mens – Pagina 2 – Visionair

Buitenaardse ontvoeringen: waar of onzin?

6 reacties / Analyses, Filosofie, Ideeën, Ideeën en techniek, Mensheid, Misvattingen / Door Germen Roding / 17 december 2014 17 december 2014

Al tientallen jaren is het niet pluis op onze knusse aardkloot. Reeds vele aardbewoners zijn vliegende schotels binnengesleurd en onderworpen aan ingrijpende medische handelingen door sinistere aliens, blijkt uit getuigenverklaringen. Is er een buitenaardse invasie ophanden of kunnen we rustig verder gaan met oorlogvoeren, massamoord, de planeet vergiftigen en andere menselijke hobbies?

Is er hard bewijs voor buitenaardse ontvoeringen?
Er zijn op dit moment geen wetenschappelijk verifieerbare ontdekkingen van niet-natuurlijke buitenaardse voorwerpen of levende organismen bekend, al bestaan er in UFO-kringen hardnekkige geruchten, dar er in onder meer Roswell (New Mexico) buitenaardse materialen en organismen zijn aangetroffen in een gecrashed luchtbvaartuig. De verklaring voor het Roswell-incident is, dat het om een meetballon voor geluidsgolven van het Amerikaanse leger ging (het ultrageheime project Mogul). Wel zijn er meerdere getuigenverklaringen. De bekendste is de veronderstelde ontvoering door aliens van de Braziliaanse boer AntÃ´nio Vilas-Boas in 1957. Boas beweerde dat er een ruimtevaartuig op drie poten naast hem landde terwijl hij op zijn tractor aan het ploegen was. Hij vluchtte weg, eerst op zijn tractor, vervolgens lopend, waarna hij werd gegrepen door een groepje wezens in ruimtepakken van ongeveer 1,5 meter hoog. Na een voorspel, bestaande uit het nemen van een bloedmonster uit zijn kin, behandeld worden met gas en naakt ingesmeerd worden met een mysterieuze gel, volgde het hoogtepunt voor een jonge, ongetrouwde man: een vrijpartij met een blonde vrouwelijke alien met rood schaamjaar. Het voorval duurde volgens Vilas-Boas vier uur. Boas werd later advocaat. De man bleef zijn hele leven bij zijn verhaal. Dit verhaal werd gevolgd door een ware epidemie van buitenaardse ontvoeringen, waarbij zowel mannen als vrouwen onderworpen werden aan allerlei akelige experimenten en seksuele activiteiten, dikwijls geholpen dit te “herinneren” door een hypnosesessie. Volgens hardcore aanhangers van de alien abduction theorie bestaat er een soort buitenaards fokprogramma, waarbij de aliens proberen om zich te vermengen met de mensheid om zich hier te kunnen vestigen.

Kunnen buitenaardse wezens de aarde bereiken?
De mens heeft met vrij primitieve technologie de aarde reeds veertig jaar geleden verlaten. Anno 2014 is onze techniek ver genoeg om de mens naar Mars te brengen of verder in het zonnestelsel, al zullen de kosten astronomisch zijn. Reizen tussen de sterren ligt met de huidige technologie buiten ons bereik. Met zogeheten gravitational sling shots kunnen snelheden worden bereikt die hoog genoeg zijn om aan de zwaartekrachtsput van de Zon te ontsnappen, maar de reistijd zal naar de dichtstbijzijnde ster zal nog steeds tienduizenden aardse jaren zijn. Dit is onpraktisch.
Sinds Albert Einstein de Speciale Relativiteitstheorie publiceerde in 1920, zijn er geen verschijnselen aangetroffen die sneller dan de lichtsnelheid in vacuüm, c, reizen. Er zijn enkele natuurkundige fenomenen die sneller reizen dan c, zoals evanescerende golven, maar deze zijn niet in staat om informatie sneller dan c over te brengen, laat staan een mens of vergelijkbaar wezen sneller dan c te transporteren. Niettemin zijn er enkele manieren bedacht waarmee een vergevorderde beschaving sneller dan het licht zou kunnen reizen, zie dit artikel en dit artikel op Visionair. We kunnen de toekomstige stand van wetenschap en techniek, of de huidige stand van buitenaardse technologie, niet voorspellen: mogelijk is het voor technisch geavanceerdere beschavingen wel degelijk mogelijk.. Het is ook in theorie mogelijk dat aliens uit een parallelle dimensie komen; een nieuwe interpretatie van de kwantummechanica wijst in de richting van parallelle universa. Het antwoord is dus: ja, al zullen deze aliens hier tienduizenden jaren voor uit moeten trekken of technologie moeten ontwikkelen die veel verder gevorderd is dan die van de mens nu.

Waarom zouden buitenaardse wezens mensen willen ontvoeren?
Menselijke onderzoekers nemen geregeld monsters van wilde dieren of planten. Ook inheemse volkeren waren niet veilig voor de verzamelwoede van westerse onderzoekers en geregeld prijkte er een pygmee of bosjesman op een negentiende-eeuwse wereldtentoonstelling. Op zich zou het dus in theorie kunnen dat een buitenaards volk mensen ontvoert. De manier waarop ze te werk gaan is echter weinig professioneel. Het is niet erg slim om in zo ongeveer het meest ontwikkelde land ter wereld met schietgrage inwoners en een uiterst paranoïde leger als de VS, mensen te gaan ontvoeren en vervolgens weer los te laten. Een kluge alien zou wachten op een natuurramp (of, als ze weinig medelijden met mensen zouden hebben, er zelf een veroorzaken) en dan massaal mensen die anders toch zouden omkomen, ontvoeren. Om veel DNA te verzamelen is het niet nodig om mensen te ontvoeren. Een drone in de vorm van een mug, vleermuis of rat, om bloed of de vele huidschilfers die zich bijvoorbeeld in de Londense metro verzamelen te sampelen, is slimmer. Seks is lekker en na een tochtje van duizenden jaren door de ruimte is het voorstelbaar dat je als mens wel behoefte hebt aan wat vleselijke geneugten. Echter: aliens zijn geen mensen. De hoge menselijke seksdrift is uniek in het dierenrijk, alleen bonobo’s komen enigszins in de buurt. De kans is ook groot, dat een alien meer weg zal hebben van, pak hem beet, een kruising tussen een garnaal en een octopus dan van een rondborstige blonde dame. Gezien de vrij nauwe seksuele voorkeuren van de gemiddelde mens, en vermoedelijk ook aliens, zal dat de seksbehoefte behoorlijk verkleinen (al biedt seks met een intelligente octopus vermoedelijk ongekende erotische mogelijkheden). Op de vraag, of menselijk en buitenaards DNA compatibel zijn, is in een eerder artikel al ingegaan.

