Een erg goede vraag van lezer xplorr: hoe erft een instinct over? Aanleren doen dieren ze niet; ook zonder dat een volwassen individu aanwezig is, blijven de instincten behouden. Maar hoe komen deze instincten tot stand?
Hoe werkt erfelijkheid?
Alle informatie die van ouder op nakomeling wordt overgedragen, bestaat uit DNA. Instincten moeten dus op de een op andere manier via DNA worden overgedragen. Dit DNA wordt vertaald in eiwitten. Alle relevante informatie in DNA bestaat uit eiwitten, RNA-enzymen (ribozymen) of bestaat uit code die regelt wanneer welk gen wordt in- of uitgeschakeld. Dit laatste (98% van al het menselijke DNA) werd vroeger ‘junk DNA’ genoemd, maar nu, nu we weten dat het wel degelijk functioneel is, non-coding DNA. Er zijn, zo blijkt, dus meerdere mogelijkheden. Instincten worden dus door eiwitten overgedragen en/of via het non-coding DNA.
Wat weten we van instincten en DNA?
Uitzoeken hoe instincten overerven is fundamenteel wetenschappelijk onderzoek, waaraan maar weinig is te verdienen. Dit is de reden dat er maar weinig onderzoek naar is gedaan. Uit dit weinig onderzoek weten we alleen dat instincten inderdaad geheel genetisch worden overgedragen en dat een klein samenhangend cluster een bepaalde instinctieve gedraging bevat.
Wat we wel weten is dat DNA, zoals gezegd, op drie wijzen informatie kan overdragen. Direct, in de vorm van eiwitten; in de vorm van RNA-enzymen of stuurcodes (non-coding DNA) en in de vorm van gemethyleerde nucleotiden (DNA-bouwstenen). Daarmee wordt bedoeld, dat er aan de nucleotiden een klein atoomgroepje (methyl, -CH3) wordt gehangen, waardoor de DNA-transcriptases (DNA-lezende enzymen) ‘weten’: let op: sla dit stuk over. Dit is dus te vergelijken met het uitcommentariëren in tekst of programmeercode. De methylgroep is dus equivalent aan de // tekens voor het begin van een statement in Javascript en andere C-gebaseerde talen en ‘ (of REM, oude knarren) in Basic.
Dus instincten kunnen of alleen in de vorm van eiwitten worden overgedragen – niet erg waarschijnlijk -, in de vorm van methylering van nucleotides (ook hier: niet erg waarschijnlijk), of in de vorm van DNA-stuurcodes, of messenger RNA’s in het non-coding DNA. Een van die laatste twee, dus stuurcodes of RNA is denk ik verreweg de meest waarschijnlijke methode, in combinatie met eiwitten en methylering. De meeste genetici denken hier anders over en concentreren zich op de genen. Wat dat betreft zitten ze er, vermoed ik, behoorlijk naast. Genen (d.w.z. de eiwitten waarin genen worden vertaald) zijn bouwstenen; instincten zijn een manier waarop deze bouwstenen onderling samenhangen. Instincten kunnen dus niet in genen zitten; alleen in de manier waarop genexpressie wordt gecombineerd.
Hoe programmeer je een instinct in DNA?
Een bij ethologen (diergedragskundigen) bekend instinct is de moederbinding bij jonge vogels. Pas uitgekomen jonge eendjes die een groot voorwerp zien, bijvoorbeeld een rode ballon, gaan dit voorwerp achterna lopen. Zelfs als de eendjes daarna een echte moedereend zien, blijven ze de ballon, zoals in dit filmpje, een man, achterna lopen. Dit instinct bestaat dus uit het programma: wacht (bij eenden) 13-16 uur tot na het verlaten van het ei -> is er een groot bewegend voorwerp? ->Volg dit voorwerp voortaan. Hoe zou je dit programma in eiwitten kunnen vertalen, of in stuurcodes voor eiwitten? Dit instinct is helder omschreven, dus leent zich goed voor een intellectuele verkenning.
