ruimtevaart

Wat als de Sovjets als eerste op de maan waren geland? - alternatehistory.com

Video: wat als de Sovjets de maanrace hadden gewonnen?

In 1969 beslisten de Verenigde Staten de ruimterace met de Sovjet-Unie definitief door als eerste land op aarde een mens op de maan te laten landen. Hierna zakte het ruimtevaartprogramma van de Amerikanen in elkaar en werden er bijna 200 miljard dollar weggegooid aan de Space Shuttle. Maar wat als de Sovjets als eerste op de maan waren geland?

Er zijn goede redenen om aan te nemen dat, getuige de winnaarsmentaliteit van de Amerikanen, de ruimterace nog enkele jaren in volle hevigheid was doorgegaan en de eerste mensen op Mars rond hadden gelopen. Wat denken jullie?

Wat als de Sovjets als eerste op de maan waren geland? - alternatehistory.com
Wat als de Sovjets als eerste op de maan waren geland? – alternatehistory.com
De meetopsteling van Tajmar.

‘Massaloze EM-Drive maakt bemande reis naar Pluto mogelijk’ – update

De omstreden EM-Drive belooft een einde aan de gevaarlijke en dure chemische raketten. En hij werkt, zegt nu een tweede, onafhankelijk onderzoeksteam. Met een slag om de arm.  Kunnen we nu eindelijk de mens naar verre bestemmingen zoals Pluto sturen?

Het probleem met raketten
In de ruimte is er geen lucht, of een oppervlak om je tegen af te zetten. De enige praktische methode om vooruit te komen is daarom om je af te zetten tegen iets dat je meebrengt: raketbrandstof. Door deze brandstof weg te stuwen, vliegt de raket de andere kant op. (Er zijn andere in principe werkende methoden, zoals zonnezeilen en je afzetten tegen de zonnewind of magnetische veld, maar deze zijn nu nog in het experimentele stadium).

Raketten die een lading tot buiten het zwaartekrachtsveld van de aarde moeten brengen, kunnen maar een paar procent nuttige lading meenemen.  De rest van de raket bestaat uit raketbrandstof, plus het omhulsel. Het grootste deel van deze brandstof wordt gebruikt om de andere brandstof omhoog te slepen.

EM Drive als oplossing?
Als je elektromagnetische straling (bijvoorbeeld licht of radiostraling) in tegengestelde richting schijnt, kan je ook je raket wegduwen. Die druk is alleen gewoonlijk miniem. Dat komt door de lichtsnelheid c in de noemer, een enorm groot getal: met bijvoorbeeld een energieflux Ef van 1000 watt vermogen, denk: grote magnetron, wek je slechts

[latex]P_{reflect} = \frac{2E_f}{c} \cos^2 \alpha[/latex]

(onder een rechte hoek α=0, dus (cos 0)2=1)

dus 2 * 1000 / 300 000 000 * 1 = rond de 1,5 miljoenste newton stuwkracht op. Nog niet voldoende om een zandkorrel mee in de lucht te houden. Niet echt praktisch dus. Ter vergelijking: met diezelfde 1000 watt kan je een elektrische fiets 80 km per uur laten rijden, of een gemiddelde volwassen man stil laten hangen in de lucht.

Een uitvinder, de verder goed aangeschreven Britse lucht- en ruimtevaartingenieur Roger Shawyer, denkt een uitweg te hebben gevonden.
De uitvinder beweert dat zijn EM Drive veel beter kan dan dit, omdat hij gebruik maakt van vacuümvoortstuwing. Het vacuüm is volgens de kwantummechanica niet werkelijk leeg, maar gevuld met zeer kort levende ‘spookdeeltjes’. De EM Drive zou zich hiertegen afzetten.

Volgens schattingen van NASA kan een verbeterde versie van de EM Drive Pluto in 18 maanden bereiken, of Mars in twee maanden.

Zeer omstreden
Deze verklaring is zeer omstreden (al blijkt het vacuüm rondtollende stofjes wel degelijk langzaam af te kunnen remmen). Volgens mainstream fysici, zoals natuurkundige en science fictionschrijver Greg Egan en wiskundig fysicus John Baez gaat het hier om een motor, die zich (als hij zou werken) impuls levert uit het niets, met andere woorden: de zo ongeveer heiligste natuurkundige wet, de wet van behoud van impuls, met voeten treedt.