Conclusie
De aarde is de enige plek in het zonnestelsel waarvan we zeker weten dat er leven voorkomt. De rest van het zonnestelsel is zeer onherbergzaam voor hogere levensvormen. De enorme interstellaire afstanden maken een reis van en naar dit zonnestelsel moeilijk, maar niet onmogelijk. Er zijn enkele aanwijzingen (maar niet meer dan dat) dat er voor een technisch zeer ver gevorderde beschaving mogelijkheden zijn om te ontsnappen aan Einsteins verbod op sneller dan licht reizen. Hoewel buitenaardse onderzoekers zeker zouden proberen meer van mensen te weten te komen door bijvoorbeeld monsters te nemen, is het niet aannemelijk dat de verhalen die op dit moment de ronde doen over buitenaardse ontvoeringen, kloppen.

Seks met robots? De seksindustrie was al vaker voorloper in technische ontwikkelingen...

De toekomst van seks – zullen we uitsterven?

3 reacties / biologie, Ideeën, Mensheid, Visionair leven, Visionaire vragen / Door Germen Roding / 12 december 2014 7 februari 2021

De mens blijft hetzelfde dus de intermenselijke interactie bij uitstek, seks, zal ook hetzelfde blijven. Zou je op het eerste gezicht zeggen. Echter, ook op dit gebied zal de technologie steeds meer toeslaan. Het condoom en de anticonceptiepil waren nog maar het begin. Hoe zal een potje vrijen er over tien jaar uitzien? Kortom, wat is de toekomst van seks?

De toekomst van seks

In deze video van Bryony Cole uit 2019, van haar toepasselijk genaamde bedrijf The Future of Sex, doet ze een poging om deze vraag te beantwoorden. Zowel seks met robots, als seks met AI en lange afstand seks gaan een ding worden. Het belangrijkste seksuele orgaan blijven nog steeds onze hersenen. Maar het oog, en onze andere zintuigen, willen ook wat. Met steeds betere en snellere dataverbindingen komen er ook steeds meer mogelijkheden. Denk aan griezelig realistische seksfilms. Ook de eerste robotbordelen zijn nu al een feit. Daarmee komen er ook ethische kwesties. Wanneer pleeg je overspel, bijvoorbeeld? Waar ligt de steeds vagere grens tussen fantasie en werkelijkheid? Is het seksueel misbruik om seks te hebben met een AI die door de Turing-test heen komt?

Wordt Japan ons voorland?

In Japan staat de seks- en datingscene op een laag peil. Jonge Japanners zoeken hun heil in computergames, manga, seksuele speeltjes en allerlei gespecialiseerde seksdiensten. De term “graseters” is ingevoerd om deze jonge mannen te beschrijven. Overigens zijn ook Japanse jonge vrouwen niet bijster actief qua dating. De Japanse overheid maakt zich zorgen, want de bevolking dreigt catastrofaal in te storten. Nu staat Japan niet echt bekend om de weidse vlakten waar je urenlang kan lopen zonder dat je een mens ziet. Toch is een halvering van de bevolking, waar de Japanse demografen mee rekenen, toch wel wat erg veel van het goede. Want de toekomst van seks, is ook de toekomst van de mens. Misschien zijn kunstmatige baarmoeders de oplossing.

Video: De toekomst van de mens

5 reacties / Analyses, Mensheid, Visionaire vragen / Door Germen Roding / 3 maart 2014 3 maart 2014

Sinds het begin van het landbouwtijdperk is de mens veel sneller gaan evolueren, blijkt uit metingen aan de moleculaire DNA-klok. Welke richting gaan we op, als de evolutie doorgaat? Welke trends zijn te onderscheiden? Enkele opvallende en paradoxale uitkomsten in deze film.

Het is denk ik de vraag of deze voorspellingen uit gaan komen. Op dit moment is het technisch al mogelijk om je DNA te samplen en op je laptopje letter voor letter te veranderen. Waarschijnlijk zal de mens van de tokomst zwaar genetisch gemanipuleerd zijn, of zelfs niet meer een biologische basis hebben. Zeg nu zelf: wat heb je liever, een open harttransplantatie of even een pompje verwisselen?

Per wereldbewoner is er ongeveer dit eilandje beschikbaar. Bron: http://www.privateislandsonline.com/islands/v-anabra

Hoeveel aarde is er per mens?

67 reacties / Analyses, Ideeën, Visionaire vragen, Wereld / Door Germen Roding / 12 augustus 2013 20 mei 2020

De aarde is een, naar menselijke maatstaven, enorme planeet, maar het aantal mensen is eveneens enorm. Vandaar dat bepaalde overbelaste hulpbronnen steeds meer in de verdrukking komen. Hoeveel land, zee en overige aardse geneugten zouden er zijn als we de aarde eerlijk over alle mensen zouden verdelen?

Oppervlak, land en zee
Op aarde wonen naar schatting bij het schrijven van dit artikel voor VisionairNL, augustus 2013, 7,1 miljard mensen.
De aarde heeft een totale opppervlakte van 510 miljoen vierkante kilometer. Dat lijkt veel, maar hiervan is er 70,8% zee en 29,2% land en landijs. Dit betekent dat voor u, wereldbewoner, er een landgoed gereed staat van 7,18 hectare.

