘dromen’. Ze zouden de politiek simpel moeten houden. Het creëren van dromen zouden we volgens hem over moeten worden gelaten aan artiesten en ondernemers. Vooruitgang zou je moeten doen in de techniek en wetenschap. Niet in de politiek en ethiek. Althans zeker niet op deze wijze door een Europese federatie na te streven.
De ingeslagen weg zal over 10 tot 15 jaar volgens hem tot een politiek instabiele situatie leiden als ook in deze periode de stagnatie van de Europese economie blijvend zal blijven. Dit zal in Duitsland ook voor minder draagvlak zorgen als daar bijvoorbeeld teveel inflatie komt. Hij acht het als een realistisch scenario dat Duitsland uiteindelijk de eenwording zal verwerpen. Dit is geen snelle verandering maar een langdurig en sluipend proces. Het lijkt daarom erg interessant om vooral ook de situatie Duitsland in de gaten te blijven houden. Duitsland die op dit moment een belangrijke rol als leider heeft binnen de EU.
Een andere interessante vraag was waarom we geen massale protesten zien. Volgens Gray is dat niet helemaal waar. In Zuid-Europa hebben juist wel grote protesten plaatsgevonden. Echter hier nog niet. Waarom niet? Volgens Gray is de situatie hier er nog niet slecht genoeg voor. Hij noemt bijvoorbeeld dat het mogelijk is dat de Nederlandse pensioenen in 1 keer met 10% worden gekort. Is dit een onwaarschijnlijk scenario? In Griekenland worden de pensioenen met 30% gekort. En nu liggen er ook allerlei voorstellen op tafel om soevereiniteit aan Brussel over te dragen die 5 jaar geleden nog onmogelijk leken.
Volgens Gray moet er een verandering komen dat we er steeds bewust zijn dat er blijvende terugkerende gevaren binnen Europa zijn. Gevaren zoals het racisme en extreme nationalisme. Men dacht deze demonen van Europa voorgoed onderdrukt waren. Dit is volgens hem een verkeerde aanname waardoor je verrast wordt als ze weer de kop opsteken. Volgens hem hadden we dan ook veel scherper moeten zijn na de uitbarsting van de financieel-economische crisis van 2007 en voldoende aandacht moeten besteden aan de sociale gevolgen van deze crisis. Nu komen de oude demonen weer naar boven zoals het discrimineren van minderheden en het nationalisme. Waar komen ze nu naar boven? Volgens Gray in Griekenland, Bulgarije en Hongarije.
Het pleit dan ook voor een verandering die dit bewustzijn kweekt en zeker niet voor veranderingen als een Europese Federatie wat volgens hem het tegenovergestelde effect heeft.
Maar hebben mensen dan geen droom nodig? Een ideaal om voor te vechten en na te streven? Hierop antwoordt Gray dat we uiteraard zulke projecten als de Europese Unie en de euro nodig zijn. Alleen dient volgens hem de politiek niet om dit soort projecten te draaien. Politici moeten volgens hem bescheiden en sceptisch zijn. Mensen zouden volgens hem geluk of vreugde op individueel niveau moeten najagen. Hun dromen waarmaken via zaken als muziek, kunst, ondernemerschap of de liefde. Politiek moet niet proberen de zin van het leven na te jagen. Als politici zich daarmee gaan bezighouden maken ze volgens Gray de levens van mensen kapot.
Onderstaand filmpje toont de kaart van Europa en hoe de grenzen door de afgelopen eeuwen heen veranderd zijn. Erg interessant, zeker ook indrukwekkend om te zien hoeveel sommige landen / volken te verduren hebben gehad. Tip: bekijk het filmpje fullscreen voor een duidelijker beeld!
Nog mooier zou zijn geweest als tijdens het filmpje de jaartallen in beeld zouden zijn, waardoor het geheel iets informatiever zou worden.
Onderstaande video is al veelvuldig voorbij gekomen in de alternatieve media en hier ook al een paar keer verschenen in reacties onder artikelen. Hierbij toch ook even een artikel gewijd aan het verhaal van dr. Rath die de EU vanuit een wel heel interessant perspectief bekijkt.
Hij geeft aan dat het hele project Europa direct uit de koker komt van de bankiers en grote corporaties en dat veel van de mensen achter Nazi Duitsland en hun project toen om 1 Europa te maken, na de oorlog aan de wieg stonden voor het huidige Europa vanuit Brussel en Frankfurt (ESM). Zijn presentatie van een uur is behoorlijk overtuigend, maar ik weet er zelf te weinig van deze materie af om het te kunnen bevestigen of te ontkrachten. Het verhaal van Rath is Duits gesproken met goede Nederlandse ondertitels.
Naast het verhaal van Dr Rath. circuleert onderstaande afbeelding al een tijd op facebook wat eigenlijk laat zien dat de hele huidige inrichting van het Europese Brussel helemaal voorbij gaat aan de basisprincipes van een echte democratie. Ook hier zou ik graag van experts op dit gebied horen of het beeld wat deze afbeelding schets terecht is of elementaire fouten bevat.
De basisstructuur van hoe de politiek in Europa werkt laat zien dat het niets met een echte democratie te maken heeft.
Kan het daadwerkelijk zo zijn dat we in Nederland en andere Europese landen massaal voor de gek zijn gehouden en dat project Europa niets meer is dan een verkapte poging om vele landen hun democratie af te pakken door middel van een soort technocratische staatsgreep ingezet vanuit de bancaire elite en wereldwijde corporatocracy? En als dat het geval is, wat is dan de koers van actie om zo snel mogelijk een einde hieraan te maken?
