ruimtekolonisatie

Interplanetaire Snelweg

Interplanetaire Snelweg: ruimtereizen zonder energie

Erg snel gaat reizen via het Interplanetair Transport Netwerk niet, maar daar staat dan tegenover, dat er bijna geen energie nodig is om vracht van de ene planeet naar de andere te vervoeren. Is de Interplanetaire Snelweg de oplossing om de duizenden miljarden tonnen metalen in de asteroïdengordel te ontginnen?

Interplanetaire Snelweg
De Interplanetaire Snelweg bespaart zeer veel brandstof. Kunnen we hiermee het zonnestelsel ontginnen?

Weinig massa, maar wel makkelijk te ontginnen
Erg veel materiaal bevindt zich niet in de asteroïdengordel: ongeveer vier procent van de massa van de Maan. De voornaamste reden dat ruimtemijnbouwbedrijven-in-spé toch likkebaardend naar de asteroïdengordel kijken is dat de metaalconcentratie in bepaalde brokken extreem hoog is en de metalen ook gemakkelijk te bereiken zijn.

Mercurius, bijvoorbeeld, bestaat voor bijna de helft uit massief metaal, maar om bij dit metaal te komen moeten mijnbouwers door duizenden kilometers rots heen boren. Dat hoeft bij asteroïden niet: de meeste zijn kleiner dan een kilometer en zouden dus in hun geheel verwerkt kunnen worden. Ook zijn veel asteroïden losjes samenhangende groepjes stenen, ‘rubble piles’, wat mijnbouw nog veel eenvoudiger zou maken.

Het transportprobleem
Het voornaamste probleem is en blijft de brokken metaal met zo min mogelijk energie richting aarde te vervoeren. Raketten nemen doorgaans maar een paar procent van hun massa aan nuttige lading mee. De rest is raketbrandstof. Dat is niet voor niets: om bijvoorbeeld  de aarde te verlaten moet een projectiel een snelheid bereiken van 11,2 km per seconde. Dat geldt ook voor afdalende raketten: in vrije val branden ze op, of slaan ze te pletter.  Ook voor ladingen metaal uit de asteroïdengordel is er dit delta-v probleem: de gordel bevindt zich veel verder van de zon dan de aarde, waardoor ze veel meer potentiële zwaartekrachtsenergie dragen. De ladingen moeten daarom met vele kilometers per seconde afgeremd worden, wat enorm veel brandstof kost. Brandstof die ook weer meegesleept moet worden.

Lagrangepunten
Gelukkig is er goed nieuws. Er blijken complexe, steeds wisselende routes tussen de planeten te bestaan die vrijwel zonder brandstof bereisd kunnen worden. Een essentiële rol in deze brandstofbesparende routes spelen de Lagrangepunten. Dit zijn punten waarop de zwaartekracht van de zon en een planeet (of een planeet en haar maan) elkaar opheffen. De brandstofbesparende routes draaien vaak enkele malen rond de Lagrangepunten, voor een ruimtevaartuig een reis naar een andere bestemming maakt.

NASA maakte al gebruik van het interplanetaire transportnetwerk om de ruimtesonde Genesis monsters van de zonnewind terug naar aarde te laten nemen. Hierbij ging het om een reis in het aarde-maan stelsel, maar in principe kunnen ook ruimtereizen naar  Mars of verder via  het systeem worden gemaakt. De grap hierbij is tussen de Lagrangepunten heen en weer te reizen. Zo is een snelheid van 13 meter per seconde, die van een snelle wedstrijdfietser, al voldoende om van het lunaire Lagrangepunt 1 (waar de zwaartekracht van aarde en maan elkaar opheffen) naar het zon-aarde Lagrangepunt 3 te reizen (het punt achter de aarde waar de snel zwakker wordende zwaartekracht van de aarde die van de zon evenaart). Dit kost vrijwel geen brandstof.