Per aardbewoner is er ongeveer twee hectare land beschikbaar, de oppervlakte van dit eiland. Bron: https://www.privateislandsonline.com/ — Per aardbewoner is er ongeveer twee hectare land beschikbaar, de oppervlakte van dit eiland. Bron/copyright: https://www.privateislandsonline.com/

Dit bestaat voornamelijk uit zee. In deze zee ligt een eilandje van 2,10 hectare, iets meer dan vier voetbalvelden, omringd door 5,09 hectare zeeoppervlak. Van deze vier voetbalvelden is slechts een tiende, 2100 vierkante meter oftewel de oppervlakte van een gemiddelde villatuin, landbouwgrond. Bijna al uw voedsel, per dag rond de zeventig gram vet, zeventig gram eiwit en rond de halve kilo koolhydraten komt hier vandaan. Vooral van het intensief bebouwde tuintje van 300 vierkante meter.

De weidegrond, het dubbele van deze oppervlakte, is lang niet voldoende om er één koe op te houden. Dit gaat dus problemen geven als de rest van de wereldbewoners net zoals de westerlingen ook melk gaan drinken. Een derde van het eilandje, 0,7 hectare, is woestijn. Gelukkig zijn er nog bossen, al worden ze in hoog tempo omgehakt: een bosje van zestig bij honderd meter, waarvan de helft natuurlijk bos, de andere helft aangeplant.

Er zijn ook bergen: een stuk van rond de veertig bij vijftig vierkante meter van je eiland ligt hoger dan een kilometer, een grillige rotsnaald met een basisdoorsnede van rond de veertien meter verdwijnt in de wolken.

Warm geworden van je pogingen om deze berg te beklimmen? Er is meer dan zevenduizend vierkante meter bevroren moeras en toendras, nu snel aan het opwarmen trouwens, en een stuk landijs zo groot als je hoeveelheid landbouwgrond, tweeduizend vierkante meter. Je huis met tuintje heeft een oppervlakte van driehonderd vierkante meter. Dat is inclusief je werkplaats en rijlaan.

Olie en gas, kernenergie en zonlicht
Per wereldbewoner anno 2013 zijn er volgens schatting van oliemaatschappijen 170 vaten olie, waarvan de helft speculatief of oneconomisch te winnen is. Ga dus maar uit van tachtig vaten olie. Van een vat olie, 169 liter, kan je ongeveer vier keer tanken (dus in totaal rond de driehonderd keer voor alle olie op is); ook worden er nuttige dingen zoals plastics en medicijnen van gemaakt. Je tractor gebruikt ook olie. Er is veel meer olie opgesloten in teerzand en schalie, rond de vier keer zoveel, maar daarmee verziek je je eiland, de lucht en de oceaan. Dat geldt ook als je je gasvoorraad, rond de dertigduizend kuub aardgas, opstookt. Helemaal slecht nieuws is steenkool. Weliswaar beschik je over een stevige voorraad, 121 ton, maar ook deze is eindig en deze opstoken vervuilt je eiland enorm.

Als eilandbewoner zal je dus na moeten denken over een slimmere oplossing. Kernenergie bijvoorbeeld. Op je eilandje heb je maar weinig uranium, minder dan achthonderd gram in makkelijk winbare ertsen, waarvan rond de vijf gram, zoals een muntje van twintig eurocent, uit het splijtbare U-235 bestaat. Het goede nieuws is dat de hoeveelheid energie die je hieruit kan halen enorm is, rond de 140 000 kilowattuur. Voldoende (bij 100% rendement) om je je leven lang van stroom te voorzien bij een Amerikaans energiegebruik, of je familie bij een Nederlands stroomverbruik. In de praktijk wordt maar een fractie hiervan gehaald, dus experts schatten dat deze uranioum in 30 jaar op is. Gebruik je in een kweekreactor ook de uranium-238, dan wordt dat drieduizend jaar stroom. Ook zijn er veel meer ertsen met minder uranium, waar een veelvoud van te vinden is als de uraniumprijs stijgt. Ook zit er in het je eilandje omringende zeewater vijfhonderd kilo opgelost uranium. Als je hier het U-235 uithaalt is dat drie kilo, voldoende om samen met je gezin van 4,4 personen een atoombom te bouwen. Helaas groot genoeg om jullie mooie eilanden in gloeiende sintels te veranderen. Uiteraard zijn jullie wel wijzer. Als je verstandig omgaat met uranium en thorium en alles in kweekreactoren opstookt, is er letterlijk voor miljarden jaren energie.

De slimste oplossing is om gebruik te maken van zon en wind. Ongeveer een derde van je eiland is woestijn, waar niets mee gebeurt. De hoeveelheid zonnestraling die op je land en zee neerkomt is enorm: rond de 150 miljoen, geen typfout, kilowattuur per jaar. Zou je hier 1% van opvangen, bijvoorbeeld door je woestijnperceel voor de helft vol te leggen met goede zonnepanelen van 20% rendement, dan zou je meer energie kunnen verstoken dan een miljardair die met zijn privejet nonstop de wereld rondvliegt. De hoeveelheid windkracht is hier een fractie van, ongeveer een tweeduizendste. Echter: ook dit is een veelvoud van je jaarlijkse energieverbruik. Kortom: de alternatieve energiebronnen stellen alle fossiele bronnen, zelfs kernenergie, volkomen in de schaduw.

Zijn gedeelde courtisanes de oplossing voor eenzame mannen?

Heeft de betaalde minnares de toekomst?

95 reacties / Analyses, Filosofie, Ideeën / Door Germen Roding / 12 februari 2013 12 februari 2013

In de westerse cultuur zijn er maar enkele typen geaccepteerde seksuele relaties. Beantwoorden deze aan de vraag?

Iedere cultuur heeft een methode om de menselijke seksualiteit in een voor de desbetreffende cultuur gewenste manier in de juiste banen te leiden. Vrijwel alle culturen kennen de monogame man-vrouw relatie, het huwelijk, in de een of andere (soms sterk afwijkende) vorm. Dit is ook de meest voor de hand liggende relatievorm, omdat er ongeveer evenveel mannen als vrouwen zijn en kinderen in een veilige omgeving moeten kunnen opgroeien. In krijgersculturen, zoals die van de Yamomami, de islamitische en de traditionele Maori-cultuur, speelt seksslavernij een belangrijke rol. Hier komen ook veel polygynie (één man met meerdere vrouwen) voor. Omdat er in een krijgerscultuur veel mannen sneuvelen is dit een geschikte manier om zoveel mogelijk nieuwe krijgers te produceren.