Programmeren in DNA-taal
De hersenen van meer ontwikkelde dieren, zoals eenden, kennen een visuele cortex. Hierin worden visuele prikkels, zoals beweging, vormen en dergelijke, herkend. Het instinct moet dus een visuele prikkel verbinden met volggedrag. Genetica werkt als een soort bouwrecept. Dat wil zeggen: het organisme voert de instructies uit zoals die in het DNA van een bevruchte eicel staan. Hierdoor ontstaan bepaalde enzymen en prikkels, die weer leiden tot het uitschakelen van bepaalde genen en juist weer aanschakelen van bepaalde genen. Zit er een fout in deze reeks stappen, dan ontstaat een ontwikkelingsstoornis. Erfelijke ziekten, hoe afschuwelijk ze ook zijn voor de patiënten, vormen daarom een schatkamer van kennis over het ontwikkelingsproces. Hoe deze programmatuur precies werkt weten we nog niet, maar miljoenen genetici ontrafelen steeds meer van dit raadselachtige proces.
Hoe zou het coderen van instincten -kunnen- werken?
Wel durf ik een educated guess te doen hoe het instinctsysteem precies werkt. Uit diverse onderzoeken weten we dat genen aangeschakeld kunnen worden door bepaalde prikkels, zoals temperatuur, daglengte of een bepaalde concentratie van een chemische stof. In het geval van het ‘moederbindingsinstinct’ van jonge eendjes moet dit samenhangen met het uit het ei komen van de eend (overigens ook instinctief gedrag, en ook genetisch vastgelegd).
Vermoedelijk wordt het ‘vind-de-moeder gedrag’ getriggerd door lichtprikkels (dit moet geprobeerd worden); mogelijk het doormaken van een nacht. Er moet een biochemische ‘hook’ zijn met de visuele cortex en wel het deel dat beweging en grootte herkent. Dit zou een gedetailleerd bouwplan veronderstellen, vastgelegd in het non-coding DNA. Dit bepaalt dan niet alleen instincten, nee; de gehele constructie van een plant, dier, of mens. Inclusief visuele cortex, trigger en instincten. We kunnen dan echt letterlijk voor God spelen.
Kortom: heel, heel erg interessant. De bioloog die dit mechanisme opheldert, kan gegarandeerd zijn Nobelprijs ophalen en zal in één adem genoemd worden met Darwin en Crick. Ook kunnen we dan dieren naar believen programmeren met instincten die wij grappig vinden (bijvoorbeeld een kat die probeert te vliegen).
Xplorr, mijn complimenten voor je vraag.
Die wij grappig vinden? Ik vind het ziekelijk als je een kat wil laten vliegen. Graag meer respect voor al het levende. Ik ben klaar met deze site. Toedeloe.
Was maar een grapje hoor.
Sarcasme much ?
DNA-strengen werken als antennes. Afhankelijk van hun samenstelling en structuur ontvangen ze (soort)specifieke signalen/informatie uit morfische velden, vergelijkbaar met ‘clouds’. Elke soort stemt via het DNA automatisch af op het soorteigen instinct en het collectieve bewustzijn van zijn soortgenoten. Dit mechanisme wordt door Rupert Sheldrake “morfische resonantie” genoemd. Naar mijn inzicht, kennis en ervaring, verreweg de meest valide/overtuigende theorie over genetische informatie-overdracht.
Nou dan ben je wel 1 van de weinigen denk ik.
Voor (het onderzoeken van) de werkelijkheid maakt niet uit hoe veel of hoe weinig mensen het met je eens zijn. Waarheidsvinding is geen democratisch proces waarin de meeste stemmen de doorslag geven. Als dat zo was, zou het een vaststaand feit zijn dat we in de middeleeuwen op een platte schijf hebben geleefd en dat de zon om de aarde draaide ipv andersom. Dus: ‘Even of you’re in a minority of one, the truth is the truth.’
Mja wetenschappelijke consensus is toch niet hetzelfde als ad populum.
Bedankt Germen voor je artikel!
Als je instincten beschouwt als de firmware van de hersenen, en als je weet dat elk orgaan tot in de kleinste details kan gevormd worden via het genetische replicatie mechanisme, dan zou je er ook vanuit kunnen gaan dat op het moment dat de hersenen gevormd worden, een aantal neuronen-paden als firmware uit de genetische informatie mee gevormd worden, zodat het “lege brein” reeds een eerste firmware code bevat om mee op te starten (instinct).