Een vergelijkbare techniek is te gebruiken om naar bijvoorbeeld Mars of Jupiter te reizen. Wel is hier veel meer delta v nodig dan in deze situatie, maar vooral bij reizen naar JUpitermanen

Verspreidde het leven zich via de Interplanetaire Snelweg?
De lage energie waarmee meteorieten door dit netwerk kunnen reizen, betekent dat het ook een plausibele route vormt voor brokstukken aarde met daarop levende lading om heelhuids en passief de reis naar een andere planeet of maan te kunnen maken. Helaas ook voor rampasteroïden. Het scenario gaat dan als volgt. Bij een inslag door een asteroïde worden ontelbare brokstukken de ruimte in geslingerd. Enkele komen in de buurt van de Lagrangepunten terecht en worden via het Interplanetaire Transportnetwerk met relatief lage snelheid naar de Lagrangepunten van andere planeten of manen gevoerd. Zo zouden fragmenten heelhuids in een voor leven gastvrijere omgeving – bijvoorbeeld op Mars of de ijsmanen Europa en Enceladus – terecht kunnen komen.

Bron
Interplanetary Superhighway Makes Space Travel Simpler, NASA/JPL, 2002
Lagrange and the Interplanetary Superhighway, Plus Maths Magazine (2011)

De Niven Ring, een ring die de omloopbaan van de aarde beslaat, is slechts een van de ideeën vopor megastructuren die aan de orde komen.

Niven-ring: een megastructuur uit de toekomst

In de nabije toekomst zullen we de aarde verlaten en nederzettingen stichten op de maan en Mars. Maar wat gebeurt er als we verder gaan, in de iets verdere toekomst? Maak kennis met de Niven-ring, een stad zo groot als een planeet en nog veel meer.

De Niven-ring, een ring die de omloopbaan van de aarde beslaat, is slechts een van de ideeën vopor megastructuren die aan de orde komen.
De Niven-ring, een ring die de omloopbaan van de aarde beslaat, is slechts een van de ideeën voor megastructuren die aan de orde komen. Bron: Eric M. Jones – Eigen werk, CC BY-SA 4.0 (Wikimedia Commons)

Een ringwereld, of Niven-ring, is een ring die de omloopbaan van een planeet in de bewoonbare zone van een ster, zoals de aarde, beslaat. In theorie zou hiermee een enorme hoeveelheid oppervlakte er bij komen. Denk dan aan een miljoen aardes. De binnenkant van de ring kan je bekleden met oceanen, gebergten en vlakten. De hoeveelheid mensen die hierop kunnen wonen zou letterlijk astronomisch zijn. Vergelijk dit met bijvoorbeeld de Alderson Schijf.

De krachten die op een dergelijke ring zouden komen te staan, zouden enorm zijn. Kunstmatige zwaartekracht is in theorie op te wekken door die ring rond te laten draaien, maar dat betekent dan wel, dat die ring elke 3,6 dagen rond moet tollen. Dat is, omgerekend, rond de 1% van de lichtsnelheid.

Dat betekent, dat elke meteoriet van een ton die deze ring raakt, met de kracht van een atoombom inslaat. Plus, natuurlijk het probleempje dat er geen materiaal bekend is dat deze enorme krachten aan kan.

Niven-ring van unobtainium

In Larry Niven’s Ringwereld-serie is deze enorme ring gemaakt van een vorm van unobtainium, door hem scrith genoemd. Scrith blijft bijeen door de sterke kernkracht. Die inderdaad op zeer kleine afstanden de sterkste kracht is die we kennen en in principe in staat is een dergelijke ring te ondersteunen. Ware het niet, dat quarks, de deeltjes waar deze kracht op werkt, onmiddelijk een quark-antiquark paar vormen als de sterke kernkracht tussen deeltjes te groot wordt. Dit maakt het maken van een scrith-achtig materiaal op zijn zachtst gezegd, uitdagend.

Hoewel Niven prachtige SF-boeken schreef, is de naar hem beschreven Niven-ring daarom in de toekomst waarschijnlijk wat minder populair. Zelfs als we ooit een goedje zoals scrith kunnen ontwikkelen.

De binnenkant van een O'Neill cilinder. Bron: NASA/Don Davis via Wikimedia Commons

Terrabuilding in plaats van terraforming: de voordelen van O Neill cilinders

Overbevolking? Onzin, tenminste als we ruimtevaart voortvarend aanpakken. In het zonnestelsel is er voldoende materiaal voor het aanmaken van biljoenen malen de aardoppervlakte. Hoe? Door langzaam roterende O’Neill cilinders te maken.

Op aarde gebruiken we in het dagelijkse leven alleen maar de eerste meters van de aardkorst. De rest heeft voor ons maar één functie: zwaartekracht opwekken. Wat, als we die zwaartekracht op een andere manier kunnen opwekken? Dat kan: namelijk door de middelpuntvliedende pseudokracht, zoals aan de binnenkant van een ronddraaiende cilinder. Een cilinder met twee kilometer doorsnede moet bijvoorbeeld één maal per minuut roteren om een aardachtige “zwaartekracht” op te wekken.

