Situatie blanke minderheid in Zuid Afrika steeds nijpender
Wrokgevoelens onder de zwarte meerderheid tegen de blanke minderheid worden steeds sterker. Dreigt genocide, en hoe kan deze afgewend worden?
Na een eeuw van openlijke rassendiscriminatie, ‘apartheid’, in Zuid Afrika, werd deze in 1989 afgeschaft. De racistische apartheidswetten, die de zwarte meerderheid verboden om bijvoorbeeld bepaalde gebieden te bezoeken, te trouwen met iemand van een ander ras of kwalitatief goed onderwijs te volgen – laat staan hooggeschoolde beroepen uit te oefenen, kwamen tot een einde. Hiermee verdween de economische ongelijkheid niet,. al wordt deze -iets- kleiner. De laatste jaren ontstaan steeds meer wrokgevoelens, onder andere geuit door ex-president Jacob Zuma en de nieuwe president Cyril Ramaphosa (beide ANC). Ramaphosa wil bijvoorbeeld het land van blanke boeren afpakken en aan zwarte landlozen geven. Radicalen roepen op tot het vermoorden van blanke boeren. Met uitermate onheilspellende gevolgen. Vooral blanke boeren moeten het ontgelden met een moordcijfer van 164 per 100.000 – per jaar. Dit betekent dat de doodsoorzaak voor rond één op de acht blanke boeren, moord is.
Emigratie als oplossing?
Steeds meer blanken emigreren uit Zuid Afrika. In de jaren sinds het einde van de apartheid zijn er rond de één miljoen, voornamelijk hoogopgeleide blanken geëmigreerd. Op dit moment maken blanken nog minder dan tien procent van de bevolking uit. Vooral het aantal boeren daalt sterk: van rond de veertigduizend begin jaren negentig tot rond de twintigduizend nu. Ze emigreren voornamelijk naar Angelsaksische landen. Dit heeft desastreuze effecten op de economie in Zuid Afrika, maar dankzij instroom van hoogopgeleide kleurlingen en zwarten blijft de economische groei de bevolkingsgroei min of meer bijhouden.
Zuid Afrika splitsen?
Zuid Afrika is demografisch gezien verdeeld in de rijke, dunbevolkte Kaapprovincies, waar voornamelijk kleurlingen wonen en het oostelijk deel, waar op enkele kleine plukjes met een blanke meerderheid na, voornamelijk zwarten wonen.De blanken wonen verspreid over alle provincies, wat voor een deel de huidige problemen verklaart. In het oostelijke deel van het land voert het ANC de alleenheerschappij, waar in de Westelijke Kaapprovincie de oppositiepartij Democratische Alliantie de meerderheid heeft. De Kaapprovincies zijn in feite het enige deel van Zuid Afrika waar de multiraciale samenleving ook min of meer werkt. Het land in tweeën splitsen, waarbij de blanken naar de Kaapprovincie migreren, is wellicht een oplossing om een genocide te voorkomen. De Cape Party wil precies dat. Op dit moment is de Cape Party nog een splinterpartij met enige tienduizenden leden, maar toont een sterke groei.
Blanke “Singapores”
Een andere oplossing die is voorgesteld is stadsstaten creëren aan de Zuid Afrikaanse kust. De havenstad Durban, bijvoorbeeld, zou net als Singapore, kunnen worden losgekoppeld van de hoofdstaat. In Maleisië bekleedt de Chinese minderheid een vergelijkbare positie als de blanken in Zuid Afrika, met dit verschil: de Chinezen hebben nooit andere groepen onderdrukt. Ze beheersen het zakenleven en brengen met slechts 24% van de bevolking de meerderheid van de belastingen op. In Maleisië rukt de islamitische wetgeving Shari’ah steeds verder op en worden Chinezen (met overige minderheden, zoals Indiërs) gediscrimineerd door de bhumiputra-wetten, die de “zonen van het land”, de islamitische Maleiers, voorkeursplaatsen geven op universiteiten en bij de overheid. Singapore wordt vrijwel geheel door etnisch Chinezen bewoond en scheidde zich daarom af van Maleisië. Singapore is een indrukwekkend succesverhaal. Dit kleine land ter grootte van de Noordoostpolder of de stad Brussel, in de jaren zestig nog één grote sloppenwijk, bevindt zich nu in de top tien van allerrijkste landen ter wereld.
Soul searching
De voornoemde oplossingen zijn in feite symptoombestrijding. Immers, de problemen blijven in de rest van het land. Zuid Afrika is het product van een complexe geschiedenis, waarbij sprake is geweest van bloedige oorlogen, stelselmatig racisme, de zogeheten apartheid, en etnische zuiveringen, zowel door de Zoeloe’s (de mfecane) als de blanken. De zwarte meerderheid heeft veel onrecht en onderdrukking moeten ondergaan. Aan de andere kant is Zuid Afrika zo rijk dankzij de organisatie, het harde werken en bedrijfsvoering door de blanken en kleurlingen. De levensstandaard van zwarten in Zuid Afrika is hoger dan die in de buurlanden. Zuid Afrika was uiteraard nog veel rijker geweest, als de zwarte meerderheid beter onderwijs had gehad en volle mogelijkheden om zich zakelijk te ontplooien.
Blanke Zuid-Afrikanen belanden steeds vaker in sloppenwijken…
Maar ook voor de meeste zwarten is er weinig vooruitgang.
Het wegjagen van de blanke minderheid zal een tweede Zimbabwe opleveren. Op dit moment hebben maar enkele zwarte boeren de noodzakelijke skills om een high tech boerderij te runnen. Die boeren moeten dus eerst opgeleid worden en intensieve praktijkervaring opdoen als assistent bedrijfsleider.
Het huidige ANC-beleid om alle blanke boeren van hun land te verdrijven is zowel onverstandig als immoreel. Veel blanke boeren in de Kaapprovincie boeren al drie eeuwen in deze streek. Hun land afpakken is onzinnig. Aan de andere kant zijn in de jaren twintig en dertig veel zwarte boeren verdreven van hun land door het apartheidsregime. Hun nakomelingen leefden hierna een armoedig bestaan in de thuislanden die het apartheidsregime in het leven riep. Het is hier moreel gezien uiteraard wél juist om dit land af te pakken en over te dragen aan de nakomelingen van deze zwarte boeren. Wel moeten deze dan grondig opgeleid worden in de modernste landbouwtechnieken, om te voorkomen dat er voedseltekorten ontstaan en om een succesvolle boerenstand in het leven te roepen. Een klein percentage, bijvoorbeeld tien tot twintig procent, moet aan de blanke boeren waarvan hun voorouders gestolen land hebben bezet, worden gelaten als compensatie voor het door de boeren verrichte werk in de zeventig jaar dat ze het land hebben bewerkt, en het er door hen ingestoken kapitaal.
In principe zijn de hulpbronnen van Zuid Afrika, zoals vruchtbaar land, veel zonneschijn, delfstoffen en een in verhouding goed opgeleide, jonge bevolking, ruim voldoende om er een rijk land van te maken. Wel zal bij de zwarte meerderheid dan een cultuuromslag moeten komen, waarbij hard werken en studeren voorop komen te staan. Gelukkig gebeurt dit langzamerhand ook: succesvolle zwarte boeren inspireren bijvoorbeeld anderen om hun voorbeeld te volgen.