Je moet het idee dat DNA alle informatie bevat loslaten. De informatie is weliswaar essentieel maar niet compleet. Het meeste in de ontogenie gebeurt vanzelf en is het gevolg van de eigenschappen van de materie, van de eiwitten maar ook van vetten, suikers en de structuren die daar weer onder liggen tot opquantumniveau. Zoals phospholipiden vanzelf in een waterige oplossing een dubbele laag vormen en uiteindelijk een bolletje. Daar is echt geen DNA voor nodig. Als je dat doortrekt zal het vogeltje in het ei met zijn eitand en zijn spieren in de nek op een gegeven moment vanzelf losbreken uit het ei. Gewoon omdat het kan, de energie er is en omdat de structuur die ontstaan is van spieren tot aan de hersenen daartoe uitnodigt. Ook daar is geen DNA voor nodig. Als er DNA nodig is voor instinct bedenk dan eens hoeveel DNA er nodig is voor ons bewustzijn. Al het junk DNA meervoudig afgelezen is dan niet voldoende. Je artikel is het gevolg van doorgedraaid oorzaak en gevolg denken en spatialisering (proberen zaken die in de tijd spelen en patronen die daarin ontstaan zijn een plaats te geven) in wezen een tekortkoming in het menselijk denken die evolutionair heel nuttig is en waarmee je ver komt tijdens je studie maar die tekortschiet bij het nadenken over het leven en de kosmos. Excuus als ik arrogant klink. Ik heb er zelf ook lang last van gehad.
Waar denk je dat die informatie zich dan in bevindt, Gerard?
@Gerard, ik begrijp wat je wil zeggen en ik geloof zelf ook dat er nog andere plaatsen zijn buiten DNA waar zaken opgeslagen kunnen zijn, maar ik geloof niet dat ingewikkelde patronen, met if-then-else structuren (zelfs niet de eenvoudige vorm van finite state machines) kunnen verklaard worden als het spontane resultaat van elementaire natuurwetten, in tegenstelling tot je voorbeeld van phospholipiden, waar fysicawetten wel aan de grondslag liggen. Wel ben ik ook een aanhanger van de gedachte dat we tot op quantum niveau moeten gaan kijken om opgeslagen informatie en eventueel ook de “programmatuur” zelf die organismen stuurt, te ontdekken. Je voorbeeld van de eitand (instinct) en bij uitbreiding ingewikkelder instincten, ik denk maar aan het drinken aan de waterrand, jachtinstinct van dieren etc., zijn niet te verklaren door elementaire natuurwetten. Daar ligt een complexer algoritme op een hoger abstractieniveau aan de grondslag, uiteraard zijn de bouwstenen van dat algoritme uiteindelijk wel terug te brengen naar elementaire chemie en fysica, net zoals een computerprogramma uiteindelijk ook naar elektrische ladingen en fysica is terug te brengen, maar je begrijpt dat een programma een hoger abstractieniveau heeft dan een elementaire nand-gate, die op zijn beurt een hoger abstractieniveau bezit dan ladingen en elektrische stromen in een transistor. Ik heb bovendien nergens in de uiteenzetting van Germen gelezen dat DNA ook aan de basis zou liggen van bewustzijn, zoals je suggereert. Algemeen wordt aangenomen dat bewustzijn een product is van de hersenen (dat is wel voer voor een ander topic), maar bewustzijn is in geen geval te vergelijken met instinct. Instinct is een algoritme (programma), bewustzijn is een “state”, het geheel van waarnemingen van de omgeving via de natuurlijke sensoren (zintuigen) en de interpretatie die de hersenen daaraan geven. Het is met andere woorden een product van een algoritme, niet het algoritme zelf. Je vergelijkt hier appelen met peren.
Biologie werkt niet met if then else structuren, Zelfs niet met feedback-loops. Ik ben zowel moleculair bioloog als programmeur geweest dus ik zou het moeten kunnen weten. (maar geloof nooit een autoriteitsargument :)) Instinct en bewustzijn zijn de twee oplossingen van de natuur om zich aan te passen aan de omgeving. Ze zijn complementair.