Polygynie komt ook voor in culturen waar vrouwen het meeste werk doen, zoals in Afrika onder de Sahara. Een man koopt dan niet alleen een baarmoeder en een seksobject, maar ook een arbeidskracht. In sommige zeer vreedzame samenlevingen, zoals die op de grens van Nepal en Tibet, komt polyandrie voor. Hierdoor blijft het bevolkingsaantal stabiel, erg belangrijk in dit zeer arme berglandschap, terwijl toch elke man zijn arbeid kan inbrengen (waardoor een gezin veel bestaansbronnen heeft) en seksueel aan zijn trekken komt.

Waarom is een overschot aan single mannen een probleem?
Uit diverse wetenschappelijke studies blijkt een sterk verband tussen een overschot aan ongetrouwde jonge mannen en zaken als criminaliteit en geweld. Heeft een man eenmaal een partner en kinderen, dan zakt zijn testosteronniveau sterk en wordt de neiging tot agressief gedrag steeds kleiner. Hieruit blijkt ook de genialiteit van het Tibetaanse polyandrische systeem. De verkrachtingsepidemie in India en de misdaadgolf in China zijn een rechtstreeks gevolg van een tekort aan meisjes, waardoor er veel ongehuwde jonge mannen rondlopen. Er zijn ook andere nadelige gevolgen, voor de mannen persoonlijk. Ze sterven eerder, zijn ongelukkig en zoeken vaak hun troost in drank of drugs. Dit is bijvoorbeeld in de Gazastrook een enorm probleem. Kortom: er ontstaat zo veel menselijk leed.

Nooit deksels voor sommige mannelijke potjes
In onze tegenwoordige westerse cultuur hebben mannen en vrouwen ongeveer dezelfde rechten en plichten. Ook hun inkomens trekken steeds meer naar elkaar toe. Het probleem is echter dat vrouwen over het algemeen veel selectiever zijn in hun partnerkeuze dan mannen. Dit geldt des te sterker als het om een sekspartner gaat. Vrouwen willen over het algemeen een lichamelijk aantrekkelijke man (bijvoorbeeld door symmetrische lichaamsbouw etc) met een zeker overwicht op een terrein dat zij bewonderen of nastreven, kortom iemand tegen wie ze op kunnen kijken. Vandaar dat leidersfiguren, geestelijken, gewelddadige criminelen en leraren erg populair zijn onder veel vrouwen. Omdat mannen en vrouwen over ruwweg dezelfde capaciteiten beschikken, betekent dit dat er een tekort is aan begerenswaardige mannen (waardoor deze vaak meerdere partners hebben) en een overschot aan mannen die niet aan de eisen van vrouwen voldoen.

Polyandrie?
Een voor de hand liggende oplossing is dat een vrouw genoegen neemt met meerdere partners die niet erg aantrekkelijk zijn. Gezien de manier waarop de seksualiteit van vrouwen werkt, vinden maar weinig vrouwen dit een aantrekkelijk idee. De meeste vrouwen zullen alleen een minnaar nemen als deze aantrekkelijker en succesvoller is dan hun bestaande relatie. Zelf zullen ze niet snel genoegen nemen met een minder aantrekkelijke minnaar, hoe lief, trouw en zorgzaam deze ook is.

De gedeelde courtisane
Op dit moment is er in de westerse wereld maar één type seksuele relatie die ook minder aantrekkelijke mannen de kans geeft om aan hun trekken te komen: prostitutie. Prostitutie kent echter de nodige nadelen. De wisselende anonieme contacten zijn interessant voor getrouwde mannen die iets buiten de deur zoeken, maar kunnen niet de emotionele behoeften vervullen van een man zonder vaste partner.

Rijke mannen kennen al langer de betaalde minnares. Dit is een vaak buitenechtelijke relatie met een vriendin die door de man in kwestie wordt voorzien van een woning (ook wel liefdesnestje geheten), kleren en handgeld. Uiteraard ligt dit ver buiten bereik van de ongeveer tien tot twintig procent verschoppelingen die onze maatschappij kent. Echter, vele kleintjes maken een grote. Kan er niet een soort sociaal-seksueel werkster komen, die een buitengewoon eerzaam beroep uitoefent, immers: ze verhoogt het levensgeluk van tientallen verschoppelingen enorm?

Is de mens net als de axolotl een volwassen geworden larve? bron: Wikimedia Commons

‘Jeugd wordt verafgood’

11 reacties / Filosofie, Ideeën, Mensheid, Visionaire vragen, Wetenschap / Door Germen Roding / 6 oktober 2012 7 oktober 2012

Volgens de omstreden Russische filosoof Alexandr Dugin verafgoden we in het westen de jeugd en jeugdig gedrag en wordt hierdoor imbeciliteit beloond. Als voorbeelden noemt hij zestigjarige intellectuelen die nog met hun ‘vriendin’ een discotheek bezoeken en ander kunstmatig jeugdig gedrag dat in feite van nature niet meer voorkomt bij ouderen. Weliswaar houdt Dugin er nogal onaangename ideeën op na over onder meer imperialisme en onfhankelijkheid van kleine staatjes die aan Rusland grenzen, maar hier heeft hij op zich een punt. Verafgoden we de jeugd en jeugdig gedrag teveel en belonen we imbeciliteit? Of is de mens net als de axolotl een neotene soort?

Neotenie
Neotenie wordt in de biologie gedefinieerd als het behouden van jeugdige kenmerken bij volwassenheid. Zo is de axolotl, een bedreigde salamandersoort die de pech had dat precies in zijn leefgebied één van de grootste steden ter wereld, Mexico City, kwam te liggen, een larvestadium van de salamander die zich voortplant. Ook de mens kent jeugdige elementen die ook bij volwassenen optreden. Zo zijn ook volwassenen nog dol op spelletjes en sport. Bij andere soorten komt dit gedrag op volwassen leeftijd veel minder voor. Ook duurt het bij de mens veel langer voor individuen geslachtsrijp zijn (vgl. 14 jaar met de vier jaar van de chimpansee en bonobo) en wisselt ons gebit steeds later (de ‘verstandskies’).

