Een zwart gat is een astronomisch object, waarvan voorbij de waarnemingshorizon de zwaartekracht zo sterk is dat zelfs licht niet meer kan ontsnappen. Het is een plaats, waar de natuurwetten zoals we die kennen ophouden te bestaan. Maar wat als we zelf in een zwart gat leven?
Big Bang en singulariteit
Wiskundigen noemen iets een singulariteit, als op dit punt een functie zich ‘raar’, discontinu, gaat gedragen. Bijvoorbeeld omdat er gedeeld wordt door nul. De natuurkunde hangt van wiskunde aan elkaar, waardoor ook natuurkundigen het begrip ‘singulariteit‘ zijn gaan gebruiken voor punten in natuurkundige theorieën waarop oneindigheden optreden. Een bekend voorbeeld is het punt in een zwart gat, waarbinnen zich alle materie ophoopt, dat de singulariteit wordt genoemd. Volgens Einsteins Algemene Relativiteitstheorie is dit een punt met een grootte nul en oneindige dichtheid (al kan je met een ander coördinatenstelsel dit probleempunt ontwijken). Ook het heelal is naar alle waarschijnlijkheid begonnen als een dergelijk punt: de Big Bang. Dit heeft sommige kosmologen geïnspireerd om de vraag te tellen: wat als het heelal zoals wij dat kennen, het binnenste van een zwart gat is?
Zou het heelal in een zwart gat kunnen liggen?
Opmerkelijk genoeg: ja. Hiervoor moet je bedenken dat de waarnemingshorizon van elk zwart gat een diameter heeft, die evenredig is met de massa. Een zwart gat van twee aardmassa’s heeft dus een doorsnede (34 mm) die twee keer zo groot is als die van een zwart gat met die van de aarde (ongeveer 17 mm, de grootte van een twee-eurocentstuk). Een zwart gat met een zonsmassa is ongeveer 6 km in doorsnede. Dat klopt precies: de zon is enkele honderdduizenden keer zwaarder dan de aarde. Uiteraard is de dichtheid van het zonne-zwarte gat veel kleiner dan dat van de aarde. We kunnen doorgaan: als alle massa van de Melkweg, rond de biljoen (1.000.000.000.000) maal die van de zon, in een zwart gat zou worden gepropt, ontstaat een zwart gat groter dan het zonnestelsel. Wordt alle massa van het waarneembare heelal in een zwart gat gestort, dan is de waarnemingshorizon van het zwarte gat zo groot als: inderdaad, de rand van het waarneembare heelal…
Omgekeerde Big Bang
Het idee lijkt absurd. Toch is de structuur van ruimtetijd binnen een zwart gat zo vreemd, dat het heelal een vorm hiervan zou kunnen zijn (al wijkt dit type dan wel sterk af van de bekende Schwarzschild- en Kerr-oplossingen). De tijdpijl zou dan andersom lopen. Ben je eenmaal binnen de waarnemingshorizon, dan word je onherroepelijk de singulariteit ingezogen. Als je tegenstribbelt nog sneller. Net zoals de tijd vertraagt, als je snelheid de lichtsnelheid nadert. Als het zwarte gat zo groot is als het waarneembare heelal, zou het er binnen wel eens uit kunnen zien als in ons heelal. Het Einde der Tijden zou dan optreden aan de waarnemingshorizon. Of, volgens een nieuwe theorie van Stephen Hawking, is deze waarnemingshorizon een poort naar een ander heelal. Dit zou goed nieuws zijn. We kunnen dan als ons heelal ten dode is opgeschreven, ontsnappen, naar een nieuw, jong universum.
Meer informatie
Is the Big Bang a black hole?, Philip Gibbs, 1997
Black holes are a passway to another universe, says Stephen Hawking – The Independent, 2015
ik weet niet of je bekend bent met de boeken van Hilton Ratcliffe? The Static Universe…
Dat ons waarneembare “heelal†de singulariteit vormt van een volgend omvattend universum dat op schaal weer de singulariteit vormt van een volgend omvattend universum, is heel waarschijnlijk, heel logisch, natuurkundig passend en heel goed te verklaren.