“If then else” is een metafoor voor het complex gedrag dat bepaald wordt door de wisselwerking tussen input van sensoren (zintuigen), het “programma” dat instinctmatig aanwezig is en het beslissingsmechanisme gebaseerd op ervaringen opgeslagen in de hersenen, maw. geen eenvoudige reacties te verklaren door elementaire natuurwetten. Een hoger abstractieniveau dus.
Wat betreft je opmerking dat biologische processen niet met feedback werken, ben ik het volkomen oneens: feedback is de drijvende kracht in de natuur. Het mooiste voorbeeld op macro-niveau is feedback via sensoren (zintuigen). Feedback bestaat in vele vormen: waaronder elektrische, mechanische, maar vooral ook chemische terugkoppeling, zowel op micro- als op macro-level…Op micro-level bv. interageren cellen via feedback op hun omgeving, vooral chemische feedback. Op basis daarvan wordt hun gedrag en werking beïnvloed, dat noem ik ook if-then-else.
Genetica is kennis van de hardware en van de ingebouwde drivers, en daar houdt het op.
Bewustzijn, intuïtie en soorteigenschap lijken meer op software, en die zijn niet fysiek te traceren.
Volgens mij.
Duimen omhoog!
Dit artikel doet herinneringen bij mij naar boven komen uit de tijd dat ik wel heel erg jong was. Het gaat mij niet om de context daarvan in die tijd met mijzelf, die was er niet, maar om het feit dat een kind op die leeftijd dergelijke herinneringen niet kan hebben. Ze stonden absoluut los van mijn werkelijke bestaans geschiedenis, maar waren wel degelijk aanwezig. Las een paar maanden terug een artikel dat vergelijkbaar is met wat hierboven gepubliceerd is door Germen. Heb het helaas niet opgeslagen, maar hier ongeveer mijn reactie daarop:
Ik vertelde dat ik herinneringen vanuit gebeurtenissen in mijn jeugd had ervaren die ik niet zelf had beleefd, zelfs niet kon hebben beleefd. Het artikel zelf, de inhoud daarvan, het kwam neer op de hypothetische mogelijkheid dat iemand zich e.e.a. mogelijk kon herinneren uit overgeërfde informatie uit het voorouderlijk geslacht. Ik kon en kan dat niet uitsluiten op grond van mijn ervaringen, maar dat geeft ook geen uitsluitsel. Hoe dan ook, ik beschreef daarop een experiment dat ik jaren daarvoor gelezen had. Het experiment bestond uit een doolhof waarin voedsel geplaats was, en waarin alle toegangswegen op één na waren geblokkeerd door electrodes. Men liet steeds één worm door dit doolhof kruipen, en de worm verbleef daar net zo lang tot deze de uitgang had gevonden. Uiteindelijk vond de worm telkens en feiloos zonder fouten de uitgang. De worm werd daarna in stukjes gesneden en gevoerd aan soortgenoten. Dit experiment werd herhaald met de nieuwe wormen, en tot ieders verbazing vonden ze stuk voor stuk, zonder fouten de uitgang. Daarna vermeldde ik de beschreven ervaringen van vele ontvangers van donororganen, die ook herinneringen en ervaringen deelden met donoren die ze nooit gekend hadden. Ik ben niet de enige die dit soort ervaringen heb gehad, en tijdens mijn leven heb ik geleerd dat mensen die lang in elkaars gezelschap leven, de neiging hebben om synchroon te gaan denken. Elkaar door en door kennen maakt ongetwijfeld deel uit van dit proces, maar elkaars cellen inademen of consumeren (voedselbereiding met de hand bijvoorbeeld) mogelijk ook.
@antares: zeer interessant en misschien een extra topic waard. Volgens mij is wat jij beschrijft een vorm van synchroniciteit.
Enkele voorbeelden:
Enkele decennia geleden plaatste de melkboer de melkflessen bij de klanten aan de voordeur wanneer ze niet thuis waren. Jaren was er geen probleem.
Op zeker moment werd in een bepaald dorpje in Engeland melding gemaakt van een vogel die met zijn snaveltje door het plastic/aluminium dekseltje prikte en zo de melk opslurpte. Op datzelfde moment kwamen er massaal meldingen van overal, ook buiten Engeland van mussen die deze techniek hadden “geleerd”, zonder dat er tijd was om dat van elkaar te leren en door te geven.