De Russische staat komt steeds meer in de greep van een schimmige groep, die onder meer president Vladimir Poetin tot haar sympathisanten kan rekenen. Hun doel: de totale overheersing van Eurazië, en hiermee de wereld. Het buitenlandbeleid van Poetin volgt hun ideologie nauwkeurig. Wie zijn Aleksandr Gel’evich Dugin en zijn trawanten?
“Geboorte van het Russische fascisme”
Het is begin jaren negentig. Het IJzeren Gordijn is net met donderend geraas gevallen. Heel de wereld is in de ban van glasnost en perestrojka. Heel de wereld? Nee. In conservatieve KGB-kringen, de groep waar later Vladimir Poetin zijn machtsbasis in zou vinden, zijn ze heel wat minder blij met de ondergang van het Sovjetimperium en zint men op de herleving van het Russische imperium in haar oude glorie. Een van de mensen die niets zag in het liberalisme was de journalist Aleksandr Dugin. Als overtuigd traditionalist, zocht hij intellectueel houvast in de bestaande politieke ideologieën en vond dit eerst in het fascisme: “genuine, true, radically revolutionary and consistent, fascist fascism”. Dugin schrijft het in Russische leger- en overheidskringen zeer invloedrijke boek Fundamenten van Geopolitiek – hierover later meer.
Inspirator voor Putin
Dugin sloot zich aan bij de agressief nationalistische en anti-joodse organisatie Pamyat (Russisch, schakel Google Translate in) en schreef mee aan het politieke programma van de heropgerichte communistische partij. Daarna volgde een bonte zwerftocht langs diverse nationalistische en conservatieve organisaties. Uiteindelijk komt hij in het vaarwater van Putin’s partij Verenigd Rusland en treedt toe tot diens groep adviseurs. In ex-KGB’er Putin vindt hij een geestverwant. Putin werkt systematisch aan de heroprichting van het groot-Russische rijk. Hij slaagde er in om de orde in Rusland te herstellen en het land te veranderen in een oliestaat. Met de rest van de economie gaat het heel wat minder. Zo is de ooit zo trotse Russische ruimtevaartindustrie bijna ineengestort, getuige de vele falende lanceringen van Russische ruimtevaartuigen. Meer succes boekt Putin met het aanhalen van banden met voormalige Sovjetrepublieken. Zo is hij er in geslaagd, in de strategisch belangrijke republieken Georgië en Oekraïne pro-Russische regeringen aan de macht te brengen. Ook in Centraal Azië groeit de Russische invloedssfeer. De Amerikanen zijn hier niet blij mee maar kunnen weinig doen: hun vloot, waarmee ze de wereldzeeën beheersen kan weinig uitrichten in de Euraziatische landmassa. Vandaar dat de Russen zonder veel moeite de pro-Amerikaanse regering van Georgië konden platwalsen met hun leger.
Dugin vat zijn ‘vierde politieke theorie’ samen.
Aleksandr Dugin wil een internationale verzetsbeweging tegen het Amerikaanse imperialisme.
Eurazië-beweging
Eurazië, de landmassa waar Europa en Azië deel van uitmaken, is zowel in oppervlakte als in bevolking verreweg het belangrijkste continent. Eurazië is het thuis van driekwart van de wereldbevolking, die op iets meer dan een derde van de aardoppervlakte woont. Eurazië heeft ook een zeer overheersende invloed op het aangrenzende Afrika. Als Eurazië deel uit zou maken van één staat of blok staten, dan zou dit het machtigste land ter wereld vormen. Het plan van Dugin is om een Euraziatische bond te vestigen waarin Rusland samenwerkt met buurvolken zoals de Turkische volken in Turkije zelf en Centraal Azië, India, de Arabische staten, Duitsland en Frankrijk. China met haar enorme bevolking is veel te groot om in de Russische invloedssfeer te brengen en moet dus worden omringd door Russische bondgenoten. Het ultieme doel van de Eurazië-beweging is een einde te maken van de hegemonie van de Atlantici (de VS en haar bondgenoten) en Eurazië de sterkste staat ter wereld te maken. Dugin beschreef deze plannen in het in Rusland zeer invloedrijke boek Osnovy geopolitiki: Geopoliticheskoe budushchee Rossii (The Foundations of Geopolitics: The Geopolitical Future of Russia). In dit boek staat haarfijn beschreven hoe Rusland door gebruikte maken van de overvloedige bodemschatten, dit doel kan bereiken. Het is duidelijk waar Putin zijn ideeën vandaan haalt.
Vierde politieke theorie
Een zeer heterogene staat als het gedroomde Eurazië moet samen worden gebonden door een politieke ideologie.