Professor Gerard O’Neill werkte het idee van roterende ruimtekolonies verder uit en berekende, dat een cilinder van staal maximaal vier kilometer in diameter en dertig kilometer in lengte kan zijn. (Hier een artikel voor leken) Er ontstaat zo een “ruimte-eiland” met vierhonderd vierkante kilometer leefruimte, ongeveer de oppervlakte van Malta, Singapore, Texel of Andorra. Met koolstofnanovezels kunnen zelfs veel grotere ruimtekolonies met de grootte van een klein continent worden gebouwd. In deze video een grondige behandeling van het fenomeen O’Neill cilinders, zoals we die van Isaac Arthur gewend zijn.

De meest geschikte locaties voor O’Neill cilinders zijn de twee Lagrangepunten die tussen de aarde en de maan liggen: L4 en L5. Het kost daar geen energie om op dezelfde plek te blijven hangen. Deze vormen ook een ideale opstapplek voor vrachtverkeer richting de asteroïdengordel. Worden deze Lagrangepunten straks de overslagkades van het zonnestelsel?

Lees ook
Hoe is het leven in een ruimtekolonie?
Uitgeholde asteroïde

Mars, anno 2018. Een eenzaam spoor van een robotvoertuig in een desolaat landschap.

Waarom gaan we nog steeds niet de ruimte in?

In de tijd voor de financiële crisis werden we via de media gebombardeerd met mooie beloftes over bemande ruimteruimtevaart. Van tijdschriften en boeken tot TV en internet overal stond het vol met fantastische plannen. We zouden terug gaan naar de maan en vervolgens naar Mars vliegen. Ook zou ruimtetoerisme in opmars komen. Dit zou weer bemande en onbemande missies naar andere hemellichamen financieren. Diverse datums zijn genoemd en inmiddels behoren deze datums al lang weer tot het verleden. Waarom komt het er maar niet van?

Een van de vele plannen van NASA voor een basis op Mars.
Een van de vele plannen van NASA voor een basis op Mars. Bron: NASA

Herbruikbare ruimtevliegtuigen.

Na de ongelukken met de spaceshuttle Challenger in 1986 en de spaceshuttle Colombia in 2003 wist men dat deze ruimtevaartuigen niet meer veilig waren en dat een einde zou komen aan het spaceshuttle tijdperk. Er moest een opvolger komen. Dit moest een herbruikbaar toestel zijn oftewel een zogehete ruimtevliegtuig. Dit is een hybride tussen een raket een vliegtuig die verticaal kan opstijgen met gewone straalmotoren en vanaf een bepaalde hoogte in de stratosfeer overschakelt op een raketmotor. Dit bespaard veel brandstof t.o.v normale raketten en had als voordeel dat er niet telkens een nieuwe raket hoeft te worden gebouwd omdat die grotendeels opbrand in de atmosfeer. Hierdoor zouden de kosten voor een ruimtevlucht enorm dalen en kost dit slechts 10% van de lancering van een normale raket. Deze toestellen kunnen daarom ook veel meer lading en mensen in een baan om de aarde brengen. Een dergelijk toestel zou er in 2009 komen. Deze bleef uit en in 2013 eindigde het spaceshuttle tijdperk toen de Atlantis voet aan de grond zette. Vanwege beperkt budget heeft de Nasa de ontwikkeling van een herbruikbaar ruimteschip uithanden gegeven aan commerciële bedrijven. Rond die tijd waren er fantastische plannen van onder andere Burt Rutan. Zijn bedrijf had 2 toestellen ontwikkeld genaamd SpaceShipOne en SpaceShipTwo. Deze laatste kon 3 personen in een suborbitale baan krijgen (de rand van de ruimte). De bedrijven Virgin Galactic en SpaceX zou hierop gaan doorwerken en in 2015 zouden deze met dit ruimtevliegtuig de eerste 2 betalende ruimtetoeristen laten opstijgen. Van 2012 t/m 2014 werd er ook volop reclame gemaakt voor de aankoop van allerlei producten met daarop een code die je online bij de fabrikant moest invullen waarmee je een ruimtereis kon winnen. Er waren ook al volop mensen die tickets hadden gereserveerd. Inmiddels is 2015 al lang gepasseerd en is er niks geen nieuws meer over geweest. Geen ruimtetoeristen dus!