Zelfde geval met schapen in Schotland. Op veel plaatsen zijn er roosters in de weg om te vermijden dat schapen zouden weglopen. Hun pootjes stuiken immers tussen de ronde roosters. Zo vermijdt men om overal hekken te plaatsen op doorgangswegen die de weiden doorklieven. Auto’s kunnen erover, schapen niet. Op zeker ogenblik stelde men vast dat één schaap een wel speciale techniek had gevonden om toch te ontsnappen. Het rolde namelijk met zijn lichaam over het rooster en kon zo ontsnappen. Op datzelfde moment kwamen van overal meldingen binnen, ook uit Nieuw-Zeeland dat schapen zich deze techniek eigen hadden gemaakt.
Kloosterzusters die lange tijd bij elkaar verblijven, krijgen na verloop van tijd een synchrone cyclus van maandstonden.
Vissen en vogels die in scholen/zwermen voortbewegen doen dit uiterst synchroon (dit zou je nog wel kunnen verklaren door feedback).
Zo zijn er tal van voorbeelden die niet onmiddellijk kunnen verklaard worden.
De Einstein-Podolsky-Rosen paradox sluit daarbij aan: entanglement van electron–positron paren, die denkbeeldig steeds verder en verder uit elkaar worden geplaatst (in de limiet op oneindig) en toch steeds dezelfde spin-connectie behouden. Dit is in paradox met de wetten van Einstein die stelt dat niets (ook informatie niet) zich sneller dan de lichtsnelheid kan voortbewegen.
Antares, Je haalt verschillende onderzoeken door elkaar. Het wormenexperiment dat je beschrijft (worm in stukjes laten opeten) is het platwormexperiment uit de jaren zestig alweer van McConnell. Dat heeft men niet kunnen herhalen en wordt tegenwoordig toegeschreven aan onderzoekers-bias. Toch is het laatste woord daar niet over gezegd. Je hebt het gemixed met een doolhof experiment met muizen. Ook heel interessant omdat geheugen daarin overerfbaar bleek. Maar toch niet zo spectaculair als je het hier doet voorkomen.
Gerard. Ik haal hier geen onderzoeken door elkaar, het experiment met de muizen kende ik namelijk niet. Het experiment met de platwormen had ik zo’n pak weg 40 jaar geleden gelezen in een boek in de bibliotheek. Internet was er niet en het was destijds nogal eenvoudig om onderzoeks resultaten te falsificeren. Wel meen ik mij te herinneren dat het experiment met de wormen wel degelijk had plaatsgevonden m.b v. electrodes, maar even goed kan dit ook een false herinnering zijn. Mijn bedoelingen in deze waren oprecht. Verder lijkt het mij interessant te weten hoe jij denkt over communicatie vormen tussen levende soorten in het algemeen. Is dat voor jou lariekoek of ben je daar van op de hoogte als terzake deskundige?
@XPloRR
Ik lees dat jij het verhaal van Rupert Sheldrake over die vogeltjes ook hebt gelezen, het waren Mezen. Sheldrake heb ik gelezen nadat ik een aflevering gezien had getiteld: ” Een schitterend ongeluk” . Daarin waren de heren Daniel Dennett, Olivier Sacks, en Douglas Hofstadter ook aanwezig. Hofstadter en Dennett schreven samen o.a. het boek “spiegel van de ziel, een uitermate interessant werk. Van Sacks heb ik nog ergens een werk liggen, getilteld “De man die dacht dat zijn vrouw een hoed was”, en later werd naar aanleiding van zijn werk en experimenten met dopamine een prachtige film gemaakt over coma patiënten, met in de hoofdrol Robbie Williams. Sheldrake’s werk werd intussen als zeer controversieel afgedaan. Niet verwonderlijk natuurlijk. In de wetenschap staat herhaalbaar, onafhankelijk verkregen, dus empirisch bewijs voor acceptatie of afwijzing. Daar struikelen alle creationisten dan ook zonder uitzondering op, maar dat is een ander verhaal. Wat beschreven heren in dit verband met nadruk allemaal delen, is dat het wetenschaps filosofen zijn die zich met informatie bezig houden, of men het nu met ze eens is of niet, dat feit staat. Uit eindelijk is men er na deccenia van serieuze onderzoeken toch achtergekomen dat zelfs bacteriën, schimmels, maar zeker ook planten, bomen, dieren, naast ons zelfingenomen, sprekende mensjes volkje met elkaar communiceren. Je kunt rustig stellen dat alle levende organismen met elkaar communiceren, maar de manier waarop dat gebeurde bleef door gebrek aan de juiste methoden en technieken voor ons verborgen. Hier overigens de verloren link, dit keer naar een goed vergelijkbaar artikel dat ik in mijn eerste commentaar vermeldde: http://soulsurfing.website/2015/10/13/scientists-have-found-that-memories-may-be-passed-down-through-generations-in-our-dna/
Interessant!