De meetopsteling van Tajmar.
De meetopsteling van Tajmar.

Persoonlijk denk ik dat beide heren, en Motl, hier te stellig zijn. Er kan wel degelijk impuls door ruimtetijd geleverd worden: denk bijvoorbeeld aan zwaartekrachtsgolven, het (nog niet aangetoonde, wel voorspelde) Unruh effect en de eerder beschreven vacuümafremming van stofjes.

Elektromagnetische velden polariseren de virtuele deeltjesparen in het vacuüm. Mogelijk vindt er toch impulsoverdracht tussen deze velden en de gepolariseerde deeltjesparen plaats. Of gedragen die gepolariseerde virtuele deeltjesparen zich als een Bose-Einstein condensaat, dat in ieder geval in atomaire materie de lichtsnelheid c sterk terug kan brengen. Daardoor zou het rekensommetje boven een honderden keren zo grote uitkomst krijgen. Deze mogelijkheden moeten nagetrokken worden. Dit zou werkelijk een wereld aan mogelijkheden openen. Zou je vacuüm net als een vloeistof kunnen manipuleren, dan kan je antizwaartekracht opwekken en de tijd vertragen.

Werkzaamheid in drie experimenten aangetoond
In drie onafhankelijke experimenten is nu de werkzaamheid van de EM Drive aangetoond, althans: is een voortstuwing gemeten die veel groter is dan de minieme voortstuwing die de stralingsdruk kan leveren. Shawyer zelf claimde dat zijn EM Drive inderdaad meetbare stuwing produceerde. Een Chinees team bereikte vergelijkbare resultaten. Dat is duizenden malen meer dan alleen stralingsdruk. Een team van NASA produceerde met een veredelde magnetron een vergelijkbare stuwing van honderdsten newton. Omdat zowel de Chinezen als de NASA-techneuten ingenieurs zijn, geen natuurkundigen, namen veel natuurkundigen deze resultaten weinig serieus. Ze zullen wel een fout in de opstelling hebben gemaakt, is de gedachte.

Dat wordt veel moeilijker met het derde onderzoek. Een team onder leiding van de Oostenrijkse professor ruimtevaarttechniek en natuurkundige Martin Tajmar mat de impuls ook[1]. Tajmar heeft in zijn proefopstelling er werkelijk alles aan gedaan om andere verklaringen dan vacuümstuwing uit te sluiten. Toch zijn er nog enkele loopholes, al sloot Tajmar er meerdere. Tajmar blijft voorzichtig en noemt de afstotingskracht door de verbindingskabels waar de stroom doorheen vloeit een mogelijke verklaring. Toch vindt ook hij de resultaten interessant genoeg om er vervolgonderzoek naar te doen.

Zou de theorie kloppen, dan kunnen er enkele geliefde natuurkundige dogma’s over het vacuüm naar de schroothoop.

Een kleine prijs om te betalen, als daarmee het zonnestelsel voor ons openligt, zoals het team van NASA terecht opmerkte.

UPDATE: NASA vindt opnieuw anomale stuwkracht
In een vervolgtest van de EM Drive hebben NASA-medewerkers die aan het project werken, weer enkele zwakke punten gecorrigeerd in de testopstelling, meldde Paul March, een van de medewerkers, op een forum. Zo veronderstelden enkele natuurkundigen in een nog niet gepubliceerd artikel, dat de gemeten voortstuwing in feite een Lorentzkracht is. Dat is een kracht die ontstaat als een elektrische stroom door een magnetisch veld stroomt (in dit geval: het magnetische veld van de aarde). Dat lijkt met de nieuwe testopstelling uitgesloten te zijn.

Bron
1. M. Tajmar en G.Fiedler, Direct Thrust Measurements of an EMDrive and Evaluation of Possible Side-Effects, 51ST AIAA/SAE/ASEE JOINT PROPULSION CONFERENCE, 2015 (paywall); gratis versie

Het voornaamste nut van het ISS is op dit moment dit soort mooie plaatjes. Bron: NASA

Koekblik ISS kan beter opgeheven worden

Op ongeveer 400 km hoogte draait met € 100 miljard het duurste stuk ruimteschroot ter wereld. Kunnen we nog wat nuttigs doen met het International Space Station ISS, of blijft het een van de grootste fails van de ruimtevaart?

