Geen enkele redactie van de Nederlandse mainstream media durfde het aan om een link te plaatsen naar een video-opname, of de letterlijke tekst, van de toespraak van de Amerikaanse vicepresident J.D. Vance. Een zeer opzienbarende toespraak, die er onder meer toe leidde dat de voorzitter van de Munich Security Conference in huilen uitbarstte. Op Visionair.nl kennen wij een dergelijke angst niet. Omdat deze speech historisch is en van visionair belang, plaatsen wij deze.
Hieronder de volledige vertaling van de speech, die Jack D. Vance gaf, in het Nederlands.
Een van de zaken waar ik het vandaag over wilde hebben, zijn natuurlijk onze gedeelde waarden. En, weet je, het is geweldig om terug te zijn in Duitsland. Zoals je eerder hoorde, was ik hier vorig jaar als senator van de Verenigde Staten. Ik zag minister van Buitenlandse Zaken David Lammy en maakte een grapje dat we vorig jaar allebei andere functies hadden dan nu. Maar nu is het tijd voor al onze landen, voor ons allemaal die het geluk hebben gehad om politieke macht te krijgen van onze respectieve volkeren, om deze wijs te gebruiken om hun leven te verbeteren.
Ik wil zeggen dat ik het geluk had om hier wat tijd door te brengen buiten de muren van deze conferentie in de afgelopen 24 uur, en ik ben enorm onder de indruk van de gastvrijheid van de mensen, zelfs natuurlijk terwijl ze nog nasidderen van de gruwelijke aanval van gisteren. De eerste keer dat ik ooit in München was, was eigenlijk met mijn vrouw, die hier vandaag bij me is, tijdens een persoonlijke reis. Ik heb altijd van de stad München gehouden en ik heb altijd van haar mensen gehouden.
Ik wil alleen maar zeggen dat we zeer geraakt zijn en dat onze gedachten en gebeden bij München en iedereen die getroffen is door het kwaad dat deze prachtige gemeenschap is aangedaan, zijn. We denken aan jullie, we bidden voor jullie, en we zullen zeker achter jullie staan in de komende dagen en weken.
We komen natuurlijk samen op deze conferentie om veiligheid te bespreken. En normaal gesproken bedoelen we daarmee bedreigingen voor onze externe veiligheid. Ik zie hier vandaag veel grote militaire leiders verzameld. Maar hoewel de regering-Trump zich grote zorgen maakt over de Europese veiligheid en gelooft dat we tot een redelijke overeenkomst kunnen komen tussen Rusland en Oekraïne, geloven we ook dat het in de komende jaren belangrijk is dat Europa een grote stap zet om voor zijn eigen defensie te zorgen. De dreiging waar ik mij echter het meest zorgen over maak als het gaat om Europa, is niet Rusland, het is niet China, het is geen andere externe actor. Waar ik mij zorgen over maak, is de dreiging van binnenuit. De terugtrekking van Europa uit enkele van zijn meest fundamentele waarden: waarden die gedeeld worden met de Verenigde Staten van Amerika.
Ik was verbaasd dat een voormalige Europese commissaris onlangs op televisie verscheen en verheugd klonk dat de Roemeense regering net een hele verkiezing had geannuleerd. Hij waarschuwde dat als de dingen niet volgens plan verlopen, hetzelfde in Duitsland zou kunnen gebeuren.
Nu zijn zulke achteloze uitspraken schokkend voor Amerikaanse oren. Jarenlang is ons verteld dat alles wat we financieren en ondersteunen in naam van onze gedeelde democratische waarden is. Alles, van ons Oekraïnebeleid tot digitale censuur, wordt gepresenteerd als een verdediging van de democratie. Maar wanneer we Europese rechtbanken verkiezingen zien annuleren en hoge functionarissen anderen dreigen te annuleren, moeten we ons afvragen of we onszelf wel aan een voldoende hoge standaard houden. En ik zeg ‘onszelf’, omdat ik er fundamenteel in geloof dat we in hetzelfde team zitten.
We moeten meer doen dan praten over democratische waarden. We moeten ze ook naleven. Binnen het levende geheugen van velen van jullie in deze kamer positioneerde de Koude Oorlog de verdedigers van de democratie tegen veel meer tirannieke krachten op dit continent. En denk eens na over welke kant in die strijd dissidenten censureerde, kerken sloot en verkiezingen annuleerde. Waren zij de goede kant? Zeker niet.
