Hoe stopt het gifgasgebruik in Syrië?
Volgens door VN-onderzoek bevestigde berichten zouden gewapende opstandelingen meerdere keren gifgas hebben gebruikt. Volgens onbevestigde berichten zou ook het Syrische regeringsleger zich hier schuldig aan hebben gemaakt – al zijn er de nodige twijfels over deze stellige bewering. Vast staat wel dat burgers slachtoffer zijn geworden van gifgasgebruik in Syrië. Hoe stopt het gebruik van gifgas, en hoe kan in de toekomst voorkomen worden dat strijdende partijen gifgas inzetten?
Gifgas effectiever als terreurwapen dan als oorlogswapen
Gifgas als oorlogswapen is verre van nieuw. De eerste keer dat gifgas werd ingezet als wapen was tijdens de Eerste Wereldoorlog. Door zowel de Duitsers als de geallieerden werd toen geëxperimenteerd met chloor en mosterdgas. Vaak vielen slachtoffers onder de eigen gelederen als de wind de andere kant op ging waaien. In de aanloop tot de Tweede Wereldoorlog werden door de nazi’s de zenuwgassen sarin en tabun ontwikkeld. Interessant genoeg zijn zowel door de geallieerden als door de nazi’s in de Tweede Wereldoorlog nooit gifgassen ingezet. De reden hiervoor is duidelijk, naast de angst voor vergelding. Als oorlogswapen zijn gifgassen niet erg effectief. Gifgas is voornamelijk geschikt om het moreel van de tegenstanders te breken. Het aantal doden door gifgasgranaten is gewoonlijk kleiner dan het aantal doden door bijvoorbeeld een kartetsbom, die dodelijke metaalscherven rondstrooit.
Ook het aantal terreuraanslagen met gifgas is vrij beperkt. De Japanse apocalyptische sekte Aum Shinrikyo verspreidde het gifgas sarin in de Tokyose metro. De metro is een ideale plek voor een terrorist om gifgas te verspreiden, omdat een grote mensenmenigte in een afgesloten ruimte rondloopt. Toch bleef het aantal dodelijke slachtoffers van deze grootschalige aanval door tien terroristen beperkt: 13. Een aanslag met explosieven, of waarschijnlijk zelfs heel hard BOE roepen, had veel meer slachtoffers geëist. Wel waren er vele duizenden gewonden. Een hoog percentage van hen zal gedurende de rest van hun leven leiden aan ernstige gezondheidsklachten zoals gezichtsproblemen (60%) en post traumatische stress stoornis.
Waarom werd gifgas in Syrië ingezet?
De Amerikaanse president Barak Hoessein Obama maakte begin 2013 een cruciale en, kunnen we achteraf wel stellen, noodlottige opmerking. Hij zei dat voor hem het gebruik van gifgas een rode lijn was. Hiermee gaf hij aan partijen die belang hadden bij buitenlands ingrijpen een ideaal handvat. Het is erg waardevol als je de machtigste militaire macht ter wereld kan manipuleren op een manier zoals jou dat uitkomt. Voor een gewetenloze politicus of leider, waar er helaas nogal veel van zijn, is het een koud kunstje een gifgasaanval te regisseren. Iedere eerstejaarsstudent chemie kan met vrij weinig moeite gifgassen bereiden. Dit blijkt onder meer uit filmpjes die door in Syrië actieve jihadstrijders zijn verspreid.
Hoe kunnen we het gebruik van gifgassen stoppen?
Gifgassen zijn weliswaar niet erg effectief als wapen maar wel erg effectief om levenslang menselijk leed te veroorzaken. We moeten daarom de behoefte van terroristen en politici tot nul terugbrengen om gifgas in te zetten als wapen. Dat kunnen we het beste bereiken door ze voor een VN tribunaal te slepen. Zoals ook voor de situatie in Syrië geldt. Er zal tot de bodem uitgezocht moeten worden wie verantwoordelijk was voor deze gifgasaanval en de verantwoordelijke zal moeten worden gestraft voor een internationaal tribunaal. Ieder land in de VN veiligheidsraad zal een resolutie met deze strekking steunen, omdat het in niemands belang is dat misbruik van gifgas ongestraft blijft.
Door de Amerikaanse overheid en de main stream media wordt gesuggereerd dat de regering Assad hier verantwoordelijk voor is. Het is de vraag of dat klopt. Immers, ten tijde van de chemische aanval boekte de regering Assad de nodige terreinwinst.
Aan de andere kant zijn er ook de nodige leiders, die van Rusland en Iran bijvoorbeeld, die de Amerikanen graag een zeperd willen bezorgen. Een zinloze raketaanval op Syrië zou gezichtsverlies voor de Amerikanen betekenen. Een zwaar bombardement zullen de Amerikanen rationeel beschouwd niet snel uitvoeren, omdat ze daarmee het risico lopen om Al Qaida een nieuw bruggenhoofd te bezorgen en meer moordpartijen op christenen en alawieten uit te lokken. Helaas staat Obama niet bekend om zijn verstandige buitenlandse beleid, maar wel om zijn sympathie voor de gevaarlijke Moslim Broederschap. We kunnen daarom vrees ik de nodige narigheid verwachten voor de Syrische minderheden.