Het idee
1989. Het IJzeren Gordijn, en daarmee de wedijver tussen de Sovjets en de NAVO behoort tot het verleden. De Sovjets hadden reeds het succesvolle ruimtestation Mir in een baan om de aarde gebracht, de Amerikanen eerder in de jaren zeventig het kortlevende ruimtestation Skylab. Het International Space Station moest een symbool worden voor de samenwerking tussen oost en west.

Wat is ISS precies?
ISS is een in een lage baan om de aarde zwevende constructie van enkele tientallen modules. De modules zijn aan elkaar gekoppeld. De voor mensen toegankelijke modules, met elk ruwweg de omvang van een zeecontainer, zijn tot één geheel gekoppeld, zodat alle ruimtes bereikbaar zijn zonder ruimtewandelingen. Naast modules voor energievoorziening, life support en verblijfsruimtes voor de bemanning, zijn er veel gespecialiseerde laboratoriummodules. Hierin worden experimenten uitgevoerd die gebruik maken van de microzwaartekracht aan boord van het ISS. De menselijke bewoners vormen zelf ook een experiment: de invloed van microzwaartekracht en verhoogde blootstelling aan kosmische straling op de gezondheid.

Het voornaamste nut van het ISS is op dit moment dit soort mooie plaatjes. Bron: NASA
Het voornaamste nut van het ISS is op dit moment dit soort mooie plaatjes. Bron: NASA

Vijf ruimtevaartorganisaties nemen deel: de Amerikaanse NASA, de Europese ESA, Roskosmos, de Japanse JAXA en de Canadese CSA. Nadat de Russen de spits afbeten met hun module Zarya, is het ISS ondertussen uitgegroeid tot een voor ruimtevaartbegrippen  enorme constructie.  De totale massa is 262,2 ton en het heeft een inhoud van ongeveer 574 m³, de inhoud van een riant woonhuis. Het ISS kent een roterende bemanning van zes astronauten, en is met een geschat totaal budget van over de 100 miljard euro [1] vermoedelijk het duurste door mensenhanden gemaakte object ooit.

In 2024 willen de deelnemende landen het ISS gecontroleerd laten neerstorten in een van de aardse oceanen.

Is het ISS al dat geld en moeite waard geweest?
Steeds meer mensen vragen zich af, of de geïnvesteerde hulpbronnen in ISS niet slimmer ingezet hadden kunnen worden. Het LHC bijvoorbeeld, kostte ‘slechts’ zes miljard en heeft het bestaan van het Higgsdeeltje aangetoond. Dergelijke aansprekende onderzoeksresultaten zijn er voor het ISS niet. Alleen het kristalliseren van eiwitten schijnt bij microzwaartekracht opmerkelijke resultaten op te leveren [2]. Zelf denk ik dat het voornaamste nut van ISS is, dat er nu meer betrouwbare gegevens zijn over de effecten van langdurig leven in microzwaartekracht op de gezondheid, en hiermee de mogelijkheden voor lange bemande ruimtereizen naar bijvoorbeeld Mars of verder weg. Dit effect had ook met een veel kleiner ruimtestation bereikt kunnen worden, bijvoorbeeld de Mir.

Kunnen we het ISS naar Mars sturen?
Geloof het of niet, maar de betrokkenen bij het project zijn serieus van plan om het ISS gecontroleerd neer te laten storten. Dit zou een enorme verspilling betekenen. Het is een slimmer plan, het ISS op reis te sturen[3]. Het ISS zou als ruimtestation in een omloopbaan rond Mars bijvoorbeeld wel degelijk nuttig zijn. Een geavanceerd lab op enkele tientallen kilometers boven Mars (de atmosfeer van Mars is veel dunner dan de aardse), gecombineerd met een bemande missie op de oppervlakte, zou een grootschalige Marsmissie praktisch en betaalbaar maken. ISS is nu niet echt geschikt voor een lange ruimtereis, maar dat verandert als het station wordt omgebouwd tot een compacte vorm. De lage parkeerbaan van ISS betekent dat grote hoeveelheden brandstof en boosterraketten vrij gemakkelijk kunnen worden aangevoerd van Aarde. Ook zou een internationale bemanning uit nu ruziënde entiteiten zoals de VS, Rusland, India, China, Brazilië en de EU, samen op weg naar een onbekende en mysterieuze wereld, meer voor internationale verbroedering doen dan het nu vrij zinloze ruimtehotel vlak boven ons hoofd.

