informatie

Aaron Shwarz hangt in het ergste geval een gevangenisstraf van 35 jaar en een boete van 1 miljoen dollar boven het hoofd.

Activist geeft 18 000 wetenschappelijke artikelen vrij

27 reacties / Ideeën en techniek, Mensheid, Misvattingen / Door / 25 juli 2011

Nadat Aaron Shwarz, onderzoeker ethiek van Harvard, bijna vijf miljoen artikelen downloadde en werd gearresteerd, sloeg landgenoot Greg Maxwell toe. Hij zette maar liefst 18 000 artikelen online die gewoonlijk achter een betaalsysteem schuilgaan. Beiden riskeren hoge straffen voor hun moedige daden.

Voorstanders van de vrijheid van informatie, waaronder de redactie van Visionair.nl, is het een doorn in het oog. Vind je een interessant wetenschappelijk artikel, dan krijg je een paywall voor de kiezen met het vriendelijke verzoek dertig dollar te betalen voor een artikel van vier pagina’s, waarvoor de schrijver zelf geen cent heeft ontvangen. Ook de woekertarieven die de uitgevers van tijdschriften met wetenschappelijke artikelen in rekening brengen aan abonnees zijn een mooi voorbeeld. Een beetje abonnement doet al gauw duizenden euro’s per jaar. Een enorme kostenpost voor universiteiten en onbetaalbaar voor particulieren of armlastige wetenschappelijke instituten in minder bedeelde landen.

Aaron Shwarz hangt in het ergste geval een gevangenisstraf van 35 jaar en een boete van 1 miljoen dollar boven het hoofd.
Aaron Shwarz hangt in het ergste geval een gevangenisstraf van 35 jaar en een boete van 1 miljoen dollar boven het hoofd.

Aaron Shwarz schreef in 2008 het Guerilla Open Access Manifesto, waarin hij activisten opriep terug te vechten tegen diensten die wetenschappelijke artikelen afschermen achter paywalls[1]. Shwarz roept wetenschappers op, wetenschappelijke tijdschriften te downloaden en te uploaden naar torrent-netwerken en andere file-sharing systemen. Toen Shwarz dat in 2010 deed bij de non-profit online wetenschappelijke database JSTOR, werd hij door de federale overheid vervolgd.

Maxwell beschrijft zichzelf als een 31-jarige technoloog, hobbywiskundige en amateurwetenschapper uit Noord-Virginia.  Hij heeft naar eigen zeggen de artikelen om vergelijkbare redenen vrijgegeven. Volgens hem komen de artikelen van de Philosophical Transactions of the Royal Society en zijn ze gepubliceerd voor 1923, met andere woorden: ze bevinden zich in het publieke domein.  Maxwell vindt het schandelijk dat deze artikelen ook nadat hun copyright is verlopen, nog achter slot en grendel worden gehouden. Volgens hem (en ons) komt vooruitgang voort uit het maken van associaties tussen de ontdekkingen van anderen, ze uitwerken en er anderen over vertellen. Dertig dollar moeten betalen werkt daar niet bepaald aan mee.

Swartz loopt de kans veroordeeld te worden tot 35 jaar cel en 1 miljoen dollar boete, een naar Nederlandse begrippen buitenproportionele eis. [2]Tegen Maxwell zijn nog geen aanklachten ingediend.
Opmerkelijk genoeg zijn er noch door JSTOR, noch door MIT klachten tegen Swartz ingediend.

Volgens een persbericht van het openbaar ministerie is computerinbraak te vergelijken met het inbreken in een woning.

Een ding is zeker. De discussie over deze laakbare praktijken zal weer in volle hevigheid oplaaien. Dit overigens terecht. Het is niet te rechtvaardigen, dat commerciële instellingen geld verdienen door publieke instellingen geld te laten betalen voor door mensen in dienst van andere publieke instellingen geschreven artikelen.

Bronnen
1. A. Swartz, Guerilla Open Access Manifesto, 2010
2. Guerilla activist releases 18,000 scientific papers – MIT Technology Review (2011)

Deze piramide geeft weer wat de beste strategieën zijn om een einde te maken aan afval. 'Reduce', het voorkomen van de vorming van afval, is het beste.

