Sommige astronomen denken dat de zon in feite een dubbelster is, en dat een rode dwerg, die ze Nemesis noemen, elke 26 a 27 miljoen jaar uitstervingsgolven veroorzaakt. Maar waarom kunnen we Nemesis niet zien?
De onderzoekers denken dat we Nemesis niet kunnen zien om twee redenen. Nemesis is volgens de aanhangers van de Nemesis-hypothese een zeer lichtzwakke ster en staat relatief ver weg, in de oorspronkelijke hypothese 1,5 lichtjaar ver.
Dit maakt dat een omloop van Nemesis heel lang zou duren, volgens de theorie dus 26 miljoen jaar.
Nemesis was in de oorspronkelijke theorie een rode dwerg, klasse M. Ondertussen weten we dat er nog lichtzwakkere objecten bestaan: klasse L, T en Y dwergen, die te klein zijn voor de proton-proton waterstoffusie. Alleen deuteriumfusie en samentrekking door de zwaartekracht (wat ook energie oplevert) kan optreden in deze zwakke objecten, waardoor ze erg koel zijn, klasse Y dwergen zelfs lager dan kamertemperatuur. Als Nemesis een klasse Y dwerg of een gasreus is, zou deze onzichtbaar zijn en alleen door infraroodstraling waargenomen kunnen worden.
Om de uitstervingsgolven te veroorzaken moet Nemesis een elliptische baan hebben, die de doodsster in zijn perihelium (dichtste punt bij de zon) in de Oortwolk brengt. De Oortwolk is een ijle wolk met ruimtepuin, dat ver voorbij de baan van Neptunus ligt en zich nooit tot een volwaardige planeet heeft kunnen ontwikkelen. Als een zwaar object als een rode of bruine dwerg zich in de Oortwolk beweegt, worden ijsasteroïden, oftewel kometen uit hun baan gerukt en richting het binnenste deel van het zonnestelsel gestuurd. Het gevolg: de aarde wordt gebombardeerd door asteroïden. Of Nemesis werkelijk bestaat? Dat is zeer de vraag, al is het bestaan van de ‘doodsster’ niet uit te sluiten.
Wel is duidelijk, dat er iets elke 26 a 27 miljoen jaar een ramp veroorzaakt. Uiteraard kunnen we er maar beter op tijd achter komen, wat precies. Gelukkig hebben we nog zeker 11 miljoen jaar om uit te vinden wat precies.
Bijzonder intrigerend onderwerp, Nemesis. Uitstervingsgolven hebben de vele soorten levensvormen op aarde al vaker gedecimeerd, andere soorten kregen daardoor juist nieuwe kansen. De oorzaken en catastrofale gebeurtenissen die we ontdekt hebben, vormen een rijke lijst aan bewezen periodiek optredende, en niet periodiek optredende, ook soms interessante hypothetische kanshebbers. Het is voor mij vaak erg handig, dat de artikelen hier een brede variatie aan onderwerpen inhouden, zeker ook op dit specifieke gebied. Zo kon ik hier enige tijd geleden een artikel lezen, (kon het zo snel niet terug vinden) waarin vermeld werd dat zich hier op het oppervlak plaatsen bevinden, waar natuurlijke voorraden radioactief materiaal spontaan geëxplodeerd waren. Een daaraan gekoppelde, voor mij intrigerende hypothese was dan weer, dat Mars mogelijk ditzelfde lot had ondergaan. Maanden later kwam ik elders met de regelmaat artikelen tegen, waarin de raadselachtige, zogenaamde brigth-spots op Ceres steeds mijn aandacht trokken. Zie onderstaande link:
http://www.nasa.gov/jpl/dawn/ceres-animation-showcases-bright-spots
In de heldere opnamen die Dawn heeft gemaakt van het roterende oppervlak eronder, valt sterk op dat de veronderstelde reflecterende ijsplaten, vrijwel niet van lichtintensiteit veranderen. Aan de discussie in dit artikel heb ik geen deel genomen, elders wel, maar te lezen is dat dit ook anderen is opgevallen. Uit later onderzoek blijken zich atmosferische gassen te vormen boven de brigth-spots. Mijn geste in wat nou een oorzaak zou kunnen zijn voor dit lichtgevende effect is; op en onder het oppervlak van Ceres kan zich een aanzienlijke concentratie witgloeiend radioactief materiaal bevinden.
Als iets een voorbeeld is van regelmaat, dan is het wel de betrouwbaarheid van o.a. de vervalreacties in nucleair materiaal. Als Ceres door natuurlijke oorzaken periodieke kernexplosies kent, (is niet uit te sluiten) dan kan dat deels ook een hypothetische verklaring vormen voor de astroïdengordel in de omgeving van Mars. Ceres bevindt zich in de baanomgeving van zowel Mars als deze gordel.
Als we Mars bekijken; valt op dat een groot deel van het oppervlak aan één kant is weggeslagen door een mogelijke inslag. Een dergelijke inslag kan zwaar kernmateriaal de ruimte in geslagen hebben, waarbij als gevolg van de extra grote massa, dus uitgeoefende grotere zwaartekracht van dit nucleair materiaal, dit materiaal zich eerder heeft verzameld tot wat we nu waarnemen als Ceres…….. Vraag mij af of het dit klokje is, dat zo regelmatig tikt……
Geregeld, Antares.
Heb je nog niet eens bedankt voor de veel informatiever link die jij die er in geplaatst. Bij deze bedankt :D
Ah, de link gevonden die ik zocht voor mijn reactie.
https://www.visionair.nl/wetenschap/zonnestelsel/kernexplosies-op-mars-aangetoond/
Het zou interessant zijn als die sonde die net langs pluto is gegaan onderweg was naar die Nemesis zon. Dan zouden we wellicht wat interessante plaatjes krijgen!