Bronnen
1. How much does it cost? – ESA
2. Is the International Space Station Worth $100 Billion? – Space.com
3. Send it somewhere special – Michael Benson in Washington Post

Volgens Miguel Alcubierre is een warp drive, waarmee je je sneller dan het licht kan verplaatsen, natuurkundig mogelijk. Bron/copyright: http://www.startrekdesktopwallpaper.com/

Docu: de toekomst van ruimtereizen en de ontdekking van buitenaards leven

Een sprong in de wat verdere toekomst deze keer. Als de aliens ons niet komen bezoeken, dan zoeken wij ze toch lekker zelf op. Dan moeten we natuurlijk wel even probleempjes zoals de lichtsnelheidsbarrière of onze beperkte levensduur oplossen. Grootheden als Michio Kaku gaan op de hun welbekende meesterlijke wijze helemaal los in deze überspannende docu, waarin de mogelijkheden voor interstellaire reizen en de mogelijkheden om buitenaards leven te vinden uiteen worden gezet.

Oftewel: Albert, eat this. Aliens, zet de koffie alvast maar klaar. We komen eraan! Ooit.

Volgens Miguel Alcubierre is een warp drive, waarmee je je sneller dan het licht kan verplaatsen,  natuurkundig mogelijk. Bron/copyright: http://www.startrekdesktopwallpaper.com/
Volgens Miguel Alcubierre is een warp drive, waarmee je je sneller dan het licht kan verplaatsen, natuurkundig mogelijk. Bron/copyright: http://www.startrekdesktopwallpaper.com/

Video: Wanderers

Ver in de diepten van ons heelal wachten talloze werelen om ontdekt te wordem en door mensen betreden te worden. Erik Wernquist maakte deze korte, maar zeer indrukwekkende film van drie minuten, over een toekomst waarin de mensheid uitwaaiert over het zonnestelsel. Hoe zou het zijn, door de ringen van Saturnus te zweven, in een ruimtestation te leven of de immense schijf van Jupiter te zien opkomen als je wakker wordt?

Wil je deze ervaring zo levensecht mogelijk meemaken, vergroot deze clip dan maximaal en als je een beamer of thuisbioscoop hebt, zet deze dan aan. De stem van de bekende, inmiddels geruime tijd overleden Amerikaanse wetenschapspopularisator en astronoom Carl Sagan begeleidt de beelden.

earth-sunrise-on-horizon

Zo zien ESA-denkers een 3D-geprinte maanbasis voor zich van bewerkt regoliet. Bron: ESA

Hoe 3D printen we een maanbasis?

Na veertig jaar afwezigheid lokt onze metgezel weer. Deze keer zijn er vergevorderde plannen voor een maanbasis. Ook ruimtevaartorganisatie ESA laat zich niet onbetuigd. Zal 3D printen onze langgekoesterde droom van menselijke bewoning op een ander hemellichaam eindelijk in vervulling laten gaan?

Een basis op de maan bouwen lijkt op het eerste gezicht een krankzinnig plan. Voor beton heb je bijvoorbeeld water nodig, een verbinding die uitermate schaars is op de maan, om maar te zwijgen over kalksteen, dat afkomstig is van versteende overblijfselen van waterorganismen. Een bouwploeg is wekenlang aan het bouwen en moet voorzien worden van water en voedsel. Schijn bedriegt echter, door een technische doorbraak die ongeveer een decennium geleden bereikt is.

Zo zien ESA-denkers een 3D-geprinte maanbasis voor zich  van bewerkt regoliet. Bron: ESA
Zo zien ESA-denkers een 3D-geprinte maanbasis voor zich van bewerkt regoliet. Bron: ESA