Virtuele milieubescherming

Laat een reactie achter / Ideeën en techniek / Door / 7 juli 2011

Ook data kan voor milieuproblemen zorgen. Twee informatici vragen nu eindelijk aandacht voor dit zwaar onderschatte probleem. Komt eindelijk de virtuele vuilnisdienst langs?

Windows is zeer vervuilend besturingssysteem
Gebruikers van Windows kunnen meepraten van de eindeloze hoeveelheid rommelbestanden die de diverse Microsoft-applicaties uitbraken en nooit wissen. Het probleem is zelfs zo erg, dat systeembeheerders harde schijven om de paar maanden tot een jaar helemaal schoonvegen en vervolgens een verse mirror van de harde schijf met een exacte kopie van besturingssysteem en kantoorsoftware er op zetten.

Deze piramide geeft weer wat de beste strategieën zijn om een einde te maken aan afval. 'Reduce', het voorkomen van de vorming van afval, is het beste.
Deze piramide geeft weer wat de beste strategieën zijn om een einde te maken aan afvaldata. 'Reduce', het voorkomen van de vorming van afvaldata, is het beste.

In 1999 onderzocht een informaticus aan Cornell University het data management van Windows NT 4.0 (de voorloper van Microsoft Server) en  vond iets opmerkelijks. Ongeveer tachtig procent van alle bestanden die Windows NT aanmaakt, worden binnen vijf seconden gewist of overschreven.  Collega’s Ragib Hasan and Randal Burns aan de Johns Hopkins University in Baltimore zeggen dat programmeurs hier beter over moeten nadenken. Het wissen van data kost energie (en computertijd en slijtage). Een groot deel van alle energieverbruik door de computer wordt veroorzaakt door het creëren  en vrijwel onmiddellijk daarna weer verwijderen van data.

Computergeheugen slijt sneller door onnodige dataproductie
Ook voor computergeheugen is dat slecht nieuws. Flash memory kan bijvoorbeeld maximaal 100.000 maal gelezen en beschreven worden. Dit geheugen zonder noodzaak vol laten lopen met rommel en daarna weer wissen, is funest voor de levensduur van het geheugen. Er is beslist een betere manier te bedenken, aldus Hasan en Burns. Op dit moment is afvalbeheer steeds meer een zich ontwikkelende discipline. Er bestaan beproefde technieken om te voorkomen dat er fysiek afval ontstaat. Waarom kunnen vergelijkbare technieken ook niet worden gebruikt in de informatietechniek, vragen de twee onderzoekers zich af.

De vier categorieën van afvaldata
De vier categorieën van fysiek afval kunnen makkelijk worden vertaald in digitaal afval:

  • Onbedoelde data. Data die onbedoeld wordt gecreëerd als zij-effect o0f bijproduct van een proces, zonder functie
  • Gebruikte data. Goede gegevens die door de gebruiker zij gebruikt en niet meer nodig zijn
  • Gedegradeerde data. Data die in kwaliteit is verminderd (in de praktijk: verouderd) zodat deze data niet meer nuttig is voor de gebruiker.
  • Ongewenste data. Data die nooit nuttig was voor de gebruiker.

‘Reduce, reuse, recycle’, bekend uit de afvalverwerking, kunnen ook heel goed gebruikt worden voor het beter beheren van data.

Operating system straft rommelmakende programma’s
Hasan and Burns stellen voor dat operating systems programma’s die weinig rommel achterlaten ‘beloont’ met extra rekencapaciteit en de ergste overtreders afstraft, bijvoorbeeld door hun datatransport af te knijpen of minder rekencapaciteit toe te wijzen. “Dit concept is te  vergelijken met ‘de vervuiler betaalt’ dat in de afvalverwerking in het dagelijks leven wordt toegepast,” aldus het tweetal. Ze stellen ook voor “digitale vuilnishopen” in te richten van een semi-vluchtig opslagmedium dat langzamerhand uiteenvalt. Een uitstekend plan, ware het niet dat halve informatie voor een computer gelijk staat aan geen informatie. Het is dan beter na een bepaalde tijdsduur de data in hun geheel te laten verwijderen. Tenzij we hier spreken over een kwantumcomputer.  In het laatste geval is er al een natuurlijke ‘waste disposal’ – het uiteenvallen van de kwantumverstrengeling. maar toch. Zou dit artikel eindelijk dit grote probleem op de kaart zetten en softwareontwerpers hun leven laten beteren?