Hier nog een heel interessant artikel: http://blogs.scientificamerican.com/guest-blog/genetic-memory-how-we-know-things-we-never-learned/
Veel leesplezier.
Merkwaardige passage uit dit artikel: “Monarch butterflies each year make a 2,500-mile journey from Canada to a small plot of land in Mexico where they winter. In spring they begin the long journey back north, but it takes three generations to do so. So no butterfly making the return journey has flown that entire route before. How do they “know†a route they never learned? It has to be an inherited GPS-like software, not a learned route.”
Duurt het 3 generaties om terug te vliegen of gaan ze na 3 generaties pas terug vliegen?
De informatie geleerd op de heenweg is zogenaamd geërft van de vorige generaties.
Maar misschien maken ze slechts gebruik van het aardmagnetisch veld zoals de andere migrating animals.
Zoals ik het lees doen ze die trip elk jaar (each year). De trip is zo lang dat ze ondertussen 3 generaties verder zijn (ze zullen onderweg paren en sterven, neem ik aan), zodat geen enkel dier de volledige trip doet. Dat ze evt. gebruik maken van het aardmagnetisch veld doet hier niet ter zake. Hoe weten ze naar welke locatie ze moeten vliegen (of ze nu een “GPS” of aardmagnetisch veld gebruiken doet er hier niet toe)? Ze moeten als het ware die informatie/coördinaten overerven of “ergens” ophalen, want uit hun eigen herinnering of geleerde ervaring kunnen ze het niet weten. Ofwel zit die informatie in hun DNA (wat betekent dat DNA ook andere informatie dan louter orgaan/lichaams-replicatie-informatie bevat, wat ik dan vertaal naar firmware of software) ofwel bestaat er naast DNA nog een andere locatie waar die firmware + oer-memory informatie is opgeslagen, waar ieder organisme uit kan putten naargelang zijn soort. Vergelijk het met een server die draadloos kan geraadpleegd worden, waar alle informatie sinds het eerste leven is opgeslagen. Ik leg dan onmiddellijk ook de link met de verhalen van mensen die een nabije dood ervaring hebben en die in een flits hun ganse leven tot in de kleinste details zien voorbijflitsen. Zou dat het moment zijn waarop onze interne ervaringsdatabase wordt opgeladen naar die externe gedeelde server? Uiteraard speculatie. ;-)
@XPloRR. Inderdaad ook weer heel interessant. In dit verband het volgende: Zo ongeveer 27 of 28 jaar terug kwam ik een boek tegen getiteld, ” Parapsychologische ontdekkingen achter het ijzeren gordijn”. Dat lijkt nu bij uitstek iets waar de alu-hoedjes van zouden smullen, maar in die tijd werd daar wel degelijk serieus mee geëxperimenteerd aan beide kanten van de muur. Twee verslaggeefsters; Lynn Schroeder en Sheila Ostrander begaven zich voorbij de Oost Duitse muur. De verdere inhoud van dit boek laat ik acherwege, maar één verslag lijkt in verband met wat jij las over die Monarch butterflies een niet uit te sluiten verband te kunnen hebben.