Dugin heeft al een concept bedacht voor een “Vierde politieke theorie”, die volgens hem de opvolger wordt van het liberalisme, fascisme en communisme. Deze theorie zal gebaseerd zijn op het Heideggeriaanse concept “Dasein”, ruwweg de menselijke essentie. Iedere persoon heeft, stelt Dugin, een zekere identiteit, die sterker is dan later opgelegde identiteiten als het individu (liberalisme), klassenbewustzijn (communisme) of ras/staat (nationaalsocialisme resp. fascisme). De samenwerking moet volgens Dugin niet tot stand komen door ideologie, maar door gedeelde geopolitieke belangen, waarbij het Dasein maximaal tot zijn recht kan komen. Zoals wel voor meer van Dugins denkbeelden geldt, blinkt het concept niet uit in helderheid, wat vermoedelijk ook de bedoeling is, maar veel Russen en Centraalaziaten vinden Dugin een genie. Vooral groepen buiten Rusland die nu ernstig in de verdrukking zijn gekomen, zoals de seculiere legertop in Turkije, willen graag samenwerken met de Euraziëbeweging. Ook Centraal-Aziatische leiders, die de hete adem van de islamisten in hun nek voelen, zijn daarom graag bereid mee te doen. Uiteraard zullen de Russen, die Dugin als uitverkoren messianistisch volk ziet, hierin een leidende rol spelen. In het volgende artikel in dit drieluik de richting waarin Rusland zich nu beweegt, en de invloed van Dugins ideeën daarop.
Volgens de aanhangers van de groot-Europese gedachte kan een klein landje als Nederland het niet alleen bolwerken in de grote boze wereld en moeten we deel uit gaan maken van een hecht blok. De Verenigde Staten van Europa is hun ideaal. Hebben ze gelijk?
Groot, groter, grootst
In een groot land wonen heeft zo zijn voordelen. Geen gedoe met paspoorten als je een eindje reist, tot in het verre buitenland heeft men gehoord van je land en al direct een mening klaar. Ook kan je je vereenzelvigen met iets groots en sterks, altijd goed voor je ego. Een groot land heeft een sterke leider nodig, die vaak radicaal en oorlogszuchtig beleid voert. Dat is ook nodig om een groot, heterogeen gebied bij elkaar te houden en een eenheidsgevoel te scheppen. De inwoners van kleine buurlandjes hebben vaak de pest aan je, vanwege slechte ervaringen met legers en oorlogen, of omdat ze steevast worden ingemaakt tijdens voetbal (of te lijden hebben van pesterijen, a la de Scheldeklucht tussen België en Nederland). Voordeel is dat een groot land veel op zichzelf kan doen. Ruimtevaartprojecten worden begonnen door grootmachten.
Sommigen wilden Duitsland na de Tweede Wereldoorlog zo opdelen. Nooit meer oorlog? Bron: imageshack
Klein eigenlijk best wel fijn
Als klein landje dat tussen drie grote buurlanden inligt (Duitsland, Frankrijk en Engeland), wordt de geschiedenis van Nederland gekenmerkt door onzachte aanvaringen met potentaten uit deze drie landen. Gewoonlijk lukt het de Nederlanders echter door de drie grootmachten behendig tegen elkaar uit te spelen en samen te werken met België en Luxemburg, toch een redelijk mate van zelfstandigheid te behouden.
Toegegeven, het leven is riskant, maar dat is het ook om deel uit te maken van een groot rijk. Vooral als je op de grens van zo’n groot rijk leeft, want dan walsen er geregeld vijandige legers door je landje. Vraag de Montenegrijnen en de Bulgaren maar. Of de Duitsers en Russen, waarvan heel wat inwonersop akelige wijze zijn omgekomen als gevolg van de machtswellust van zogeheten grote leiders.
Klein zijn heeft ook aanmerkelijke voordelen. Zo is het rijkste land van de Europese Unie ook (met Malta) het kleinste: Luxemburg. De Luxemburgers krijgen dat voor elkaar door hun liberale bankwetgeving en allerlei geraffineerde trucs (de befaamde Luxemburgse benzinepompen), waar ze alleen door hun redelijk grote zelfstandigheid toe in staat zijn. Kleine landjes als Nederland en Denemarken bestaan niet voor niets. Geografisch gezien is het de handigst te besturen indeling voor dat gebied. Wetten die handig zijn in een land met veel eilanden (bijvoorbeeld grote autonomie per eiland) zijn hopeloos inefficiënt in een laagvlakte. Een klein landje kan (en zal, als de bevolking een beetje vindingrijk is ingesteld en de lokale overheid niet te incompetent) een niche vinden in het globale ecosysteem en specialiteiten ontwikkelen waar het het meeste geschikt voor is.
Staten VS hebben vaak meer vrijheid dan Europese landen
In de Verenigde Staten, door eurofielen vaak als hun grote voorbeeld gezien, hebben de staten erg veel lokale verantwoordelijkheid, vaak zelfs meer dan lidstaten van de EU. Zo mogen ze hun eigen BTW heffen en lokale wetten invoeren (doodstraf is een bekend voorbeeld). Een sterke Verenigde Staten van Europa betekent ook dat Europa als bedreiging zal worden gezien en agressie op zal roepen bij andere grote staten. Op dit moment wordt Europa gezien als een verzameling ongevaarlijke, gebrekkige kneuzen. Desondanks doet ons continent het niet slecht. Hoewel we een grotere bevolking hebben op een kleinere oppervlakte dan Noord-Amerika, is onze levenskwaliteit, in ieder geval in West- en Noord-Europa, hoger dan in de VS. En als de nood echt aan de man komt trekken we wel één lijn. Maar alleen dan.
“I believe that banking institutions are more dangerous
to our liberties than standing armies…“ -Thomas Jefferson
Na wat discussie en tips van bezoekers van visionair.nl hierbij een artikel wat uitgebreid ingaat op de ESM (Europees Stabiliteits Mechanisme, hoe ironisch kan een naam zijn) en ook nog eens duidelijk laat zien dat de burgers of overheden van Europa geen controle hebben over de Europese Centrale Bank. Onderstaande artikel is overgenomen van Courtfool.info waar Rudo de Ruijter vele interessante artikelen heeft geschreven over de werking van ons financiële systeem en ook meerdere zeer diepgaande artikelen over het ESM.