Andere opvallende verschillen tussen de moderne mens en onze uitgestorven verwant, de Neanderthaler, zijn een veel kleiner seksueel dimorfisme (verschil tussen mannetjes en wijfjes), hoger voorhoofd, minder zware oogkassen, kleinere tanden, delicatere lichamen en, vermoedelijk, meer jeugdige gedragskenmerken als sociale samenwerking, affectie en bereidheid tot leren. Evolutiebioloog wijlen Stephen Jay Gould geloofde daarom dat de mens een neotene soort is, dus dat ons speelse gedrag biologisch bepaald is en niet cultureel aangeleerd.

De 'spookhand' bestaat uit armband en enkele onderdelen. Bron: Rekimoto lab

‘Spookhand’ maakt beginner pianovirtuoos

1 reactie / Analyses, Ideeën en techniek, Techniek / Door Germen Roding / 7 augustus 2012 7 augustus 2012

Japanse onderzoekers hebben een apparaatje ontwikkeld waarmee een menselijke hand uit zichzelf begint te bewegen. Een machine die een mens bestuurt dus in plaats van andersom. Onderdeel van een trend, waarin mens en machine steeds meer verweven raken…

Liefhebbers van griezelfilms kennen ongetwijfeld wel de akelige scÃ¨nes waarin zijn eigen hand, bezeten door een boze geest, de held probeert te wurgen. Spookverhalen en griezelfilms zijn erg populair in Japan, dus waarschijnlijk hebben de scheppers van de ‘Possessed Hand’, onderzoekers van de universiteit van Tokyo en Sony, zich daardoor laten inspireren. Hun apparaat prikkelt met behulp van elektrische pulsen de zenuwen in de hand, zodat deze de hand kan besturen. In feite is dit effect al langer bekend: reflexen, bijvoorbeeld het terugtrekken van je hand als je je brandt, werken ook buiten de hersenen om.

PossessedHand wordt aan de onderarm vastgemaakt en geeft elektrische pulsen af om daarmee de spieren in de vingerkootjes aan te sturen. De gehele constructie bestaat uit een microcontroller (een type chip) en een tweetal armbanden die samen over 28 elektroden beschikken. Elke elektrode is gespecialiseerd in het leveren van een specifieke prikkel aan de spieren. De 28 prikkels die de PossessedHand levert, laten de hand reflexmatig bewegen.

Pianospelen zonder les
Eén van de toepassingen is met de ‘spookhand’ piano te spelen. Een kwestie van de juiste spieren aansturen. Wel zullen dan ook spieren in de bovenarm moeten worden aangestuurd, immers het toetsenbord van de piano is meer dan anderhalve meter breed. Klinken als Wibi Soerjadi zal het niet, daarvoor is de motorische controle te ruw, maar een primitieve vorm van pianospelen moet te bereiken zijn. Dit is ook te bereiken met andere muziekinstrumenten of, indien nodig, het bedienen van een ingewikkeld apparaat. Zo zijn er gevallen bekend waarbij de piloot van een vliegtuig onwel werd en een passagier het moest overnemen. Een paar ‘spookhanden’ die bijvoorbeeld worden aangestuurd vanaf de verkeerstoren, bij de piloot of een passagier, zouden in dat geval levensreddend zijn. Ook voor mensen met neurologische aandoeningen, denk aan een dwarslaesie, kan deze toepassing veel bereiken.

Sinistere toepassingen
Ook zou je op die manier gevangenen onder bedwang kunnen houden. Stel dat een gevangene, bijvoorbeeld iemand die de Geliefde Leider een zakkenvullende jokkebrok heeft genoemd, hiervan wordt voorzien, dan zou bijvoorbeeld een spraakherkennende chip hemzelf elke keer dat hij de Geliefde Leider een schurk noemt, of als de bewakers zich vervelen, hem zichzelf in zijn gezicht kunnen laten slaan. of, als hij de benen neemt, hem om laten keren en terug laten lopen. Aangezien de gehele bevolking in een land als Noord-Korea gevangene is, zou je op die manier als dictator het gehele volk kunnen uitrusten. Zelfs Orwell had dit niet kunnen verzinnen.

Bron
Rekimoto Lab

De mens als heer der schepping, hier geschilderd door de Vlaamse meester Pieter Brueghel, is in de menselijke geschiedenis een geliefd beeld.

Is de mensheid de kroon op de schepping?

46 reacties / Analyses, Filosofie, Ideeën, Wereld / Door Germen Roding / 17 juli 2012 16 juli 2012

Wij beschouwen onze eigen soort, Homo sapiens sapiens, doorgaans als de enige aardbewoner die er toe doet. Antropocentrische zelfgenoegzaamheid, zeggen aanhangers van de diepe ecologie. Volgens hen moet er aan de bevoorrechte positie van de wijze, wijze mens boven de andere diersoorten een einde komen. Is de mens daadwerkelijk belangrijker dan andere soorten op aarde?

Miljoenen soorten
Op aarde komen er ontelbare dier- en plantensoorten voor. Zo zijn er ongeveer 700 000 soorten hogere planten, inclusief de onontdekte soorten. De schepper bleek een buitengewone voorliefde voor kevers en andere kruipers aan de dag te leggen: er bestaan op aarde naar schatting rond de tien miljoen insektensoorten, waarvan er maar een tiende ontdekt is. Ter vergelijking: er bestaan ‘maar’ twee miljoen bacteriesoorten. Althans: voor zover we kunnen inschatten.
Van de gewervelde dieren, rond de zestigduizend soorten, is meer dan de helft vis. Vooral de groep in zoet water levende vissen, slechts 2% van het leefgebied van vissen, kent veel soorten, omdat soortvorming in de allesomvattende wereldoceaan veel lastiger is. Er zijn slechts 5490 soorten zoogdieren, waarvan wij de laatst overgebleven vertegenwoordiger van het geslacht Homo zijn. Vooral door onze eigen schuld overigens. Erg aardig waren we niet voor onze verwanten.