Mars, anno 2018. Een eenzaam spoor van een robotvoertuig in een desolaat landschap.
Mars, anno 2018. Een eenzaam spoor van een robotvoertuig in een desolaat landschap.

Ruimtehotel.

In 2018 dit jaar dus zou er zelfs al gewerkt aan een ruimtehotel.  Ook dit was het plan van onder meer Virgin Galactic. Het moest een satelliet zijn in de vorm van wiel die om zijn as draait en zo kunstmatige zwaartekracht kon opwekken met in het centrum van het wiel een ruimte waar met de gewichtloosheid kon experimenteren. Het wiel zou bestaan uit modules met grote ramen zodat met goed naar de Aarde kon kijken en slaap en keukenruimte bevatte. Hier kon je een week verblijven. Een fantastische ervaring als vakantie dus. Als vanzelfsprekend is hier al helemaal niets van gekomen.

 

Bemande missie naar Mars.

Ook was er rond 2015 het een en ander over de planeet Mars gaande. Er zou een bemande missie naar Mars vliegen in 2025. Bij de organisatie MarsOne kon je je aanmelden als kandidaat voor een selectie ronde. Van over de hele wereld hebben zich honderdduizenden aangemeld. Iedere ronde zou er een steeds nauwere selectie naar voren komen en uiteindelijk moest dit de meest geschikte mensen overhouden om uiteindelijk te gaan. Er zouden een paar honderd door de 2e selectie ronde zijn gekomen en deze kregen verdere training. De missie zou gefinancierd worden d.m.v een TV reality serie. Het hele proces zou 10 jaar beslaan en in 2025 zouden als eerste van reeks missies vertrekken. Bij iedere missie werd er een basis uitgebreid. En deze astronauten zouden er voor altijd blijven. Je zou toch denken dat er wel enig nieuws is over de vorderingen van dit project van MarsOne. Zelf denk ik niet dat er ook maar enig iets van terecht gaat komen en ook hebben diverse ruimtevaartdeskundigen zich hier sceptisch uitgesproken.

 

Ruimte industrie.

Het is erg raar dat er in ieder geval geen vorderingen zijn gemaakt voor ruimtetoerisme. Er zou hier veel aan verdiend kunnen worden. Dit zou zich kunnen uitbreiden naar mijnbouw op asteroïden. En uiteindelijk grote bemande structuren in de ruimte waar mensen wonen en werken.

 

 

Zitje in een ruimtekolonie.

Hoe is het leven in een ruimtekolonie?

Nu er eindelijk, na veertig jaar stagnatie, de beuk wordt gegooid in ruimtekolonisatie, wordt het tijd om na te denken over de vraag: is het leven in een ruimtekolonie iets voor mij?

We staan er niet bij stil, maar de aarde vormt een kleine oase van lucht en leven in een oneindige zee van dood en leegte. Ruimtekoloniën zijn kleine eilanden met lucht, (bij zwevende ruimtestations) kunstmatige zwaartekracht en leefbare temperaturen. Letterlijk elk molecuul lucht moet worden ontworsteld aan de omgeving. Buiten de kolonie kan je alleen in een ruimtepak komen. Buiten zonnen, of andere aardse pleziertjes is er niet bij. Toch heeft het leven in een ruimtekolonie ook voordelen. Het is een kleine, gesloten gemeenschap waar iedereen elkaar kent. Een soort ruimtedorp. Gewichtloos sporten? Het kan, in sommige gevallen.

Vervelend is dan wel weer dat je met een verrekijker in de tuin kan gluren van mensen verderop. De meest praktische manier om kunstmatige zwaartekracht op wekken is namelijk de ruimtekolonie vorm te geven als een om zijn as draaiend rond blik…

Zitje in een ruimtekolonie.
Zitje in een ruimtekolonie.

Asgardia wil de eerste ruimtenatie van de mensheid worden en erkend worden door de VN. Zal Asgardia meer worden dan alleen een droom?