Op http://www.courtfool.info/nl_ESM_Ratificatie_besluit_parlement.htm is een artikel te vinden waar actief actie wordt gevoerd tegen het ESM. Ook zeker de moeite waard en ga hier kijken en meedoen als je iets tegen dit verdag wilt doen waar op 22 mei over gestemd wordt in de tweede kamer.
Zoals reeds vermeld in het artikel “ESM, de nieuwe Europese dictator“ hebben de Ministers van Financiën van de 17 euro-landen op 11 juli 2011 een verdrag ondertekend voor de oprichting van het Europese Stabiliteits Mechanisme. Doel is de burgers op te laten draaien voor de honderden miljarden euro’s voor de “reddingsacties” om de euro overeind te houden en de nationale parlementen in een wurggreep te nemen.
De ondertekening werd door de internationale pers totaal niet opgemerkt. Veel journalisten verwarren dit nieuwe ESM-verdrag trouwens nog steeds met zijn (illegale) voorlopers, het European Financial Stabilisation Mechanism (EFSM) en de European Financial Stability Facility (EFSF). De EFSF beschikt over een uitleencapaciteit van 440 miljard. (1.000 miljard sinds 27 okt 2011.) De ESM is zonder limiet.
Op het moment van schrijven moet het verdrag nog door de nationale parlementen in alle 17 landen geratificeerd worden, tenzij dit ook al her en der met stille trom gebeurd is.
Voor een korte kennismaking met het ESM-verdrag zie de video van drie en een halve minuut op YouTube:
Wanneer we onder staatsgreep verstaan, het overnemen van de feitelijke macht en de inperking van de macht van het democratisch gekozen parlement, dan is dit ESM-verdrag een staatsgreep in 17 landen tegelijk.
Dat is geheel in lijn met het gedachtegoed van de Europese Commissie, dat volgens haar President Barroso “de economische regering van de Unie†moet zijn, die “de acties vast moet stellen die de regeringen uit moeten voeren“. (28.09.11) [1]
Het Europees Stabiliteits Mechanisme (ESM), is niet zozeer een mechanisme, als wel een nieuw bestuursorgaan van de Europese Unie (EU). Opgegeven doelstelling is het verstrekken van leningen (onder strikte voorwaarden) aan eurolanden die niet aan hun financiële verplichtingen kunnen voldoen. Het gaat de taken overnemen van de eerder genoemde EFSF en EFSM. Het wordt geleid door een Raad van Gouverneurs. Dat zijn de 17 Ministers van Financiën van de eurolanden binnen de EU.
Het ESM-verdag stelt in artikel 8, dat dit orgaan een maatschappelijk kapitaal krijgt van 700 miljard euro. Vervolgens staat in artikel 10, dat de Raad van Gouverneurs mag besluiten dit bedrag te wijzigen en dienovereenkomstig artikel 8 aan te passen. In artikel 9 staat, dat de Raad van Gouverneurs nog niet betaald maatschappelijk kapitaal te allen tijde van de deelnemende landen te vorderen (te betalen binnen 7 dagen.) In feite staat er dus, dat de ESM ongelimiteerd geld van de aangesloten landen kan eisen. Het verdrag voorziet geen vetorecht van nationale parlementen.
Unaniem
Volgens artikel 5.6 moet de Raad van Gouverneurs bovenvermelde besluiten in onderlinge overeenstemming nemen. De hele Raad van Gouverneurs moet dus vóór stemmen.
Op het eerste gezicht is het uiterst vreemd, dat het hele verdrag staat of valt met de eensgezindheid van de 17 Ministers van Financiën van de eurolanden. Als je ziet hoeveel moeite het hen momenteel al kost tot overeenstemming te komen over het al dan niet vrijgeven van toegezegde leningen aan Griekenland, dan zou je niet verwachten dat de EU een Europees verdrag in elkaar timmert, dat er juist vanuit gaat, dat die eensgezindheid er wel is, of op z’n minst bereikt kan worden.
De eurozone bestaat uit een bonte afspiegeling van de diversiteit van Europa: Nederland, België, Luxemburg, Duitsland en Frankrijk en verder Ierland, Portugal, Spanje, Italië, Malta, Griekenland, Oostenrijk, Slowakije, Slovenië en tenslotte nog Estland en Finland. De 17 Ministers vormen feitelijk eveneens een bont gezelschap. Elk van hen vertegenwoordigt een land met andere belangen. Van hen wordt eensgezindheid verwacht? Hoe is dat mogelijk?
Om dat te begrijpen moeten we iets verder kijken. In het ESM zijn het weliswaar de 17 Ministers van Financiën, die stemmen over alle belangrijke besluiten, maar er zijn nog andere mensen bij hun vergaderingen aanwezig, officieel als“waarnemers”. Waarom hebben die ministers waarnemers nodig? Om te checken of ze wel doen wat van hen verwacht wordt?
Die waarnemers zijn er drie in het totaal:
het lid van de Europese Commissie dat over économie en monetaire aangelegenheden gaat,
de President van de Euro Group (de informele club van de 17 Ministers van Financiën)
en de President van de Europese Centrale Bank! [2]
Dus, als van de 17 Ministers van Financiën niet spontaan verwacht mag worden dat ze eensgezind zijn, dan moet het dus wel de invloed van deze waarnemers zijn, die dat bewerkstelligt. Om te begrijpen welke invloed de Europese Commissie en de ECB op onze ministers uit kan oefenen, laten we de zaken eens wat nader bekijken.