Zelf op zoek naar een programma dat paal en perk stelt aan de datavuilnishopen op je computer? Persoonlijk hebben we goede ervaring met het gratis CCleaner.

Bron:
Ragib Hasan and Randal Burns, The Life and Death of Unwanted Bits: Towards Proactive Waste Data Management in Digital Ecosystems, arxiv.org (2011)

Veel voorlichters schoppen het tot politicus. Vaak zetten ze hun spindoctorpraktijken voort. CDA-er Jack de Vries raakte uiteindelijk in zijn eigen netten verstrikt.

Geheimen als sociale negentropie

1 reactie / Nederland / Door / 16 mei 2011

Amerikaanse spin doctors verdraaiden de ware toedracht van het ombrengen van Bin Laden, blijkt nu. Dit voorval staat niet op zichzelf. Al eerder vielen zelfs regeringen door het openbaar worden van geheimen. Geheimen maken een samenleving dus instabiel. Ze zorgen voor veel potentiële politieke energie, omdat het openbaren van geheimen explosieve gevolgen heeft. Hoeveel geheimen kan een maatschappij aan?

WIR-lek
Macht komt voor een groot deel voort uit het manipuleren van informatie. Dat is ook de reden dat geheimhouding zo belangrijk is voor machthebbers. Als het volk, of staatsvijanden, immers weten wat de machthebbers van plan zijn, zullen ze daarop anticiperen en zo het beleid zinloos maken. Een mooi voorbeeld is het Nederlandse WIR-lek. Ooit bestond er de Wet Investerings Regeling (WIR), een extra financieel voordeel voor ondernemers die investeerden.

Dit kostte de overheid veel geld (ondernemers wilden uiteraard die subsidie opstrijken, vaak op oneigenlijke manier) en dus wilde de regering in 1988 de regeling in het geheim in één klap afschaffen. Echter: de vrijdag voordat het maandag in de Staatscourant werd gepubliceerd, lekte uit (volgens boze tongen via CDA-premier Lubbers, die nauwe banden met het bedrijfsleven had) dat de WIR snel zou worden afgeschaft. Luide ontkenningen door de toenmalige betrokken minister De Korte en staatssecretaris De Koning mochten niet baten. Ondernemers dienden in het weekend nog snel hun investeringen in, waardoor de regering veel geld door de neus werd geboord. Daar werd door een eigenlijke illegale manoeuvre, de WIR-knip, nog een mouw aangepast, maar het kwaad was al geschied.

Veel voorlichters schoppen het tot politicus. Vaak zetten ze hun spindoctorpraktijken voort. CDA-er Jack de Vries raakte uiteindelijk in zijn eigen netten verstrikt.
Veel voorlichters schoppen het tot politicus. Vaak zetten ze hun spindoctorpraktijken voort. CDA-er Jack de Vries raakte uiteindelijk in zijn eigen netten verstrikt.

De gevaren van geheimen: chantage, politieke instabiliteit en verlies van vertrouwen in de politiek
De meeste mensen accepteren dat een bepaalde minimale vorm van geheimhouding nodig is, bijvoorbeeld als een gevoelige operatie moet worden gepland waarvan het mislukken mensenlevens in gevaar zal brengen. Politiek een stuk moeilijker ligt het geheim houden van informatie die politieke gevolgen heeft. Omdat er vaak enorme belangen op het spel staan gebeurt dit toch geregeld, zo ook in Nederland. In Nederland wordt dit niet geaccepteerd en regeringen zijn ernstig in de problemen gekomen door het openbaar worden van dergelijke informatie.

Ook daalt het vertrouwen in de politiek altijd sterk als dit soort geheimen boven tafel komen. Als de bevolking de overheid niet meer vertrouwt, betekent dat sabotage en politieke instabiliteit.