Asgardia, de eerste staat in de ruimte

Meer dan een half miljoen mensen hebben zich al aangemeld als staatsburger voor Asgardia, de eerste staat-in-oprichting buiten de aarde. Anders dan in bijvoorbeeld Nederland en België, waar inburgering een moeizaam en pijnlijk proces is, ben je in enkele minuten staatsburger van Asgardia. Gewoon, door je aan te melden op de website asgardia.space. Maar wat is Asgardia precies? En wie zitten erachter?

https://youtu.be/WEiDvzOa3sU

Wat stelt Asgardia op dit moment voor?
Asgardia is opgericht door een groep mensen onder leiding van de Russische wetenschapper Igor Ashurbeyli. Op dit moment bestaat het project alleen uit de website asgardia.space en enkele Facebookgroepen, maar dit aantal is snel aan het toenemen. Vooral in middel-inkomenslanden, zoals Roemenië en Iran, is Asgardia populair.  De aanvragen voor staatsburgerschap komen uit de gehele wereld. Op nummer 1, met meer dan 130 000 aanvragen, staat het qua bevolking grootste land ter wereld, China. Maar ook de Verenigde Staten (55 000),  Turkije, Brazilië en het Verenigd Koninkrijk zijn opmerkelijk goed vertegenwoordigd. Nederland en België staan relatief gezien in de middenmoot met rond de duizend aanmeldingen.

Filosofie achter Asgardia
Op dit moment is het landjepik in de ruimte al in volle gang. Landen met een gevorderd ruimtevaartprogramma, zoals de VS en China, hebben een veel gunstiger uitgangspositie dan de rest van de mensheid. Er dreigt een verplaatsing van de aardse conflicten naar de rest van het heelal. Althans: onze directe omgeving, want er is nog geen sneller-dan-licht aandrijving ontwikkeld. Asgardia wil een wettelijk framework worden voor alle activiteiten buiten de aarde. Een soort Galactische Federatie in wording. Zo kan ieder mens ter wereld betrokken worden. Asgardia heeft ook een betekenis in de mythologie: het is genoemd naar Asgard, de mythische stad in de wolken waar de Asen, de Germaanse goden, leven.

Asgardia wil de eerste ruimtenatie  van de mensheid worden en erkend worden door de VN. Zal Asgardia meer worden dan alleen een droom?
Asgardia wil de eerste ruimtenatie van de mensheid worden en erkend worden door de VN. Zal Asgardia meer worden dan alleen een droom?

Wat zijn de plannen van Asgardia?
Op dit moment zijn er nog weinig beschikbare hulpbronnen. De bedragen om elke inwoner van Asgardia van een ruimtevilla te kunnen voorzien zijn letterlijk astronomisch. Dit wordt pas praktisch haalbaar als we complete asteroïden zoals Eros kunnen ombouwen tot ruimtestad. Dit ligt ver buiten de mogelijkheden nu. Het eerste programmapunt wordt daarom bescheiden: het bouwen van een satelliet. De initiatiefnemers hopen dat zich vanzelf een groep enthousiastelingen ontwikkelt, die de benodigde technologie en kapitaal voor verdergaande ruimteactiviteiten ontwikkelt.

Complot van de Illuminati
Oplettende lezertjes hebben waarschijnlijk al het Oog van Horus op de afbeelding ontdekt, en de Levensbloem. Beide zijn bekende occulte symbolen. Reden voor samenzweringstheoretici om zich uit te leven. Een van de vermakelijker video’s, met heerlijk sinistere synthesizerstem, die we de visionairen niet willen onthouden nemen we hier onder op.

https://youtu.be/RvjLlS4Q7a0

Het koloniseren van Mars is relatief het minst moeilijk. Alleen Mercurius komt in de buurt. Nasa

Video: het koloniseren van het binnenste deel van het zonnestelsel

Met de plannen van Elon Musk, Mars One en de diverse naäpers om naar Mars te gaan, staat ruimtekolonisatie weer volop in de belangstelling. In deze video van Isaac Arthur en Fraser Cain (Universe Today) een overzicht.

Het binnenste deel van het zonnestelsel kent veel zonlicht en is rijk aan metalen en silicaten. Water is in het binnenste deel van het zonnestelsel relatief gezien schaars: alleen de aarde en in mindere mate Mars beschikken over veel water. Dit schept unieke uitdagingen. Aantrekkelijk aan deze aardachtige planeten (waar we om praktische redenen de Maan bij zullen rekenen) is de korte afstand tot de aarde en de relatief aardachtige leefomstandigheden, al zijn grote tecynische aanpassingen nodig om mensen in leven te houden.