Wie zijn Ministers van Financiën?
Wel, in z’n algemeenheid zijn dat mensen die komen en gaan. Ze worden meestal benoemd na de nationale parlementsverkiezingen, die eerst uitmonden in de koehandel van coalitiebesprekingen en vervolgens in het getouwtrek over de invulling van belangrijke portefeuilles, zoals bijv. Binnenlandse Zaken, Economie en Financiën.
Meestal zijn het personen die een politieke carrière ambiëren, die door partijen naar voren zijn geschoven. In het gunstige geval beschikken zij over de capaciteiten om leiding te geven aan een ministerie. Zo’n persoon kan de ene keer de leiding hebben over Defensie en een andere keer benoemd worden tot Minister van Onderwijs of van Sociale Zaken. Kennis van zaken wordt in de regel minder relevant geacht dan leidinggevende vaardigheden.
Economie is geen financiën
Zo hebben we momenteel in Nederland een Minister van Financiën, Jan Kees de Jager, die boordevol diploma’s economie zit, maar aanvankelijk weinig blijk gaf ook maar iets te snappen van financiën. Één van zijn eerste ideeën was een wet voor te stellen, die moest verbieden dat mensen een oproep deden je geld van de bank te halen. Jan Kees, banken hebben geen geld! Voor elke euro die mensen bij de ING op hun rekening hebben staan, heeft de ING nog geen 3 cent ter beschikking. Daar gaat toch niemand voor in de rij staan? En verder is het ook nog zo, dat zolang de centrale bank niet wil dat een bank omvalt, die bank een “run on the bank” met geleend geld eenvoudig kan doorstaan.
Versgebakken Ministers van Financiën zijn in de regel dolgelukkig, dat ze het in hun carrière zo ver geschopt hebben, maar komen wel in een wereld die ze niet of nauwelijks kennen. Dat is het gewichtige wereldje van internationale financiële instellingen en van getallen met eindeloos veel nullen. Als je even niet goed op let, vergis je je zo tientallen miljarden euro’s. [3] Deze nieuwbakken ministers zijn een makkelijke prooi voor de voorlichters van de ECB en het IMF, die uit komen leggen hoe alles in elkaar zit en wat een goed Minister van Financiën betaamt.
Voor zover deze Ministers van Financiën een basiskennis economie hebben, zouden ze kunnen weten, dat het hele euro-experiment gedoemd is te mislukken. Dat was in 1970 bij de start al bekend, maar bankiers en eigenwijze politici drukten de gezamenlijke munt er toch door. Het punt is, dat een gezamenlijke munt alleen kan werken in een economisch homogeen gebied. [4] [5] [6] Hier is waarom.
Het harnas van de vaste wisselkoers
Wanneer consumenten, in landen met minder mogelijkheden voor productiviteit, de voorkeur geven aan goedkopere en betere importproducten, dan zal de buitenlandse schuld stijgen. Tegelijkertijd verslechtert de eigen productiviteit van het land. Een land met een eigen munt, kan deze munt dan devalueren. Dat maakt import-produkten duurder voor de eigen bevolking en exportproducten goedkoper voor buitenlandse kopers. De schuld zal afnemen en de productiviteit weer toenemen. Devaluaties waren heel gewoon voordat de euro begon. De euro werkt als een vaste wisselkoers. Minder productieve landen zitten als ratten in de val. Ze zullen nooit uit de schulden kunnen raken. Daarom is de weg die bewandeld wordt om deze landen met nog hogere schulden op te zadelen een vreemde en kwalijke zaak.
Leve de vrije kapitaalmarkt
We moeten niet vergeten, dat deze landen geen grote, onoverkomelijke problemen hadden toen ze de eurozone binnen kwamen. Anders waren ze niet toegelaten. De problemen ontstonden, doordat met de toetreding tot de euro ook het vrije verkeer van kapitaal een feit werd. Banken uit bestaande eurolanden stroomden massaal toe om de nieuwe euroburgers van goedkope leningen te voorzien. En omdat de banken met eenzelfde kapitaal twee keer zoveel leningen mogen verstrekken voor hypotheken als voor andere doeleinden, werden er vooral woningen gefinancierd. De bankiers vergaten echter, dat mensen niet alleen woonruimte nodig hebben, maar ook inkomen om hun leningen terug te betalen. Ze hadden dus ook voldoende bedrijvigheid moeten financieren. Dat gebeurde niet. Zo kwam een eerste golf nieuwe euroburgers met schulden te zitten, die ze niet meer af kunnen betalen. De woningmarkt stortte in. De aannemers en toeleveranciers gingen failliet, een desolaat landschap van niet-afgebouwde woonwijken achterlatend.
De problematische euroregels
Verder is het zo, dat de “probleemlanden” uitsluitend zo benoemd werden, omdat ze niet meer aan de kunstmatig gestelde eisen van de eurozone voldeden, dat wil zeggen een begrotingstekort van maximaal 3 % van het BBP en een staatsschuld van maximaal 60 % van het BBP. [7] Normaal gesproken is het voor een land geen probleem wanneer de staatsschuld twee keer zo hoog is, als daar bijv. eigendommen tegenover staan, zoals in Griekenland. En een begrotingstekort van meer dan 3 % hoeft voor een land ook geen probleem te zijn. Eigenlijk was het enige probleem, dat de eisen voor de eurozone niet haalbaar bleken en bijna geen enkel aangesloten land zich daaraan hield. Je kunt dus ook stellen, dat degenen die de onhaalbare eisen opgesteld hebben, domkoppen waren en de ministers die beloofden zich er aan te houden eveneens. Het is in ieder geval een simpele manier om een crisis uit te lokken.
