planetoide

De VN de ruimte buiten de aarde laten besturen, zou veel vervelende problemen oplossen.

VS erkent eigendomsrechten in de ruimte

In een nieuwe wet, aangenomen door het Amerikaanse Congres en ondertekend door president Obama, hebben Amerikaanse burgers het recht gekregen om hulpbronnen van asteroïden en andere hemellichamen in bezit te nemen. Wat zijn de gevolgen?

Ruimteverdrag
Het Ruimteverdrag, ondertekend door alle ruimtevarende landen waaronder de Verenigde Staten, verbiedt aan staten om bijvoorbeeld de Martiaanse vulkaan Olympus Mons en omstreken uit te roepen tot het Département Extraterrestre Mont Olympique. Evenzo verboden is het vestigen van militaire ruimtebases, het bouwen van Death Stars en soortgelijk massavernietigend wapentuig en het hinderen van vreedzame activiteiten van anderen. Het is ook verboden om buitenaardse hemellichamen te besmetten met aardse ziektekiemen. Staten dragen de verantwoordelijkheid voor hun onderdanen.

U.S. Commercial Space Launch Competitiveness Act
Er is, stellen de Amerikanen, echter een ontsnappingsroute. Nergens in het verdrag wordt gerept over de plichten van personen en rechtspersonen, zoals multinationals. En wat niet verboden is, is toegestaan. Dus, in de ogen van de Amerikanen, is space de ‘final frontier’. De nieuwe wet U.S. Commercial Space Launch Competitiveness Act, die nu door het Congres is aangenomen, legaliseert dat. Deze verschaft onderdanen van de Verengde Staten het recht, om asteroïden (in het Nederlands planetoïden genaamd) te exploiteren voor waardevolle materialen, zoals water, zeldzame metalen en organische verbindingen. Ook verbiedt de wet de Amerikaanse overheid, Amerikaanse ruimtepioniers in de weg te lopen.

Weliswaar erkent de wettekst het Ruimteverdrag, maar de Amerikaanse jurisdictie (rechtsgebied) wordt uitgebreid naar de ruimte. Een gevaarlijke ontwikkeling; zie later.

Much ado about nothing?
Niet bepaald; dit is van enorm belang. De rest van het zonnestelsel bevat duizenden malen meer massa dan de aarde.  Vooral interessant zijn de planetoïden. Op zich hebben deze weliswaar een minuscule massa, alle planetoïden samen bevatten maar 4% van de massa van de maan. Wat planetoïden enorm interessant maakt, is dat hun oppervlak erg groot is en sommige planetoïden, zoals 16 Psyche met rond de 160 km doorsnede, uit 90% puur metaal (voornamelijk ijzer-nikkel, met andere metalen, zoals goud en platina bijgemengd) bestaan. Dit komt overeen met een waarde (bij huidige marktprijzen) van triljoenen dollars. IJzer en nikkel vormen een goed bouwmateriaal in de ruimte; de zeldzame metalen als iridium, goud en rhenium zijn per kilo zo waardevol dat ze interessant zijn om naar de aarde te transporteren. We kennen de samenstelling van asteroïden in grote lijnen, omdat er talloze meteorieten op aarde inslaan. Metaalmeteorieten geven een goede indruk van de samenstelling van metaalplanetoïden, als de eerder genoemde Psyche.

Economisch nut
Misschien nog wel aantrekkelijker zijn ruimterotsen die voor een deel uit water bestaan. Water en organische verbindingen geven namelijk de mogelijkheid om er een ruimtebasis mee te onderhouden en zo menselijke bewoning.

Met deze bouwmaterialen kunnen zonnepanelen worden gebouwd. Zonnepanelen worden continu beschenen. Ook is er geen atmosfeer, die zonlicht absorbeert. Het resultaat is, dat zonnepanelen in de ruimte rond de aarde zo’n zes keer meer opbrengen dan een vergelijkbaar zonnepaneel in een tropische woestijn op aarde. Deze energie kan naar de aarde worden gestraald, maar het is veel slimmer om energieslurpende processen naar de ruimte te verplaatsen. Bij het maken van een moderne chip, bijvoorbeeld, worden tientallen megajoules aan energie (vele kilowatturen) verbruikt. Omdat chips licht zijn en per kilogram erg waardevol, is het erg interessant om ze in een baan om de aarde te fabriceren en dan daarna terug te sturen.

