De zon kent meerdere cycli, waarvan de elfjarige zonnevlekkencyclus de belangrijkste is. Al eerder is astronomen opgevallen dat deze cyclus ongeveer in de maat loopt van de omloop van Jupiter, die enkele maanden langer, 11,8 jaar duurt. Is donkere materie de verklaring voor de cyclus? Ja, zegt een zeer speculatief artikel.
Het röntgenmysterie
De helderheid van de zon varieert in het zichtbare domein met enkele duizendsten in de loop van elf jaar. De variatie in röntgenstraling is veel groter: op sommige punten van de zonnecyclus is deze honderd maal zo sterk als op andere punten. Er moet een zeer energetisch krachtig proces zijn, dat deze geheimzinnige variatie veroorzaakt. Niemand weet wat deze variatie precies veroorzaakt, al zijn er vermoedens, zoals magnetische velden.
Jupiter als zwaartekrachtslens
Nu is een groep astronomen met een nieuwe verklaring gekomen. Volgens hen is donkere materie, die de zon treft, de verklaring voor de bizarre veranderingen. De reuzenplaneet Jupiter zou hier een cruciale rol in spelen: deze planeet, in samenwerking met de andere planeten, werkt volgens de onderzoekers als een zwaartekrachtslens, die een bundel donkere materie op de zon richt. Dit zou dan weer het periodieke gedrag veroorzaken. De sterkste asymmetrische factor buiten het zonnestelsel is uiteraard het Melkwegstelsel waar we deel van uitmaken. Een samenspel tussen Jupiter en de galactische donkere materiestromen zou dan de periodieke fluctuaties veroorzaken. 
Barycentrum
Op de middelbare school heeft u geleerd dat de planeten om de zon draaien. Dit is in feite onjuist. Zon en planeten draaien om een gemeenschappelijk zwaartepunt, het barycentrum, dat in de praktijk neerkomt op een punt tussen de Zon en Jupiter dat vlak boven de ‘oppervlakte’ van de zon ligt. Een buitenaardse astronoom kan aan de schommelingen van de zon daarom zien dat de zon een zware reuzenplaneet heeft: in feite is dit een bekende manier om zware exoplaneten te vinden.
Stromen van donkere materie
In veel modellen van donkere materie bewegen de donkere materiedeeltjes vrij langzaam, rond een duizendste van de lichtsnelheid. Zwaartekrachtsvelden worden bij deze lage snelheden belangrijk. De theorie van de auteurs, dat de zon geregeld een ‘douche’ van donkere materie te verwerken krijgt, die door de planeten de richting van de zon op wordt gebogen, is daarmee op zich aannemelijk. Het kan interessant zijn om na te gaan waar deze stroom donkere materie vandaan komt: hoe staan de planeten ten opzichte van de rest van de Melkweg uitgelijnd als de zonnevlekkenactiviteit maximaal, of juist minimaal is? De auteurs raden aan om rekening te houden met deze kosmische invloeden bij het opzetten van toekomstige donkere materie detectie-experimenten. Wellicht dat we dan twee hardnekkige raadsels in een keer kunnen oplossen, en misschien in de verdere toekomst een overvloedige bron van gratis energie af kunnen tappen.
Gratis energie uit donkere materie met behulp van kernfusiereactors, of hoe moet ik dat zien?
Niet met een fusie of nucleair proces, want het reageert niet met materie. Het is zelfs niet eens zichtbaar, en gewoon licht gaat er dwars door heen. Men weet ook zeker niet of het wel materie is. E.e.a is alleen aantoonbaar door de extra zwaartekracht die het uitoefent op sterrenstelsels: Dit is nodig om de stelsels bij elkaar te houden tegen de middelpunt vliegende kracht. De omtreksnelheid van sterrenstelsels is te groot in verhouding tot de aanwezige berekende massa’s. Op aarde gebruiken we ook zwaartekracht om energie op te wekken door middel van waterkrachtcentrales. Voor de extra zwaartekracht die donkere materie vertegenwoordigt, heb ik de volgende hypothese bedacht; dat deze veroorzaakt wordt door dat materie en de energievormen daarvan in de tijd bevroren zijn geraakt, door het bereiken van relativistische snelheden binnen de gebeurtenissen horizon van zwarte gaten. Er kan niets ontsnappen uit zwarte gaten, maar zwaartekracht wel. Naar mijn idee ontstaat zo dislocatie, doordat het reizen in de tijd ook inhoud, dat de locatie niet overeenkomt met de tijd. Anders gezegd; het zwarte gat reist wel door, compleet met inhoud, maar de inhoud hoort niet op die locatie in het verleden. Als ik al überhaupt gelijk zou hebben, dan is tijdreizen een bewezen feit, alleen niet voor materie, slechts voor zwaartekracht. Uit dezelfde massa haal je zo twee keer diezelfde zwaartekracht, als gevolg van het tijdreizen. In principe moet je daar ook energie uit kunnen halen. Hoe Germen dat bedoelt weet ik natuurlijk ook niet, maar misschien wil hij dat wel uitleggen.