Zwarte schaap
Omdat bijna alle landen de gestelde grenzen overschreden hadden, was het zaak de aandacht af te leiden en heel opzichtig naar het stoutste jongetje van de klas te wijzen. Voor Griekenland werd zelfs een hele lastercampagne opgezet, waar ook liegende Nederlandse politici vrolijk aan mee deden. Griekenland zou zijn schuld verborgen hebben gehouden [8], Grieken waren lui, gingen vroeg met pensioen etc. [9] Al snel kwam Griekenland onder vuur te liggen en moest het steeds hogere rente voor zijn leningen betalen. Maar gelukkig wilden de euro-klasgenoten wel helpen. Jan Kees beloofde zelfs, dat we er aan gingen verdienen.
Geld is macht
Wanneer je je slachtoffer eenmaal in de problemen hebt gemanoeuvreerd – nogmaals, Griekenland had geen onoverkomelijke problemen toen het in 2001 lid werd van de eurozone – dan kun je de politiek van de wortel en de stok toepassen. Wij verstrekken je leningen, maar onder voorwaarde dat… Het IMF heeft een halve eeuw ervaring met dit soort machtsmisbruik, en heeft deze politiek moedwillig toegepast in vele ontwikkelingslanden. Eerst wordt het land bedolven onder de leningen, zodat het niet eens de rente kan betalen. Die leningen worden verstrekt voor specifieke projecten. Die worden meestal uitgevoerd door buitenlandse bedrijven. Zij ontvangen het geld van de leningen. Het land blijft met de schulden zitten. Verder wordt alles wat het land aan waarde heeft aan buitenlandse investeerders verkocht. En natuurlijk moet de regering tot het bot bezuinigen en de bevolking bloeden, zodat ze weten dat het IMF de baas is.
Machtsgreep van de Europese Commissie
Hoewel volgens artikel 122.2 van het TFEU [10] de Europese Raad financiële hulp aan landen in nood kan verlenen (op voorstel van de Europese Commissie), konden de wolven van de Europese Commissie de verleiding niet weerstaan een eigen IMF op te richten, of beter gezegd, een Europese broer, die nauw met het IMF samen zou werken.
Die stampten ze in mei en juni 2010 uit de grond, de EFSM en de TFSF. Die hebben een tijdelijk karakter en juridische gebreken. De uitleencapaciteit van de TFSF is recentelijk opgehoogd naar 1.000 miljard euro. (Dat is 3.300 euro per euroburger.)
De opvolger is het ESM. Het is 11 juli 2011 ondertekend en wacht op ratificatie door de nationale parlementen. Het ESM krijgt een permanent karakter en de macht om op kosten en voor risico van de Europese burgersongelimiteerd geld uit de staatskassen te vorderen en uit te lenen. Ze beginnen met 700 miljard (2100 euro per euroburger), maar spreken nu al over 1500 Ã 2000 miljard die ze nodig denken te hebben…
Amendement artikel 136
De ESM stoelt op een amendement van artikel 136 van het TFEU van 23 maart 2011 [11], welke feitelijk een uitbreiding van de bevoegdheden van de EU inhoudt , omdat dit amendement de oprichting mogelijk maakt van organen die de bevoegdheden van de nationale parlementen inperken. En omdat dit amendement gebaseerd is op artikel 48.6 van het Verdrag van Europa is dit illegaal. [12] Daar malen ze in Brussel niet om en ook de nationale parlementen vinden democratische regels niet belangrijk genoeg. De consequentie zou namelijk zijn, dat het volk zich eerst over de uitbreiding van de macht van Brussel uit zou moeten spreken. En dat domme volk zou vast en zeker tegen stemmen.
Het ESM krijgt de macht de nationale staatskassen te legen zonder dat de parlementen hier iets aan kunnen doen. Verder maakt het amendement – strikt volgens de tekst van het besloten amendement – allerlei nieuwe anti-democratische organen mogelijk, die onder voorwendsel van het bestrijden van de instabiliteit in de eurozone de werking van nationale wetgevingen en de burgerrechten kunnen inperken.
Shock and awe
Creëer een crisis en grijp de macht. Op het moment dat het land totaal ontwricht is, kun je de zaken naar je hand zetten. Het is een gewelddadig scenario dat door de voorvechters van de vrijemarkteconomie sinds decennia in vele landen toegepast is, zoals in Engeland, Polen, China, Zuid-Afrika, Rusland en in de VS. Ik verwijs naar één van de meest verhelderende boeken van deze tijd: The Shock Doctrine van Naomie Klein. (Ook in het Nederlands. Een must read.)
Nu is Griekenland dus de klos. De zwartmakerij heeft zijn werk gedaan. De burgers in de andere Eurolanden protesteren nauwelijks, hooguit om het mogelijke verlies van hun geld, dat pensioenfondsen daar belegd hebben. Maar als ze even verder denken, zouden ze zien dat ook zij door de noodfondsen in de schulden gemanoeuvreerd worden en makkelijk morgen het volgende slachtoffer kunnen zijn. Dat kan van de ene op de andere dag gebeuren, ingeleid door een krantenkop als: “ING dreigt om te vallen..”