Wat maakt een soort waardevol?
Wij mensen hebben de neiging soorten te beoordelen op hun nut of op hun fysieke aantrekkelijkheid. Dit is ook de reden dat het WNF de knuffelgehalte-rijke panda tot symbool heeft gekozen en niet de naakte molrat, die misschien de oplossing voor kanker met zich meedraagt, of de fascinerende degenkrab, die zo uit het Cambrium lijkt te zijn ontsnapt. Om maar niet te spreken over de negen miljoen onontdekte insektensoorten, die bij de gemiddelde mens eerder de kriebels opwekken dan een gevoel van fascinatie of bewondering. Best wel arbitrair dus. Diepe ecologie stelt dat wij antropocentrisch denken. De rest van de aarde heeft waarde op zichzelf, losstaande van het nut voor de mens. Op zich een logisch verdedigbaar standpunt. Wel kan je daar tegen inbrengen dat wij mensen een eigen ecosysteem, de technosfeer en noÃ¶sfeer, hebben geschapen dat qua complexiteit snel groeit en ook een intrinsieke waarde zou kunnen hebben. Wellicht een idee de mensheid te verhuizen naar een andere planeet, waar ons tokkiegedrag minder schade aanricht? Voor wie lid is van de Kerk van de Diepe Ecologie is er wellicht een uitzondering te maken.

De acht principes van diepe ecologie

Het gedijen en bloeien van de niet-menselijke wereld op aarde heeft een intrinsieke waarde op zichzelf. Deze waarde is onafhankelijk van het nut van de niet-menselijke wereld voor de mens.

De rijkdom en diversiteit aan levensvormen dragen bij tot het realiseren van deze waarden en zijn ook waardevol op zichzelf.

Mensen hebben niet het recht deze rijkdom en diversiteit te reduceren, behalve dan om vitale menselijke behoeften te vervullen.

Het voortbestaan van de mensheid als soort en de menselijke culturen wordt niet bedreigd door een substantiële afname van de menselijke bevolking. De bloei van niet-menselijk leven vereist een dergelijke afname.

Op dit moment bemoeit de mens zich verregaand met de niet-menselijke wereld en de situatie verslechtert snel.

Hieruit volgt dat de politiek moet veranderen. De nieuwe (groene) politiek beïnvloedt elementaire economische, technologische en ideologische structuren. Als gevolg zal de toekomstige samenleving radicaal verschillen van de huidige.

De ideologische verandering is vooral het gaan waarderen van kwaliteit van leven (wonen in situaties met inherente waarde) dan streven naar een steeds hogere levensstandaard. Er zal een duidelijk ontwikkeld bewustzijn zijn van het verschil tussen groot en groots.

Zij die het eens zijn met de voorgaande zeven punten hebben de plicht de nodige veranderingen direct of indirect proberen te implementeren.

Lees ook:
Wat als de aarde genoeg van ons heeft?
‘Mensheid moet uitsterven’
Gaia of Medea?

Homo habilis is de eerste echt succesvolle Homo soort geweest en onze directe voorouder. Naar nu blijkt, was een verdubbeling van een enkel gen de oorzaak van de veel grotere intelligentie van deze vroege mensensoort.

Verdriedubbeling gen blijkt verantwoordelijk voor ontstaan menselijke intelligentie

3 reacties / Mensheid, Visionaire vragen, Wetenschap / Door Germen Roding / 9 mei 2012 9 mei 2012

Ongeveer 2,4 miljoen jaar geleden vond een enkele mutatie plaats, die leidt tot de vorming van veel meer dwarsverbindingen tussen hersencellen. Opmerkelijk genoeg is dit ook de tijd dat het oudste gereedschap is gevonden en dat ons geslacht Homo zich afsplitste van de Australopithecus. Is nu eindelijk het moment bekend dat de mens echt mens werd?

Dit maakt mensen slimmer. Een dubbele kopie van het gen SRGAP. Ter vergelijking: orang-oetans en chimpansees hebben elk maar één kopie. Bron/copyright: Scripps Institute/R. Polleux

Tweede kopie maakte ons mens
Zou een extra kopie, daterend van 2,4 miljoen jaar geleden, van een gen dat betrokken is bij hersenontwikkeling, neuronen in staat hebben gesteld om verder te migreren en meer dwarsverbindingen te ontwikkelen? Deze theorie is nu voorzien van extra bewijs dankzij onderzoek van Scripps Research. Opmerkelijk blijkt de extra kopie van SRGAP2 niet de functie van het oorspronkelijke gen te versterken (het vormen van uitlopers door pyramidecellen). Integendeel, de extra kopie interfereert met deze oorspronkelijke functie. Hoe kan dit mensen intelligenter maken? Het antwoord, zo lijkt het: de neuronen hebben hierdoor meer tijd om zich tot een groter brein te organiseren. Franck Polleux, hoogleraar aan het Scripps Reseach Institute noemt dit een belangrijk voorbeeld van een wijziging in een enkel gen dat bijdraagt aan de menselijke evolutie. De bevinding dat een kopie van een gen een interactie aan kan gaan met de originele kopie (die 3,7 miljoen jaar geleden plaatsvond), biedt ook een nieuwe kijk op hoe evolutie te werk kan gaan. Mogelijk kunnen we zo ook ontdekken waarom bepaalde ontwikkelingsstoornissen die alleen bij mensen voorkomen, zoals autisme en schizofrenie, ontstaan.

De opkomst van de tweede kopie (SGAP2C) vond ongeveer 2,4 miljoen jaar geleden plaats, ongeveer het tijdstip waarop de uitgestorven Australopithecus en ons geslacht Homo uit elkaar gingen. Als de theorie klopt, en dit bewijsmateriaal is behoorlijk overtuigend, is dat dus het moment dat onze voorouders van halfbewust dier, mensen werden.

