palestijnse conflict

In plaats van het verleden, moeten Palestijnse Arabieren naar de toekomst kijken om het Palestijnse probleem op te lossen.

Het Palestijnse probleem in een notendop

Zowel Palestijns Arabische als Israëlische hardliners zijn het over de grenzen eens, ze claimen beide Cisjordanië als hun gebied. Het verschil is dat de ene groep het gebied tussen de Jordaan en de Middellandse Zee jodenvrij wil hebben, de andere groep wil juist dat hier de joden een overheersende groep vormen. Gezien de reeds 22 bestaande Arabisch islamitische landen, met een gezamenlijke oppervlakte van zo’n 13,15 miljoen km² (een kleine duizend maal de oppervlakte van Israël), en Israël de enige joodse staat ter wereld is, is alleen dit al een argument om meer gewicht te geven aan de joodse claim. Daarnaast hebben Arabische landen, en wel in het bijzonder de Palestijnse pseudostaatjes in Filistea, Judea en Samaria, geen beste staat van dienst op het gebied van democratie, mensenrechten en de kwaliteit van het openbaar bestuur.

Waarheid 1: Israël zal blijven bestaan

Door middel van vijf oorlogen (1949, 1956, 1967, 1973, 2023-2024 en de voortdurende oorlogen tussen Israël en de non-state actors Hamas en Hezbollah, hebben de omringende staten hun best gedaan om Israël van de kaart te vegen. Dat is niet gelukt, Israël is in al die jaren alleen sterker en succesvoller geworden. Israël kent een gezonde demografie en staat bekend als een start up nation met een bloeiende economie. De meest realistische inschatting is dus, hoe vervelend dat ook is voor de talloze Hamas, Hezbollah en Houthi fanboys, dat Israël zal blijven bestaan. Alle pogingen om hier verandering in te brengen hebben averechts gewerkt.

Waarheid 2: De Palestijnse Arabieren worden als pion gebruikt, wat het Palestijnse probleem vergroot

Er zijn een aantal landen in de regio, dit zijn na de collaps van het seculier-Arabische blok op dit moment Iran en zijn vazalstaten, verder Turkije en Qatar, die de Palestijnse Arabieren zien als ideale pionnen om de Israëli’s het leven zuur te maken. De Palestijnse Arabieren gaan hier gewillig in mee. In plaats van voor hun eigen belang te kiezen, kiezen ze voor een kansloze “heldenrol”. Mogelijk in de innige overtuiging dat ze hiermee een plaatsje in de islamitische hemel verdienen. Door bekende psychologische verschijnselen zoals de sunk cost fallacy en religieuze beneveling, houden ze halsstarrig vast aan onhaalbare doelen.

Soennieten geloven dat ze door de religieuze belasting zakat te doneren aan jihadisten, zoals Hamas, ze zelf ook een plaatsje in de islamitische hemel Jannat kunnen verdienen. Een martelaarseconomie dus, die je zou kunnen vergelijken met de middeleeuwse aflaten. Opmerkelijk genoeg zijn de leiders van Hamas dan weer wat minder happig om hun kinderen de martelaarsdood te gunnen.

Waarheid 3: Een onafhankelijk seculier Palestina, naast Israël en Egypte, is, hoe klein ook, een goudmijn

Zowel het Gazastrook-pseudostaatje in het voormalige Filistea, als de door de Palestijnse Autoriteit gecontroleerde gebiedjes in Judea en Samaria kennen geen noemenswaardige export. De enige export van Gaza bestaat uit martelaren en martelaarsubsidies uit de Perzische Golf, de Palestijnse Autoriteit bestaat van de lonen die ingezetenen verdienen in Israël. Vanuit een economisch perspectief is dit niet het meest rationele gedrag. Gaza zou als ministaatje, net als bijvoorbeeld landjes als Luxemburg nu, flink kunnen verdienen aan bankieren, goedkope benzine, falafel bars, beach resorts, gokpaleizen, sabbatswinkels (voor het Israëlische publiek) en goedkope alcohol, sekstenten en pornografie (voor het Egyptische publiek).

De ligging tussen deze twee theocratieën light, biedt ongekende mogelijkheden voor ondernemende staatslieden met een zeeroversmentaliteit. Voor het PA-gebied zijn de mogelijkheden minder, omdat dit uit een archipel van enclaves in door Israël gecontroleerd gebied bestaat er geen arbitrage tussen Israël en een buitenland plaats kan vinden. Deze situatie kan je vergelijken met door één staat omringde staatjes als Lesotho en San Marino, waarvan Lesotho een kommervol bestaan lijdt. Hier behoren alleen goedkope benzine en sabbatswinkels tot de mogelijkheden. Toch zou dit nog steeds veel beter zijn dan de situatie nu. Zeker, als de onderdanen van deze Palestijnse staat vrij kunnen reizen.

Palestijns-Arabische mindset het voornaamste Palestijnse probleem

Als we uit gaan van deze drie waarheden, is de beste oplossing voor het Palestijnse probleem, een beperkte Palestijnse staat in Gaza en delen van Judea en Samaria. Deze staat zal niet over een leger hoeven te beschikken, immers de buurlanden Israël en Egypte zijn veel en veel sterker, en hebben er ook geen belang bij om dit staatje binnen te vallen. Dit kan echter alleen werken als de Palestijnse Arabieren een productieve mindset krijgen en gaan denken in mogelijkheden in plaats van rancune over een niet-bestaand glorieus verleden.

Helaas is dat niet het geval. Echter, niet elke Palestijnse Arabier denkt op deze rancuneuze manier. Daarom is waarschijnlijk de beste oplossing, elke Palestijnse Arabier de keuze te geven. Of de heilige oorlog tegen Israël voortzetten in een openluchtgevangenis. Of verblijf in een onafhankelijk Palestijns staatje, naar het model van bijvoorbeeld de Verenigde Arabische Emiraten, dat geen enkele vorm van islamisme of terreur tolereert. Elke Palestijnse Arabier die betrapt wordt op jihadisme, belandt eveneens in de openluchtgevangenis.