Wie kunnen er in Nederland over eigen rechters beschikken?

Iedere democratie draagt het risico in zich om terug te vallen tot een dictatuur. Je kunt een democratie dan ook nooit genoeg beschermen. Een van de belangrijkste mechanismes daartoe, is de scheiding der staatsmachten in een wetgevende- , een uitvoerende- en een rechterlijke macht. Ik ben ervan overtuigd, dat de rechterlijke macht de meeste invloed heeft in Nederland. Je hoort weinig van ze, maar dat is gezichtsbedrog cq gehoorbedrog. Rechters zijn vrijwel onaantastbaar, ze worden voor het leven benoemd en ze hebben over bijna alle belangrijke kwesties het laatste woord.

Helaas is er in onze samenleving nooit aandacht geweest voor de uiterst belangrijke vraag, wie er bepaalt welke rechter er op welke zaak wordt gezet. Wat mij betreft is dat het grootste probleem van Nederland. Uit ervaring weet ik, dat het overgrote deel van de rechters in Nederland zeer betrouwbaar is. Maar stel nou eens, dat je als burger een zeer hoog oplopend geschil hebt met de staat, dat uiterst gevoelig ligt. In dat geval hoeft de staat alleen maar de beschikking te hebben over een enkele foute rechter en controle te hebben over het volstrekt onduidelijke en onbekende aansturingsmechanisme dat de keuze van de rechter bepaalt en zij kan de uitkomst van het rechtsgeschil naar haar hand zetten. Een rechtstaat is een staat waarin de overheid op gelijke wijze aan het recht onderworpen is als haar burgers. Het is zeer de vraag of dat in Nederland het geval is. Een theoretisch probleem? Forget it. Bedrijfsmaatschappelijk werker Fred Spijkers moest van Defensie liegen tegen de weduwe van de omgekomen ingenieur Ovaa. Die was de lucht in gevlogen tijdens een beproeving van een landmijn waarvan Defensie al jaren lang wist dat hij levensgevaarlijk was. Vlak daarvoor was er al een extreem ongeluk gebeurd met dezelfde mijn in ’t Harde, waarbij een groot aantal militairen om het leven kwam. Spijkers kreeg van Defensie de opdracht om op de meest grove manier te liegen tegen de weduwe Ovaa. Haar man zou onvoorzichtig zijn geweest…… Spijkers weigerde mevrouw Ovaa te bedriegen. Dat kostte hem niet alleen zijn baan, hij werd zelfs met vervalste rapporten tot psychiatrisch patient verklaard. Een van de grootste beerputten uit onze vaderlandse geschiedenis.

Uiteindelijk kwam de zaak Spijkers voor de hoogste ambtenarenrechter. De betreffende president van de Centrale Raad van Beroep bleek extreem vooringenomen. Belangrijke getuigen voor Spijkers mochten niet eens uitspreken en de keihard liegende landsadvocaat kon steeds rekenen op begrijpende knikjes van de president. Over het optreden van de president zijn zelfs klachten ingediend bij de Hoge Raad. Spijkers verloor zijn zaak en kreeg geen schadevergoeding toegewezen. Niet lang daarna bleek, dat deze ‘eigen rechter’ van de staat, in een vorige functie als top ambtenaar bij het ministerie van Binnenlandse Zaken al bezig was geweest met het slopen van Fred Spijkers. Hij had deze zaak dus nooit mogen behandelen. Een en ander was voor de Tweede Kamer aanleiding om in te grijpen. Daardoor heeft Spijkers toch een miljoenen schadevergoeding gekregen en een ridderorde. Maar nu komen we weer terug bij de scheiding der staatsmachten. Als de rechterlijke macht in hoogste instantie heeft uitgesproken, dat Spijkers geen recht heeft op een schadevergoeding, dan moeten de andere twee staatsmachten die uitspraak respecteren. Juridisch heeft het uitbetalen van de schadevergoeding aan Spijkers -tegen de strekking van een vaststaand eindvonnis van de hoogste rechter in- de status van corruptie bij de overheid! Deze volkomen onbestaanbare gang van zaken bewijst dat hier iets goed fout heeft gezeten. De betreffende rechter is nooit aangepakt. Wellicht omdat hij beschikbaar moest blijven voor andere klusjes…….