Het koloniseren van Mars is relatief het minst moeilijk. Alleen Mercurius komt in de buurt. Copyright: Bryan Versteeg / Spacehabs.com
Het koloniseren van Mars is relatief het minst moeilijk. Alleen Mercurius komt in de buurt. Copyright: Bryan Versteeg / Spacehabs.com

Artist impression van een oceaanplaneet door Luciano Mendez. Bron. Wikimedia Commons

Oceaanwereld gastvrij voor de mens?

Wij bewonen een planeet waarvan meer dan tweederde van de oppervlakte uit water bestaat. Wat dat betreft hebben we geluk. Was er veel minder water geweest, zoals op Mars, dan hadden zich hooguit bacteriën en andere eenvoudige levensvormen gevormd. Het omgekeerde is ook mogelijk. Stel, de aarde is een oceaanwereld. Hoe had de aarde er uitgezien als er veel meer water aanwezig was geweest dan nu?

Oceaanwerelden waarschijnlijk
Het antwoord: als een oceaanplaneet, waarbij geen land aanwezig is. Dit is waarschijnlijk meer de regel dan de uitzondering bij planeten rond dwergsterren. De manen van Jupiter en Saturnus bestaan voor een groot deel uit waterijs. Als een maan zoals de Jupitermaan Ganymedes, maar dan met de grootte van de aarde, in de bewoonbare zone terecht was gekomen, was het een oceaanwereld geweest. Leven zal moeite hebben te ontstaan op diepe oceaanwerelden – wat dat betreft zijn rotsspleten of een ander milieu waarin zich afgesloten compartimenten vormen geschikter. Als het leven zich er eenmaal heeft gevestigd, verandert de zaak en kan zich een uitgebreid ecosysteem ontwikkelen. Dit zal variëren van eencelligen tot rovers, kwalachtige dieren en walvisachtige planktoneters. Dit is per slot van rekening op aarde ook meerdere keren gebeurd – denk aan de walvishaai.

Geen technisch geavanceerde buitenaardse beschavingen
Het is vrij onwaarschijnlijk dat zich op oceaanplaneten technisch geavanceerd intelligent leven ontwikkelt. Er zijn geen metalen en vuur, wat nodig is om betekenisvolle techniek te ontwikkelen. Het is goed mogelijk dat er intelligente, geavanceerde soorten op een oceaanplaneet voorkomen. Octopussen en walvisachtigen behoren tot de intelligentste diersoorten. Wel zullen ze de hulp van een buitenwereldse levensvorm, de mens bijvoorbeeld, nodig hebben om te ontsnappen – of welke technologische vooruitgang boven steentijdniveau dan ook te maken.

Voor menselijke bewoning zijn oceaanwerelden verder prima geschikt, althans: als zich geen gifstoffen in het water of de atmosfeer bevinden. Deze planeten beschikken waarschijnlijk over een zuurstofatmosfeer – de waterstof is ontsnapt. Een te hoog zuurstofgehalte (partiële zuurstofdampdruk groter dan 2,5 maal die van de aarde) is dodelijk.

Is de gasdruk veel hoger dan op aarde, dan kunnen zich grote, gevleugelde organismen vormen. Wellicht zelfs wolken van zwevende micro-organismen zoals algen.

Hoe zou de mens zich op oceaanwerelden kunnen vestigen?
Op aarde bestaan er enkele volkeren die vrijwel hun gehele leven op zee doorbrengen. Wel wonen deze in paalwoningen, wat op een oceaanplaneet, met vele kilometers diepe zeeën onpraktisch is. Menselijke kolonisten zullen dus hun habitat moeten laten drijven.  Grondstoffen kunnen in theorie van de zeebodem worden gehaald, als deze niet dieper is dan enkele kilometers, zoals op aarde. Bij echt diepe oceanen van tientallen kilometers diepte, zoals die op extreme oceaanwerelden worden verondersteld, ontstaat op grote diepten een verpletterende druk. Water gaat dan over in ijs-VII. Dit zou dan de zeebodem vormen en het winnen van delfstoffen vrijwel onmogelijk maken. Ook zal het water erg voedselarm zijn. De enige opties zijn dan het gebruiken van in water opgeloste mineralen zoals carbonaten, plastics en vanuit elders in het planetenstelsel metalen en silicaten oogsten. Voor ons is dit totaal onpraktisch, maar vergeet niet dat een beschaving die in staat is naar een exoplaneet te reizen, er weinig moeite meer mee zal hebben. Waarschijnlijk is de mensheid er al in geslaagd de planetoïdengordel en de Trojanen van Jupiter te oogsten tegen de tijd dat de eerste interstellaire kolonisatie start.