En God zij dank verloren zij de Koude Oorlog. Ze verloren omdat ze noch de buitengewone zegeningen van vrijheid waardeerden, noch respecteerden. Vrijheid om te verrassen, fouten te maken, te ontdekken, te bouwen. Het blijkt dat je innovatie of creativiteit niet kunt afdwingen, net zoals je mensen niet kunt dwingen om te denken, te voelen of te geloven. En wij geloven dat deze dingen zeker met elkaar verbonden zijn. Helaas is het, wanneer ik vandaag naar Europa kijk, soms niet zo duidelijk wat er met enkele van de winnaars van de Koude Oorlog is gebeurd.
Ik kijk naar Brussel, waar EU-commissarissen burgers waarschuwden dat zij van plan zijn sociale media uit te schakelen tijdens perioden van burgerlijke onrust: op het moment dat ze iets zien dat zij als ‘haatdragende inhoud’ bestempelen. Of naar dit land [Duitsland], waar de politie invallen heeft gedaan bij burgers die ervan verdacht werden antifeministische opmerkingen online te plaatsen als onderdeel van het ‘bestrijden van misogynie’ op het internet.
Ik kijk naar Zweden, waar de regering twee weken geleden een christelijke activist veroordeelde voor deelname aan koranverbrandingen, wat resulteerde in de moord op zijn vriend. En zoals de rechter in zijn zaak huiveringwekkend opmerkte, bieden de Zweedse wetten ter bescherming van vrije meningsuiting in feite niet – en ik citeer – een ‘vrijbrief’ om alles te zeggen of te doen zonder het risico te lopen een groep met die overtuiging te beledigen.
En misschien nog verontrustender kijk ik naar onze zeer dierbare vrienden, het Verenigd Koninkrijk, waar de achteruitgang van gewetensvrijheden de basisvrijheden van religieuze Britten in het bijzonder in het vizier heeft geplaatst. Iets meer dan twee jaar geleden klaagde de Britse regering Adam Smith Conner, een 51-jarige fysiotherapeut en een oud-militair, aan voor het gruwelijke misdrijf om op 50 meter afstand van een abortuskliniek drie minuten lang stil te bidden. Hij belemmerde niemand, sprak met niemand, was gewoon stil aan het bidden. Toen de Britse politie hem opmerkte en eiste te weten waarvoor hij bad, antwoordde Adam simpelweg dat het was voor zijn ongeboren zoon, die hij en zijn ex-vriendin jaren geleden hadden geaborteerd. De agenten waren niet onder de indruk. Adam werd schuldig bevonden aan het overtreden van de nieuwe Buffer Zones-wet, die stil gebed en andere acties die de beslissing van een persoon binnen 200 meter van een abortusfaciliteit kunnen beïnvloeden, strafbaar stelt. Hij werd veroordeeld tot het betalen van duizenden ponden aan juridische kosten.
Ik zou willen dat ik kon zeggen dat dit een eenmalige fout was, een gek voorbeeld van een slecht geschreven wet. Maar nee. Afgelopen oktober begon de Schotse regering zelfs brieven te versturen naar burgers wier huizen binnen zogenaamde veilige toegangszones lagen, waarin zij waarschuwden dat zelfs privégebed in hun eigen huizen mogelijk tegen de wet in ging. Natuurlijk spoorde de regering lezers aan om medeburgers te rapporteren die zich schuldig maakten aan gedachtecriminaliteit.
Vrijheid van meningsuiting is in gevaar en, in het belang van zowel humor als waarheid, moet ik toegeven dat de luidste stemmen voor censuur soms niet uit Europa komen, maar uit mijn eigen land. De vorige Amerikaanse regering bedreigde sociale mediabedrijven en dwong hen om zogenaamde desinformatie te censureren. Desinformatie zoals bijvoorbeeld de bewering dat het coronavirus waarschijnlijk uit een laboratorium in China was gelekt. Onze eigen regering moedigde particuliere bedrijven aan om mensen het zwijgen op te leggen die iets durfden te zeggen wat achteraf een voor de hand liggende waarheid bleek te zijn.
Ik kom hier vandaag niet alleen met een observatie, maar met een aanbod. Net zoals de regering-Biden mensen leek te willen censureren, zal de regering-Trump precies het tegenovergestelde doen. En ik hoop dat we daarin kunnen samenwerken.