Vicieuze cirkel
In de paniek van de gecreëerde crisis aanvaarden parlementen intussen noodmaatregelen, die ze de dag ervoor nog niet aan zagen komen. Met het geld van het noodfonds moeten nu ook banken gered worden. Daar hebben de fracties van de Tweede Kamer vandaag (6 okt 2011) mee ingestemd. (De SP stemde tegen.) We hebben nu dus een vicieuze cirkel: de banken veroorzaken de problemen, ze mogen direct en indirect verdienen aan de leningen van de nood-maatregelen, en ze mogen nu nog roekelozer uitlenen, want eventuele verliezen worden door de euroburgers betaalt.
Weg met de unanieme besluitvorming
Terug naar het ESM. Dat verdrag staat of valt met de eensgezindheid van 17 Ministers van Financiën. De Europese Commissie en de ECB vertrouwen dus op hun invloed om de 17 neuzen dezelfde kant op te krijgen.
Nou ja, 17 hoeft niet per se. Een besluit is ook geldig als niet alle ministers aanwezig zijn. Elke minister vertegenwoordigt een aantal stemmen, dat gerelateerd is aan de grootte van zijn land. (Zie annex onder dit artikel.) Als 2/3 van de ministers met 2/3 van het totale aantal stemmen aanwezig is, dan kan er geldig gestemd worden. En zich onthouden van stemmen verhindert een unanieme beslissing niet. Zolang maar niemand tegen stemt.
In theorie, zou een eigenwijze minister van een klein landje dus roet in het eten kunnen gooien. Moet hij wel lef hebben, maar dat terzijde. Daar wil Barroso vanaf. Hij wil dat alle Europese verdragen aangepast worden en dat besluiten niet meer unaniem genomen hoeven te worden. Voor het ESM zou dat betekenen, dat als Duitsland, Frankrijk, Italië en Nederland op één lijn zitten, de andere 13 niets meer in te brengen hebben. Leve de dictatuur in Brussel! Leve de EU!
Onschendbaarheid
We zijn er al aan gewend, dat bestuurders en volksvertegenwoordigers niet verantwoordelijk gehouden willen worden voor hun woorden en daden. Maar bij het ESM maken ze het wel heel erg bont. De regels zijn zo opgesteld, dat degenen die er werken alles kunnen doen en laten wat ze willen, zonder dat ze daar door parlementen, bestuursorganen of rechters op aangesproken kunnen worden. Hooguit, kan een Minister van Financiën vervangen worden door een andere, die dan ook meteen weer van dezelfde buitensporige privileges geniet. Een crimineel zou zich geen beter boevenhol kunnen wensen.
Nawoord
De Europese Unie heeft de vrije markt economie als vastgelegd uitgangspunt. Bijna iedereen heeft inmiddels begrepen, dat deregulering van banken, privatisering van de infrastructuren en opheffen van overheidstaken tot een harde en door crises geteisterde samenleving leidt. Die uitgangspunten zijn achterhaald. De aanhangers van deze principes zullen deze er alleen met geweld door kunnen drukken. Griekenland zal niet het laatste slachtoffer zijn.
Annexe
Verdeling van de stemmen onder de Gouverneurs van het ESM in verhouding van de aandelen.
[2] De Europese Centrale Bank is officieel geen orgaan van de Europese Unie.* Het ECB is eigendom van de centrale banken van de euro-landen. Die zijn op hun beurt onafhankelijk van de nationale regeringen in die zin, dat ze daar geen opdrachten van aannemen. Ze worden bestuurd door een raad van privé personen. De euro is dus niet van de EU, ook niet van nationale overheden, maar van een kartel van privé-bankiers, de ECB in Frankfurt, de stad van de Rothschilds. De EU kan de ECB niets opdragen, maar omgekeerd heeft de ECB wel macht binnen de EU. Hij bestuurt het European System of Central Banks, dat wel een EU-orgaan is. Daar zijn de ECB, samen met de centrale banken van de eurozone, de leden van. Hoe ingewikkeld moet je het maken om een privé-onderneming toch de macht van een officieel orgaan te geven?
De Nederlandse overheid en de Europese Commissie spreken elkaar tegen over de omvang van het nieuwe steunpakket voor Griekenland. Volgens het Ministerie van Financiën gaat het om een bedrag van 109 miljard euro, waarvan 50 miljard euro afkomstig is van banken en andere financiële instellingen. Volgens de Europese Commissie dragen de overheden 109 miljard euro bij en komt daar nog eens 50 miljard bij van de private instellingen. De Nederlandsche Bank weet het niet: “Wij zijn ook benieuwd hoe het nu zitâ€, zegt een woordvoerder van DNB. De Europese Centrale Bank verwijst naar de Europese Commissie
[4] In de wetenschappelijke studies over de “optimum currency areas†kunnen we de studies onderscheiden die focussen op de noodzakelijke condities en die van na 1970 (toen politici besloten hadden dat ze een gezamenlijke munt wilden) die meer focussen op kosten en baten.