Slechts dertig gedupliceerde genen maken ons verschillend van andere apen
Polleux is gespecialiseerd in de ontwikkeling van het menselijk brein. Enkele jaren geleden begon zijn lab de functie van het nieuw-ontdekte gen SRGAP2 te onderzoeken. Ze ontdekten dat dit gen in muizen een sleutelrol speelt in de ontwikkeling van het brein. Het vervormt het celmembraan van jonge neuronen naar buiten, waardoor er wortelachtige groeisels, filopodia, ontstaan. Zodra jonge neuronen deze filopodia vormen, migreren ze door het groeiende brein. Uiteindelijk bereiken ze hun definitieve positie, de hersenschors, waar ze verbindingen vormen. De meeste verbindingen worden gemaakt via aansluitpunten, spines, die wel wat weghebben van bloemknoppen op stelen. Hierop sluiten de uitlopers van andere neuronen aan. SRGAP2 was onder het kleine aantal genen, plusminus dertig, die de afgelopen zes miljoen jaar (toen de voorouders van de mens afsplitsten van de andere mensapen) gedupliceerd zijn. Gensequentietechnieken voeren in feite een zoekactie uit op een bepaalde basenreeks (basen zijn de vier chemische ‘letters’ van DNA). Dat is de reden dat de duplicaten pas kort geleden ontdekt zijn. De duplicaten lijken namelijk bijna letter voor letter op het origineel.

Pas in de jaren na 2007 zijn onderzoekers er in geslaagd met nieuwe technieken deze duplicaten, die alleen in hominiden voorkomen op te sporen. Er is nog bijna geen een van deze verdubbelingen verder onderzocht. SRGAP2 was de uitzondering, immers bekend is dat het gen invloed heeft op de hersenontwikkeling. Uiteraard maakte dit SRGAP2 het interessantste doel voor onderzoek voor Polleux en zijn collega’s: zou dit gen de sleutel zijn die verklaart hoe de mens ontstond? In de eerste stap bevestigde het onderzoek van het team inderdaad dat er twee meer dan 99% identieke kopieën, SRGAP2B en SRGAP2C, in ons chromosoom 1 voorkomen. Dit maakt dat het oorspronkelijke gen nu herdoopt is tot SRGAP2A.

Einsteinmuizen
Na gevoelige technieken te hebben ontwikkeld om deze duplicaten, met de in eiwitten vertaalde kopieën ervan, te vinden, onderzochten welke van de drie genkopieën het meeste actief was. Dit bleek slechts één te zijn, SRGAP2C. Het SRGAP2C eiwit bleek een verkorte versie van het oorspronkelijke SRGAP2 eiwit te zijn. Hoewel het SRGAP2’s vermogen mist om neuronale spines te laten rijpen, doet het wat anders: het remt de werking van het originele SRGAP2 eiwit.

Polleux en zijn groep namen de proef op de som door zich ontwikkelende muizenbreinen bloot te stellen aan SRGAP2C. Ze ontdekten dat de effecten op hersenontwikkeling dezelfde waren als het blokkeren van het SRGAP2 gen zelf. Het gevolg: de piramide-neuronen migreerden sneller en hadden veel langer tijd nodig om hun volledige set dendritische spines uit te laten lopen. Dit had een onverwacht effect: piramidevomige neuronen vormden utieindelijk veel meer uitlopers (en dus onderlinge dwarsverbindingen) dan normaal: net als menselijke piramidale neuronen.

Nog opmerkelijker: deze dendritische spines hadden ook de langere stelen die ook op menselijke piramidale neuronen voorkomen. Dit is ook nodig: de langere stelen zorgen, denken andere onderzoekers, voor een grotere onderlinge afstand, dus betere biochemische en elektrische isolatie van de verschillende verbindingen. zodat geen kortsluiting optreedt. Dit voorkomt toevallen, zoals epileptische aanvallen, aldus Polleux. â€œSRGAP2C schijnt belangrijk te zijn voor deze zeer belangrijke evolutionaire verandering.â€ En inderdaad blijken muizen met een verwijderd SRGAP2 gen te lijden aan stuiptrekkingen. Soortgelijke symptomen treden op in kinderen met zeldzame mutaties in het SRGAP2 gen.

Het ontstaan van Homo sapiens
Opmerkelijk genmoeg was het niet SRGAP2C, maar het weinig actieve SRGAP2B dat het eerste verscheen, plm. 3,4 miljoen jaar geleden. Het actieve SRGAP2C gen verscheen een miljoen jaar later, rond de 2,4 miljoen jaar geleden. Het moment dat de eerste Homo soort, Homo habilis, ontstond. Homo habilis bleek een heel stuk slimmer dan zijn Australopithecus voorgangers, wat blijkt uit het gevonden gereedschap. Het gevolg van de late rijping van de spines, waardoor er meer verbindingen konden ontstaan in het brein van H. habilis. Vermoedelijk zijn er nog meer genen onder de dertig verdubbelde genen die mee hebben geholpen ons brein te maken tot wat het is. Zo zijn er nog meer sprongen in breingrootte bekend: de sprong van H. habilis naar H. ergaster (een verdubbeling tot 600 ml) en H. ergaster tot H. heidelbergensis en H. sapiens (rond de 1,3 tot 1,8 liter; H. sapiens neanderthalensis haalde zelfs 1900 ml). Deze worden dan ook onderzocht door Polleux en het lab van zijn collega Eichler. Er zijn geen tussenvormen bekend tussen H. ergaster en H. heidelbergensis. Zou ook hier een enkele genmutatie een grotere breingrootte en dus een nieuwe mensendsoort hebben opgeleverd?

Toekomtige behandeling voor autisme en schizofrenie?
Autisme en schizofrenie zijn beide voorbeelden van ontwikkelingsstoornissen in de hersenen, die mogelijk nu beter begrepen kunnen worden. Van autisme en schizofrenie is bijvoorbeeld bekend dat er afwijkingen zijn in de onderlinge verbindingen van neuronen en ontwikkeling van synapsen. Tot nu toe bleek het zeer moeilijk kunstmatig autisme en schizofrenie in muizen op te wekken. Mogelijk lukt dit wel door kunstmatig genduplicaties zoals SRGAP2C op te wekken in muizen en zo belangrijke missende stukjes van de puzzel te vinden. “Humanisatie” van muizen, m.a.w. menselijke genen inbouwen in muizen, bleek in andere biowetenschappen zoals immunologie al nuttig, maar is nog niet vaak in de neurowetenschappen toegepast. Een andere onderzoeksrichting die beide labs willen uitpluizen, is onderzoeken of er een samenhang bestaat tussen veranderingen in deze dertig gedupliceerde genen en neurologische ontwikkelingsstoornissen. Mogelijk kunnen er met dit paradigma dan enkele raadselachtige witte plekken in ons begrip van menselijke ziekten worden opgelost.