Een vlucht naar dat volgende universum kan Hawking wel vergeten, net zo veel als dat dit “heelal†ten dode opgeschreven zou zijn bij een hypothetische “zekerheid†van een Big Freeze, Big Rip of Big Crunch.
https://www.visionair.nl/wetenschap/universum/video-drie-manieren-om-het-heelal-op-te-blazen/
Allemaal flauwekul.
En wel hierom:
Dit heelal draait om een centrale, onbekende, zwaartekracht genererende singulariteit, zoals een melkwegstelsel en een zonnestelsel dat op hun schaal ook doen.
De hoeksnelheid ω van de rotatie bepaalt de lineaire radiale lengte van de straal r, bij welke lengte de lichtsnelheid bij de omwenteling wordt bereikt, en dus de doorsnede van het waarneembare heelal m.b.v. licht bepaalt.
De massa loopt bij de uitzetting van het heelal tegen de grens van de lichtsnelheid aan omdat benadering van de lichtsnelheid door massa oneindig veel energie vergt en daarom niet behaald wordt.
De massa en uitzettingsbanen moeten dan afbuigen en vertragen waardoor het heelal een spiraalvorm krijgt zoals ook te zien is bij galaxies die om een singulariteit van een zwart gat roteren.
Ik stel me de banen langs de rand van ons heelal voor als de spiralerende draden van een kluwen garen, of, beter nog, de thoroïdale lijnen van een Fibonaccipatroon op een zonnebloempittenschijf.
Ik kan alle consequenties niet overzien, maar een Big Freeze, Big Rip of Big Crunch zie ik van z’n levensdagen echt niet gebeuren. Wel een evenwichtig dynamisch voortbestaan.
Ja. Wij zitten voor eeuwig gevangen tussen zwaartekracht en lichtsnelheid. Dat is voor mij ruimte, tijd en vrijheid genoeg onder de veiligheid van universeel werkende regels en orde.
Wie meer wil, duike met z’n massa in een zwart gat of overschrijde de lichtsnelheid.
Neem Stephen Hawking dan mee. Veel succes.
“Neem Stephen Hawking dan mee” … ter lering en ervaring.
Het is geenszins bedoeld om een groot en respectabel natuurkundige te denigreren.
Stephen Hawking moet namelijk niet vergeten dat de scalaire verhoudingen moeten worden aangepast bij zijn hoppen naar een volgend of voorgaand universum.
Stel dat hijzelf daar verschijnt relatief zo groot als de Melkweg?
Dan heeft hij wel een probleem, lijkt me.
Of misschien dat zwarte gaten Plancksterren zijn, daar heb ik op Nujij weleens een draadje over gezien.
Ons heelal is slechts een druk fluctuatie binnen dit conseptueel idee van een zwart gat, meer niet.
Kunt u dat wat meer uitleggen? Bvd.
Er bestaat voor zover men kan meten geen totaal niets.
http://www.ewao.com/a/scientists-might-have-spotted-another-universe-sitting-next-to-our-own/
Boven staande link ondersteund mogelijk het bestaan van een alles omvattend, oneindig gevarieerd multiversum. Ons universum, (deel van deze verzameling) kan één of meer gedeelde kenmerken met de andere delen. Een waarneming kan slechts dan daadwerkelijk gedaan worden als er sprake is van een gedeelde, herhaalbare interactie tussen meetinstrument en een meetbare waarde. In dit specifieke geval, (het artikel in de link) werd een zekere, zichtbare interactie gemeten (vreemde fotonen) nadat op grond van voorhanden liggende natuurkundige voorwaarden al het andere werd uitgesloten. Wat we theoretisch kunnen beredeneren; is dat de begin omstandigheden in andere universa sterk van elkaar kunnen verschillen, met ongetwijfeld totaal verschillende resultaten. Zo ervaren wij hier bijvoorbeeld zwaartekracht, maar deze kracht hoeft zich daar niet zo te manifesteren. Ons idee van hoe zwaartekracht zich in een ander universum manifesteerd, is dus altijd van relatieve waarde in dit opzicht. Binnen de gedachte dat dit geheel van verzamelingen een zwart gat zou zijn, noem ik daarom het verschil een druk fluctuatie, en dat op zijn beurt binnen het concept zwart gat.