Artist impression van een oceaanplaneet door Luciano Mendez. Bron. Wikimedia Commons
Artist impression van een oceaanplaneet door Luciano Mendez. Bron. Wikimedia Commons

De atmosfeer van Venus is volkomen onadembaar, maar bevat veel nuttige grondstoffen om bijvoorbeeld plastics van te maken. Bron: Wikimedia Commons

NASA plant drijvende steden boven Venus

Er is een plek elders in dit zonnestelsel met ongeveer aardse temperaturen, zwaartekracht en luchtdruk. Er is een dikke beschermende atmosfeer en de hoeveelheid zonlicht is ruim voldoende. Kortom: ideaal voor menselijke bewoning.

https://www.youtube.com/watch?v=35y-f5X71Ck

Er is alleen een klein probleempje. Deze comfortabele plek bevindt zich vijftig kilometer hoog in de atmosfeer van Venus. De oppervlakte van Venus is namelijk vermoedelijk de dodelijkste plek in het zonnestelsel. NASA heeft nu een oplossing bedacht: een drijvende stad. Hoe realistisch is dit plan? En richten we onze aandacht niet beter op Venus, dan op Mars?

De atmosfeer van Venus is volkomen onadembaar, maar bevat veel nuttige grondstoffen om bijvoorbeeld plastics van te maken. Bron: Wikimedia Commons
De atmosfeer van Venus is volkomen onadembaar, maar bevat veel nuttige grondstoffen om bijvoorbeeld plastics van te maken. Bron: Wikimedia Commons

Living of the planet
De atmosfeer van Venus bestaat uit kooldioxide (96,5%), stikstof (3,5%), zwaveldioxide (0,015%), argon, waterdamp en zwavelzuur (sporen;zie grafiek). Hiermee bevat ze overvloedige hoeveelheden van de elementen stikstof, zuurstof, koolstof en zwavel. Alleen  waterstof is zeer schaars: de schaarse aanwezige waterstof maakt deel uit van zwavelzuur en een spoor waterdamp.

Van kooldioxide en stikstof kunnen plastics gemaakt worden, zeker gezien de overvloedige hoeveelheden zonne-energie. De zonneconstante boven Venus is twee keer zo hoog als boven de aarde. Deze plastics zullen dan polycarbonaten of soortgelijke verbindingen zijn. Gezien de schaarste van waterstof en afwezigheid van belangrijke elementen als fosfor en metalen in de atmosfeer van Venus, is Venus een logische  bestemming en overlaadstation voor ladingen erts en waterijs uit de planetoïdengordel. De dikke atmosfeer is namelijk ideaal om af te remmen. Kortom: verprutsen we als mensheid de grote kans om een ruimtevarende soort te worden niet, dan zullen we vermoedelijk nog veel van Venus horen in de komende decennia.

Verder lezen:
HAVOC projectpagina (NASA)
Uitgebreider artikel
Ruimtekolonisatie Venus

Hoe bouw je een nieuw zonnestelsel?

Michio Kaku: geliefd door sommigen, zoals ik, hartgrondig gehaat door anderen, zoals mijn vriendin. Dus na enig meningsverschil nu toch Dr. Yoda himself, met een handzaam instructiefilmpje hoe je van een saai, doorsnee zonnestelsel een coole Dysonschil maakt.

Een Dysonschil is een kunstmatige bolschil rond een zon, doorgaans in de Goldilockzone waar vloeibaar water kan bestaan. Kleed deze aan met water, bergen en een artistiek landschapje en de eerstkomende paar miljoen jaar kom je geen ruimte tekort. Wel moet de schil uit losse elementen bestaan.
Een Dysonschil verveelvoudigt de hoeveelheid bewoonbaar oppervlak in een planetenstelsel enorm. Alleen heb je er astronomisch veel materiaal voor nodig. Een planeet ter grootte van Venus uit elkaar slopen zou dus handig zijn.

dyson-sphere-artist

Lees ook
Speurtocht naar Tweede Trap van Kardashev begonnen
Holle aarde rond een witte dwerg mogelijk?
De vijf trappen van Kardashev