Stel je voor, een waterwereld met wereldomspannende oceaan, van pool tot pool. Van sommige exoplaneten wordt verondersteld dat het waterwerelden zijn. Ook de aarde was in het verre verleden een waterwereld, volgens aanwijzingen uit recent onderzoek[1]. Verklaart dit waarom het miljarden jaren duurde voordat zich hogere levensvormen vormden?
Waterwereld aarde
Onze aarde had eigenlijk beter ‘water’ kunnen heten, aangezien zeventig procent van de aardoppervlakte water is. Toch is het land de plek geweest waarop zich de afgelopen zeshonderd miljoen jaar de interessantste evolutionaire ontwikkelingen hebben voorgedaan. Anders dan de zee, die alles en iedereen verbindt, is het land een plek waar biotopen sterk van elkaar geïsoleerd zijn. En isolatie schept divergentie. En daarmee speciatie, de vorming van nieuwe soorten. Zoals de mens. De vorming van land was dus een belangrijke mijlpaal in de geschiedenis van het leven.
Bron
1. Mahapatro, S. N.; Pant, N. C.; Bhowmik, S. K.; Tripathy, A. K.; Nanda, J. K. (2012). “Archaean granulite facies metamorphism at the Singhbhum Craton–Eastern Ghats Mobile Belt interface: implication for the Ur supercontinent assembly”. Geological Journal. 47 (2–3): 312–333. doi:10.1002/gj.1311
In de zee ontstaan ook intelligente soorten zoals de octopus.
Dat wel, maar vergeet niet dat de zee enkele grote nadelen heeft. Zo is er op grotere diepte veel minder voedsel en zuurstof. De meest intelligente octopussoorten leven in ondiep water. voor de ontwikkeling van intelligentie is het bevorderlijk als de omgeving waar een organisme in leeft ingewikkeld is. Er zijn bijvoorbeeld voor een dier weinig hersenen nodig om een stuk met zeewier bedekte rots af te schrapen om zo je kostje bij elkaar te scharrelen. Over het algemeen is er vlakbij de oppervlakte meer zonlicht dus meer voedsel. en deze ondiepe wateren vormen zich toch vooral vlakbij land, op het continentale plat.
Volgens Genesis ging het verhaal ook zo dat Gods geest over de wateren zweefde. Het almachtige wezen God bestaat uit puur licht. Licht is de basis waaruit alles in het universum is opgebouwd. Licht is ook nog is eindeloos in haar vormen, er zit geen (tijds)limiet op. De vormen van licht( alle vormen van materie en energie) worden bepaald doordat licht op zichzelf inwerkt. Op een gegeven moment kreeg licht een nieuwe eigenschap, het werd bewust. Omdat licht aan basis staat van alles is dat bewustzijn niet individueel in elk lichaam van puur licht. Intelligent licht heeft daarom een enkel alomvattend bewustzijn. Licht is trouwens niet het enige wat zo werkt. Ook planten beschikken daarover.
God is dus causa sui, zijn eigen oorzaak. Dat is tegen de kerkelijke leer in. Maar dat is alleen al je het op een bepaalde manier opvat. De manier van Descartes is juist die van Spinoza niet. Namelijk op het moment dat je bewustzijn hoger inschat dan materie. Maar inweze is bewustzijn een eigenschap van materie. En ook iets wat moedwillig uit materie is geschapen. Er is geen rangorde in waarde tussen materie en bewustzijn.
Toen de Aarde werd geschapen had licht als eigenschap dat het bewust was.. De aarde woest aarde werd echter bezocht door een essentie van puur licht. Het wezen leefde hier, deelde zijn fysieke lichaam, kreeg kinderen/nakomelingen en zijn wezen ging over naar de dimensie wat wij hemel noemen. Toen God leefde voerde hij Genesis uit. Daarbij deelde hij zijn fysieke lichaam en zette daarmee bacteriële processen op gang die ons ecosysteem in stand hielden, waar zijn kinderen konden leven. Echter bestonden intelligente levensvormen al snel, zon 3 miljard jaar geleden. Het waren er echter niet zo veel, het ging voornamelijk om engelen en cherubijnen, maar ook elfachtige wezen die je alleen in fantasieboeken tegenkomt, maar ook katachtigen die bij de oude piramides tegenkomt hebben echt geleefd ooit. Tussen de opkomst en val van de dinosaurus kwam de eerste mensachtige pas in beeld. Eerst als huisdier van de katachtigen(oorspronkelijke egyptenaren) en door mozes als intelligent wezen beschouwd.
Tja, dus materie/energie heeft dus eigenlijk een wil, een algemeen geldende natuurwet met een doel. En dat is steeds weer van vorm veranderen, zodanig dat het oude bewaard blijft maar er steeds iets nieuws bij komt. Daarom zal bewustzijn over eonen net zo levenloos klinken als elke andere vorm van materie/energie . Als er tegen die tijd vormen van bestaan zijn die veel meer leven bevatten dan ons. Die keuzes zien waar wij ze nog niet eens konden bedenken. Waarschijnlijk zitten we dan al in e van een heftige wereld met pratende stenen en bomen. Een wereld die waarschijnlijk al ergens bestaat.
Wat overigens niet een betekend dat onze keuze beperkt is. Dat zou namelijk betekenen dat onze taak voor de goddelijke natuur een limiet kent. Tuurlijk zullen we als mensen niet alles wat nog gaat bestaan bedenken tot in de eeuwigheid, wij spelen daar maar met een heel klein aandeel in.
Het overgrote deel van mensheid zal ook enkel als brandstof dienen voor diegene die wel fantasie kunnen produceren om met een nieuw concept te komen voor dit universum.