Dank voor uw uitgebreide uitleg en moeite.
Maar ik lees niets dat de auteurs zelf al met zekerheid stellen, noch in een logisch en aannemelijk verband plaatsen.
Tot zover houd ik het op speculaties ver voor de fanfare uit.
Maar wel bedankt voor uw informatie.
Geen moeite, graag gedaan beste kerel.
Het universum.
Interesting question; thinking and constructing any possible relationship between this theory, the multiverse theory, and fore example another theory that say’s that we maid be even all together in an endless black hole. To begin with that first, please read what was written in the link below: http://www.ewao.com/…/scientists-might-have-spotted…/ There is a possibility that our universe is part of a multiverse. What we relatively do know by experience, math, and measurements in our universe, is that what kind of effects gravity theoretically can have on the known contents in this universe. But we still don’t know what gravity really is, only that’s a force that we experience in our universe. What if different universes that don’t experience gravity, will collide with gravity depended conditions. I think the result will expend immediately. That’s what i think that happened at the start. Our universe must have collided with some universe that had specifications that didn’t match with ours.
Dat is mijn commentaar op een artikel waarin de vraag gesteld wordt “What triggert the Big Bang.”
Interessant:
Volgde zojuist een bekend making van Stephen Hawking, zie link hieronder.
http://oak.ctx.ly/r/45992
In de reacties daar, op kwam ik het commentaar van een dame die werkzaam is bij de NASA tegen. Zij had twee maanden daarvoor haar collega gesproken, over de mogelijkheid dat zwarte gaten in andere universa terecht kunnen komen, om daar vervolgens te verschijnen als Big Bang.
In de commentaren die volgden, werd ondermeer gewezen op de inhoud van zwarte gaten, en bijvoorbeeld de geschatte inhoud van dit universum. Ik denk dat dat niet relevant is m.b.t. het volume van andere universa. Het gaat vermoed ik slechts om het verschil in condities: Hoe groot is zo’n universum, en hoe groot is de massa van een zwart gat. De grootte is namelijk relatief. Een Skippiebal past niet in een bloempot, maar wel in een cementkuip zal ik maar zeggen, als geïnteresseerd, autodidact amateur onderzoekertje.
Bescheidenheid siert de mens, maar verheugd ben ik wel dit vanmiddag te hebben gelezen.
Hier nog een interessante link gevonden. Engelse tekst maar dat zou geen probleem moeten zijn eigenlijk.
https://www.youtube.com/watch?v=Km3uhv6oVWg
Er zijn grote veranderingen gemeten in het hele zonnestelsel. We zijn een gebied binnen gegaan waarvan de energie inhoud veel groter is dan wat eerder is gemeten. Is dit een gevolg van het feit dat ons plaatselijke deel van het universum, (zonnestelsel) een ander universum heeft gekruisd? Men heeft geen idee wat dit gebeuren veroorzaakt, maar de gevolgen zijn enorm…….
Misschien dat we onder of boven de galactische schijf van de melkweg uitsteken.
En in de boeggolf van de melkweg terecht komen (omdat die ook door het heelal heen suist).
Dat heb ik weleens op t.v. gezien in een poging om de uitstervingsgolven te verklaren.
Hm, vreemd. Een energie rijk Gamma ray gebied kan het niet zijn, het gebeurd gradueel, en alle ons bekende energieradiaties kunnen worden gemeten. Daarnaast; dit is al een tijdje aan de gang en heeft een meetbare, duidelijk zichtbare invloed op alles in ons zonnestelsel. Als amateur onderzoeker mag ik nu speculeren:
Het verschijsel heeft mogelijk electromagnetische invloeden op snel bewegende deeltjes. Die hypothetische conclusie trek ik uit dit feit; dat gemeten is dat het magnetisch veld van de zon het sterkst veranderd is, (zeer snelle deeltjes) maar gradueel ook dat van alle andere hemel lichamen. Niet alleen ons magnetisch veld is aan het veranderen, (ompoling) maar ook atmosferische veranderingen worden hier, en tegelijk bijvoorbeeld op gasplaneten als jupiter, saturnus, uranus, e.d. waargenomen. Veranderingen in de zwaartekracht worden niet gemeten, atmosferen zouden daardoor gaan uitzetten of krimpen, de druk gaat dan veranderen, en bovendien, planeten veranderen dan van baan. Dat gebeurd niet, en ik sta voor een raadsel. In gedachten neem ik nu het volgende mee: Dat andere universa zich ten opzichte van ons virtueel kunnen gedragen, daarom kunnen we ze nog niet meten zou je denken. Echter; een aantal jaren geleden trof ik hier een artikel aan, waarbij het bestaan van virtuele deeltje zichtbaar werd gemaakt door gebruik van een speciale spiegelconstructie.
