Wat wordt de buitenlandse politieke strategie van Trump?
Trump verraste de wereld eerder door eerst totaal onverwacht (voor de meesten) de Republikeinse voorverkiezingen, en daarna de Amerikaanse presidentsverkiezingen te winnen. Welke buitenlandse prioriteiten zijn uit zijn eerste daden af te leiden?
Betere betrekkingen met Rusland
Weinig verrassend is dat Trump vrijwel direct na de verkiezingsoverwinning met de Russische president Poetin sprak. Dit leidde er toe dat het dreigingsniveau van een gewapend conflict met Rusland, tot de tanden bewapend met intercontinentale ballistische kernraketten, aanmerkelijk daalde. Al in de verkiezingscampagne heeft Trump duidelijk gemaakt dat hij meer samenwerking met Rusland wil, onder meer op het gebied van jihadismebestrijding en zo min mogelijk militaire bemoeienis met het buitenland, als er geen directe Amerikaanse belangen mee gemoeid zijn. Dit heeft veel goodwill gekweekt bij de Russen, die zich niet onterecht belegerd voelen door de oprukkende NAVO.
China op de target list
Communistisch China zal, zo blijkt, vermoedelijk minder met fluwelen handschoenen aan worden gepakt. In zijn boek noemde Trump de in zijn ogen oneerlijke handelspraktijken van China als het voornaamste probleem. Een vermoedelijk bewuste provocatie was zijn telefoongesprek met een trouwe Amerikaanse bondgenoot, de Taiwanese president Tsai Ing-wen. Sinds 1979, het jaar waarop de VS communistisch China erkende ten koste van Taiwan als de wettige regering van China, is er tussen de VS en Taiwan geen contact tussen staatshoofden geweest. Dit leidde tot voorspelbare woedende reacties uit Beijing.
Hiermee maakte Trump aan zijn collega Xi, een behoedzame strateeg, duidelijk dat wat hem betreft alle opties openliggen. Dit zal de berekeningen van Xi behoorlijk in de war schoppen. Daardoor moet hij kiezen voor een meer defensieve, risicomijdende strategie, wat weer voordelig is voor de VS.
Niet voor niets reageerde de vertrekkende minister van Buitenlandse Zaken, de Democraat Kerry, furieus op deze totale trendbreuk. Vermoedelijk zal Trump China in de komende jaren de duimschroeven aandraaien.
Pakistan
Eveneens opmerkelijk is Trumps opmerkelijk hartelijke telefoongesprek met collega Nawaz Sharif van Pakistan. De Amerikaanse relatie met het straatarme land is erg ongemakkelijk, omdat het land steeds verder in de greep raakt van moslimradicalen en terroristen steunt in aartsrivaal India. In dit gesprek prees Trump Pakistan, Sharif en de Pakistanen uitbundig. Politieke commentatoren in de main stream media,u weet wel, diezelfde die de verkiezingsoverwinning van Trump uitgesloten noemden, noemden het gesprek ‘bizar’.
Dit is m.i. de vraag. Net als Rusland zit Pakistan, en Sharif in het bijzonder, in een weinig benijdenswaardige positie. Om de moslimradicalen te vriend te houden, moet de Pakistaanse regering zich hard opstellen tegen het door de gehate ongelovigen beheerste India. De meer weldenkende Pakistanen beseffen heel goed dat de confrontatiepolitiek met de machtige aartsrivaal uitermate dom is – Pakistan geeft eenzesde van het overheidsbudget (8 miljard euro) aan het leger uit, waardoor het land arm blijft. Op dit moment is zelfs Bangladesh rijker aan het worden dan Pakistan, wat in Bangladesh voor het nodige leedvermaak zorgt.
Door Sharif en de Pakistanen uitbundig te prijzen wegens hun intelligentie, verschaft Trump status aan het land en de president, balsem op de gekwelde Pakistaanse ziel en manoeuvreerruimte aan Sharif. Intelligente mensen gaan immers niet vrouwen stenigen en schaarse middelen besteden aan glimmend wapentuig, als je voor datzelfde geld polio kan uitroeien en het analfabetisme kan aanpakken. Kortom: hij geeft hiermee Sharif de mogelijkheid om de zinloze wedijver met India terug te schroeven en het leger flink in te krimpen, zodat hij kan investeren in onderwijs en infrastructuur. Ook dringt hij zo de invloed van de Pakistaanse bondgenoot China terug.
Wat wordt de buitenlandse politieke strategie van Trump? Meer lezen »