Vermeld werd dat het echtpaar Kirlian fotografeerde met gebruik van hoog frequente, hoge spanningen. De bizarre resultaten werden vastgelegd op fotografische platen, en deze kunnen teruggevonden worden op internet. Men plaatste levende en dode delen van planten, dieren, en mensen binnen een hoog frequent spanningsveld, waarbij rond de vaste vorm een gekleurde lichtkrans werd waargenomen. Dat is op zich niet vreemd, maar nadat de voorwerpen werden gehalveerd bleef steeds de compleet oorspronkelijke vorm zichtbaar. In formatie over volume en afmetingen blijkt dus (althans volgens deze experimenten in dit verslag) in het oorspronkelijk concept bewaard. Als dat zo is, dan kan ik niet uitsluiten dat de nieuwe generatie Monarch butterflies daar op de één of andere manier iets, of delen ervan uit terug kan lezen. Ik zeg niet dat dit zo is, maar beschouw het maar als een nog niet onderzochte, of hypothetisch gedachten draadje van mij.
Boeiend!
Iedere kip kan het onderscheid zien tussen het silhouette van ’n overvliegende slechtvalk of ’n kraai.wat blijkt uit hun gedrag., de kip zal instinctief dekking zoeken bij ’n overvliegende valk en dit niet doen bij ’n overvliegende kraai.Dit is niet geleerd maar de kip wordt ermee geboren. Zit deze informatie in je gekookte eitje bij het ontbijt in de vorm van informatie in het DNA ?? ….Hoe kunnen coderingen in het DNA ervoor zorgen dat de kip instinctief silouetten kan onderscheiden van goede en foute vogels..?? Kunnen er mutaties optreden in het DNA waardoor de kip ineens niet meer bang is voor slechtvalken ?? Hoe worden hersenen geprogrammeerd met informatie uit het DNA?? Of ontwikkelen instincten zich gelijk met de ontwikkeling van de hersenen en zijn ze daarmee niet uit te wissen uit het geheugen??. Waarom evolueerden valken niet naar het silhouette van deonschuldige kraai , ze zouden zeer succesvol zijn in hun nieuwe outfit….?? Zijn kippen bang van ’n overvliegende koekoek die qua silhouette op de valk lijkt of zijn sommige kippen bang van de koekoek en andere niet???? Reageert de kip uberhaupt wel op het silhouette van de valk of let hij op de gekromde snavel?? Waarom is de kip dan niet bang van ’n overvliegende papegaai ???Of is de kip wel bang van ’n overvliegende papegaai omdat deze ’n gekormde snavel heeft?? OF niet ..OF wel??…
Fascinerende vragen!
Ik denk, nee ik weet wel zeker dat dieren dingen zien die wij niet zien. Een roofvogel ziet er voor een prooidier heel anders uit dan een niet-roofvogel. Maar hoe-anders?
Ik heb collega’s die van verre het verschil zien tussen een Audi van anderhalve Euroton en een willekeurig ander merk van 30 mille. Vind ik feitelijk net zo’n mysterieus talent, zij zien ook iets wat ik niet zie.
Dat is interessant, maar ik denk dat we de baseline van deze discussie niet uit het oog mogen verliezen, nl. hoe worden instincten overgeërfd? Hoe wordt de “firmware” waarover elk dier beschikt doorgegeven? Waar komt dat programma en de data vandaan? Uit DNA of zijn er andere mechanismen, bronnen? Kan het wijzigen in de loop der tijd en hoe? Waarom worden niet alle ervaringen doorgegeven, zodat bv. elk kind niet opnieuw moet leren praten etc.
@XPLoRR. Vraag mij echt af wat er gaat gebeuren als we deze mensen kunnen laten herstellen van de hersendood: http://futurism.com/brain-dead-brought-back-life-thanks-new-biotech-experiments/ Wat komt er op de lange duur terug, wat is verdwenen, wie heb je voor je voor je? Geen idee waar dit naar toe gaat.
Pasgeboren kippen duiken voor elke vogel, volwassen kippen alleen bij overvliegende vogels met korte nekken (roofvogels hebben korte nekken). Ik denk daarom dat instincten op een vrij generiek niveau werken.
Dan is er nog dat piepkleine Canadese vogeltje wat als ’n kamikaze piloot met levensmoeheid instinctief heel ver de Noord-Atlantische oceaan opvliegt totdat hij boven de oceaan ineens richting zuiden wordt geduwd door ’n krachtige noord- zuid wind…waarna hij 3 dagen later op de Cariben terecht komt , z’n winterbestemming.
Zit deze informatie in het piepkleine eitje??