De rotatie snelheid van zwarte gaten is 84% van de lichtsnelheid.
Enig idee hoe je een snelheid kan omrekenen in een rotatie snelheid?
Volgens mij kan dat geen maat zijn.
En er bestaat tegenwoordig het idee dat donkere materie uit steriele neutrino’s bestaat i.p.v. WIMP’s.
Omdat ze die laatste niet kunnen vinden in de daarvoor gebouwde detectors.
Werkelijk niemand kan binnen de gebeurtenissen horizon van welk zwart gat dan ook waarnemingen doen, laat staan metingen, of berekeningen, hooguit schattingen. Bovendien, daar binnen verandert uiteindelijk werkelijk alles in pure oer energie, zelfs neutrino’s veranderen in pure energie, en energie reist met lichtsnelheid. Daarnaast, de neutrino’s komen vrij bij allerlei nucleaire reacties, nova en hyper nova explosies, en zwarte gaten stoten ze uit op de rotatie assen, maar ook alleen dan als er teveel materie in het gat stort. Ze zijn geen kandidaat voor donkere materie.Â
Â
Overigens heb ik mijn model beter gevisualiseerd:
Â
Neem een ronde schijf, voorstellende een sterrenstelsel. Boor daar op willekeurige posities gaten in, en plaats daar een lamp achter. Op een projectiescherm zie je dan willekeurig verdeelde lichtpunten. Draai de schijf langzaam, en je hebt een voorbeeld van een sterrenstelsel, met daarin natuurlijk onzichtbaar, de zwarte gaten. Bevestig de schijf voorzien van een as, op een boormachine. Wat je dan ziet, zijn lichtcirkels. Wanneer je de cirkels bekijkt, begrijp je logisch ook wel dat het om symbolisch zichtbare sterren gaat, en imaginair de verdeling van zwarte gaten. Ook weet je dat binnen die zwarte gaten de tijd stil staat, ondanks dat ze zich verplaatsen. Mijn punt is nu; zo’n sterrenstelsel heeft sinds het ontstaan ervan al talloze malen om zijn as bewogen, terwijl de tijd binnen al die miljarden zwarte gaten stilstond. Het enige dat uit een zwart gat kan ontsnappen, is zwaartekracht, en dus ook zwaartekracht die door de tijd reist. Reizen door de tijd betekent ook terug naar de oorspronkelijke positie in het universum. Je kunt het wel gevoeglijk vergeten, (mijn aanname) dat zwaartekracht die in de rotatietijd deel uitmaakte van met relativistische snelheden bewegende massa, (en dus in tijdlocatie als het ware bevroren was) z’n plaats of locatie terug kan vinden in die cirkels. Ik kan niets bewijzen, maar volgens mij is donkere materie, puur tijd reizende zwaartekracht. In mijn voorstellings vermogen zien sterrenstelsels er symbolisch uit als de groeven van een grammofoonplaat, maar dan met meer volume. In de groeven vinden we de invloed van in de huidige tijd aanwezige massa, compleet met die van massa die door de tijd reist, i.d.v. zwaartekracht. Die massa zelf zullen we nooit vinden, ze bevindt zich in de zwarte gaten, het is puur zwaartekracht die door de tijd reist.Â
Â
Op je andere vraag dit: Omtrek = 3,14 x d. Als je de omtrek weet in combinatie met de rotatiesnelheid, dan weet je de afgelegde weg in sec. Dit verschilt dan nog weer per zwart gat. Â
Omtrek = straal x pi? En omdat het verschilt per zwart gat kan het geen maat zijn volgens mij.
Het maakt niet uit wat de omtrek van de gebeurtenissen horizon is. De kernen van zwarte gaten zijn even groot, namelijk oneindig kleine puntjes, waarin letterlijk alles verdwijnt met relativistische snelheden. Ik heb het echter druk vandaag, dus het voor antwoord op verdere vragen zal je even geduld moeten hebben. ;)
Er bestaat ook het vermoeden dat de dichtheid niet hoger kan zijn dan de planckdichtheid, en dat heb ik weer in een ander artikel gelezen op Nujij.
Dat de kern van een zwart gat een Planckster is.
Niet oneindig dus.
:) Oh nou, daar heb ik de planck dan vast misgeslagen. Â Â Â Â Â Â Â Â
Misschien is het slechts een prankster.