De kunstenaar Pablo Carlos Budassi uit Argentinië heeft een wetenschappelijk-visionaire insteek in zijn werk. Hij maakte gebruik van een logaritmische schaal om afstanden in kaart te brengen.
Zo zie je bijvoorbeeld, dat vanuit logaritmisch oogpunt, de afstand van de aarde tot het centrum van de melkweg, zo’n 25.000 lichtjaar, of 2,5 miljard maal de afstand van de zon tot de aarde, groter is dan de afstand tot de rand van het zichtbare heelal, op zo’n 70 miljard lichtjaar.
De spookachtige ring rondom de aarde en de zon is de Pegasusarm van de Melkweg. De kosmische superstructuren van vele miljoenen lichtjaren groot vind je in de vlokkerige ring. Deze wordt omringd door de ring van het licht van de eerste sterren, waarbinnen de roodverschuiving zo sterk is dat een rode tot infrarode kleur heeft.
Helemaal aan de rand zie je het deel, waar de kosmische achtergrondstraling is ontstaan. het heelal was toen veel kleiner, dichter en extreem energierijk, zo energierijk zelfs dat het uit een ondoorzichtige deeltjessoep bestond.

Meer van het prachtige werk van Budassi, maar dan in tastbare vorm vind je in zijn winkel.
Met goniometrische patronen kan je gevangen fotonen in kaart brengen. Elk deeltje is een foton in een andere toestand. Fotonen volgen een linear model waarbij de afstand van een foton oneindig is,eveneens de tijd van een foton.
De snelheid van een foton heeft wel een waarde en deze bepaald zijn plek dus niet de tijd of afstand. Twee of meer fotonen die dicht bij elkaar komen vormen atomen en moleculen. Fotonen organiseren zichzelf altijd in superpositie, daardoor wordt de laatste foton wat wordt afgeschoten de foton die reageert op alle vorige fotonen. Ze werken op zichzelf in en breiden zichzelf uit tot in de eeuwigheid. Het echte heelal ziet er uit als zandkorrels in een dunne buis die elkaar nooit raken. Maar toch hebben deeltjes interactie, hoe kan dat? Daar komt goniometrie bij kijken om de invoed te zien die twee gevangen fotonen op elkaar uitoefenen. De eindige constante snelheid van deeltjes kan je illustreren met een baan. De baan wordt altijd aangenomen om het zwaartste object, een planeet. Als twee deeltjes een snelheid hebben waarbij ze elkaars positie kruizen met een bepaalde frequentie in een bepaalde baan dan is er interactie. Ik ben nog bezig het model uit te werken.
Prima idee. Denk ook aan de wiskundige onderbouwing. ChatGPT o1 of 4o is je vriend, als je er niet uitkomt. Zo te horen