Politieke gevolgen
Als er waardevolle bezittingen de ruimte in worden gestuurd, is het een kwestie van tijd voor criminelen en bendes volgen. Erg lang zal het daarom niet duren, voor de eerste Amerikaanse mariniers of gevechtsrobots worden gelanceerd. Andere  landen zoals Rusland en China, die zich niet de kaas van het brood willen laten eten, zullen dan volgen. Er dreigt dus een nieuwe wapenwedloop, deze keer boven ons hoofd. Dat heeft uitermate vervelende gevolgen. We zitten hier op aarde namelijk in een diepe zwaartekrachtsput. Als een oorlogvoerende partij bijvoorbeeld besluit om een welgemikte planetoïde van, zeg, een kilometer doorsnede op de hoofdstad van de gehate vijand te laten neerstorten, is het einde oefening voor die stad. Of wat dat betreft: voor een land als Duitsland. En, door de enorme stofwolken, voor de rest van de wereld.

De VN de ruimte buiten de aarde laten besturen, zou veel vervelende problemen oplossen.
De VN de ruimte buiten de aarde laten besturen, zou veel vervelende problemen oplossen.

Hoe lossen we dit op?
Om escalatie te voorkomen zal er een internationaal instituut moeten komen, bijvoorbeeld een bureau van de VN, dat ruimteactiviteiten beheert. Hierbij zal de gehele mensheid mee moeten kunnen delen. Als één machtige staat, laat staan multinational, de ruimte voor zich alleen opeist, is het zaad van tirannie gezaaid.

 

Vesta vergeleken met een aantal veel kleinere planetoïden.

‘Vesta ouder dan de aarde’

NASA’s Dawn missie, voortgestuwd door een ionenmotor, onthult met nieuwe foto’s een divers en dramatisch landschap op de op een na grootste planetoïde van het zonnestelsel.

Vesta vergeleken met een aantal veel kleinere planetoïden.
Vesta vergeleken met een aantal veel kleinere planetoïden.

Dawn bereikte een stabiele omloopbaan om Vesta op 16 juli 2011. Vesta is na Ceres de zwaarste planetoïde (of asteroïde) van het zonnestelsel en kan nieuwe inzichten verschaffen over de aarde en andere planeten. Meteorieten die afkomstig zijn van Vesta, suggereren namelijk dat de miniplaneet vermoedelijk ouder is dan de aarde en de andere planeten. Vesta is een miniatuurplaneetje (plm. 500 km doorsnede) met een ijzer-nikkelkern en een mantel van het gesteente olivijn. De korst is ongeveer 10 km dik. Qua samenstelling lijkt het planeetje nogal op het mantelgesteente van de aarde. Het vrijwel ontbreken van zwaartekracht maakt het heel interessant om een honderden kilometers diepe tunnel tot in de kern van het planeetje te boren. IJzer en nikkel liggen daar vrijwel voor het opscheppen.

Nieuwe beelden van Dawn geven de nauwkeurigste foto’s van het landschap op Vesta tot nu toe. De resolutie is vijfhonderd meter – minder dan een duizendste van de diameter van Vesta. Vesta lijkt miljarden jaren geleden geraakt te zijn door een enorm object. Mogelijk de verklaring voor de vele honderden Vesta-meteorieten die op aarde zijn aangetroffen. De inslag leidde tot schokgolven op de equator en een duidelijke inslagkrater op de zuidpool.

Men slaagde er zelfs in uit verschillende beelden een video samen te stellen van de roterende Vesta op ongeveer 5 200 km afstand.

Vesta lijkt nog de nodige raadsels te bevatten. Zo zijn er in de kraters merkwaardige donkere vegen aangetroffen. De onderzoekers staan voor een raadsel en hopen dat als Dawn de miniplaneet dichter nadert, meer bekend zal worden over deze merkwaardige structuren.

De verschillen in kleuren en helderheid wijzen op een erg heterogeen oppervlak. In principe is dat goed nieuws voor mijnbouw, want er zullen dan waarschijnlijk geconcentreerde afzettingen van bepaalde grondstoffen voorkomen.

Dawn spiraalt steeds dichter en dichter naar het microplaneetje toe. De bedoeling is de satelliet uiteindelijk slechts 200 km boven het oppervlak te laten vliegen. Na rond een jaar waarnemingstijd zal de ruimtesonde afreizen naar de grootste planetoïde, Ceres. Dit is mogelijk door de toepassing van ion propulsie, een nieuwe techniek met behulp waarvan veel meer stuwkracht uit brandstof is te halen. Hierbij worden ionen zeer sterk versneld met elektrische en magnetische velden. De bedenkers zeggen geïnspireerd te zijn door een aflevering van Star Trek.

We zullen de komende maanden dit artikel bijwerken met de nieuwste updates.

Bronnen
Dawn missiesite – NASA