Geheimen als sociale negentropie
Geheimen leveren dus een paradox op. Macht berust voor een groot deel (maar niet geheel) op het manipuleren van informatie. Om manipulatie van informatie mogelijk te maken moet deze geheim kunnen worden gehouden. Tegelijkertijd tast het openbaar worden van politiek gevoelige informatie de legitimiteit van machthebbers aan. De conclusie is dus dat geheimhouding door de overheid meer kwaad doet dan deze voordelen heeft. Machthebbers worden chantabel, er ontstaat binnen de overheid een giftige sfeer waarin corruptie kan bloeien en burgers verliezen het vertrouwen in politici totaal. In dat licht kan het recente besluit van minister Donner, de Wet Openbaarheid Bestuur in te perken, niet anders worden gezien als een uitermate onverstandige actie. Het argument van Donner, dat WOB-verzoeken beantwoorden veel tijd kost, is onjuist en zoals we van deze minister gewend zijn, weinig visionair. Door de gehele overheid te digitaliseren, wat de Amerikanen nu aan het doen zijn, zijn alle stukken opvraagbaar te maken.

Lees ook:
Disclosure!

Wikileaks betekent het begin van het einde van geheimhouding

Disclosure!

4 reacties / Geopolitiek, Mensheid, Wereld / Door / 7 december 2010

Wikileaks is een blijvertje. Machthebbers zullen moeten leren politiek te bedrijven in een wereld waarin geheimen niet meer bestaan.

Vergeet kanonnen, hondstrouwe volgelingen en rijkdom. Wat machthebbers vooral een voorsprong geeft op jan met de pet is de greep die ze op de informatievoorziening hebben.

Voordelen van een informatievoorsprong
Menige veldslag is beslecht door superieure kennis over leger en tactieken van de tegenstander. Zoals een onlangs blootgelegd illegaal netwerk van informatiemakelaars in Amerikaanse zakenbanken bewijst, is ook nu een informatievoorsprong, voorkennis, uiterst lucratief.

Wikileaks betekent het begin van het einde van geheimhouding
Wikileaks betekent het begin van het einde van geheimhouding

Ook voor de liefhebbers van politieke streken is geheimhouding een absolute must. De gevolgen van sommige achterbakse politieke maatregelen, denk aan het leegplunderen van de ABP pensioenkas om ambtenaren eerder met de vut te laten gaan, kunnen verborgen worden gehouden waardoor de latere generaties met de brokken blijven zitten.

Daarnaast is geheimhouding ook een recept voor misverstanden, fraude en oorlogen. Een aanval op een tegenstander wordt een stuk minder aantrekkelijk als deze in de gelegenheid is zich voor te bereiden. Kortom: de vraag is of we zo blij moeten zijn met geheimhouding.

Informatie wil vrij zijn
In de afgelopen eeuwen is het steeds makkelijker geworden informatie te verspreiden. Het moeizaam met de hand overschrijven van de middeleeuwen werd vervangen door de boekdrukkunst. Met betaalbare pamfletten en boeken werd het informatiemonopolie van de Kerk en de machthebbers doorbroken. In de twintigste eeuw kwam de definitieve doorbraak met kopieerapparaten, printers en uiteindelijk internet. Op een enkele grote harde schijf kunnen alle staatsgeheimen van een supermacht worden gezet. Kopiëren van informatie is kinderlijk eenvoudig. Geheimhouding als meer dan twee of drie mensen er van weten, wordt exponentieel moeilijker, dus voor grotere aantallen onmogelijk.

Ook gevoelige informatie verzamelen wordt steeds makkelijker. Er zijn nu videocamera’s in de handel kleiner dan een suikerklontje. Heeft iemand eenmaal toegang tot elektronische informatie, dan kan deze eenvoudig op een USB-stick geplaatst worden. Afluisterapparatuur wordt steeds beter, denk aan richtmicrofoons waarmee gesprekken op honderden meters afstand zijn af te luisteren.

Politiek na Disclosure
Politici zullen moeten leren op te houden met jokkebrokken en stiekeme spelletjes spelen. Bij alles wat ze doen zullen ze er rekening mee moeten houden dat het uitlekt. Dit betekent uiteindelijk de doodsteek voor politieke partijen als het CDA, VVD en PvdA waar dit soort praktijken onderdeel uit maken van de politieke cultuur. De boodschap van Disclosure is duidelijk. Maak je borst maar nat, regenten. Het is aanpassen of ten onder gaan zoals de dinosauriërs.