Naar blijkt, kan het overvloedig aanwezige maanregoliet of maanstof, een poederlaag die enkele meters dik is, met een magnetron in maanbeton, lunarcrete veranderd worden [1]. Hierbij kitten de losse deeltjes aan elkaar en vormen een massief materiaal. Ongeveer wat er in een SLS 3D printer gebeurt.
ESA gebruikt een meer traditioneel systeem. Een industrieel consortium onder leiding van de Europese ruimtevaartorganisatie ESA, met als bekendste deelnemer de visionaire 3D-huizenontwikkelaar Enrico Dini, is er in geslaagd een 3D printer te ontwikkelen die maanstof kan verwerken tot min of meer bewoonbare onderkomens. Wel werkt deze printer met enkele materialen die niet voor het grijpen liggen op de maan, zoals magnesiumoxide en een niet nader gespecificeerde zoutoplossing, waarin vermoedelijk het schaarse water het oplosmiddel is. ESA denkt het waterprobleempje op te lossen door de maanbasis in de Shackleton krater op de zuidpool van de maan te bouwen. Daar moeten zich in het eeuwige duister van de Shackleton kraterbodem kleine voorraden waterijs bevinden. Een andere aantrekkelijke kant van de Shackletonkrater is dat zich hier een “piek met eeuwig licht” bevindt. Geen overbodige luxe op de maan, waar rond de twee weken duisternis, twee weken zon afwisselen en zo enorme hoeveelheden batterijen zou vereisen. Het door ESA voorgestelde stulpje zou in ongeveer een week gebouwd kunnen worden.

Een elegantere methode is uiteraard om structuren zonder water te maken, door alleen met bundels zonlicht regoliet te smelten. De Duitse kunstenaar Markus Kayser deed precies dat, alleen dan met Saharazand. Volgens ESA zal hun volgende project inderdaad gebruik maken van een bundel geconcentreerd zonlicht[3]. Dit zou inderdaad de hoeveelheid materiaal die van Aarde meegesleept moet worden, drastisch verminderen. De langgekoesterde droom om alleen met maanmateriaal te werken, komt zo binnen bereik.

Bronnen
1. L.A. Lawrence en T.T. Meek, Microwave Sintering of Lunar Soil: Properties, Theory, and Practice, ASCE, 2005
2. Building a lunar base with 3D printing, ESA, 2013
3. 3D printing a lunar base, ESA, 2014

Wordt het tijd om exo-politiek te gaan ontwikkelen?

alien-boyStel je voor dat we op korte termijn contact zouden leggen met intelligente buitenaardse wezens. Hoe gaan we hier politiek gezien mee om? Hebben we ideeen hoe we vanuit politiek perspectief dit contact in goede banen kunnen leiden?

Dit veld van het ontwikkelen van een politiek met betrekking tot intelligent buitenaards leven wordt ook wel exo-politiek genoemd. En dit veld is tot op heden om relatief logische redenen nog volledig niet tot onderontwikkeld. Het veld van exopolitiek ligt dan ook nog wagenwijd open. Misschien dat de visionairen hier zich eens willen wagen aan een aantal rode lijnen?

Wat verwachten we van onze eventuele buitenaardse bezoekers, wat zijn de richtlijnen waar we ze bekend mee kunnen maken om het contact op een soepele en wederzijds wenselijke manier te laten verlopen?

Wellicht een paar punten om alvast over na te denken.

Hoe gaan we om met het uitwisselen van informatie/kunst/technologie/genetische codes, etc. ?

Hoe gaan we om met de betrokken communicatie en transport logistiek. Willen we een centraal aanpsreekpunt op aarde of juist een open decentraal netwerk voor communicatie tussen een andere inteligente beschaving en de onze?

Hoe denken mensen hier erover, welke velden zijn belangrijk om te gaan ontwikkelen en kunnen we met zijn allen hier wat voorzetjes voor verstandig exopolitiek beleid neerzetten? :-)

grey-aliens-1

Aanverwante artikelen en informatie:
-) Bashar – Transformation Matters
-) Exopolitics Institute
-) Eerdere artikelen over buitenaards leven op visionair

De zonnepanelen wekken elektriciteit op om daarmee de fusie tot stand te brengen. Bron: Universiteit van Washington

Met een kernfusiemotor naar Mars

Ambitie kan een spinoff van de Universiteit van Washington in de Amerikaanse stad Seattle niet ontzegd worden. Het team wil een ‘onmogelijke’ uitdaging – een bemande reis naar Mars – volbrengen door middel van iets wat tot nu toe nog niemand gelukt is: gecontroleerde kernfusie. Hoe groot is de kans dat het team uit Seattle voor elkaar krijgt wat nog niemand is gelukt?