Roman Horvath and Lubos Komarek in “OPTIMUM CURRENCY AREA THEORY: AN APPROACH FOR THINKING ABOUT MONETARY INTEGRATION†(2002)
“It is possible to distinguish two major streams of the optimum currency area literature. The first stream tries to find the crucial economic characteristics to determine where the (illusionary) borders for exchange rates should be drawn (1960s-1970s). The second stream (1970s-till now) assumes that any single country fulfills completely the requirements to make it an optimal member of a monetary union. As a result, the second approach does not continue in the search for characteristics, identified as important for choosing the participants in an optimum currency area. This literature focuses on studying the costs and the benefits to a country intending to participate in a currency area.â€
Friedman put forward the advantages of flexible exchange rates between countries as follows: As it is commonly observed, the country’s prices and wages are relatively rigid and factors are immobile among the countries. As a result, under the negative demand or supply shock the only instrument to avoid higher inflation or unemployment is the change in the flexible exchange rate (that means appreciation or depreciation of the currency). This brings the economy back to the initial external and internal equilibrium. (…) Under the fixed exchange rate regime there would always be the unpleasant impact on unemployment or inflation.
[5] Yrd. Doç. Dr. Hüseyin Mualla YÃœCEOL, Mersin Ãœniversitesi Ä°ktisadi ve Ä°dari Bilimler Fakültesi, Maliye Bölümü, in “WHY THE EUROPEAN UNION IS NOT AN OPTIMAL CURRENCY AREA: THE LIMITS OF INTEGRATIONâ€
Europe is not an optimal currency area. Although, On January 1, 1999, 11 EU countries initiated an EMU by adopting common currency, the euro, the EU does not appear to satisfy all of the criteria for an optimum currency area. Then, joining the EU is not identical with joining the euro for both old members and new members.
“With up to twenty-seven members instead of the present twelve, the challenge for ensuring a smooth functioning of the enlarged Eurozone will be daunting. The reason is that in such a large group the probability of what economists call ‘asymmetric shocks’ will increase significantly. This means that some countries may experience a boom and inflationary pressures while others experience deflationary forces. If too many asymmetric shocks occur, the ECB will be paralyzed, not knowing whether to increase or to reduce the interest rates. As a result, member countries will often feel frustrated with the ECB policies that do not (and cannot) take into account the different economic conditions of the individual member countries. This leads us to the question whether the enlarged EMU will, in fact, be an optimal currency area.†(…)
“If a country is hit by negative shocks brought about by agglomeration effects, the wage cuts necessary to deal with these shocks will inevitably be very large. To give an example: If Ford Motor were to close down a plant in Belgium and to invest in Poland instead, the wage cut of Belgian workers that would convince Ford Motor not to make this move would have to be 50% or more given that the wage not feasible, then flexibility dictates that the Belgian workers be willing to move.â€
[10] Article 122.2 of the Treaty on the Functioning odf the European Union:
“Where a Member State is in difficulties or is seriously threatened with severe difficulties caused
by natural disasters or exceptional occurrences beyond its control, the Council, on a proposal from the
Commission, may grant, under certain conditions, Union financial assistance to the Member State
concerned. (…)”
[11] European Parliament resolution of 23 March 2011 on the draft European Council
decision amending Article 136 of the Treaty on the Functioning of the European Union
As was the case for the first version of the ESM-treaty of 11 July 2011, the press has apparently decided that the public should not be informed about the new version of this treaty signed 2 February 2012.
Treaty on the Establishment of the European Stability Mechanism (ESM)
A big difference with the first version is that the signatories oblige themselves to pay, but in order to get a loan when they ask for it, they must also sign another treaty, that is not ready yet, the TREATY ON STABILITY, COORDINATION AND GOVERNANCE IN THE ECONOMIC AND MONETARY UNION.
This associated treaty will transfer many more powers to Brussels.
The ESM treaty must still be ratified by the national parliaments before taking effect on 1 July 2012, if the countries representing at least 90% of the shares have ratified it by then. As the press keeps silent on this treaty, it will be difficult to have public debates on the usefulness and consequences of the ESM, like the transfer of parliamentarian and ministerial powers to the ESM.
Als u wenst, kunt u dit artikel kopiëren, doorsturen of publiceren in kranten of op het internet.
Zouden meer mensen dit artikel moeten lezen?
Op het internet hebben de lezers de macht! Zij bepalen welke informatie de wereld rond gaat! U bent zich er misschien niet van bewust, maar als elke lezer een link stuurt naar 3 geïnteresseerde personen, dan zijn er maar 20 stappen nodig om 3,486,784,401 mensen te bereiken! Wil je dat zien gebeuren? Gebruik je macht!
3 x 3 x 3 x 3 x 3 x 3 x 3 x 3 x 3 x 3 x 3 x 3 x 3 x 3 x 3 x 3 x 3 x 3 x 3 x 3 = 3,486,784,401
Als u de volgende publikatie niet wilt missen, klik dan hier:
NB: SPAMFIGHTER ziet mijn berichten vaak als SPAM. SPAMFIGHTER als politiek wapen? Nee, het is slechts het gevolg van niet goed doordachte uitgangspunten van het programma. Als u zich inschrijft om op de hoogte te blijven, check dan regelmatig uw spamfolder. En als u daarin berichten van mij vindt, klik dan s.v.p. op UNBLOCK. Bij voorbaat dank. – Rudo de Ruijter
Creëer een crisis en grijp de macht. Op het moment dat het land totaal ontwricht is, kun je de zaken naar je hand zetten. Het is een gewelddadig scenario dat door de voorvechters van de vrijemarkteconomie sinds decennia in vele landen toegepast is, zoals in Engeland, Polen, China, Zuid-Afrika, Rusland en in de VS. Ik verwijs naar één van de meest verhelderende boeken van deze tijd: The Shock Doctrine van Naomie Klein. (Ook in het Nederlands. Een must read.)