Bronnen
Cécile Charrier et al., Inhibition of SRGAP2 Function by Its Human-Specific Paralogs Induces Neoteny during Spine Maturation, Cell, 2012, DOI: 10.1016/j.cell.2012.03.034
Megan Y. Dennis et al., Evolution of Human-Specific Neural SRGAP2 Genes by Incomplete Segmental Duplication, Cell, 2012, DOI: 10.1016/j.cell.2012.03.033

Is de zin van het leven te achterhalen met natuurwetenschap?

44 reacties / Analyses, Filosofie, Ideeën, Visionair leven, Visionaire vragen / Door Germen Roding / 9 februari 2012 9 februari 2012

Op dit moment is de zin van het leven niet te achterhalen door natuurwetenschappelijke methoden, maar blijft dat ook zo?

Filosofie als kraamkamer van wetenschap
Vele duizenden jaren geleden bestonden er nog geen afzonderlijke wetenschappen, maar was alles geïntegreerd in één cultureel domein. Bij sommige volken, zoals de Aboriginals, is dat nog zo: de bekende Droomtijd. Bij de oude Grieken werd voor het eerst de mythologie gesplitst van het streven naar kennis van de natuur en de mens. Deze proto-natuurwetenschap was vrijwel identiek aan de filosofie. De bekende natuurfilosofen zoals Thales van Milete en Aristoteles hielden zich ook met ethische vragen bezig. In die tijd geloofden filosofen ook dat ze door de pas ontwikkelde logica te gebruiken, vragen als de zin van het leven konden beantwoorden, op dezelfde manier zoals ze natuurwetenschappelijke vraagstukken konden beantwoorden.

De menselijke conditie, het antwoord op de vraag wie we werkelijk zijn, bepaalt de zin van ons leven.

Scheiding van natuurwetenschap en filosofie in late Middeleeuwen
Filosofie en metafysica bevinden zich al gauw op het terrein van religie, de reden dat de rooms-katholieke kerk een stevige greep op de wijsbegeerte wilde. Om deze reden werd de klassieke filosoof Aristoteles uitgekozen als de officiële, door de kerk gesanctioneerde denker. Aristoteles zat er op veel natuurwetenschappelijke terreinen stevig naast. Zo geloofde hij dat vissen aan takken van bomen groeiden. Met als gevolg dat de aanhangers van de opkomende empirische natuurwetenschap, met als beroemdste voorbeeld Galilei, het aan de stok kregen met de almachtige kerk. De empirische natuurwetenschap ontwikkelde zich in de eeuwen daarna tot zelfstandige discipline en maakte zich los van de filosofie. De (vaak stilzwijgende) aannames achter wetenschapsbeoefening worden in de wetenschapsfilosofie behandeld.

Natuurwetenschappelijke kijk op de menselijke conditie
Wat de zin van het leven is, is een niet in natuurwetenschappelijke termen gestelde vraag. Je zal de vraag dus als het ware moeten vertalen in natuurwetenschappelijke termen. Dit is minder onmogelijk dan het klinkt. Immers, natuurwetenschappelijk gezien is de mens een biologisch organisme en zijn dingen die voor mensen belangrijk zijn, zoals status en ethiek, te vertalen in relaties met betrekking tot andere biologische wezens. Vergeleken met andere ons bekende wezens is de mens uniek door de aanwezigheid van een complexe cultuur. Dit geeft dan ook de menselijke conditie weer.

De mens en cultuur
Ons gedrag wordt bepaald door een onzichtbaar raamwerk van abstracties, zoals recht, taal en geld. Dit raamwerk is bij mensapen en andere intelligente niet-menselijke wezens slechts rudimentair aanwezig (dat wil zeggen: als walvisachtigen niet wel degelijk over een complexe taal beschikken, waar enkele aanwijzingen voor zijn). Hiermee is een soort virtuele wereld ontstaan, bevolkt door idealen, goden en metafysische opvattingen.

De richting van de evolutie naar meer complexiteit en efficiëntie
Als we om ons heen kijken, zien we de ontwikkeling van zeer eenvoudig eencellig leven in het vroege Precambrium tot de geavanceerde, uit biljoenen cellen bestaande levensvormen van nu. We nemen dus duidelijk een richting in de evolutie waar. Onzin, zeggen de meeste evolutionair biologen, in navolging van de overleden bioloog Gould. Er komen volgens hen domweg steeds complexere organismen omdat er minder manieren zijn om te vereenvoudigen dan om complexer te maken. Niet iedereen is dit met hen eens en ik denk ook dat het niet klopt. Toename in complexiteit stelt namelijk hogere eisen aan organismen die in het ecosysteem leven en dwingt ze dus ook complexer te worden. Er ontstaat een evolutionaire wapenwedloop. Je kan cultuur zien als het volgende domein waarin steeds meer complexiteit ontstaat. Ook is er een evolutionaire trend naar stroomlijning en verbetering.

De zin van het menselijke leven
Als de lange-termijn neiging van de menselijke soort is om steeds meer en meer efficiëntie en complexiteit voort te brengen, kunnen we deze natuurwetenschappelijke bevinding vertalen in een doel van het leven van een individuele mens. Deze moet streven naar verbetering, zowel qua efficiëntie als qua capaciteiten van de mens. Kortom: een uitvinder, een onderzoeker en een bedenker van een ethisch systeem dat mensen productiever met elkaar om laat gaan, zijn alle bezig met zinnige activiteiten, evolutionair gesproken. Hun leven heeft zin.

Liefde als verbondenheid met de wereld om ons heen
Liefde is, we zagen het al, verbondenheid en identificatie. Volmaakte liefde betekent de (of het) geliefde hoger stellen dan het zelf. Succesvolle kunstenaars en uitvinders komen in flow – ze verliezen alle besef van zelf of tijd en komen tot zeer hoge prestaties. Als je in de armen van je geliefde ligt, lijkt de tijd ook stil te staan. Je zou dus kunnen zeggen dat flow een vorm van liefde is voor waar je mee bezig bent. Je leven heeft pas zin als je verbonden bent met hetgene wat je belangrijk vindt. Vandaar mijn conclusie: de zin van het leven is liefde.