beeldtechniek

Een nieuw systeem, dat de beperkingen van het menselijk gezichtsvermogen op listige wijze exploiteert,belooft eindelijk werkbare 3D-displays zonder 3D bril mogelijk te maken.

Elk 3D systeem dat probeert op een 2D-scherm een 3D-illusie op te wekken, kampt met het fundamentele probleem dat aan linker- en rechteroog een verschillend beeld voorgetoverd moet worden. Dit probleem is op te lossen met een 3D- of kleurenbril, maar dit is een onhandig systeem, zoals iedereen weet die wel eens in een elektronicazaak 3D-schermen heeft bekeken. Op dit moment werken sommige brilloze 3D-technieken bijvoorbeeld met een soort opstaande wandjes in het scherm, die belemmeren dat beelden die bijvoorbeeld voor het linkeroog bestemd zijn, het rechteroog bereiken. Het scherm neemt als het ware de functie van de bril over. Nadeel van deze techniek is dat deze -net als de eerste LCD-schermen – slechts vanaf enkele plekken beeld opleveren. Voor een enkeling meestal geen probleem, maar voor een groep, bijvoorbeeld een bankhangende familie, uiteraard erg vervelend.

Een nieuwe methode werkt wat slimmer. Wel vereist de nieuwe methode extreem veel rekenkracht. De methode bootst als het ware de 3D-wereld na door naar verschillende punten in de ruimte, verschillende beelden te sturen. Dit gebeurt door een combinatie van incomplete beelden vanuit verschillende hoeken, die elkaar zeer snel afwisselen. Naar iedere richting wordt met behup van lenzen een ander beeld gestuurd. Collega’s zijn sceptisch, omdat, zoals gezegd, deze techniek zeer krachtige computers vergt. Met de Wet van Moore nog steeds actief, is het echter een kwestieb van tijd voor het zover is.

Bron
MIT Media Labs, Compressive Displays (2012)