Daarbij is in ieder geval aangetoond; dat virtuele deeltjes zich pro existentieel manifesteren zodra gedeeltelijk relativistische snelheden worden bereikt. Als wij ons nu in een qua inhoud, virtueel groter of kleiner dichtheids gebied bevinden dan ten tijde van bovenstaand experiment, dan moet dat verschil zichtbaar worden aan de hand van de genoteerde dichtheids vergelijkingen destijds. Men kan denk ik toch wel verwachten dat ze de frequentie dichtheid van dit verschijnsel nauwkeurig beschreven hebben.
Wat je volgens mijn hypothetisch veronderstelling zou moeten zien, is dat de deeltjes of vaker, of minder vaak in dezelfde experimentele opstelling zouden moeten voorkomen.
Wat we verder weten, is dat ons zonnestelsel en sterrenstelsel niet plotseling sneller zijn gaan bewegen., dat heeft dus geen invloed. Maar wat we niet weten, is hoe snel de virtuele massa van een ander universum zich beweegt ten opzichte van die van ons.
Snellere deeltjes krijgen bij relativistische snelheden doorgaans in ons universum althans, een grotere massa dan diezelfde deeltjes bij lagere snelheden. Van snellere, of tragere deeltjes in andere universa; we weten werkelijk niet wat de zwaartekrachts, en massa invloeden daarvan zijn. Die kunnen zich totaal anders manifesteren. Bijvoorbeeld in een electromagnetische waarde, die oploopt naarmate vreemde deeltjes zich sneller bewegen in interactie met die wij als min of meer vertrouwd beschouwen.
Ik zie zelf ook wel dat dit allemaal aan elkaar hangt van de speculaties en eigen visies, maar als visionair neem ik daar genoeglijk de vrijheid toe. Wat ik weet, is dat de zon massaal over de snelste deeltjes beschikt in ons zonnestelsel, dat wordt veroorzaakt door de hoge temperaturen. Ik denk dat er een verband is tussen temperatuur/snelheid, en een onbekend interactie proces met een voor ons totaal onbekend reactiegebied. Leven we in een zwart gat, (wat dat dan ook mag zijn) dan kun je van alles verwachten.
We zwalken constant op en neer in de galactische schijf waardoor we er soms onder of boven uitsteken.
Maar dat gaat erg traag, het duurt vele miljoenen jaren, (even voor de duidelijkheid).
beste mensen,
ons heelal is inderdaad een ex zwart gat,bps ge hebt groot gelijk, maar vergeet de microcosmos niet, de rol van het proton in dit alles is niet te onderschatten, de dualiteit van het proton is namelijk een oorsprong beginsel, en er zijn er nog 3 andere
wie zoekt en synthetiseert, die vind
beste website,
waarom komt er zon kwaad icoontje naast mijn naam terecht
ik ben geen boos man
groetjes
Ik vind dat kwade icoontje wel bij je ongefundeerde stelligheid passen.
ps Antares
het multiversum is een innerlijke realiteit, ge kunt die niet van buitenaf bezien, ge moet die langs binnen bezien, en dan gaat ge beseffen wat het multiversum is
Als we op de waarnemingshorizon van een vierdimensionaal zwart gat leven, dan is een expanderend heelal niet noodzakelijk. De geobserveerde Huble-roodverschuiving van ver gelegen stelsels wordt dan veroorzaakt doordat het inertiale systeem van dat stelsel gedraaid is t.o.v. van ons eigen stelsel. Net als vlakbij de waarnemingshorizon van een gewoon driedimensionaal zwart gat.