De zonnepanelen wekken elektriciteit op om daarmee de fusie tot stand te brengen. Bron: Universiteit van Washington
De zonnepanelen wekken elektriciteit op om daarmee de fusie tot stand te brengen. Bron: Universiteit van Washington

De uitdaging
De planeet in het zonnestelsel die de meest leefbare omstandigheden heeft voor mensen – als we de atmosfeer van Venus op 50 km hoogte even buiten beschouwing laten – is Mars. De daglengte op Mars is een half uur groter dan op aarde. Ook zijn de temperaturen op Mars weliswaar erg laag, maar met een bereik van +25 tot -180 graden Celsius niet onoverkomelijk laag. Dat maakt Mars, met misschien de polen van Mercurius, de aantrekkelijkste bestemming voor een bezoek door astronauten. Het voornaamste probleem is de enorme delta v, snelheidsverandering, die nodig is om Mars te bereiken. Hiervoor is veel brandstof nodig en ook brandstof kent een (hoge) massa, waardoor slechts 3% van een raket uit nuttige lading bestaat. Een enkele lancering kost hierdoor al tientallen miljarden. Een lagere delta v betekent een lange reistijd, wat gezondheidsproblemen voor astronauten zal opleveren.

Kernaandrijving
De energiedichtheid van nucleaire brandstoffen is zes ordes van grootte (rond de factor miljoen dus)  groter dan die van chemische brandstoffen. Hierdoor hoeft veel minder brandstof meegesleept te worden. Kernaandrijving is daarmee de meest effectieve methode om het zonnestelsel open te leggen. Overigens blijft reactiemassa nodig, omdat raketten zich voortbewegen door het uitstoten van gassen. Wel daalt de hoeveelheid benodigde reactiemassa drastisch, omdat de uitgestoten deeltjes bij kernreacties relativistische snelheden bereiken, waardoor een veel hogere impuls wordt opgewekt dan bij chemisch aangedreven raketten. Hiermee behoren reizen naar Mars die slechts enkele maanden duren tot de mogelijkheden.

Fusieraket
Op dit moment bestaan er geen kernfusiecentrales die netto energie opwekken. De allerbest presterende kernfusiecentrale, de Britse tokamak JET, bereikte in 1997 plm. 65% van de toegevoerde energie. Toch is het principe van kernfusie redelijk simpel: het met precies de goede energie laten botsen van lichte atoomkernen om ze samen te laten smelten tot zwaardere atomen. Omdat deze energie zeer nauw begrensd is en er al snel chaotische effecten optreden, is er zestig jaar na de eerste kernfusie-experimenten nog steeds geen werkende kernfusiecentrale.

MSNW LLC denkt in staat te zijn om dit probleem op te lossen. Het bedrijf, een spin-off van de universiteit van Washington, heeft een techniek ontwikkeld om fusiebrandstof samen te persen met behulp van imploderende metalen ringen. Binnen deze ringen wordt een plasma  van fusiebrandstof geschoten, die door het extreem samenpersen in een extreem sterk magnetisch veld, een voldoend hoge temperatuur en dichtheid bereikt voor kernfusie. Aldus de theorie, want hoewel alle deelcomponenten van het systeem getest zijn en uitstekend blijken te werken, is er nog steeds geen proof-of-concept proef uitgevoerd waarbij daadwerkelijk voortstuwing wordt opgewekt. Wel is al (subkritische) kernfusie tot stand gebracht.
De eerste proeven met het complete systeem zullen zomer 2013 plaatsvinden.

Bron
Universiteit van Washington

Video: zeven zenuwslopende minuten

Vijf augustus 2012 landt de Marsrover Curiosity op Mars. Tenminste: als alles goed gaat. De rode planeet is namelijk een bijzonder lastige plaats om te landen door de dunne atmosfeer. Deze astmosfeer, met een dichtheid van een procent van de aardse atmosfeer, is dicht genoeg om ruimtevaartingenieurs te dwingen er rekening mee te houden, d.w.z. eenvoudige Newtoniaanse natuurkunde werkt niet zonder meer, maar nauwelijks geschikt om af te remmen of te glijden. Al verschillende Marslanders, waaronder de Beagle van ESA, overleefden hun landing niet.

Niet voor niets heerst er bij het JPL van NASA nu hoogspanning. Zal de ingewikkelde landingstechniek werken? We weten het pas na 5 augustus.